Buchenwald 1944 Gaza 2009 Μεσόγειος Μαιος 2010 Κάποτε και τα προσχήματα τελειώνουν ε;

Μια παρτίδα Black Jack για 21

1.-Η υφιστάμενη κοινωνική αρχιτεκτονική διακρίνεται από ανισότητα, ανασφάλεια και φτώχεια για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού


2.-Ωστόσο η δεν υφίσταται κρίση ως τομή ρήξη διαχωρισμός προ και μετά ,η αστάθεια είναι συστατικό του συστήματος ,που αναπαράγεται ως αέναη φθορά και αναγέννηση

3.-Η αριστερά δεν είναι φυσική λαϊκή δυσφορία, αυθόρμητη δυσανεξία και εξέγερση. Η αριστερά είναι εκτός λαού ιδεολογική και οργανωτική επέμβαση. Είναι θετική ιδεολογική κοινωνική κα οργανωτική επινόηση που δεν αντλεί καμία φυσική ή αυτόματη νομιμοποίηση. Η επινόηση αυτή αναζητά την ισότητα ευκαιριών δικαιωμάτων, την εξασφάλιση της εργασίας, της αναπαραγωγής, της μέγιστης απόλαυσης του διαθέσιμου πλούτου από όσο το δυνατόν περισσότερους ,σε συνθήκες κατοχύρωσης όλων των ατομικών δικαιωμάτων και κυρίως του . Η ίδια η θετικότητα η πλεονασματικότητα της αριστεράς είναι επαναστατική, ριζική.

4.-Η υφιστάμενη ρέουσα εύθραυστη ισορροπία, εξασφαλίζεται ως αποτέλεσμα συσχετισμών δύναμης πολλαπλών ανταγωνισμών (τάξης ,φύλλου ,εισοδήματος ,τοπικότητας κλπ)

5.- Οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν ασκούν μόνο αρνητικές κατασταλτικές πολιτικές, ασκούν διαχείριση της εμμενούς θετικότητας της πλεονασματικότητας και επιθυμίας για ζωή.

6.-Η οργάνωση αυτής της θετικότητας γίνεται μέσω ιδεολογικής επικυριαρχίας διαχείρισης νοημάτων και ροών ιδεών.

7.-Καμία κοινωνική δομή οργάνωσης (κράτος ,επιχείρηση, σύλλογος ,ΜΚΟ, συνδικάτο, κόμμα) δεν είναι αφ’ εαυτής συντηρητική ή αντιδραστική. Εντός όλων των δομών αντανακλούνται συσχετισμοί.

8.-Η αριστερά όμως κινείται εντός της μιντιακής συνθήκη της εποχής, η οποία ομογενοποιεί και κρατικοποιεί το στιγμιαίο αιρετικό. Η σύγχρονη κοινωνία ανατροφοδοτείται από την αναπαραγωγή οποιουδήποτε ακραίου συμβάντος, ρήγματος έστω και όταν αυτό στρέφεται εναντίον της . Τα επεισόδια γίνονται θέαμα, η αιρετική άποψη αυτοακυρώνεται από τον πληθωρισμό της. Το ακραίο το «εκτός» δεν υφίσταται οντολογικά ποτέ. Ο πόλεμος του Ιρακ, η 9/11,ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, η Γάζα , η φτώχια στην Αφρική ,δεν «δεν προλαβαίνουν» να υπάρξουν προϋπάρχουν ήδη ως θέαμα που “ ξαναεκτελείται” live .

9.- Η αριστερή «εξέγερση» είναι ήδη παρούσα, γίνεται τώρα , αυτοακυρωμένη όμως από την δυνητικότητα του θεάματος της. Το ακραίο πολιτικό η υπερβολή η πολιτική βία η μητροπολιτική εξέγερση είναι αισθητικά συμβάντα διαχυμένα σε ένα προϋπάρχον σύμπαν ακροτήτων και συμβιώνουν αρμονικά με άλλες εκφράσεις του ακραίου (πορνογραφία, κυνισμός,reality show,κλπ) Η αδυναμία κατανόησης του συνεχούς του ακραίου ,λειτουργεί ως υπνωτισμός και οδηγεί στον εκφυλισμό.

10.-Στις συνθήκες αυτές το επαναστατικό, ριζικό στοιχείο της αριστερής πολιτικής, είναι ως εκκρεμές ,διαρκώς ταλαντευόμενο ,καθώς «οριακό» κινείται στο υφιστάμενο συνεχές του ακραίου. Καμία αριστερή πολιτική δεν είναι αυτομάτως «βλάσφημη» οδυνηρή για το καθεστώς , όντας ακραία, καθώς η ακρότητα και όχι ο «μέσος» όρος ρυθμίζει την ισορροπία. Η αριστερή πολιτική είναι εξ’ ορισμού «καιροσκοπική» αναζητά υποχρεωτικά την συγκυρία για να αποφύγει την ταλάντωση της προς τον πόλο του αισθητικά ακραίου.

11.-Η αριστερά λειτουργεί με μια θεώρηση κάθετης πόλωσης δομών. πχ κίνημα εναντίον κράτους, κόμμα εναντίον κόμματος .Η θεώρηση αυτή έχει ιστορική βάση από την πρώιμη περίοδο του 19 αιώνα και την εργαλειακή αντίληψη του κράτους . Ο εγκλωβισμός αυτός συνεχίζεται καθώς η στελεχιακή ισχυρή βάση και τελικά κύριος εντολέας της αριστεράς είναι τα μεσαία στρώματα επαγγελμάτων λευκού κολάρου που διαβιούν σε μια συνθήκη θέασης και απόστασης από την οικονομία και το επιχειρείν, και έτσι διανοούνται την πολιτική ως διελκυστίνδα κρατικών ρυθμίσεων και μόνο.

12.-Απότοκο αυτού του εγκλωβισμού είναι μια φυσική ανεπεξέργαστη κατανόηση όλων των δομών με βάση προταξινομημένες θέσεις .πχ. η επιχείρηση είναι καπιταλισμός ,η ατομική ιδιοκτησία πυρήνας απληστίας .

13.-Δεν αποτολμάται η κριτική αποτίμηση όλων των «φυσικών» δομών και η αναζήτηση της θετικής μεταμόρφωσης τους. Πχ η ατομική ιδιοκτησία να «αποδυναμωθεί» εκ των ένδον δια της νομικής διάβρωσης του απόλυτου ανεξέλεγκτου ατομικού δικαιώματος, η επιχείρηση να εννοηθεί ως μονάδα της συμμετοχικής εργασίας κλπ.

14.-Αποτέλεσμα της απαξίωσης της μελέτης της εσωτερικής διάβρωσης των δομών, η αριστερά μονίμως καταφεύγει στην μακρο κλίμακα της ανάλυσης, των παγκόσμιων μεγεθών. Η μακρο ανάλυση αυτή είναι μη διαψεύσιμη και επομένως μονίμως ανοικτή επιστημονική διερώτηση .πχ. Οι προβλέψεις των καπιταλιστικών κρίσεων είναι σαν τις σεισμολογικές προβλέψεις. Προβλέπουν το ήδη δυνητικά προβλέψιμο και άρα μονίμως «πετυχημένες», παραβλέποντας ότι η «κρίση» έχει ενσωματωθεί ως πιθανότητα στην ζωή των ανθρώπων.

15.-Η αριστερά στην εποχή της καθολικής επιβολής του νοήματος ως τόπο οικονομικής αναπαραγωγής ,είναι αδύνατον να ισχυροποιηθεί αν δεν οικειοποιηθεί όλες τις θετικότητες που διαχειρίζεται η συντηρητική εξουσία. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική δομή και δράση που να είναι φυσικά αντιδραστική.

16.-Απέναντι στον εγκλειστικό ατομισμό δεν υπάρχει η φαντασιακή συλλογικότητα υπάρχει ο δημιουργικός μοναδισμός της αλληλεγγύης .Απέναντι στην ιδιωτική επιχείρηση δεν υπάρχει η κρατική ή δημόσια επιχείρηση υπάρχει η συμμετοχική επιχείρηση.

17.- Η διαχείριση της λιτότητας ως ανθρωπολογικής ανάγκης συγκράτησης είναι θετική αξία που υποτιμάται. Ο εκούσιος αυτοπεριορισμός είναι έκφραση ορθολογισμού. Οι συντηρητικές δυνάμεις δεν επιβάλουν μόνο λιτότητα, διαχειρίζονται και την ανθρώπινη ανάγκη για λιτότητα ,όπως αντιστοίχως διαχειρίζονται την ανθρώπινη ανάγκη της μεγέθυνσης. Η έννοια του ακόρεστου αενάως διογκούμενου καπιταλισμού ,είναι η μια πλευρά .Το σύστημα δημιουργεί και περισταλτικά ως αναγκαία «στάση» ως «αναπνοή» . Απέναντι στην συντηρητική λιτότητα απαιτείται η αριστερή λιτότητα και όχι η άρνηση της.

18.-Η παρούσα συγκυρία δεν δημιουργεί αφ’ εαυτής κανένα αυτοματισμό αριστερής λογικής. Ακόμα η επίκληση της αριστεράς ως επιτυχημένου προγνώστη της κρίσης, ή διατύπωση λογικών θεωρημάτων ως αντίβαρο δεν συνιστούν καμία στροφή. Συνιστούν την φυσική αντίρροπη τάση του συστήματος που αναπόφευκτα αναγεννιέται ι από τις αντιρρήσεις εντός του.

19.-Η αντιρρόπηση της αδικίας της φτώχειας που σωρεύει η συγκυρία γίνεται με πολιτική δράση απέναντι στις δομές που την θεμελιώνουν ,αλλά και με την έμπρακτη αλληλεγγύη, συλλογική ανασυγκρότηση όποιων δομών μπορούν να αναχαιτίσουν την κρίση. Η αριστερά έχει παράδοση δράσεων αποτελεσματικής αλληλεγγύης και από αυτές καλείται να αντλήσει.

20.-Η αντιρρόπηση της φτώχειας όμως πρέπει να γίνει σε ένα θεσμικό και ρητορικό περιβάλλον απόλυτων και σταθερών προτεραιοτήτων. Γιατί με τον συμφυρμό αριστερόστροφων ιδεών, η ρητορεία για την αναχαίτιση της φτώχειας γίνεται ιδεολογία μικρομεσαίων εισοδηματιών που από σχετική θέση ισχύος προσπορίζονται προνόμια και εξαιρέσεις «ως εάν» να είναι απόλυτα φτωχοί.

21.-Στο LLS διερευνάμε την θετική ανάλυση την οικειοποίηση εννοιών που «φυσικά» αβίαστα η αριστερά παραδίδει στον συντηρητισμό. πχ το επιχειρείν ως ανθρώπινη ιδιότητα στάθμισης αβεβαιοτήτων των πόρων, η αγορά ως μηχανισμό ανταλλαγής κλπ. H αριστερά δεν είναι αντι φιλελεύθερη είναι «μετά» φιλελεύθερη (Wallerstein) ή «υπέρ» φιλελευθερη (Unger)

Σ.Ραμφος:Κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις, με πολύ απροσδιόριστες συνάφειες

Τελικά ο Σ.Ράμφος αποτελεί ένας από τους πιο σημαντικούς διαμορφωτές κοινής γνώμης στην Ελλάδα. Έμαθα από κεντρικό βιβλιοπωλείο πως την επόμενη Κυριακάτικης εκπομπής στην ΕΡΤ ,οιπρώτοι 5 πελάτες μόλις άνοιξε το βιβλιοπωλείο αγόρασαν το τελευταίο βιβλίο του.



