Ποιός και γιατί φοβάται την ιδεολογική κριτική της διαφθοράς.Ζητήματα Θεωρίας Πράξης

Τα ιστολογικά δρώμενα είναι γνωστά


Με αφορμή μια ανάρτηση στην «Στρουθοκάμηλο» οι Cynical και Radical Desire προβαίνουν σε μια οξύτατη κριτική όπου λίγο ως πολύ εγκαλούνται όσοι προτάσσουν την διαφθορά ως σημείο αιχμής της αριστεράς είτε ενοχοποιούν τους εργαζόμενους (cynical) είτε κινούνται εντός μιας απολιτικής ή συντηρητικής πολιτικής (Radical)

Ευτυχώς τα ιστολόγια έχουν σχόλια ,ευτυχώς που όλοι δείχνουν μια υπομονετική διάθεση διαλόγου και έτσι με την πλοκή ξεκαθαρίζουν τα σημεία διαφωνίας

Προφανώς κανένας από τους ενιστάμενους είναι υπέρ της διαφθοράς, άλλωστε το οξύμωρο είναι ότι η Cynical πρωταγωνίστησε στην καμπάνια «Η διαφθορά είναι φθορά» .

Αυτό το οποίο συνέβη είναι ότι και οι δύο κάνουν ένα σοβαρό λάθος σε σχέση με την θεωρία και την «πράξη» των πολιτών.

Το λάθος τους νομίζω προέρχεται από έλλειψη εμπειριών και παραστάσεων από κινηματικές διαδικασίες και αυτό θα ήθελα να επεξεργαστώ

Τα κινήματα δυσφορίας ή δράσης ή επανάστασης κλπ είναι πολύμορφα, ανεπανάληπτα, πρωτότυπα , αυθόρμητα κλπ

Αυτά μπορεί να είναι πιο αυστηρά οικονομικά ταξικά αλλά περιέχουν και στοιχεία εντός οικονομίας πχ φυσιολατρίας, συνείδησης (αντιρρησίες) ,ατομικών δικαιωμάτων (ομοφυλόφιλοι) ,κατά της διαφθοράς κλπ κλπ

Η πολυπλοκότητα των κινημάτων αυτών δημιουργεί την βάση μιας συζήτησης για την φύση τον προσανατολισμό τους .

Εδώ εισέρχεται το ζήτημα της λεγόμενης «θεωρίας»

Η αριστερά ,σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την συντήρηση, εμπεριέχει μια άλλη δράση μια άλλη πρακτική που είναι ο θεωρητικός στοχασμός για τα τεκταινόμενα της κοινωνίας. Εδώ άλλωστε είναι η μεγάλη υπεροχή της. Οι προβληματισμοί αυτοί έχουν ιστορικό βάθος οξύτατων διαφωνιών, σχισμάτων, βιτριολικών αντιρρήσεων κλπ.Ο θεωρητικός αυτός στοχασμός είναι αναγκαίος γιατί αν δεν ανατραπούν οι συντεταγμένες των κυρίαρχων ιδεών τότε δεν υπάρχει αριστερά. Τα πάντα εκκινούν από τις ιδέες, και για αυτό ο θεωρητικός πόλεμος είναι συστατικό καταστατικό στοιχείο της αριστεράς.

Ας μην πάμε στο παρελθόν

Όσοι ασχολούνται με τα σύγχρονα της αριστεράς ξέρουν ότι οι αντιθέσεις «Derby” «Φιλαθλος» δεν είναι τίποτα προς αυτό που συμβαίνει μεταξύ Ζιζεκ Νεγκρι Λακλάου κλπ .Χαμός οξύτατων διατυπώσεων αποστάσεων .

Οι φίλοι ιστολόγοι δεν κατανοούν πως ,που, και γιατί διεξάγονται οι διαφωνίες. ‘Όλα αυτά γίνονται αυστηρά σε τόπους χρόνους και συνθήκες θεωρητικής διαμάχης. Σε βιβλία ,αμφιθέατρα περιοδικά

Ας δούμε μερικά παραδείγματα

Ο Ζίζεκ είναι βιτριολικός εχθρός μιας mainstream οικολογίας. Καταγγέλλει μια θρησκευτικού τύπου πρόσληψη της φύσης, την καταναλωτική εκμετάλλευση της από διαφόρους. Ο Ζίζεκ όμως δεν είναι κατά των οικολογικών κινημάτων των φυσικών προσώπων που έχουν αυτές τις ιδέες και μάχονται για αυτές. Ο Ζίζεκ δεν θα πήγαινε σε μια διαδήλωση πολιτών για τα δικαιώματα των ζώων να τους «τα πει ένα χεράκι». Εκφράζει τις δηλητηριώδεις αντιρρήσεις του εκεί όπου η αντίρρηση έχει νόημα ,στον χώρο και στους τρόπους των Ιδεών.

Ο Νέγκρι διατυπώνει την θεωρία του πλήθους ,απέναντι σε μια παραδοσιακή έννοια της τάξης αλλά ποτέ δεν διανοείται να πάει ,ας πούμε, σε καμιά διαδήλωση του Παμε και να τους πει «τι κάνετε ρε αναχρονιστικοί»;

Τα κείμενα που αναπτύσσονται για τον εντοπισμό και καταγγελία της διαφθοράς είναι αυθεντικά υπό διαμόρφωση κινήματα βάσης, τα οποία εκφράζουν την αυθεντική πολιτική δυσφορία για το φαινόμενο της διαφθοράς. Είναι πολιτικά όσο και όλα τα άλλα μη αυστηρά ταξικά κινήματα που εμπλουτίζουν την σύγχρονη πολιτική. Όλοι όσοι δυσφορούμε είμαστε ισότιμοι με κάθε μερικό κίνημα που ενυπάρχει

Οι φίλοι ,δεν διακρίνουν καθόλου αυτή την διαφορά, και εκφράζουν μια ριζική αντίρρηση αδικώντας τον εαυτό τους, όχι στο θεωρητικό επίπεδο που υποστηρίζει τέτοια κινήματα αλλά απέναντι στο ιστολογικό ρεύμα αυτό καθαυτό.

Καθαρό foul

Όποιος δυσφορεί με μερικά κινήματα που επιδιώκουν την βελτίωση των συνθηκών πριν από μια ριζική μεταβολή είναι υποχρεωμένος να τα βάλει ευθέως πχ με τον μέγιστο μαρξιστή ιστορικό Hobsbawm , o οποίος τόσο πρόσφατα είπε

Το μέλλον μας είναι οι μικτές οικονομίες. Καθήκον της Αριστεράς είναι να βρει το πώς αυτές θα λειτουργούν.

Εντός αυτής της θεωρητικής βάσης κινήθηκαν όσοι προσπάθησαν να στοχαστούν ως ιστολογικός κινηματισμός για την διαφθορά και την αριστερά

Αντί να αντιδιαστέλλεται ο Μαρξ ,(και να αδικείται κατάφορα) προς ένα αυθεντικό κίνημα, καλό είναι θυμόμαστε τις διαφορές θεωρίας πράξης

Αλλιώς τα κινήματα θα ήταν παρά ένα πολύβουο μελίσσι διαφωνούντων

ΥΣ

Αντιτάξαμε ένα κείμενο του Ν.Σεβαστάκη ακριβώς γιατί εντοπίζει την σημασία των μη οικονομικών θεμελίων της αριστεράς ως απαραίτητο συστατικό της συγκυρίας.

Δουλειά Τσίπα και Φιλότιμο
Η εξουσία ως θύμα
Αντι-θέσεις:Μια κριτική στην πολιτική ρητορική της Αριστεράς
Ποιος και γιατί φοβάται την ιδεολογική κριτική της διαφθοράς.Ενα κείμενο του Ν.Σεβαστάκη

Ποιος φοβάται και γιατί την ιδεολογική κριτική της διαφθοράς.Ενα χρήσιμο απόσπασμα του Ν.Σεβαστάκη

Ξαφνικά σε δύ σημαντικά ιστολόγια διατυπώνετια μια ένσταση για την αξία μιας αυτόνομης ιδεολογικής κριτικής της διαφθοράς.

Με ένα αυθαίρετο τρόπο ,σχεδόν ενοχικό,ωσάν οι κατηγορίες της διαφθοράς να φορούσαν συγκεκριμμένα πρόσωπα,η ηθικη αξιολόγηση απορρίπτεται ως "νεοφιλελευθερη ηθικολογία" που αποκρύπτει σχεδόν μαγέυει την ύπαρξη ταξικών σχεσων πολώσεων κλπ

Μάλλον άστοχη και τόσο επιφανειακή κριτική.

