Sunday, November 21, 2010

Καθεστωτικός και ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.



Παραθέτουμε το άρθρο του Γ.Μηλιού από την σημερινή Αυγή. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναδημοσιεύουμε Μηλιό, αλλά μετά το editorial των τελευταίων «Θέσεων» η συχνότητα μάλλον ανεβαίνει επικίνδυνα.



Το άρθρο του ΓΜ δεν είναι καίριο μόνο για τα συμπεράσματα του αλλά και για την αναλυτική του δομή , η οποία συγκρούεται με τα συμφραζόμενα ενός τρέχοντος ρητορικού περιβάλλοντος. Με άλλα λόγια η ανάλυση του ΓΜ δεν υπόκειται μόνο σε ένα «τεχνκό» έλεγχο, αλλά προφανώς λόγω του ρητορικού περιβάλλοντος της συγκυρίας ,είναι δυνατόν να απορριφθεί από ιδεολογικής φύσης αυτονόητα και άρρητες συντεταγμένες που έχουν εισχωρήσει στον δημόσιο διάλογο εντός αριστεράς.


Αν ξεκινήσει κανείς από το δια «ταύτα» του άρθρου , που μάλλον λίγο έντεχνα δεν ολοκληρώνει ο ίδιος ο ΓΜ , τότε η απόρριψη μπορεί να γίνει στο πι και φι


Μια εντός Ευρώ, εντός ΕΕ αναζήτηση αλλαγής συσχετισμών υπέρ της εργασίας, όταν μάλιστα αυτή περιλαμβάνει εκτός της φορολογίας και «αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης για την ενίσχυση των κοινωνικών λειτουργιών, τη διαφάνεια και τον δημόσιο έλεγχο, την αύξηση της αποτελεσματικότητας» συγκρούεται όχι μόνο με άλλες αναλύσεις αλλά με ρεύματα σκέψης που έχουν επικρατήσει διακομματικά.


Η ανάλυση του ΓΜ περιλαμβάνει και ένα στοιχείου «χρονισμού» του αιτήματος απαλλαγής ή αναδιάρθρωσης του χρέους το οποίο επίσης δεν είναι και τόσο απλό.


Είναι φανερό πως ο δημόσιος διάλογος ,εντός αριστεράς , ταλανίζεται από διάφορες νοηματικές συμπτύξεις (που ίσως είναι μία τελικά )που δημιουργούνται στον αντίποδα μιας κριτικής σκέψης και οι οποίες περίπου είναι οι εξής


Καπιταλισμός=Κρίση=Νεοφιλελευθερισμός=Ευρώ=Φτώχεια=Ανεργία=Ιδιωτικοποιήσεις = Μνημόνιο =Επιχειρήσεις= Νατο =ΕΕ κλπ κλπ η γραμμή μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο


Απέναντι σε αυτήν την νοηματική σύμπτυξη -ταυτολογία αντιπαρατίθεται ένα Λογικό εγχείρημα με απόλυτη Ηθική νομιμοποίηση ,το οποίο είναι σχετικά απλό. Αλλάζοντας το πρόσημο της σειράς η Αριστερά επικρατεί, αρκει να δηλώνει κατά του Ευρώ,της ΕΕ, του Καπιταλισμού, της Φτώχειας κλπ κλπ . Η μια εξίσωση αντικαθίσταται με άλλη εξίσωση απείρων όρων μόνο με διαφορετικό πρόσημο.


Δυστυχέστατα η άλγεβρα δεν προσφέρεται για να λύνει τα πάντα, ευτυχώς πως κάποιοι σαν τον ΓΜ και τις Θέσεις, το ψάχνουν .


Η τελική πρόταση του ΓΜ δεν είναι εύκολη, δεν είναι απλή και το κυριότερο προϋποθέτει ένα ιδεολογικό ρητορικό εξοπλισμό των δυνάμεων της εργασίας διαφορετικό και πιο σύνθετο από τον σημερινό. Αλλά ο ΓΜ κάνει το καθήκον του την κατάλληλη στιγμή.


Γ.Μηλιός
 
Καθεστωτικός και ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Ο μεταρρυθμισμός αποτελεί βασικό άξονα της παρέμβασης της Αριστεράς, διότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού είναι νοητή η βελτίωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής θέσης των δυνάμεων της εργασίας.


Ο ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός αντιλαμβάνεται τα συμφέροντα της εργασίας ως αυτοτελείς ταξικούς στόχους, στον «ορίζοντα» των οποίων βρίσκεται η ανατροπή του καπιταλισμού. Οι αλλαγές που επιζητεί δεν εστιάζονται γενικώς στην «πρόοδο της χώρας», διότι η «χώρα» είναι ένας καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός κι η «πρόοδός» της συνδέεται με την ενίσχυση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει στοχεύουν στη μετατόπιση του ταξικού συσχετισμού δύναμης, «δείχνουν» τη δυνατότητα και δυναμική της αντικαπιταλιστικής προοπτικής: «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», για μια «οικονομία των κοινωνικών αναγκών και του κοινωνικού ελέγχου», σε αντιδιαστολή με την οικονομία της μεγιστοποίησης του κέρδους.
Σε αντίθεση με αυτή τη στρατηγική, ο καθεστωτικός μεταρρυθμισμός είτε θεωρεί τη βελτίωση των όρων ύπαρξης της εργατικής τάξης ως «προϋπόθεση» για την πρόοδο του εγχώριου καπιταλισμού (η αύξηση των μισθών θα επιφέρει αύξηση της ζήτησης, επομένως ταχύτερους ρυθμούς συσσώρευσης κεφαλαίου), είτε αντιλαμβάνεται την πρόοδο του εγχώριου καπιταλισμού ως προϋπόθεση για τη βελτίωση των όρων ύπαρξης της εργασίας. Η «ορθή ανάπτυξη της οικονομίας» θα ωφελήσει, υποτίθεται, και τους εργαζόμενους.