Που έγκειται η επίδραση του;

Υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες αντιφάσεις

Κατ’ αρχάς είναι ένας άριστος τηλεοπτικός ομιλητής. Ήρεμος με καλή άρθρωση και λογική στα επιχειρήματα του.

Δεύτερον στηρίζει όλα του τα επιχειρήματα σε μια αναπόδεικτη αλλά πολύ ελκυστική, παραδοχή. Οι ιδιορρυθμίες και δυσκολίες της Ελληνικής κοινωνίας έχουν την ρίζα τους σε λανθασμένες θεολογικές επιλογές που έγιναν στο παρελθόν

Τρίτον υποστηρίζει μια σειρά από προτάγματα που όντως έχουν ένα θετικό εκσυγχρονιστικό περιεχόμενο.

Με κάποιον τρόπο είναι αιρετικός όχι σε αυτά που προτείνει, αλλά στην επικύρωση τους από μια περιοχή των ανθρωπιστικών επιστημών που είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ,αυτή της θεολογίας.

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις κριτικής θεωρίας ,αριστεράς και θεολογίας γίνονται όλο και πιο πυκνές. Ο λόγος είναι προφανής.

Η θεολογία είναι μια εξαιρετικά γόνιμη «επιστήμη» με εγγενείς δυνατότητες δημιουργίας πλεγμάτων εννοιών , «παραδειγμάτων» που επιλύουν λογικά και άλλα προβλήματα με καινοφανή χαρακτηριστικά. Η θεολογία είναι μεταφυσική ως προς το αντικείμενο της αλλά εξαιρετικά δυναμική στις μεθόδους της. Με κάποιον τρόπο όλες οι σύγχρονες φιλοσοφικές αναζητήσεις «θεολογούν» ως προς την μεθοδολογία.

Σε προηγούμενη ανάρτηση προσπαθήσαμε να αναδείξουμε μερικά από τα σύγχρονα τεκταινόμενα στις σχέσεις αριστεράς θεολογίας, τα οποία και πολλαπλασιάζονται (Benjamin,Agamben, Negri ,Zizeck, Badiou,κλπ)

Σε αυτό λοιπόν το πρόσφορο περιβάλλον ο Ράμφος μας προσφέρει ένα σχεδόν ανακουφιστικό λόγο.

Κωδικά μας λέει ότι πάσχουμε ως κοινωνία από ένα παθολογικό συναισθηματισμό, μια συναισθηματική διαρκή εφηβεία, που μας εμποδίζει να δούμε τα ορθολογικά προβλήματα μας, μας καθηλώνει στο παρελθόν, και μας εμποδίζει να δούμε το μέλλον .

Η σωστή διάγνωση όμως γίνεται με ένα σχετικά ασύμμετρο τρόπο.

Καταρχάς συνδέεται με την τρέχουσα κρίση και δεύτερον τεκμαίρεται από θεολογικές έριδες του ασκητισμού.

Αν ακολουθούσαμε την μεθοδολογία του Ράμφου τότε, θα πρέπει να δούμε την συνάφεια Μπερλουσκόνι Θωμά Ακινάτη, Θαπατέρο Ιεράς Εξέτασης, κλπ αλλά και να εξηγήσουμε τον συγχρονισμό των κρίσεων. Είναι δυνατόν τόσο πολύπλοκοι μηχανισμοί που γεννιούνται στα βάθη των αιώνων να συγχρονίζονται ξαφνικά σε μια διετία;

Εδώ ας σημειωθεί ότι ενώ ο Ράμφος είναι τόσο παραστατικός στην περιγραφή της συγκυρίας όλο το συγγραφικό του έργο είναι φιλοσοφικό και θεολογικό, χωρίς πολιτικές αναφορές στην συγκυρία. Αυτό είναι κατανοητό και καλοδεχούμενο, αλλά η απουσία κειμένων του για την συγκυρία την οποία όμως σχολιάζει τόσο εύκολα, δημιουργεί ένα κενό συνέπειας και ελέγχου. Τα κείμενα παραμένουν αυστηρά ως αρχεία προς έλεγχο ενώ οι τηλεοπτικές παρουσίες κυρίως υπό την μορφή της προσωπικής συνέντευξης είναι αμφίβολης διαδικασίας ελέγχου.

Ο ομιλητικός Ράμφος λοιπόν κινείται στην εξής διαδρομή. Εξοπλισμένος από ένα πλούσιο συγγραφικό έργο στην φιλοσοφία, το χρησιμοποιεί ως τεκμήριο μιας λογικής σειράς την οποία όμως δεν καταθέτει εγγράφως. Ψάξαμε αλλά δεν βρήκαμε τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι θεολογικές έριδες ,τελικά διαμόρφωσαν την τρέχουσα κρίση. Οι έριδες υπάρχουν όπως και άλλες αλλά ο συνεκτικός μηχανισμός στοιχειωδώς απουσιάζει.

Με την ίδια μεθοδολογία ας έρθουν οι γλωσσολόγοι να συνδέσουν την κρίση με το γλωσσικό ζήτημα, οι μουσικολόγοι με την κρίση στην οικονομία και την διαφορά βυζαντινής και δυτικής μουσικολογίας κλπ κλπ

Όσον αφορά το περιεχόμενο των σκέψεων του, ανεξάρτητα από τις σχέσεις αιτιότητας που προβάλει είναι κάπως αντιφατικοί.

Ορθά υπογραμμίζεται μια έρπουσα δυσανεξία προς την οργάνωση, ένας εγκλωβισμός στο εφήμερο, η απουσία κοινωνίας πολιτών .

Αυτό όμως γίνεται σε αντιδιαστολή προς μια γενική «Ευρώπη» .Μα ποια Ευρώπη τέλος πάντων ;Και πως εξηγείται ότι και αυτή η Ευρώπη πάσχει από οικονομική κρίση, συμπτώματα διαφθοράς (κοτζάμ πριγκίπισσα της Αγγλίας τα παίρνει)

Ο Ράμφος λοιπόν είναι γλυκύς και καλός ομιλητής. Προσφέρει μια σειρά από θετικά μηνύματα οργάνωσης αυτογνωσίας και ελπίδας. Ωστόσο η ερμηνεία του είναι τελείως ξεκρέμαστη. Δεν προκύπτει από πουθενά.

Ας τον απολαύσουμε λοιπόν ως τηλεοπτική προσφορά και ας ελπίσουμε στο πλούσιο έργο του θα προστεθούν και μερικές σελίδες που θα τεκμηριώνουν όλες τις αιτιώδεις σχέσεις που προφορικά περιγράφει.

Μερικές συνδέσεις εδώ
LLS: Αριστερά και Θεολογία
LLS:Negri και Ιωάννης Δαμασκηνός
Σ.Ράμφος:Συνεντευξη στην Ελευθεροτυπία
Σ.Ραμφος:Video συνεντευξη για Μηδενισμό

Μια γεννιά ,δύο επιστολές.

 ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ: Από τα βασανιστήρια στο... ουισκάκι με πατατάκια.

10.04.2010, περίπου 10 το βράδυ. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης με προσεγγίζει σε δρόμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Δύο μπάτσοι προτάσσουν τα όπλα τους και μου περνούν χειροπέδες. Στο επόμενο λεπτό καταφτάνει αντιτρομοκρατικάριος με «Freewind» και εμφανώς ανακουφισμένος αναφωνεί «αυτός είναι». Μετά από μια τρελή πορεία, με τους μπάτσους αγχωμένους και τον «αντί» να τους ηρεμεί, φτάνουμε στη ΓΑΔΑ. Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: «Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του». Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση «πυροδοτεί» και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο «επαγγελματικές» μέθοδοι ανάκρισης. Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι «αντί» έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια.
Οταν ξαναβρίσκω λίγο τις αισθήσεις μου, συνειδητοποιώ ότι το σώμα μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει πλήρως και έχουν πρηστεί. Η ένταση της κατάστασης μου έχει προκαλέσει δύσπνοια και λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (στίγμα μεσογειακής αναιμίας) νιώθω την πίεσή μου χαμηλή. Αντιλαμβάνομαι ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι το πρωί σε σίγουρα χειρότερες συνθήκες. Παθαίνω κάποιου είδους κρίση και καταρρέω. Οι κουκουλοφόροι δείχνουν να ανησυχούν, αλλά περιμένουν. Με βάζουν να κάτσω και μου ρίχνουν νερά στο πρόσωπο. Δεν έχουν πειστεί ακόμα, ενώ η συμπτωματολογία εντείνεται. Με ρωτούν αν παίρνω φάρμακα και τους εκστομίζω τη λέξη «αναιμία». Δεν δείχνουν να πείθονται, αλλά καλού - κακού φωνάζουν τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής. Τελικά, εμφανώς ανήσυχοι, φωνάζουν κάποιον γιατρό που με εξετάζει και με μεταφέρουν στο ιατρείο μη ρισκάροντας να πάθω κάτι μέσα στη ΓΑΔΑ. Εκεί, μετά από κάποια ώρα, συνέρχομαι και σε κακή κατάσταση με πηγαίνουν στο κελί μου. Η όλη διαδικασία πρέπει να κράτησε γύρω στις τρεις ώρες (λέω «πρέπει» γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου λόγω της φυσικής και ψυχικής ενέργειας που κατανάλωσα), ενώ η περιγραφή των λεπτομερειών του βασανισμού είναι εκ των πραγμάτων ελλιπής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τα πρόσωπα των βασανιστών μου.
Από το επόμενο πρωί ξεκινάει μια πιο «φιλική» μέθοδος ανάκρισης. Η χρονική διάρκεια αυτής της «προσέγγισης» κράτησε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ της προφυλάκισής μου στις φυλακές των Τρικάλων. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τρία υψηλόβαθμα στελέχη της αντιτρομοκρατικής. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ («έλα μωρέ δυο σφαλιάρες έφαγες») οι προσφορές ήταν πλούσιες. Τσιγάρα, νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, καφές και... ουισκάκι με πατατάκια, ήταν πάντα στην ευχέρειά μου για παραγγελία. Η «φιλική» αυτή προσέγγιση περιείχε τις ίδιες, αλλά και άλλες, ερωτήσεις που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου. Το σκηνικό είχε απ' όλα. CD's με τηλεφωνικές συνομιλίες, φωτογραφίες, αντιτρομοκρατικάριους στο ρόλο του καφετζή με το δίσκο στο χέρι!!!
Ολα αυτά γιατί «εγώ ήμουν ο καλλιεργημένος, με γυναίκα και παιδιά», ενώ οι υπόλοιποι ήταν «διεστραμμένοι, τρελοί» και πολλά άλλα. Από την αρχή πόνταραν στο γεγονός ότι είμαι πατέρας ανήλικων παιδιών και θα συνεργασθώ. «Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι, πώς θα μεγαλώσουν; Πες μας και θα φροντίσουμε εμείς να βγάλεις λίγα χρόνια στη φυλακή». Ακόμα και λεφτά μου πρόσφεραν λίγο πριν «απολογηθώ» στην ανακρίτρια. «Πες μας και θα σου δώσω 50 χιλιάρικα να τα δώσεις στη γυναίκα σου. Δεν θα το μάθει κανείς». Οι επόμενες μέρες πέρασαν με την ίδια διαδικασία να συνεχίζεται κάθε 3-4 ώρες. Επιστράτευσαν βέβαια και ένα νεότερο στέλεχος, περίπου στην ηλικία μου, μήπως και σταθεί πιο τυχερός. Ετσι, πέρασαν οι μέρες μέχρι τις 17.04 που οδηγήθηκα, μαζί με τον Β. Σταθόπουλο, στις φυλακές των Τρικάλων. Το γεγονός ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΑ βέβαια ανταμείφθηκε με την προφυλάκισή μου σε τόσο μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που μου στερεί ουσιαστικά τη δυνατότητα να βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εκτός αυτού βεβαίως. Βασικός τους στόχος είναι να δυσχεραίνουν την επικοινωνία μου με τους συντρόφους μου Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη.
Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα... Επέλεξα να δημοσιεύσω τον βασανισμό μου απ' τους αχρείους της αντιτρομοκρατικής μετά από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Καταρχήν, εντάσσω το βασανισμό μου, αλλά και τη «φιλική προσέγγιση», στην ίδια ακριβώς διαδικασία: ΑΝΑΚΡΙΣΗ! Βασικός στόχος των βασανιστηρίων δεν ήταν η εκδίκηση, αλλά η απόσπαση πληροφοριών. Θέλω να γίνει κατανοητό ότι γράφω αυτές τις γραμμές τώρα, μετά την ανάληψη ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, για να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Η δημοσίευση των γεγονότων αυτών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία βασανιστηρίων. Στόχος μου είναι να καταδείξω τις απαρχαιωμένες και αναποτελεσματικές μεθόδους ανάκρισης και να συνεισφέρω αυτή μου την εμπειρία ως στιγμή αγώνα σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Δηλώνω ότι η ξεκάθαρη στάση μου ακολουθεί την υπερήφανη επαναστατική ιστορική διαδρομή όλων όσοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι στο καθεστώς.
Νιώθω υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, τη διαδρομή που έχει χαράξει και τις σημαντικές του παρεμβάσεις στον κοινωνικό - ταξικό πόλεμο. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο ψυχολογικός πόλεμος ούτε και οι εξοντωτικές ποινές που μας επιφυλάσσουν, θα με γονατίσουν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αυτό το οφείλω στην ακλόνητη πίστη μου για τον αγώνα και την επανάσταση. Τώρα μπορώ να αντικρύσω τα παιδιά μου κατάματα και με υπερηφάνεια. Αλλωστε, η γέννησή τους την 6η Δεκέμβρη του 2008 καθιστά χρέος για μένα να συνεχίσω ν' αγωνίζομαι. Τέλος, σ' αυτό το κείμενο θέλω να τιμήσω τον σύντροφό μου Λάμπρο Φούντα που δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Η μάχη που έδωσε αυτός ο όμορφος αγωνιστής θα μείνει πάντα χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Κώστας Γουρνάς
ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΠΤΕΡΥΓΑ Ε1
04.05.2010