Ας δούμε όμως ένα  απόσπασμα του Ν.Σεβεστάκη (Ελευθεροτυπία 6/2/2010) που δημιουργεί το έδαφος για να καταλάβουμε την ΑΥΤΟΝΟΜΗ αξία μιας αριστερής κριτικής στα θέματα ηθικής και ιδεολογίας.


Η προσκόλληση των φιλελεύθερων και αριστερών δυνάμεων στον νομικό ορθολογισμό και στα θέματα της οικονομίας έχει αφήσει ουσιαστικά ελεύθερο το πεδίο σε έναν δεξιό «γκραμσισμό». Και είναι μάλλον ευεξήγητο το γιατί οι εθνοκεντρικές-πολιτισμικές εμφάσεις μπορεί να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της οικονομικής συμπίεσης.



Η πλειονότητα των πολιτών φαίνεται να πιστεύει ότι στα «οικονομικά» έχει μειωθεί σημαντικά, αν όχι πλήρως, η δυνατότητα ισχυρής πολιτικής βούλησης, ανεξαρτησίας αποφάσεων και εναλλακτικών πολιτικών χειρισμών. Μια χώρα αλυσοδεμένη στα χρέη και υπό διαρκή δημοσιονομική επιτήρηση δεν έχει δυνατότητες πολιτικού ή οικονομικού αυτοκαθορισμού. Αυτό δεν δηλώνουν σε όλους τους τόνους οι ελίτ και οι καθοδηγητές γνώμης; Οτι, με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν περιθώρια ιδεολογικής «πολυτέλειας» στον σκληρό πυρήνα των κρατικών πολιτικών.


Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο αριστερός ριζοσπαστισμός, αγκιστρωμένος στο κοινωνικό ζήτημα, στα κοινωνικά δικαιώματα και στην πίστη για αλλαγή οικονομικού παραδείγματος συναντά τεράστιο πρόβλημα.


Το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει με τον δεξιό «πολιτισμικό» ριζοσπαστισμό: αυτός έχει κάθε ευχέρεια να εκτρέπει τα αιτήματα αυτοκαθορισμού και τις ίδιες τις αναφορές στη συλλογική αυτονομία και στη λαϊκή κυριαρχία, επικαλούμενος ένα πρόβλημα (εθνικής) ταυτότητας που απειλείται με αλλοίωση και εκφυλισμό.

Αυτα ως ορεκτικό οψόμεθα

Όλο το άρθρο του Σεβαστάκη εδώ.
 
Cynical H εξουσία ως θύμα
 
Radical Desire Αντιθεση στην ρητορία της Ανανεωτικής Αριστεράς

Αντικαπιταλιστική Υπευθυνότητα η Υπεύθυνος Αντικαπιταλισμός

Τον Σεπτέμβριο του 2008 είχαμε αναφέρει το «γοητευτικό φιλελευθερισμό» της Άκρας Αριστεράς.


Με αφορμή το βιβλίο του Philippe Raynaud "Το μωσαϊκό της Άκρας Αριστεράς" είχαμε προσπαθήσει να παραθέσουμε μια σειρά ιδεών που κατέληγαν στην παράγραφο

«Με την εξαιρετική ανάλυση αποκαλύπτεται ότι η προγραμματική ανανέωση της αριστεράς δεν τοποθετείται διαμετρικά απέναντι στον φιλελευθερισμό ,αλλά αναζητάει μια υπέρβαση ,με την οικειοποίηση ,ενσωμάτωση των προσταγμάτων του. Η χονδροειδής πόλωση αριστεράς φιλελευθερισμού ,πάει περίπατο»

Η ανάρτηση εδώ
Για να το πω κωδικά αν φιλελευθερισμός είναι ατομική ιδιοκτησία ,ατομικά δικαιώματα ,επιχειρηματικότητα ,ανοικτά εμπορικά σύνορα, τότε αριστερά τον 21 αιώνα δεν είναι κολεκτιβιστική ή κρατική εξουσία ,αλλά «αριστερή» διαπραγμάτευση της ατομικής ιδιοκτησίας και εθελοντικός συνεταιρισμός ,υπεράσπιση και εμβάθυνση των ατομικών δικαιωμάτων, «αριστερή» επιχείρηση και «αριστερή» επιχειρηματικότητα, «αριστερή» παγκοσμιοποίηση.

Δυστυχέστατα μια σχετική οκνηρία της αριστερής διανόησης ,ό χρόνιος οργανικός κρατισμός της ,η απουσία παραστάσεων και εμπειριών από το παραγωγικό γίγνεσθαι , ο εγκλωβισμός στην κενολογία του «αντι νεοφιλελευθερισμού» και η πονηρία των ελληνικών ελίτ να παριστάνουν τους φιλελεύθερους entrepreneurs ,δημιουργεί ένα λαϊκό σύνδρομο απελπισίας που οξύνεται καθώς καταρρέει το υπόδειγμα του οθωμανικο-κρατικού καπιταλισμού μας.

Η κατάρρευση της απασχόλησης ,η δημοσιονομική κατάρρευση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθούν μόνο ως ερέθισμα για να αποδείξουμε την αδικία του καπιταλισμού, γιατί τότε δεν μιλάμε για πολιτική αλλά για χιλιασμό. Όταν η αριστερά ήταν πλειοψηφικό ρεύμα δημιούργησε το σχεδόν δημοτικό τραγούδι «ο ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα» και όχι το ακυκλοφόρητο «η κατοχή μας όξυνε την ταξική συνείδηση» .Τι ακριβώς έγινε με το ΕΑΜ ο Καλύβας δικαιούται να ψάχνει και πιθανόν να αποκαλύψει πολλά και διάφορα, αλλά η αλήθεια ότι το άσμα αναφέρεται σε πείνα και την σωτηρία.

Τα λέμε αυτά γιατί βλέπουμε ότι όταν η αριστερά κινείται με ευθύνη, άσχετα με το τοπολογικό στίγμα της (ρεφορμιστική, συνεπής, αντικαπιταλιστική κλπ ),που είναι κατά την ταπεινή γνώμη μας νυσταλέο κλισέ, αν θέλει να κάνει πολιτική και όχι παραγωγή «αντικαπιταλιστικού» θεάματος ,αν κινείται με πολίτες του 2010 και όχι με «καρτούν» τότε αναγκαστικά γίνεται πιο στοχαστική, ενδοσκοπική και ερευνητική.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν ένα κείμενο του Π.Παπακωνσταντίνου .Ο γνωστός δημοσιογράφος ,προφανώς κινούμενος σε ένα περιβάλλον πολλαπλών παραστάσεων, καταθέτει μια ανάλυση που βασίζεται σε τσιτάτα του Λένιν. Το ενδιαφέρον είναι ότι καθώς το κείμενο είναι ενδοαριστερό ,απευθύνεται προς το εσωτερικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ανασύρει από τον Λένιν εκείνες τις πλευρές του που αναδεικνύουν το πρωτείο του ειρηνικού δρόμου έναντι ενός εξωτερικού εξαναγκασμού του «μη ειρηνικού» ,την απέχθεια προς τον λαϊκισμό παροχών πληθωριστικού χρήματος, την ανάγκη κοινωνικών συμμαχιών και το απόλυτο πρόταγμα μιας «θετικής¨ πολιτικής ,και την καταγγελία μιας «κλειστοφοβίας».

Ο ΠΠ απευθύνεται στον χώρο του και προφανώς είναι υποχρεωμένος να μιλήσει στα συμφραζόμενα που αυτός αποδέχεται .Οι κοινωνικοί και πολιτικοί χώροι έχουν εσωτερικούς κώδικες που πρέπει να χρησιμοποιήσεις .Ωστόσο υποστηρίζω ότι κινείται εντός μιας υπεύθυνης θετικότητας μιας σώφρονος αναζήτησης μιας «επανάστασης» του 21 αιώνα, που αναγκαστικά δεν μπορεί να μην μεριμνά για το σύνολο της κοινωνίας όπως αυτή ρέει πραγματικά για το σύνολο της παραγωγής και της οικονομίας και όχι όπως αυτήν φανταζόμαστε μέσα από τις διάφορες μερικότητες

Το άρθρο του ΠΠ εδώ

Μερικά αποσπάσματα ακολουθούν (υπογραμμίσεις LLS)

Υπό αυτό το πρίσμα, οποιαδήποτε θετική πολιτική θέση μεταφράζεται ως διαχειριστική, όπως η αναφορά στο έθνος θεωρείται εξ ορισμού εθνικισμός, στην παραγωγικότητα παραγωγισμός, στην οικονομία οικονομισμός, στη μεταρρύθμιση ρεφορμισμός και στο κράτος κρατισμός.

