Ενα συνεχές απεργιών ,απόγνωσης και στο βάθος Slavoj

Δεν έχουν περάσει και πολλοί μήνες ,πολύ πριν το «μνημόνιο» όταν ξαφνικά η Ελλάδα ανακάλυψε τους «σκλάβους» της Αμαλιάδας (εδώ), και οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ αποκάλυπταν πως στην Κρήτη η μαύρη εργασία είχε ξεπεράσει όλα τα δεδομένα.(εδώ)


Η μισθωτή εργασία στην Ελλάδα είναι συστηματικά υπονομευμένη. Οι πραγματικές αμοιβές είναι μικρές, και υπάρχει τεράστια αδήλωτη εργασία. Τα φαινόμενα είναι αναλυμένα χιλιάδες φορές

Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα των εισφοροδιαφυγών δημιουργεί απασχόληση, ευελιξία, συγκρατεί την ανεργία ,αλλά δεν δημιουργεί κανένα έδαφος δημιουργίας θέσεων απασχόλησης με ποιότητα. Οι ανάγκες για μισθωτή εργασία με στοιχειώδη δικαιώματα και μέλλον καλύπτονταν μόνο στο δημόσιο και τις Δεκο, και στις ελάχιστες μεγάλες οικονομικές μονάδες του Ιδιωτικού Τομέα.

Οι ομάδες του κόσμου της μισθωτής εργασίας ευρίσκονται απομονωμένες σε ένα πλέγμα οικονομικών δομών , σε μια οικονομική άρθρωση ασταθή ασύμμετρη. Η μικρή οικονομική μονάδα εξασφάλιζε άρρητες ισχυρές συναινέσεις, αμοιβαίες συνομωσίες, σε μια ιδιότροπη «ταξική συνεργασία» ενώ οι εργαζόμενοι στις Δεκο και το δημόσιο ,με ρητορεία Γ Διεθνούς και Εύχαρη συναίνεση στις πρακτικές Μαυρογυαλούρου ένοιωθαν τουλάχιστον αξιοπρέπεια. Οι κρατικοί έλεγχοι για την εργασία ήταν το μοντέλο για τους έλεγχους που ακολούθησαν για την απαγόρευση του τσιγάρου.

Έρχεται η κρίση και η συνταγή είναι απλή. Μειώστε τις αμοιβές , τις συντάξεις, μπας και ισορροπήσετε τα δημοσιονομικά, και μπας αυξήσετε την παραγωγικότητα, και βλέπουμε.

Η συνταγή εφαρμόζεται, μόνο που είναι πιο μοντέρνα από ότι πρέπει, είναι αυστηρά ομοιοπαθητική. Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας, καλείται να υποστεί μια δηλητηρίαση, η οποία θα διεγείρει άλλα υποσυστήματα του ανοσοποιητικού της οικονομίας για να επέλθει η οψέποτε η θεραπεία.

Όσοι είναι χρόνια στην γκρίζα ζώνη της ιδιωτικής οικονομίας, εξοβελίζονται σιωπηλά όπως πάντα, και όσοι ευρίσκονται στις πιο τυπικές ζώνες υφίστανται ήδη τα συμπτώματα του φαρμάκου, αλλά από ότι φαίνεται αυτά θα χειροτερεύσουν. Ταυτόχρονα η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα των εισφοροδιαφυγών εμφανίζει σημάδια διάλυσης, οι δε υποτιθέμενοι δυναμικοί κλάδοι δεν δείχνουν και κανένα δυναμισμό.

Η ομοιοπαθητική της τρόικας προς το παρόν δείχνει μόνο τα αρνητικά της.

Ο ΓΑΠ παίζει το χαρτί της έλλειψης εναλλακτικής. Ο Σαμαράς καιροσκοπεί ,αν και τελευταία υπήρξε και μια πολύ επεξεργασμένη φίνα και αναπάντεχη αινιγματική  συνηγορία της πολιτικής του (εδώ) .Η αριστερά έχει διατυπώσει τα πάντα.Anything goes. Λαϊκή εξουσία , έξω από την ΕΕ, μέσα στην ΕΕ, όχι στις απολύσεις , ναι στις δικές μας «συντροφικές αποχωρήσεις» , και υποστήριξη στις κινητοποιήσεις ελπίζοντας στην «δυναμική» που θα ανατρέψει και θα δημιουργήσει «καταστάσεις». Μόνο που η προεξοφλημένη δυναμική είναι σαν χρηματιστηριακό παράγωγο. «Σορτάρεται» και «ανάποδα». Και από ότι φαίνεται ο Ρουμπινί διαβάζει Πριν -Λαπαβίτσα, και ο Γιούνκερ Θέσεις- Μηλιό.

