H επικαιρότητα των Αριστεροφιλελεύθερων ιδεών στην σημερινή κρίση.

Η πιστωτική κρίση φλερτάρει με το κραχ,και άπαντες έχουν λάβει θέσεις αναμονής.Περιδιαβάζουμε τις εφημερίδες και τις ανακοινώσεις και κανείς δεν διακινδυνεύει προβλέψεις.
Βεβαίως υπάρχουν μερικές σταθερές σχολές σκέψης.
Η πιο συνηθισμένη είναι η σχολή της σεισμολογικής πρόβλεψης.
Είχαμε προβλέψει τον σεισμό ,σε μια σεισμογεννή περιοχή με κέντρο το περίπου,και πιθανόν κάποια ρίχτερ.
Όλοι κάπου κάποτε είχαν προβλέψει την κρίση,και είναι δικαιωμένοι.
Μια άλλη σχολή σκέψης είναι ο δαιμονικός νεοφιλελευθερισμός
Το πιο πολύπλοκο οικονομικό γίγνεσθαι με τις πιο εντυπωσιακές αντιφάσεις,ανάγεται σε μια λέξη κλειδί,και έτσι ικανοποιείται η μεταφυσική συνθήκε εξορκισμού του εξ'αποδώ.
Το ότι οι υποτιθέμενοι νεοφιλελεύθεροι,εν μία νυχτί αδειάζουν τα κρατικά ταμεία,και υπο την νυσταλαία παρατηρητικότητα όλων των αντιπάλων τους σώζουν ότι θέλουν ,δεν απασχολεί κανένα.Μόνο ο ευφυής Ριζοσπάστης,με τον τρομερό εμπειρισμό του καταλαβαίνει τι γίνεται και συμμαζεύει τα ασυμάζευτα.(Διπλανή ψηφοφορία)
Τέλος πλακώσανε και οι ανιστόρητοι.
Το κράχ είναι το τέλος της Αριστεράς της αγοράς,και το μέλλον είναι η αυθεντική αριστερά εναντίον της.
Ρε σύντροφοι,μετά το κράχ του 29, μήπως θυμώσαστε τι έκαναν οι πιο κρατικορυθμισμένες οικονομίες του πλανήτη ;
Ε καλά μην κάνουμε και τους ιστορικούς πρωινιάτικα αλλά η μεγαλύτερη ευρωπαική και η μεγαλύτερη ασιατική με αρχικά D και Ν αντιστοίχως (στην γλώσσα τους) έκαναν κάτι πολύ κακό,τερατώδες.
Συμπέρασμα
Η συγκυρία δεν είναι απλώς άσχημη ,είναι εντυπωσιακά περίπλοκη.Αυτό σημαίνει ότι μικρές λεπτομέρειες και δυναμικές μπορούν να ορίσουν την έκβαση.
Είναι σαφές ότι οι εργαζόμενοι και οι αδύνατοι της κοινωνίας πρέπει να ακουσθούν δυνατά.
Οι ρυθμίσεις που θα ακολουθήσουν δεν μπορούν να έχουν ως μοναδικό θύμα το βιωτικό επίπεδο τους.
Αυτό όμως μπορεί να επιτευχθεί ,μόνο σε συνθήκες πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς,με όρους ανάληψης ευθύνης προτάσεων και πρωτοβουλιών.
Η μετάθεση της λύσης στην κοινωνία των μη εμπορευματικών σχέσεων του κομμουνισμού,ή στις κρατικοποιήσεις τύπου ΕΣΣΔ,αποτελεί απόσυρση προς το παρελθόν.
Η κατανόηση της κρίσης ,που δεν οφείλεται γενικώς και αορίστως στις αγορές,ούτε γενικώς και αορίστως στην απορρύθμιιση τους ,αλλά στον ελλειπή παγκόσμιο συντονισμό,και την εμφανή αδυναμία των αρχών να διαγνώσουν τους κινδύνους στα καινοτόμα χρηματοοικονομικά προιόντα είναι προαπαιτούμενο.Ο κίνδυνος να οπισθοχωρήσουν οι οικονομίες και κοινωνίες σε υβριδιακές και καινοφανείς μορφές ολιγαρχικού κρατικού καπιταλισμού τύπου Ρωσίας, είναι σοβαρός.
Μια Αριστερά των απλοικών εξηγήσεων ,απλά στρώνει το χαλί στην μεταμοντέρνα Ακροδεξιά τύπου Jörg Haider και Heinz-Christian Strache .(30 % τα πουλάκια μου στην Βιέννη,και ο Λαφονταίν κάτω από το 5 % στο Μόναχο)Οποιος νομίζει ότι σε συνθήκες κρίσεως θα παίξει το χαρτί της καταγγελίας ,και θα κερδίσει ,καλό είναι να ξαναδιαβάσει το βιβλίο ιστορίας της Δ Δημοτικού.
Η σημερινή κρίση είναι απότοκο μιας πρωτοφανούς υστέρησης της πολιτικής απέναντι στην οικονομία.Η τεχνολογία αφομοιώνεται από την οικονομία,ενώ η πολιτική παραμένει μερικά κλικ πίσω.Το ότι τελικά οι νέες πολιτικές δυνάμεις ουσιαστικής παρέμβασης στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ,εκπροσωπούν οικονομίες χωρίς τεχνολογικό και κοινωνικό βάθος,αλλά ορίζονται από μια δομή των πρώτων υλών ,είναι εξαιρετικά επικύνδυνο (Ρωσία,Ιραν,Βενεζουέλα).
Η αριστερά προσδοκά στις σύγχρονες πολύπλοκες τεχνολογικές κοινωνίες με τους πολύμορφους και αντίρροπους θεσμούς δημοκρατίας και όχι στις αρχαικές φαντασιώσεις των απλοικών οικονομιών.
Το άν η χρηματοοικονομική καινοτομία έχει κινδύνους,δεν σημαίνει αποστροφή και φυγή.Κινδύνους έχει και η πληροφορική,αλλά δεν διανοήθηκε η Αριστερά να την εγκαταλείψει.
Το ότι η πιο αφηρημένη σφαίρα της οικονομίας,ξερχαβαλώνεται δυνητικά,δεν αποτελεί άλλοθι επιστροφής στην ανταλλακτική οικονομία.
Το ότι αυτά είναι περίπλοκα και ίσως δύσκολα πράγματα,αποτελεί πρόκληση και όχι αγγελτήριο SOS
Info
-Για την κατανόηση των καινοτόμων χρηματοοικονομικών προιόντων περιοδικό Θέσεις τεύχος 103-104 Γ.Μηλιός Σ.Λαπατσιώρας
-Για την Αριστερά των πολύπλοκων τεχνολογικών κοινωνιών Γ.Ρουση Ο Μαρχ γεννήθηκε νωρίς και A Negri Good Bye Mr.Socialism
-Για την κατανόηση της φύσης του καπιταλισμού ως σύμπλεγμα και δυναμική μορφών και αφαιρέσεων Transcritique on Kant & Marx by Kojin Karatani

Τα λαμόγια του Κρατικοδίαιτου Καπιταλισμού των ΗΠΑ.Ο λούμπεν Manager που τσεπώνει 34,000,000 USD για να χρεωκοπήσει μια Τράπεζα

Η φάτσα που μοστράρει στο LLS είναι ο Richard Flud Jr.

Εκμεταλευόμενος τον κρατικοδίαιτο καπιταλιστικό σύστημα των ΗΠΑ,που επέτρεπε σε Managers να επιχειρούν χωρίς ατομική ευθύνη ,που είναι η πεμπτουσία της ελεύθερης οικονομίας,εισέπρατε 34 εκατομυριάκια το έτος,έτσι για να μοστράρει ως CEO της Lehman Brothers.

Κι'οταν τα "τιναξαν" όλα σαν κύριος πήρε τα μπογαλάκια του,για να κάνει διακοπές.

Υφίσταται καμία συνέπεια.Ούτε μία,ούτε καν την χλέυη του Manager για πέταμα.

Βέβαια με την έρπουσα ιδεολογική παραζάλη,όπου τελικά όλοι ,φλερτάρουν με την travesty ιδέα τα Αμερικανάκια ως φορολογούμενοι να πληρώσουν τίς διακοπές του κάθε λούμπεν Flud, ο τύπος θα εξαφανιστυεί ήρεμα ήρεμα από την διασημότητα.

Επειδή οι δεξιοί κάνουν το κορόιδο ,γαιτι έχουν πλέγματα με τους πλούσιους,και οι mainstream αριστερά,κάνει το κοροίδο για τα Bailout που πληρώσουν οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ,αναλαμβάνουμε το outing κάθε Μαφιόζου

Ουστ παλιόσκυλα.............

O γοητευτικός Φιλελευθερισμός της Ακρας Αριστεράς.O Philippe Raynaud στοχάζεται στο όριο ριζοσπαστικής δημοκρατίας και επανάστασης

Παραθέτω δυο πραγματικά περιστατικά

Οταν πρωτοσυναντήσαμε το ρεύμα Guache Liberalle της Γαλλίας,ρωτήσαμε την απλοική γεωγραφικής φύσεως ερώτηση:"Στις κινητοποιήσεις σε ποιο μπλοκ συμπαρατάσεστε;"

Και η απάντηση "Μα φυσικά με την άκρα Αριστερά".