Ασφαλώς, ο φόβος της ενσωμάτωσης στα μικροαστικά, ρεφορμιστικά ρεύματα, που αναπτύσσονται στο έδαφος της κρίσης είναι μια κατ’ αρχήν υγιής αντίδραση στους κόλπους της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γίνεται, όμως, αυτοκαταστροφική στο βαθμό που οδηγεί σε πολιτική παράλυση και «επαναστατική» κλειστοφοβία, που εμποδίζει τις πιο μάχιμες δυνάμεις να βγουν από τα λαγούμια τους, στο πεδίο της ανοιχτής, μαζικής δράσης, που σημαίνει αναγκαστικά δράση με εργαζόμενους πολύ διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων.

Στο άρθρο του «Σχετικά με τα συνθήματα», ο Λένιν υπερασπίζεται τη θέση ότι το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», που ήταν σωστό από τη δημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη μέχρι τα αντεπαναστατικά γεγονότα του Ιούλη, «ήταν σύνθημα ειρηνικής εξέλιξης της επανάστασης προς τα εμπρός».

Λίγο νωρίτερα, στο άρθρο του «Για τους συμβιβασμούς», ο Λένιν, αφού υπενθύμισε τη βιτριολική κριτική του Ένγκελς στους «ασυμβίβαστους» οπαδούς του ανόθευτου κομμουνισμού εδώ και τώρα, επανέφερε την πρόταση για ένα συμβιβασμό των μπολσεβίκων με τα μικροαστικά κόμματα των μενσεβίκων και των εσέρων στην εξής βάση: «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ, κυβέρνηση από εσέρους και μενσεβίκους υπόλογη απέναντι στα σοβιέτ». «Μόνο στο όνομα της ειρηνικής αυτής εξέλιξης της επανάστασης, δυνατότητας πολύ σπάνιας στην ιστορία και εξαιρετικά πολύτιμης», έγραφε ο Λένιν, είναι δυνατό κάτι τέτοιο

Αφού σημειώσει ότι οι εργάτες πληρώνουν πιο οδυνηρά από όλους τις συνέπειες του πληθωρισμού, ο Λένιν τονίζει: «Η απεριόριστη έκδοση χαρτονομίσματος ενθαρρύνει την κερδοσκοπία, δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να κερδίζουν μ’ αυτήν εκατομμύρια και δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες για την τόσο αναγκαία διεύρυνση της παραγωγής». Αργότερα, την περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, έναν αναγκαστικό συμβιβασμό της εργατικής εξουσίας με το διεθνή καπιταλισμό που παρέμενε κυρίαρχος, ο Λένιν θα υπερασπιζόταν και πάλι την ανάγκη μιας σοσιαλιστικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με μέτρα καταπολέμησης του πληθωρισμού και ανόρθωσης του νομίσματος.

Εικόνα από το : random1881.wordpress.com/.../

'Εκτακτη Κινητοποίηση σήμερα 6:30 Προπύλαια

ΟΛΟΙ στην έκτακτη ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ σήμερα στις 6.30 στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

και πορεία στη Βουλή και στα γραφεία της Ευρωπαικής Ένωσης,

ενάντια στην προσφυγή της κυβέρνησης στο ΔΝΤ

H Ψυχανάλυση ως ερμηνευτικό σχήμα μιας αδυναμίας εξόδου από την οικονομική κρίση

Ε καλά τώρα............

Η ψυχανάλυση έχει περάσει εδώ και δεκαετίες στον χώρο της pop λαϊκής αυτομόρφωσης. Υποσυνείδητα, συμπλέγματα ,Οιδίποδες ,απωθήσεις και καθηλώσεις ανήκουν στο λεξιλόγιο της κάθε χαλαρής συζήτησης από το καμάκι μέχρι κουτσομπολιό .Ήρθε και ο Ζιζεκ και εντός του υπερπληθωρικού project του, που ακροβατεί μεταξύ ακαδημαϊκής αυστηρότητας ,αριστερής στράτευσης και διανοουμενίστικου τσαλρατανισμού μας άνοιξε τα μάτια να βλέπουμε το πιο συμβατικό σινεμά με τις πιο περίπλοκες Λακανικές έννοιες, και έτσι έδεσε το γλυκό.

Το ενδιαφέρον είναι όσο η ψυχανάλυση έγινε δημοφιλής όσο και οι εκπομπές κουζίνας στην Ελληνική τηλεόραση, άλλο τόσο η χρήση της ως αυστηρά θεραπευτική αγωγή είναι σχετικά όλο και πιο λίγο εφαρμόσιμη. Την ψυχανάλυση προτιμούν κυρίως πρόσωπα υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με σχετικά καλό εισόδημα ,που προσέρχονται με απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα της αγωγής τους. Ως γνωστόν μέχρι πριν μισό λεπτό οι σχετικοί του είδους ασχολούνται με το αιώνιο ζήτημα. Πότε τελειώνει η ψυχανάλυση .Κατά πάσα πιθανότητα ποτέ.

Η ψυχανάλυση απασχολεί όλους τους διανοούμενους, στην επιστημολογική της διάσταση ,τα σχετικά περιοδικά αυξάνονται, τα διδακτορικά επίσης αλλά σε σχέση με αυτό που αποτελεί αυστηρά τεχνικά ψυχική υγεία είναι περιφερειακό. Αν φίλε μου δεν αισθάνεσαι πολύ καλά η πιθανότητα να το λύσεις μέσω των λίγων σχετικά ψυχαναλυτών είναι όση η πιθανότητα ο Μπάγεβιτς φιλήσει τον Χατζηχρήστο στην πίττα της ΑΕΚ. Δηλαδή δεν είναι αδύνατο αλλά προϋποτίθενται πολλά πάρα πολλά.

Σκεφτόμουνα την αυτήν την ιδιόρρυθμη λειτουργία της ψυχανάλυσης ,αυτήν την τρομερή ασυμμετρία δημοφιλίας και εφαρμογής καθώς διαβάζω διάφορα για την οικονομική κρίση.

Η τρέχουσα συζήτηση μου φαίνεται κάπως «ψυχαναλυτική» στην μορφή της

Για δες την αντιστοιχία

Ας υποθέσουμε ότι τα προβλήματα μας με τα spreads είναι σαν τα ψυχιατρικά «συμπτώματα». Δηλαδή είναι αφόρητα ,επώδυνα, και ενώ ξέρουμε την προέλευση τους από μια θεμελιώδη απορρύθμιση σε ένα βαθύτερο επίπεδο το οποίο σχετικά απλά κατανοούμε (παγκόσμια υπερχρέωση)

Τα spreads είναι το σύμπτωμα του βαθύτερου μηχανισμού στρέβλωσης που προέρχεται την χρόνια καθήλωση της οικονομικής μηχανής (της αέναης διόγκωσης του χρέους) όπως αυτό γίνεται αντίστοιχα με μια ψυχαναλυτική καθήλωση.

Δεν υπάρχει κανένας που να μην καταλαβαίνει ότι από πού προέρχονται τα spreads.Αλλά η διάγνωση όπως γίνεται οδηγεί αυτόματα σε μια μακρόχρονη αγωγή με αβέβαια αποτελέσματα .

Ναι αλλά το σύμπτωμα (spread) δεν φεύγει γρήγορα ,παρά μόνο με μια άλλη αγωγή από αυτή που η ερμηνεία μας οδήγησε.

Διαγνώσαμε τα spreads με όρους ψυχανάλυσης ,και ζητάμε μια σωστή λύση με όρους φαρμακευτικής αγωγής ,εδώ και τώρα.

Το ενδιαφέρον είναι και με τις δεξιές και αριστερές ερμηνείες του φαινομένου

Η αριστερά λέει:

Μα καλά ψυχικά άρρωστοι (αενάως χρεωμένοι) είναι όλοι; Δεν είναι αδικία να έχουμε μόνο εμείς το σύμπτωμα (spreads);

‘Άρα αν κάνουμε μια φαρμακευτική θεραπεία σοκ στον ασθενή σε ένα κόσμο ψυχικά διαταραγμένων (παγκόσμια υπερχρέωση) κάνουμε μια τρύπα στο νερό, και μάλιστα μπορεί να σκοτώσουμε τον ασθενή.

