Μετανάστες:Απεργία στα Χανιά,Συνωστισμός στην Π.Ραλλη

Δεκαπέντε ξένοι μετανάστες στα Χανιά ,συνεχίζουν εδω και είκοσι μέρες την απεργία πείνας.,με αιτήματα για την διεύρυνση νομοθετικών ρυθμίσεων και έτσι να κατοχυρώσουν δυνατότητα παραμονής στην Ελλάδα.
Για την υπεράσπιση τους ,συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου,έκαναν κατάληψη του Δημαρχείου Χανίων στις 27/11/08.
Η κοινωνία πολιτών της περιοχής συμπαραστάθηκε στο αίτημα των μεταναστών ,και πλήθος συνεταιρισμών συνυπέγραψαν σχετικά ψηφίσματα.
Απο το Σαββατο δύο από τους απεργούς ευρίσκονται σε δεινή κατάσταση ,στο Νοσοκομέιο Χανίων.


Καθημερινά 2000-3000 μετανάστες συνωστίζονται σε απάνθρωπες συνθήκες επι της Π.Ράλλη ,στο τμήμα Αλλοδαπών για την απόκτηση προσωρινής άδειας παραμονής.
Οι ασφυκτικές συνθήκες επιτείνονται από τις αστυνομιοκές παρεμβάσεις,που στο όνομα της διατήρησης της «ουράς» έχουν ασκήσει βία στους μετανάστες.
Υπενθυμίζεται ότι στις 26/10 οι απάνθρωπες συνθήκες και η αστυνιμική βία, επέφεραν τον θάνατο ενός Πακιστανού και τον τραυματισμό πολλών άλλων.

Απο την Εποχή 30/11/08

Πολιτική αυτονομία vs Τεχνική διευθέτηση ή γιατί ο Ανδρουλάκης είναι Κιτς

Το LLS είναι σαφώς μπλεγένο σε ένα ανεμόμυλο ιδεών,και οι φίλοι που το παρακολουθούν ,έχουν δίκιο να του καταλογίζουν ,απόλυτη σύγχυση,τρυκιμία κλπ.
Και όμως σκεφτόμαστε κάπως απλά.
Το τεράστιο κοινωνικό δυναμικό που αν εκφορτιστει θα τινάξει τον πλανήτη ,και λέγεται ιστορικά αριστερά,είναι εξοργιστικά κρατικιστικό,και το ιδεολογικό ρεύμα που δημιούργησε τις πιο ανεκτές δημοκρατίες και λέγεται φιλελευθερισμός είναι θλιβερά κοινωνικοφοβικό.Τα έχουμε πει πολλές φορές.Συντεχνίες υποδύονται την αριστερά,μονομανείς των κρατικών αυθεντιών τους κομμουνιστές,και καραφοβισμένοι μεσοαστοί της «ταξης και ηθικής» παριστάνουν τους ριζοσπάστες φιλελεύθερους.Η επιχειρηματικότητα εκχωρείται βλακωδώς ως δραστηριότητα φοροφυγάδων και η κοινωνική δυσφορία νοείται ως «αλητεία των δρόμων».Αλοίμονο στις κοινωνίες που δεν έχουν άτομα να τολμούν και αλήτες να διαμαρτύρωνται,ούτε για την ιστορία δεν αξίζουν.
Σκεφτόμαστε πάντα εντός αριστεράς,και ψιλαφούμε τα πάντα για να εντάξουμε σε ένα κοινωνικό «ρήγμα» ,αξιοποιώντας τη σήμερα.Σιγα τα αυγά δηλαδή.Ολοι στην αριστερά όταν μιλήσεις από κοντα ,αυτά λένε, αλλά όλοι υπακούουν στο πολιτικό μάρκετινγκ.Και αυτή η διανοητική υποκρισία μας βαράει στα νεύρα.
Προκύπτει όμως πάντα ένα αυτονόητο ερώτημα.
Ρε φίλοι ότι λέτε είναι αντιγραφή του «τρίτου δρόμου» του «Σημιτικού Πασοκ» της «φιλο Πασοκ Ανανεωτικής Αριστεράς» και τέλος πάντων τα λέει πιο γλαφυρά,πιο τεκμηριωμένα πιο ωραια από σας ο Μίμης.
Εχετε δίκιο
Είμαστε τόσο ατελείς,και τόσο τσαπατσούληδες,που εύκολα μας παρανοείτε.
Σύντροφοι
Υπάρχει χάος ,ανάμεσα μας και τους προαναφερόμενους.
Για να τα δούμε από την αρχή.
Ζούμε σε μια εποχή,φιλελεύθερης πολιτικής δημοκρατίας,και συνεχούς τεχνικής εξέλιξης.Με απλά λόγια κανένας ή σχεδόν κανένας δεν διώκεται για την πιο τρελλή ιδέα (ως ιδέα) ,και τα πάντα είναι Χαιντεγκεριανό «απόθεμα»,δηλαδή αντικείμενο μελέτης, αξιοποίησης,εκμετάλευσης (οχι αναγκαστικά οικονομικής).
Στις συνθήκες αυτές λοιπόν η «εναλλάκτική» αριστερή αμφισβητισιακή πολιτική της διεύρυνσης ή ανατροπής των αυτονόητων ορίων είναι ,αενάως κυλιώμενη προς το μέλλον.Ακόμα και εκεί που παραβιάζονται χοντρα άρθρα του αστικού κώδικα, με κάποιον τρόπο το αστικό κράτος,κάτι θα κάνει και θα δείξει την επιείκια του.Οπως τσιτάραμε παραπλευρα ,το ήπιο ανεκτικό δημοκρατικό κράτος στομώνει την αυθεντική αριστερή αναίρεση,και την στριμώχνει σε μια οργανωμένη «αναταραχή» εντός του κράτους.
Ακόμη η τεχνικοποίηση της κοινωνίας,τελειώνει ή τέλος πάντων περιορίζει ασφυκτικά την πολιτική νούμενη ως συλλογικό αναπάντεχο ,ως αυθόρμητη επινόηση.
Γιατί;
Για δεστε τι γίνεται στις ανθρωπιστικές σπουδές όλων των Πανεπιστημίων στον δυτικό κόσμο.Ολοι οι αριστεροί,αναδεικνύουν την ιδεολογία τους σε ακαδημαική κατεύθυνση,και την «παλεύουν» εκ των ένδον.
Τα όρια πολιτικής και ακαδημαικής εργασίας μας τελείωσαν εδω και είκοσι τριάντα χρόνια.Υπάρχει πλέον η καινοφανής όσμωση της ακαδημαικής επαγγελματικής κοινωνικής αντίρησης.Εφυγε ο Κονδύλης έφυγε ο Ελεφάντης,και ποιοι έμειναν;Οι καθηγητές,οι δόκτωρες,οι μορφωμένοι αριστεροί χωρίς την δεξιά,οι οποίοι το μόνο που μπορούν να διεκδικήσουν είναι κονδύλια,λεφτά,προγράμματα «για τον λαό και όχι για τα μονοπώλια».
Δεν μιλάμε προσωπικά,είναι όλοι θαυμάσιοι,αλλά αυτές οι «αφηρημένες επικυριαρχίες» είναι αμίληκτες.
Η πιο πρωτοποριακή κοινωνική δράση και ιδέα γίνεται αυτομάτως αντικείμενο μελέτης έρευνας δημοσιότητας,και αυτομάτως διολισθαίνει ως Ντερινταική «διαφωρά» ως κοινωνική δράση υπο μελέτη.
Ετσι σιγά σιγά ο Κομαντατε Μαρκος έγινε Κομεντιανε Μάρκος (το μάθαμε από τον Ζίζεκ) ,ο Μπαντιού το καλύτερο υλικό για διδακτορικό του κάθε νυσταλαίου ,που εν είδει ακαδημαικής «stage» περιφέρεται σε όλες τις διαδηλώσεις της όποιας άκρας αριστεράς,για να εμπλουτίσει το υλικό του.
Σε αυτήν την σκληρή συνθήκη,για την οποία δεν έχουμε μομφή για καμιά αριστερά,γιατί με κάποιον τρόπο υπερβαίνει την πολιτική και γίνεται «μεταπολιτική» (κατα Μπαντιού) διαστροφή,υπεράνω των διαθέσεων των αντιρρησιών.
Το δίλλημα είναι απλό;.
Κρατάμε την πολιτική τραυματική αυτονομία ,το ατελές τσαλαβούτημα ,το ημιτελές εργόχειρο της δύσμορφης ετεροδοξίας ,ή βυθιζόμαστε εντός της τεχνικής διευθέτησης,εντός μιας πολιτικής τεχνολογίας,μιας στρατηγικής των πληροφοριών των κρατικών βελτιστοποιήσεων;
Επαναλαμβάνουμε η πολιτική αυτονομία σήμερα έχει προβλήματα
Το ότι οι τεχνικοί διεκπεραιωτές των βελτιοποιήσεων έχουν δίκιο σε πολλά,αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν δίκιο στο κύριο.Αντιθέτως είναι φάουλ,οφ σάιντ ,και τους αξίζουν καμία δεκαριά κόκινες κάρτες.
Ερχεται λοιπόν ο Μίμης,και βγάζει κάθε δυο χρονάκια ένα βιβλίο.
Από πληροφορία σχίζει,από πρωτοτυπία ομοίως ,αλλά τι μας λέει κατα βάθος:
Τέλος η πολιτική,τέλος η ατελης διαφωνία,ζήτω η κρατικοτεχνική διευθέτιση,ως άνευρη διαικπεραίωση.
Με ποιον θα κάνεις ρε Ανδρουλάκη τις μεταρρυθμισεις,σε ποιον απευθύνεσαι,από ποια οπτική;
Ωραία είσαι σε ένα μεγάλο κόμμα της κεντροαριστεράς ,με πλειάδα ανιδιοτελών ανθρώπων.Ε και;
Δεν ξέρεις ότι το κράτος στην Ελλαδίτσα έχει αυτονομηθεί,και κτίζει αποικίες εντός κομμάτων;Δεν έχεις συλλάβει ότι στην ισορροπία τρόμου κρατους και κοινωνίας πολιτών,το κράτος κατίσχυσε τα πήρε σβάρνα;
Μιλάς λοιπόν εντός ενός κομματικοκρατικού μορφώματος και το καλείς να αποσυρθεί από τα κεκτημένα του,σαν να πεις στον Βγενόπουλο να παραδώσει το 20 % της MIG στο δίκτυο για τα Πολιτικά Δικαιώματα.Καλή η πρόθεση αλλά μπαζει από πολλές πλευρές.
Μα θα μας πει ο Μιμης η αριστερά είναι κρατικοστρεφής.
Eίναι ρε Μίμη και είναι έτσι γιατι η κάθε Ελιτ ,φιάχνει την αριστερά της.Οι τσάροι φιάξανε τους Στάλιν και οι ξενοδόχοι της Χούντας το ελληνικό τουρλουμπούκι.
Πληροφορίες ,στατιστικά,εξυπνάδες,δημοσιογραφία της επινενοημένης ατάκας,που λειτουργεί ως non paper του υπουργείου Εσωτερικών ή Εμπορίου .Αυτός είναι ο Μίμης,επαναλαμβανόμενος ,ένας καλαμπουρτζής που λέει το ίδιο αστείο πενήντα φορές και τον βαρέθηκε ο κόσμος.
Δεν υπάρχει ηθική μομφή,δεν υπάρχει κατηγορία κατα του Μιμη,δεν έχουμε καταγγελτική διάθεση (γι’αυτά περισεύει η εφηβική αριστερά των αποτιμήσεων),έχουμε αισθητική απαξία για το φαινόμενο.Είναι μπανάλ,είναι ιδεολογικοπολιτικό κιτς.
Στο ιστολογιο τσαλαβουτάμε με τσαπατσουλιά και βιασύνη σε πολλές εκδοχές της αριστεράς (εννοούμε ΟΛΕΣ) και του left liberal ,σε όλες τις μορφές.Χωρίς προκαταλήψεις,χωρίς προαπαιτούμενα.Είναι πιθανόν να κάνουμε λάθος,αλλά δε θα χάσουμε και το γουστο μας.......

Δεκαπέντε χρόνια από την δημοσίευση ενός ριζοσπαστικού βιβλίου "Τα Φαντασματα του Μαρξ" του Ζ.Νεριντα

Πριν δεκαπέντε χρόνια δημοσιεύεται το βιβλίο του Ντεριντα «Spectres de Marx”.

O Ντεριντά είναι ένας φιλόσοφος που δεν προσφέρεται και εύκολα για μια εκλαικευτική προσέγγιση.Αυτό έχει να κάνει με την θεματολογία του ,αλλά και την οπτική και γραφή του.Ο τύπος γράφει σε πολυδαίδαλες προτάσεις με πολλές δευτερεύουσες,και αενάως «παίζει» με την αμφισημία,και την ετυμολογία των λέξεων και φιλοσοφικών όρων.Κατα την ταπεινή γνώμη μας δεν είναι και το καλύτερο καλοκαιρινό ανάγνωσμα,αλλα μάλλον για σταυρόλεξο εύρεσης του αριθμού των δευτερεουσών προτάσεων,σε δομές των 100 λέξεων με χρήση όλων των σημείων στίξεως.

Το 1993 είναι μια εποχή που ακόμα η ευρωπαική αριστερά προσπαθεί να αφομοιώσει την ρήξη του 89 (αν την αφομοίωσε ποτέ....) και ο Ντεριντα που είναι γενικώς ένας προοδευτικός διανοούμενος ,αλλά δεν είναι μαρξιστής και ούτε καταχωρημένος ως «αριστερός» ,ασχολείται με τον Μαρξ,σε μια ίσως αναπάντεχη κίνηση που ξαφνίαζει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ασχολείται μέσω της δικής του φιλοσοφικής διερεύνησης ,που διανοίγει τους ορίζοντες για την κριτική του νοήματος,και του αέναου «γλιστρήματος» που ο Ντερινά ορίζει ως «διαφωρά» (difference) .Δεν είναι του παρόντος και είναι πρακτικά αδύνατο (από τον αδέσποτο ιστολόγο) να ορισθεί το Ντερινταικό έργο έτσι πυκνά,η προσέγγιση του όμως για το Μαρξισμό είναι μοναδική,και μετά δεκαπέντε χρόνια είναι αφοπλιστικά επίκαιρη.

Η κρίση είναι σαφές επαναφέρει τον Μαρξ στην επιφάνεια.Μεταξύ μας δεν έλειψε ποτέ,και ουσιαστικά αναγενιώνται αναγνώσεις του απο τις διάφορες σχολές σκέψεις.
Οι «ιδιοκτήτες» ενός από τα μεγαλύτερα πνεύματα επανέρχονται με τα συμβόλαιο ιδιοκτησίας στα χέρια και τα κραδαίνουν.

Παρατηρώ ότι όλοι ασχολούνται με την μαρξιστική οικονομική ανάλυση,την έννοια του κεφαλαίου, της υπεργασίας, της κρίσης συσώρευσης, κλπ.Με μια έννοια επανερχόμαστε σε ένα στενο οικονομίστικο περιεχόμενο,που ίσως αδυνατίζει την σημασία του.

Τι επίκαιρο όμως μας προσφέρει ο Ντεριντα,αυτός ο δυσνόητος,ο συνώνυμος της συγχυσης του μεταμοντερνισμού;Κατα την γνωμη μας πολλά ,απολυτως πρακτικά ,απλά και ενδιαφέροντα.

Θα προσπαθήσουμε να τα κωδικοποιήσουμε

-Κατ’αρχάς μας αναδεικνύει ότι στον Μαρξ,ενυπάρχουν ως αλληλοεφαπτόμενες στοιβάδες τρεις διαφορετικές γραφές.Η πολιτική φιλοσοφία,η οικονομική ανάλυση, και το πολιτικό πρακτικό μανιφέστο.Είναι αδύνατο να τα διαχωρήσουμε,αλλά είναι αδύνατο να μην δούμε τις εσωτερικές εντάσεις εντός του έργου,αλλα και την συνύπαρξη διαφόρων μαρξισμών.

-Ο Ντεριντά μέσα από την δική του διερεύνηση,ανασύρει από όλο το Μαρξικό έργο μια απαρατήρητη μέχρι τώρα εννοιολογική διαφορά που ανευρίσκεται (Κεφάλαιο,18 Μπρυμαιρ,Αγία Οικογένεια,Μανιφέστο) και είναι ο πόλος Φαντασμα/Φασμα (Gespenst) από την μιά ,και Πνεύμα (Geist) από την άλλη.

-Το φάντασμα/φασμα είναι αυτό που στο κομμουνιστικό μανιφέστο κυκλοφορεί στην Ευρώπη,και προκαλεί φόβο,ελπίδα,πολιτικές αναταράξεις.

-Το πνέυμα είναι η ιδεολογική κυριαρχία ,η ιδεολοηψία των εποχών που μαγεύει την σκέψη των ανθρώπων και τους εμποδίζει να συνειδητοποιούσουν τις πραγματικές σχέσεις της ζωής τους.πχ Ο μισθωτός εργάτης αντιλαμβάνεται ως αυτονόητη την κατάσταση να «πουλα εργατική δύναμη» ακριβως λόγω του «Πνεύματος» της εποχής

- Ο Ντεριντά διερευνά συνεχώς με το δικό του τρόπο,όπου τα νοήματα φωτίζονται μέσα από την διολίσθηση τους,και το παρόν αμφισβητείται ως κατηγορία που θα όριζε ένα «εδαφος», τα φάσματα/φαντασματα και τα πνεύματα εντός του Μαρξ.