Ο καθεστωτικός μεταρρυθμισμός της Αριστεράς:
«Έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε.». Η συντηρητική «πατριωτική εκδοχή» του καθεστωτικού μεταρρυθμισμού αναπαράγεται αυτοτελώς από τα κόμματα εξουσίας. Όλες οι πολιτικές λιτότητας παρουσιάζονται ως «μεταρρυθμίσεις» για την «πρόοδο της χώρας», από την οποία θα προέκυπτε κατόπιν «βελτίωση της ζωής των εργαζομένων».

Όμως, στη συντηρητική αυτή εκδοχή του καθεστωτικού μεταρρυθμισμού εγκλωβίζεται και η Αριστερά, όποτε κυριαρχεί στο εσωτερικό της η αστική ιδεολογία που ερμηνεύει την πάλη των τάξεων ως «πάλη των εθνών»: τα «ξένα» συμφέροντα εναντίον της «Ελλάδας» και του «ελληνικού έθνους». Ένα σχήμα από το οποίο απορρέει μονοσήμαντα ως ζητούμενο η βελτίωση της θέσης της «χώρας» απέναντι στους διεθνείς ανταγωνιστές της, ως προϋπόθεση για να βελτιωθεί κατόπιν η θέση των εργαζομένων.

Στη σημερινή συγκυρία κρίσης του δημόσιου χρέους, η «εθνική λύση» που προτείνει ο αριστερός καθεστωτικός μεταρρυθμισμός συμπυκνώνεται στο σύνθημα «έξω από το ευρώ και την Ε.Ε.». Η ροή των επιχειρημάτων είναι μια απλοϊκή εξειδίκευση της «εθνικής αφήγησης»:

--Η ένταξη στην ΕΕ και στο ευρώ ζημίωσε τη «χώρα».

--Με την υιοθέτηση της «νέας δραχμής», η οποία θα υποτιμηθεί, οι εξαγωγές της «χώρας» θα αυξηθούν και οι εισαγωγές «της» θα μειωθούν, θα υπάρξει ανάπτυξη, που θα επιτρέψει και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

--Για να επιτευχθούν οι πολιτικές αυτές, απαιτείται μια αριστερή ή έστω προοδευτική κυβέρνηση, που θα εκφράζει τα συμφέροντα της «χώρας» και της «ανάπτυξης».

Η εθνική αυτή αφήγηση διαλύεται αν εστιααστούμε στα ταξικά συμφέροντα και στρατηγικές. Ας θέσουμε λοιπόν τα ερωτήματα με πραγματικούς όρους:

--Ζημιώθηκε το ελληνικό κεφάλαιο από την υιοθέτηση του ευρώ ως εσωτερικού νομίσματος;

--Στην παρούσα συγκυρία είναι προς το συμφέρον του ελληνικού κεφαλαίου η υιοθέτηση ενός διαφορετικού εσωτερικού νομίσματος, ώστε να μπορεί να τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός της υποτίμησης;

--Ζημίωσε την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές τάξεις το ευρώ;

--Στην παρούσα συγκυρία είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων η υιοθέτηση ενός νέου εσωτερικού νομίσματος και η έξοδος του ελληνικού καπιταλισμού από την ΕΕ;

1. Η άποψη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός ζημιώθηκε από την υιοθέτηση του ευρώ είναι απολύτως ατεκμηρίωτη. Όπως αναλύσαμε διεξοδικότερα αλλού, η υιοθέτηση του ευρώ σήμαινε εντονότερη έκθεση των ατομικών επιχειρήσεων στον διεθνή ανταγωνισμό, πράγμα που «αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη στρατηγική οργάνωσης της αστικής εξουσίας (ως μοντέλο διαρκούς αναδιάρθρωσης της εκμετάλλευσης της εργασίας και εκκαθάρισης των μη-ανταγωνιστικών ατομικών κεφαλαίων προς όφελος τελικά του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου)».

Επιπλέον, ήδη πριν την εισαγωγή του ευρώ, ο ελληνικός καπιταλισμός, παρά την κατάργηση κάθε προστατευτικού μέτρου, πέτυχε ρυθμούς μεγέθυνσης σημαντικά ψηλότερους από το μέσο όρο της ΕΕ και της Ευρωζώνης (ΖτΕ), ψηλότερα ποσοστά κέρδους, δηλαδή αποδοτικότερη εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης συγκριτικά με τους άλλους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς.

