Αποσπάσματα από το Commonwealth (Negri,Hardt):Η φτώχεια ως υπαγωγή, το πλήθος των παραγωγών

Ενώ η κυρίαρχη μορφή της ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας ορίζεται από την ιδιοκτησία, το πλήθος στο βαθμό που χαρακτηρίζεται από την φτώχεια στέκεται αντιμέτωπο με αυτή. Ωστόσο αυτή η σύγκρουση δεν μπορεί να κατανοηθεί με όρους υλικού πλούτου και φτώχειας, αλλά κυρίως από τις μορφές της υποκειμενικότητας που παράγεται. Η ατομική ιδιοκτησία παράγει υποκείμενα τα οποία την μια φορά είναι άτομα (στον ανταγωνισμό τους με τους άλλους) και άλλοτε τάξεις που θέλουν να διατηρήσουν την ιδιοκτησία τους (εναντίον των φτωχών). Τα συντάγματα των σύγχρονων ρεπουμπλικανικών δημοκρατιών διαμεσολαβούν αυτή την ισορροπία μεταξύ ατομισμού και ταξικών συμφερόντων. Η φτώχεια του πλήθους , σύμφωνα με αυτή την οπτική δεν αναφέρεται σε στην μιζέρια, την αποστέρηση ή ακόμα και την έλλειψη , αλλά αντίθετα ονοματίζει την παραγωγή ενός νέου κοινωνικού υποκειμένου το οποίο προκύπτει από ένα ριζικά πληθυντικό και ανοικτό πολιτικό σώμα, το οποίο αντιτίθεται τόσο στον ατομισμό όσο και στο ενοποιημένο κοινωνικό σώμα της ιδιοκτησίας. H έννοια του φτωχού λοιπόν δεν αναφέρεται σε αυτούς που δεν κατέχουν τίποτα αλλά στο ευρύ πλήθος όλων που ενσωματώνονται στους μηχανισμούς της κοινωνικής αναπαραγωγής ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη ή ιδιοκτησία. Αυτή η σύγκρουση εννοιών είναι και σύγκρουση πολιτική. Είναι η παραγωγικότητα αυτή η οποία καθιστά το πλήθος των πτωχών ένα πραγματικό και αποτελεσματικό κίνδυνο για τον ιδιοκτησιακό ρεπουμπλικανισμό  p 40

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι οι κατηγοριοποιήσεις μας για το πλήθος και την φτώχεια ουσιαστικά συγχέουν τις Μαρξιστικές έννοιες , συσκοτίζουν με απελπιστικό τρόπο τις κοινωνικές διαφορές , πχ μεταξύ της προκαπιταλιστικής μιζέριας η οποία προέρχεται από την βίαια εκμετάλλευση και την καπιταλιστική μιζέρια του συστήματος εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας. Με αυτό τον τρόπο προδίδουμε την υλιστική μέθοδο του Μαρξ, και ευνουχίζουμε τον ταξικό χαρακτήρα της ανάλυσης. Μας αποδίδεται ότι ούτε οι ουτοπικοί σοσιαλιστές μυστικοποίησαν τόσο πολύ την ανάλυση του Μαρξ και τον επιστημονικό σοσιαλισμό όσο εμείς. Πιστεύουμε όμως ότι η προσέγγιση μας είναι υλιστική όσο και η παραδοσιακή Μαρξιστική, εξ’ αιτίας όμως της αλλαγής της εργασίας και της φύσης της εκμετάλλευσης, σπάσαμε μερικά από τα όρια που συμβατικά σχεδιάστηκαν γύρω από την έννοια της εργατικής τάξης. Η σπουδαιότερη αλλαγή είναι ότι η εκμετάλλευση σήμερα δεν είναι παραγωγική λειτουργία αλλά ένα εργαλείο κυριαρχίας .Αυτή αντιστοιχεί και στο γεγονός ότι οι μορφές της ζωής και εργασίας που χαρακτηρίζονται από κινητικότητα, ευελιξία, προσωρινότητα , είναι οι κυριαρχούσες στον σημερινό κόσμο της καπιταλιστικής παραγωγής και εκμετάλλευσης. Έτσι λοιπόν οι μισθωτοί και οι φτωχοί δεν υπόκεινται σε ποιοτικά διαφορετικές συνθήκες, αλλά απορροφούνται εξ’ ίσου στο πλήθος των παραγωγών. Οι φτωχοί , μισθωτοί ή όχι, δεν ευρίσκονται στο ιστορικό όριο των γεωγραφικών συνόρων της καπιταλιστικής παραγωγής ,αλλά συνεχώς ενισχύονται στο κέντρο και έτσι το πλήθος αναδύεται ως το κέντρο ενός επαναστατικού μετασχηματισμού.  p 56