Τα ευρήματα του είναι ερεθιστικά.

-Το φάντασμα/φάσμα, αυτή η αδιανόητη οντότητα ,που υπάρχει και δεν υπάρχει,το υπερφυσικό πλάσμα του κόσμου και του απόκοσμου,είναι βασική για ένα «υλιστικό» απελευθερωτικό εγχείρημα.Και το εγχέιρημα αυτό δεν έιναι εσχατολογία ,δεν είναι θρησκευτική τελεολογία ,αλλά υπόσχεση (κατα Ντεριντα μεσσιανισμός χωρίς μεσία).

-Το φάντασμα ,ως φόβος ,πυροδοτεί την πολιτική ,αλλά και ως παράδοξη οντολογία είναι το εργαλείο για να καταλάβουμε την μαγική μεταμόρφωση των αξιών χρήσης σε αξίες ανταλλαγής,την μαγική κρυστάλωση του χρήματος ως φορέα δυνάμεως από την διαμεσολάβηση του «μαγου» κράτος.κλπ κλπ Δίχως το φάντασμα ,δίχως την παράδοξη οντολογία του ,δεν μπορεί να υπάρξει η αποδομητική κριτική του «πνεύματος»

-Ο Ντεριντα βυθίζεται στον Μαρξ,και ανακαλύπτει τις αντιφάσεις του ,καθώς άλλωτε είναι ο ίδιος (ο Μαρξ) εξοικειομένος με την εκρηκτικότητα του φαντάσματος,άλλωτε στην προσπάθεια να διαλύσει τα πνέυματα ,διαλύει (ως παραδρομή) και τα φαντάσματα (Αγία Οικογένεια).Μάλιστα εξηγεί τις τραγωδίες του «υπαρκτού» ως συνέπεια ενός μαρξισμού του «παρόντος» που γειώνει τα φαντάσματα ως αποδομημένα «πνεύματα»,και μετατρέπει το απελευθερωτικό εγχείρημα ως τεχνικό στάδιο μιας μηχανικής τελεολογίας.

-Σε μια αναπάντεχη πολιτική περιγραφή ο Ντεριντα ,αναλύει με ακρίβεια της δυσανεξίες,τις ανισότητες τις αδυναμίες της μετα 89 παγκοσμιοποίησης,και προωθεί μια ιδέα που ονομάζει Νεα Διεθνή .Αυτή δεν αφορά την παλιά των κομμουνιστικών κομμάτων,αλλά μια παγκόσμια συναντίληψη ,για τα δικαιώματα την μέριμνα για τους πολίτες της γης.

-Συγκρούεται με τον Φουκουγιάμα,αλλά στην βάση η κριτική του δεν στοχεύει μια τεχνική διαπίστωση ή αμφισβητηση ενός «τέλους της ιστορίας» ,αλλα την καθ’εαυτή αποδόμηση των θεωρειών της ιστορικής γραμμής που προσανατολίζονται προς διάφορα έσχατα.Ο Φουκουγιάμα θριαμβολογεί εναντίον ενός «φτωχού» ιστορικιστικού μαρξισμού,αλλά δεν μπορεί να διανοηθεί εντός μιας ιστορίας «φαντασμάτων».

Το έργο του Ντεριντα δεν πέρασε απαρατήρητο όταν γράφτηκε,αλλά έχει σημασία να μην περάσει απαρατήρητο τώρα που ένας χονδροειδής Μαρξισμός αναζωγονείται ως υποτιθέμενο αντίδοτο στην οικονομική κρίση.

Η πιθανη εκπτώχευση,του Μαρξ ,από μέγιστο κριτικο διανούμενο της νεωτερικότητας,σε ένα διακυρικτή ενός ψευδουλιστικού εξισωτισμού,μιας θρησκειοποιμένης συλλογικότητας εκτός των συντατεγμένων της εποχής,θα αποτελέσει μια νέα ιστορική παραδρομή.

Ο χυμώδης ,αιρετικός Μαρξ των υπαρκτών φαντασμάτων,που δεν πιάνουμε ποτέ, είναι πιο πολύτιμος από ποτέ.Και ο Ντεριντα είναι ένας καλός ξεναγός για να τον ξαναγνωρίσουμε.

Info
«Τα φαντάσματα του Μαρξ»Μετάφραση Κ.Παπαγιώρη 1995
«Ghostly Demarcations,a symposium on J.Derrida Spectres of Marx”1999

Εννοιολογικές συγχύσεις.Ελευθερη Αγορά-Εταιρικές Ελιτ.Αρθρο του Roderick Long

Στο ιστολόγιο έχουμε πολλές φορές επισημάνει ότι στην Ελληνική κοινωνία , επικαλύπτονται, οσμώνονται παράλληλες και διαφορετικής εκκίνησης κρατικιστικές ιδεολογίες.

-Η ιστορική οθωμανογεννής ατροφία της κοινωνίας πολιτών

-Η μετεμφυλιακή συντηρητική επικράτηση του πελατειακού κράτους των "νικητών"

-Η Πασοκικής επινόησης επικράτηση του "αριστερού" πελατειακού κράτους ως αντίδοτο του δεξιου κράτους

-Η ιδεολογική γοητεία του του σοβιετικού υπερκράτους σε τμήματα της αριστεράς

-Η σοβαρή λειτουργία που έχουν οι πυραμιδωτές δομές της ελληνικής εκκλησίας κλπ κλπ

Είναι σαφές ότι οι κρατικιστικές, ιδέες αλληλοκαλύπτονται και ενυπάρχουν ως καινοφανή πολιτικά υβρίδια σε όλα τα κόμματα.Μάλιστα παρά τις έντιμες προσπάθειες σοβαρών αριστερών διανοητών (συνέντευξη Γ.Σταθάκη στην εποχή 23/11) μάλλον η αριστερή απάντηση στην κρίση αναπνέει εντός της πνιγηρής κρατικιστικής ατμόσφαιρας.

Από ότι φαίνεται δεν είμαστε μόνοι

Στην Αμερική οι κρατικιστικές παρανοήσεις είναι επίσης κυρίαρχες ,αλλα και οι αντίστοιχες παρανοήσεις.

Μεταφράσαμε ένα επίκαιρο άρθρο από Roderick Long που διαυγάζει όλες τις σεχτικές έννοιες ,βεβαια ενταγμένες στην αμερικανική εμπειρία.

Για λόγους σημασιολογικής βοήθειας οι libertarians μεταφράζονται ως φιλελευθεροι.Οι Liberals αντιστοιχούν περίπου με την ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία.
Στ άρθο γίνεται μνεία του αυθεντικού αναρχικου αριστεροφιλελευθερου ρεύματος Mutualism του Cevin Carson.Το εκρητκτικο ιδεολογικό ρεύμα ,που ελκύει την προσοχή της ακαδημαικής κοινότητας,αντιστοιχεί στα ελληνικά δεδομένα στον χωρο της ακτιβιστικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,με στο πλαίσιο ενός ενργου αναρχισμού,με υπεράσπιση όμως της ελέυθερης αγοράς και κατά του κρατικού παρεμβατισμού.