«Αθήνα, 18 ΜΑΪΟΥ 2010

Επειδή η έπαρση και η αμετροέπεια ενός ανθρώπου θα πρέπει να έχει και κάποιο όριο, είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω στην προσωπική επίθεση που εξαπέλυσε ο πρόεδρος της ΠΑΕ και από εκεί και πέρα ο κόσμος να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να εκφράσω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια στην ποδοσφαιρική ομάδα για την κατάκτηση του νταμπλ που τη βγάζει από την ανυποληψία στην οποία είχε οδηγηθεί την τελευταία 15ετία.
Ως φίλαθλος του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου εκπλήσσομαι διαβάζοντας στην ανακοίνωση του ανθρώπου που έχει αναλάβει τη διαχείριση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να αναγράφεται χωρίς ίχνος ντροπής, ευθιξίας και του δέοντος σεβασμού φρασεολογία με ύφος χιλίων καρδιναλίων για την οικογένεια Γιαννακόπουλου που επί μία 40ετία έχει δώσει και τη ζωή της για να κάνει περήφανους τους φιλάθλους.
Ακόμα και οπαδός αντίπαλης ομάδας δεν θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει τη φράση «που δήθεν κόπτεται για το καλό του Παναθηναϊκού» αναφερόμενος στον μεγαλομέτοχο της ΚΑΕ και της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Παύλο Γιαννακόπουλο. Θα ήθελα να ενημερώσω τον κόσμο της ομάδας μας ότι η προσωπική ανοχή μου εξαντλήθηκε από τη στιγμή που μπροστά στον λαϊκισμό που εξέφραζε και την προσπάθειά του για επιδείξεις μαγκιάς, δεν δίσταζε να προβεί σε προσωπικές δηλώσεις εναντίον ενός ανθρώπου που έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Καμία διάθεση δεν είχα και δεν έχω να εμπλακώ στα διοικητικά δρώμενα της ΠΑΕ όπως τεχνηέντως αφήνουν να εννοηθεί «κύκλοι» του προέδρου. Μόνο γέλια, δε, μου προκαλούν δημοσιεύματα που διαρρέουν από συγκεκριμένες πλευρές περί δήθεν δικού μου ενδιαφέροντος για την ανάληψη της προεδρίας του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Εκείνο που δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου, στην οικογένειά μου και στον Παναθηναϊκό, είναι από παράγοντες διετίας να πιάνουν στο στόμα τους, χωρίς πρώτα να το έχουν πλύνει, το όνομα «Παύλος Γιαννακόπουλος» προκειμένου να μειώσουν την προσφορά του. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει καταβάλει περισσότερα από 300 εκατομμύρια ευρώ για τη γιγάντωση της ιδέας που λέγεται Παναθηναϊκός, έχει προσφέρει αμέτρητο χρόνο από την προσωπική της ζωή, και κυρίως συνέβαλλε στην κατάκτηση αμέτρητων τίτλων που έκαναν ξακουστό τον σύλλογο στα πέρατα ολόκληρης της γης.
Αναφέρω την κατάκτηση των τίτλων διότι μία από τις λίγες φορές που επισκέφθηκε το κλειστό του ΟΑΚΑ σαν πρόεδρος της ΠΑΕ, είχε φροντίσει εκείνος και οι συνεργάτες του να λείπουν από την οροφή του γηπέδου τα λάβαρα που έχουν υψωθεί και θυμίζουν σε κάθε επισκέπτη τα ευρωπαϊκά τρόπαια, τα ελληνικά Πρωταθλήματα και τα Κύπελλα. Χωρίς μάλιστα να ζητήσει μια έμπρακτη συγγνώμη προς τον σύλλογο για τη βάναυση προσβολή της ιστορίας του.
Ένας άνθρωπος λοιπόν που έχει προσφέρει συνολικά 8,9 εκατομμύρια ευρώ και αποτελεί παράγοντα και φίλαθλο του Παναθηναϊκού μόλις τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχει το δικαίωμα να απαξιώνει και να μιλάει υποτιμητικά και ειρωνικά για την προσφορά της οικογένειας Γιαννακόπουλου όπως κατ’ επανάληψιν πράττει εδώ και πολλούς μήνες.
Αδιαφορώ παγερά για την προσωπική φθορά που έχω υποστεί από την εμπλοκή μου με έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί τον Παναθηναϊκό για την προσωπική του προβολή, ωστόσο δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος μπροστά στις επιθέσεις που εξαπολύονται εναντίον της οικογένειάς μου, του χρυσού παρελθόντος και του ένδοξου μέλλοντος. Το πιο εύκολο θα ήταν να κωφεύσω και να ταυτιστώ με το κύμα. Θεωρώ υποχρέωσή μου να προστατεύσω το όνομα της οικογένειάς μου και κυρίως του Παναθηναϊκού από κομήτες που κάνουν τους καμπόσους με τον παρά των άλλων.
Η οικογένεια Γιαννακόπουλου προσφέρει επί 40 χρόνια σε ΟΛΑ τα τμήματα του Παναθηναϊκού και θα συνεχίσει να το κάνει με την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη διάθεση γιατί αγαπά παθολογικά τον σύλλογο».
Δ.ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Οι θεατές και οι καλλιτέχνες του Horror Show στο Ελληνικό

Ένα μέτρο ύστατης καταφυγής των στερημένων από οποιοδήποτε νομικό μέσο, γίνεται τόσο επιπόλαια αποδεκτό.


Η απεργία πείνας είναι διαρκής αυτοκτονία είναι μια ολική απάρνηση της ζωής ,με ένα βασανιστικό τρόπο. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά από πολιτικούς και άλλους κρατούμενους που βρίσκονται έτσι και αλλιώς σε οριακές καταστάσεις

Μια δημόσια απεργία πείνας σε καιρό ειρήνης, με ανοικτές όλες τις πολιτικές και νομικές διεκδικήσεις είναι βαθύτατα αντι-πολιτική ενέργεια.

Θεμελιώνεται στην αυθαίρετη ολική ανάληψη ευθύνης από ένα πρόσωπο, που εθελοντικά αναλαμβάνει να λύσει ένα γόρδιο δεσμό που μόνο αυτός αντιλαμβάνεται. ‘Ότι κάνουν οι τρομοκράτες μόνο που η καταστροφή στρέφεται μαζοχιστικά στον εθελοντή

Αφαιρεί από τις συλλογικότητες όλες τις πρωτοβουλίες και τις εγκλωβίζει σε μια συναισθηματική κενότητα. Στην ουσία υποτιμά όλους τους άλλους.

Δημιουργεί ένα πλήθος υποστήριξης που τελικά υποστηρίζει τα αιτήματα με την ανοχή στην αυτοκτονία. Δημιουργείται μια πολιτική συνθήκη θεατή ταινιών Horror.

Όταν αυτό γίνεται στο όνομα της αριστεράς ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ  το ήθος και το φρόνημα χιλιάδων ανθρώπων ιδεαλιστών που πέρασαν χρόνια με μόνο μέλημα την διαφύλαξη της ζωής του σώματος της υγείας

Η ανοικτή δημόσια απεργία πείνας είναι αντιπολιτική γιατί είναι αισθητικό επικοινωνιακό συμβάν που προέρχεται από το σύμπαν της σύγχρονου κυνισμού του σώματος ,της πορνογραφίας, του Styling του φετιχοποιημένου ιατρικού σώματος.

Είναι μια αντιδραστική αντιουμανιστική πράξη.

Νεκρόφιλοι απαλλάξτε μας από την διαστροφή της "μετανάστευσης"

Καθώς προχωράνε οι εβδομάδες τόσο ολοκληρώνεται στο μυαλό μου η ιδέα πως τελικά δεν έχουμε παρά μόνο μία σοβαρή κρίση .Την κρίση απουσίας κριτικής σκέψης. Το κακό είναι ότι με τέτοια μυαλά που κουμαντάρουμε ή όποια οικονομική κρίση δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί.


‘Έχει γεμίσει η δημοσιότητα με ένα εύπεπτο κλισέ αυτό της «μετανάστευσης». Χρησιμοποιείται ο όρος «μετανάστευση» για επαγγελματίες του λευκού κολάρου που βρίσκουν εργασία εκτός του ψευδοκράτους «Hellas». Το στερεότυπο παίρνει την μορφή βοερής υποκριτικής θρηνωδίας ,ναρκισσιστικής κατάθλιψης ,ψευδοκλάματος νηπίου για την χαμένη καραμέλα.

Σε μια ισότιμη χώρα της ΕΕ, με όπου το αεροπορικό εισιτήριο για την πιο μακρινή πόλη δεν κοστίζει παραπάνω από το λογαριασμό χασαποταβέρνας στην Χασιά ,όπου οι χρονικές αποστάσεις είναι ελάχιστες οι ανασφαλείς μυξοκακόμοιροι διακινητές της μιζέριας κραυγάζουν από τηλεοράσεις για την νέα «μετανάστευση»

Τι υποκρισία!

