Ουτε Γατα Ουτε Ζημιά.Ο σταθεροποιητικός ρόλος της συνενοχής

Η αφοιμοίωση της πραγματικότητας αυτής,η αποκωδικοποίηση των νοημάτων της συνεχίζει να μας βραχυκυκλώνει.Θα προσπαθήσουμε να την δούμε και πάλι μεσα από την ανάλυση μιας κωμωδίας του 50.

Αυτό που μας βραχυκυκλώνει είναι η τυφλή ,βανδαλική βία,που ενώ εκκινεί από μαι απόλυτη ηθική προσταγή,την υπεράσπιση της ζωής του Αλέξανδρου,διολισθαίνει σε μια «μαυρη» ανευ νοήματος έκρηξη.Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι παρατήρησαν ότι αυτήν την βδομάδα έλλειψε ένα κωδικό σήμα ,ένα τραγούδι, που θα πολλαπλασίαζε την συλλογική επιθυμία,ως θετική καταφατική προσταγή ενός άλματος.

Και παρατηρήσαμε όλοι την α νοηματική βία,με μια αίσθηση συνενοχής.

Είμασταν όλοι κάπου και σε κάποιον βαθμό εμπλεκόμενοι ,σιωπηλοί συνένοχοι ,παρόντες και κυρίαρχοι ΜΟΝΟ από τον άρρητος δεσμό της συνενοχής.
Παίζουμε όλοι το δίλλημα του φυλακισμένου,και ξέρουμε ότι η βελτιστη λύση είναι η σιωπή,και μέσω αυτής θα διασωθούμε.

Δεν έχουμε όλοι την ίδια ή της ιδιας ποιότητας ευθύνη.Την κουτσουλία μας όμως κάπου την αφήσαμε.

Οι κυβερνολάγνοι και κυβερνολόγοι,παριστάνουν τον ανήξερο για τον εγγενή κρυφτοφασισμό των σωμάτων ασφαλείας
Οι αντιπολιτευόμενοι ή συστημικά διαμαρτυρώμενοι σφυρίζουν αδιάφορα όταν όλα τους τα αιτήματα ένουν κατά βάθος ένα μηχανισμό επίλυσης.Κρατικά χρήματα σε όλους και για όλα.
Ο κατάλογος μπορεί να πάει πολύ μακρυά.
Υποστηρίζω πως η άρρητη συνενοχή μας κρατάει μαζί,έτσι που κανένας δεν έχει το ηθικό ανάστημα να τα βάλει με όλους.Ολοι μιλούν με προυποθέσεις,αιρέσες, κλπ.

Η ταινία που αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως η συλλογική συνενοχή σώζει είναι το «Ουτε Γάτα Ουτε Ζημιά»

Ο Λαλάκης Μακρυκώστας, (Λογοθετίδης) διευθύνων σύμβουλος σε μια μεγάλη εταιρία, επικαλείται τη θέση του για να πάει στη Θεσσαλονίκη για έναν έλεγχο στο εκεί υποκατάστημα, αφήνει μόνη στο σπίτι τη γυναίκα του Πόπη (Λυβικού) και παίρνει μαζί του στο τρένο την ερωμένη του Λόλοτα. Υποψιασμένη η γυναίκα του ότι την απατά, αποφασίζει να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Δέχεται την πρόταση του γοητευτικού Νίκου Κουτρουμπά (Κωνσταντάρα) να περάσουν μαζί ένα Σαββατοκύριακο στη Θυμαριά, φιλοξενούμενοι του σταθμάρχη Στελιου Μολφέτα

Οι απαραίτητες εξωφρενικές συμπτώσεις φέρνουν τα ζεύγη να συγκατοικήσουν ,για ένα βράδυ ,και τότε αναπτύσσεται ένα μεγαλιώδες παιχνίδι συνενοχών,λεπτων μυνημάτων ανάμεσα στον Λαλακη Λογοθετίδη και την Ποπη Λυβικού.