Στον τίτλο το αγγλικό κείμενο.Μεταφραστικά λάθη βαρύνουν το ιστολόγιο

Οι υπερασπιστές της ελεύθερης αγοράς έχουν συχνα κατηγορηθεί ως απολογητές του μεγάλου κεφάλαιου και ανάχωμα για την εταιρική ελίτ. Είναι αυτή μια δίκαιη αποτίμηση;
Και ναι και όχι. Εμφατικά όχι -επειδή η εταιρικής εξουσία και η ελεύθερη αγοράς είναι πράγματι ασυμβίβαστα. Ο πραγματικός ανταγωνισμός είναι το μεγάλο κεφάλαιο ο χειρότερος εφιάλτης. Αλλά, επίσης, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ναι, διότι αν και η ελευθερία και η πλουτοκρατία δεν μπορούν να συνυπάρξουν, είναι δυνατή η ταυτόχρονη υπεράσπιση και των δύο.
Ας δούμε πρώτον, τα οχι
Οι εταιρείες τείνουν να φοβούνται τον ανταγωνισμό, διότι ο ανταγωνισμός ασκεί πτωτική πίεση στις τιμές και ανοδική πίεση στους μισθούς. Επιπλέον, η επιτυχία στην αγορά δεν έρχεται με εγγύηση της μονιμότητας, αλλά με την απορρύθμιση άλλων επιχειρήσειων ,με την εύρεση του καλύτερου τρόπου για την ιακνοποίησηση των μεταβαλλόμενων προτιμήσεων των καταναλωτών, και αυτό το ρίσκο στην απώλεια δεν είναι πικνίκ. Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ότι όλη η ιστορία των ΗΠΑ εταιρείες ήταν πάντα εχθρικές προς την ελεύθερη αγορά. Πράγματι, οι περισσότεροι από τους υπάρχοντες ρυθμιστικούς μηχανισμούς-συμπεριλαμβανομένων όλων των κανονισμών, όπως ευρέως οι κακώς προσλαμβανόμενοι ως περιορισμοί σχετικά με την εταιρική ισχύ-ήταν αποτέλεσμα σθεναρής, πίεσης, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και συντάχθηκαν από την εταιρική ελίτ [1].
Η εταιρική εξουσία εξαρτάται αποφασιστικά από την κυβερνητική παρέμβαση στην αγορά. [2] Αυτό είναι προφανές αρκετό στις περίπτωση των πιο εμφανών μορφών κυβερνητικής ρουσφετολογία, όπως οι επιδοτήσεις, τα προγράμματα εξυγείανσης , [3] και άλλες μορφές της εταιρικής κοινωνικής πρόνοιας. Οι προστατευτικοί δασμοί. Ρητές επιχορηγήσεις των προνόμιων των μονοπωλίων. και την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας για την εταιρική χρής, (όπως στην περίπτωση Kelo v. New London). Αλλά αυτές οι άμεσες μορφές παρέμβασης υπέρ των επιχειρήσεων συμπληρώνονται από ένα σμήνος από έμμεσες επιπτώσεις των οποίων είναι, αναμφισβήτητα, ακόμα μεγαλύτερες.
Όπως έχω γράψει αλλού:
Μία ιδιαίτερα χρήσιμη υπηρεσία που το κράτος παρέχει στις εταιρικές ελίτ αυτή της ενίσχυσης των cartel. Oi συμφωνίες καθορισμού των τιμών είναι ασταθέίς σε μια ελεύθερη αγορά, δεδομένου ότι ενώ όλα τα μέρη της συμφωνίας έχουν συλλογικό ενδιαφέρον για τη διατήρηση της συμφωνίας που προσυπογράφουν γενικά, κάθε μία επιχείρηση έχει συμφέρον για την παραβίαση της για να κερδίσει τους πελάτες τους των υπολείπων μέσω των χαμηλωτέρων τιμών. Και ακόμη και αν το cartel καταφέρνει να διατηρήσει πειθαρχία στα μέλη του, οι ολιγοπωλιακές τιμές τείνουν να προσελκύουν νέους ανταγωνιστές στην αγορά. Εξ ου και το πλεονέκτημα για τις επιχειρήσεις του κράτους που επιβάλλεται από το καρτέλ. Συχνά αυτό γίνεται άμεσα, αλλά υπάρχουν και έμμεσοι τρόποι, όπως από την επιβολή ενιαίων κανόνων ποιότητας που απαλλάσσει τις επιχειρήσεις από το να έχουν να ανταγωνιστούν στην ποιότητα. (Και όταν τα πρότυπα ποιότητας είναι υψηλά , ανταγωνιστές με χαμηλή ποιότητα, φθηνότερες τιμές βγαίνουν από την αγορά.)
Η ικανότητα των κολοσσιαίων επιχειρήσεων για την εκμεταλευτούν τις οικονομίες κλίμακας είναι επίσης περιορισμένες σε μια ελεύθερη αγορά, δεδομένου ότι πέρα από ένα ορισμένο σημείο τα πλεονεκτήμτατα της κλίμακας (π.χ., η μείωση του κόστους συναλλαγών) να αντισταθμιστεί από αρνητικές οικονομίες κλίμακας (π.χ., το υπλογιστικό χάος που απορρέουν από απουσία των μηχανισμών ανάδρασης των τιμών από την αγορά)-εκτός αν το κράτος τους επιτρέπει να κοινωνικοποιούν τα έξοδα με την προνομιακή προστασία από τον ανταγωνισμό - π.χ., με την επιβολή τελών, απαιτήσεις εγγυήσεων, απαιτήσεις κεφαλαιοποιήσεως, και άλλα ρυθμιστικά βάρη τα οποία επιβαρύνουν δυσανάλογα τις νεότερες, πιο αδύναμες εταιρείες . [4]
Ουτε τελειώνει εδώ ο κατάλογος. Φορολογικές ελαφρύνσεις σε εταιρείες αντιπροσωπεύουν μια ακόμα μη προφανή μορφή κυβερνητικής παρέμβασης. Υπάρχουν, φυσικά, τίποτα αγοραφικό στις φορολογικές ελαφρύνσεις per se. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά όταν μια επιχείρηση απαλλάσσεται από τη φορολογία στην οποία υπόκεινται οι ανταγωνιστές της, καθίσταται ο δικαιούχος του κρατικού εξαναγκασμού κατά των άλλων, και στο βαθμό αυτό οφείλει την επιτυχία με κρατική παρέμβαση και όχι τις δυνάμεις της αγοράς.
Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας και λειτουργούν ουσιαστικά για την ενίσχυση της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ακόμη και εκείνοι που αποδέχονται την πνευματική ιδιοκτησία ως νόμιμη μορφή ιδιωτικής ιδιοκτησίας [5] μπορούν να συμφωνήσουν ότι ο ολοένα και μεγαλύτερος χρονικός ορίζοντας της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων, μαζί με τα δυσανάλογα πρόστιμα για παραβιάσεις (μέτρα για τα οποία οι εκδότες, οι δισκογραφικές επιχειρήσεις, οι εταιρείες λογισμικού, και τα κινηματογραφικά στούντιο έχουν πιέσεθ τόσο αποτελεσματικά), είναι υπερβολικά από μια άποψη ενθάρρυνσης ,και είναι σε αντίθεση με τις ρητές πρόθεσεις του διατάξεις Συντάγματος σχετικά τα διπλωμάτα ευρεσιτεχνίας και τα δικαιωμάτα πνευματικής ιδιοκτησίας , και έχουν περισσότερο σχέση με τη μεγιστοποίηση κερδών των εταιρειών, παρά με την εξασφάλιση μιας δίκαιας ανταμοιβής του αρχικού δημιουργού.
. Η Κυβερνιτή ρουσφετολογία επίσης υπογραμμίζει την περιβαλλοντική ανευθυνότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Οι ρυπαίνοντες συχνά απολαμβάνουν προστασία από αγωγές, για παράδειγμα, γαι τη ρύπανση του νοούμενη ως παραβίαση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. [6] Όταν εταιρίες ξυλείας ασχολούνται με την υλοτομία χρησιμοποιόντας δημόσια γη, οι δρόμοι πρόσβασης κατασκευάζονται με κονδύλια από φόρους , μειώνοντας έτσι το κόστος της υλοτομίας κάτω από το επιτόκιο της αγοράς. Επιπλέον, δεδομένου ότι οι υλοτόμοι δεν είναι ιδιοκτήτες των δασών που έχουν ελάχιστα κίνητρα να συνδεθούν οργανικά με την βιώσιμητα τους. [7].
Επιπλέον, η πληθωριστική νομισματική πολιτική από την πλευρά των κεντρικών τραπεζών ωφελεί τις επιχειρήσεις οι οποίες λαμβάνουν τα πληθωρικά χρήματα με τη μορφή δανείων για επενδύσεις, όταν να αντιμετωπίζουν το παλιό χρημα , των χαμηλότερων τιμών , ενώ εκείνοι στους οποίους το νέο πληθωριστικό χρήμα νόμισμα φθάνει αργότερα, μόνο αφού έχουν ήδη αρχίζουν να ανεβαίνουν οι τιμές, χάνουν συστηματικά.
. Και φυσικά εταιρείες που έχουν συχνά οφεληθεί από τις αμερικανικές στρατιωτικών επεμβάσεις στο εξωτερικό, από τη United Fruit Company στη Γουατεμάλα στην Halliburton της δεκαετίας του 1950, σήμερα στο Ιράκ.
Τεράστιες εταιρικές αυτοκρατορίες όπως η Wal-Mart έχουν συχνά καταγορηθεί είτε χαιρετίστεί (ανάλογα με τον ομιλητή, την οπτική του) ως τα προϊόντα της ελεύθερης αγοράς. Αλλά δεν είναι μόνο η Wal-Mart άμεσα ωφελημένη απο την (συνήθως τοπική) κρατική παρέμβαση με τη μορφή των μέτρων όπως οι οικιστικές ζώνες και οι φορολογικές ελαφρύνσεις, αλλά και απολαμβάνει λιγότερο προφανή οφέλη από την ευρύτερη εφαρμογή των διαφόρων πολιτικών. Η χρηματοδότηση από τις δημόσιες οδούς μέσω των φορολογικών εσόδων, για παράδειγμα, αποτελεί de facto μεταφορά επιδότησης, που επιτρέπει Wal-Mart και παρόμοιες αλυσίδες να κοινωνικοποιούν το κόστος της μεταφοράς και έτσι τους επιτρέπει να ανταγωνίζονται με επιτυχία εναντίον των τοπικών επιχειρήσεων. Τις χαμηλές τιμές που έχουμε από την Wal-Mart ως καταναλωτές έουμε ήδη επιδοτήσει έμμεσα ως φορολογούμενοι
. Η Wal-Mart επίσης διατηρεί το κόστος χαμηλά πληρώνοντας χαμηλούς μισθούς. Αλλά αυτό που καθιστά αυτές τις χαμηλές αποδοχές είναι δυνατή η απουσία του πιο προσοδοφόρες εναλλακτικές λύσεις για τους υπαλλήλους της-και το γεγονός αυτό με τη σειρά της οφείλεται εν πολλοίς στην κυβερνητική παρέμβαση. Η ύπαρξη κανονισμών για αμοιβές, απαιτήσεις εγκρίσεις, κ.λπ. δεν επηρεάζει όλους τους παίκτες στην αγορά εξίσου. Είναι πολύ πιο εύκολο για τις εύπορες, καθιερωμένες εταιρείες να τους υπερκεράσουν από ό, τι για τις νέες επιχειρήσεις Ως εκ τούτου, αυτές οι ρυθμίσεις και οι μειώνουν τον αριθμό των εργοδοτών που πλειοδοτούν για την προσέλκυση των εργαζομένων (διατηρώντας κάτω τους μισθούς ) και κάνουν δυσκολότερη για τους λιγότερο εύπορους την εκκίνηση δικών τους επιχειρήσεων. [8].Οι νομικοί περιορισμοί για την οργάνωση της Εργασίας και κάνει δυσκολότερη για τους εργαζομένους να οργανωθούν συλλογικά για δικό τους λογαριασμό [9].
Δεν εννοώ ότι η Wal-Mart και οι παρεμφερείς επιχειρήσεις χρωστάνε την επιτυχία τους αποκλειστικά στα κυβερνητικά προνόμια.? Το παραγματικό επιχειρηματικό ταλέντο έχει αναμφισβήτητα συμμετοχή επίσης. Αλλά με δεδομένο την τεράστια κυβερνητική συμβολή αυτής της επιτυχίας, είναι αμφίβολο ότι εν τη απουσία κυβερνητικής παρέμβασης εν λόγω επιχειρήσεις θα τους έδινε τη θέση που είναι σήμερα.
Σε μια ελεύθερη αγορά, οι επιχειρήσεις θα είναι μικρότερες και λιγότερο ιεραρχικές, περισσότερο τοπικές και πιο πολλές (και πολλά θα μπορούσε πιθανότατα να ευρίσκονται στην κατοχή των εργαζομένων).Οι τιμές θα ήταν χαμηλότερες και οι αμοιβές υψηλώτερες. Και οι εταιρικοί κολοσσοί θα είναι σε χάος. Οι μικρές εταιρίες εκπλησονται από το γεγονός ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις, παρά τα μεγάλα λόγια για τη ιδανικά της ελεύθερης αγοράς, τείνουν να εναντιώνονται συστηματικά εναντίον της ,στην πράξη.
Τότε από πού προέρχονται αυτή ηιδέα ότι οι υποστηρικτές μια «φιλελεύθερης» ελεύθερης αγοράς πρέπει να «τροφοδοτούν τον νερόμυλο» των μεγάλων επιχειρηματικών συμφέροντων; Εξ ου και η διαστροφική δυσανεξία της πλουτοκρατίας με τις ελευθέριες του laissez-faire; Ποιος είναι υπεύθυνος για την προώθηση αυτής την σύγχυση;
Υπάρχουν τρεις διαφορετικές ομάδες που πρέπει να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης. (Σημείωση: μιλόντας για "κατηγορία" δεν είμαι κατ 'ανάγκην ότι οι "ένοχοι" σκοπίμως προωθούν αυτή την σύγχυση. Στις περισσότερες περιπτώσεις η είναι μάλλον ένα από αμέλεια, μια ανεπαρκής προσοχή στις αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας τους. Και όπως θα δείτε, αυτές οι τρεις ομάδες έχουν ενισχυσει αντιστοίχως τη σύγχυση του άλλου.)
Ένοχος # 1: η αριστερά.
Σε όλο το φάσμα από τους καθιερωμένους liberals –μεχρι την ριζοσπαστική αριστερά των μολότωφ, , υπάρχει διάχυτη (αλλά ΄χι , καθολική) [10] μια συμφωνία ότι το laissez-faire ηεταιρικής πλουτοκρατίας είναι σχεδόν συνώνυμα. Ο David Korten, για παράδειγμα, περιγράφει ότι υπερασπιστές της απρόσκοπτης αγοράς, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, και των ατομικών δικαιωμάτων ως "εταιρικούς ελευθεριστές" που προοθούν μια "παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά που αφήνει τις αποφάσεις για την κατανομή των πόρων χέρια των γίγαντιαίων εταιρειώνς» [11]-σαν αυτές τις τεράστιες εταιρείες να είναι δημιουργήματα της ελεύθερης αγοράς και όχι του κράτους-ενώ Νόαμ Τσόμσκι, αν και καταλαβαίνει αρκετά ότι η εταιρική ελίτ είναι τρομοκρατημένη από ελεύθερες αγορές, αλλά την ίδια στιγμή αναποδογυρίζει και λέει ότι θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε ελεύθερες αγορές φοβούμενος αδικαιολόγητα ότι ενδυναμώνουν τις εταιρικές ελίτ [12].
Ένοχος # 2: Η δεξιά
Αν οι αντίπαλοι των αριστερών φιλελεύθερων συγχέουν τις ελεύθερες αγορές με τις παρεμβάσεις υπέρ των εταιρειών , οι δεξιοί αντίπαλοι κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την προώθηση ακριβώς αυτή η σύγχυση. Γιατί υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη (αν και πάλι δεν είναι παγκόσμια) τάση οι συντηρητικοί περικαλύπτουν με ένα μανδύα ελεύθερης αγοράς τα ιδιοτελή εταιρικά συμφέροντα. Ετσι ακριβώς οι συντηρητικοί πολιτικοί -στη αλαζονική ιδιοποίηση του Adam Smith - καταφέραν να είναι προσλήψιμοι οι ίδιοι-ίσως έχουν ακόμη καταφέρει να πεισθούνκαι οι ίδιοι-ως υπέρμαχοι των φορολογικών περικοπών, των περικοπών δαπανών, κάθετα αρνητικοί σε αύξηση των φόρων, η αύξηση των δαπανών, και οπαδοί των "συνεργασιών κυβέρνησης επιχειρήσεων. "
Σκεφτείτε το συντηρητικό όρο «ιδιωτικοποίηση», η οποία έχει δύο διαφορετικές, και μάλιστα αντίθετες, σημασίες. Από τη μία πλευρά, αυτό μπορεί να σημαίνει την επιστροφή κάποια υπηρεσία ή βιομηχανίας από το μονοπωλιακό δημόσιο τομέα στο ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα-εκτοπίζοντας την κυβέρνηση από αυτό.. Αυτή είναι μια φιλελευθερη έννοια. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να σημαίνει «ανάθεση έργου», δηλαδή, τη χορήγηση σε κάποια ιδιωτική εταιρεία του προνομίου του μονοπώλιου στην παροχή υπηρεσιών που παρέχονονταν προηγουμένως από την κυβέρνηση άμεσα. Δεν υπάρχει τίποτα φιλελευθερο σχετικά με την ιδιωτικοποίηση στη τελευταία αυτή έννοια, δεδομένου ότι η μονοπωλιακή ισχύς είναι απλώς μεταφερθεί από το ένα κυβερνητικό πλέγμα στον ιδώτη. Αυτό είναι συντεχνιακό, αυτή είναι παρέμβαση υπέρ των εταιρειών, δεν laissez-faire. (Για να είμαστε ακριβείς, μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός σε διαγωνισμούς για την ανάθεση τέτοιων μονοπωλιακών συμβάσεων , αλλά ο ανταγωνισμός για να δημιουργηθεί ένα νόμιμο μονοπώλιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ψηφοφορία- για τελευταία φορά-για να εγκατασταθεί μια δικτατορία )
Από αυτές τις δύο έννοιες, η συντεχναική έννοια των μεγαλυτέρων εταιρειών, είναι παλαιώτερη , και χρονολογείται στις φασιστικές οικονομικές πολιτικές της ναζιστικής Γερμανία. [13] αλλά αυτή ήταν η φιλελευθερη έννοια που αρχικά προορίζετο κυρίως όταν ο όρος (, ως το αντίθετο του "κρατικοποίηση" ), επέτυχε ευρεία χρήση κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, οι Συντηρητικοί έχουν σε μεγάλο βαθμό οικειοποιηθεί τον όρο, μετατρέποντάς τον για μια ακόμη φορά όπλο προς την συντεχνιακή εταιρική λογική.
Παρόμοιες ανησυχίες ενυπάρχουν για τον όρο που προέρχεται από το συντηρητικό ιδεολογικό οπλοστάσιο την "απορύθμιση". Από μια άποψη, η απορρύθμιση θα πρέπει να σημαίνει την απομάκρυνση των κυβερνητικών οδηγιών και παρεμβάσεων από την σφαίρα της εθελοντικής ανταλλαγής. Αλλά όταν ένας ιδιωτικός φορέας στον οποίο έχουν χορηγηθεί ειδικά κυβερνητικά προνομία, η "απορρύθμιση" ισοδυναμεί με αύξηση, παρά μείωση, της κυβερνητικής παρέμβαση στην οικονομία. Για παράδειγμα όχι σπάνιο, αν τα προγράμματα εξυγείανσης με χρηματιδλοτηση από τους φόρους δεν οδηγούν τις τράπεζες να συνάπτουν δάνεια με υψηλότερο κίνδυνο από ό, τι αν οι τράπεζες δεν είχαν αυτά τα λεφτά των φορολογουμένων.. Όταν οι συντηρητικοί υποστηρίζουν αυτό το είδος της απορρύθμισης εξασφαλίζουν ανακατανομή υπέρ τους μιλώντας στη γλώσσα της οικονομικής ελευθερίας. Οταν οι συντηρητικοί ονοματίζουν ελευθερη αγορά τα πλουτοκρατικά καθεστώτα, μπορούμε πραγματικά να κατηγορήσει τους αριστερούς για συγχυση των δύο όρων; (Καλά, εντάξει, ναι μπορούμε. Παρόλα αυτά, έχουν ένα ελαφρυντικό παράγοντα.)
Ένοχος # 3: Οι ίδιο οι φιλελευθεροι . Δυστυχώς, δεν είναι αθώοι -γι 'αυτό γιατί η απάντηση στην αρχική ερώτησή (ως προς το κατά πόσον είναι δίκαιο να ενοχοποιούμνε τους φιλελευθερους ως απολογητές των μεγάλων επιχειρήσεων) εήταν και ναι και όχι ένα απλή οχι. Αν και οι φιλελευθεροι κατηγορούνται ότι «τροφοδοτούν τον νερόμυλο» των επιχειρηματικών συμφερόντων, μπορεί να είναι, τουλάχιστον εν μέρει σωστό έτσι απλά γιατί έτσι απλά κάνουν (αν και εδώ, όπως παραπάνω, υπάρχουν πολλές έντιμες εξαιρέσεις). Σκεφτείτε το ινδαλμα των φιλελευθέρων Ayn Rand, καθώς περιγράφει το μεγάλο κεφαλαίο, ως "διωκώμενη μειονότήτα," [14] ή τον τρόπο με τον οποίο οι φιλελευθεροι υπερασπίζονται " το συστήμα υγειονομικής περίθαλψης" εναντίον της εναλλακτικής λύσης της κοινωνικής περίθλαψης , ως αν το τρέχον σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες να ήταν το προϊόν του ελεύθερου ανταγωνισμού και όχι της συστηματικής κυβερνητικής παρέμβασης εκ μέρους των ασφαλιστικών εταιρειών και την ιατρική σε βάρος των απλών ανθρώπων. [15] Ή, πάλι, πρέπει να σημειωθεί η μεγάλη προθυμία με την οποία τόσοι πολλοί φιλελευθεροι σπεύδουν να υπερασπιστούν την Wal-Mart και του ομοίους της ως ηρωικά υποδείγματα της ελεύθερης αγοράς. Μεταξύ των φιλελευθερων η κριτική της εταιρικής εξουσίας είναι συνήθως απορρίπτεα ως αντι-ιδεολογία της αγοράς. (Φυσικά τέτοια παρανόηση ενισχύεται από το γεγονός ότι πολλοί επικριτές της εταιρικής εξουσίας είναι στο έλεος της ιδεολογίας της αντί -αγοράς) Έτσι όταν οι αριστεροί αναλυτές διαμαρτύρονται για "τους φιλελευθερους των επιχειρήσεων " δεν είναι απλώς σύγχυση.Αυτό ανταποκρίνεται σε μια πραγματική τάση, ακόμα και αν έχουμε σε κάποιο βαθμό παρεξηγηθεί οι όροι.
. Ο Kevin Κάρσον έχει επινοήσει τον όρο "χυδαίος –vulgar- φιλελευθερισμός" για την τάση να αντιμετωπίζουν την υπόθεση για την ελεύθερη αγορά ωσαν να δικαιολογούνται όλες οι εταιρικές άσχημίες . [16] (Θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να μιλάμε για χυδαίο φιλελευθερισμό αντί του χυδαίους φιλελευθερους, γιατί λίγοι φιλελευθεροι είναι σταθερά χονδροειδείς. Χονδροειδής φιλελευθερισμός είναι μια τάση που μπορεί να εμφανιστεί σε διάφορους βαθμούς σε πολλούς στοχαστές που έχουν ισχυρή αντι-εταιρική στάσε επίσης.) Επίσης, "χυδαίος φιλελευθερισμός" είναι ο ορισμός του Κάρσον για την αντίστοιχη τάση να αντιμετωπίζει τα ανεπιθύμητα φαινόμενα εκείνων των υφιστάμενων εταιρειών εάν αποτελούν μια ρισζική ένσταση για την ελεύθερη αγορά. [17] Και οι δύο τάσεις συγχέουν τις ελεύθερες αγορές με την συντεχνια των μεγάλων ετιαριών, αλλά συνάγουν αντίθετα ηθικά συμπεράσματα .Οπως ο Murray Rothbard "Και η αριστερά και η δεξιά επίμονα έχουν παρασυρθεί από την ιδέα ότι η παρέμβαση της κυβέρνησης είναι ipso facto αριστερή και αντι επιχειρηματική. "[18] Και αν πολλοί αριστεροί τείνουν να δουν μια αμφίβολη σκοτεινή υπερασπιση των ετιαρειών στις φιλεελευθέρες διακηρύξεις, ακόμα και όταν δεν υπάρχουν, έτσι κι πολλοί φιλελευθεροι τείνουν να μην για να δουν μια αμφίβολη σκοτεινή υπεράσπιση της επιχειρηματικότητας στις φιλελευθέρες διακηρύξεις, ακόμα και όταν αυτή υπάρχει..
Υπάρχει μια προφανής τάση για τον χονδροειδή φιλελευθερισμό και τους χυδαίους χονδροειδεις φιλελευθερους για να αλληλοενισχύονται , όταν προσλαμβάνουν την σύγχυση μεταξύ πλουτοκρατίας και ελεύθερων αγορών στην ονομαστική της . Αυτή η σύγχυση με τη σειρά της τείνει να ενισχύσει τη δύναμη του πολιτικού κατεστημένου καθιστώντας τον αυθεντικό φιλελευθερισμό αόρατο: Εκείνοι που έλκονται από τις ελεύθερες αγορές αυτές προσερχονται στην υποστήριξη της πλουτοκρατίας, βοηθώντας έτσι να στηρίξουν τον κρατισμό και την εταιρική συντεχνία . Εκείνους που απωθεί η πλουτοκρατίαα παρασύρονται σε μια αντιτιθέση κατά των ελεύθερων αγορών αγορές, βοηθώντας έτσι την κρατικιστική σοσιαλδημοκρατία. Αλλά, όπως αυτές τις δύο πτέρυγες έχουν περισσότερα κοινά από αντιθέσεις, στην περίπτωσξ το πολιτικό κατεστημένο πάντα βγαίνει κερδίσμένο. [19] Η αντίληψη ότι οι φιλελευθεοι ελευθεριστές είναι ανάχωμα για τις μεγάλες επιχειρήσεις, συνεπώς, έχει δύο κακές συνέπειες: Πρώτον, κάνει δυσκολότερη για την προσέλκυση στις ιδέες του φιλελευθερισμόυ και έτσι παρεμποδίζει την επιτυχία του. Δεύτερο, αυτοί που προσελκύονται μπορεί να καταλήξουν ως παθητικοί συνήγοροι της ενίσχυσης της εταιρικής εξουσίας μέσω μιας συγκεχυμένης κατανόησης ενός πολιτικού δόγματος.
Στο δέκατο ένατο αιώνα, ήταν πολύ πιο συνήθης από ότι είναι σήμερα για τους φιλελευθερους να θεωρούν τους εαυτούς τους ως αντίπαλυς του μεγάλου κεφαλαίου. [20] Η μακρά συμμαχία μεταξύ συντηρητικών και φιλελευθέρων κατά του κοινού εχθρού του κρατικού σοσιαλισμού κατα το 20ό αιώνα είχε πολύ πιθανόν να συμβάλει στον από προσανατολισμό της ελευθέρια σκέψης προς την δεξιά..Και η σύντομη προσέγγιση μεταξύ φιλελευθέρων και αριστερών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, όταν ναυάγησε η νέα αριστερά . [21] Ως αποτέλεσμα, φιλελευθεροι έχουν αποπροσανατολιστει καταπολεμόντας την αριστερά και της δεξιάα σύγχηση των αγορών , επειδή δεν έχουν πλήρως απαλλαγεό από τις ίδιες τους τις συγχίσεις.
Ευτυχώς, η συμμαχία αριστερών / φιλελευθέρων συνασπισμού αρχίζει τώρα να επανέρχεται [22] και με αυτό αναδύεται μια νέα έμφαση στη διάκριση μεταξύ των ελεύθερων αγορών και επικρατουσών μεγάλων εταιρειών.. Επιπλέον, πολλοί φιλελευθεροι αρχίζουν να επανεξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τις απόψεις τους, και ιδίως τη χρήση της ορολογίας τους. Πάρτε, για παράδειγμα, η λέξη «καπιταλισμός», που οι φιλελευθεροι κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα είχαν την τάση να προτιμούν. Όπως έχω υποστήριξε αλλού, αυτός ο όρος είναι κάπως προβληματικός. Σε κάποιους η χρήση να σημαίνει ελεύθερες αγορές, σε άλλους να σημαίνει εταιρικά προνόμια, και ακόμη σε άλλους (ίσως η πλειοψηφία) συγχέεται να σημαίνει συγχώνευση των δύο:
Με τον όρο "καπιταλισμό" οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σηματοδοτούν απλά ελεύθερη αγορά καθεαυτή δεν το επικρατούν σύστημα καθεαυτό. Αντίθετα, αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι εννοούν με τον όρο "καπιταλισμός" είναι αυτό το σύστημα της ελεύθερης αγοράς που επικρατεί σήμερα στον δυτικό κόσμο. Με λίγα λόγια, ο όρος "καπιταλισμός", όπως κατά κανόνα χρησιμοποιείναι κρύβεται η παραδοχή ότι το σύστημα είναι μια ελεύθερη αγορά. Και επειδή το σύστημα είναι στην πραγματικότητα μια κυβερνητική ρουσφετολογία προς τις επιχειρήσεις, η συνήθης χρήση του όρου μεταφέρει με αυτήν την παραδοχή ότι η ελεύθερη αγορά είναι μια κυβερνητική ρουσφετολογία προς τις επιχειρήσεις [23]. Ως εκ τούτου, εμμονή στην έννοια της "καπιταλισμός" μπορεί να είναι ένας από τους παράγοντες ενίσχυσης της σύγχυσης του φιλελευθερισμού με την εταιρική ανευ όρων συνηγορία. [24] Σε κάθε περίπτωση, αν η φιλελευθερη συνηγορία δεν πρέπει να παρανοηθεί -ή ακόμη χειρότερα, να προσληφθεί σωστά! –ως εταιρική απολογία, η ασυμβίβαστη σχέση μεταξύ ελεύθερων αγορών και της εταιρικής εξουσίας πρέπει να υπερτονίζεται συνεχώς.