Η άποψη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός υποβαθμίστηκε εντός της ΖτΕ επειδή αυξήθηκε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών μπορεί να υποστηριχτεί μόνο στο πλαίσιο της φανταστικής εικόνας που αναπαράγει η αστική (κλασική και νεοκλασική) οικονομική θεωρία, μιας μη χρηματικής «πραγματικής οικονομίας» υλικών ροών, η οποία αφορά «ισορροπίες» σε συναλλαγές «αγαθών». Όμως ο καπιταλισμός είναι η οικονομία του χρήματος, στην οποία κάθε οικονομική διαδικασία αποτελεί απλώς μέσο, ώστε «το χρήμα να παράγει διαρκώς περισσότερο χρήμα».1 Αυτός είναι και ο λόγος που ένα θετικό (αρνητικό) ισοζύγιο αυτόνομων κεφαλαιακών ροών, υφίσταται πάντα ως κατοπτρική εικόνα ενός ελλείμματος (πλεονάσματος) τρεχουσών συναλλαγών.

Το ευρώ ευνόησε τους διεθνοποιημένους κλάδους του ελληνικού καπιταλισμού (τράπεζες, εφοπλισμός, τρόφιμα, χημικά-φάρμακα κλπ.) στην οικονομική τους επέκταση.

2. Όσα αναπτύξαμε στην προηγούμενη ενότητα καθιστούν σαφές ότι το ελληνικό κεφάλαιο δεν επιδιώκει την έξοδο από το ευρώ. Μιλώντας γενικά, το κεφάλαιο είναι «αμφίσημο» απέναντι στην προοπτική υποτίμησης του εσωτερικού νομίσματος: η υποτίμηση από τη μια μεριά αυξάνει τη διεθνή του ανταγωνιστικότητα, από την άλλη όμως μειώνει τη διεθνή «αγοραστική ισχύ», απαξιώνει τα περιουσιακά στοιχεία και την επενδυτική του δυνατότητα.

3. Βέβαια, η εξέλιξη της ιστορίας είναι αστάθμητη. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει απολύτως το ενδεχόμενο διάλυσης της ΖτΕ, εάν η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθύνει. Σε μια τέτοια περίπτωση και με σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης, ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης έχει την ισχύ να μεταθέσει και πάλι το κόστος της κρίσης στις δυνάμεις της εργασίας και δευτερευόντως στις πιο αδύναμες κεφαλαιακές μερίδες (καπιταλιστική αναδιάρθρωση). Οι δυναμικές και διεθνοποιημένες μερίδες του κεφαλαίου θα θιγούν λιγότερο από την απαξίωση της διεθνούς αξίας των παγίων εγκαταστάσεων, στην περίπτωση που υποτιμηθεί η νέα δραχμή, καθώς διατηρούν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία σε διεθνές νόμισμα. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι θα δουν την αγοραστική τους δύναμη να εξανεμίζεται, καθώς η αυξημένη τιμή των εισαγόμενων μέσων παραγωγής θα μετακυλίεται στην τελική τιμή του προϊόντος, οι τιμές των εισαγομένων θα εκτινάσσονται, ο χρηματοπιστωτικός πανικός θα αποτελεί εφαλτήριο για περαιτέρω μειώσεις μισθών, στέρηση δικαιωμάτων, κατάργηση και των τελευταίων δομών κοινωνικής προστασίας.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τους σημερινούς ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, δεν είναι προς το συμφέρον των δυνάμεων της εργασίας η έξοδος από το ευρώ (και την Ε.Ε.), καίτοι η προοπτική αυτή δεν αποτελεί επίσης επιδίωξη του κεφαλαίου.

Η άποψη ότι το σύνθημα «έξω από το ευρώ» θα αποτελέσει καταλύτη για να αλλάξει ο ταξικός και πολιτικός συσχετισμός δύναμης, αποτελεί μια ακόμα φαντασίωση του καθεστωτικού μεταρρυθμισμού, εφάμιλλη ίσως σε οικονομιστικό και μηχανιστικό περιεχόμενο με εκείνη την αρχαία πεποίθηση ότι η «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων» οδηγεί στο σοσιαλισμό.

4. Φτάνουμε έτσι στο τελευταίο ερώτημα: Ζημίωσε την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές τάξεις η υιοθέτηση του ευρώ; Η απάντηση προκύπτει εύκολα από τα προηγούμενα: Η εργατική τάξη δεν ζημιώθηκε από το ευρώ καθαυτό, αλλά από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού που κατάφερε να επιβάλει ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης, στοιχείο των οποίων είναι η μεταβίβαση των πιέσεων του διεθνούς κεφαλαιακού ανταγωνισμού στις δυνάμεις της εργασίας.

Για μια συνολική «αναδιαπραγμάτευση» του ταξικού συσχετισμού. Η απάντηση που δώσαμε στο τελευταίο ερώτημα μας επιτρέπει να σκιαγραφήσουμε μια διαφορετική στρατηγική από αυτές που προκρίνουν οι διάφορες εκδοχές καθεστωτικού μεταρρυθμισμού, που αναζητούν ένα «καθολικό σύνθημα για το συμφέρον της χώρας».