Η σκηνοθεσία,δηλαδή το μάτι του θεατή ,εμείς,αενάως παίζει με την υπόθεση ότι η Ποπη δεν είναι η Πόπη,και μέχρι το τέλος της ταινίας αυτό είναι σχεδόν αιωρούμενο

Ας ξεκινήσουμε όμως με μερικά άλλα στοιχεία της ταινίας.

Για δες τε τα μαγικά ονόματα των κυρίων υπευθύνων της φάρσας .Ο Λαλάκης και η Λολότα .Αν μου βρήτε κανένα διευθύνοντα σύμβουλο που να διανοείται το πενήντα να αυτοαποκαλείται Λαλάκης,και καμία δεσποινιδούλα που νε φλερτάρει με τον Κοκότα παραλάσσοντας ένα γράμμα, τότε ας δούμε και το 08 κανένα CEO ως Μπούλη και την γραμματέα του ως Βιζιτίτσα.

Η επιλογή των ονομάτων ,απ’ευθείας απομαγεύει τους κυρίους υπευθύνους της παρεκτροπής.

Η κορύφωση όμως και το κρυμμένο δράμα,είναι άλλο.Η αιρούμενη φιγούρα της Πόπης Λυβικού,που μας ξεγλυστράει ως παρουσία ,συνεχώς ,ανασκαλεύοντας το ερώτημα ,μα τελικά είναι αυτή;Βλέπουμε λοιπόν ότι οι μεταμοντέρνες αμφισημίες ,οι ντερινατικές «διαφωρές» δεν είναι για PHD φιλοσοφίας.Είναι δίπλα μας μέσα μας,μέσα στο σπίτι μας.Είναι οι Πόπες που ο Σακελάριος υπονοεί πως μπορεί και να μην είναι.

Σιγα σιγά όμως εμείς οι θεατές,γινόμαστε συνένοχοι στην μικροαστική απάτη.Τα συναισθήματα μας γίνονται μεστά γόνιμα μόνο με την προυπόθεση ότι το ζέυγος ενω ξέρει τα πάντα,θα υποδυθεί πως δεν ξέρει,θα συναινέσει στην αμοιβαία απάτη,αλλοιώς το στόρυ δεν δένει.Αν η Πόπη δεν είναι η Πόπη,τότε η ταινία είναι άνοστη μπαλαφάρα.

Η μαστοριά του Σακελάριου είναι ότι μας σέρνει στο φοβερό πάρτυ Μασκέ,όπου άπαντες φορούν τις μάσκες του εαυτού τους για να γλυτώσουν,και ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι αακριβώς παίζεται με τις μάσκες,γιατί αυτές είναι ο όρος σταθεροποίησης της μικροαστικής συντήρησης της οικογένειας του πενήντα (μόνο????) .Είναι γνωστό πως υπουργός της Αργεντινής βλέπει διαδήλωση στο υπουργείο του,όπου οι διαδηλωτές θέλουν να τον λυντσάρουν φορωντας αποκριάτικες μάσκες με το πρόσωπο του,και τελικά γλυτώνει γιατί φοράει την μάσκα του εαυτού του.

Αυτό γίνεται στην ταινία,και γι’ αυτό η ταινία στέκεται σχεδόν πενήντα χρόνια.Απόδραση από το άβολο Σαβατοκύριακο δια της συνενοχής και επιστυροφή στην τεχνική γαλήνη δια της σιωπής.

Αυτό θα γίνει και τώρα.Παρα τις κραυγές ,θα συναινέσουμε όλοι στην νεοελληνική συντηρητικούρα,με τους Λογοθετίδηδες να ταιριάζουνε με τις Λυβικές και κανένας στο τέλος μα κατάλαβε αν τα είχαν πραγματικά.

Ουτε Γάτα Ούτε Ζημιά.