Οχι στον κυνισμό της ΝΔ.Οχι στον κομματικοκρατικό καπιταλισμό των Πασοκ,Συριζα,ΚΚΕ.Αριστεροφιλελεύθερη λύση τώρα στην Ολυμπιακή

Στην περίπτωση της Ολυμπιακής η ιδεολογική και θεωρητική φτώχεια του πολιτικού συστήματος έφτασε στα όρια του.Και επειδή η ενοχή όλων είναι δεδομένη ,αυτομάτως σχεδόν ψυχαναλυτικά σιωπούν.
Κι’ομως η σιωπή αυτή έχει κινηματογραφικό χαρακτήρα.Προκαλεί ένταση ή χασμουρητό.Καμία σεκάνς απόλυτης σιωπής πάνω από δυο λεπτά δεν αντέχει χωρίς να προκαλέσει παρά ακραία συναισθήματα.
Τα περι Ολυμπιακής είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Μια οργανωτική τερατογέννεση που εκτελεί μεταφορικό έργο,ευρίσκεται εν ζωή μόνο χάρις τα λεφτά των φορολογουμένων,και απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους.
Η ορολογία της εταιρείας ή επιχείρησης δεν είναι συμβατή με το οργανωτικό αυτό υβρίδιο.Εδω συνυπάρχουν νεοπλασματικές μορφές πελατειακού κράτους,σκληρού προστατευμένου συνδικαλισμού,κρατικοδίαιτων καπιταλιστών και ενδιάμεσων ραντιέρηδων,εργαζόμενων διαφόρων βαθμών εργασιακής ασφάλειας,και οριακά στο βάθος οι χρήστες των υπηρεσιών.
Είναι σαφές ότι με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων ,ο οργανωτικό μόρφωμα παρουσιάζει καινοφανή στοιχεία αυτονόμησης.Συνεχίζει να υπάρχει γιατί συνεχίζει να υπάρχει έτσι απλά.
Ερχονται λοιπόν οι κυνικοί τεχνοκράτες του Χατζηδάκη και ,άγνωστο πως βρίσκουν ένα τεράστιο ποσό μετρητά από τον προυπολογισμό,και πραγματοποιούν την κυνική εξαγορά αλά ΟΤΕ.
Παίδες διαστέλουμε τα εργασιακά σας δικαιώματα στο μέγιστο,φεύγετε με τις συνανταξάρες σας (100,000 Ευρώ εφ’άπαξ και 5,700 Ευρώ ο καταληκτικός μισθός γαι φροντιστές που ξεκίνησαν το 1985!!Καλα ξέρουμε όλοι πως διορίσθηκαν) όλοι οι άλλοι στο δημόσιο και «δώστε» την εταιρεία πίσω.Πολιτικά και κοινωνικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα .Το μαγαζί έχει αυτονομηθεί και εσεις είστε οι gate keepers.
Ερχονται και οι κρατικολάγνοι της αντιπολίτευσης και ψελίζουν τα αδιανόητα
Οι μεν Πασοκοσυριζαίοι,οραματίζονται νέους αριστερους μανατζερ,που με την δομή της Ολυμπιακής θα ανταγωνισθουν την Aegean ( και μετά θα πάρουν το βραβείο Manager of the century!!) ,οι δε σύντροφοι του ΚΚΕ πιστοί στις πυραμιδωτές κρατικές δομές αλά Σλοβακία ,προωθούν την κρατικοποίηση με το ιδεολόγημα των «λαικών¨συγκοινωνιών.
Και αφού τελικά τα βρήκε τα λεφτά (των φορολογουμένων) ο Χατδηδάκης γιατί παρακαλώ να τα δώσει κας στους νεοσυνταξιούχους που διόριζε το Πασόκ; Και γιατί να μετατάξει όλους τους υπόλειπους στο δημόσιο.
Εχουμε μια πιο απλη ,πιο σύγχρονη,πιο αριστερή και πιο φιλελεύθερη ιδεά.
-Να φιάξουν τώρα οι εγραζόμενοι τα καταλληλα νομικά πρόσωπα
-Να πάρουν τα ζεστά εκατομμύρια του Χατζηδάκη
-Να «πάρουν» την Ολυμπιακή εδώ και τώρα οι εργαζόμενοι ,ως κάτοχοι,ιδιοκτήτες ,managers,και εργαζόμενοι.
-Να παρουσίασουν μια αυτοδιαχειριζόμενη,αυτοδιοικούμενη εταιρεία και θα βρουν όλους τους εργαζόμενους στο πλευρό τους.
-Να έχουν την πραγματική ευθύνη,την συλλογική κοινωνική αλλά και ατομική ευθύνη που η κοινωνία πολιτικά,ιδεολογικά τους αναθέτει.

Πάρτε τα κοινωνικά λεφτά για ένα πρωτοφανές πείραμα αυτοδιαχείρισης.
Πάρτε τα λεφτά για να δοκιμάσουμε στην πράξη εδω και τώρα τις ιδέες της συλλογικής κατανομής εργασίας και επικαρπίας των πλεονασμάτων.
Δοκιμάστε ένα πείραμα αυτοδιαχείρισης ,σύγχρονων πολύπλοκων οικονομικών δομών και όχι ιδεολογικές δραπετεύσεις σε αρχαικές δομές της ανταλλακτικής οικονομίας.
Και τότε όχι η ελληνική αλλά η παγκόσμια κοινωνία θα είναι στο πλευρό σας.Μια αυτοδιαχειριζόμενη μια αριστερή μια «κομμουνιστική» εταιρεία που όμως αναλαμβάνει την ευθύνη,δεν την διαμεσολαβεί μέσω του κράτους.
Μα είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο;

Και βεβαια είναι δύσκολο.Γιατί κανένας απο την πολυλογούσα και πολυγραφότατη αριστερά δεν διανοήθκε δεν μελέτησε δεν ζύμωσε κάτι τέτοιο.
Οι μελετητές του Μαρξ ,δεν έχουν καταλάβει την τρομακτική υλικότητα την εκρηκτικότητα των ιδεών.
Το μόνο που σκέπτονται είναι η αναδιανομή εντός και παρά το κράτος.
Και έτσι οι κυνικοί του Χατζηδάκη,άνοιξαν του πουγκί που γεμίζει μόνο με τα λεφτά του δημόσιου χρέους,και μοιράζουν κας.
Και οι άλλοι απλώς υπεκφεύγουν.

Negri:Η νίκη Obama και το Πλήθος.

Συνέντευξη του A.Negri στον ιστότοπο Globalproject info στις 6/11/08

Το αρχικό κέιμενο στον τίτλο

Μεταφραστικά λάθη οφείλονται στο LLS

Ας ξεκινήσω αμέσως: στην κεντρική χώρα του κόσμου - μια χώρα που αποτέλεσε το επίκεντρο επίσης για τη σύγχρονη τραγωδία της δουλείας - υπάρχει και ένα άλλο "πρόσωπο του χρώματος», το οποίο, μετά τον Λούλα, έχει ανέλθει στην εξουσία. Αυτό ήδη φαίνεται ότι είναι ένα πολύ σημαντικό πράγμα, από συμβολική άποψη,και μας αφήνει έκπληκτους για την βαθιά ριζοσπαστικότητα και την πρωτοτυπία του. Αυτός που ανέβηκε στην εξουσία είναι ένας "βρωμονέγρος", και αυτό ήδη φαίνεται τεράστιο.

Πριν από 50 χρόνια ένας αγώνας ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, και τώρα έχει φτάσει ή ώρα να εκφραστεί. Πίσω από αυτή τη νίκη εκεί είναι ο μεγάλος αγώνα του πλήθους, ή, ακριβέστερα, το σύνολο των τριών αγώνων, τουλάχιστον: η ταξική πάλη, η πάλη των φύλων και ο αγώνας των «φυλών».

Οι τρεις αυτές κινήσεις του αγώνα ενώθηκαν και προσέρχονται ταυτόχρονα , ξεχνώντας τις δικές τους ταυτότητες, τους αναπόφευκτους συντεχνιασμούς και εγωιμούς, που έθεσαν τους ίδιους σε κίνηση για να επαναπροσδιορισουν, όχι το λαό, αλλά αυτή τη δραστική πραγματικότητα, αυτή την συντακτική εξουσία που κινείται προς την πραγματικότητα.

Αυτά τα φαινόμενα είχαν πάντα καλυφθεί από την πλαστότητα και τη σύνθετή παραπλάνηση από την δημοσιότητα που κυριαρχείται από την εξουσία όλων των ειδών. Όμως τώρα αυτή η πραγματικότητα έχει καταφέρει ισχυρό πλήγμα στο κλουβί μεσα στο οποίο έχει παγιδευτεί.

Μια διάσταση που , κατά την οποία η κρίση της παγκοσμιοποίησης, έχει βρει τη δύναμη να εκφράσθεί με ένα ριζοσπαστικό τρόπο.

Όταν μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση ως φαινόμενο που διαλύει την τάξη των πραγμάτων, επίσης, πολλοί αριστεροί μας θύμισαν την αναγκαιότητα της εδαφικότητας της εξουσίας και τον αγώνα. Οι τελευταίοι είναι απολύτως σωστοί, αλλά όταν επέκριναν τις δυνατότητες ρήξης στην παγκοσμιοποίηση, φαινόταν να έχουν ξεχάσει πόσο βαθιές αλλαγές έφερε αυτή.

Σχετικά με το ερώτημα «φυλή», ο μηχανισμός της εκμετάλλευσης των έγχρωμων εργαζομένων μέσω της μεταναστεύσης και μέσω της δουλείας, έφερε τα φαινόμενα αυτά στο κέντρο της εξουσίας. Όσο οι άνθρωποι δεν ήταν σε θέση να αποκαλύψουν και να ανατρέψουν την αποικιοκρατία της εξουσίας, και να την θέσουν στο κέντρο της ιστορικής εξέλιξης - παρέμειναν βωβοί και έξω από το παιχνίδι. Από αυτή την άποψη, η παγκοσμιοποίηση ήταν εξαιρετικά σημαντική.

Πίσω από τη νίκη του Ομπάμα υπάρχει η ικανότητα να αντιμετωπίσουμε επίσης αυτή την εκλογή με διαφορετικό τρόπο. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος εκατομμυρίων ανθρώπων, το γεγονός ότι οι νέες γενιές, και μετανάστες εισήλθαν στον στίβο, κάνουν αυτή την εκλογή διαφορετική.

Μετά τον ενθουσιασμό της νίκης και μετά την πολύπλοκη προεκλογική εκστρατεία, η οποία ήταν δύσκολο να κατανοηθεί - και ιδιαίτερα το πρόγραμμα του Ομπάμα το οποίο ήταν επισης δύσκολο να κατανοηθεί - υπάρχουν κάποια προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν ακόμη και πριν από τα επίσημα εγκαίνια του Ιανουαρίου. Όσον αφορά αυτά τα προβλήματα θα είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε πόσο ισχυρή είναι η καινοτομία των επιπτώσεων της νίκης Ομπάμα .

Τα δύο πολύ επείγοντα προβλήματα είναι η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση, η οποία γίνεται γενικευεμένη οικονομική κρίση, και η ειρήνη, η λέξη που φαίνεται να έχει επινοηθεί για να γίνει η σημαία της νίκη του. Ειρήνη στη Μέση Ανατολή η οποία πηγαίνει από το Ισραήλ μέχρι Πακιστάν. Η κατεύθυνση που ο Ομπάμα θα λάβει για την επίλυση αυτών των δύο μεγάλων προβλημάτων που θα μας κάνει να καταλάβουμε σε ποιο βαθμό δεν είμαστε μόνοι μας μπροστά σε ένα θέαμα των μέσων ενημέρωσης αλλα μπροστά από μια πραγματική ιστορική εποχή μετασχηματισμού.

Ο ιστορικός μετασχηματισμός αυτός στον οποίο οι πρωταγωνιστές είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Με αυτή την έννοια, η άνοδος του Ομπάμα έχει πολλές φορές παράλληλησθεί με το New Deal, με τη δύναμη μέσω της οποίας άνοιξε το New Deal διάνοιξε τις ταξικές συγκρούσεις, γύρω από το θέμα του κράτους πρόνοιας και του κεϋνσιανισμού. Τι είδους σημεία επαφής και, κυρίως, τι είδους διαφορές υπάρχουν σήμερα;

Όλοι γνωρίζουμε τι ήταν το New Deal. Η άρχουσα τάξη η οποία, εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης που καθορίζεται από μια καπιταλιστική ανάπτυξη της υπερ-παραγωγής και με παραποίηση όλων των δεδομένων της πραγματικής οικονομίας, κατάφερε να εφεύρει το εκ νέο πεδίο ταξικού αγώνα. Ήταν η ανασυγκρότηση της κατανάλωσης μέσα σε μια εργατική τάξη που είχε αξιοποιηθεί και από την περιθωριοποιηθεί απο τους μεγάλους μηχανισμούς της ανάπτυξης. Αυτή η νέα συμφωνία είχε βαθιά δημοκρατική χαρακτηριστικά: το εκ νέου άνοιγμα του ταξικού αγώνα σήμαινε για τον Ρούσβελτ να θέσει το αμερικανικό Σύνταγμα και πάλι σε δράση και συνεπώς μια ουτοπική και ιδανική πρόταση για ολόκληρο τον κόσμο. Ένας κόσμος που είχε μολυνθεί από τον φασισμό - είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι η νέα συμφωνία φθάνει στην ιστορική στιγμή, όταν ο ταξικός αγώνας ήταν θεμελιώδης για να πλήξει τον φασισμό, ακόμη και η αστική τάξη το κατάλαβε αυτό.