Το βέβαιο είναι ότι η νεοελληνική «πολυσθένεια» ή «πολυέργεια» δηλαδή η τελική εξασφάλιση ενός επιπέδου ζωής , μέσω ενός καταμερισμού εσόδων και ροών από πολλαπλές αντιφατικές (ως προς την τυπική τους θέση) πηγές με βάση την οικογένεια – γένος φτάνει στα όρια της. Η ΔΥ σύζυγος δεν μπορεί να συνεχίσει να εγγυάται το δάνειο του βιοτέχνη εισφοροφυγά συζύγου, το μικρό μαγαζί που διαθέτει η οικογένεια στην υποβαθμισμένη Αθήνα είναι ξενοίκιαστο και τα δώρα των παππούδων μειώθηκαν. Ο βιοτέχνης έχει ήδη μειώσει τους μισθούς των δύο μακρινών συγγενών που εργάζονται μαζί, από τους τρεις Πακιστανούς (προφανώς με μαύρα) απασχολείται ο ένας ,και οι εισφορές στο ΙΚΑ ξαναμπήκαν σε ρύθμιση.

Δίπλα στα στρώματα του συστημικού αδιέξοδου προβάλουν νέες μορφές της απόγνωσης.

Και στην συγκυρία αυτή αναδύονται πολλαπλά σενάρια έκφρασης της απόγνωσης. Οργανωμένη , τακτοποιημένη δυσαρέσκεια ,δηλαδή απεργίες , συλλαλητήρια , πορείες , αλλά και ηφαιστειακή έκρηξη χωρίς όνομα και ταυτότητα. Η κάθε μορφή χωριστά (πχ «Δεκέμβρης» , τυπικές πορείες ΚΚΕ) αλλά και οι δύο μαζί (Μάιος 10 – Μαρφίν)

Η απόγνωση ως αναλογική δομή συνεχούς, όχι ως ψηφιακά πίξελ προς τακτοποίηση.


Μια εβδομάδα απεργιών που επιπλέουν σε ένα δυναμικό συνεχές απόγνωσης και πάνω στην στιγμή «σκάει μύτη» και ο Slavoj .

Slavoj το Youtube είναι γεμάτο από τις διαλέξεις σου, σε είδαμε πέρσι δύο φορές στην Αθήνα , σε παρακαλώ μην ξανακάνεις τα ίδια κόλπα.

Πρώτον μη φοράς φανελάκι για να το τραβάς, μη ξεκινήσεις με ανέκδοτο που έχεις πει τις προηγούμενες πέντε φορές με τον χωρικό και την γυναίκα του ή το άλλο με τον συμβολικό ευνουχισμό.

Slavoj μας αρέσεις τόσο πολύ γιατί είσαι ευρηματικός ανήσυχος αλλά ,αρχίζω να σε βαριέμαι γιατί η ανησυχία σου είναι τόσο προβλέψιμη. Και επειδή εμείς σε αγαπάμε με τα ελαττώματα σου, δηλαδή ξέρουμε ότι κρύβεις και ένα μικρό showman μέσα σου, και ότι με τους αναλογικούς συλλογισμούς σου λες και ξελές ,σκέφτηκα να μεταφράσω ένα μικρό κομματάκι με την προσδοκία να το προσέξουν όσοι παρακολούθησαν και χειροκρότησαν την M.Χάρνεκερ. Ο Slavoj ξέρει τι λέει και ξέρει τι γράφει, τα "λέω ξελέω" του είναι λεπτεπίλεπτα και παραγωγικά, μόνο που προσέχει πάρα πολύ το ακροατήριο του , και γουστάρει το χειροκρότημα. πχ στην Αθήνα δεν θα έλεγε ποτέ όσα πρόσφατα έγραψε:

«Με αυστηρά Μαρξιστικά κριτήρια , η Βενεζουέλα , όπως άλλωστε και η Σαουδική Αραβία, σήμερα αναμφίβολα εκμεταλλεύεται τις άλλες χώρες: η κυριότερη πηγή πλούτου της το πετρέλαιο είναι μια φυσική πηγή πλούτου, και άρα η τιμή του είναι ένα ενοίκιο το οποίο τελικά δεν εκφράζει καμία αξία (δηλαδή να προέρχεται από εργασία).


Οι πολίτες της Βενεζουέλας απολαμβάνουν μια μορφή συλλογικού ενοικίου από τις αναπτυγμένες χώρες ,ενός ενοικίου που κερδισμένου μόνο από την κατοχή ενός φυσικού πλούτου.


Ο μοναδικός τρόπος για να μιλήσουμε για εκμετάλλευση της Βενεζουέλας εδώ είναι να εγκαταλείψουμε την θεωρία της αξίας του Marx,και να υιοθετήσουμε την νεοκλασική θεωρία των τριών συντελεστών παραγωγής (φυσικός πλούτος, εργασία, κεφάλαιο) όπου ο καθένας συνεισφέρει προς την αξία του προϊόντος.

Μόνο εάν εφαρμόσουμε την νεοκλασική θεωρία μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια αναπτυγμένη οικονομία δεν πληρώνει όλη την τιμή του πετρελαίου (πλήρη εννοούμε την τιμή που θα είχαμε σε μια ιδανική συνθήκη ανταγωνισμού) και άρα πριν τον Τσάβες η Βενεζουέλα ήταν «υπό εκμετάλλευση». Δεν μπορούμε να ισχύουν και τα δύο , η Μαρξική θεωρία της αξίας και η έννοια της εκμετάλλευσης των αναπτυσσομένων χωρών μέσω της ληστείας του φυσικού πλούτου.» Living the end times p 241-2