A.Negri M.Hardt Commonwealth 2009 μτφ  και bold : LLS

Ενας χαρακτήρας της Commedia dell arte

Εργατικός έλεγχος.Οι εταιρείες σε ένα καπιταλιστικό σύστημα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας με αξιοπρέπεια για όσους τις θέλουν. Θα μπορούσε να δημιουργήσει και επιχειρηματικές δομές με εσωτερική δημοκρατία; Ναι βεβαίως σε κάποιο βαθμό. Όταν το όμως αίτημα για δημοκρατική συμμετοχή στις εταιρικές αποφάσεις προσβάλει την ιδιοκτησία , τότε η δημοκρατία δεν είναι δυνατή. Βέβαια , ως εναλλακτική λύση τα φυσικά πρόσωπα μπορούν να δημιουργήσουν τις δημοκρατικές συνεργατικές τους εταιρείες. Οποιοσδήποτε ριζοσπαστική ομάδα εργατών μπορεί να εξαγοράσει ή να ιδρύσει το εταιρικό σχήμα της αρεσκείας του. P.250



Το πρόσωπο το οποίο έχει περισσότερες ευκαιρίες δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι απλά που επωφελείται αλλά ούτε ως κάποιος ο οποίος δεν επιλέγει να μην βοηθά, αλλά κάποιος ο οποίος εμποδίζει ή απομονώνει το πρόσωπο το οποίο με τις λιγότερες ευκαιρίες. Ο εξοβελισμός του άλλου , όντας ένας πιο δελεαστικός εταίρος σε συναλλαγή , δεν είναι απλή επιδείνωση του άλλου αλλά μια κανονική κλοπή. Ρ 236


Anarchy State and Utopia R.Nozick


Ο R.Nozick αποτελεί ένα από τους πιο σημαντικούς φιλελεύθερους φιλόσοφους .Ωστόσο αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά το σημαντικό του έργο Anarchy State and Utopia , θα δει ένα κείμενο το οποίο κινείται σε ένα περισσότερο ελευθεριακό παρά συντηρητικό τόνο. Εργατικός έλεγχος, δικαιώματα σε ναρκωτικά, ουτοπίες , κιμπούτζ, αμφισβήτηση της οικογένειας , ανάδειξη ατελειών στις θεωρίες ίσων δικαιωμάτων , κλπ κλπ παρελαύνουν θυμίζοντας σε ατμόσφαιρα κάτι από Εξάρχεια παρά από Πλ. Κολωνακίου.