Κι όταν συζητούσαμε με μέλος της ΦΙΣ για τον μονόπλευερο προσανατολισμό των φιλελεύθερων ιδεών ,που μέσα από μια σειρά παρανοήσεων καταγράφονται ως εξαχρειωμένος καπιταλισμός Laisser Faire,λάβαμε τον σχολιασμό "το project του φιλελευθερισμού είναι της Ακρας Αριστεράς"

Το ιστολόγιο μας δεν κρύβει την εκκεντρική του συνάφεια ,τόσο με το γόνιμο διάλογο της Ακρας Αριστεράς αλλά και τις αυθεντικές αντικρατικιστικές φιλελεύθερες ιδέες.Αλλωστε πριν από εμάς το πολιτικό λεξιλόγιο είχε εμπλουτισθεί εκτός από τον αναρχκομμουνισμό και με τον αναρχοκαπιταλισμό.

Εχουμε καταθέσει ήδη αποσπάσματα απο τους Hayek,Nozick που θα εύρισκαν άνετα θέση σε οποιοδήποτε σελίδα των περιοδικών της "Αυτονομίας" ,αλλά τις διεισδυτικές αναλύσεις των Negri,Zizeck που ενσωματώνουν τις φιλελεύθερες ιδέες στο πνευματικό οπλοστάσιο ενός αριστερού προγράμματος ρήξεων.

Είναι σαφές ότι αν ορίσουμε τα ιδεολογικά ρεύματα γραμμικά,το φιλελεύθερο πλέγμα ιδεών τέμνεται σε πολλά σημεία με τις ελευθεριακές και αντιδογματικές κατευθύνσεις της Αριστεράς,ενώ έχει λιγώτερες ωσμώσεις με τα ρεύματα που διαπερνούν τα mainstream κόμματα της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς.

Είναι σαφές ότι οι κύριοι φορείς της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας,προερχόμενοι ιστορικά από την οικονομία του μεγάλου εργοστασίου ,προσειδιάζουν μορφολογικά με τις αντίστοιχες ιεραρχικές δομές αλλά και την μειωμένη ποικιλία τους.Ταυτόχρονα η απόλυτη ταύτιση τους με τους εργαζόμενους του λεγόμενου Δημοσίου Τομέα,τους εντάσει de fatco ,σε μια ροή ιδεών που υπερασπίζονται το ευρύτερο κράτος όχι μόνο ως όργανο επιβολής μιας πολιτικής ,αλλά και ως μορφής λιτής αυστηρής και γραμμικής στον μονοδιάστατο άξoνα της ιεραρχίας.

Ανίστροφα οι αυθεντικοί φιλελεύθεροι και οι ακροαριστεροί (εξαιρούμε τις σταλινικές σέκτες) έχουν μια εγγενή συνάφεια με την μορφολογική πολυποικιλότητα,την οποία θεωρούν ως προυπόθεση και όχι αποτέλεσμα των πολιτικών δράσεων,διατυπώνουν μια καθολική θεωρεία για τα ατομικά δικαιώματα,αμφισβητούν ριζικά την εθνικοπατριωτική ιδεολογία ως πεδίο υπεράσπισης των εργασικών δικαιωμάτων,και προωθούν μια κοινωνιολογική κατεύθυνση της ανοχής.

Δεν είναι τυχαίο πως αντιλήψεις κοντά στον Negri, αντιμετωπίζονται από την κύρια αριστερά ,ως καλυμμένη υπεράσπιση του "νεοφιλελευθερισμού"....

Η θέση του ιστολογίου είναι ότι προφανώς η ανάλυση αυτή έχει βάση,αλλά προφανώς δεν έχει την ιδεολογική απαξία που της αποδίδεται.

Κυκλοφόρησε στα Ελληνικά το βιβλίο του Philippe Raynaud "Το μωσαικό της Ακρας Αριστεράς".Για άγνωστους λόγους αποκόβεται από εξώφυλλο από την Ελληνική εκδοση ο υπότιτλος "Στο μεταίχμιο της Ριζοσπαστικής Δημοκρατίας και Επανάστασης"

Κατά την ταπεινή γνώμη μας ο υπότιτλος αποκρύβει και την ουσιαστική συμβολή του βιβλίου.Η Ριζοσπαστική Δημοκρατία αναπνέει ένα γόνιμο αέρα φιλελευθερισμού και εφάπτεται οριακά με τις σχεδόν μεταφυσικές αναζητήσεις της στιγμιαίας επανάστασης.

Στις σελίδες του ο Philippe Raynaud ,εκτός από την προσέγγιση της τρέχουσας πολιτικής της Γαλλίας,αναλύει βαθύτερα τις αναζητήσεις των D.Bensaid,A.Negri,A,Badiou,E Balibar.

Με την εξαιρετική ανάλυση αποκαλύπτεται ότι η προγραμματική ανανέωση της αριστεράς δεν τοποθετείται διαμετρικά απέναντι στον φιλελευθερισμό ,αλλα αναζητάτει μια υπέρβαση ,με την οικειοποίηση ,ενσωμάτωση των προταγμάτων του.Η χονδροειδής πόλωση αριστεράς φιλελευθερισμού ,πάει περίπατο.

Με μια έννοια η τοπολογία των φίλων μας στις διαδηλώσεις της Γαλλίας,βρίσκει την βαθύτερη ερμηνεία της.

Η Ευρωπαική Αριστερά για την τρέχουσα κρίση

Δεν είναι απίθανο να εξελίσσονται αυτές τις εβδομάδες ιστορικά γεγονότα ,σχετικά με την παγκόσμια οικονομία.Ας μην βιαστούμε όμως,τα επικίνδυνα στοιχήματα είναι αυτά με την ιστορία,και καλό είναι να περιμένουμε λίγο.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η κρίση αποκαλύπτει ολοφάνερα ότι τα ζητήματα της παγκόσμιας οικονομίας δεν εξαντλούνται στην αποκάλυψη των αντινομιών του λεγόμενου ή πραγματικού "νεοφιλελευθερισμού".
Το ιστολόγιο ,έχει μια σοβαρή δυσκολία να αποδεχθεί την ορολογία του "νεοφιλελευθερισμού" ως εργαλείο ,ανάλυσης και κατανόησης του σύγχρονου κόσμου.Η χονδροειδής και ιδεολογική χρήση του όρου αυτού,παράγει ένα πλέγμα παρανοήσεων και συσκοτήσεων που μάλλον δυσκολεύεουν παρά διευκολύνουν την πολιτική προοπτική των δυνάμεων της εργασίας.
Συνοπτικά αναφέρουμε
-Την κατανόηση του οικονομικού γίγνεσθαι καθοδηγούμενου από ένα ενιαίο κέντρο ισχύος ,ενώ όλες οι ενδείξεις και μελέτες αναφέρουν ότι οι όποιες θετικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης ,οφείλονται στην γόνιμη σύναψη διαφόρων "εξαιρέσεων" (Roberto Unger Free Trade Reimagined)
-Την υποτίμηση των αντιφάσεων στην ίδια την οικονομία και πολιτική των ΗΠΑ των οποίων οι δράσεις έχουν την μορφή "πραξικοπήματος κατά της παγκοσμιοποίησης" (Α.Negri.Good Bye Mr.Socialism)
-Την χρήση μιας πολιτικής αντζέντας "αντι-νεοφιλελευθερισμού" από ισχυρές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις,που αντιλαμβάνονται την λειτουργία τους,μόνο στα πλαίσια μιας στατικής προσοδοθηρίας,προστατευμένης από εθνικές ρυθμίσεις.(Good Capitalism Bad Capitalism W.Baumol,R.Litan,J Schramm)
Μια περιγραφική εξ'αποστάσεως προσέγγιση της τρέχουσας κρίσης ,ως "αναμενόμενων δινών του νεοφιλελευθερισμού" δεν βοηθά,αλλά ταυτόχρονα εξηγεί την πρωτοφανή αμηχανία που προκαλούν τα μέτρων που παίρνει η Αμερικανική κυβέρνηση.
Μου είναι τελείως ασαφές αν τελικά η Ευρωπαική Αριστερά επικροτεί ή αποδοκιμάζει τα μέτρα αυτά.Η πρώτη αίσθηση που έχουμε είναι ότι η Αριστερά σιωπηλά επικροτεί μια κατεύθυνση περιορισμού των πολύπλοκων δευτερογενών χρηματοοικονομικών προιόντων και περιορισμού των επισφαλών δανεισμών,αλλά μάλλον είναι αδύνατο να τα αποδεχθεί καθώς είναι σαφές η είναι δυνατόν να οδηγήσουν (πιθανόν) σε ένα ιστορικό κύκλο ρυθμισμένου "νεοφιλελευθερισμού".Ταυτόχρονα η ενεργητική παρέμβαση των ιθυνόντων των ΗΠΑ,αποδεικνύει την εγγενή "αντιδογματικότητα" του παγκόσμιου γίγνεσθαι.Το θεώρημα του ενιαίου "νεοφιλελευθερισμού" μάλλον αγγίζει τα όρια της λογικής του ολοκλήρωσης του.
Ας τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η κρίση αυτή ,ασφαλέστατα είναι το τέλος ενός ξέφρενου παιχνιδιού χρηματοοικονομικής κερδοσκοπίας ,αλλά και το τέλος μιας μονοσήμαντης σύλληψης του παγκόσμιου οικονομικού πλέγματος ,ως "νεοφιλελευθερισμός"
Με κλικ στο τίτλο παρουσιάζεται ένα πανόραμα απόψεων της Ευρωπαικής Αριστεράς,όπως το συνέλεξε μόλις προχθές ο Guardian.
Daniel Cohn-Bendit,Ken Livingstone,Ken Loach μερικοί από τους συμμετέχοντες στην έρευνα ,που καλύπτει όλο το εύρος της Αριστεράς.