Άρα η λύση είναι αναποτελεσματική, αλλά και χωρίς την άρση της παγκόσμιας ψύχωσης (υπερχρέωσης) τίποτα δεν γίνεται.

Το Πασόκ λέει

Παιδιά εγώ είμαι ο ψυχίατρος αυτήν την εποχή.

Ξέρω την ψυχαναλυτική ανάλυση, αλλά ο ασθενής είναι σε υστερική κρίση.

Αν δε του κάνω φαρμακευτική αγωγή, τον χάνουμε πριν την ψυχανάλυση

Η ΝΔ λέει

Ήμουνα ο προηγούμενος ψυχίατρος

Είχα τον ασθενή χωρίς συμπτώματα, παρότι η ψύχωση ήταν βαριά.

Δεν του κάνα καμία σοβαρή ψυχανάλυση, αυτό είναι αλήθεια ,αλλά τουλάχιστον δεν είχε συμπτώματα. Σας τον παρέδωσα άρρωστο με επιδεινωμένη κατάσταση αλλά πολύ ήπια συμπτώματα .

Εσείς δεν ξέρετε τι κάνετε.

Αυτά σκεφτόμουνα καθώς ο φίλος μου Elias  που επισήμανε κάτι πολύ ενδιαφέρον (εδώ)

Τα μέτρα Παπακωνσταντίνου ,αν δεν είχαμε τα υψηλά τρέχοντα spreads,θα ήταν ικανά να επαναφέρουν μια σχετική ισορροπία.

Με λίγα λόγια μια θεωρητικά σωστή θεραπεία που γίνεται σε λάθος χρόνο ,από λάθος υπολογισμό , γιατί αφήσαμε τον ασθενή να περιπέσει σε υστερική κρίση

Ρε παιδιά όταν ο γιατρός βάρδιας αλλάζει λέμε τι παραδίδει

Όσο για τον σωστό ψυχαναλυτή (Αριστερά) έχει πάντα τις καλύτερες εξηγήσεις ,αλλά η αγωγή του είναι μακρόχρονη, και έχει νόημα όταν όλοι κάνουν ψυχανάλυση. Αλλιώς ο ψυχικά υγιής σε ένα κόσμο ψυχικά ασθενών θα είναι μόνος του τόσο ώστε που τελικά θα υποφέρει παραπάνω όντας με μια άγνωστη ψυχική νόσο.(Κούβα)

ΑΡΧΕΙΟ LLS:13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008.

Με κλικ στον τίτλο ένα τελικά προφητικό post
Με την αγάπη μου σε κάποιον που τότε έγραψε 

Οι Νεοζηλανδοί προφανώς δεν είναι ούτε αριστεροί ούτε νεοφιλελεύθεροι παίρνουν ότι θεωρούν καλύτερο. Ο χαρακτηρισμός αριστεροί φιλελεύθεροι είναι όντως κάτι που τους χαρακτηρίζει και το θεωρώ επιτυχία να είναι κάποιος αριστερός φιλελεύθερος εν μέσω της απόλυτης επικράτησης (έως τώρα τουλάχιστον) του σκληρού νεοφιλελευθερισμού.

Θα μου λείψεις πολύ σύντροφε εν LLS

Greek Rider

Οι φορές που διαφώνησα με τον Greek Rider είναι λίγο περισσότερες από αυτές μου συμφώνησα . Άρα δικαιούμαι να του πω


Φίλε Rider

-Θα μας λείψει η εργατικότητα σου

-Θα μας λείψει η υπευθυνότητα και νηφαλιότητα

-Θα μας λείψει η συνεχής προσπάθεια τεκμηρίωσης

-Θα μας λείψει τελικά η καλύτερη πλατφόρμα ενημέρωσης

Τώρα βέβαια μας κοροϊδεύεις λίγο

Γιατί τα ιστολόγια γράφονται και από την Γη του Πυρός, άρα θα σε δούμε σε λίγο εδώ

Η μεγάλη μου ένσταση

Οι πληροφορημένοι και προβληματισμένοι πολίτες έχουν ρόλο να εμπλουτίζουν τον κοινωνικό προβληματισμό και όχι απλά να τον αναπαράγουν .Και ο Greek Rider μου έδωσε την εντύπωση ότι ενώ διέθετε την ενέργεια και την δύναμη μιας δημιουργικής πολιτικής, που άλλωστε την υλοποιεί, λίγες φορές την χρησιμοποίησε θετικά, αλλά την ανακύκλωσε καταγγελτικά. Είχε το σοβαρότερο ιστολόγιο καταγγελίας ένας άνθρωπος που ήταν πέραν αυτής ,ήταν τελικά της θετικής δράσης και της υπέρβασης.

Ο αναβάτης θα πάει στον σωστό δρόμο της δυναμικής δράσης, ενώ το ιστολόγιο του διέσπειρε μόνο θυμό και εικαστικές παραστάσεις του καπιταλισμού. Μέχρι και που στο τέλος τσαντίστηκε και μας χάρισε και το ΔΝΤ.

Καλή δουλεία στην Νέα Ζηλανδία .

Μόνο που στην επιστροφή θα σε περιμένει μια μικρή έκπληξη.

Σε πολύ λίγο καιρό θα είμαστε πιο ελκυστικοί, πιο δυναμικοί, πιο ανοικτοί από ότι το ιστολογιο σου περιέγραψε.

Να προσέχεις.

ΟΧΙ ΣΤΟ IMF!!!ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

• 

Γιατί η Ελλάδα έχει δυναμικούς εύστροφους ανθρώπους


Γιατί η Ελλάδα έχει ιστορική παράδοση αυτενέργειας και ελευθερίας

Γιατί το κρατικοδίαιτο block που μας κυβερνά είναι κοινωνική μειοψηφία

Γιατί το ιδιωτικό χρέος μας είναι από τα μικρότερα, γιατί ατομικά είμαστε υπεύθυνοι

Γιατί με κοινωνική στράτευση μπορούμε να απορροφήσουμε προσωρινά μεγάλα spreads από την αγορά

Γιατί οι η πλειοψηφία δουλεύουμε σκληρά ευσυνείδητα και το ραχατιλίκι του Δημοσίου δεν μας αρέσει

Γιατί πληρώνουμε φόρους

Γιατί ξέρουμε όλους τους χαραμοφάηδες που παρασύρουν τους αδύνατους ορίζοντας σαν ιδεώδες την λούφα και την διαφθορά

Γιατί η παραγωγική Ελλάδα είναι πανίσχυρη στον σύγχρονο κόσμο

Γιατί η παραγωγική Ελλάδα θα παρασύρει και τους αμελείς

Γιατί δεν φοβόμαστε τον 21 αιώνα όπως δεν φοβηθήκαμε κανένα αιώνα

Γιατί θα προστατέψουμε τους νέους από τα βερεσέδια μας μόνοι μας

Γιατί γίναμε σύγχρονη και ανεπτυγμένη κοινωνία με τον κόπο μας

Για χίλια γιατί

ΟΧΙ ΣΤΟ IMF ,ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΉΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τα είπε ο LEO με δέκα λέξεις

"Σκοτώνομαι" και γράφω ,μεταφράζω Zizek,Negri,Hayek bla bla συνθέσεις και synthesis και κουταμάρες ,γιατί δεν μπορώ να τα πω απλά

Ερχεται ο Leo και τα είπε ΟΛΑ σε δέκα λέξεις,εγώ απλώς υπογράμησα.

Σήμερα στην Στρουθοκάμηλο

Καλησπέρα, μπήκα αργά αλλά είχα ασχολίες με τη Φυσική.


Λοιπόν για τους ΔΥ. Δούλεψα ιδιωτικά 23 χρόνια και είμαι 8 χρόνια στο Δημόσιο με διαγωνισμό ΑΣΕΠ. Τι έχω καταλάβει;

Υπάρχουν οι καλώς εργαζόμενοι. Συνήθως είναι άνθρωποι από τον ιδιωτικό τομέα που πήγαν στο δημόσιο, αργά, ή γουστάρουν τη δουλειά τους. Η δύναμη της αδράνειας και το αξιακό τους σύστημα τους οδηγεί.