Ωστόσο η ιδεολογική συζήτηση αριστεράς φιλελευθερισμού είναι εγκλωβισμένη σε μια αγκυλωμένη ταξινόμηση. Οι αιτίες λίγο πολύ γνωστές. Η ιδεολογική καχεξία του Αστικού χώρου, ο εγγενής κρατικοδίαιτος χαρακτήρας της δεν έχει ανάγκη από κανένα φιλελευθερισμό, παρά μόνο ως σλόγκαν σε προεκλογικές εκστρατείες. Η φιλελεύθερη ιδεολογική καχεξία , οδηγεί την αριστερά στην κριτική του «υπαρκτού φιλελευθερισμού». Για την διαστροφή της υφιστάμενης ταξινόμησης έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Με απλά λόγια ούτε ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι «αντιαριστερός» ούτε η αριστερά «αντιφιλελεύθερη». Ο φιλελευθερισμός είναι «αντικολλεκτιβιστικός» και η αριστερά «μεταφιλελεύθερη» ή «υπέρφιλελεύθερη» στην διατύπωση του Umberto Unger. Ο ίδιος ο κομμουνισμός τόσο στην κλασσική αλά Μαρξ κατάθεση αλλά και στις διάφορες αναγνώσεις του δεν είναι αντιφιλελεύθερη δικτατορία μια κολλεκτιβιστική αυταπάτη , αλλά υπέρβαση του φιλελευθερισμού , η οποία τον ενσωματώνει ,τον απορροφά . Εξ’ άλλου η ιστορία είναι αρκετά πιο πρωτότυπη από τους εκάστοτε λάτρες των λιτανειών των ιδεολογιών. Ο υπερδραστήριος Ζιζεκ αφού βρέθηκε υποψήφιος με την βοήθεια των φιλελευθέρων σε προεδρικές εκλογές της Σλοβενίας, δηλώνει θαυμαστής της Ayn Rand, αρθρογραφεί στο Ayn Rand Magazine, γράφει για την «αδελφική βοήθεια της ριζοσπαστικής αριστεράς στον φιλελευθερισμό», και απολαμβάνει της καθολικής αποδοχής της σύγχρονης ακαδημαικής αριστεράς. Κομματάκι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από την φοβική επαναλαμβανόμενη ,σχεδόν, βαρετή κάστα συντηρητικών που εμφανίζονται με τα σταθερά και αναλλοίωτα προσωπεία της αριστεράς και του φιλελευθερισμού ως χαρακτήρες της Commedia dell arte . Μια αποκριάτικη μασκαράτα όπου προφανώς διακυβεύονται και υπαρκτά συμφέροντα. Αλλά για την θεατρικότητα και την άφατη υποκρισία ,αυτή έχουμε αναφερθεί πολλές φορές.

Θυμήθηκα τον Nozick με το περιρρέον κλίμα του διαβάζοντας το κείμενο το Τ.Μίχα στην WSJ. Σε αντιδιαστολή με το Νοζικ ο Τ.Μ αποπνέει ναφθαλίνη , κάτι από τον υστερικό Γεωργαλά. Κάποιος που θα διαβάσει το κείμενο , θα νομίσει ότι είναι αναφέρεται σε μια Ελλάδα ως Αφγανιστάν. Αναφέρεται σε μια ενδημούσα αύξηση της βίας για την οποία υποτίθεται υπεύθυνη είναι μια συμμαχία ΚΚΕ και «αναρχοσταλινισμού».

Το τρικ του είναι απλό. Εστίες βίας και ανομίας οι οποίες παράγονται από κοινωνικές δυναμικές οι οποίες διαπερνούν όλο το σώμα της Ελληνικής Κοινωνίας , παρουσιάζονται ως συνειδητές επιλογές κάποιων υπαρκτών και ανύπαρκτων πολιτικών σχηματισμών. Η ενδημική βία της Ελληνικής κοινωνίας ,έντεχνα απλοποιείται ως πολιτική επιλογή.

Και ποια είναι αυτά τα γεγονότα : Οι επιθέσεις στον Χατζηδάκη και τον Πάγκαλο, οι περιπέτειες στην Κερατέα.