ΛΜΑΤ

Βαρύς κι’αργοξεθύμαστος θυμός με τρώει εμένα , και πότε του θύμού και πότε αφέντης του είμαι
Κ.Παλαμά «Η Φλογέρα του Βασιλιά»


Κι’όμως δεν είναι τόσο πριν,αλλά τους ξεχάσαμε κι’όλας.
Καμιά δεκαρία θεοσκότεινοι τύποι ,βρήκαν το πιο εξωφρενικό τρόπο να δημοσιοποιήσουν τις κοινοτοπίες τους.Σκοτώνοντας ανθρώπους πισώπλατα και εν ψυχρώ.Πολύ αίμα για το τίποτα.
Ανάμεσα όμως στις αερολογίες τους,παρέπεμπαν συχνά σε ένα ακρωνύμιο.
ΛΜΑΤ,Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη.
Αναφέρονταν στην νεοελληνική οικονομική ελίτ,που χαρακτηριζόταν από την έλλειψη ενός στοιχειώδους ηθικού και ιδεολογικού πυρήνα,που τουλάχιστον θα κατ’ελάχιστον θα έθετε στον εαυτό της μια «κοινωνική» ευθύνη ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας.Αφυδατωμένη από οιοδήποτε πνευματικό «χώρο» ή ιδεολογική εσωτερικότητα,σε αντίθεση με τις ελίτ άλλων κοινωνιών που ανέλαβαν μια ευθύνη ,και στα πλαίσια της ηθικής και ιδεολογίας τους ,δημιούργησαν ανθεκτικούς θεσμούςστις χώρες τους, η ελληνική ΛΜΑΤ κινείται με μια αρχαική αποκρουστική απληστία,μιας αυτιστικής συσώρευσης,σε ένα ιδεολογικό και αισθητικό σύμπαν,φτωχού κιτς,μιας αποπνικτικής κενότητας.
Παρατηρώ ,όχι έκπληκτος , τις φαντασιακές και ιδεολογικές συντεταγμένες των πρωτοπαλλήκαρων της κυβέρνησης.
Γιωτ,πνευματικότητα Εφραιμ,καπανδρίτια,και φοροκομπίνες.
Αφόρητα φτωχοί,στερημένοι,κοινότοποι,στεροτυπικοί νεοέλληνες,που αντλούν το κύρος τους μόνο από την μάρκα του σακακιού τους,που κρύβεται κολημένη στην φόδρα.
ΛΜΑΤ του κερατά,με τα σάλια τους να τρέχουν ,στο λούστρο του μικρού,του ασήμαντου του νεοελληνικού σύμπαντος.
Μέσα στην παραζάλη τους βέβαια,δεν παρατήρησαν μια μικρή λεπτομέρεια.
Ο ιδιοκτήτης του σαραπενταριού,που το απόκρυψε εν είδει δολοφονικής διαθήκης, τελείωσε την απολογία του με ένα απόσπασμα του Παλαμά.
Ρε σεις ΛΜΑΤ, ο Παλαμάς δεν είναι τυχαίος ποιητής,και όταν τριγύρω μας οι εργαζόμενοι τραβολογιόνται για 800 Ευρώ,και εσείς ακίζεστε στην κενότητα τας, όλο και κάποιος εμπνευσθεί, και θα ξαναρχίσει τις τελετές της φρίκης.
Ρε σεις ΛΜΑΤ διαβάστε και λίγο Παλαμά.

Γιατί ο Zizek γράφει το ίδιο αυτούσιο απόσπασμα σε τρία βιβλία;Μικρή συμβολή για το τι συμβαίνει στα χρηματηστήρια

Ως μονομανείς στενόμυαλλοι αναγνώστες ανακαλύψαμε ότι πληθωρικός Zizek έχει το παρακάτω απόσπασμα αυτούσιο !!! (copy paste) σε τρία διαφορετικά βιβλία

On Belief,Parallax View,In defense of lost Causes

Καθότι οι αυστηρά οικονομικές μας γνώσεις είναι επιπέδου Προοδευτικής (Ερασιτεχνική Κατηγορία αλλά με ιστορία και φιλότιμο.......) ,καταγράφουμε το απόσπασμα σαν συμβολή στην σχετική φιλολογία για το τι ακριβώς γίνεται,αν γίνεται με την παρούσα χρημαστηριακή κρίση.Λίγη περίσκεψη ισως ωφελήσει

Ο εκρηκτικός Slavoj ,δεν μου φαίνεται και τόσο αφηρημένος να γράφει και να ξαναγράφει τα ίδια και τα ίδια.

Το λάθος του Μαρξ(Απόσπασμα από το “The Parallax View” του Slavoj Zizek σελίδα 266)

Το θεμελιώδες λάθος του Μαρξ είναι ήταν ότι συμπέρανε ,πως είναι δυνατή μια ανώτερη ανθρώπινη κατάσταση (Κομμουνισμός) ,η οποία όχι μόνο θα συντηρούσε αλλά θα απελευθέρωνε αποτελεσματικά το δυναμικό του αενάως αυξανόμενου ελατηρίου (spiral) της παραγωγικότητας.

Το ελατήριο αυτό , εξ΄αιτίας των εσωτερικών εμποδίων του καπιταλισμού (αντιφάσεων) συνεχώς περιορίζεται από τις κοινωνικά καταστροφικές κρίσεις.Εν συντομία αυτό που ο Μαρξ δεν είδε ,είναι (για να το ορίσουμε σε Ντερινταικούς όρους) οτι αυτό το εσωτερικό εμπόδιο (ο εσωτερικός ανταγωνισμός) ,ως «συνθήκη της αδυνατότητας» (condition of impossibility) της πλήρους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ,είναι ταυτόχρονα και η «συνθήκη δυνατότητας» (condition of possibility) του Καπιταλισμού.

Αν απομακρύνουμε τα εμπόδια ,την εσωτερική αντίφαση,του καπιταλισμού, δεν θα έχουμε την πλήρως ανεμποδιστη τάση της παραγωγικότητας απελευθερωμένη από τα όρια της, δηλαδή χάνουμε αυτήν την παραγωγικότητα η οποία ταυτόχρονα γεννάται και αναστέλεται από τοκ καπιταλισμό .Αν αφαιρέσουμε το εμπόδιο ,τότε αυτό το δυναμικό ,που αναστέλεται από το εμπόδιο ,διαλύεται

Εδω και "χθες" φορολόγηση των εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων.Μια εύστοχη πρόταση του Συριζα

Πρόταση νόμου για ζητήματα που έχουν σχέση με την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και της περιουσίας των Μονών, κατέθεσε σήμερα στη Βουλή η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως δήλωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, Φ. Κουβέλης, "για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι απαράδεκτο, άδικο και αντιδημοκρατικό οι πολίτες να δέχονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη και από την άλλη, η πολιτεία να απέχει από οφειλόμενες ενέργειες, όπως είναι η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και της περιουσίας των Μονών".
Ο κ. Κουβέλης διευκρίνισε ότι η πρόταση νόμου, την οποία κατέθεσε στη Βουλή η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ "είναι μία λιτή, σαφής και μικρή πρόταση, αλλά μεγάλη ως προς το περιεχόμενό της και το οικονομικό της αποτέλεσμα, γιατί πολλά εκατομμύρια ευρώ θα εισέλθουν στα ταμεία του κράτους αν γίνει αποδεκτή".
Κάλεσε την κυβέρνηση και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης να υιοθετήσουν την πρόταση και πρόσθεσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει και πάλι πρωτοβουλία, προκειμένου να εξορθολογιστούν οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας, να ρυθμιστεί, δηλαδή, νομοθετικά η διακριτότητα των ρόλων τους, "έτσι ώστε να μην υπάρχουν αυτές οι απαράδεκτες θεσμικές ρυθμίσεις που υπάρχουν σήμερα στις σχέσεις τους".
Επίσης, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι το κόμμα του θα αναλάβει άλλη μια πρωτοβουλία, η οποία "θα αφορά ενέργειες που πρέπει να προωθηθούν, προκειμένου να επανεξεταστούν τα λεγόμενα χρυσόβουλα, συγγύλια και άλλοι συναφείς τίτλοι με τους οποίους δίδονται ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην εκκλησία και τις μονές, όχι μόνο του Αγίου Όρους, αλλά γενικότερα" και σημείωσε ότι "είναι απαράδεκτο το γεγονός, με τίτλους αναγόμενους στην περίοδο της Οθωμανικής κατοχής της χώρας, να προκύπτουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα των μονών, την ώρα που υπάρχουν ακτήμονες στη χώρα μας, την ώρα που ολόκληρες περιοχές ασφυκτιούν από αυτές τις

Paolo Virno Multitude between Innovation and Negation.Η Αριστερά στοχάζεται (επιτέλους) για την επιχειρηματικότητα

Ενα από τα θέματα του ιστολογίου μας είναι η σωρευτική και ιδεολογικά ύποπτη απόρριψη της έννοιας του επιχειρείν που χονδροειδώς ταυτίζεται με τις αγριευτικές μορφές εκμετάλευσης της καπιταλιστικής οικονομίας στην ελληνική κοινωνία.