Υπάρχουν οι επαγγελματίες λουφαδόροι. Συνήθως έχουν κομματική άκρη ή είναι μεγάλοι και κουρασμένοι, η βαρέθηκαν να παλεύουν με το χάος του δημόσιου και τα παράτησαν.

Τέλος η μεγαλύτερη μάζα είναι άνθρωπο χαμηλών δυνατοτήτων, κοινωνικά αγράμματοι, που όμως θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι αν η διοίκηση ήταν σωστή και τους αξιοποιούσε. Αν δεν ήταν τόσοι πολλοί σε άχρηστες θέσεις για να κάνουν άχρηστα, βαρετά πράγματα. Το ξύσιμο σε ματώνει ξέρετε.

Εκεί βρωμάει το πράγμα, τοχω παλιότερα ξαναγράψει.

Γιατί;

Οι χειρότεροι των ΔΥ έχουν διευθυντικές θέσεις και είναι ανίκανοι να διοικήσουν σωστά , να μοιράσουν, εμπνεύσουν κλπ. Συνήθως είναι άνθρωποι με κομματική άκρη και συνδικαλιστική δράση. Έχοντας επίγνωση των αδυναμιών τους, φροντίζουν να κάνουν εξυπηρετήσεις σε όλους ώστε να σταθούν στο πόστο για όσο περισσότερο χρόνο γίνεται. Όμως ακόμα και αυτοί θα μπορούσαν κάτι καλό να κάνουν αν οι παραπάνω δεν ήταν τόσο άσχετοι, αν οι νόμοι δεν ήταν τόσο άχρηστοι, αν, αν, αν....

Τώρα στο δαιδαλώδες δημόσιο περιβάλλον βρίσκουν χώρο και παρασιτούν μεγάλα και μικρά κοράκια με τα γνωστά αποτελέσματα. Σε όλους όμως τη πόρτα έχει ανοίξει η φαύλη εξουσία, πολιτική και συνδικαλιστική. Η σχέση είναι αμφίδρομη.

Οι στόχοι στο Δημόσιο για την εξουσία όμως είναι δύο:

α. Διασπάθιση του δημόσιου χρήματος

β. Διορισμοί για να μην φωνάζει κανείς και να υπάρχουν ψήφοι.

Μόνο με βία αλλάζουν οι στόχοι της εξουσίας. Και η βία σήμερα λέγεται ΔΝΤ. Καλώς να ορίσει και ας μας γαμήσει.



18 Απριλίου 2010 9:42 μ.μ.



Το ιστολόγιο του Leo εδώ

Οικονομική και Ηθική Κρίση. Όψεις μιας μαχητικής αισιοδοξίας

Στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα εμφανίζεται στην Ελληνική κοινωνία ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Πολίτες σχεδόν εκτοπισμένοι από την πολιτική ζωή χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ,στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν ,εκτός των θέσεων του δημοσίου, διαπρέπουν ως ανεξάρτητοι επαγγελματίες ,επιχειρηματίες. κλπ. Την ίδια εποχή που η Αριστερά της εποχής διανοείται στα συμφραζόμενα των «πενταετών προγραμμάτων» οι αριστεροί δημιουργούν ένα ρεύμα αναγέννησης που εδράζεται στην κοινωνία των πολιτών και την αγορά. Το 1958 η ΕΔΑ απολαμβάνει ένα 20 % ,ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται ένα πρωτοφανές πολιτιστικό ρεύμα, του οποίου τα οφέλη απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.


Είναι η εποχή που δημιουργείται μια ηθική ηγεμονία της Αριστεράς, που κρατάει σχεδόν μέχρι σήμερα. Ο βλακώδης μυωπικός σχεδιασμός της συντηρητικής δεξιάς για ένα κοινωνικό αποκλεισμό μέσω της διοίκησης καταρρέει καθώς όντας αγοραφοβική δεν διανοείται ότι εντός στοιχειωδώς ανοικτής αγοράς οι αποκλεισμένοι θα την αξιοποιήσουν προς όφελος δικό τους και τελικά της κοινωνίας.

Το φαινόμενο δεν είμαι μοναδικό

Την δεκαετία του 70 τα αμερικανικά βράζουν από την φοιτητική εξέγερση. Είναι η χρυσή εποχή της αμφισβήτησης που αναγεννά την μουσική ,την φιλοσοφία στις ΗΠΑ. Δημιουργείται μια υβριδική κουλτούρα πολιτικής και οικονομικής αναγέννησης η οποία 8-10 χρόνια μετά δίνει καρπούς στην δυτική ακτή με μια πρωτοφανή τεχνολογική αναγέννηση της πληροφορικής. Η πληροφορική επανάσταση δεν είναι αποτέλεσμα μιας κεντρικής πολιτικής R&D ,αλλά μιας διεσπαρμένης λογικής αμφισβήτησης.

Δυστυχώς για δεξιούς και αριστερόφωνους συντηρητικούς η αμφισβήτηση η πρωτοβουλία είναι της ίδιας υφής είτε αφορά την πολιτική ή την οικονομία.

Εξήντα χρόνια μετά η Ελληνική κοινωνία ,χωρίς όμως διοικητικούς αποκλεισμούς έχει την πρόκληση μιας τερατώδους οικονομικής κρίσης. Είμαι απόλυτα αισιόδοξος είμαι βέβαιος ότι θα την ξεπεράσουμε και θα εξηγήσω την θεμελιακή αισιοδοξία μου.

1.-Η Ελληνική κοινωνία είναι πολυσυγκρουσιακή.

Η συγκρουσιακότητα μιας κοινωνίας δείχνει πριν από όλα ανθρώπινο δυναμικό υψηλών απαιτήσεων .Η κοινωνική ένταση είναι αντανάκλαση δεν είναι συμβάν. Η κοινωνική σύγκρουση πριν από όλα αποδεικνύει πως οι πολίτες αναζητούν το καλύτερο, έχουν πλεονάσματα επιθυμίας που η κοινωνική οργάνωση δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει .Όταν μια κοινωνία εξεγείρεται είναι κατ’ αρχάς υγιής στην ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού της. Η στοχοθεσία της έντασης μπορεί να είναι ασύμμετρη ή ατεκμηρίωτη αλλά αυτό δεν είναι βασικό .Το βασικό είναι πως υπάρχει η επιθυμία. Ε λοιπόν διαθέτουμε ανθρώπινο δυναμικό ανήσυχο και δημιουργικό.

2.-Είμαστε σε μια εποχή ευκαιριών και ανοιγμάτων

Ο σύγχρονος κόσμος είναι ανοικτός. Δεν υπάρχουν παρά δευτερεύοντα τεχνικά εμπόδια. Με 50 ευρώ ευρίσκεσαι στο Βερολίνο όταν θέλεις 45 ευρώ για να πας στα Γιάννενα. Η πληροφόρηση είναι δωρεάν τα παραδείγματα εύκολα να μαθευτούν και να αξιοποιηθούν. Την ώρα που η Κύπρος υφίσταται τις λιγότερες σχετικά επιπτώσεις εμείς είμαστε στην μιζέρια. Μήπως έχουμε να μάθουμε τίποτα από τους Κύπριους που πριν 35 χρόνια έμεναν σε αντίσκηνα και θρηνούσαν θανάτους και βιασμούς;

3.-Ο θυμός γίνεται κάποτε ευεργετικός

Όλοι είμαστε θυμωμένοι. Μια πολιτική τάξη μετρίων προσωπικοτήτων ,μια κάστα ανικάνων που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει παρά μόνο εντός ενός σοβιετικού κρατισμού μας έριξε στην ξέρα. Η συμβολική παρουσία του Παπούλια είναι ενδεικτική. Ο πρωταγωνιστής μιας αχρείας απάτης φοροδιαφυγής λούμπεν κομπιναδόρων (βίλα Εκάλης) φόρεσε το ύφος της παρθένας και μας κοιτάει με συμπόνια. Όμως αυτός ο θυμός είναι τρομερή πηγή ενέργειας .Μπορεί να γίνει ιδεοληψία, αυτοκαταστροφή αλλά μπορεί να γίνει και δημιουργία. Αν αφαιρέσουμε από τον «Βαζιώτη» το εγκλειστικό ιδεολογικό και ηθικό περίγραμμα τότε αυτός και η παρέα του τεχνικά κάνουν το σύγχρονο. Σχεδιάζουν οραματίζονται «εκτελούν». Δημιουργούν ένα brand name από το μηδέν .Οι ίδιοι άνθρωποι στην Καλιφόρνια θα έκανα κανένα dot com κολοσσό και θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας .Η πλεονασματική επιθυμία και η ηθική είναι το μέλλον των οικονομιών, αλλά όταν αυτά υπάρχουν χωρίς οικονομία γίνονται επώδυνη βλακεία.