Σήμερα οι διαφορές είναι τεράστιες, γιατί τώρα οι αγώνες είναι του πλήθους. Στην πραγματικότητα, γίνονται και θα αναπτυχθούν σε ολόκληρο το έδαφος της κοινωνίας: Δεν υπάρχει μόνο ταξική πάλη, υπάρχει επίσης καιτο πεδίο πάλης για την φυλή και το φύλο. Τουλάχιστον τα τρία αυτά στοιχεία αποτελούν αγώνες που εκ των προτέρων για την κατασκευή μιας κοινής πραγματικότητας μέσω της οποίας καθίσταται δυνατό να ξεπεραστεί η αβεβαιότητα, ο φόβος, τη δυστυχία και τη φτώχεια που καθορίζει τον καπιταλισμό με την ανάπτυξή του.

Τώρα το θέμα είναι να κατανοήσουμε ποιες είναι οι μορφές στις οποίες οι αγώνες μπορεί να ενεργοποιηθούν εκ νέου, σε όλα τα επίπεδα – οχι μόνο απλώς οικονομικοί, αλλά και λαϊκοί αγώνες για τα δικαιώματα που εκδηλώνονται ως επινοήσεις μια νέα μέθοδο για τη διαχείριση της σχέσης μεταξύ των αναγκών, της κοινωνικής αναπαραγωγής και της διακυβέρνησης . Τώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση στην οποία έχουμε δει απίστευτα πράγματα, έχουμε δει πώς καπιταλιστές έχουν ξεχάσει αμέσως τον φιλελευθερισμό για να κάνουν το κράτος να τους υπηρετεί, να πληρώσουν οι φτωχοί για τα πάντα οι ίδιοι έχουν προκαλέσει. Είδαμε την φιλελεύθερη -συντηρητική πίεση να ειναι σε συμφωνία με τον αμερικανική –κοινωνικομεταρρυθμιστική πίεση της FED και με τους Ευρωπαϊους σοσιαλδημοκράτες καπιταλιστές. Το μεγάλο πρόβλημα του Ομπάμα θα είναι πώς να διακόψει αυτή την κατάσταση, πώς να δώσει νέο πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλους εκείνους που είναι τα υποκείμενα των μεγάλων αγώνων του πλήθους. Θα δούμε αν μπορεί.

Αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν αναγκαστικά θα έχουν αντίκτυπο και εδώ, στην Ευρώπη και στην Ιταλία . Μιλήσαμε με άλλους - σχολιάζοντας αυτές τις εκλογές - την εκλογική παλίρροια της Αμερικής, η οποία συγχωνεύεται με το κύμα του ιταλικού κινήματος. Αυτo;i οι καθρέφτες που αντανακλούν ο ένας τον άλλον δημιουργούν πολύ ισχυρότερη δύναμη.

Ελπίζω ότι αυτό ο έντονος προβληματισμός θα μπορούσε να γίνει ένα είδος ηλιακής αντανάκλασης , που θα διαχυθεί σε αυτούς τους αγώνες, και μέσα από αυτούς τους "φακούς", θα καεί η μουμιοποιημένη και μπλοκαρισμένη μορφή της εξουσίας στην Ιταλία. Αυτή η τερατώδης δύναμη για την οποία δεν βρίσκουν πια επίθετα που θα μπορούσε να την περιγράψει: Είναι μια δύναμη, η οποία είναι λίγο μαφιόζα, λίγο φασίστική, λίγο τηλεοπτική, λίγο ανόητη, πάντα βίαιη, πάντα αηδιαστική.

Τα στοιχεία αυτά όπως και ο Μπερλουσκόνι, αλλά και άλλα,όπως η σοσιαλδημοκρατική κενότητα του Δημοκρατικού Κόμματος, η κενότητα του Βατικανού. Αν κοιτάξει κανείς την Ιταλία που βλέπεις κάτι που είναι τόσο νεκρό ώστε μερικές φορές σε κάνει να νομίζεις ότι η χώρα μας πραγματικά έχει τελειώσει. Αλλά ... Υπάρχει αυτό το κύμα, και αυτό, ας ρίξουμε τον εαυτό μας στο κύμα. Αλλά αυτοί έχουν αποικειοποιήσει τις λέξεις: υπάρχει ο Marcello Dell'Utri που λέει ότι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσει μια λέξη σαν ότι μετά από αυτό που ειπώθηκε από τον ίδιο;

Ίσως θα πρέπει να εφεύρουν ένα νέο λεξικό, και αυτό είναι που το κάνουν τα κινήματα παντού στον κόσμο ... ...

Βέβαια, αλλά ίσως εδώ είναι που χρειάζομαστε να επιστρέψουμε στο αλφάβητο και όχι στο λεξικο

Ο κρυμμένος Σταλινισμός του Αντισταλινισμού

Ο Σταλινικός τρόμος του 1930 ήταν ανθρωπιστικός.H προσκόλληση του σε ένα «ανθρωπιστικό» πυρήνα δεν ήταν αυτό που περιόρισε τον τρόμο ,αντιθέτως ήταν αυτό που τον διατήρησε.σ.214

Οι κοινότοπες κατηγορίες κατά του Στάλιν πρυοποθέτουν δυο προυποθέσεις:(1) ηταν ενας κυνικός που γνωριζε πολύ καλα που προχωρούσαν τα πραγματα (δηλαδή οτι οι κατηγορούμενοι στις δίκες παρωδίες ήταν πραγματικά αθώοι) και (2) ότι έκανε ήταν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του.Κι’όμως αρχεία τα οποία έγιναν διαθέσιμα προσφατα,δείχνουν την ακριβώς αντίθετη κατέυθυνση. σ.226

S.Zizek “Stalinism Revisited” στο “In defence of lost causes”

Τελικά η ανάλυση του ΚΚΕ για τις αλλαγές του 89 και την ιστορία του υπαρκτού δεν ήταν αποκαλυπτική για τις ιδεολογικές συντεταγμένες του κόμματος αυτού,αλλα για ένα τόξο πολιτικών δυνάμεων που ετερόκλητα σωρεύονται πίσω από την πλατφόρμα ενός «αντισταλινισμού».Δυστυχώς δεν λείπουν από το χώρο αυτό αυθεντικές αριστερές δυνάμεις.

Ποιο είναι ακριβώς το θέμα

1.-Το ΚΚΕ αναλύοντας όχι τον Στάλιν,αλλά τις αλλαγές του 89,καταλήγει σε μια πολιτική εκτίμηση,σύμφωνα με την οποία,η ρίζα των αλλαγών αυτών ευρίσκεται η αλλαγή πολιτικής που συμβολικα και ιστορικά συμπίπτει με την καθαίρεση του Σταλιν.Για όποιον καλόπιστο αναγνώστη το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά βουτιά στο παρελθον,για να ανασύρει ένα ιστορικό ζήτημα,αλλά στην ανάλυση του ο Στάλιν παίζει κεντρικό ρόλο σε σχέση για τα μετά 30 έτη αποτελέσματα.Από ότι φαίνεται ενω δεν αναδικνύει σε βάθος τα πραγματικά γεγονότα των δικών ,εξοριών,βιαιοτήτων, δεν τα δικαιολογεί ,αλλα τα εντάσει σε μια πολιτική προβληματική.

Κατα την γνώμη μας το ΚΚΕ ,παρουσιάζει μια λογικοφανή εκδοχή η οποία όμως χάνει κύρος απο την ατελέστατη αυτοκριτική του κατα την περίοδο Γκορμπατσώφ.Το ΚΚΕ έχοντας «εργολαβικά» αναλάβει την υπερασπιση του ΚΚΣΕ,δεκάδες χρόνια, δεν παρουσιάζει καμία πειστική εξήγηση για την ύστερη απόσταση του,και επομένως δεν μπορεί ευκολα να μας πείσει για μια κριτική στάση σε όλη την περίοδο που αναλύει.Το ΚΚΕ δεν μπορεί ηθικά να κατηγορηθεί για συμπορευση με το ΚΚΣΕ από κανένα μέχρι το 89,αλλά η μανιχαική συμπεριφορά του προς τον Γκορμπατσωφ είναι απόλυτα αιωρούμενη.

2.-Η πολιτική όμως κρίση του ΚΚΕ για τον Στάλιν,δημιουργεί ένα ανακλαστικό «αντισταλινισμού» το οποίο παίρνει την εξής μοφή.

«Σε ένα μαρξιστικό επαναστατικό κόμμα,ένας αδίστακτος τύπος ονόματι Ιωσηφ,αναλαμβάνει την εξουσία ,και συνειδητά ως πολιτική πλατφόρμα δημιουργει ένα τερατώδες κράτος, το οποίο φυλακίζει σκοτώνει αντιπάλους,σε αντίθεση με τις προφανείς ιδεολογικές και καταστατικές συντεταγμένες».Στην πιο πολιτική του έκφραση το θεώρημα υιοθετεί απολύτως την εκδοχή Τρότσκι ,(δηλαδή την λανθασμένη επιλογή σοσιαλισμός σε μια χώρα) όπου εκεί βέβαια όμως δεν μπορεί να αποδεχθεί λογικά όλο το εύρος των αγριοτήτων.

Καταλογίζεται δηλαδή στο ΚΚΕ,η ανευ όρων υιθέτηση αυτής της πλατφόρμας,και αυτονόητα καταχωρείται ως σταλινικό.

Με απλά λογια το ΚΚΕ ,χρησιμοποιεί την έννοια «Στάλιν» ως κεντρικό εργαλείο για μια εξήγηση της ιστορίας του υπαρκτού και οι αντίπαλοι διαστέλουν τον Σταλιν ως «Σταλινισμό» ,αυτόματα δε χρεώνουν και το ΚΚΕ για όλα, έως και για τις δίκες της Μόσχας.Για να το πούμε απλά, αναλύουμε ένα αγώνα ποδοσφαίρου με διαιτησία για κλάματα,το ΚΚΕ έχει να πει διάφορα για τον διαιτητή με πολλές δικαιολογίες και οι αντίπαλοι του του χρεώνουν όλη την «παράγκα».Οι αντισταλινικοί είναι off side.

Ακόμη οι αντισταλινικοί,διαπράττουν και ένα άλλο σφάλμα.Αποδέχονται από την ανάποδη την βεντάλια επιχειρημάτων που αναφέρονται στον αυταρχισμό του προσώπου.Ως εάν με ένα άλλο πρόσωπο ,ηπιότερων ή διαλλακτικώτερων προδιαγραφων.κάτι θα είχε αλλάξει.Δηλαδή μια απόδοχή του στερεότυπου της κατασκευασμένης απόλυτης δικτατορίας,στην οποία τελικά δεν αντιπροσωπεύονται πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και όλα ανάγονται σε προσωπικές διαμάχες.

Προφανώς ως ιστολόγοι δεν μπορούμε να προσφέρουμε μια πλήρη ανάλυση του τι και πως.

Θα βασιστούμε όμως σε δύο κείμενα που τροφοδοτούν ερωτήματα,και διερύνουν την συζήτηση.

Στο τελευταίο βιβλίο του ο Zizek αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο με τον τίτλο Stalin revisited όπου με τον δικό του παλινδρομικό τρόπο ,προσπαθεί να οριοθετήσει το θέμα γύρω από τα εξής ερωτήματα.

-Μήπως τελικα η περίοδος Στάλιν δεν είναι μια ακραία εκδοχή ενος ανθρωπιστικού ορθολογικού «κονστρουβιστικού» προγράμματος,η τραγωδία της δεν σηματοδοτεί παρά την ανεπάρκεια ολόκληρου του διαφωτιστικού οικοδόμηματος;
-Πως είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ο Στάλιν,όταν όλα τα στοιχεία απόδεικνύουν ότι εντός του πλαίσιου αρχων,προυποθέσεων,πληροφοριών της ΕΣΣΔ, έχει δίκιο;Μήπως τελικά είναι και αυτός θυμα θύτης ενος ιδεολογικοκοινωνικού παραδείγματος,εντός του οποίου οι αποφάσεις του έχουν έρμα;
-Μήπως τελικά υπερτιμάται ο Στάλιν ως κεντρική φιγούρα (προσκομίζονται και στοιχεία) και πρόκειται για συστημικό λάθος με σωρεία φυσικών και ηθικών αυτουργών;Μήπως δηλαδή ο Στάλιν είναι καραμέλα;

Ενα αλλο κείμενο που τροφδοτεί σκέψεις είναι «Τα φαντασματα του Μαρξ» του Derridas.

Εκεί διατυπώνεται ανοικτά η υπόθεση εργασίας ότι τα πάντα οργανώνονται από ένα συγκεκριμμένο Μαρξισμό (ως γνωστόν ο Ντεριντα κινείται διανούμενος στην ύπαρξη Μαρξισμών) και άρα μπορούμε να αποτιμήσουμε αυτόν το σώμα σκέψης ως τερατογέννησης.Στον τόμο δε Ghostly Demarcations:a symposium on Derrida’s spectres on Marx,το θέμα αναλύεται διεξοδικά.

Το τι έγινε από το 17 ως το 89 στην ΕΣΣΔ δεν είναι απλό.

Το ΚΚΕ κάνει λάθος που το ξεπερνάει με 20 χρόνια καθυστέρηση,αλλα και οι ενδοαριστεροί αντίμαχοι του κάνουν ένα μεγαλύτερο.Τροφοδοτουν μια γενικευμένη αντισταλινολογία που δεν οδηγεί πουθενά.

Κλικ στον τίτλο η απόφαση του ΚΚΕ

R.Wolff."Κομμουνιστικές νησίδες" εντός αγοράς,αλλά και "Καπιταλιστικές δομές" εντος κρατικού ελέγχου