Στη συγκυρία της κρίσης, πρώτο μέλημα είναι η οργάνωση της άμυνας των δυνάμεων της εργασίας. Απαραίτητο βήμα γιʼ αυτό είναι η αποδόμηση της κυρίαρχης προπαγάνδας σχετικά με την κρίση και την αναγκαιότητα των κυβερνητικών μέτρων.

Είναι σημαντικό να δειχθεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση («για το καλό της χώρας»). Με άλλα λόγια, υπάρχουν δύο δρόμοι εξόδου από την κρίση: η έξοδος σε βάρος των προνομίων του κεφαλαίου και η έξοδος σε βάρος των δικαιωμάτων του κόσμου της δουλειάς. Αυτό σημαίνει ότι έχει τεράστια πολιτική σημασία η σειρά των στόχων:

Ξεκινάμε από τα ζητήματα προστασίας της εργασίας και αναδιανομής του εισοδήματος και τα επεκτείνουμε σε μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης που μετατοπίζουν υπέρ της εργασίας το συσχετισμό των δυνάμεων (αύξηση των φορολογικών συντελεστών των κερδών στο 40%, κατάργηση φοροαπαλλαγών, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας, περικοπή στρατιωτικών δαπανών κατά 50%, κλπ.). Στη συνέχεια και μόνο στη βάση των προηγούμενων θέτουμε ζητήματα που αφορούν την κρίση χρέους καθαυτή, όπως η αναδιαπραγμάτευσή του με όρους που να μη θίγουν τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων.


Ο Γιάννης Μηλιός διδάσκει πολιτική οικονομία στο ΕΜΠ

1. Στο ερώτημα επομένως τι παράγει η «ελληνική οικονομία» (ο ελληνικός καπιταλισμός) μπορεί να δοθεί μια εξαιρετικά σύντομη αλλά εξίσου ακριβής απάντηση: Παράγει ένα ακαθάριστο προϊόν 343 δισ. δολαρίων (2008), κατατασσόμενη στην 22η θέση από πλευράς επιπέδου ανάπτυξης (ΑΕΠ ανά κάτοικο) στον πλανήτη.


Σύνδεση με το άρθρο στην Αυγή

18 comments:

Anonymous said...

Η ανάλυση που υποτίθεται ότι εντοπίζει τις
αντιφάσεις της αριστεράς σε αυτό που ονομάζει " καθεστωτικός μεταρρυθμισμός της Αριστεράς" είναι σωστές , νομίζω όμως ότι είναι εγγενείς στην ίδια τη φύση οποιοδήποτε αριστερού μεταρρυθμισμού.

Όμως στην προσπάθεια κριτικής τους ο Μηλιός ερμηνεύσει την πραγματικότητα επιλεκτικά. Έτσι οδηγείται και αυτός σε αδιέξοδα. Και εξηγούμαι:

".. σχήμα από το οποίο απορρέει μονοσήμαντα ως ζητούμενο η βελτίωση της θέσης της «χώρας» απέναντι στους διεθνείς ανταγωνιστές της, ως προϋπόθεση για να βελτιωθεί κατόπιν η θέση των εργαζομένων."

Είναι ψέμα αυτό ;

Σίγουρα δεν είναι ΙΚΑΝΗ συντήκει η βελτίωση της χώρας και των μακροοικονομικών της δεικτών για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομενων. Παραδείγματα οι αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα . Αντίστροφα όμως, έχει ποτε υπάρκςει χωρα όπου η σχετική υψηλή εισοδηματική και ποιοτική (κοινωνικό κράτος κτλ) θέση της εργασίας δεν συνοδεύεται από αντίστοιχα υγιή καπιταλισμό με υψηλή συσσώρευση και υγιείς μακροοικονομικούς δείκτες ( μακροσκοπικά);

Δείτε τις Σκανδιναβικές χώρες και τα στοιχεια τους. Ο υπερμεγετης δημόσιος τομέας , το ισχυρό κοινωνικό κράτος
και οι χαμηλότεροι δείκτες ανησοκατανομης πλούτου υποστηρίζεται από ένα παραγωγικότατο δυναμικό ιδιωτικό τομέα.
Άρα το επιχείρημα του καθεστωτικου μεταρρυθμισμου "Η «ορθή ανάπτυξη της οικονομίας» θα ωφελήσει, υποτίθεται, και τους εργαζόμενους." δεν αντικρούεται πειστικά με την επισήμανση ότι δεν είναι ικανή συνθήκη, αποφεύγοντας όμως να εξηγήσει αν είναι και μη αναγκαία συνθήκη. Προφανώς αυτό εννοεί όταν λέει για μετατόπιση της ισχύος υπέρ των εργαζομενων εντός ευρωζώνης.
..........................
Eπιχειρώντας να αποδείξει την αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού εντός ευρώ ακροβασίες και μοναδικές πρωτοτυπίες:

"..Όμως ο καπιταλισμός είναι η οικονομία του χρήματος, στην οποία κάθε οικονομική διαδικασία αποτελεί απλώς μέσο, ώστε «το χρήμα να παράγει διαρκώς περισσότερο χρήμα».1 Αυτός είναι και ο λόγος που ένα θετικό (αρνητικό) ισοζύγιο αυτόνομων κεφαλαιακών ροών, υφίσταται πάντα ως κατοπτρική εικόνα ενός ελλείμματος (πλεονάσματος) τρεχουσών συναλλαγών"

Εδώ ανατρέπει του πάντες. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών
ως (κυρίως) εμπορικό έλλειμμα είναι αποδεκτό βραχυχρόνια
εφόσον υποδηλώνει το πλεόνασμα (εισροή) "καφαλαιακων" ροών
που στοχεύουν σε επενδύσεις και παραγωγική "ανασιαρτρωση".
Είναι γνωστό ότι η μακροχρόνια παρουσία με επιδεινούμενο ρυθμό μάλιστα του εμπορικού ισοζυγίου αποτελεί "προβημα" ουσίας σε μια οικονομία από την στιγμή που εμφανίζεται
( και) ως αυξανόμενος δημόσιος και ιδιωτικός δανεισμός.

Στην ουσία εδώ αντλεί επιχειρήματα από το ίδιο το οπλοστάσιο των νεοφιλελεύθερων της εικονική οικονομίασ του καζινοκαπιταλισμου θεωρώντας ξεπερασμένη την "πραγματικής οικονομίας» υλικών ροών",
Όμως η αντίληψη αυτή είναι ακριβώς που οδήγησε στην κρίση
και πλήττει ακριβώς τις χώρες αγγλοσαξωνικού μοντέλου
"ανάπτυξης" με τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα. Αντίθετα αντέχουν οι χώρες με πραγματική οικονομία αγαθών.

Κόμης Προλετάριος

Left Liberal Synthesis said...

Φίλε Κόμη
Είναι άδικο να κρίνουμε το κείμενο του ΓΜ αν δεν το εντάξουμε στα συμφραζόμενα της συγκυρίας
Ο ΓΜ έστω και αν δεν αναφέρεται ρητά αντιμετωπίζει το τρέχον ιδεολόγημα εντός αριστεράς το οποία χονδρικά είναι
Αποχώρηση από το ευρώ, νέος προστατευτισμός.
Το ιδεολόγημα αποσιωπά ότι κατά το γκρι διάστημα μιας αποχώρησης όλα τα κεφάλαια μικρά και μεγάλα θα αποχωρήσουν αναζητώντας την ασφάλεια, και μετά θα επιστρέψουν να ξαναγοράσουν «φθηνή» Ελλάδα της δραχμής. Και τότε υποτίθεται ότι η Αριστερά θα ανεχθεί αυτήν την ενδογενή επιχειρηματικότητα της δραχμής.
Αυτό το ιδεολόγημα είναι υπό κρίση.
Αντίστροφα από ότι παραθέτεις το επιχείρημα του ΓΜ είναι ακριβώς το παράδειγμα των παράδειγμα των οικονομιών τύπου Σκανδιναβίας όπου δεν είναι το νόμισμα που εξασφαλίζει την μέγιστη ανακατανομή αλλά ο «ταξικός» συσχετισμός όπως αυτός αποτυπώνεται σε όλο το πλέγμα του κράτους. Ακριβώς οι σκανδιναβικές οικονομίες γίνονται θετικό υπόδειγμα γιατί η σχετική θέση των εργαζομένων γίνεται «τοπικά» σε οικονομίες που είναι πλήρως παγκοσμιοποιημένες.
Αν έχω το δικαίωμα να παραφράσω τον ΓΜ απλά μας λέει εντός Ευρώ,εντός ΕΕ να διεκδικήσουμε τις μέγιστες κατακτήσεις για εργαζόμενους, σε αντίθεση προς το ιδεολόγημα της «δραχμικής επιχειρηματικότητας των εργαζομένων» (Καζακης, Λαπαβίτσας κλπ)
Τώρα όσο για το θέμα του χρηματοοικονομικού επίτρεψε με να πω ότι καλά που υπάρχει και ο Μηλιός γιατί όλη η δημοσιότητα κινείται σε μια αυταπάτη «υλικής οικονομίας»
Η χρηματικοικονομική σφαίρα είναι άυλη αλλά πραγματική, τόσο πραγματική όσο και η υλική. Δεν μπορώ να επεκταθώ (υπάρχουν άρθρα στο παρόν ιστολόγιο) μεγάλα τμηματα της αριστεράς συγχέουν την έννοια του πλούτου και την έννοια του κεφαλαίου.
Η χρηματοοικονομική σφαίρα είναι εκείνη η μορφή του κεφαλαίου που διανέμει πλούτο στην σημερινή εποχή. Δεν είναι ο πλούτος αλλά εκείνη η σχέση που εξασφαλίζει την αέναη αναπαραγωγή της άνισης κατανομής.
Το πρόβλημα είναι πως κάποιοι φανταζονται πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα σημερινά υλικά αγαθά και υπηρεσίες χωρίς τον «λεκέ» της χρηματοοικονομίας. Τα υλικά αγαθά και υπηρεσίες είναι η άλλη όψη της αύλης οικονομίας των κεφαλαίων. Ο ΓΜ προτείνει συνέχεια μέσω των Θεσεων , μια σύλληψη όχι ανταλλακτικής οικονομίας χωρίς χρηματοοικονομίας που ουσιαστικά είναι φυσικές οικονομίες της απόλυτης φτώχειας, αλλά την ένταξη της οικονομίας των δημόσιων αγαθών εκτός οποιουδήποτε μηχανισμού «αξίας».
Δεν υπεισέρχομαι στα περαιτέρω ,αλλά η θέση του ΓΜ όντως μοιάζει με τους Αυστριακούς Οικονομολόγους (άλλωστε το ομολογει στα βιβλία του) αλλά είναι η πιο συνεκτική.
Αν το παρέφραζα και πάλι μας απομυθοποιεί την ευρύτατη αυταπάτη, ότι μπορεί ο σημερινός πλούτος να υπάρξει χωρίς την χρηαμτοιοκονομία. Δεν γίνεται γιατί είναι οι δυο οψεις του νομίσματος. Αυτό που προτείνει είναι η μέγιστη ροή εισοδημάτων υπηρεσιών προς τους εργαζόμενους χωρίς την αυταπάτη μιας απλής υλικής οικονομίας
Χαιρετώ