Ε καλά μόνο τουρίστας δεν ξέρει ότι στην Κερατέα μια κλασσική εξέγερση ιδιοκτητών , του διακομματικού ρεύματος «όχι στην αυλή μου» μου συνεπικουρούνται από ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών με επικεφαλής τον Βορίδη , και αρνούνται την κατασκευή του περιφερειακού Χυτυ. Οι κάτοικοι βρίσκουν δίωρα και τρίωρα για να εκθέσουν τις απόψεις τους στο «αναρχοσταλινικό» Κontra Channel σε εκπομπές της γνωστής αριστερής ακτιβίστριας Μιχαλονάκου, ενώ ο αναρχοαυτόνομος Βορίδης ανακηρύσσεται στο υπερασπιστή των κατοίκων.Όσο για τις επιθέσεις στον Χατζηδάκη , κανείς δεν βλέπει κάθε βράδυ την τηλεοπτική Ιλιάδα των γνωστών ΜΜΕ της αριστεράς Extra 3, High Channel, Blue Sky, Κontra Channel που πρωτοστατούν εκδηλώσεις σε σπίτια πολιτικών και καλούν τον «κοσμάκη» σε ένα γενικευμένο προσωπικό outing όλων των πολιτικών.Για το ΚΚΕ, μια μικρή περατζάδα στα έντυπα της αριστεράς, θα αναδείκνυε ότι οι διαδηλώσεις του έχουν κάτι από περιφορά της κάρας του Αγίου Ισιδώρου. Οι δε «λιμενεργάτες του» συμπεριφέρονται όπως και οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί της συνταγογράφησης του ΙΚΑ, δηλαδή στο κλασσικό νεοελληνικό μοτίβο του στυλ «ρε δε μας χ…τε».Αλλά και τα πολύπλοκα φαινόμενα μητροπολιτικής βίας , που έχουν σχέση με την πόλη, την εκπαίδευση, την ανεργία την έλλειψη πολιτισμού, αλλά κυρίως με την κυνική ιδεολογία των κυρίαρχων ελιτ, απλοποιούνται και αποδίδονται μονοδιάστατα σε μονομανείς αναρχικούς. Λες και τα ίδια δεν υπάρχουν σε όλες τις μεγαλουπόλεις όπου το πλεονάζων νεανικό δυναμικό βρίσκει διάφορες μορφές έκφρασης του θυμού , όχι αναγκαστικά από το ρεπερτόριο της αριστεράς. (Μόσχα, Λος Αντζελες κλπ)

Όσο οι συντηρητικοί της αριστεράς, προσλαμβάνουν τα πάντα αταξινόμητα , αδιάκριτα μέσω του «κλισέ» του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος ευθύνεται για τα πάντα για να συναντηθούν με τον Σαμαρά στην πίσω πόρτα του «αντινεοφιλελευθερισμού» άλλο τόσο και οι συντηρητικοί της δεξιάς προσλαμβάνουν τα πάντα αταξινόμητα, αδιάκριτα μέσω μιας εικόνας μιας αμετανόητης αριστεράς του «κομμουνιστοσυμοριτισμού» για να αποδείξουν το αντιδραστικό τους πλεόνασμα.

Οι σχέσεις αριστεράς φιλελευθερισμού είναι πολύπλοκες, και ο ελληνικός δημόσιος χώρος είναι για ιστορικούς λόγους , ο πιο ακατάλληλος για να αναλυθούν. Οι λόγοι πολλοί και γνωστοί. Ένας από τους κυριότερους η βρεφονηπιακή ιδεολογική πόλωση που χαρακτηρίζουν την δημοσιότητα , κυρίως τον ιστόκοσμο, και η ευκολία της επανάληψης. Ωστόσο κανένα βήμα δεν μπορεί να γίνει αν η βάση της συζήτησης δεν είναι η θετική , η ιδεολογική, η «ανύπαρκτη» πλευρά και των δύο. Αλίμονο αν τα ιδεολογικά ρεύματα κρίνονται στις υπαρκτές εκδοχές τους. Τότε η αριστερά τελείωσε στην Σιβηρία, και πεθαίνει κάθε φορά που οι παρελάσεις στην Πνομ Πνεχ γίνονται με το πανό του Μαρξ, ο δε υπαρκτός φιλελευθερισμός με ανεργία στην Ευρώπη του 10 % καλό είναι να μας αδειάσει την γωνία. Όσο η συζήτηση γίνεται για τις «υπαρκτούς σοσιαλισμούς και φιλελευθερισμούς » τότε η κυριαρχία της πολιτικής των τεχνολόγων και των marketers θα είναι ασφυκτική σχεδόν αποπνικτική με μοναδικό κερδισμένο το ριζοσπαστικό λόγο της ακροδεξιάς. Και στην κατεύθυνση αυτή ο Τ.Μίχας μέσω της WSJ εργάζεται πολύ αποτελεσματικά.