Το φαινόμενο αμόρφωτων αγροτών, διωγμένων αριστερών, που χωρίς ξένες γλώσσες φεύγουν σε ταξίδια 40 ωρών μέχρι το Μόναχο,60 ημερών μέχρι την «αστραλία» με γράμματα που κάνουν δέκα μέρες, με ανύπαρκτα τηλέφωνα ,ισοδυναμεί με την επιθετική ενεργητική άσκηση του δικαιώματος της εργασίας σε ένα προστατευμένο νομικά οικονομικό χώρο.

Είμαι σίγουρος πως οι διακινητές του θρήνου ξέρουν την μετανάστευση μόνο από ταινίες του Ξανθόπουλου. Αποκλείεται να έχουν την παραμικρή προσωπική εμπλοκή με την μετανάστευση. Βολεμένοι στην μικροαστική μακαριότητα, την άγνοια του κόσμου, τον φόβο του παραμικρού ρίσκου μηρυκάζουν την αδιανόητη λέξη «μετανάστευση». Το κάνουν ιδιοτελώς για να συμπαραδηλώσουν την εσωτερική κενότητα της νέο ελληνικής κοινωνίας, που μαλθακοποιημένη στερεμένη από πραγματικές απολαύσεις, βυθισμένη στην αισθητική ακρότητα, και την κοινότοπη πολυλογία, αγκυρώνεται στο παρελθόν της.

Ας το πούμε κοφτά. Δεν υπάρχει καμία μετανάστευση. Υπάρχει εργασία σε μια ανοικτή οικονομική πραγματικότητα όπου η κινητικότητα στον χώρο και την εργασία είναι ρουτίνα. Η χρήση της λέξης μετανάστευση είναι ύποπτη είναι ιδεολογική είναι αντιδραστική.

Ποιοι έχουν συμφέρον να στοχάζονται με όρους μετανάστευσης;

Όχι οι μη έχοντες.

Όχι οι εκτός.

Όλοι αυτοί δεν μεταναστολογούν γιατί ζουν και θέλουν να ζήσουν με ανοικτούς ορίζοντες

Αυτοί που πιπιλάνε την χαλασμένη καραμέλα της μετανάστευσης, είναι οι διατροφικοί κατέχοντες της νεοελληνικής ανύπαρκτης πραγματικότητας. Είναι η γενιά της κομφορμιστικής Ελλάδας που ηδονίζεται μέσα στην διαστροφή να μην αφήσει τα παιδιά της από την αγκαλιά της μαμάς .Είναι η παλιά Ελλάδα που χρεοκόπησε με πάταγο ,και θέλει να αφήσει ως κληρονομιά όλα τα φοβικά ιδεολογήματα, όλα τα πλέγματα εννοιών της χρεοκοπίας, όλα τα “concept” της μίζερης ζωής της που χαρακτηριστικά περικλείονται στο ελληνικό “Don’t Touch”.

Θεωρώ περιττό να αριθμήσω τα άμεσα πλεονεκτήματα μιας γεννιάς επιστημόνων που σπεύδουν να εργαστούν εκτός Ελλάδας. Θα πω το μεγαλύτερο που αυτό και μόνο ξεκλειδώνει όλα τα άλλα.

Την απόκτηση αυτοπεποίθησης.

Άκου ο φόβος της ¨μετανάστευσης»………..

Νεκρόφιλοι απαλλάξτε μας από τις διαστροφές σας τώρα. Ουστ!

Πειρατική μάχη ή κρουαζιέρα με αυταπάτες

Ένα από τα πιο παράδοξα ιστορικά φαινόμενα είναι η ύπαρξη πειρατικής σημαίας. Ενώ η ιστορική πειρατεία είναι αφ’ εαυτής ασύμμετρη, μια πράξη ανταρσίας παράνομου προς νόμιμο, αδύνατου προς δυνατό η ύπαρξη σημαίας στην ουσία εμπλουτίζει τον συμβολισμό της σύγκρουσης. Αν ο νόμιμος έχει σημαία τότε ο παράνομος θα σημειωνόταν αυτομάτως ως μη έχων σημαία, αλλά αυτός όμως διεκδικεί την θετική ταυτότητα της παρανομίας του, την συμβολική ολοκλήρωση της δράσης του ως ισοδύναμο. Ο πειρατής αναρτά την σημαία και καλεί τον αντίπαλο να αναμετρηθούν ως ίσοι ,ως συμβολικά ισοδύναμοι .Η πειρατική σημαία μας υπενθυμίζει πόσο σημασία έχει το πλαίσιο της σύγκρουσης πριν από την ίδια την σύγκρουση.


Αυτά σκεφτόμουνα όταν παρατήρησα με πόση επιπολαιότητα αναλύθηκαν οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, και η οξύτατη επίθεση του στους πολιτικούς. Νομίζω λίγοι κατάλαβαν πως ο Δασκαλόπουλος δεν έκανε απλώς μια επίθεση θέλησε να αλλάξει τους όρους της σύγκρουσης την οποία κανείς δεν μπορεί να αναχαιτίσει αλλά μπορεί να οριοθετήσει. Η ιδέα ότι οι Δασκαλόπουλος Βγενόπουλος διεκδικούν απ’ ευθείας κομματικό ρόλο είναι ισότιμη με την ιδέα ότι η Παπαρήγα θα τραγουδήσει ως guest star συναυλία των Metallica και ότι συνελήφθη ο Καραμανλής με ξανθιά περούκα σε έλεγχο ρουτίνας στην Κουμουνδούρου.

Οι δηλώσεις του Δασκαλόπουλου τεμαχίστηκαν κατά το δοκούν και για όποιον θέλει να τις δει ας ας προσπαθήσει εδω,

Αυτά που περιληπτικά και σε ελεύθερη μετάφραση είπε ήταν

Κατ’ αρχάς είπε στον τριμηνήτη (*) εγγονό της Π.Δέλτα να σοβαρευτεί και να υποστηρίξει τον ΓΑΠ χωρίς όρους για το ΔΝΤ

Μετά είπε στην Αριστερά να κάνει ότι θέλει αλλά σε πολιτισμένα πλαίσια ,χωρίς ακρότητες

Και κατόπιν απευθυνόμενος προς τους «κυβερνητικούς» είπε ,παίδες τα κονομάγαμε όλοι με τις κρατικοκομπίνες, εμείς χοντρά και σεις τα λιγούρια ότι σας δίνουμε, λοιπόν μας πήρανε πρέφα άπαντες, ας αλλάξουμε το τροπάριο. Και ενώ εμείς την κοπανάμε όποτε θέλουμε εσείς οι κρατικοδίατοι θα μείνετε αμανάτι. Λοιπόν ας σοβαρευτούμε. Ας φτιάξουμε κανένα καπιταλισμό της προκοπής τώρα που είναι ευκαιρία.

Αυτά είπε ο γιος του γαλατά του Ταύρου ,και οι πλεγματικοί πολιτικάντηδες κατάλαβαν ότι έχει όρεξη να ανοίξει εκλογικά κέντρα στην Αμφιθέα, τα Άσπρα Χώματα, στο Μπραχάμι κλπ και να μοιράζει σταυρωμένα ψηφοδέλτια στα προποτζίδικα. Και του την βγήκαν από τα αριστερά «ποιος είσαι εσύ που τα λες αυτά» « με ποιο δικαίωμα» κλπ κλπ

Με λίγα λόγια μερίδες της ψευδοελίτ που μας κυβερνά αναζητούν ένα νέο ρόλο μια νέα αρχιτεκτονική ,ως δυναμική διαχείριση της κρίσης ,ως «παράθυρο ευκαιρίας» η οποία όμως δεν αφορά καθ’ εαυτή μια κομματική ανάμειξη ,αλλά μια ιστορική ταξική ανανέωση μέσα από μια νέα ηγεμονία. Το τι πότε και πως είπε ο Δασκαλόπουλος δεν είναι ούτε τόσο απλά ούτε τόσο γραφικά.

Κατ’ αρχάς η Ελληνική οικονομία δεν είναι και τόσο μικρή ή ασήμαντη όσο νομίζουμε. Μικροί και ασήμαντοι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Οι δε ιθύνουσες δυνάμεις που την οδήγησαν στην κρίση δεν είναι ομοιογενείς, ενιαίες, και ομονοούσες. Μερίδες του κεφαλαίου είναι απόλυτα εξωστρεφείς και αποσυνδεδεμένες από το κράτος (πχ εφοπλιστές), άλλες είναι οργανικά δεμένες μαζί του (προμηθευτές, δανειστές) ,άλλες προσπαθούν μια ενδογενή βιομηχανία κλπ κλπ. Είναι σαφές ότι πολύ χοντρικά ο ΣΕΒ εκπροσωπεί εκείνες τις δράσεις του κεφαλαίου που ιστορικά είναι οι πιο ισχνές στην οικονομία. Αυτές της βιομηχανίας.

Εδώ ίσως θα χρειαστεί να στοχαστούμε σε ένα πιο σύνθετο σχήμα για τον τρόπο που οι ελίτ αναπτύσσονται ,και να αποσυνδεθούμε από την απλοϊκή και τελικώς καταστροφική (για την ανάλυση) έννοια της πλουτοκρατίας. Ακόμη είναι αδύνατο να δούμε την πραγματικότητα αν εγκλωβιστούμε σε μια προσωπική ανάλυση του τύπου «ποιος είναι ο Δασκαλόπουλος» «πως τα κονόμησε» κλπ κλπ. Μόνο αν δούμε τις απρόσωπες δομές και ροές του κεφαλαίου μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς επιδιώκεται

Λοιπόν οι βιομήχανοι στην Ελλάδα είναι αφόρητα μικρομεσαίοι με οποιοδήποτε κριτήριο παγκόσμιας κατάταξης .Οι εφοπλιστές είναι απείρως πιο ισχυροί αλλά δεν απασχολούν κόσμο ( μόνο 36,000 σύμφωνα με τις στατιστικές) και τέλος δεν θέλει πολύ εξυπνάδα να δούμε πως το τραπεζικό κεφάλαιο είναι το πιο ευνοημένο και από την δημιουργία της κρίσης αλλά και από την «λύση» της μέσω ΔΝΤ. Προσοχή πρέπει να δούμε αυτές τις διαφορές ως διαφορές δυναμικής και ροής και να μην ξεγελαστούμε με το αν ο Αλφα είναι και βιομήχανος και μέτοχος τράπεζας και με καράβια. Γιατί τελικά οι ροές του κεφαλαίου είναι απρόσωπες και οι καπιταλιστές είναι οι διαχειριστές και εγγυητές της αέναης διόγκωσης του.(1)

Από αυτήν την ταξινόμηση των απρόσωπων ροών προκύπτει μια ενδιαφέρουσα περιπλοκή. Η πιο ισχνή μερίδα του κεφαλαίου είναι εκείνη που αναγκαστικά έχει ανάγκη μιας ορατής ηγεμονίας στο απτό επίπεδο της πολιτικής. Η σύγχρονη αστική τάξη στην ολότητα της δεν έχει καμία ανάγκη ορατής απτής παρουσίας, αλλά ως βιομηχανική είναι οργανικά συνδεδεμένη με την κοινωνία. Είναι πανεύκολο να βγάλεις μερικά δις ως ραντιέρης ή εφοπλιστής στο City ,αλλά κομματάκι δύσκολο να βγάλεις τα ίδια λεφτά από μια βιομηχανία.