Το σχήμα είναι απλό

Οικονομία χαμηλής παραγωγικότητας και ανύπαρκτης τεχνολογίας,παράγει θέσεις εργασίας χαμηλού επιπέδου,και ωθεί τους εργαζομένους στην ασφάλεια των κρατικών θέσεων ,όπου η εργασιακή ασφάλεια αυτομάτως αντιδιαστέλλεται όχι προς την μορφή του λεγόμενου «ιδιωτικού τομέα» αλλά προς το επιχειρείν αυτό καθ’εαυτό.Αυτομάτως η πλαστικότητα ,η εγγενής ευελιξια της ανοικτής οικονομίας εκλαμβάνεται στην εργασιακή της εκδοχή,και η εργασιακή ασφάλεια «κλειδώνει» με τις άκαμπτες σκληρές δομές του κράτους,και δημιουργείται ένας ιδεολογικός πόλος όπου η στασιμότητα,η άκαμπτη γραφειοκρατία ,η εγγενής κρατική αυθαιρεσία ,λειτουργεί σαν αναγκάιο κακό για την εργασιακή εξασφάλιση.

Αυτό άλλωστε είναι και το άλυτο πρόβλημα διαφόρων εκδοχών της Αριστεράς που φλερτάρουν με την κυβέρνηση.

Θέλουν να χρησιμοποιήσουν ένα αγκυλωμένο ενδογεννώς μηχανισμό ,για να πυροδοτήσουν μια νέου τύπου επιχειρηματικότητα,δηλαδή περίπου σαν να παίρνεις αθλητή του Σούμο να παροτρύνει μπαλαρίνες.

Η ανυπάρκτη στα Ελληνικά δεδομένα,διερώτηση για το επιχειρείν ως αυτόνομη λειτουργία,αγγιστρώνει όλες τις πρωτοβουλίες ή αντιρρήσεις της Αριστεράς σε μορφές κρατικοδιαίτου καπιταλισμού τύπου ΔΕΚΟ,όπου όλοι βεβαίως αρέσκονται να εργάζονται σε επιχείρηση ,αλλά αρκεί αυτή να είναι μονοπωλιακή και στα δύσκολα να την σώζει το κράτος.

Ο Λαναράς βαράει κανόνι,και όλοι σιωπηλώς συναινούν για να του δίνουν δάνεια,δεν ακούγεται λέξη για αυτοδιαχείριση (προηογούμενη ανάρτηση μας) ,ενώ για την Ολυμπιακή δεν ακούγεται ούτε σαν ιδέα οι εργαζόμενοι,τα πλούσια ταμεία των πιλότων ,το ΤΕΕ, κλπ να αναλάβουν επιχειρηματικά την σωτηρία της.

Η Αριστερή κριτική υπόρρητα και διαγώνια κοιτά προς τα κρατικά ταμεία.

Αυτά περίπου τα πληκτικά συμβαίνουν στην γειτονιά μας.
Ευτυχώς όμως επειδή τα πράγματα εξελίσσονται,καταπληκτικά συμβαίνουν γύρω μας.

Ο Paolo Virno είναι ιστορική φυσιογνωμία της Ακρας Αριστεράς στην Ιταλία με παρελθόν και παρόν στο εργατικό κίνημα αυτοδιαχείρισης αλλά και πλούσιο συγγραφικό έργο.Παράλληλα με τον Negri έχει επεξεργαστεί στην Σπινοζική έννοια του πλήθους και έχει εμπλουτίσει τον σχετικό προβληματισμο.

Στο τελευταίο του όμως βιβλίο Multitude between Innovation and Negation 2008,επιφυλάσσει μια θαυμάσια έκπληξη ,κυρίως για όσους από εμάς προσπαθούμε (τρομάρα μας) να στοχαστούμε για μια ενεργή σχέση ανοικτής οικονομίας και αριστεράς ,πριν το 2300 μχ (για το οποίο εργάζονται πολλές χιλιαστικές αριστερές πολιτικές).

Σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο αναλύει (ποιός ο Ιταλός αριστεριστής!!) ακριβώς την αυτονομία του entrepreneurship (το οποίο και αφήνουμε αμετάφραστο) ,και το απόσυνδέει τελείως από την καπιταλιστική ιδιοκτησία,αλλα και την αλά Σοβιετικού Μαρξισμού συρρίκνωση του σε «εφεύρεση»

Παραθέτουμε μια δική μας μετάφραση του κύριου μέρους του κεφαλαίου αυτού,και για τις πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες επιφυλασσόμεθα.
Στο τέλος δύο λινκ για τον Virno,και κριτική του βιβλίου



O Jojef Schumpeter ένας από τους λίγους συγγραφείς του 20 αιώνα που ήταν αρκετά γενναίος για αναλύσει την βιομηχανική οικονομία ως «ολικό κοινωνικό συμβάν» (στα πλαίσια μιας ευρύτερης ανθρωπολογικής ματιάς) ,επεξεργάστηκε μια σημαντική θεωρεία της καινοτομίας στην καρδιά της οποίας ευρίσκεται μια «επιχειρηματική λειτουργία» ειδωμένη βασικά ως ανθρώπινη ικανότητα.

Σύμφωνα με τον Schumpeter θα ήταν λάθος να συγχέουμε τον επιχειρηματία –entrepreneur με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο μιας καπιταλιστικής επιχείρησης ,ή ακόμα χειρότερα με τον ιδιοκτήτη της.Αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι ένας κοινωνικός ρόλλος.Είναι ένα εξειδικευμένο πλέγμα ιδιοτήτων που ενεργοποιείται στις περιόδους κρίσεων ή στασιμότητας.Ειδώμενος διαφορετικά ο επιχειρηματίας –entrepreneur έναι ένα «γλωσσολογικό ζώο»,αλλά και κάθε «γλωσσολογικό ζώο» είναι σποραδικά αποσπασματικά entrepreneur. «το να είσαι entrepreneur δεν είναι επάγγελμα,και συνήθως ούτε μια διαρκής συνθήκη

.Ο Schumpeter υπογραμμίζει ένα καθαρό διαχωρισμό από την έννοια του εφευρέτη.Ενώ αυτός ( ο εφερεύτης) προσθέτει κάποια καινούργια στοιχεία στην παραγωγική διαδικασία ,ο entrepreneur βασίζει τα κλάσματα της σκέψης του στην πολυσημία των υπαρχόντων στοιχείων.

Ουσιαστικά θρυμματίζει την «κατάσταση ισορροπίας» και συνδιάζει στοιχεία που προυπήρχαν χωρίς όμως ιδιαίτερη σημασία.Εδώ δεν διακυβεύονται η ποσότητα και η ποιότητα των παραγωγικών συντελεστών αλλά η μορφή τους.Ο Schumpeter γράφει : «η ανάπτυξη συνίσταται στην χρησιμοποίηση υπαρχόντων πόρων με διαφορετικό τρόπο ,κάνοντας νέα πράγματα με αυτούς,ανεξάρτητα από το αν οι πόροι αυτοί αυξάνουν ή οχι».

Η πολλαπλή χρήση του ίδιου υλικού ,ανεξάρτητα από προηγούμενους απρόβλεπτους στόχους, σφυρηλατεί ένα νέο τρόπο δράσης. «η υπο εξέταση κατάσταση οδηγείται προς κάτι διαφορετικό και σηματοδοτεί μια διαφορά από κάθε άλλη κατάσταση»

Η επιχειρηματική λειτουργία ,όπως περιγράφεται από τον Schumpeter εμπεριέχει την αντιφατική χρήση μιας αμφιβολίας

(Paolo Virno Multitude between Innovation and Negation p 146,p147 μτφ LLS)
Για τον Paolo Virno
http://en.wikipedia.org/wiki/Paolo_Virno
Κριτική στο Multitude between Innovation and Negation
http://www.shaviro.com/Blog/?p=645

Senior CPC official meets Party of European Left chairman.Δεν μας χ..ρε συντροφε Lothar Bisky!!!