Συνδέσεις:
 
T.Michas:Athens descends into Anarchy
LLS:Αριστερά και Φιλελευθερισμός:R.Nozick
LLS:Κοινωνία όλων των ουτοπιών

Ενισχύοντας την παραγωγική σύγχυση (2)

Επομένως , όπως είπαμε προηγούμενα, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο καπιταλισμός διατηρείται από την εγωιστική απληστία του ατομικού κεφαλαιοκράτη, δεδομένου ότι αυτή η απληστία υποτάσσεται στην απρόσωπη δυναμική του κεφαλαίου να αναπαραχθεί. Αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι περισσότερος και όχι λιγότερος φωτισμένος εγωισμός.



Η διαμάχη μεταξύ καπιταλισμού και οικολογίας μπορεί να φαίνεται ως μια τυπική σύγκρουση μεταξύ παθολογικών εγωιστικών χρησιμοθηρικών συμφερόντων και ορθολογικής ηθικής μέριμνας για το καλό της ανθρωπότητας. Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά , είναι ολοφάνερο ότι η κατάσταση είναι ακριβώς η αντίθετη.


Είναι οι οικολογικές μας ανησυχίες που βασίζονται σε μια χρησιμοθηρική έννοια της επιβίωσης και ως τέτοια στερείται της κατάλληλης ηθικής διάστασης, η στην καλύτερη περίπτωση για τα συμφέροντα των μελλοντικών γενεών (υπό την προϋπόθεση ότι θα αγνοήσουμε την πνευματιστική εκδοχή της Νέας Εποχής , όπου η ζωή είναι αφ’ εαυτής ιερή, όπως είναι ιερό και το δικαίωμα της διατήρησης του περιβάλλοντος) .


Η ηθική διάσταση μπορεί να αναζητηθεί περισσότερο στην καπιταλιστική ροπή για μια αέναη μεγέθυνση της αναπαραγωγής. Τελικά ο καπιταλιστής που αφιερώνεται σε μια υπόθεση , έτοιμος να ρισκάρει τα πάντα , ακόμα και την διάσωση της ανθρωπότητας , όχι για κανένα παθολογικό σκοπό ή κέρδος αλλά απλά για το συμφέρον της αναπαραγωγής ενός συστήματος , το οποίο είναι σκοπός καθ’ εαυτό με σύνθημα «το κέρδος πάνω από τον κόσμο».


Ως ηθικό σύνθημα είναι απαράδεκτο ίσως και διαβολικό, αλλά από μια Καντιανή οπτική πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό που μας απωθεί είναι η «παθολογική» αντίδραση για επιβίωση .Ο καπιταλιστής καθ’ όσον δρα σύμφωνα με το χρέος του , είναι κάποιος που προωθεί ένα οικουμενικό στόχο , χωρίς ενστάσεις για «παθολογικά» εμπόδια.


S.Zizek Living in the End Times p 335 μτφ LLS

Παραθέτω το απόσπασμα του S Zizek γιατί είναι από τα αποκαλυπτικά του τρικ που κάνει ο σύντροφος και καταφέρνει να τα έχει καλά με όλο τον κόσμο. Κατά λάθος εξεπίτηδες αναφέρεται δε δυο διαφορετικά επίπεδα αφαίρεσης και έτσι ενώ από πρώτη ματιά παραδίδει το εκκεντρικό συμπέρασμα ότι ο ατομικός καπιταλιστής λειτουργεί υπηρετώντας ένα υπέρτερο οικουμενικό στόχο, αυτό της αέναης διεύρυνσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενώ ο ατομιστής οικολόγος κοιτάει την πάρτη του την υγεία του και το περιβάλλον του κατά βάθος αυτά είναι δύο επίπεδα αφαίρεσης. Το κεφάλαιο και η αναπαραγωγή του είναι σχέση (αξία), ενώ ο καθαρός αέρας υλικό αγαθό (πλούτος) .Η σημασία της μαρξιστικής ανάλυσης είναι ότι διαχωρίζει την έννοια της αξίας από τον πλούτο. Αυτά βέβαια τα παίζει στα δάκτυλα ο SZ , αλλά αν δεν γράφει τέτοιες εκκεντρικότητες πως θα «τσιμπάει» ο κάθε LLS μαζί με όλο το λαό και να αγοράζει τα βιβλία του . Τι πλάκα …. ευτυχώς που τέτοιες εξυπνάδες τι λέει ο κάθε Ζιζεκ που τυγχάνει ασυλίας από όλες τις πτέρυγες της αριστεράς , γιατί αν τις γράφαμε σε κανένα ιστολόγιο μπορεί και να μας έκανε outing ο κάθε πικραμένος.