4.-Η κοινωνική εξέλιξη και η κοινωνική ανατροπή συμβαδίζουν

Η σημερινή κοινωνία αναπαράγει δομικές ανισότητες, συστηματικές αδικίες .Η ανατροπή της είναι πάνω από όλα ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η εικόνα των φαναριών της Αθήνας που ξεχειλίζουν από ζητιάνους είναι το πιστοποιητικό της κοινωνικής αποτυχίας μας. Ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι πιο δίκαιες σχετικά κοινωνίες ,οι ανοικτές προς τις μεγάλες αλλαγές είναι οι πλούσιες, οι ανεπτυγμένες ,οι δυναμικές .Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για τις ριζικές αλλαγές είναι υποχρεωμένοι να λύσουν το πολύπλοκο αίνιγμα. Την ταυτόχρονη μέριμνα και δράση για την οικονομία και τη ανατροπή της. Είναι ίσως οξύμωρο αλλά η πραγματικότητα είναι ειρωνική. Η Δανία είναι πιο κοντά στον Κομμουνσιμό από την Κούβα. Η Κούβα είναι αντιπροσωπεύει μια ιδεολογική ευκολία, η Δανία μια επώδυνη περιπλοκή. Τα δύσκολα είναι γα τους τολμηρούς.

5.-Εχουμε παρελθόν και Know How Ηθικής Πνευματικής περισυλλογής

Ας μην γελιόμαστε πίσω από κάθε κρίση κρύβεται μια ηθική πνευματική αποσάθρωση. Ωστόσο εντός της ελληνικής κοινωνίας υπάρχουν αποθέματα και δομημένοι μηχανισμοί περισυλλογής που μπορούν να βοηθήσουν μια μαχητική ενδοσκόπηση. Παρά τα κλισέ της θρηνωδίας διαθέτουμε μια ενεργή κοινωνία αισθητικών και ηθικών αναζητήσεων. Δεν αναφέρομαι στην παρηκμασμένη ακαδημαϊκή αριστερόφωνη νομενκλατούρα , ούτε στον κάθε κρατικοδίαιτο ρουτινιάρη προοδευτικό της δημοσιότητας. Η περισυλλογή τους είναι εικονική .Το σύνδρομο Μικρούτσικος (ΕΚΚΕ,ΚΚΕ,ΠΑΣΟΚ,ΔΟΛ,Υπουργεία,αριστερόφωνη κοινοτοπία) πρέπει να τελειώσει. Αναφέρομαι στα δεκάδες θέατρα ,στο διαδίκτυο, στο my space,στο άγνωστο πλήθος της ηθικής δημιουργίας που υφέρπει. Αυτή δεν είναι μια άνευρη ποπ κουλτούρα, είναι μια δυναμική ηθική και πνευματική δυναμική που αντλεί από τα πλούσια αποθέματα μας.

Το κακό είναι πως την κρίση την δημιούργησαν οι ανίκανοι, οι ίδιοι προσπαθούν να την λύσουν και οι εντεταλμένοι για την έξοδο είναι εξαιρετικά μυωπικοί και απληροφόρητοι

Ε θα τους την κοπανήσουμε. Δεν ξέρω πως αλλά όπως γίνεται πάντα. Ανεξήγητα

Ο κουραστικός ιδεολογικός τουρισμός του Ignacio Ramonet

Ο Ignacio Ramonet διευθυντής της «Monde Diplomatique” είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Ελλάδα. Η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε το τελευταίο άρθρο του με τίτλο « το τέλος του κύκλου της σοσιαλδημοκρατίας» το οποίο αναπαράγεται.


Πρόκειται για αυτόν τον τυπικό νυσταλέο αναχρονιστικό πολιτικό λόγο ,που αναπαράγουν διάφοροι mainstream σχολιαστές της κεντροαριστεράς ,και ο οποίος όσο υιοθετείται τόσο συσκοτίζει την σχετική συζήτηση. Τώρα αν αυτός που τα λέει είναι και ο διευθυντής της «MD» , η αδράνεια του κύρους του προκαλεί πολλαπλά αποτελέσματα.

Εδώ όλο το άρθρο

Εδώ αναπαράγεται το γνωστό κλισέ το οποίο αρθρώνεται στα εξής σημεία

Α.-Κάποτε υπήρξε η καλή σοσιαλδημοκρατία ,με το ευρύ κοινωνικό κράτος και τις παροχές που λειτουργούσε

Β.-Για κάποιο άγνωστο συνωμοτικό λόγο ένα συμπαγές ιδεολογικό πολιτικό παγκόσμιο ρεύμα ονομαζόμενο «νεοφιλελευθερισμός» αναλαμβάνει την εξουσία ,και παρασέρνει την ανθρωπότητα σε ένα φαύλο κύκλο.

Γ.-Η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αναγεννηθεί «όπως παλιά» ,και το μέλλον μας είναι μια νέα ουτοπία, την οποία μπορούμε να εμπνευστούμε από την Λ.Αμερική.

Το σχήμα είναι απλό, βολικό, κολακεύει τον μέσο κεντροαριστερό αναγνώστη ,και ο IR απολαμβάνει την επιβεβαίωση του.

Αυτά που δεν μας λέει ο IR είναι

1.-Η σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε αφού οι προϋποθέσεις χρηματοδότησης του κοινωνικού κράτος ανατράπηκαν, καθώς οι οικονομίες της Δ.Ευρώπης έχασαν ανταγωνιστικότητα από την Ασία

2.-Η σοσιαλδημοκρατία κατέρρευσε γιατί δεν μπόρεσε να υποστηρίξει τις ιδεολογικές και φιλοσοφικές απαιτήσεις των πολιτών που απόλαυσαν την ανάπτυξη μετά τον πόλεμο, οι οποίοι απαιτούσαν μια νέα συνθήκη ατομικής και προσωπικής αυτοπραγμάτωσης πέραν της γενικευμένης κρατικής προστασίας.

3.-Τα κενά αυτά καλύφθηκαν από συντηρητικές κυβερνήσεις

4.-Η έννοια του «νεοφιλελευθερισμού» ως συμπαγούς ρεύματος συσκοτίζει την πραγματικότητα καθώς αποκρύπτει ότι η υιοθέτηση δομών αγοράς, ροής κεφαλαίων ,επιχειρηματικότητας έβγαλε από την φτώχεια 500-600 εκατομμύρια στην Ασία. Ταυτόχρονα υποκρύπτει ότι όλα τα προοδευτικά κινήματα του Γ κόσμου, δεν απαιτούν μια παγκόσμια «σοσιαλδημοκρατική» συνθήκη αλλά μεγαλύτερη παγκοσμιοποίηση, πρόσβαση στις αγορές, στα κεφάλαια ,στην παιδεία.

5.-Ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» στερημένος από οποιοδήποτε σαφές κριτικό περιεχόμενο νοηματοδοτεί το «κακό» της εποχής μας ,και έτσι χρησιμοποιείται σωρηδόν κατά περίπτωση.

6.-Αποτελεί σύμπτωμα μιας κουρασμένης Ευρωπαϊκής διανόησης η αναζήτηση ενός «εξωτικού» οράματος το αναζητά γεωγραφικά ,σαν τον καταναλωτή τουρίστα του συρμού που εντυπωσιάζεται από τα εξωτικά τοπωνύμια. Μπορεί ο IR να πηγαίνει για τουρισμό στην Βενεζουέλα ,αλλά να εμπνευστούμε από τον Τσάβες δηλαδή ένα συνηθισμένο πολιτικό χώρας με πετρέλαια ,δεν μας είναι κολακευτικό.

7.-Καμμία πολιτική δεν προχώρησε με νοσταλγίες ,ούτε με γεωγραφικές ζήλιες. Η Αριστερά καλείται να αναδείξει τα σύγχρονα προτάγματα που αντιστοιχούν στις ανάγκες που είναι και κοινωνική ασφάλεια και προσωπική ατομική εξέλιξη. Η απόδραση της αριστεράς προς ένα «εικαστικό» κολλεκτιβισμό προσπερνώντας την διερεύνηση μιας νέας «αριστερής» υποκειμενικότητας είναι η καλύτερη προσφορά στην συντήρηση. Η επικράτηση των συντηρητικών δυνάμεων (και όχι του ανύπαρκτου νέο φιλελευθερισμού) εδράζεται στην υπαρκτή αναζήτηση λύσεων στο αίτημα για μια νέα «μοναδικότητα» (singularity) ,κάτι για το οποίο η αριστερά καθεύδει.