Anonymous said...

".Αντίστροφα από ότι παραθέτεις το επιχείρημα του ΓΜ είναι ακριβώς το παράδειγμα των παράδειγμα των οικονομιών τύπου Σκανδιναβίας όπου δεν είναι το νόμισμα που εξασφαλίζει την μέγιστη ανακατανομή αλλά ο «ταξικός» συσχετισμός όπως αυτός αποτυπώνεται σε όλο το πλέγμα του κράτους.."

Μα τι είναι αυτά που λες; Η ταξική συσχέτιση (υπέρ της εργασίας) είναι η αιτια της επιτυχίας του καπιταλισμού των χωρων αυτών;
Δεν ισχυρίζομαι από την άλλη ότι είναι το αποτέλεσμα - τη λογική δηλαδή που αποδίδει ο Μηλιός στον καθεστωτική αφήγηση.

Ωστόσο οι χώρες αυτές απέκτησαν ισχυρές καπιταλιστικές δομές που μπορούν να επιβιώνουν ανατγωνιστικα ως σήμερα διατηρώντας (ακόμα) κοινωνικά προνόμια, σε πρότερες εποχές προστατευτισμού και κρατικής στήριξης της εθνικής αστικής τους τάξης. Η σημασία του εθνικού εδώ είναι ουσιαστικής σημασίας. Ο μερκαντιλισμός ποτε δεν έπαψε να υφίσταται. Ακόμα και εντός ONE η Γερμανία με έμμεσους τρόπους αποτρέπει ξένες επενδύσεις στο έδαφος της.
Κάτι αντίστοιχο δεν είναι δυνατό σήμερα σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Για την χρηματιστική οικονομία οι ισχυρισμοί σου δεν έχουν σχέση με αυτό πω λέω. Δεν αρνείται κανεις τη σημασία του χρηματοπιστωτικού τομέα για τον καπιταλισμό. Αυτό που λέω όμως είναι : Διαχρονικά εμπορικά ελλείμματα σημαίνουν προβληματική παραγωγική οικονομία και ως τέτοια μια οικονομία στέκεται σε γυάλινα πόδια συσσωρεύοντας δανεισμό
με δυσανάλογες εξαρτήσεις. Δεν υπάρχει οικονομολόγος να διαφωνεί σε αυτό το οποιο παρουσιάζει o ΓΜ ως επιτυχία του ελληνικού καπιταλισμού.

Όσο περισσότερο ο χρηματοπιστωτικός τομέας μεγενθύνεται χωρίς να αντικατοπτρίζει έναν ισχυρό παραγωγικό τομέα τόσο μεγαλύτερες επισφάλειες και ρίσκα ενέχει.

Κόμης Προλετάριος

Νοσφεράτος said...

Αν το παρέφραζα και πάλι μας απομυθοποιεί την ευρύτατη αυταπάτη, ότι μπορεί ο σημερινός πλούτος να υπάρξει χωρίς την χρηαμτοιοκονομία. Δεν γίνεται γιατί είναι οι δυο οψεις του νομίσματος. !!!
..................
σωστο

Νοσφεράτος said...

εκεινο που μ'εντυπωσαζει σε ολη αυτή την παραξενη λογική της εξοδου απο το ευρω και Υποτιμημένη (φυσικά κατα πολύ) δραχμή ..
ειναι οτι παρσουσιαζεται ως προταση της ..Αριστεράς..

Ομως η Ουισα αυτής της προτασης ειναιενας Ακραιος νεοφιθλελευθερισμός ..
επιστροφή στη δραχμή σημαίνει συντριπτική Υποτιμηση .. Υποτιμηση σημαινει στη πραξη μειωση μισθων ..εν προκειμένω τρομακτική .. Και μαλιστα επιπλεόν της υποτιμησης εντος του ευρώ που υφιστανται ηδη οι μισθωτοι

... απο πότε η Αριστερά προτεινει Υποτιμηση της αγοραστικής δυναμης των εργαζομενων και μαλιστα υπο μανδυα ..επαναστατικό;

(

Leo Kastanas said...