Κι’ όμως το τρικάκι του Slavoj `μου φαίνεται πως κρύβει και το μυστήριο της συγκυρίας. Γιατί αν και η κουτσή Μαριώ ξέρει πως έχουμε μια τυπική καπιταλιστική κρίση υπερσυσωρευσης αυτή η γνωμάτευση είναι καλή για ακαδημαϊκές ή θεωρητικές συζητήσεις, γιατί με 15 % ανεργία καλό θα ήταν να έκανε κανένας καπιταλιστής και καμιά επένδυση γιατί αλλιώς θα μας πάρει και θα μας σηκώσει.

Διάβασα με προσοχή το κείμενο του Α.Μπαλτά στην Αυγή της Κυριακής (Eδώ) .Νομίζω ότι συμπυκνώνει όλες τις γόνιμες αντιφάσεις , την απαιτούμενη παραγωγική σύγχυση που απαιτεί η συγκυρία. ‘Έχουμε κρίση «υπεσυσώρευσης» αλλά αν μας προέκυπτε και κανένας Ντε Γκωλ, ένας Βίλλυ Μπραντ ρε αδελφέ, δεν θα λέγαμε και όχι. Τώρα Ντε Γκώλ χωρίς καπιταλισμό μου είναι δύσκολο να φανταστώ , η δε επαναφορά ενός μοτίβου ενός «εθνικού ηγέτη» που δεν υπάρχει, και δεν μπορεί να υπάρχει, αλλά αν υπήρχε θα τον υποστήριζε η αριστερά μου είναι ολίγον παράδοξος συλλογισμός. Αλλά είμαστε και οι τελευταίοι που υποστηρίζουμε μια αναγέννηση ως «καθαρότητα». Αντιθέτως το μέλλον είναι στην έντιμη , την γόνιμη , χωρίς αποσιωπήσεις και επινοημένες μετωνυμίες σύνθεση. Αλλιώς όλα γίνονται τελετουργικά , συμβολικά, με ένα τεράστιο όγκο αποσιωπήσεων και ενοχών. Για αυτό και το πιο τελετουργικό σχεδόν Μπαρόκ πολιτικό μόρφωμα της πολιτικής ζωής το ΚΚΕ είναι τόσο ισχυρό. Και όσο η κρίση θα βαθαίνει η τελετουργία θα ενισχύεται να μου το θυμηθείς

Ξαναγυρίζω στο κείμενο του ΑΜ ((Εδώ): Πίσω από την επεξεργασμένη γλώσσα του η οι αγωνιώδεις αντιφάσεις είναι φανερές σχεδόν κραυγαλέες , και είναι έτσι γιατί είναι αποτέλεσμα μιας έντιμης, είναι ειλικρινούς προσπάθειας. Και αυτήν την ειλικρίνεια , αυτήν την παραγωγική σύγχυση έχουμε ανάγκη όλοι.