Η ίδια η κρίση παραγωγικότητας της χώρας είναι ακριβώς η χαμηλή κερδοφορία της βιομηχανίας σε σχέση με άλλους τομείς.

Η περιπλοκή καθιστά και την «αριστερή» λύση τόσο βασανιστική. Γιατί αν ο βιομηχανικός τομέας ήταν ανεπτυγμένος τότε μια απλή «κοινωνικοποίηση» θα άλλαζε εισοδήματα. Τώρα όμως τι να κοινωνικοποιήσουμε τα δάνεια, τα καράβια που δεν απασχολούν έλληνες; Το ίδιο αδιέξοδο έχει επισημάνει ο Βεργόπουλος εδώ και καιρό λέγοντας πως αν βρεθούν 140 δις είναι αδύνατο να επενδυθούν γιατί δεν υπάρχουν οι παραγωγικές δομές.

Αυτή η δομική συνθήκη περιπλέκεται καθώς η λαϊκή δυσανεξία τροφοδοτείται από ιδεολογήματα κενολογίας ,και απλοποίησης όπως πχ η πλουτοκρατία,ο νεοφιλελευθερισμός κλπ

‘Έρχεται λοιπόν ο Δασκαλόπουλος ως διαχειριστής ως εκπρόσωπος ροών και δυναμικών του κεφαλαίου και προσπαθεί να ορίσει μια συνθήκη ανάπτυξης αυτής της μερίδας όχι ως πολιτικό κομματικό ζήτημα, αλλά ως στρατηγική συμφωνία με τους αναγκαστικούς συνομιλητές του. Η ανοικτή αυτή διακήρυξη εμπεριέχει στοιχεία «αστικής» ευθύνης δηλαδή ανάληψης ευρύτερου κοινωνικού ρόλου ,στοιχεία τα οποία δεν είναι οργανικά σε άλλες ροές του κεφαλαίου. Οι λοιπές ροές του κεφαλαίου κινούνται σε μια συνθήκη «απογείωσης» «απεδαφοποίησης» από την κοινωνία και για αυτό δεν χρειάζονται ούτε συνεντεύξεις ούτε διακηρύξεις.

Αυτήν την στρατηγική στόχευση μιας ανάπτυξης του ατροφικού βιομηχανικού κλάδου, σε μια νέα ισορροπία με την κοινωνία, οι πολιτικοί εκλαμβάνουν ως μπερλοσκουνισμό. Είναι σαν κάποιον που παρακολούθησε την τελευταία συναυλία του Π. Σιδηρόπουλου αλλά το μόνο που θυμάται ήταν τα μακρυά μαλλιά του κιθαρίστα της «Σπυριδούλας».

Η ελληνική οικονομία θα κινηθεί το προσεχές διάστημα σε μια μεγάλη αβεβαιότητα. Οι «κατέχοντες» στοχάζονται, συνδιαλέγονται ,προτείνουν, κάνουν ότι μπορούν. Οι υπόλοιποι τι κάνουν. Κλείνουν τα αυτιά τους, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.

Η γνώμη μου είναι ότι οι αντιδράσεις των συντηρητικών πολιτικών ήταν σαν τις γκριμάτσες της Τζούλιας μετά το DVD. Υποκρισία για τηλεθεατές του Star.

Η αντίδραση της αριστεράς είναι πιο λογική.

Ωστόσο κατά την γνώμη μου η πιο σωστή στάση θα ήταν να αποδεχτεί η κοινωνία την πρόταση Δασκαλόπουλου ως θετική αυτοδέσμευση ,ως βάθρο μιας πειρατικής μάχης. Δηλαδή μιας μάχης με κανόνες, και σημαίες.

Αν ο Δασκαλόπουλος θέλει μη κρατικοδίατο καπιταλισμό τότε εδώ είμαστε

Να μας πει τι θέλει και πως το θέλει, αλλά και να μας δείξει τι θα κάνει. Που και πως θα επενδύσει. Σε ποιους τομείς ,με ποιες κοινωνικές επιπτώσεις .Επιτέλους ας ξεφύγουμε από τον σιωπηλό άρρητο μαυραγοριτοισμό την σιωπηλή κομπίνα της αρπαχτής. Οχι για τα κέρδη τους αλλά για την προοπτική μας. Για την προοπτική των εργαζομένων όχι σε μια ταξική υποχώρηση αλλά σε μια σαφέστερη οριοθέτηση της ταξικής πόλωσης.

Η έρπουσα κρίση του ληστρικού κρατικοδίαιτου αφανούς κομπιναδόρικου καπιταλισμού απεκάλυψε ότι υπάρχουν καπιταλισμοί που έρπουν φθείρονται αενάως αναπαράγοντας εντός τους όχι την ανατροπή τους αλλά τις νεοπλασίες της ακρότητας που παριστάνει την ανατροπή. Και να παραδώσει η αστική τάξη την εξουσία ποια οικονομία  ακριβώς θα διαχειριστεί η «εργατική»;

Πειρατική μάχη με σημαίες ,παρά κρουαζιέρα στις αυταπάτες.

(1) Περιοδικό Θέσεις τεύχοσ 110

Δημιουργικές σκέψεις για τους Marx,Weber,Popper,Belrin.Ο Φ.Νικολόπουλος τις καταθέτει στο συνέδριο του Συν.

Οι αναζητήσεις για δημιουργικές συνθέσεις ,στο θεωρητικό επίπεδο συνεχίζονται (ευτυχώς...) Με χαρά είδαμε στην Αυγή το ακόλουθο κείμενο του Φίλιππου Νικολόπουλου, Δρ Κοινωνιολογίας, Πανεπιστιμιακού.(Bold LLS)

Η πραγματοποίηση του έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ, πέραν ο,τιδήποτε άλλου, είναι και μια ευκαιρία για έναν ειλικρινή διάλογο γύρω από ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα, που απασχολούν κυρίως εκείνους τους συντρόφους που αναζητούν μια νέα δυναμική του κόμματος μέσα σε συνθήκες ασφυκτικές για τους εργαζόμενους, λόγω εξαιρετικής οικονομικής κρίσης, συνθήκες που κανονικά έπρεπε να αυξάνουν την πολιτική επιρροή της αριστεράς. Ο θεωρητικός εμπλουτισμός πρέπει να ενισχυθεί, παράλληλα με τη διατύπωση ρεαλιστικών θέσεων διεξόδου και αύξηση της πολιτική αποτελεσματικότητας του κόμματος.




Η Ριζοσπαστική Ανανεωτική Αριστερά είναι σκόπιμο να εμβαθύνει στο νόημα του «ανανεωτικού», στις βασικές αρχές και θέσεις της και στις διαφορές της με τη "δογματική Αριστερά" (το πράγμα θέλει όντως κάποια προσοχή, δεδομένου ότι και οι άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ διατείνονται ότι δεν ανήκουν στην "Ορθόδοξη Αριστερά", αντιτίθενται στο ΚKΕ και δεν αποδέχονται, όλες τουλάχιστον, ότι αποτελούν έκφραση αριστερισμού). Κι αυτό πρέπει να γίνει με έμπνευση γραμμής μακράς πνοής. Δεν πρέπει να εγκλωβιζόμαστε μέσα στις πιέσεις του «ασφυκτικού παρόντος» και των ενδεχομένως κοντόφθαλμων πολιτικών επιλογών, που κάνουμε με βάση τις δικές του απαιτήσεις. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε απ' την εκάστοτε συγκυρία, να προσδιοριζόμαστε απ' αυτήν και ουσιαστικά να "ετεροπροσδιοριζόμαστε". Είναι αναγκαίο η θεωρητική και πολιτική μας προοπτική να τραβήξει πολύ μακρύτερα.



Η Ριζοσπαστική και Ανανεωτική Αριστερά (ΡΑΑ), κατά τη γνώμη μου, πρέπει να διευρύνει τη θεωρητική της κάλυψη και παράλληλα ν' ανοιχτεί ακόμη περισσότερο στον οικολογικό χώρο. Σωστός ο όρος «δημιουργικός μαρξισμός» που χρησιμοποιείται στο κείμενο Π. Λαφαζάνη, Α. Καλύβη κ.ά. -αν και θέλει πιο ακριβή προσδιορισμό-, αλλά δεν είναι αρκετό να μένουμε μόνο μέσα στα όρια αυτής της παράδοσης. Ο μαρξισμός υπήρξε μια μεγάλη συμβολή στη ριζοσπαστική κοινωνική θεωρία, αλλά μπροστά στη συνθετότητα που παρουσιάζουν τα σύγχρονα προβλήματα της ανθρωπότητας σκόπιμο είναι να συνδυασθεί και με άλλες θεωρητικές προσεγγίσεις (π.χ. ο Μαρξ στον καιρό του προβληματίστηκε κυρίως γύρω απ ʼτην αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, σήμερα η αντίθεση ανθρώπου και φύσης είναι εξ ίσου σημαντική).



Απαιτούνται νέα θεωρητικά εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε τις νέες σύνθετες κοινωνικές (και εν πολλοίς αντιφατικές) καταστάσεις. Απαιτείται να ληφθούν περισσότερο υπόψη σύγχρονες επιστημονικές και θεωρητικές αναλύσεις που εστιάζουν α) στην ορθολογική, θετική κι εμπειρική (με επιστημονικούς όρους) προσέγγιση της πραγματικότητας ώστε να την ελέγχουν αποτελεσματικότερα (η αριστερά πάντα είχε πλούσιο όραμα και πίστη, αλλά της έλειπε ή ικανότητα (εμπειρική και θετικιστική) ελέγχου της πραγματικότητας, έπασχε συχνά από σύνδρομο «ετερογονίας των σκοπών»: «Γι' αλλού πηγαίνω και αλλού τελικά φθάνω» β) στον ρόλο της δράσης των ατόμων και των συλλογικοτήτων ανεξάρτητα από δομικούς προκαθορισμούς, ή ασχολούνται περισσότερο - συγκριτικά με τις θεωρίες σύγκρουσης- με τη διάσταση της συντήρησης κι αναπαραγωγής ενός κοινωνικού συστήματος. Το να λαμβάνονται υπόψη στοιχεία από τις παραπάνω θεωρίες δεν σημαίνει ακριβώς αποδοχή τους (στο σύνολο τους) ούτε εκλεκτισμό, δεδομένου ότι η βασική θεωρητική γραμμή μας είναι πάντα συγκρουσιακή με μαρξιστική αφετηρία. Η ίδια η μαρξική θεωρία στο σύνολο της αποτελούσε (επιστημολογικά ) σύνθεση στοιχείων πολλών επί μέρους θεωριών (πράγμα που έχει συμβεί και με άλλες θεωρίες μεγάλου διαμετρήματος), αλλά με ευδιάκριτη κεντρική επαναστατική γραμμή. Ακόμη περισσότερο δεν είναι σκόπιμο να μονοπωλείται το επαναστατικό, το ριζοσπαστικό και η διαλεκτική σκέψη -στην ευρύτερη έννοια τους-αποκλειστικά από τον μαρξισμό. Επαναστατικές διαδικασίες (γενικά μιλώ) υπήρχαν και θα υπάρχουν ανεξάρτητα απʼ την εμφάνιση του μαρξισμού. Ο τελευταίος υπήρξε και είναι πολύτιμο εργαλείο σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο για την προώθηση αυτών των διαδικασιών, αλλά δεν είναι και το μόνο, από πλευράς συγκρουσιακής κοινωνικής θεωρίας ή δεν είναι το μόνο από πλευράς θεωρητικής κάλυψης της σύγχρονης σοσιαλιστικής πρότασης. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερα θεωρητικά ανοίγματα και μεγαλύτερο θεωρητικό εμπλουτισμό της εναλλακτικής μας πρότασης απέναντι στην αντι-οικολογική κοινωνία του νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποιημένης εκμετάλλευσης και της ταξικής αδικίας.