Ωραίος αυτός ο πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαικής Αριστεράς,και ακόμα πιο ωραίοι μερικοί της Κουμουνδούρου.(κλικ στον τίτλο)
Καλά η Αλέκα είχε πάει πέρσυ στο Πεκίνο και διαπίστωση αξιοποίηση μερικών επιτευγμάτων της αγοράς ,για το καλό του σοσιαλισμού,αλλά στο κάτω κάτω η Αλέκα ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό της για τον Στάλιν και τις αντιλήψεις του για τις πολιτικές ελευθερίες.
Αλλά και ο Συν να συμμετάσχει επίσημα στην αποστολή του ΚΈΑ ,απαντώντας θετική στην πρόσκληση του ΚΚΚ;
Καλά ούτε την Αυγή δε διαβάζετε;
Και τι θα συζητήσετε με τους συντρόφους ,πως τα κάνουν πλακάκια με την Google και τραβολογάνε τον κόσμο,ή ήταν μη κόσμια η άρνηση της πρόσκλησης....
O Badiou και ο Zizek σας μάραναν.
Οχι τίποτα νόμιζα πως είμαστε τρελλοί να βάλουμε το επίθετο φιλελεύθερη μπροστά από το ουσισαστικό αριστερά.....
Ασε που πλάκα θα έχει να σκάσει μύτη ο σύντροφος Bisky σε τίποτε προεκλογικές συγκεντρώσεις για τις Ευρωεκλογές.Εχει και κάτι νερατζιές η Αθήνα,μούρλια θα είναι ανοιξιάτικες.....

Εκθεση ΙΝΑ-ΓΣΕΕ 2007.Ενα κείμενο που επιτρέπει αισιοδοξία για τον δημόσιο διάλογο στην Ελληνική Κοινωνία

Το ιστολόγιο μας δεν έχει αυταπάτες για τους βαθύτερους ιδελογικούς προσανατολισμούς ,και τα οργανωτικά πλέγματα που επικρατούν στο συνδικαλιστικό κίνημα.΄
Υπόρρητος θαυμασμός για οικονομίες κεντρικού σχεδιασμού,αξιοποίηση όλων των δαιδαλωδών διασυνδέσεων και ρυθμίσεων του κράτους,ταύτιση της επιχειρηματικότητας με τις "λούμπεν" νεοελληνικές εκδοχές της.
Βέβαια με βάση τις επιδόσεις την φυσιογνωμία και τον οραματισμό του νεοελληνικού επιχειρείν που κωδικά εκφράζεται στην λέξη κλειδί "κονόμα" ,η ΓΣΕΕ μάλλον ευρίσκεται μίσο κλικ μπροστά.
Η έκθεση όμως για το 2007,που ευρίσκεται με κλικ κάτω από τον τίτλο,αποδεικνύει πως οι ζημώσεις,και οι ιδεολογικοπολιτικές διεργασίες, που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της, έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα κατεύθυνση.
Είναι σαφές πως οι οικονομολόγοι του ΙΝΑ,αναζητούν μια παραγωγική οικονομία,με ένταση καινοτομίας, αυτόνομη ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας ,και ποιοτική μεγέθυνση του "ανθρώπινου κεφαλαίου".
Τα ευρήματα της έκθεσης είναι οδυνηρά για το μέλλον,αλλά και ακριβοδίκαια για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας,η οποία έχει σαφώς ανεκμετάλευτες δυνατότητες.
Είναι άλλο να ακούς ή να βλέπεις μερικούς εκπροσώπους της ΓΣΕΕ και άλλο να διαβάζεις τα αποτελέσματα των εργασιών τους.
Είναι σαφές ΄μπορούμε να αισιοδοξούμε,όχι για την οικονομία,αλλά τουλάχιστον για την ποιότητα του διαλόγου

Η θεωρητική "ένταση" μεταξύ Μαρξιστικής Αριστεράς και Φιλελευθερισμού.Μέρος 1ο

Στην Humanite της 30/6/08 ,δημοσιέυθηκε μια συλλογή κειμένων για τις σχέσεις του Φιλελευθερισμού με την Αριστερά
Ηδη δημοσιεύσαμε το κέιμενο του Inerrarity στο e-left
Για λόγους ισοτιμίας δημοσιεύουμε την συνέντευξη του Ιταλού Μαρξιστή φιλόσοφου Domenico Losurdo στον Laurent Being

-Η αναφορά στον φιλελευθερισμό είναι, ή θα πρέπει να είναι,τελικά, η δομική διάσπαση της γαλλικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς;

Domenico Losurdo. Το 1948, η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είχε συνταχθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για την αναγνώριση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (δικαίωμα στην εκπαίδευση, το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του και την προστασία κατά της ανεργίας, κ.λπ.) .. Αυτό που βλέπουμε τώρα, κυρίως στην Ευρώπη, είναι ακριβώς τη διάλυση των συγκεκριμένων επιτευγμάτων των εν λόγω δικαιωμάτων (κοινωνική ασφάλιση, συνταξιοδοτικά συστήματα διαίρεσης, κ.λπ.) .. Τούτο συνοδεύεται και από τη διάλυση την άρνηση, στη θεωρία, αυτής καθ’εαυτής της αξίας των εν λόγω δικαιωμάτων. Αυτό το διπλό φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί ως η νεο-φιλελεύθερη αντεεπανάσταση. Προκειμένου να ανταποκριθεί αποτελεσματικά, μου φαίνεται απαραίτητο να τεθούν τα πράγματα σε μια ιστορική προοπτική. Αυτό βοηθά να κατανοήσουμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν αναπτυχθεί στο πλαίσιο μιας εσωτερικής δυναμικής του φιλελευθερισμού, που θα είχε προλάβει, για λόγους συγκυρίας, να αναπτύξει στην οικονομική σφαίρα την λογική των πολιτικών δικαιωμάτων τα οποία είχε καταφέρει να επιβάλει στην πολιτική σφαίρα κατά των διαφόρων συντηρητισμών , κυρίως κατά του θρησκευτικού συντηρητισμού. Αυτή η γραμμική αντίληψη της ιστορίας είναι απολύτως ψευδής. Στην πραγματικότητα, ο φιλελευθερισμός, πέρα από την ποικιλία των ευαισθησιών, έχει την τάση να αξιοποιήσει ως πολιτική πίστωση τον αγώνα για τα δικαιώματα που έδωσε η αστική τάξη κουρασμένα μετά τον πόλεμο,, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. Στη δεκαετία του 1970, Friedrich A. Hayek, ο πολιτικός εμπνευστής της οικονομικής πολιτικής «Ρήγκαν» , μίλησε για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα ως ολέθρια εφεύρεση της Ρωσικής μπολσεβίκικης επανάστασης. Δεν πίστευε καν στην διερώτηση της συμβατότητας ή μη των εν λόγω δικαιωμάτων θεωρόντας την άστοχη σε σχέση χρηματοδοτική ικανότητα του κράτους. Αντιθέτως αντιτάχθηκε στην συζήτηση για τα δικαιώματα που σχετίζονται με την εθνικότητα ,αμφισβητώντας την ίδια την νομιμοποιητική της βάση. Σήμερα, βλέπουμε τον θρίαμβο του διανοητικό έργου του Hayek , αλλά σε ένα πλαίσιο όπου δεν υπάρχει πλέον η πρόκληση του σοσιαλιστικού κόσμου. Αυτό δεν συνεπάγεται την ανάγκη να μειωθούν οι κοινωνικές φιλοδοξίες. Τουναντίον!

-Ο φιλελευθερισμός υπερασπίζεται την ελευθερία;

Domenico Losurdo. Οι ιδρυτές του τρέχοντος ρεύματος του φιλελευθερισμού δικαιολογούσαν την δουλεία. Ο αγγλος φιλόσοφος Λοκ ήταν ακόμη προσωπικά ως μέτοχος εταιρείας που ασκούσε δουλεμπόριο. Αν πάρουμε τις δύο χώρες πιο αντιπροσωπευτικές της φιλελεύθερης παράδοσης, ήτοι την Αγγλία και τις ΗΠΑ, θα δούμε ότι αυτά είναι επίσης οι χώρες που συμμετέχουν ενεργά στην ιστορική τραγωδία της μαύρης σκλαβιάς. Οι ΗΠΑ έχουν καταργήσει τη δουλεία των μαύρων το 1865. Ακόμα και μετά, οι μαύροι δεν έχουν απολάβει την ελευθερία. Μόνο μετά το μισό του εικοστού αιώνα απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα.
Η υπερνίκηση των φυλετικών διακρίσεων, των διακρίσεων εις βάρος των γυναικών ή των γενικών διακρίσεων δεν είναι ο καρπός του φιλελευθερισμού, είναι αντίθετα προς ό,τι υποστηρίζεται, έστω και αν αυτά τα επιτεύγματα είναι εύθραυστα και ελλιπή, οι μεγάλοι λαικοί αγώνες του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κίνηματος.