Το θεωρητικό έργο-αντίδοτο του Α.Negri

Αν ο IR εκφράζει την κουρασμένη, άνευρη κεντροαριστερά που αναπαράγεται βυθισμένη στα κλισέ της, η θεωρητική αναζήτηση ενός διανοητή που «τοπολογικά» , «συμβατικά» κινείται στην Άκρα Αριστερά είναι σημαντική.

Ο ΑΝ κινείται δυναμικά σε ένα νέο πλαίσιο εννοιών και αναζητά τόσο τις νέες πολιτικές συλλογικές δομές όσο και τους νέους τρόπους που δομούνται οι σύγχρονες πολιτικές υποκειμενικότητες.

Ο Negri διακρίνει ανάμεσα στην «μοναδικότητα» (singularity) και την «ατομικότητα» (individuality).

H ατομικότητα είναι η υποκειμενικότητα του πολίτη καταναλωτή, που κινείται εντός υπαρκτών επιλογών, αλλά με κυρίαρχο το στοιχείο της επανάληψης, της επιστροφής, του εγκλεισμού .Η μοναδικότητα είναι η δυναμική υποκειμενικότητα του πολίτη που διαμορφώνεται εντός του κοινωνικού ανταγωνισμού, εντός της κοινωνικής δυναμικής του «πλήθους».

Είναι υποκειμενικά αδύνατο να μεταφερθεί όλος ο πλούτος αυτής της προβληματικής, αλλά εδώ ευρίσκεται το μέλλον της Αριστεράς, στην αναζήτηση ενός «αριστερού» πρωτείου του «ατόμου» και όχι στην αδύνατη οικονομικά ανασύσταση ενός κουρασμένου σοσιαλδημοκρατικού κράτους.

Ο κύριος IR μπορεί να συνεχίζει τον ιδεολογικό τουρισμό στην Λ.Αμερική ,και την κουραστική άνευρη φιλολογία του.

Minority Report Athens 2010

Minority Report

Ξένη ταινία

Ουάσινγκτον, 2054. Η Διεύθυνση Πρόληψης Εγκλήματος, βιώνει τις πιο αποτελεσματικές της μέρες, χάρη στους τρεις Προγνώστες, μεταλλαγμένους οργανισμούς με μεταφυσικές ψυχικές ικανότητες οι οποίοι, μέσα σ’ ένα περιβάλλον μητρικής διαβίωσης, οραματίζονται φόνους πριν ακόμη συμβούν. Ο πιο σημαντικός τομέας κατά της εγκληματικότητας έχει ως επικεφαλής τον αστυνόμο Τζον Άντερτον, άνθρωπο ολοκληρωτικά αφοσιωμένο στην τελειοποίηση και γενικευμένη χρήση της αλάνθαστης μεθόδου. Είναι όμως τόσο τέλειο το σύστημα ώστε να μην επιδέχεται αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητάς του; Όταν οι προγνώστες θα προβλέψουν πως ο ίδιος ο Άντερτον θα σκοτώσει σε λιγότερο από 36 ώρες έναν άγνωστό του άνδρα, ο άνθρωπος που στήριξε με απόλυτη πεποίθηση επί έξι χρόνια το πιο ολοκληρωμένο σύστημα εξάλειψης του εγκλήματος, γίνεται ο Νο1 ύποπτος και καταζητούμενος.



Έτος Παραγωγής:2002

Διάρκεια:145 λεπτά

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Steven Spielberg

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:Tom Cruise (Chief John Anderton) Max von Sydow (Director Lamar Burgess) Steve Harris (Jad) Neal McDonough (Fletcher) Patrick Kilpatrick (Knott) Jessica Capshaw (Evanna) Richard Coca (Pre-Crime Cop) Keith Campbell (Pre-Crime Cop) Kirk B.R. Woller (Pre-Crime Cop) Klea Scott (Pre-Crime Cop)

Αριστερά και Οικονομική κρίση:Λογική και Ευαισθησία

Οι Οικονομικές κρίσεις και η Αριστερά έχουν μια σχέση εξ’ ορισμού θεμελιακή. Η ίδια η υπόσταση της Αριστεράς αρδεύεται από την διαρκή κρίση και ανισότητα που προκαλεί η σημερινή οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας.


Το ερώτημα που τίθεται είναι πως η Ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση σαν την σημερινή.

Ο συντηρητικός συρμός που ανακαλύπτει πίσω από κάθε αγκύλωση αριστερούς δάκτυλους ,οδύρεται για την παραμικρή αντίδραση επικαλούμενος μια φανταστική ηρεμία η οποία θα μπορούσε να στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη, παραγνωρίζοντας ότι η κοινωνική αναστάτωση και η οικονομική ανάπτυξη μάλλον συμβαδίζουν παρά αποκλίνουν στην πρόσφατη ιστορία. Εξ’ άλλου η επιβεβλημένη κοινωνική «ηρεμία» του 67-74 θεμελίωσε την κρατικοδίαιτη οικονομία, και η συναινετική ηρεμία του 80-89 θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος των δανεικών.

Παρατηρώντας όμως πιο προσεκτικά η σημερινή κρίση ,οξύνει τα ανακλαστικά ευθύνης και σωφροσύνης ,της Αριστεράς και παρά τον συρμό τα δύο κύρια ρεύματα της με τις αποχρώσεις τους ,είναι πολύ προσεκτικά στην αρχιτεκτονική των αιτημάτων τους. Το ιστορικό βάρος της ανθρωπιστικής καταστροφής του εμφυλίου προκαλεί περίσκεψη και ευθύνη πολύ μεγαλύτερη από όση φαίνεται σε μια πρώτη ανάγνωση. Ο χαμένος και σχεδόν τραγελαφικός εμφύλιος είναι κλειδί για την ερμηνεία της Ελληνικής Αριστεράς, όσο ο υπερπληθωρισμός της Γερμανίας του μεσοπολέμου διαμορφώνει τις αντιπληθωριστικές υστερίες της Μέρκελ.

Οι πρωταθλητές του λαϊκισμού και αποπροσανατολισμού είναι περισσότερο οι εργολάβοι των ΜΜΕ που δεν επιδίδονται μόνο σε τρομολαγνεία του χρέους αλλά και στον ισοδύναμο «τηλεοπτικό» αντικαπιταλισμό .Όσοι κατά λάθος βλέπουν και ακούνε μερικές εκπομπές το πρωί, καταλαβαίνουν ότι η βερμπαλιστική αριστερά δεν ευρίσκεται στις διαδηλώσεις με τις απεργίες αλλά στα στούντιο.

Πολλές φορές η κυρίαρχη δημοσιότητα αρνείται να διαχωρίσει μεταξύ μιας αυθόρμητης σχεδόν αυτόματης λαϊκής δυσαρέσκειας που αυτοαναφλέγεται και αναπτύσσεται με τα πρότυπα μιας ευρύτερης νεοελληνικής συμπεριφοράς ανομίας, και την οποία σχεδόν ακούσια η Αριστερά ακολουθεί, και μιας φαντασιακής κατασκευής μιας Αριστεράς των ινστρουκτόρων. Φαινόμενα ακρότητας ,συλλογικού εγκλεισμού στην πολιτική αυτοκατανάλωση κλπ κλπ δεν είναι της Αριστεράς per ce ,είναι της νεοελληνικής δομής.



Θα δούμε λοιπόν ότι στην τρέχουσα συγκυρία η Αριστερά συμπεριφέρεται με «Λογική και Ευαισθησία» .Με βάση δε τον καταστατικό της ρόλο στο θέατρο της πολιτικής είναι μάλλον υποτονική. Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι η Αριστερά είναι θεμελιακά μια δύναμη αυτοργάνωσης, αυτοκίνησης, δηλαδή πρακτικών που προκύπτουν από ανεπτυγμένες κοινωνίες πολιτών, ενώ σε εμάς περισσεύει ο ανομικός ατομικισμός. Η σύγχρονες συλλογικότητες κινούνται περισσότερο στον χώρο των θεωρημάτων της Δημόσιας Επιλογής ,παρά στην πολιτική κληρονομιά μιας κοινωνικής αυτενέργειας. Η Ελληνική κρίση δημιουργεί ανάγκη για περισσότερη παραγωγική συλλογικότητα, από ότι η κοινωνία παράγει, και ουσιαστικά την «νύφη» πληρώνουν οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρητικά εδράζονται σε συλλογική δράση.