Το ζήτημα είναι να συγκερασθούν τα βασικά στοιχεία του μαρξιστικού (ανθρωπιστικού) επαναστατικού οράματος, η διαλεκτική μεθοδολογία του Κ. Μαρξ, (που δεν ήταν ακριβώς δική του και τις ρίζες της μπορούμε να τις αναζητήσουμε όχι απλώς στον Έγελο αλλά και στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία) και πολλά σωστά σημεία της ανάλυσής του για τη δημιουργία, τη συσσώρευση, την αναπαραγωγή και επέκταση του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο με τη σύγχρονη συμβολή των δυτικών κοινωνικών επιστημών και ιδιαίτερα της κοινωνιολογίας και της αναλυτικής κοινωνικής ψυχολογίας.



Η ανθρώπινη πορεία και Ιστορία δεν «προχωρεί ως τρένο» που περνάει από προκαθορισμένους «σταθμούς» και που ο «μηχανοδηγός του» μπορεί να το επιβραδύνει ή επιταχύνει. Η σύγχρονη Αν. Α. πρέπει να απαλλαγεί από την εμμονή του «προκαθορισμένου (ντετερμινισμός), που βαθύτερα αποτελεί υποκατάστατο της «θείας πρόνοιας» (η μελέτη στοιχείων της κοινωνιολογίας του Μαξ Βέμπερ πάντα χρήσιμη, ιδιαίτερα όσον αφορά την επιστημολογική κριτική της υποτιθέμενης «νομολογικής» επιστημονικής γνώσης σχετικά με τα κοινωνικά φαινόμενα, δεν είναι σκόπιμο ούτε επιστημονικά ορθό ο Μαχ Βέμπερ να αντιπαρατίθεται ολοκληρωτικά στον Κ. Μαρξ σʼ όλη την γραμμή των των επιστημονικών ζητημάτων με τα οποία ασχολούνται) Υπάρχουν ιστορικές - κοινωνικές τάσεις, όχι ακριβώς ιστορικονομοτελειακοί προκαθορισμοί (η μελέτη της σκέψης του Κ. Popper ενάντια στο νομοτελειακό ιστορικισμό είναι χρήσιμη, όπως επίσης και ο τρόπος σκέψης του Ισ. Μπέρλιν γύρω από την Ιστορία και την πάλη των Ιδεών). Η παραπάνω απαλλαγή οδηγεί και στην αποφυγή της «θεοποίησης της σκοπιμότητας», των τακτικών «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και σε άλλες υπερβολές.



Η υπόθεση της σοσιαλιστικής προοπτικής μπορεί να μην έχει ακριβώς την βεβαιότητα κάποιας νομοτέλειας, συσχετίζεται όμως στηρίζεται και τροφοδοτείται από εμπειρικά τεκμηριωμένη ιστορικοκοινωνική τάση προς την κατεύθυνση της αμφισβήτησης του καπιταλισμού. Μπορεί επιπλέον να περιλάβει (και να ενισχύεται βέβαια απ' αυτήν) τη βεβαιότητα «των ίδιων των αγώνων», που έχουν, αφʼ ενός μεν, χαραχθεί πάνω στη βάση «επιλογής αξιών» και της ορθής ιστορικής αντίληψης γύρω απʼ τις υπάρχουσες κοινωνικές τάσεις και αφʼ ετέρου, πραγματοποιούνται μέσω προγραμμάτων δράσης ατόμων και συλλογικοτήτων. Αυτές οι τοποθετήσεις μάς κάνουν πιο ανεκτικούς στην «άλλη άποψη» περί σοσιαλισμού, αλλά και στον «άλλο τρόπο ζωής και σκέψης» πέρα απʼ τη σοσιαλιστική στράτευση και αξιακή δέσμευση. Ωστόσο αυτή η ανοχή και το ελεύθερο θεωρητικό άνοιγμα δεν αποφασίζονται για να καταλύσουμε κάθε έννοια «κόκκινης γραμμής» στις δικές μας θέσεις που εμπνέονται από τη σοσιαλιστική προοπτική, αλλά για να βρούμε νέες ευκαιρίες να προβληματιστούμε πάνω στις δικές μας γραμμές και επιλογές και έτσι να αυξήσουμε τον ιδεολογικό και θεωρητικό μας πλούτο: σκληροί στρατιώτες στις αντιστάσεις μας και στα ανυποχώρητα ΟΧΙ μας, αλλά διακρινόμενοι από ελεύθερο, αδογμάτιστο και ερευνητικό πνεύμα!

Αυγή 13/5/2009

Για τα μπάζα

Με μια συγκέντρωση ισάξια σε όγκο με συλλαλητήριο ποδοσφαιρικής ομάδας Γ ερασιτεχνικής.



Χωρίς ένα λεπτό σιγής ή το παραμικρό συμβάν πένθους. Τουλάχιστον στο γήπεδο κάνουμε και κανένα λεπτό σιγής.


Μαζευτήκαμε 300 άτομα απλώς για να μετρήσουμε τους απόντες και να κάνουμε μια μηχανική πορεία ρουτίνας στο Σύνταγμα, την ώρα που άλλοι τόσοι έπιναν καφέ στην Κοραή και ψώνιζαν στον Βασιλόπουλο.


Τελικά το ΔΝΤ είναι εγκατεστημένο στις ψυχές, πολύ πριν τις τσέπες και γι’ αυτό μάλλον εγκαθίσταται τόσο εύκολα.


Ούτε για γέλια ούτε για κλάματα δεν είμαστε


Για τα μπάζα είμαστε άπαντες.

Avatar vs Blade Runner .Δυστοκίες για το αριστερό υπερθεάμα

O Gilles Deleuze τοποθετεί το τέρας εντός της ανθρωπότητας.Ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος είναι το ζώο που μεταβάλλει το είδος του.Ας πάρουμε τον ισχυρισμό στα σοβαρά.Τα τέρατα εξελίσσονται και η επιστήμη κάνει αυτό ακριβώς.Η ανθρωπότητα μετασχηματίζεται,αλλά μετασχηματίζει την ιστορία και την φύση της.Το πρόβλημα δεν είναι πλέον να αποδεκτούμε τις ανθρώπινες τεχνικές του μετασχηματισμού ,αλλά να μάθουμε από αυτές να τις προσέξουμε,και να αποφασίουμε αν θα τις χρησιμοποιήσουμε ως πλεονέκτημα ή ως βάρος


(A.Negri The Multitude,p 194 ,μτφ LLS)

Αυτήν την χρονιά είδαμε μια από τις πιο συντηρητικές ταινίες. Η παγκόσμια επιτυχία της είναι ανησυχητική καθώς όσο και ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο η ταινία αυτή αντιμετωπίστηκε από κριτικούς της Αριστεράς. Αναφέρομαι στο Avatar.

Για τους ελάχιστους που δεν το έχουν δει, η υπόθεση αφορά ένα ιθαγενή εξωγήινο πολιτισμό ,μου επιβιώνει σε αρμονία με την φύση και οποίος απειλείται από την επέλαση ενός στρατιωτικού επιχειρηματικού ομίλου που θέλει να εξολοθρεύσει τους ιθαγενείς για να προσποριστεί τα πολύτιμα υπεδάφη. Ένας στρατιώτης του ¨κεφαλαίου» μέσω μιας τεχνολογίας διασπάται ψυχοσωματικά και ενώ το ανθρώπινο σώμα του παραμένει ζωντανό σε στοιχειώδη οργανική ζωή, ο ίδιος μετακομίζει εντός ενός εξωγήινου σώματος. Ακολουθεί η συνειδησιακή σύγκρουση και ο στρατιώτης τελικά αποφασίζει να πολεμήσει με τους ιθαγενείς τους εισβολείς και τελικά να ηγηθεί και να νικήσουν. H υπόθεση διανθίζεται με το απαραίτητο love story, και τους απόλυτους μανιχαισμούς καλών κακών.

Σε πρώτη ανάγνωση η υπόθεση παραπέμπει σε καπιταλιστική επέλαση απέναντι στην φύση ,και με αυτό την ανάγνωση υπνώτισε τους πάντες.

Κατά βάθος αποτελεί μια βαθιά συντηρητική αντιδραστική συναισθηματική αναδίπλωση προς τις πιο παραδοσιακές αξίες της σύγχρονης δεξιάς.

Το κεφάλαιο είναι το πρόσχημα το προκάλυμμα για την οριοθέτηση της ανθρώπινης θετικότητας της επινοητικότητας, της τεχνολογίας, ενώ η ιθαγένεια ,έστω και εξωγήινη, στην «φυσική» αρχαϊκή κοινότητα.

Ο Cameron μας λέει, μακριά από την θετική αναζήτηση, την επινόηση την αμφισβήτηση των παραδομένων, των φυσικών νόμων ,και των «φυσικοποιημένων» κοινωνικών νόμων, και επιστροφή στην παράδοση της «φύσης», και στις παγιοποιημένες αρχαϊκές κοινωνικές δομές. Βεβαίως για αυτό επιστρατεύει την πιο εύπεπτη τεχνολογία ,και τα κλασσικά κλισέ.

Στον αντίποδα του υπέρ αντιδραστικού Avatar πριν αρκετές δεκαετίες είδαμε το αριστουργηματικό Blade Runner .

Εδώ η υπόθεση παραπέμπει απ’ ευθείας στην θετική επινοητικότητα που φτάνοντας στα όρια της δημιουργεί «σχεδόν» ανθρώπους τις «ρέπλικες» .Η ταινία ουσιαστικά παρακολουθεί την τραγική μοίρα των «ανθρωποειδών» που ενώ αρχικά υπερασπίζονται την υβριδική αλλά ελλιπή φύση τους, στο τέλος μέσα από τον ανταγωνισμό τους με τον άνθρωπο διώκτη και κατασκευαστή «ανθρωποποιούνται» δηλαδή αποκτούν συνείδηση της τραγικής ελλειμματικότητας, και τραυματίζονται ψυχικά. Σε μια μοναδική κλασσική σκηνή ο Roy Batty (Rutger Hauer), αυτοκτονεί, ως μια απόλυτη αποδοχή της ανθρώπινης συνείδησης του που ασφυκτιά στο σώμα μιας «ρέπλικας»

Μέσα λοιπόν από το κινηματογραφικό υπερθέαμα , εκβάλουν στην δημοσιότητα οι στρατηγικές ,οι οπτικές ,οι συντεταγμένες του κοινωνικού ανταγωνισμού ,της κοινωνικής πόλωσης.

Παρατηρείται εδώ και χρόνια μια καθήλωση της Αριστεράς σε μια δυσπιστία προς το υπερθέαμα, ένας φόβος ,που πολλές φορές φτάνει στην εχθρότητα την πολεμική.

Το υπερθέαμα εννοείται ως βιομηχανικό προϊόν του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, που μαγεύει τα πλήθη, τα καθιστά άβουλα εισιτήρια μιας επαναλαμβανόμενης συνθήκης προσέλευσης και υπακοής.

Απέναντι στον τεχνολογικό γιγαντισμό ,προτιμείται το μικρό το χειροποίητο, το άμεσο ,το προσωπικό, το low budget .