-Ο φιλελευθερισμός μπορεί να διεκδικήσει οποιαδήποτε δική του συμβολή στην πολιτική δημοκρατία;

Domenico Losurdo. Μπορεί να αναγνωρίσουμε στον φιλελευθερισμό, ότι ο Μοντεσκιέ, είχε το προνόμιο να θέσει το ζήτημα του περιορισμού και της διάκρισης των εξουσιών. Ο ιστορικός Μαρξισμός , ο οποίος έχει ασχοληθεί συχνά με το ζήτημα, προτίμησε να αναφερθεί ξεκάθαρα την πλήρη εξαφάνιση του κράτους. Ο εγκλωβισμός σε αυτό το ουτοπικό ιδεώδες ήρθε να επιδεινώσει τα προβλήματα στα πλαισια ενός σοσιαλιστικού δημοκρατικού κράτος. Αλλά δεν είναι ο φιλελευθερισμός που τυχόν μπορεί να ασκήσει κριτική στον Μαρξισμό σε αυτό το σημείο. Επειδή ο φιλελευθερισμός είναι πραγματικά πολύ ασαφής. Αφενός, ισχυρίζεται πράγματι περιορισμό των εξουσιών, αλλά από την άλλη, γιορτάζει την απόλυτη εξουσία επί των δούλων των λαών των αποικιών. Ο John Stuart Mill, που θεωρείται ως ένα από τα πιο προοδευτικά φιλελεύθερα πνέυματα , εκτιμούσε τη στιγμή που κάποιες "μικρώτερης σημασίας φυλές" - ο όρος που χρησιμοποιεί - είναι αναγκασμένες να έχουν "απόλυτη υπακοή" στους άρχοντες της Δύσης. Πάντως δεν είναι ο φιλελευθερισμός αυτό που η ,σε κρίση, αριστερά πρέπει να αναζητήσει για την οικοδόμηση μιας αντιολοκλορητικής συνείδησης. Τουναντίον μια τέτοια αναζήτηση , προσθέτει μόνο την σύγχυση. Αντιθέτως μια πραγματική συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει σχετικά με τα ζήτηματα του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Λαμβάνοντας υπόψη το αυξανόμενο βάρος του χρήματος και πλούτου στις εκλογές στις ΗΠΑ, ο Arthur Schlesinger Jr, διακεκριμένος ιστορικός αμερικανική, την αίσθηση ότι βλέπουμε είναι η επαναφορά των θεμελιωδών διακρίσεων.

Πως θα αποφευχθεί αυτή η παλινδρόμηση και απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων που έχουν ήδη αποκτηθεί; Το αποφασιστικό ερώτημα είναι τι περιεχόμενο θέλει να δώσει η δημοκρατία στα δικαιώματα αυτά: Θα έχουμε μια απλή σώρευση αυθορμήτων σχέσεων στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στην επιχείρηση, αλλά και μεταξύ των εθνών; Ή μήπως είναι η διαδικασία της πολιτικής ανακατάκτησης των δικαιωμάτων και ανάπτυξή τους μέσω των κοινωνικών αγώνων;

-Αλλά όταν η αριστερά θέτει το ζήτημα της δημοκρατίας από την άποψη της κοινωνικής δημοκρατίας συχνα κατηγορείται για προστατευτισμό. Από το σημείο αυτό το να κατηγορηθείς για εθνικισμό, υπάρχει μόνο ένα βήμα, και πολλές φορές η συζήτηση αυτή έγινε ελαφρά τη καρδία όσον αφορά τη Ευρώπη…

Domenico Losurdo. Ένα πράγμα είναι η υπερασπιση της ταυτότητας ή της εθνικής αξιοπρέπειας, άλλο ο σοβινισμός. Υπάρχει μία τάση να κάνω μια σύγχυση μεταξύ των δύο. Η διάκριση φαίνεται πολύ απλό: από τη μία πλευρά, έχουμε μια αυθεντικά κοσμοπολίτικη στάση από την άλλη, μια θέση αποκλεισμού. Η επιβεβαίωση της αξιοπρέπειας του γαλλικού έθνους, ή του αμερικανικου ή του ιταλικού είναι απολύτως συμβατή με την επιβεβαίωση της αξιοπρέπειας κάθε άλλου έθνους, όλων των ανθρώπων. Αντιθέτως, όταν ο πρόεδρος Μπους υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ είναι το ευλογημένο έθνος από το Θεό «να κρίνει τον κόσμο», αυτή η στάση δεν είναι αυθεντικά κοσμοπολίτικη. Αρκεί μια άλλη χώρα να διατυπώσει τον ίδιο ισχυρισμό και θα έχουμε την αντιπαράθεση. Σήμερα, σοβινιστική είναι κατ 'εξοχήν οι ΗΠΑ, οι οποίες μας προέκυψαν ως ήρωες του φιλελευθερισμού. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον τρόπο που συμπεριφέρεται έναντι των ΗΠΑ, αναπαράγει η στάση τους "του ευλογημένου από τον Θεό έθνους," στις σχέσεις της με τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ο Λένιν είχε πολύ σαφώς εξήγησει τη σχέση μεταξύ ιμπεριαλισμού, εθνικισμού και ρατσισμού. Ένας από τους ορισμούς του ιμπεριαλισμού είναι η εξής: "ιμπεριαλισμός είναι το κίνημα μιας μικρής ομάδας των επιλεγμένων εθνών" να μονοπωλήσουν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να σχηματίζουν εθνικά και κυρίαρχα κράτη, με άλλα λόγια να αποκλείσουν το ίδιο δικαίωμα από άλλους ανθρώπους που θεωρούνται κατώτεροι. Ο αγώνας για την ισότητα των εθνών είναι πάντα παρών. Και αυτό είναι ένας προοδευτικός αγώνας για λογαριασμό της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που διεξάγεται εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος και την φιλελεύθερης ιδεολογίας.


Ο Domenico Losurdo είναι ο συγγραφέας της «Αντι-ιστορίας του φιλελευθερισμού» που δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα γαλλικά, και έχει δημοσιεύσει στα Γαλλικά: «Gramsci, η μαρξιστική κριτική του φιλελευθερισμού. Publishing Syllepse, 2006.

Μια εκδοτική προσπάθεια στο Αγρίνιο,που προβληματίζεται με τον Αριστερό Φιλελευθερισμό

Οταν το Μαιο σχολιάσαμε την περίπτωση S.Gessel (κλικ στον τίτλο) δεν είχαμε φανταστεί ότι είναι δυνατόν η περίπτωση του Γερμανο-Αργεντινού οικονομολόγου,πολιτικού & επιχειρηματία ,θα ήταν ελκυστική σε κάποιον Ελληνα εκδότη.
Η έκπληξη ήρθε από το Αγρίνιο!!!
Ο τοπικός εκδοτικός οίκος "Τροπή" μεταφράζει και εκδίδει το βιβλίο του Gerhard Senft "Silvio Gessel και το ελευθεριακό μοντέλο της ελεύθερης οικονομίας" ,που έχει γραφτεί το 1989.
Εδώ αναπτύσσεται όλη η προβληματική του SG,αλλά και η ιστορία του κοινωνικού ρεύματος που συγκρότησε,το οποίο εν'ολίγοις βασίζεται σε μια ριζική σύλληψη για την τοκοφορία του χρήματος, ως της πηγής των ανιστοτήτων και των οικονομικών κρίσεων.Ταυτόχρονα ο SG αναγνωρίζει τα οικονομικά και πολιτικά πλεονεκτήματα της ελεύθερης οικονομίας ,και τα αποσυνδέει από την εφαρμογή του κρατικού καπιταλισμού τύπου ΕΣΣΔ,αλλα και από τον "υπαρκτό καπιταλισμό" της εποχής του με τα μεγάλα κραχ,τις πολοτικές κρίσεις που οδηγούν στον φασισμό και τους πολέμους.
Ο SG επινοεί ένα τύπο χρήματος ,ως τραπεζογραμμάτιο,το οποίο χάνει την αξία του με το χρ'ονο,έτσι ώστε ,να ωθήσει την ελεύθερη οικονομία σε ένταση συναλλαγών και επενδύσεων.
Περισσότερα στο βιβλίο,στα λινκ της προηγούμενης ανάρτησης.
Το γεγονός ότι κάποιοι σκέφτηκαν να εκδόσουν το βιβλίο,ίσως αποδεικνύει ότι οι προβληματισμοί για ένα αυθεντικό αριστερό φιλελευθερισμό, δεν είναι και τόσο μοναχικοί.Τουλάχιστον όχι στο Αγρίνιο...

Γιατί είναι πιθανόν να μη ξεμπλέξουμε γρήγορα με την κυρία Palin;