Τον R.Wolff ανακαλύψαμε στο δίκτυο,με την βοήθεια της εργατικής Cynical,που μας προσφέρει αενάως αναγνωτσικές απολαύσεις.
Στην διάλεξη του που είδαμε μεσω Youtube,είχε ένα τελευταιο κομμάτι ,ο Wolff είχε μια σειρά προτάσεων για την υπέρβαση της κρίσης,που μας φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες.Την εδω και τώρα αυτοδιαχείριση των εταιρειών,με ανάληψη της ευθύνης απο τους εργαζομένους,τόσο για την ιδιοκτησία όσο και για την διοίκηση, αλλά και την λειτουργία των εταιρειών αυτών εντος αγοράς.
Αναγνώστες μας επεσήμαναν ότι αυτό πιθανόν να ήταν μια «εκπτωση» (για λόγους εκλαίκευσης) του Wolff σε σχέση με μια πιο ορθόδοξη στάση που θα απαιτούσε ως προυπόθεση την άρση της αγοράς και παρότι αυτό δεν φαινόταν καθόλου από την διάλεξη.Η παρατήρηση δεν ήταν άστοχη.
Ο αδέσποτος ιστολόγος έψαξε λίγο περισσότερο το θέμα,και προς μεγάλη του έκπληξη,ανακάλυψε ότι ο Wolff,έχει εργαστεί συστηματικά προς αυτήν την κατεύθυνση (της συνύπαρξης αυτοδιαχειριζόμενων,αυτοδιοικούμενων εταιρειών εντός αγοράς) ,μάλιστα ένα από τα σημαντικώτερα του έργα κυκλοφορούν στα ελληνικά,και έχουν ήδη πυροδοτήσει μια κριτική.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κατα την γνώμη μας η ελληνική αριστερά είναι αφόρητα κρατικιστική και αγοραφοβική.
Αυτό έχει την ρίζα του στην ελληνική ιδιομορφία της καχεκτικής κοινωνίας πολιτών ,που δεν γονιμοποιεί τις συλλογικές πρωτοβουλίες με τα στοιχεία της ανάληψης ολικής ευθύνης,και την ιστορική παράδωση ενός τεράστιου «κούφιου» ευρύτερου δημόσιου τομέα ο οποίος λειτουργεί ως ένας σχετικά καλός εργοδότης.Στο υλικο αυτό υπόστρωμμα αναπτύσονται ιδεολογικές στάσεις που επικαλύπτονται με τις πιο εκλεπτισμένες κριτικές της αγοράς,αλλά δεν εσωτερικεύουν το ριζικό χαρακτήρα της μαρξιστικής κριτική ,και καταλήγουν στην χρήση της κριτικής της αγοράς ως άλλοθι για μια διατήρηση των κρατικών δομών.
Χοντρικά οι στάσεις αυτές παίρνουν δύο μορφές
α.-την άνευ όρων υπεράσπιση του πυραμιδωτού κράτους της ΕΣΣΔ ,απο το ΚΚΕ
β.-την ιδελογικοποίηση της διατήρησης κρατικών δομών,ως συστατικό της υπεράσπισης εργασιακών κεκτημένων συντεχνιακού χαρακτήρα ,που υπεραντιπροσωπεύονται τόσο στον Συριχα όσο και στο Πασοκ.
Ετσι τελικά ο πυρήνας των ιδεών της αριστεράς,εξωτερικέυεται περίπου ως ένα σενάριο,ποσοτικής επέκτασης των κρατικών ή ημικρατικών δομών ,εις βάρος του «ιδιωτικού» τομέα.Το οξύμωρο είναι ότι ακόμη και στις υποτιθέμενες «νεοφιλευθερες» στρατηγικές ο ελληνικός ευρύτερος κρατικός τομέας διογκώνεται συνεχώς ,ώς προσωπικό και ποσοστό του ΑΕΠ,αποδεικνύοντας ότι η κατασταση είναι λίγο πιο περίπλοκη.Η υπόθεση της κρατικής παρέμαμβασης είναι τελικά ζήτημα ποιότητας και όχι ποσότητας.
Η διατύπωση ενός πλέγματος ιδεών της αριστεράς,που θα ενσωματώσει μια ριζική κριτική προς την ποσοτική εξάπλωση του κράτους,της αξιοποίησης της επιχειρηματικότητας ως στρατηγικής κοινωνικού εμπλουτισμού,της εξόδου προς ένα κοινωνικό μετασχηματισμό διεύρυνσης του πλουραλισμού,γίνεται στις σημερινές συνθήκες ακόμα δυσκολώτερη.Εκτός αν με την αναφανδόν υιοθέτηση απο τις συντηρητικές κυβερνήσεις διαφόρων μέτρων κρατικής επέκτασης (με το πρόσχημα της κρίσης) πείσουν την αριστερά ότι κυνηγούσε ανεμόμυλους.
Σε αυτό το πλαίσιο ελληνικού ενδιαφέροντος βρήκαμε τον κύριο Wolff.Συνιδριτή του περιοδικού Rethinking Marxism ,και έγκριτο πανεπιστημιακό.
Ο Wolff διατυπώνει εντός αριστεράς ,το ακόλουθο χοντρικό περίγραμμα ιδεών,σε μια ριζική αντίστηξη ,προς τρέχουσες αντιλήψεις.
-Είναι δυνατή ή ύπαρξη οικονομικών δομών οικονομικής εξίσωσης (απουσίας προσπορισμού εργατικού πλεονάσματος) εντός αγοράς (πχ συνεταιριστικές εταιρείες software στην Silicon Valley) ,όπως όμως και η αντίστροφη ύπαρξη δομών απόλυτης οικονομικής εκμετάλευσης εντός ολικού κρατικού καπιταλισμού (πχ ΕΣΣΔ)
-Στα πλαίσια ενός πολιτικού προγράμματος της αριστεράς,είναι επιθυμητός ο εμπλουτισμός της οικονομικής πραγματικότητας με αυτές τις «νησίδες κομμουνισμού» ,ενώ σε μια ιδεατή κατίσχυση αυτού του εταιρικού προτύπου,το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι ,εννοείται ως ένας χώρος συγκρόυσεων εντάσεων διαλύσεων και ανασυνθέσεων,ενας συγκρουσιακός πλουραλισμός στον αντίποδα της υποτιθέμενης «αρμονίας» του κεντρικού προγραμματισμού.Για τον Wolff κεντρικο απόλυτο κριτήριο αποτελεί η απουσία «εκμετάλευσης»,η οποία είναι δυνατή εδω και τώρα.
Είναι αδύνατο,και ίσως επικίνδυνο να μεταφέρουμε όλα τα στοιχεία της εργασίας του Wolff,που παρουσιάζουν και ένα φιλοσοφικό ενδιαφερον,και ίσως αντικείμενο κριτικής.Δομούνται σε ένα νοηματικό πλαίσιο απόλυτου «κονστρουκτιβισμού» ,μιας διανοητικής κατασκευής που είναι στέρεη στο ίδιο της πλαίσιο,αλλά με άρρητες προυποθέσεις πολλών ερωτηματικών.Από όσα διαβάσαμε ,δεν αναγνωρίσαμε ορατές τις πολιτικές συντεταγμένες της πολιτικής αλλαγής ,που ονομάζει «κομμουνισμό» (ανάληψη εξουσίας αλα Λενιν,ειρηνικός δρόμος??) κλπ.
Επειδή οι θεωρητικολογίες είναι εύκολες ,και πάντα αυτοεπιβεβαιούμενες,ας δούμε λίγο πιο χειροπιαστά τις συνέπειες αυτης της λογικής του Wolff
Στην ελληνική πραγματικότητα έχουμε την υπόθεση της Ολυμπιακής.
Δεν μπαίνουμε σε λεπτομέρειες ,αλλά χοντρικά οι πολιτικές που μας προσφέρονται ως εναλλακτικές είναι οι ακόλουθες
1.-Ιδιωτικοποίηση αλά ΝΔ
2.-Διατήρηση του υφιστάμενου καθεστώτος,αλλά στόχευση για ένα αριστερό άριστο management. (Πασοκ,Συριζα)
3.-Ολική κρατικοποίηση στην λογική της Δημόσιας Υπηρεσίας.(ΚΚΕ)
Διαβάζοντας τον Wolff,δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε μια εταιρική δομή όπου οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής ,θα μπορούσαν οι ίδιοι ως συλλογικοί εταίροι, εργαζόμενοι , διαχειριστές, να αναλάβουν εκ του μηδενός ένα κομμάτι της εταιρείας;
Δηλαδή μια ριζική αριστερή φιλελευθερη πολιτική,με άμεση ανάληψη ευθύνης χωρίς την διαμεσολάβηση του κράτους.Ετσι για αλατοπιπερώσουμε την υπόθεση εργασίας να θυμίσουμε ότι ο φιλελευθερος Nozick,ρητά αναφέρει ότι η αυτοδιαχείριση είναι δικάιωμα αδιαμφισβήτητο εντός της δικίας του σύλληψης του ελάχιστου κράτους.
Αναφέραμε το παράδειγμα για να εντοπίσουμε την απουσία φαντασίας και ιδεολογικής εγρήγορσης ,εντός της ελληνικής αριστεράς.Ολα περιστρέφονται γύρω από το κράτος.
Το διαδύκτιο μας γνώρισε την ευρηματική σκέψη ενος σύγχονου μαρξιστή
Για όσους ενδιαφέρονται
-Με κλικ στον τίτλο μια συνοπτική παρουσίαση της σκέψης του από τον ίδιο
-Από τα Ελληνικά Γράμματα κυκλοφορεί το «Ταξική θεωρία και Ιστορία-Καπιταλισμός και Σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ.(2005.Επιμέλεια Γ.Μηλιός)
-Στο περιοδικό Θεσεις 103,υπάρχει ολική κριτική των απόψεων Wolff από τον Γ.Οικονομάκη.

Θεσεων Εγκώμιον

Ενα από τα εγκυρώτερα περιοδικά μαρξιστικής έρευνας και ανάλυσης ,όχι μονο στην Ελλάδα είναι οι Θέσεις.
Πρόκειται για εγχείρημα λιγων ανθρώπων,που συσπειρώνονται γύρω από τον Γ.Μηλιό,και επί 20 χρόνια,εργάζονται συστηματικά διερευνόντας την πιο γοητευτική πλευρά της μαρξιστικής αναζήτησης ,τον ύστερο Αλτουσέρ.Ταυτόχρονα μέσω των editorial,διαμορφώνουν μια πολιτική πρόταση ,που απευθύνεται κυρίως στον Συριζα.
Η έλξη που ασκούν οι θέσεις ,σε κάποιους που τολμούν ,μια ζεύξη left liberal,οφείλεται στα εξής.
-Οι Θέσεις,προβάλουν μια εκδοχή επικαιρότητας του κομμουνισμού,εδω και τώρα,νοούμενου ως επέκταση του δημόσιου χώρου εκτός εμπορευματικών σχέεων,εκτός μιας μεσιανικής τελεολογίας.Με την έννοια ωθουν την πολιτική της αριστεράς σε μια άμεση διακινδύνευση διαψευσιμότητας μερικών ιδεολογημάτων,που αντλούν κύρος μόνο από την μελλοντολογική τους αυτοεπιβεβαίωση.Υποβάλλουν δηαλδή σε ένα συνεχές on line crash test,τις πιο αυτονόητες πολιτικές.
-Ασκούν μια ριζική κριτική στο υφιστάμενο πλέγμα κρατικών δομών,στα οποία αναφερόμαστε ως «δημόσιο» ,(Δεκο,δήμοι,ΝΠΔΔ,κλπ) ,αποκαλύπτοντας τον συμπληρωματικό τους ρόλο στην διατήρηση του status,και αποδομόντας συντριπτικά την τρέχουσα σχεδόν αυτονόητη ιδεολογική στάση,όπου ο σοσιαλισμός θα προκύψει σχεδόν επαγωγικά από μια στατική επέκταση του λεγόμενου «δημόσιου» τομέα.
-Διερευνούν την πιο ριζική πλευρά του Αλτουσεριανού εγχειρήματος,τον λεγόμενο υλισμό του αστάθμητου,και οδηγούνται αναγκαστικά σε μια κοινη περιοχή με τον Χάγιεκ,της κριτικής ενός χονδροειδούς «κοντρουκτιβισμού» και διερεύνησης της κοινωνικής συνθετότητας,σε ένα νοηματικό πλαίσιο «αυθορμησίας».
-Αναλύουν εξονυχιστικά σχεδόν απομαγευτικά το Μαρξικού έργο,διατηρώντας μια φιλοσοφική στάση,συνεχούς εγρήγορσης και αμείλικτων διερωτημάτων.
-Με συνέπεια προβάλουν μια ριζική εκδοχή,διεθνισμού και καθολικής υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ,όντας μια από τις λίγες φωνές εντός Ελληνικης κοινωνίας,που προωθούν το αυτονόητο δικαίωμα των γειτόνων μας ,αν αυτοοριστούν ως Μακεδόνες ή «Μακεδόνες».
-Και όλα αυτά απόλυτα ενταγμένα σε μια πρακτική σχεδόν χειρονακτική πολιτική υπεράσπιση των θεμελιωδών αξιών της αριστεράς,της πολιτικής αυτόνομης έκφρασης των συνάμεων της μισθωτής εργασίας και των αδυνάμων,σε αντίστηξη με άλλα εγχειρήματα της «ακαδημαικής» αριστεράς,όπου η αριστερά είναι το πρόσχημα για ενα μαρξιστικό ακαδημαισμό (στην καλύτερη περίπτωση) αν όχι συντεχνιακής συγκρότησης της «ακαδημαικής» κοινότητας.
Για όλους αυτούς τους πολιτικούς λόγους,αλλα επιπλέον για την αδολη δημοσιοποίηση όλων των τευχών των θέσεων στο ιντερνετ,μετά την ληξη του εκδοτικου copyright (περίπου 14 μήνες) ,και η εκδοτική αρτιότητα,καθιστουν τις θέσεις Το περιοδικό.
Με κλικ στο εντυπωσιακό ηλεκτρονικό αρχείο,που παρέχει σχδόν 100 τεύχη on line.

Ζιζεκ στις 9 Οκτωβρίου:Dont just do something,Talk

Το κείμενο είναι σχετικά νέο 6 εβδομάδων.
Ευρίσκεται ολοκληρο κάτω από τον τίτλο
Μεταφραστικές ατέλειες βαρύνουν το ιστολόγιο αποκλειστικά.

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα πράγματα σχετικά με την αντίδραση στην τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση είναι ότι, όπως ένας από τους συμμετέχοντες το έθεσε: «Κανείς δεν ξέρει τι να κάνει."
Ο λόγος είναι ότι οι προσδοκίες είναι μέρος του παιχνιδιού: το πώς αντιδρά η αγορά σε μια συγκεκριμένη παρέμβαση δεν εξαρτάται μόνον από το πόσο τραπεζίτες και εμπόροι εμπιστεύονται τις παρεμβάσεις, αλλά ακόμη περισσότερο για το πόσο νομίζουν ότι οι άλλοι θα τους εμπιστευτούν. Ο Keynes συνέκρινε το χρηματηστήριο με τον ανταγωνισμό στις οποίες οι συμμετέχοντες υποχρεούνται να διαλέξουν αρκετά όμορφα κορίτσια από εκατό φωτογραφίες: «Δεν πρόκειται να επιλέξει εκείνα τα οποία, , είναι πραγματικά τα ομορφότερα, ούτε εκείνα που κατά μέσο όρο η κοινή γνώμη πραγματικά πιστεύει ότι είναι ομορφες. Έχουμε φτάσει στο τρίτο επίπεδο, όταν αφιερώνουμε την διάνοια για να προβλέπουμε το τι μέσο όρο η κοινή γνώμη αναμένει να αποφανθεί. Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε επιλογές για τις οποίες δεν έχουμε την γνώση που θα μας επιτρέψει να τις κάνουμε. Ή, όπως ο John Gray έχει το πει: «Είμαστε αναγκασμένοι να ζουν σαν να είμαστε ελεύθεροι."

Ο Joseph Stiglitz πρόσφατα έγραψε ότι, ενώ υπάρχει μια αυξανόμενη συναίνεση μεταξύ των οικονομολόγων ότι κάθε προγραμμα διάσωσης με βάση το σχέδιο του Henry Poulse δεν θα λειτουργήσει, «είναι αδύνατο για τους πολιτικούς να μην κάνουν τίποτα σε μια τέτοια κρίση. Γι 'αυτό και μπορεί να πρέπει να προσευχηθούμε ότι μια συμφωνία σχηματισμένη από το τοξικό μείγμα ειδικών συμφερόντων, άστοχων οικονομικών και δεξιόστροφων ιδεολογιών που παρήγεγαν την κρίση μπορεί να παρέξουν με κάποιο τρόπο ένα λειτουργικό σχέδιο διάσωσης - ή τελικά η αποτυχία δεν κάνει μεγάλη ζημιά. Εχει δίκιο: δεδομένου ότι οι αγορές βασίζονται στις πεποιθήσεις (ακόμα και σε πεποιθήσεις σχετικά με τις πεποιθήσεις των άλλων), για το πώς οι αγορές αντιδρούν στα προγράμματα διάσωσης δεν εξαρτάται μόνο από τις πραγματικές συνέπειες, αλλά στην πίστη των αγορών στην αποτελεσματικότητα του σχέδιου διάσωσης. Το προγραμμα διάσωσης μπορεί να είναι λειτουργικό ακόμη και όταν είναι λάθος οικονομικά.

Υπάρχει στενή ομοιότητα μεταξύ των ομιλιών Τζορτζ Μπους έχει δώσει για την οικονομική κρίση ,και τα γεγονότα της 9 / 11. Και στις δύο περιπτώσεις , επέσυρε την απειλή για τον αμερικανικό τρόπο ζωής και την ανάγκη ταχείας και αποφασιστικής δράσης για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.
Και τις δύο φορές, κάλεσε για την μερική αναστολή των αμερικανικών αξιών (εγγυήσεις της ατομικής ελευθερίας, του καπιταλισμού της αγοράς) προκειμένου να σώσουν τις ίδιες αξίες. Αντιμέτωποι με μια καταστροφή για την οποία δεν έχουμε πραγματική επιρροή, οι άνθρωποι συχνά λένε, βλακωδώς, «Να μην μιλάμε μόνο , να κάνουμε κάτι!" Ίσως, το τελευταίο διάστημα, έχουμε κάνει πάρα πολλά. Ίσως είναι καιρός να κάνουμε πίσω, να σκεφτόμαστε και να λέμε το σωστό. Είναι αλήθεια, λέμε συχνά αντί να κάνουμε κάτι αλλά μερικές φορές κάνουμε πράγματα για να αποφύγουμε να μιλάμε και να σκεφτόμαστε αυτά. Όπως γρήγορα πετάμε 700 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα πρόβλημα, αντί να στοχαστούμε τον τρόπο με τον οποίο προήλθε.

Στις 23 Σεπτεμβρίου, ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Bunning αποκάλεσε το σχέδιο διάσωσης για το μεγαλύτερο οικονομικό πρόγραμμα διάσωσης ,του Υπουργείο Οικονομικών, μετά την Μεγάλη Ύφεση ως «αντι-αμερικανικό»: Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτές τις απώλειες. Μπορούμε είτε να αφήσουμε αυτούς που πήραν λανθασμένες αποφάσεις να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους, ή μπορούμε να μεταφέρουμε αυτό το βάρος στους άλλους. Και αυτό ακριβώς είναι που ο υπουργός προτείνει να γίνει: Ας πάρουμε απο την Wall Street όλα τα βάρη ας τα εξπλώσουμε στην πλάτη των φορολογουμένων. . . Αυτή το σχέδιο δεν είναι η λύση, είναι οικονομικός σοσιαλισμός, και είναι αντιαμερικανικό. Ο Bunning ήταν ο πρωτος που δημόσια ανέπτυξε ένα σκεπτικό γαι την εξέγερση των γερουσιαστών κατά του σχεδίου , η οποία κλιμακώθηκε στην απόρριψη, της 29ης Σεπτεμβρίου. Η αντίσταση διαμορφώθηκε ρητορικά ως «ταξικός πόλεμος", Wall Street κατά Main Street: Γιατί θα πρέπει να βοηθήσουμε τους υπεύθυνους ( «Wall Street») και να αφήσουμε τους απλούς δανειολήπτες (για την "Main Street") για να πληρώσουν το τίμημα γι 'αυτό; Δεν είναι αυτό μια σαφή περίπτωση αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «ηθικό κινδύνο»; Αυτός είναι ο κίνδυνος όπου κάποιος θα συμπεριφέρεται ανηθικα διασφαλίζεται από νόμους ή δράσεις άλλων παραγόντων,έναντι όλων των κινδύνων που η δική του συμεπριφορά θα δημιουργούσε: αν είμαι ασφαλισμένος κατά της φωτιάς, για παράδειγμα, θα μπορούσε να λάβω λιγότερες προφυλάξεις (ή ακόμη και καίω χώρους μου αν είναι να πάρω χρήματα ). Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες προστατεύονται από μεγάλες απώλειες ακόμη είναι σε θέση να διατηρήσουν τα κέρδη τους.