Είναι μάλλον μια συνηθισμένη ρουτίνα ,υπόλειμμα μιας γενικότερης έλλειψης φαντασίας αλλά και αδικίας προς την ίδια την πραγματικότητα. Ο Αϊζενστάιν κάνει υπερπαραγωγές πολίτης Καίην είναι υπερθέαμα κλπ κλπ

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι ότι η σύγχρονη αριστερά είναι ένας ακούσιος πρωταγωνιστής ενός αντιδραστικού συντηρητικού επαναλαμβανόμενου υπερθεάματος .Πρόκειται για την τηλεοπτική παραγωγή «αντικαπιταλιστικές κινητοποιήσεις». Δηλαδή το τεράστιο δωρεάν τηλεοπτικό προϊόν που παράγουν οι διαδηλώσεις και οικειοποιούνται μεταστρέφουν επανακατασκευάζουν οι τηλεοράσεις. Πρόκειται τεχνικά για ένα reality show υψηλών προδιαγραφών με ενσωματωμένα όλα τα κινηματογραφικά είδη. Καταδιώξη ,κυνηγητικό ,αγωνία, αίμα, θρίλερ, τρόμος, αθωότητα ,κλάμα. ,θρήνος ,σπλάτερ κλπ

Προσοχή!

Δεν αναφέρομαι σε μια έννοια «εκμετάλλευσης» μιας υποκλοπής ενός νοήματος από τους αυτουργούς του ,στον κόσμο της εικόνας. Δεν αναφέρομαι σε καμία «απαγωγή» του εμμενούς βιώματος της διαδήλωσης ,ως σωματικής εκούσιας δαπάνης, στον χωρόχρονο της πολιτικής συγκυρίας ,από το «πραγματικό» στο «εικονικό». Αναφέρομαι στην αδυναμία να μετατραπεί η σημερινή μιντιακή συνθήκη του γιγαντιαίου τηλεθεάματος προς όφελος των δυνάμεων της μαχόμενης εργασίας.

Αυτό που έγινε με τα θύματα της Marfin είναι μια τρομερή ήττα της Αριστεράς.

Η αντίδραση για την δολοφονία που εκφράστηκε με έγγραφα και ανακοινώσεις ήταν αμελητέα απέναντι στην γιγαντιαία εκστρατεία οικειοποίησης από τις πιο δεξιές συντηρητικές δυνάμεις

Προφανώς δεν αναφέρομαι στην πολιτική προσπάθεια συκοφάντησης της αριστεράς. Αυτή δεν παίζει ρόλο γιατί αυτή είναι πολιτικολογία

Η μιντιακή αντιδραστική αντεπίθεση εκφράστηκε με την περιστολή του γεγονότος στο «τηλεοπτικό» ανθρώπινο, στο μέγεθος που η τηλεόραση κατασκευάζει για τα πρόσωπα μέσα από τις τεχνικές της μελοδραματοποίησης. Μεσημεριανάδικα, κακορίζικοι πανελίστες, μουσικές επενδύσεις, γκρο πλαν, αγανακτισμένοι πολίτες κλπ. Ο συνειρμός απλός. Διαδηλώσεις ,αριστερά ,φόνοι

Εκεί έρχεται η αντίδραση και εξαπολύει μια ιδεολογική αντεπίθεση μεγατόνων γιατί στοχεύει το συναίσθημα

Και τι γίνεται

Έρχεται η αποιδεολογικοποιημένη αριστερά που θαύμασε το αντιδραστικό Avatar γιατί καταγγέλλει το κεφάλαιο!! (μεταξύ μας εδώ κοτζαμ Ζιζεκ μας είπε ότι σχεδόν καλό) ,και αδρανεί να επινοήσει να κατασκευάσει θετικά το δικό της «υπερθέαμα»

Δηλαδή 5,000 άνθρωποι με κεριά, σιωπηλοί, μαζεμένοι σε μια γωνιά θα περνούσαν απαρατήρητοι;

Θα μπορούσα να αραδιάσω δέκα ιδέες για ένα συμβάν που αναγκαστικά θα εισέβαλε στον τηλεοπτικό χρόνο, και να αποδιοργανώσει εκ των ένδον την μιντιακή συνθήκη, και τέλος πάντων όση φαιά ουσία ξοδεύεται για το συνέδριο του Συν θα μπορούσε να επενδυθεί στην «κατασκευή» ενός τηλεοπτικού Blade Runner του πλήθους των εθελοντών.

Παράπλευρες Απώλειες

Η αμερικανική τεχνολογία του πολέμου έχει μια αυστηρή ορολογία. Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας οι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ χρησιμοποίησαν κατά κόρο μια έκφραση που έκτοτε εγκαταστάθηκε στο καθημερινό λεξιλόγιο


Collateral Damages ή Collateral Losses

Είναι οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες»

Η έννοια είναι τόσο προφανής. Κάνουμε ένα βομβαρδισμό και κατά λάθος σκοτώνουμε ένα πιτσιρίκι. Ε ,αυτό δεν είναι παρά μια «παράπλευρη απώλεια»

Όπως όλες οι λέξεις και οι έννοιες, σημασία δεν έχουν αυτές καθ’ εαυτές αλλά το πώς και που χρησιμοποιούνται. Έχουν αξία με τα συμφραζόμενα τους, με τον κυρίαρχο λόγο που τα διαπερνά, με τα συνοδευτικά νοήματα, τις αρθρώσεις σημάνσεων που τις υποστηρίζουν

Οι Νατοϊκές collateral losses έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο ως ορολογία. Υποκλέπτουν την ανθρώπινη απώλεια από την ανθρωπολογική της διάσταση, και την μεταφέρουν στον χώρο της τεχνολογίας, της τεχνικής.

Οι παράπλευρες απώλειες δεν είναι θάνατοι, είναι μετρήσιμοι θάνατοι, είναι ο θάνατος ενταγμένος σε ένα τεχνικό διεκπεραιωτή λόγο.

Αυτό που συμβαίνει με τους νεκρούς της Marfin είναι πολύ ενδιαφέρον

Οι τέσσερεις νεκροί εξέρχονται από την ανθρωπολογική σφαίρα και εισβάλουν στην πολιτική και τηλεοπτική πραγματικότητα ως τεχνικό μέγεθος

Ο τηλεοπτικός πληθωρισμός βρίσκει ένα ακόμη ένα θέμα εύκολης συγκίνησης, μια αφορμή για μερικές μονάδες AGB. Γνωστά πράγματα

Εκεί όμως που φαίνεται η βαθύτερη διαστροφή είναι η αντιμετώπιση τους από αριστερόφωνους πομπούς ιστολογικούς και άλλους.

Εκεί λοιπόν μέσα από μια μυωπική, πολιτική της «τεχνικής», της πολιτικής των αποστάσεων από τα ανθρώπινα, της πολιτικής ως παίγνιο δυνάμεων ,ως υδραυλικό ισοδύναμο αναζήτησης ισορροπιών , οι αριστερολόγοι εντάσσουν τους θανάτους ως «εργατικό ατύχημα» ως «εξωκινηματική» παραδρομή κλπ κλπ.

Είναι ουσιαστικά παρά collateral losses σε ένα παίγνιο τόσο μεγάλο που εμείς καταλαβαίνουμε ,και αν όχι καλό είναι να καταλάβουμε.

-Μπορούμε να διαστείλουμε αυτόν τον θάνατο ,ως κάτι τραυματικό, χωρίς να υποσκάψουμε την πολιτική συγκυρία;

-Η μήπως η ανάδειξη του είναι υποκριτική συνηγορία, μιας απολίτικης συναισθηματολογίας;

Είναι δύσκολο, είναι μάταιο. είναι βασανιστικό.

Πάντως ας προσπαθήσουμε γιατί κινδυνεύουμε όλοι, εκόντες άκοντες, να γίνουμε σαν τον στρατηγό Clark που έλεγε συνήθως

“Yes but these are collateral damages”

Μικρή συμβολή μας η κατάθεση ενός σύγχρονου έργου τέχνης pop τρόμου. Ελπίζω να λειτουργήσει ως ομοιοπαθητικό φάρμακο επαφής μας με την ανθρώπινη μοναδική απώλεια. Οποιαδήποτε άλλη εικαστική συνοδεία μου φαίνεται αφόρητα «ψευδοσυναισθηματική». Οσο απεχθάνομαι τον τεχνικό λόγο ων «απωλειών» σιχαίνομαι και το μελό,

Η κοινωνία που έρχεται.Μια σκέψη του G.Agamben

Ο G.Agaben στο βιβλίο του «Η Κοινωνία που έρχεται» έχει διατυπώσει την άποψη πως τελικά κινούμαστε προς μια κοινωνία με μία μόνο τάξη,την μικροαστική η οποία όμως παρουσιάζει μια ιδιομορφία.


Η παγκόσμια μικροαστική τάξη στερείται οιασδήποτε εσωτερικής ζωής,και απλώς επιπλέει σε μια δηφημιστική ζώνη.

«Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΝΔΕΙΑ  της μικρο μπουρζουαζίας διακρίνεται στο γεγονός οτι οι άνθρωποι ψαχνουν στο διαφημιστικό σποτ για το εξαφανισθέν προιόν για το οποίο νιώθουν πως εξαπατήθηκαν ,αναζητώντας απελπισμένα,ενάντια σε κάθε πιθανότητα ,να ιδιοποιηθούν μιας ταυτότητας η οποία έχει καταλήξει να είναι για εκείνους απόλυτα ανάρμοστη και ασήμαντη.Κατα συνέπεια η ΝΤΡΟΠΗ  και η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ,ο ΚΟΝΦΟΡΜΙΣΜΟΣ και η ΑΚΡΟΤΗΤΑ παραμένουν οι δύο πόλοι της μεταξύ των οποίων εκφράζονται όλα τα συναισθήματα τους» σελ 109 .Κεφαλαία LLS

Сталкер (1979)

Επειδή μια τόσο σοβαρή κρίση μαλλον είναι βαθύτερη,ως μικρή συμβολή το video και η υπόθεση του Στάλκερ.

Ολοι αύριο στην Απεργία




Στάλκερ (ταινία)
Stalker

Σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι
Παραγωγός Αλεξάντρα Ντεμίντοβα
Σενάριο Μπόρις Στρουγκάρσκι
Αρκάντι Στρουγκάρσκι
Πρωταγωνιστούν Αλεξάντρ Καϊντανόφσκι, Στάλκερ
Αλίσα Φράιντλιχ, γυναίκα του Στάλκερ
Ανατόλι Σολονίτσιν, συγγραφέας
Νατάσα Αμπράμοβα, Μάρθα
Νικολάι Γκρίνκο, επιστήμονας
Πρώτη προβολή Αύγουστος 1979, Ρωσία
Μουσική Έντουαρντ Αρτέμυεφ
Διάρκεια 163'
Γλώσσα ρώσικα
Σελίδα IMDb
Σελίδα Cine.gr

Στάλκερ (ρωσικά Сталкер, κυνηγός) ονομάζεται κινηματογραφικό έργο επιστημονικής φαντασίας του 1979, σε σκηνοθεσία του Αντρέι Ταρκόφσκι, βασισμένο στη νουβέλα Roadside Picnic των Μπόρις και Αρκάντι Στρουγκάρσκι. Περιγράφει την πορεία τριών ατόμων μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο που ονομάζεται «ζώνη» αναζητώντας ένα σημείο που λένε ότι εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες του ανθρώπου.