Παρακολούθησα από το CNN μερικά κομμάτια από το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων.
Η τελετή έναρξης ήταν μια υπερκίτς ,παράσταση με έπασρη σημαίας (με την συνοδεία στρατιωτών!!!),πολεμικό εμβατήριο, και δεκάλεπτη ομιλία από πάστορα με περιεχόμενο ,το οποίο συγκρινόμενο με τις ομιλίες Χριστόδουλου, φαινόταν χομεινικό....
Το κόμμα που διοικεί τις ΗΠΑ και φιλοδοξεί να έχει μια νέα τετραετία, κινείται σε μια ιδεολογία και αισθητική,ενός αραχνιασμένου μιλιταριστικού θρησκευτικού πατριωτισμού.Μπροστά τους ο Καρατζαφέρης φαντάζει Παπαγιαννάκης.
Μέσα α’αυτό το κλίμα η κυρία Palin,συμβολίζει με τον καλύτερο τρόπο, την συντηρητική αναδίπλωση.Ιερότητα της οικογένειας,οπλοφορία,επιθετική ρητορία.
Το πράγμα περιπλέκεται καθώς οι σποραδικές δημοσκοπήσεις μετά τον συνέδριο,δείχνουν ότι οι Αμερικάνοι Αχμαντινετζάντ θα χάσουν (αν χάσουν) οριακά τις εκλογές.
Φαίνεται ότι αυτή η απλοική χονδροειδής πολιτική πλατφόρμα , έχει στοιχεία που την καθιστούν ελκυστική και στους πιο νουνεχείς Αμερικάνους.
Η Σ.Μουφ στα βιβλία της «Το Δημοκρατικό Παράδοξο» και «The return of the political” αναλύει τα φαινόμενα ενίσχυσης της Ευρωπαικής Υπερσηντηρητικής Δεξιάς,και μας επισημαίνει κάτι που ξεχνάμε.
Η ακροδεξιά ,μέσα από τον χονδροειδή λόγο της ,και σε αντίστιξη με τον ασθενέστερο ιδεολογικό αλλά πιο τεχνοκρατικό ιδεολογικό λόγο των υπολείπων,επαναφέρει την πολιτική στην απόλυτη έννοια της ,στο προσκήνιο.
Με άλλα λόγια ,έχει την ευχέρεια,να θέσει στους εκλογείς απόλυτα σχεδόν μεταφυσικά ,το δίλημμα της εξουσίας, στον πυρήνα του.Εμείς ζητάμε την εξουσία, για να την ασκήσουμε ,σε αντίθεση με τους άλλους που περιγράφουν την διαχείριση της για να τους την αναθέσετε.Οι άλλοι χάνονται στις λεπτομέρειες της ανάλυσης,ενώ εμείς μέσα από την αρχαικότητα της ιδεολογίας μας,τις προσπερνάμε ως τεκταινόμενα της πολιτικής και αναμετρώμαστε με τα θεμέλια του Πολιτικού.
Με μια ιστορική αναστροφή,υποκαθιστούν την αριστερά,στο ερώτημα Διαχείριση ή Συντηρητική Επανάσταση.
Μας απομένουν μερικές εβδομάδες για τις αμερικανικές εκλογές,για να δούμε αν ο συντηρητικός εκβιασμός θα περάσει.Μέχρι τότε μπορούμε να σκεφτούμε μήπως και στην Ελληνική περίπτωση ,το παιχνίδι θα κερδίσει όποιος προσπεράσει τις λεπτομέρειες και τοποθετήσει μια απόλυτη ιδεολογική πλατφόρμα,ως το μοναδικό δίλημμα διακυβέρνησης.
Είδωμεν........

Χειμαρρώδης,πλημμυρικός,κριτικός λόγος.S.Zizek In defense of lost Causes

Ενα από τα κλισέ της εποχής είναι και η λεγόμενη «απόσυρση» και στασιμότητα των διανοουμένων από το κοινωνικό γίγνεσθαι και η ανεπαρκής πρόσπαθεια για την κατανόηση και κριτική της εποχής.
Ουδέν αναληθέστερο,ή καλύτερα η πιο ζωντανή απόδειξη του λανθασμένου ισχυρισμού είναι ο S.Zizek.
Ο τύπος είναι πραγματικά ασταμάτητος.
Γράφει ,δίνει ομιλίες σε ρυθμούς εξοντωτικούς,σε σημείο που πολλοί αναρωτιώνται μήπως τελικά διατυπώνεθ περισσότερη «σκέψη» από όση τελικά «παράγει»
Το εκπλήκτικό με το SJ είναι ότι κάθε βιβλίο του δείχνει να συνεισφέρει πάντα καινούργιες οπτικές και κρίσεις,μέσα από την τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις.
Η γραφή του κάτι μεταξύ χρονογραφήματος ,άρθρου στο Athens Voice,ακαδημαικής διάλεξης του Heidegger,ποδοσφαιρικού σχολίου στον αποδυηριάκια του Φίλαθλου,και το πραγματολογικό υλικό του προέρχεται από τις πιο αναπάντεχες πλευρές της καθημερινότητας.
Στάλιν, ψυχανάλυση, παιδική προνογραφία ,Χόλλυγουντ ,Ζαπατίστας ,Κινέζοι, Καντ, Λακάν ,Μαρξ ,φιλελευθερισμός,επανάσταση κλπ σε ένα απολαυστικά κοκταίηλ ,με άρωμα από άπειρα τσιτάτα,που τεκμηριώνουν σχεδόν τα πάντα.
Η ελκυστικότητα της γραφής επιτείνεται από μια σχεδόν ακατάσχετη ροπή προς οδυνηρές αντιμαχίες στα όρια της προσβολής,με όσους κατα καιρούς συνοδειπορεί.
Για τον SJ η «Αυτοκρατορία» του Negri είναι ότι καλύτερο γράφτηκε μετά το «Κεφάλαιο» (στο οπισθόφυλλο της Ελληνικής έκδοσης),αλλα λίγα χρόναι αργότερα στο Parallax View και στο «Lost Causes” αποδεικνύεται η ολική ανεπάρκεια της και αυρύτερα του έργου του Negri.Τα ίδια για τους Laclau ,Moufe,Σταυρακάκη
495 σελίδες στο Lost Causes ,αποτελούν ένα απολαυστικό κείμενο ,αποτελούμενο από τμήματα διαλέξεων που βρίσκει ο αναγνώστης στο Youtube ,και μπορούν εξοπλίσουν τον αναγνώστη με καταπληκτικές λεπτομέρειες,αλλά και γόνιμες σκέψεις
Το βασικό με τον SJ είναι ότι δεν φαντασιώνεται την πραγματικότητα,την αντιμετωπίζει με τις οδυνηρές αντιφάσεις του,που καθιστούν ένα πρόγραμμα αριστερής πολιτικής αλλάγής,πολύ πιο πολύπλοκο σε συνθήκες πολυπολιτισμικών ανοικτών κοινωνών και οικονομικών.
Μια από-ηθικοποιημένη ,οξεία κριτική, με τεντωμένες κεραίες στους πιο αδιόρατους κλυδωνισμούς της κοινωνίας.
Στο Lost Causes ,βρίσκεται και ο πυρήνας της διάλεξης στην Αθήνα,αλλά είναι ορατό το φλερτ ,με πιο ντεσιζιονιστικές απόψεις της «μεγάλης στιγμής» ,η προσέγγιση με τον Badiou,αλλά δεν θα παραξενευόμουνα αν σε άλλη κατάθεση ο SJ αλλάξει ελαφρώς ρόττα.
Απολαυστικό!!!

Κλαυθμοί για φόρους από αυτούς που αναζητούν τo κράτος παντού,οδυρμοί για την φοροδιαφυγή από αυτούς που "επιχείρηση" σημαίνει James Bond

Και ξαφνικά ο Αλογοσκούφης τα βάζει με την μικρομεσαία φοροδιαφυγή. Αναμφίβολα για να καταλήξει εκεί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα,και μάλλον οι εκλογές δεν είναι μακρυά.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στο ζήτημα της μικρομεσαίας φοροδιαφυγής ,αναδεικνύονται όλες οι αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας και άπαντες την αντιμετωπίζουν με εξαιρετική αμηχανία.
Ποιο είναι το πρόβλημα;
Η οδυνηρή και αντιφατική πραγματικότητα είναι πως για ένα μεγάλο κομμάτι των μικρομεσαίων επιτευδηματιών ,ασκεί αυτήν την δραστηριότητα επιβιώνοντας, ακριβώς λόγω των διαφόρων εισφοροδιαφυγών.Σε ιδανικές συνθήκες εκπλήρωσης όλων των συμβατικών υποχρεώσεων τους,η δραστηριότητα γίνεται οριακή και ασύμφορη.
Το πρόβλημα προφανώς είναι η χαμηλή παραγωγικότητα αυτών των δραστηριοτήτων, η οποία δεν επιτρέπει μια οργανική ανάπτυξη ,που θα οδηγούσε σε άυξηση εισοδήματος,και έτσι αναγκαστικά η μοναδική συνθήκη παραγωγής εισοδήματος είναι η αποφυγή εισφορών.
Στην αντιμετώπιση του προβλήματος όλες οι κύριες σχολές σκέψης μάλλον έχουν δίκιο και αδικο μαζί.
Οι φιλελεύθεροι που υποστηρίζουν την δραστική μείωση των πάσης φύσεως εισφορών καθώς φιλοσοφικά τις θεωρούν ως «υποχρεωτική εργασία» ,και οι πιο «κρατιστές σοσιαλδημοκράτες» που στηρίζουν όλο το κοινωνικό σχέδιο στην αναδιανομή μέσω της γενικευμένης φορολογίας και αναδιανομής ,έχουν να αντιμετωπίσουν το εξής ερώτημα
Αν μια επιχειρηματική δραστηριότητα έχει οικονομική απόδοση οριακή ,στο σημείο όπου οι εισφορές και φόροι αποτελούν ένα σημαντικό ,μερίδιο της απόδοσης τι κάνουμε;
Μειώνοντας τους φόρους δραστικά,απαλλάσσουμε τους μικρούς από το άγχος της επιβίωσης, «ορθολογικοποιούμε» οργανικά την απόδοση της δραστηριόπτητας τους, και τους δίνουμε ένα επιχειρηματικό ορίζοντα,ταυτόχρονα όμως πρέπει στο κοινωνικό συμβόλαιο που προκύπτει να ξεκαθαρίσουμε το έυρος των κοινωνικών υπηρεσιών που μπορούν να απολαύσουν.
Επιβάλλοντας την στοιχειώδη αυτονόητη υποχρέωση φορολογίας,τουλάχιστον στο επίπεδο των μισθωτών , λόγω της εγγενούς ελείπουσας παραγωγικότητας,είτε τους ωθούμε σε νέο κύκλο φοροτεχνικής επινόησης της αποφυγής,είτε τους οδηγούμε σε κλείσιμο.
Στην σχετική συζήτηση που γίνεται,σε ένα ασφυκτικό ρητορικό περιβάλλον λαικισμού,αποκρύπτονται επιμελώς οι πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες των πολιτικών που προτείνονται ή αντιπαραβάλλονται.
Κλαυθμοί για τους μεγάλους φόρους από αυτούς που αναζητούν την κρατική μέριμνα παντού,οδυρμοί για την φοροδιαφυγή από αυτούς που ξέρουν από επιχείρηση μόνο από ταινίες του James Bond.
Ολα τα μεγάλα πολιτικά σχέδια που ακούμε ,είναι ημιτελή και «ύποπτα» ασαφή .
Συμπέρασμα,θα βαδίσουμε ολοταχώς σε μια όξυνση λαικισμού και ανευθυνότητας. Οι «οριακοί» επιχειρηματίες είναι πολλοί,είναι πολιτικά ευμετάβλητοι,και περίπου την άνοιξη του 2009,θα πληρώσουν φόρους που θα τους μειώσουν το ατομικό εισόδημα.Κάπου εκεί κοντά μάλλον θα έχουμε εκλογές.Αλλιώς η εξίσωση δεν λύνεται