Νόσφυ ποια αριστεράς; αν εννοείς την Ανταρσύα ή τον Λαφαζάνη για όνομα του... Αυτοί απλά σκεφτήκανε τι φαντάζει ποιο αριστερό, η επιστροφή στη δραχμή; και το κοτσάρανε. Κάτι σαν Αλβανία ή Β. Κορέα.
Η μεγάλη πλάκα είναι ότι η κοινή λογική που ξαναβάζει ο Μηλιός μας ενθουσιάζει γιατί στρέφεται στα άκυρα των Λαπαβίστα, Καζάκη κλπ. Εκεί φτάσαμε. Αλλά και ο ΓΜ για να μην κατηγορηθεί ως δεξιός διανθίζει τα προφανή με μπόλικο ταξικό συσχετισμό και μπόλικο Μαρξ για να φαίνονται Αριστερά. Εικονική πραγματικότητα.

Leo Kastanas said...

O Κόμης λέει κάτι σωστό και προφανές. Ε αν δουλεύει καλά ο καπιταλισμός η εργατική τάξη ζει καλύτερα. Ε προφανές δεν είναι; Δεξιό ή αριστερό, μαρξιστικό ή όχι είναι πραγματικό. Δεν υπάρχει τουλάχιστον ανεργία, πληρώνει τις υπερωρίες, δίνει τη σύμβαση κλπ. Αν τα πράγματα ζορίσουν όπως τώρα, ο εργαζόμενος δουλεύει και με λιγότερα, και ανασφάλιστος αρκεί να δουλεύει. Αλλά οι καθηγητές του Δημοσίου ή των ξένων ΑΕΙ που μας αναλύουν την κατάσταση από Αριστερά δεν έχουν δουλέψει ποτέ φάμπρικα και δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει. Τους δικαιολογώ. Παιδιά εκτός από το Μαρξ υπάρχει και η ζωή.

Νοσφεράτος said...

''Κάτι σαν Αλβανία ή Β. Κορέα.''

οχι ακριβώς ..η μαλλον οχι σε ολους

Πολοι απο αυτους που λένε επσιτροφή στη Δραχμή ονειρευονται κατα σαν την Κουβα του Μπατσιτα ..
Μια υποτιμημένη (σε απιστευτο βαθμό ) δραχμή που θα φερει ...επενδυσεις...
Φυσικά αυτο ειναι ΑΚΡΩΣ νεοφιλελευθερο -πολύ πιο νεοφιλελευθερο απο οποιαν πολίτική του ΓΑΠ ..
θελυουν ναρεθ χρημα , επενδυσεις κεφαλαιο.. χαρη στην υποτιμηση δηλαδή χαρη στην τρομαχτική συμπιεση μισθών
---
ειναι τρελο το που μπορει να οδηγησει τηναριστερά (η εστω μια μεριδα της )η απουσια κοινής λογικής και η απουσια καθε θεωρητικής αναφοράς στον ..Μαρξ και στους νομους της Υπεραξιας
------------
πολύ καλά κανει ο Μηλιος και μας θυμιζει τον... Μαρξ ..και τους ..εντος της κοινωνιας ταξικους συσετισμους .. Και μας θυμιζει επισης οτι η Αριστερά υφισταται κυριως για τα συμφεροντα των εργαζομένων -μισθωτων και οχι των ...πολυεθνικών που θελουν φθηνα μεροκαματα για να επενδυουν και του νεοφιλελευθερισμου εστω και αν αυτοι οι δυο τελευταιοι φοράν ..επαναστατικο μανδυα

Rakis said...

Νόσφυ, Λεό

πραγματικά αυτές οι προτάσεις υπήρχαν ήδη, τώρα τις ανακάλυψαν οι αριστεροί

Leo Kastanas said...

Nosfy σύμφωνοι, μάλλον Κούβα και τα λοιπά, όλα σωστά.
Ράκις προφανώς και υπήρχαν. Ο ΓΜ απλά προσπαθεί να αντικρούσει τον εσωτερικό αντίπαλο δηλαδή την παράνοια. ¨Οπως λέει περίπου και ο LLS αυτά λέγονται στη νύφη για να τα ακούει η πεθερά.

Left Liberal Synthesis said...