Πλοκή
Σε μια περιοχή αποκαλούμενη «ζώνη» συνέβη κάτι το ανεξήγητο, μια πρόσκρουση μετεωρίτη ή κάτι παρόμοιο. Γι' αυτό η κυβέρνηση περιέφραξε την περιοχή και την περιφρουρεί για να μην την πλησιάσει κανένας. Αυτοί που ξέρουν λένε όμως ότι στην περιοχή αυτή κυβερνά μια δύναμη που εκπληρώνει τις επιθυμίες των ανθρώπων. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Μόνο μερικοί που τους αποκαλούν Στάλκερ ξέρουν το δρόμο που οδηγεί στο κέντρο της ζώνης.

Η ταινία αρχίζει με τον Στάλκερ στο σπίτι του με τη σύζυγο και την κόρη του. Ο Στάλκερ θέλει να επισκεφτεί τη ζώνη, αλλά η γυναίκα του τον πιέζει να μην το κάνει, γιατί είναι απαγορευμένη περιοχή. Εκείνος την αγνοεί και ξεκινά το ταξίδι προς τη ζώνη μαζί με έναν συγγραφέα και έναν επιστήμονα, που τον ναυλώνουν για να τους οδηγήσει. Οι τρεις ταξιδιώτες έχουν διαφορετικά κίνητρα ο καθένας. Ενώ ο συγγραφέας ελπίζει να ξαναβρεί την έμπνευση που τον έχει από καιρό εγκαταλείψει, ο Στάλκερ θέλει να επιστρέψει στον τόπο που κάποτε είχε ξεψυχήσει ένας παλιός συνοδοιπόρος του. Ο επιστήμονας όμως θέλει να μπει στην ζώνη για να την καταστρέψει, επειδή πιστεύει ότι άλλοι αδίστακτοι κάποια μέρα μπορεί να κάνουν κατάχρηση της δύναμής της και να βλάψουν την ανθρωπότητα.

Η ζώνη είναι ένας τόπος αλλόκοτος, που αλλάζει συνεχώς την μορφή του. Οι τρεις ταξιδιώτες βρίσκονται συνεχώς σε κίνδυνο που παραμονεύει παντού. Τελικά, όταν φτάνουν στον προορισμό τους θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι έτοιμοι ακόμη για να αποδεχτούν την δύναμη της ζώνης. Το έργο καταλήγει σε έναν μακρύ μονόλογο της γυναίκας του Στάλκερ που τον αγαπάει, συνοδευόμενη από εικόνες της κόρης του.

Τα θαύματα πραγματικά γίνονται;

Το θεμελιώδες μάθημα της μεταμοντέρνας πολιτικής είναι ότι δεν υπάρχει «Συμβάν» ,ότι τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, ότι το «Αληθές Συμβάν» είναι μια διερχόμενη αυταπάτη ,μια ψευδής αναγνώριση η οποία θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα ,από την επαναβεβαίωση της διαφοράς, ή σε καλύτερη περίπτωση από την φευγαλέα υπόσχεση της επερχόμενης Λύτρωσης, στην οποία έχουμε να διατηρήσουμε μια απόσταση για να αποφύγουμε τις καταστροφικές συνέπειες του «ολοκληρωτισμού». Ο Badiou είναι απόλυτα δικαιολογημένος να επιμένει ,για να χρησιμοποιήσω ένα όρο με θεολογικό βάρος  «τα θαύματα πραγματικά γίνονται »


S.Zizek : “The ticklish subject” The politics of truth p 135 (μτφ LLS).

Ο εικονιζόμενος Ιωάννης Πρόδρομος κρατάει το κομμένο κεφάλι του την ώρα που ο ίδιος είναι ακέραιος. Πρόκειται για μια κλασσική εικόνα της ορθοδοξίας ,που συνδυάζει το θεολογικό παράδοξο με την εκφραστική λιτότητα.

Δεν θα θεολογήσουμε ,άλλωστε το κάνει ο Ζιζεκ καλύτερα από εμάς.

Ωστόσο η εικόνα αυτή εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση των εργαζομένων ,μισθωτών ,συνταξιούχων μετά τα μέτρα του ΔΝΤ. Είμαστε αποκεφαλισμένοι αλλά επιβιώνουμε και πρέπει να επιβιώσουμε ως εάν να μην τρέχει τίποτα.

Η Ηρωδιάς IMF ,ζητάει τον αποκεφαλισμό μας ,και ο άβουλος Ηρώδης Αντύπας ΓΑΠ μας τσεκουρώνει ,προκειμένου να απολαύσει την χορογραφία της Σαλώμης αξίας 150 δις.

Ωστόσο με θαυματουργό τρόπο οι πρόδρομοι εργαζόμενοι συνταξιούχοι ,θα ζήσουμε κρατώντας το κεφάλι μας περήφανοι.

Σε αυτήν την ιδιόμορφη λογικά ,αλλά λειτουργική θεολογικά συνθήκη είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε.

Αυτό που γίνεται είναι ίσως μια από τις πιο βίαιες μειώσεις πραγματικών εισοδημάτων που επιχειρήθηκε ποτέ παγκοσμίως . Οι σχεδόν χαμηλότερα αμειβόμενοι στον ανεπτυγμένο κόσμο, καλούνται να ζήσουν κάτω από ένα οριακό επίπεδο ζωής ,σε μια παγκόσμια άσκηση λιτότητας. Αν δεν αντιδράσουμε είμαστε μάλλον κλινικά νεκροί .

Οι εγχώριες ελίτ αφού απόλαυσαν τα αγαθά ενός τριακονταετούς σχεδόν κύκλου ανάπτυξης ,τώρα ενισχυμένες από την αρχιτεκτονική των διεθνών συναλλαγών παίζουν με όλα τα ενδεχόμενα από θέση ισχύος. Ας μη γελιόμαστε το βασικό είναι η πραγματική σχέση κεφαλαίου εργασίας όπως αποτιμάται και όχι αν αυτό θα γίνει μέσα ή έξω από Ευρώ , με αναδιαπραγμάτευση ή όχι του χρέους .Η καπιταλιστική συνθήκη είναι σχέση που αφαιρεί αενάως πόρους από την ζωντανή εργασία και αυτό το κάνει σε κάθε δυνατή κατάσταση.

Το μάθημα της Ελλάδας του 2010 είναι οι διεθνείς παραδοχές είναι εκεί για να διατηρούν το Status ,και για αυτό αλλάζουν αναλόγως. Ποιός φανταζόταν το ΔΝΤ πριν ένα χρόνο; Ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να κόψει όσα κόβει τώρα ο ΓΑΠ;

Αν αφαιρέσουμε από την δημόσια συζήτηση τις συνηθισμένες χιλιαστικές απόψεις πολιτικής καταστροφής που υπάρχουν πάντα , κανένας ,της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, δεν περίμενε τέτοιο κακό. Πριν ένα χρόνο ο πιο έγκυρος οικονομολόγος πολιτικός της Αριστεράς έπεισε τον Τσίπρα να διεκδικήσει 100,000 νέους διορισμούς ως αντίδοτο για την ανεργία, και το συνδικαλιστικό κίνημα είχε εξεγερθεί για τα επιδόματα. Ποιοί διορισμοί ; ποια επιδόματα;

Το ΔΝΤ εισέρχεται την ώρα που στον δημόσιο λόγο κυριαρχούν διάφορες αφηγήσεις

-Η mainstream ,με την τεχνική- τεχνολογική προσέγγιση ,όπου παραδέχεται την παγκόσμια υπερχρέωση είναι συστατικό μιας διεθνούς πραγματικότητας και άρα η εκτροπή μας οφείλεται καθαρά στην επαγγελματική ανεπάρκεια των διαχειριστών και την λαϊκιστική πολιτική. Στην αφήγηση αυτή αναζητούνται οι ένοχοι εντός πολιτικής αλλά και οι πολίτες με την ιδιόμορφη σχέση τους με το κράτος έχουν βάλει το χεράκι τους.(Τηλεοράσεις ,ΔΟΛ ,Καθημερινή).Η πολιτική ανικανότητα είναι η λέξη κλειδί.

- Η λαϊκιστική αντιπολιτική ματιά με ηθικολογικό υπόβαθρο όπου καταγγέλλονται χύδην οι βουλευτές ,οι διεφθαρμένοι , το «σύστημα» και αναζητιέται μια «κάθαρση» μέσω ενός λανθάνοντος κρυμμένου νοσταλγικού ιδεολογικού χουντισμού. Όποιος βλέπει Extra στην τηλεόραση καταλαβαίνει τι λέμε.

-Η αριστερή οπτική όπου η υπερχρέωση μας είναι σχεδόν «φυσική» συνέπεια του παγκόσμιου «νεοφιλελευθερισμού» και τελικά αν η Ελλάδα ή αύριο η Πορτογαλία ή η Ισπανία είναι σχετικά δευτερεύον. Στην αφήγηση αυτή οι Έλληνες εργαζόμενοι εκτός από τα δικά τους ,καλούνται ως παγκόσμια πρωτοπορία να πυροδοτήσουν μια διεθνή εξέγερση κατά του κεφαλαίου.

Στις μεγάλες επιτυχίες και στις μεγάλες αποτυχίες σχεδόν πάντα υπάρχουν συνδυασμοί πολλών παραγόντων .Η γενική δυναμική επιβαρύνεται από ατζαμίδικους χειρισμούς που γίνονται σε περιβάλλον μιας γενικότερης πνευματικής ηθικής αποσάθρωσης.

Η αριστερά έχει δίκιο όταν εντοπίζει την παγκόσμια υπερδιόγκωση των χρηματοοικονομικών προϊόντων ως καρδιά της παγκόσμιας κρίσης , αλλά η τεχνική ανεπάρκεια των δικών μας διαχειριστών την επιταχύνει την ελκύει σε εμάς.

Ταυτόχρονα κάτι έχει γίνει λάθος σε ένα βαθύτερο σχεδόν ατομικό στοχαστικό επίπεδο .Καμία οικονομική κρίση δεν είναι αυστηρά λογιστική, στενά υλική. Η άυλη σφαίρα ,το «εποικοδόμημα», της νεοελληνικής συνθήκης έχει διαστροφικές παραδοχές και ροές που έχουν επιτρέψει αυτό το λογιστικό έκτρωμα. Οι καταπληκτικές συνεντεύξεις του Δημητριάδη στην ΕΤ3 και του Σ. Ράμφου στη ΕΤ1 δημιούργησαν ήδη το έδαφος για μια συζήτηση ενός στοχασμού στο βαθύτερο επίπεδο.

Στην δίνη λοιπόν αυτή οι μοναδικές δυνάμεις που μπορούν να αντιδράσουν είναι οι εργαζόμενοι.

Η επέμβαση του ΔΝΤ καταλήγει όμως σε μια ιδιόμορφη πολιτική σχεδόν ανθρωπολογική συνθήκη.

Πετσοκόβει τους μοναδικούς που έχουν την θέληση, την ικανότητα, και την διάθεση για μια ολική αναστροφή. Τους εργαζόμενους, αυτούς που ζουν και αναπτύσσονται από την καθημερινή πνευματική και σωματική δαπάνη τους, και δεν απολαμβάνουν κοινωνικούς και ατομικούς αυτοματισμούς ασφάλειας. Εντός των εργαζομένων υπάρχουν προφανώς τρομερές διαφορές κοινωνικής απόδοσης τού έργου τους ,αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Αναγκαστικά γίναμε όλοι «Πρόδρομοι» που με το κεφάλι μας στο χέρι είμαστε εντός ζωής, και θα συνεχίσουμε

Είναι τρελό , αλλά τόσο τρελό είναι και αυτό που ο Ζίζεκ αποδίδει στον Badiou

«Τα θαύματα πραγματικά γίνονται»