Γ.Ρουση.Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς.Ο αντικρατικιστικός χαρακτήρας του κομμουνισμού,όπως τον αναπτύσσουν οι κλασσικοί

«Ο πραγματικός κομμουνισμός κάθε άλλο παρά σημαίνει κρατισμό,ολοκληρωτιμσό,περιορισμό της ατομικής ελευθερίας.Μάλιστα όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Κονστάτσο Πρέβε κάθε άλλο παρα ταυτίζονται κλλεκτιβισμός και κομμουνισμός» σελ 46

«Οταν καμιά φορά θέλοντας να σοκάρω το φοιτητικό ακροατήριο μου ,η αλήθεια κάπως σχηματικά,τον κομμουνισμό σαν το βασίλειο της ατομικής πρωτοβουλίας ,είμαι βέβαιος ότι είμαι πιο κοντά στην παράδοση του κομμουνιστικού οράματος από ότι διάφοροι διαστρεβλωτές του και η κοπινή περί αυτού αντίληψη» σελ 47

«Ο Ενγκελς το 1891 στην εισαγωγή του στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Γαλλία ,αναφερόμενος στην Γερμανία,διαπιστώνει τον θαυμασμό προς το κράτος και επιχειρεί μια αρχή ερμηνείας του που στηρίζεται στην συνήθεια –η δεισιδαιμονική κρίση προς το κράτος πέρασε από την φιλοσοφία στην κοινή συνείδηση της αστικής τάξης και ακόμη πολλών εργατών-.Και από εδώ πηγάζει ένας δεισιδαιμονικός σεβασμός που ριζώνει τόσο πιο εύκολα όσο οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει από τα παιδικά τους χρόνια να φαντάζονται ότι τάχα όλες οι υποθέσεις και τ α συμφέροντα που είναι κοινά γιά όλη την κοινωνία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν και να προστατευτούν αλλιώς ,παρά όπως εξυπηρετούνταν ως τώρα ,δηλαδή από το κράτος και τους υπαλλήλους του» σελ.σελ 253

Τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Γ.Ρουση είναι χαρακτηριστικά.Ο συγγραφέας με ένα ενδελεχή και τεκμηριωμένο τρόπο,επιχειρεί να αναδείξει τον αντι-κρατικιστικό και ελευθεριακό χαρακτήρα του κομμουνισμού ,όπως τον περιγράφουν οι κλασσικοί.

Πρόκειται για μια έντιμη και παραγωγική προσπάθεια,στα πλαίσια μιας αγωνιώδους προσπάθειας να ανανεωθεί το κομμουνιστικό όραμα ,στις σύγχρονες συνθήκες.
Ο ΓΡ αναπτύσει μια θεωρητική σύλληψη παράλληλη με τον Negri ,σύμφωνα με την οποία οι δομές της σύγχρονης οικονομίας μέσω της κυριαρχίας της άυλης παραγωγής και του πνευματικού περιεχομένου της σύγχρονης οικονομίας,είναι ώριμες για κοινωνικούς μετασχηματισμούς.Ο Κομμουνισμός προσλαμβάνεται ως συγχρονισμένος με την αιχμή της υπερανεπτυγμένης οικονομίας.
Η καθολικότητα των ατομικών δικαιωμάτων και η a priori δυσανεξία προς μορφές καταναγκαστικής ή και τεχνικής εξισωτικότητας ,διαπερνά όλα το βιβλίο.
Ο Ρούσης ,συχνός αρθρογράφος του Ριζοσπάστη και έγκριτος ακαδημαικός, μας αποδεικνύει έμπρακτα πως η έντιμη διανοητική εργασία ,δεν λείπει από αυτόν το τόπο.
Για όσους ψάχνουν τις διαυγείς φωνές σε όλο το φάσμα ,συνίσταται ανεπιφύλακτα.

Νεοελληνικός Συζυγικός Καπιταλισμός.Οι κυριές Αλογοσκούφη & Βουλγαράκη ως ιδεότυπος της κρατικοδίαιτης προσοδηθηρίας.

Μια από τις παρενέργειες του λαικισμού στην πολιτική σκηνή ,που αναδείκνύει ως σκάνδαλα το παραμικρό ,είναι η συσκότιση του οργανικού ενδογγενούς χαρακτήρα της κρατικοδιάιτης προσοδοθηρίας.
Η συλλήβδην καταχώρηση όλων των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ,ως "κερδοσκοπιία" ανεξάρτητα με τα ποιοτικά και εγγενή χαρακτηριστικά τους,αδυνατίζει την κριτική αντιμετώπιση των μορφών και μεθόδων παραγωγής και κατοχής πλούτου.
Μια επιχειρηματικότητα των entrepreneur ,που βασίζεται στην επινόηση νέων δραστηριοτήτων ,κινείται με την απαραίτητα πλαστικότητα,δημιουργεί θέσεις εργασίας ,και κοινωνικό πλούτο,διαφέρει ποιοτικά από μια χονδροειδή δραστηριότητα της "κονόμας" ,που παρότι νομότυπα,απλώς μετατοπίζει τον πλούτο ,μέσα από τα πολυδαίδαλα κανάλια και δύκτια του κράτους.
Χαρακτηρηστικό παράδειγμα οι υπουργοί Αλογοσκούφης Βουλγαράκης.
Μέσω μιας καθόλα νομότυπης δραστηριότητας των συζύγων τους ,εμφανίζουν θηριώδη οικονομική μεγέθυνση.
Από ότι προκύπτουν από τις εφημερίδες οι κυρίες ,ως νομικοί εμφανίζουν εντυπωσιακή δραστηριότητα που σχετίζεται συμφωνίες και δραστηριότητες του ευρύτερου κρατικού τομέα.
Μάλιστα η κυρία Βουλγαράκη εμπλέκεται σε πολύπλοκη υπόθεση μοναστηριακής περιουσίας με οικονομικό διακύβευμα για τους νομικούς παραστάτες με ύψος 0,75 εκ Ευρώ!!!
Υπάρχει νομικό ή πολιτικό πρόβλημα .Πιθανόν όχι ,αν όλα είναι νομότυπα.
Υπάρχει όμως ένα βαθύτερο ζήτημα για την φύση την λειτουργεία και τους μηχανισμούς πλούτου,στην Ελληνική Οικονομία.
Η εγγύτητα στην εξουσία ,πόσο μάλλον η ίδια η κατοχή της,αποτελεί "πληροφοριακό κεφάλαιο" υψηλής απόδοσης.
Η κατοχή κρίσμων πληροφοριών,διασυνδέσεων, ημερομηνιών αποτελεί στην ουσία ένα πλεονέκτημα ολικής υπεροχής,και αποτελεί μια "επιχειρηματικότητα" χωρίς ρίσκο,χωρίς τεχνολογική επινόηση χωρίς θέσης εργασίας .Η απόλυτη κρατικιστική προσοδοθηρία,ο στατικός προσπορισμός οφελών χωρίς κοινωνικές θετικές εξωτερικότητες.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο τρόπος πλουτισμού ,ίδιον των πιο καθυστερημένων οικονομιών είναι ο κύριος στην Ελληνική Κοινωνία.
Η συμβολική επιτυχία των συζύγων των κυρίων υπουργών,καθιστά τα πράγματα χειρότερα καθώς παγιώνει τον ιδεότυπο αυτό ως το μοναδικό και ασφαλή τρόπο παραγωγής πλούτου.
Μεγάλο πολυδαίδαλο κράτος,ασφαλείς και έγκυρες διασυνδέσεις γαι λίγους και voila η επιτυχία.
Πόσες νέες γυναίκες νομικοί και συμβολαιογράφοι,μπορούν να διεκδικήσουν αντίστοιχη "ύλη" για τα γραφεία τους.........