Δικαιώματα εικόνας : ghostnotesproduxion.blogspot.com

Συνδέσεις
Α.Μπαλτά : Καθαρές κουβέντες
 
LLS:Ενισχύοντας την παραγωγική σύγχυση (1)

A.Negri: Η ζωντανή εργασία ως συγκροτητική "συνταγματοποιούσα" δύναμη

Το θέμα που συνεισφέρει ο Marx είναι η εκτατική δημιουργικότητα της ζωντανής εργασίας .Η ζωντανή εργασία συγκροτεί τον κόσμο αναδημιουργώντας εξ’ αρχής τα υλικά τα οποία διαχειρίζεται .Ενσωματώνει και σταθεροποιεί εντός της φύσης και πέραν αυτής σε ένα δεύτερο, τρίτο και τελικά πολλαπλό επίπεδο την συγκροτητική της ισχύ .Σε αυτή την διαδικασία η ζωντανή εργασία μετασχηματίζεται πριν από όλα η ίδια .Η προέκταση της στον κόσμο είναι οντολογική , η προσθετική της ιδιότητα είναι οντολογική και οι κατασκευές της είναι κατασκευές νέων όντων .Το πρώτο αποτέλεσμα από αυτή την ατέρμονα διαδικασία είναι η κατασκευή του υποκειμένου. Το υποκείμενο είναι μια συνεχής ταλάντωση της δύναμης , μια συνεχής αναδιάταξη των υπαρκτών δυνατοτήτων της για να δημιουργηθεί ένας κόσμος .Το υποκείμενο είναι το σημείο στο οποίο η δύναμη εγκαθιδρύεται . Αλλά το υποκείμενο συνεχίζει να παίρνει μορφή μέσα από τον κόσμο που το ίδιο δημιούργησε , συνεχώς μορφοποιεί και μορφοποιείται .Η ζωντανή εργασία γίνεται η συγκροτητική δύναμη σε αυτή τη διαδικασία .Εντός αυτής της διαδικασίας το πλήθος επιστρέφει ως ισχύς και ανακαλύπτει τον εαυτό του ως υποκείμενο . Η διαλεκτική δεν είναι μέρος αυτής της εικόνας ούτε ο εργαλειακός ορθολογισμός της νεωτερικότητας , γιατί δεν υπάρχει καμία τελεολογία αφού τελικά η τελεολογία δεν είναι θεωρητικά δυνατή. Δεν υπάρχει αντικατάσταση ή διαδοχή :η φαινομενολογία κερδίζει πάντα την επιστήμη της λογικής , της ιστορίας , και κάθε εγκυκλοπαίδεια του πνεύματος . Η ποσότητα , η υλικότητα και η προσαρμοστικότητα της ζωντανής εργασίας , σηματοδοτούν κάθε επερχόμενη υποκειμενικότητα . Είναι μια συγκροτητική δύναμη της οποίας οι διαστάσεις προσδιορίζονται από την θέληση , τον αγώνα και από την απόφαση για τον αγώνα που αποφασίζουν τελικά οι ίδιες οι αισθήσεις.