Κομη
Μα προφανώς συμφωνούμε οτι στις σκανδιναβικές ο ταξικός συσχετισμός είναι καλύτερος υπερ των εργαζομένων.Ταυτόχρονα και οι δύο γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι μονοσήμαντο αποτελεσμα μιας μόνο συνθήκης αλλα αποτύπωση ενός πολύνθετου φαινομένου.Ειλικρινά δεν βλέπω σημείο διαφωνίας.
-Δεν κατάλαβα καθόλου αν εσυ εισαι υπέρ της εξόδου από το Ευρώ,ΕΕ κλπ;
Οσον αφορά τις μακροοικονομικές ανισορροπίες ή ανάλυση του ΓΜ απαντά στο απλό ερώτημα.
Πως είναι δυνατόν σε μια οικονομία μακρο"ανισορροπιών" να διακινοόυνται ετησίως 350 δισ και που πήγε αυτός ο πλούτος;Ακόμη και σήμερα η υπερδανεισμένη Ελλλάδα του ΔΝΤ παραμένει μια οικονομία εντός των 25 αναπτυγμένων.
Αρα οι μακρο ανισορροπίες δεν εμποδίζουν το μεγεθος και την δομή της οικονομίας, αλλά τελικα αλλάζουν τον ταξικό συσχετισμό.
Τα δανεικά των ελλειμάτων και του χρέους δεν είναι "τρελλα λεφτά στον αέρα", αλλά κεφάλαια που επενδέθηκαν για κερδοφορία.Τόσο τρελλοί ήταν οι δανειστές , και γιατί δεν δάνειζαν ΄με το ίδιο ποσό μια φτωχή οικονομία;Πως η χρεωμένη Ελλάδα έχει μόνο στο εσωτερικο 250 δισ καταθέσεις και κυριος οιδε ποσα στο εξωτερικό;
Σε αυτα τα ερωτήματα οι αναλύσεις του ΓΜ δίνουν απαντήσεις.
Δεν είμαι οικονομολόγος ,αλλά τετοιες αναλύσεις μου εμπλουτίζουν την ματιά.
Ομως και εδω δεν βλεπω να διαφωνείς επι της ουσίας.

Left Liberal Synthesis said...

Nosfy
Η επιστροφή στην Δραχμή ΄πάσχει τόσο πολύ ως συλληψη.
Κανένας δεν μας περιγράφει στοιχειωδώς τι γίνεται σε αυτό το περίφημα δαστημα της μετάβασης, όταν και η "κουτσή Μαριώ" θα βγαζει τα λεφτουδάκια της έξω.Καλά οι μεγάλοι θα τα εχουν ήδη εξάγει.

Left Liberal Synthesis said...

Nosfy
Η επιστροφή στην Δραχμή ΄πάσχει τόσο πολύ ως συλληψη.
Κανένας δεν μας περιγράφει στοιχειωδώς τι γίνεται σε αυτό το περίφημα δαστημα της μετάβασης, όταν και η "κουτσή Μαριώ" θα βγαζει τα λεφτουδάκια της έξω.Καλά οι μεγάλοι θα τα εχουν ήδη εξάγει.

Left Liberal Synthesis said...

Λεο
Σε βρήσκω υπερβολικό.Ε όχι και οτι διανθίζει με Μαρξ για επικάλυψη....
Απλώς ο Μαρξ δεν είναι "ενας" κυκλοφορούνα αναγνώσεις και ο ΓΜ προσφέρει την πιο ενδιαφέρουσα.
Όσον αφορά την σχέση καπιταλισμού θεσης εργαζομένων, εδω ακριβώς τίθεται και το δυσεπίλυτο προβλημα.
Οι πιο ανταγωνιστικές καπιταλιστικές οικονομίες είναι και οι πιο δικαιες κοινωνικά . Και επειδή αυτό δεν είναι βολικό πολλοί αρέσκονται στην διεκτραγωδιση ακριβώς γαιτί είναι πιο βολικό να πολιτευτεις σε μια οικονομία της φτώχειας.

Anonymous said...

Τα είδαμε όλα πλέον:
Στο blog Aformi που αναδημοσιεύει το κείμενο,ο Μηλιός κατηγορείται για "ευρωκεντρικό και οιονεί ΦΑΣΙΖΟΝΤΑ λόγο"

Left Liberal Synthesis said...

Anonymous
Το είδα.
Η ρηχότητα του Ελληνικού blogging είναι η πηγή της κακοδαιμονίας του.
Ο καθένας μπορεί να λέει οτι θέλει για οποιον θελει όπως θέλει.Θα μπορούσε αυτό να ειπωθεί δημόσια face to face , ή επώνυμα;
Υπομονή δεν ξέρω άλλη λύση.

Νοσφεράτος said...

Στο blog Aformi που αναδημοσιεύει το κείμενο,ο Μηλιός κατηγορείται για "ευρωκεντρικό και οιονεί ΦΑΣΙΖΟΝΤΑ λόγο"
κι εγώ το ειδα ... Φυσικά πρεπει να σημειωθει οτι αυτος που ..διατυπωσε τις κατηγοριες δεν ειναι το blog Aformi

αλλα ενας ειναι ενας πολύ γνωστος μας ..συστηματικος κουτοπονηρος προβοκατορισκος που νομιζει οτι δεν καταλαβαινουμε το τι πραγματικα ειναι..
και φυσικά θα ειδατε οτι μπορει μεν εσεις να κανετε υπομονη αλλά η δική μου υπομονή προς τα προβοκατοροειδή αυτά που παριστανουν και τους ..επαναστατες εκ του ασφαλους και σπερνουν παντου συκοφαντιες , υβρεις και βρωμερα υποννοουμενα για οτι αδυνατουν να κατανοησουν λόγω της προφανους συναισθηματικής και διανοητικής ανεπάρκειας τους

αρχιζει να εξαντλειται....

Left Liberal Synthesis said...

Μηλιος και "οιονεί ΦΑΣΙΖΩΝ λόγος"
Τετέλεσθαι...
Υπομονή