Ότι η κριτική του σχέδιου προήλθε από συντηρητικούς Ρεπουμπλικάνους όσο και απο την αριστερά θα πρέπει να μας κάνει να στοχαστούμε. Αυτό που αριστερά και δεξιά συμμερίζονται σε αυτή την περίπτωση είναι η αποστροφή τους για τους μεγάλους κερδοσκόπους και τις διοίκησεις των επιχειρήσεων που επωφελούνται από ριψοκίνδυνες αποφάσεις, αλλά προστατεύονται από τις αποτυχίες τους με «χρυσά αλεξίπτωτα». Από την άποψη αυτή, το σκάνδαλο Enron του Ιανουαρίου του 2002 μπορεί να ερμηνευθεί ως ειρωνικό σχόλιο σχετικά με την έννοια της κοινωνίας της διακυνδύνευσης. Χιλιάδες εργαζόμενοι που έχασαν τις δουλειές τους και την ασφάλιση τους εκτέθηκαν σε κίνδυνο, και είχαν παρά ελάχιστες επιλογές σ’αυτήν την περίπτωση. Ωστόσο, τα διευθυντικά στελέχη, οι οποίοι γνώριζαν για τους κινδύνους και είχαν επίσης την ευκαιρία να παρέμβουν στην κατάσταση, ελαχιστοποιλησαν την έκθεσή σε κίνδυνο από τη ρευστοποίηση των μετοχών τους ακριβώς πριν από την πτώχευση.

Έτσι, ενώ είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια κοινωνία που απαιτεί ριψοκίνδυνες επιλογές, οι ισχυροί κάνουν την επιλογή, ενώ άλλοι αναλαμβάνουν τον κίνδυνο Εάν το σχέδιο πραγματικά είναι «σοσιαλιστικό» μέτρο, είναι πολύ περίεργο: ένα «σοσιαλιστικό» μέτρο, στόχος του οποίου δεν είναι να βοηθήσει τους φτωχούς, αλλά τους πλούσιους, εκείνους που δεν δανείζονται, αλλά αυτοί που δανείζουν. Ο Σοσιαλισμός είναι ΟΚ, όπως φαίνεται, όταν χρησιμεύει για να σώσει τον καπιταλισμό. Τι γίνεται όμως όταν «ηθικός κίνδυνος» είναι εγχαραγμένος στη βασική δομή του καπιταλισμού; Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να διαχωρίστουν η ευημερία της Main Street από ότι της Wall Street. Η σχέση τους είναι μη μεταβιβάσιμη: ότι είναι καλό για την Wall Street δεν είναι απαραίτητα καλό για την Main Street, αλλά η Main Street δεν μπορεί να ευδοκιμήσει εάν Wall Street δεν πάει καλά - και αυτή η ασυμμετρία δίνει ενα των προτέρων πλεονέκτημα για την Wall Street.

Το συνήθες trickle down επιχείρημα κατά της ανακατανομής (με την προοδευτική φορολογία, κλπ) είναι ότι αντί να κάνουν τους φτωχούς πλουσιότερους, θα κάνει τους πλούσιους φτωχότερους. Ωστόσο, αυτή η αντι-παρεμβατική στάση στην πραγματικότητα περιέχει ένα επιχείρημα για τη σημερινή παρέμβαση του κράτους: αν και θέλουμε όλοι το καλύτερο για τους φτωχούς , είναι αντιπαραγωγικό να τους βοηθήσουν άμεσα, εφόσον δεν είναι δυναμικό και παραγωγικό στοιχείο. Η μόνο παρέμβαση χρειάζεται είναι να βοηθηθούν οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και, στη συνέχεια, τα κέρδη αυτομάτως θα εξαπλωθούν στους φτωχούς. Πέτα αρκετά χρήματα στη Wall Street, και τελικά θα φθάσουν τους Main Street. Αν θέλετε οι άνθρωποι να έχουν χρήματα για την οικοδομή , μην τα δώσετε σε αυτούς άμεσα, να βοηθήσουμε αυτούς που δανείζουν σε οικοδομές. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί πραγματική ευημερία - άλλως, το κράτος είναι απλώς διανέμει χρήματα στους απόρους σε βάρος εκείνων που δημιουργούν πλούτο. Είναι πολύ εύκολο να απορρίψει αυτό το σκεπτικό ως υποκριτική υπεράσπιση των πλουσίων. Το πρόβλημα είναι ότι όσο καιρό είμαστε κολλημενοι με τον καπιταλισμό, υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό: η κατάρρευση της Wall Street πραγματικά θα χτυπήσει απλούς εργαζόμενους. Γι 'αυτό οι Δημοκρατικοί που υποστήριξαν το σχέδιο οι δεν αντιβαίνουν προς τις αριστερές τους καταβολές . Θα αρκετά αντιφατικοί μόνο αν δεχθούμε το σκεπτικό των Ρεπουμπλικανων λαϊκιστών ότι ο καπιταλισμός και η ελεύθερη οικονομία της αγοράς είναι μια λαϊκή, εργατική λαϊκή υπόθεση, ενώ οι κρατικές παρεμβάσεις αποτελούν την στρατηγική της άρχουσας τάξης για την εκμετάλευση των σκληρά εργαζόμενων απλών ανθρώπων.

Δεν υπάρχει τίποτα νέο στην ισχυρή κρατική παρεμβάση στο τραπεζικό σύστημα και την οικονομία γενικότερα. Η ίδια η κρίση είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας παρέμβασης: όταν, το 2001, το φουσκα dotcom σκάσει, αποφασίστηκε να γίνει το πιο εύκολο να τα ανακατευθύνθεί η τραπεζική πίστη στην ανάπτυξη προερχόμενη από την στέγαση. Πράγματι, οι πολιτικές αποφάσεις είναι υπεύθυνες για την υφή των διεθνών οικονομικών σχέσεων γενικότερα.

Πριν από μερικά χρόνια, μια έκθεση του CNN σχετικά με CNN Μάλι περιγράφει την πραγματικότητα της διεθνούς «ελεύθερης αγοράς». Οι δύο πυλώνες της οικονομίας του Μαλι ό ένας είναι βαμβάκι στα νότια και τα βοοειδή στο βορρά, και οι δύο έχουν πρόβλημα, λόγω του τρόπου ότι οι δυτικές δυνάμεις παραβιάζουν τους ίδιους κανόνες που επιβάλλουν τόσο βάναυσα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου .Το Μάλι παράγει βαμβάκι από υψηλής ποιότητας, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά περισσότερα χρήματα για να στηρίξει το βαμβάκι, από το σύνολο του κρατικού προϋπολογισμού του Μαλί, επομένως είναι μικρή έκπληξη το γεγονός ότι το Μάλι, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί. Στο βορρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο ένοχος: η ΕΕ επιδοτεί κάθε αγελάδα με πεντακόσια ευρώ ετησίως. Στο Μάλι ο υπουργός Οικονομίας δήλωσε: δεν χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας ή τις συμβουλές ή διαλέξεις για τα ευεργετικά αποτελέσματα της κατάργησης των υπερβολικών κρατικών κανονισμών. Μόνο, παρακαλώ, να τηρήσουμε τους δικούς σας κανόνες για την ελεύθερη αγορά και ενοχλήσεις μας θα τελειώσουν Πού είναι οι Ρεπουμπλικάνοι υπερασπιστές της ελεύθερης αγοράς εδώ;
Πουθενά, γιατί η κατάρρευση του Μάλι είναι συνέπεια του τι σημαίνει για τις ΗΠΑ η φράση «Η χώρα μας πρώτη ».

Ολα αυτά δείχνουν ότι η αγορά δεν είναι ποτέ ουδέτερη: οι πράξεις πάντα ρυθμίζονται από πολιτικές αποφάσεις. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «ναι ή όχι κρατική παρέμβαση" αλλά "τι είδους κρατική παρέμβαση" Και αυτό είναι αλήθεια: είναι η μάχη για να καθορίσουμε τους όρους που διέπουν τη ζωή μας. Η συζήτηση για το σχέδιο ασχολείται με αποφάσεις σχετικά με τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, ακόμη και κινητοποιώντας το φάντασμα του ταξικού αγώνα. Όπως και με πολλά πραγματικά πολιτικά ζητήματα, αυτό είναι μη μεροληπτικό. Δεν υπάρχει «αντικειμενικά» μια θέση του ειδικού που απλώς να εφαρμόζεται: πρέπει κανείς να λάβει μία πολιτική απόφαση.

Στις 24 Σεπτεμβρίου, ο John McCain αναστέλει την εκστρατεία του και πηγαίνει στην Ουάσιγκτον, διακηρύσσοντας ότι ήταν καιρός να παραμερίσουν τις κομματικές διαφορές. Αυτή η κίνηση ήταν πραγματικά ένα σημάδι την ετοιμότητά του να βαλει ένα τέλος στην κομματική πολιτική, προκειμένου να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα που μας αφορούν όλους;

Σίγουρα Οχι.Ηταν ένας ελιγμός που κωδικά λέμε «Ο κ. McCain πηγαίνει στην Ουάσινγκτον». Η πολιτική είναι ακριβώς ο αγώνας να καθορίσει το "ουδέτερο" έδαφος, γι 'αυτό και η πρόταση McCain για να φθάσει σε όλες κομματικές γραμμές ήταν απόλυτη πολιτικη δράση, μια κομματική πολιτική με το πρόσχημα της μη κομματισμό, μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επιβάλει τη θέση του ως καθολικά -απολιτική. Αυτό που είναι ακόμη χειρότερο από το "κομματική πολιτική» είναι μια κομματική πολιτική που προσπαθεί να καλύψει τον εαυτό του ως μη κομματική: επιβάλλοντας τον εαυτό της ως η φωνή της ως Ολον, μια τέτοια πολιτική, απομειώνει τους αντίπαλους καθιστώντας τους απλούς εκπροσώπους ειδικών συμεφερόντων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ομπάμα είχε δικαίωμα να απορρίψει την έκκληση του McCain να αναβάλει την πρώτη προεδρική συζήτηση και να επισημάνει ότι η κρίση την πολιτική συζήτηση για το πώς οι δύο υποψήφιοι θα την χειριστουν ακόμη πιο επείγουσα. Στις εκλογές του 1992, Κλίντον κέρδισε με το σύνθημα «Ιτ’ς the economy stupid" Οι Δημοκράτες πρέπει να λάβει νέο μήνυμα: «Ιt’ς the POLITICAL ECONOMY stupid" Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται λιγότερο πολιτική, χρειάζεται περισσότερο.

Τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία χάνουν την δουλειά τους.Τι να κάνουμε;

Τη ριζική ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μας και την ανάπτυξή της υπό τις αρχές της αειφορίας και της σύμμετρης κατανομής στην κλίμακα της επικράτειας και υπό παραγωγικές σχέσεις που θα γέρνουν όλο και περισσότερο την πλάστιγγα προς όφελος της εργασίας. Για παράδειγμα, να μην στηρίξει το κράτος μια αυτοκινητοβιομηχανία που κλείνει (η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από περισσότερα αυτοκίνητα ή περισσότερα γκάτζετ) άλλα τόσο οι αντίστοιχες κρατικές επενδύσεις όσο και η εργατική δύναμη να κατευθυνθούν σε παραγωγικούς τομείς που θα αναπτύξουν τεχνολογίες προστασίας του περιβάλλοντος, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την εξυπηρέτηση δημόσιων αναγκών (π.χ. δημόσια μέσα συγκοινωνίας) κ.λπ.
Αυγή 9/11/09 Α.Μπαλτας

Αυτά δημοσιεύθηκαν την Κυριακή,σε ένα από τα πιο έγκυρα έντυπα της Αριστεράς,τα κυραικάτικα ενθέματα,που επι χρόνια επιμελήθηκε ο Α.Ελεφάντης.Ο δε Α.Μπαλτας είναι ένας από τους πιο εργατικούς πανεπιστημιακούς ,με αδιαμφισβήτη κοινωνική δράση και πολλαπλες παραμβάσεις στο κίνημα των πανεπιστημιακών.

Σήμερα βέβαια τα νέα είναι ότι 3,000,000 θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, στην αυτοκινητοβιομηχανία είναι σε κίνδυνο,ενω διεξάγονται συζητήσεις για την διάσωση της GM,μέσω κρατικής παρέμβασης.

Το ζήτημα είναι απλό και δύσκολο.Ενας έλληνας έκυρος αριστερός πανεπιστημιακός ,διατυπώνει δημόσια την γνώμη να μην υπάρξουν κρατικές βοήθειες σε αυτοκινητοβιομηχανίες που κλείενουν,την ώρα που η καρδούλα ξέρει του κάθε Αμερικάνου εργαζόμενου στο Μιτσιγκαν.

Το ιστολόγιο δεν έχει σκοπό ,να καταγγείλει κανένα,για υποτιθέμενες άστοχες θέσεις (θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια συντριπτική κριτική) ,απλώς αισθάνεται δικαιωμένο ,όταν υποστηρίζει ότι αν η Αριστερά θέλει σοβαρα να σχοληθεί εντος της οικονομίας,είναι υποχρεωμένη να διαλογισθεί εντός ενος διανοητικού πλαισίου, εσωτερικών αντιφάσεων , ατελειών, και δυνητικών λαθών.Η ασφάλεια της αυτονόητης δικαιίωσης είναι πολύ απλή όσον η κουβέντα γίνεται σε μια,εν πολλοις, ακαδημαική αντζέντα των μεγάλων εννοιών.

Καπιταλισμός,νεοφιλελευθερισμός, είναι έννοιες που μπορούν να οικοδομήσουν τα πιο εντυπωσιακά διανοητικά κατασκευάσματα,αλλά όταν πρόκειται να ασχοληθεί στην μεσαία κλίμακα της πραγματικόητητας είσαι υποχρεωμένος να τσαλαβουτήσεις εντος του τραυματικά «πραγματικού».Και όταν ο πολυπράγμων Ζιζεκ ανακοινώνει ότι δεν έχουμε ακόμα μια συνεκτική «διήγηση» έστω και αν το κάνει για να επιβεβαιώσει το ναρκισιστικό
Αγνωστικισμό του,που αενάνως τροφοδοτεί την εργασία του,έχει δίκιο.

Στο πλαίσιο αυτό ,της τραυματικής αναζήτησης ,των αντιφατικών λύσεων, κάτι ίσως προσπαθουν και μερικα απομονομένα ιστολόγια της ελληνικής μπλγκόσφαιρας.

Ολόκληρο το άρθρο του Μπαλτά στον τίτλο.

Η μαζική απεργία πείνας σε όλες τις φυλακές,οδηγεί σε ανθρωπιστική κρίση

Στην χθεσινή συναυλία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των φυλακισμένων ανακοινώθηκαν ανατριχιαστικά στοιχεία
Πάνω από 5000 κρατούμενοι κάνουν απεργία πείνας
Πάνω από 30 κάνουν και αποχή από λήψη νερού!!
Πάνω από 20 έχουν "ράψει" τα στοματα τους!!!!
Η κινητοποίηση αφορά όλες τις φυλακές.
Στην συναυλία διαβάστικαν σειρά ψηφισμάτων με συγκλονιστικά των Μ.Θεοδωράκη Μ.Γλέζου.
Η συνέχιση της απεργίας εγκυμονεί κινδύνους μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης.

Οι τράπεζες,τα αυτοκίνητα,τα φάρμακα κλπ αδειοδοτούνται για να αποσύρονται που και που οι άδειες

Οι κυριακάτικες εφημερίδες της Αριστεράς αφιερώνουν πολλές αναλύσεις ,σχετικά προγράμματα ολικών ή μερικών εθνικοποιήσεων των τραπεζών.
Μάλιστα τα μέτρα αυτά παρουσιάζονται ως μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής πλατφόρμας που έχει σκοπό να αναχαιτήσει επιπτώσεις στο βιωτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Υπηστηρίζω ότι είναι ασύμβατη με την πιο σύγχρονη φιλελεύθερη λειτουργία του κράτους η απόσυρση του από το πεδίο ελέγχου των τραπεζών ,και η καθυστέρηση της κυβέρνησης έχει ουσιαστικά ένα παθητικό κρατικιστικό χαρακτήρα.
Με κάποιον κωμικοτραγικό τρόπο η δημόσια συζήτηση ορίζεται από συντεταγμένες μιας παρωχημένης πόλωσης.Εθνικοποίηση vs Απόσυρση.
Το κράτος αποτελεί ένα εγγυητή ανάπτυξης των πολύμορφων και αναπάντεχων μορφών δημιουργικής ανάπτυξης των επιχειρήσεων.Ακόμη και σε πιο προωθημένες διανοητικές κατασκευές ουτοπικών ή κομμουνιστικών κοινωνιών που ενσωματώνουν το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης τεχνολογίας δεν μπορούμε παρά εννοήσουμε δομές ελέγχου και ρύθμισης μιας πολυμορφικής οικονομικής δραστηριότητας.
Οι τράπεζες αδειοδοτούνται και ελέγχονται αενάως από αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες.Και αυτό γίνεται γιατί διαχειρίζονται το μεγαλύτερο κοινωνικό αγαθό συνύπαρξης την εμπιστοσύνη ,την «πίστη» ,για την διαφύλαξη του ατομικού και κοινωνικού πλούτου όπως αυτός εμφανίζεται στην τροπικότητα του χρήματος.
Το ότι η διαχείριση της «πιστης» γίνεται τεχνικά όπως όλα τα προιόντα ,με κερδοφορία,διαφοροποίηση,ανταγωνισμό καινοτομία κλπ,αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε απωλέσει ,ως πολίτες, τον απόλυτο έλεγχο για την εκχώρηση της «εμπιστοσύνης» μας προς τον κάθε επιχειρηματία.Ο έλεγχος των τραπεζών είναι συνώνυμος με την ίδια την ένοια της οικονομίας και των συναλλαγών.
Με την έννοια αυτή αν η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι τράπεζες δεν διαχειρίζονται καλά την εμπιστοσύνη,τότε όπως αποσείρει άδειες κυκλόφορίας φαρμάκων,άδειες κυκλοφορίας αυτοκινήτων,άδειες κυκλοφορίας,οπλοφορίας κλπ,πρέπει εδώ και τώρα να λάβει αυτά τα μέτρα που έχει στο νομικό της οπλοστάσιο.Και άν η τραπεζική καινοτομία,έχει υπερβεί το νομικό επίπεδο μας,να νομοθετήσει εδω και τώρα,και να πράξει αναλόγως.Η παρέλκυση και η αβελκυρία είναι κραχτή πολιτική ευθύνη δια της παραλέιψεως.
Απο την άλλη η έννοια της εθνικοποίησης,παραπέμπει αμέσως στην μετατόπιση του κράτους από τον εγγυητή της κοινωνικής συνάρθρωσης σε πάροχο μιας υπηρεσίας την οποία θα ασκήσει καλά λόγω της «σοφίας» ή «πολιτικής απόφασης».
Η έλλειψη θεσμικής επινοητικότητας,ο εγκλωβισμός στα κλισέ, προκαλεί μια σπασμωδική αντίδραση όλων των πολιτικών,προς τα πίσω.
Η συντηρητική κυβέρνηση επιστρατεύει τον τακτικισμό της χρονικής επιμύκηνσης και η αριστερά να ανασύρει όχι το κράτος per se, αλλά την δεδομένη «σοφία» του την εξ’αποκαλύψεως «ικανότητα» του να επεμβαίνει ορθά στην οικονομία.
Οσο συνεχίζεται αυτή η πόλωση,δεν προμηνύεται τίποτα καλό.