Ιστορικό πλέγμα αυτοκαταστροφής και περιρρέουσα δυναμική εγκλειστικού ατομισμού, δημιουργούν ουσιαστικά ένα χώρο μια ατμόσφαιρα ρεαλισμού, στην οποία οι κορώνες διάφορων (πχ Κανέλη, Λαφαζάνης) παίζουν τον ρόλο κυριολεκτικά «σάλτσας». Όποιος νομίζει πως οι οικουμενικές του 89 ήταν λάθη δεν έχει συλλάβει τις βαθύτερες ροές που διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις .Σε άλλη ανάρτηση έχουμε αναλύσει τα βαθύτερα αίτια αυτού του καλυμμένου αλλά ουσιαστικού στρατηγικού ρεαλισμού.

Που είναι η «έξοδος» του ΚΚΕ;

Όποιος θέλει να καταλάβει το βαθύτερο «σκέπτεσθαι» του μεγάλου κόμματος της Αριστεράς, πρέπει να επικεντρώσει σε αυτά για τα οποία σιωπά ,για όσα αναφέρεται σπάνια και όχι όσα επισημαίνει.

Αν δεν το έχετε πάρει είδηση η έξοδος από την ΕΕ ,δεν υφίσταται πλέον στο καθημερινό ρεπερτόριο. Υπάρχει χαμηλά σε προτεραιότητα σχεδόν ισότιμα με άλλα αιτήματα ,τακτικής ή στρατηγικής φύσεως. Η ΕΕ δεν αντιμετωπίζεται ως απτό σημερινό μόρφωμα που ασκεί πολιτική, αλλά ως περίπου ιστορική κατηγορία, ως εννοιολογικό εργαλείο περιγραφής της κατάστασης.

Και μόνο ενδεικτικά παραθέτω δυο links από σημαντικά κείμενα του ΚΚΕ όπου εν μέσω κρίσης η έξοδος από την ΕΕ ,απλώς υπομιμνήσκεται.

Στην βουλή η Παπαρήγα ξεχνάει τελείως την έξοδο, και θέτει σύμφωνα με το τίτλο του δημοσιεύματος ζήτημα «λαϊκής εξουσίας»!!!Δηλαδή αναφέρεται στο μέγιστο χωρίς να αναφερθεί καθόλου στο τώρα. Το χρονικό άλμα είναι τεράστιο.

Η υπεκφυγή είναι προφανέστατη. Ακόμη αναφέρεται σε μια σειρά πρόσκαιρων μέτρων που δεν παραπέμπουν από πουθενά έξοδος από την ΕΕ.

Οικονομική Στράτευση και αδιέξοδος Κρατισμός

Αν στο ΚΚΕ το στίγμα το δίνει η αποσιώπηση ,στην άλλη αριστερά αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε στους διανοούμενους. Στον χώρο αυτό η πραγματική ιδεοκίνηση γίνεται στα ακαδημαϊκά τεκταινόμενα. Εδώ όμως η αποκρυπτογράφηση πρέπει να γίνει από την ακαδημαϊκή ορθότητα και τεχνική ορολογία ,στην καθομιλουμένη.

Το προηγούμενο Σάββατο δημοσιεύονται δύο σημαντικά κείμενα για τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Στην «Εποχή» ο Σ. Λαπατσιώρας διευκρινίζει την μελέτη του RSF όπου διερευνά δύο από τις επιλογές που διακινούνται στον χώρο αυτό. Οι πολιτικές του «μαλακού Ευρώ» και της «ριζοσπαστικής εξόδου» αναλύονται διεξοδικά. Πίσω από τις άρτιες διατυπώσεις αναπτύσσεται μια επισήμανση ότι οποιαδήποτε αριστερή πολιτική ,δεν κρύβεται κανένας εύκολος περίπατος.

-Ο «ευρωπαϊκός» δρόμος με δημοσιονομική χαλαρότητα (Βεργόπουλος, Δραγασάκης κλπ) οδηγεί αναπόδραστα σε ένα οξύ πολιτικό σχεδόν καταστροφικό αδιέξοδο καθώς το «μαλακό ευρώ» θα γίνει μη «αποθεματικό» ευρώ και τότε θα καταρρεύσει.

-Η έξοδος από το Ευρώ, συνοδεύεται με σοκαριστικά επακόλουθα (πτώση εισοδημάτων κατά 30 %) ,αλλά από μόνο του δεν λέει απολύτως τίποτα χωρίς πολιτικής αύξησης της παραγωγικότητας ,εθνικοποιήσεις τραπεζών κλπ.

Με λίγα λόγια στον αντίποδα μιας «μαγικής» λύσης ο ΣΛ παραθέτει μια σειρά από πολιτικοκοινωνικούς στόχους υψηλής πολιτικής και με την αυστηρή προϋπόθεση μιας εκ των προτέρων πολιτικής ανοχής και υποστήριξης προς μια «αριστερή λιτότητα» και «οικονομική στράτευση». Από μόνη της και μόνο η επίκληση της αύξησης της παραγωγικότητας στις γνωστές συνθήκες του παραγωγικού έμψυχου και άψυχου δυναμικού ,ουσιαστικά μεταφράζεται σε ένα «σταχανοβισμό» του 21ου αιώνα.

Στην «Αυγή» ο X.Μηλιός αναδεικνύει ένα χονδροειδή μαρξισμό που αποπνέουν όλες οι προτάσεις που προκρίνουν την δραστική επανάκαμψη του κράτους. Βέβαια ο ΧΜ κινείται εντός του δικού του ενιαίου πολιτικού project, όπου προφανώς προέχει η συνεκτικότητα ενός ανανεωμένου μαρξισμού, έτσι ώστε να αναρωτιέται κανείς αν τελικά η κοινωνία θα υπακούσει στα θεωρητικά μοντέλα, ή το αντίστροφο. Σε μια σχεδόν καταλυτική κατακλείδα ο XΜ καλεί να προϋπάρξει η θεωρητική αναδιάταξη για τις κρίσεις πριν ακόμα και την πολιτική δράση. Με απλά λόγια ο XΜ έχοντας μέτωπο προς ένα απλοϊκό κρατισμό στον αυτομάτως ρέπει η κοινωνία, μας προειδοποιεί για τον φαύλο κύκλο στον οποίο σχεδόν παθητικά εισέρχεται η αριστερά μέσω ενός αριστερού κευνσιανισμού.

Και στις δύο περιπτώσεις αναδύεται ένας προειδοποιητικός, ένας προβλεπτικός, ρεαλισμός μια αίσθηση συνθετότητας πολύ μακριά από το κλισέ μιας αυτονόητης λύσης.

Συμπέρασμα

Δεν πάνε να φωνάζουνε οι mainstream δημοσιογράφοι η Ελληνική Αριστερά είναι μακράν πιο υποψιασμένη και σκεπτική για την δυσκολία της φάσης. Ρητορικές οξύτητες και κορώνες δεν αποτελούν παρά μόνο μια φυσιολογική λειτουργία της πολιτικής πρόβλημα για την Αριστερά περιμένει:

Με όρους Λένιν το σύμπλεγμα εξουσίας καταρρέει, αλλά η Αριστερά δεν θέλει, δεν διανοείται να το διεκδικήσει. Το ιστορικό συντηρητικό ανακλαστικό ενεργοποιείται και πίσω από την βιτρίνα μιας οξύτητας ,αναδύεται ο ιστορικός ρεαλισμός ο «αριστερός» συντηρητισμός ,που παίρνει την μορφή μιας αποσιώπησης ή ενός ακαδημαϊκού αναστοχασμού.

Λογική και Ευαισθησία

Αναφορές
Ριζοσπάστης 23/3
Εποχή 4/4
Ριζοσπάστης 13/2
Αυγή 4/4

Δημόσια Επανόρθωση:
Στην αρχική μορφή η ανάρτηση  αναφέρθηκε λανθασμένα στον Γ.Μηλιό ως συντακτη του άρθρου της Αυγής.Παρ΄ότι η ουσία δεν αλλάζει οφείλεται μια δημόσια επανόρθωση.