Απο τους φίλους του"Koblopοulos" Φιλελευθερη Αριστερά:Μια μικροοικονομική θεμελίωση.

Από την πλευρά μας πιστεύουμε ότι πρέπει να εγκαταληφθεί οριστικά αυτή η αγιογραφική ιδεολογία που ισδυναμεί με με μια απαγόρευση σκέψης ,όπως θα έλεγαν οι Γερμανοί (Dekverbot).Εαν ο Μαρξ σε σημαντικά τμήματα του ωριμου έγου του παραμένει ρικαρδιανός και αν αυτό έρχεται σε αντίφαση με άλλα μερη του έργου του είναι πολύ που είναι πολύ πιο πρωτότυπα και ερμηνευτικώς ισχυρά,η θεωρία οφείλει να αποδεχθεί και να αναδείξει αυτήν την κατάσταση.Γ.Μηλιός.Δ.Δημούλης.Γ.Οικονομάκης.Η Θεωρία του Μαρξ για τον καπιταλισμό.σελ 15 (επιλογή του αποσπασματος και της εικόνας απο LLS)

Πέμπτη, 6 Νοέμβριος 2008

Φιλελεύθερη Αριστερά:μια μικροοικονομική θεμελίωση
Ένα από τα αγαπημένα θέματα του γράφοντος είναι ο ρόλος του κράτους σε όλες του τις εκφάνσεις. Στο κείμενο που ακολουθεί βέβαια δεν πρόκειται να υπάρξει κάποια ρηξικέλευθη απόδειξη του γιατί πρέπει να υπάρχει κράτος σε μια κοινωνία(πεποίθηση που συμμερίζομαι βαθύτατα) ούτε ποιες αρχές θα πρέπει να διέπουν τη λειτουργία του(οι απόψεις αυτές τα διατυπωθούν εν καιρώ, αλλά διαβάζοντας τα κείμενα του blog και τον τίτλο της παρούσας ανάρτησης μάλλον μπορείτε να καταλάβατε τι περίπου πιστεύουμε εδώ στου koblopoulou περί κράτους).Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η υποστήριξη μιας μορφής κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία κάτω από ορισμένες προυποθέσεις και με συγκεκριμένο τρόπο.

Την υποστήριξη αυτή (δυστυχώς για μένα) δεν είμαι ο πρώτος που τη σκέφτηκα:υπάρχει σε όλα τα βιβλία Δημόσιας Οικονομικής και αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα καλό θα ήταν να σταματήσει να διαβάζει αυτή την ανάρτηση και να πάει να αγοράσει την "Οικονομική του Δημοσίου τομέα" του Stiglitz.Για τους υπόλοιπους έχουμε και λέμε...

Ας διασαφηνίσουμε πρώτα ότι δεχόμαστε την ανάλυση των νεοκλασικών οικονομικών στα περισσότερα σημεία της και θα κινηθούμε με βάση την ανάλυση αυτή.Η οικονομική θεωρία μας λέει, λοιπόν, με δύο ωραία θεωρηματάκια(γνωστά ως "θεμελιώδη θεωρήματα των Οικονομικών της ευημερίας")ότι η καπιταλιστική οικονομία(sic) όταν λειτουργεί στα πλαίσια του τέλειου ανταγωνισμού σε όλες τις αγορές φτάνει σε μια γενική αποτελεσματική ισοοροπία.

Αυτό που ουσιαστικά λένε τα θεωρήματα είναι ότι όταν υπάρχει τέλειος ανταγωνισμός σε όλες τις αγορές δημιουργείται στην οικονομία η καλύτερη δυνατή από άποψη αποτελεσματικότητας(αλλά όχι από άποψη δικαιοσύνης)κατάσταση(το γνωστό "κατά Pareto άριστο").Γι'αυτό και οι οικονομολόγοι πάντα τονίζουν ότι ο τέλειος ανταγωνισμός είναι η καλύτερη και η πιο επιθυμητή μορφή αγοράς:εξασφαλίζει ότι η κατανομή των πόρων σε μια οικονομία γίνεται αποτελεσματικά(χωρίς απώλειες).

Και εδώ αρχίζει και γίνεται ορατή η πρώτη ανάγκη για κρατική παρέμβαση: το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει στις αγορές για να εξασφαλίζει την όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστική λειτουργία τους, εκτός αν κρίνεται απαραίτητο το αντίθετο. Αυτό σημαίνει άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, σπάσιμο των μεγάλων επιχειρήσεων σε μικρότερες, ενίσχυση των μικρών επιχειρήσεων με φορολογικές ελαφρύνσεις-επιδοτήσεις, σωστή κατανομή των δημοσίων δαπανών, καταπολέμηση των καρτέλ. Η κρατική παρέμβαση πρέπει να βοηθάει τις αγορές να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικά γίνεται προκειμένου ο μηχανισμός των τιμών να λειτουργήσει εκκαθαριστικά. Υπάρχει βέβαια η περίπτωση το κράτος να αφήνει διάφορες στρεβλώσεις στις αγορές για άλλους λόγους λ.χ. οι συνδικαλιστικές ενώσεις δημιουργούν στρεβλώσεις στις αγορές εργασίας και αρκετοί υποστηρίζουν ότι δεν θα έπρεπε να λειτουργούν. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η στρέβλωση που προκαλούν οι ενώσεις εργαζομένων σε πολλές περιπτώσεις είναι θετική και θα πρέπει να γίνεται(όχι βέβαια σε όλες) και θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη τους:παρόλα αυτά παραμένουν μια στρέβλωση του ανταγωνισμού και αυτό έχει και αρνητικές συνέπειες για το εργατικό δυναμικό.

Είπαμε, λοιπόν, την πρώτη αιτία για κρατική παράμβαση στην οικονομία:προστασία του ανταγωνισμού στις αγορές. Το βασικό πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι τέλειος ανταγωνισμός δεν υπάρχει σε καμία αγορά, ούτε υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει:είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα για να συγκρίνουμε εναλλακτικές αγορές και το βασικό συμπέρασμα που έχει προκύψει είναι ότι οι ανταγωνιστικές αγορές είναι δικαιότερες από τις μη ανταγωνιστικές.Σαν να μην έφτανε αυτό ακόμα και σε ένα πλήρως θεωρητικό πλαίσιο εμφανίζονται ατέλειες στις αγορές, καταστάσεις δηλαδή που αν η αγορά λειτουργεί ακόμα και κάτω από τις ηρωικές υποθέσεις των εγχειριδίων δεν οδηγείται στο καλύτερο δυνατό σημείο.Οι εξαιρέσεις αυτές είναι δύο ειδών:οι εξωτερικότητες και τα δημόσια αγαθά.Ως εξωτερικότητες ορίζουμε τις επιδράσεις στην ευημερία κάποιου που έχουν οι ενέργειες κάποιου άλλου, π.χ. η μόλυνση μιας λίμνης από τη λειτουργία ενός εργοστασίου(αρνητική εξωτερικότητα) ή οι θετικές συνέπειες της ανώτρης εκπαίδευσης για όλη την κοινωνία(θετική εξωτερικότητα).Ως δημόσια αγαθά ορίζονται αυτά που η κατανάλωση τους από κάποιον δε σημαίνει τον αποκλεισμό κάποιου άλλου από την κατανάλωση του ίδιου αγαθού, π.χ.οι φάροι, η εθνική άμυνα, οι δρόμοι(όταν δεν υπάρχει μποτιλιάρισμα). Αυτές είναι καταστλασεις που αν η αγορά λειτουργήσει απρόσκοπτα θα δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα:το εργοστάσιο θα καταστρέψει τη λίμνη και κανείς δε θα κατασκευάζει φάρους, δρόμους κλπ αφού όταν θα έχει επωμιστεί το κόστος και θα μπορούν να το χρησιμοποιούν όλοι χωρίς να πληρώνουν δεν θα είναι καθόλου ελκυστική επένδυση.

Φτάνουμε, λοιπόν, στη δεύτερη ανάγκη για κρατική παρέμβαση: το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει στην οικονομία για να λύνει τα προβλήματα των εξωτερικών επιδράσεων και της παροχής των δημοσίων αγαθών. Οι τρόποι αυτοί είναι διαφόρων ειδών αλλά θα αναφέρουμε τους πιο χαρακτηριστικούς: τη φορολογία(βλέπε και προηγούμενη ανάρτηση εδώ) και την παροχή(προσοχή:όχι απαραίτητα την παραγωγή!) των δημοσίων αγαθών.Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θα φορολογούνται οι αρνητικές εξωτερικότητες και επιδοτούνται οι θετικές και ότι θα εξασφαλίζεται η παροχή κάποιων δημοσίων αγαθών από το κράτος.Το ξανατονίζω:δεν είναι ανάγκη το κράτος να είναι υπεύθυνο για την παραγωγή των δημοσίων αγαθών.Θα είναι υπέθυνο μόνο για την παροχή του.Δηλαδή άνετα μπορεί να επιδοτεί έναν ιδιώτη για να φτιάχνει φάρους ή δρόμους ή πυραυλικά συστήματα.

Είπαμε, λοιπόν, μέχρι τώρα ότι το κράτος μπορεί να παρεμβαίνει στην οικονομία για να υποστηρίζει τον ανταγωνισμό στις αγορές(πλην των περιπτώσεων που δημιουργούνται θετικές στρεβλώσεις και μέχρι κάποιο σημείο) και για να διορθώνει τις ατέλειες τους(που ανιχνεύονται ακόμα και θεωρητικά).Κατ'αυτόν, τον τρόπο μας λέει η οικονομική θεωρία ότι θα έχουμε πιο αποτελεσματικές κατανομές πόρων στην οικονομία. Ας διασαφηνίσουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό:όσο πιο ανταγωνιστικά λειτουργούν οι αγορές τόσο πιο πολύ πλεόνασμα θα δημιουργείται.Η οικονομική θεωρία δε λέει ΤΙΠΟΤΑ για το πώς θα πρέπει να μοιράζεται το πλεόνασμα αυτό:το κριτήριο που αναφέραμε πιο πάνω(το "κριτήριο αποτελεσματικότητας κατά Pareto") μας λέεο πότε μια κατανομή πόρων είναι αποτελεσματική.Δε μας λέει πια κατανομή πόρων είναι δίκαιη ή επιθυμητή.

Και φτάνουμε στον τρίτο λόγο κρατικής παρέμβασης στην οικονομία: το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει στην οικονομία για να επιβάλει τους όρους δικαιοσύνης που η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι επιθυμεί. Αυτό που ουσιαστικά λέμε είναι ότι υπάρχουν διάφορες απόψεις για το ποια είναι η δίκαιη κατανομή εισοδήματος, μεταξύ των οποίων και η άποψη ότι το κράτος δεν πρέπει να προβαίνει σε καμιά αναδιανεμητική πολιτική και ότι το κράτος πρέπει να εφαρμόζει τις πολιτικές που υποστηρίζουν τα άτομα που το αποτελούν.Προσωπικά πιστεύουμε ότι εκτός από δικαιότερο είναι και πολύ πιο αποτελεσματικό (βλέπε τις απόψεις τους Ρωλς και του Σεν) το κράτος να παρεμβαίνει στη διανομή του εισοδήματος μέσω της φορολογίας και να εφαρμόζει αναδιανεμητικές πολιτικές. Θεωρούμε ακόμα απαραίτητο το κράτος να παρέχει ένα minimum παροχών σε κάθε πολίτη , οι οποίες θα αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα όλων και θα εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο κομμάτι πλούτου σε όλους αναιξερέτως.

Αφού, λοιπόν, δεν εξασφίλεζεται κάποιος όρος δικαιοσύνης (ακόμα και από την θεωρητική-τέλεια)λειτουργία της αγοράς, το κράτος πρέπει να παρέμβει για να επηρεάσει την κατανομή των πόρων και να τη φέρει σε αυτό που η κοινωνία θεωρεί πιο δίκαιο. Είδαμε ότι υπάρχει η δυνατότητα η κυβέρνηση να παρέμβει στην οικονομία και να αυξήσει και την αποτελεσματικότητα και τη δικαιοσύνη που επικρατούν στην οικονομία.Φτάσαμε, όμως, στο σημείο που πρέπει να δικαιολογήσουμε και το συνθετικό "φιλελεύθερη" στο σύνολο των ιδεών μας και στον τίτλο της ανάρτησης: ενώ τα προβλήματα οικονομικής αποτελεσματικότητας και οικονομικής δικαιοσύνης παρέχουν ευκαιρίες για κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία, δεν την καθιστούν και απαραίτητη. Το γεγονός ότι η κατανομή των πόρων που δημιουργείται από την αγορά είναι ατελής(είτε από άποψη αποτελεσματικότητας είτε από άποψη δικαιοσύνης) δε σημαίνει ότι η κυβέρνηση είναι σε θέση να κάνει κάτι καλύτερο.

Για παράδειγμα, το κόστος για τη δημιουργία ενός φορέα που θα ασχολείται με την αντιμετώπιση μιας εξωτερικότητας μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το κόστος της ίδιας της ξωτερικότητας.Επίσης, ο γιγαντισμός και η γραφειοκρατία(χαρακτηριστικά που συνήθως υπάρχουν στα "μεγάλα" κράτη) οδηγούν τις κυβερνήσεις σε άστοχες επιλογέςμε καταστροφικά αποτελέσματα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα:είπαμε ότι ως θετική εξωτερικότητα η εκπαίδευση πρέπει να επιδοτείται και να εντάσσεται στο σύνολο παροχών που το κράτος παρέχει σε κάθε πολίτη.Δεν μπορούμε, όμως, να μην παρατηρήσουμε πως η κρατική παρέμβαση στον τομέα αυτό έχει δημιουργήσει καταστροφικά προβλήματα και έχει κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας ένα από τα χειρότερα της Ευρώπης.

Αυτό που λέμε ουσιαστικά είναι ότι η κρατική παρέμβαση αν γίνει όπως πρέπει και όταν πρέπει μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Η εμπειρία δείχνει ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων τα κάνει χειρότερα αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν αρκεί για να την αποκλείσουμε από την οικονομία. Στο κάτω κάτω κάθε κυβερνητική παρέμβαση συνεπάγεται μια ανακατανομή πόρων και θα πρέπει να την κρίνουμε με βάση τα αποτελέσματά της. Η Δημόσια Οικονομική(και μάλλον η κοινή λογική) μας υποχρεώνει να βλέπουμε την κρατική παρέμβαση στην οικονομία υπό το πρίσμα τριών ερωτημάτων:

-Θα αυξήσει την αποτελεσματικότητα;

-Θα έχει επιθυμητές αναδιανεμητικές συνέπειες;

-Το κόστος της είναι λογικό;

Νομίζω πως η σημερινή πολύπλοκη πραγματικότητα έχει φέρει το τέλος των διαφόρων νεομαρξιστικών ευκολιών("αν το παρέχει το κράτος είναι δίκαιο και καλό") και νεοσυντηρητικών αφελειών("η αγορά λειτουργεί τέλεια, χωρίς καμία κρατική πρέμβαση"). Τα προβλήματα του σήμερα είναι πολύπλοκα και μόνο με την ορθή συνηδειτοποίηση του ρόλου του κράτους στην οικονομία μπορούν να επιλυθούν.