Μακριά από μια έννοια εγγενούς διασποράς , αυτή η διαδικασία είναι ένας συνεχής επικαθορισμός , που διασχίζεται από το συμπαγές και την οργάνωση του κοινωνικού , και από την συνεχή πραγματοποίηση των σχέσεων μεταξύ πλήθους και δύναμης . Ο Marx έφερε στο προσκήνιο τα κοινά θεμέλια του κοινωνικού με το πολιτικό και του «είναι» .Τό «είναι» αυτό διασχίζεται και επανακαθορίζεται από την ζωντανή εργασία , τις υποκείμενες συνδέσεις της , και τις υποκειμενικότητες που αναδύονται εντός της , δηλαδή από την συγκροτητική , συνταγματοποιούσα ισχύ .Εξ ου και η εξαιρετική σημασία των διδαγμάτων του Marx ,για την συγκροτητική ισχύ και την υπέρβαση της νεωτερικότητας .Εκεί όπου η συγκροτητική δύναμη είχε ορισθεί ως μια εξαίρεση σε σχέση με την νομιμότητα του εκάστοτε Συντάγματος , εδώ κάθε έννοια εξαίρεσης απομακρύνεται καθώς αναγνωρίζεται ότι έχει ικανότητα να λειτουργεί οντολογικά. Αυτό η συγκροτητική δύναμη ανάγεται στο κοινωνικό μέσω της εμψύχωσης της ζωντανής εργασίας. Η συγκροτητική ισχύς είναι μια δημιουργική δύναμη των μορφών της πραγματικότητας , των αξιών, των θεσμών και των λογικών της πραγματικότητας. Η συγκροτητική ισχύς συγκροτεί την κοινωνία και ταυτοποιεί το πολιτικό και το κοινωνικό σε ένα δεσμό.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι από την ανθρωπιστική ως την Αγγλική επανάσταση, από την Αμερικανική ως την Γαλλική και Ρωσική επανάσταση , και όλες τις επαναστάσεις του 20ου αιώνα , μόλις τελειώσει η εξαιρετική και απερίσταλτη στιγμή της πολιτικής καινοτομίας , η συγκροτητική συνταγματοποιούσα δύναμη εξαντλείται .Τώρα όπως ο Marx απέδειξε , αυτή η γνωμάτευση δεν είναι αληθής. Η εμφάνιση αυτού του πέρατος είναι αποτέλεσμα μιας μαγείας , ενός μυστηρίου που προκύπτουν από τις πρακτικές ενός θεσμικού «συνταγματισμού» οι οποίες τελικά σταματούν τις πολιτικές και κοινωνικές επενδύσεις. Ο Marx αποδεικνύει πως αυτό το πέρας είναι αδύνατο, αυτό το πέρας δεν είναι ένα απόλυτο όριο αλλά ένα εμπόδιο, πέραν του οποίου η συγκροτητική δύναμη συνεχίζει να υφαίνει τους κόμπους της παράγοντας ένα καινοφανές ύφασμα. Τα μοναδικά όρια είναι τα όρια του κόσμου της ζωής. Κάθε ουτοπική θέση εξαιρείται από αυτήν την προοπτική. Αλλά ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τον πραγματικό γιατί ,καθώς το πολιτικό και το κοινωνικό συγχωνεύονται ως συγκροτητική δύναμη ,παρεμβαίνουν στην ζωή , αποσταθεροποιώντας και διευρύνοντας τον πραγματικό κόσμο .Η συγκροτητική δύναμη είναι η κοινωνική και πολιτική υποκειμενικότητα αυτής της ριζικής αναμόρφωσης της ζωής του κόσμου.

Antoni Negri: Insurgencies 1992 (p 326) μτφ LLS

Εικόνα: Lautrec : www.cycling.ahands.org

Η κοινωνία και οι ροπές της ύφεσης

Πλάκα πλάκα κλείσαμε ένα σχεδόν χρόνο από το μνημόνιο. Ένας ημερολογιακός χρόνος είναι πολύ και όταν αυτός περιλαμβάνει τόσες ρυθμίσεις γίνεται ένας πυκνός χρόνος. Εκείνο που είναι σαφές ότι η Ελληνική κοινωνία , άλλαξε σε ένα χρόνο .Το μνημόνιο δεν μεταφέρει μόνο πόρους ,αλλά μεταβάλει σχέσεις αντιλήψεις συμπεριφορές. Η καλπάζουσα ανεργία και η διάχυτη ανησυχία δημιουργούν ένα είδος black out.Βέβαια το μνημόνιο θεωρήθηκε η στρατηγική εμπέδωσης της οικονομικής κυριαρχίας των Ελιτ, αλλά παρουσιάστηκε και ως η μοναδική υπαρκτή λύση. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά είμαστε μεταμνημονιακή κοινωνία ή καλύτερα μια «υφεσιακή» κοινωνία.


Και ενώ η συγκυρία και ύφεση είναι το καλύτερο επιχείρημα για να αποδείξει τις κρίσεις του καπιταλισμού ,αυτό δυστυχώς αφορά μόνο όσους έχουν την ικανότητα, τη θέληση, το περιβάλλον και τις παραστάσεις και το χρόνο, για να στοχαστούν για την αιτία του κακού. Η ύφεση όμως για πολλούς , πάρα πολλούς, ίσως τους περισσότερους, είναι μια συνθήκη που δεν δίνει περιθώρια σε συλλογισμούς, αλλά αντιθέτως απομακρύνει την διάθεση στοχασμού. Είναι βίωμα έλλειψης ,στέρησης και τελικά βασανιστικής ζωής . Ενώ σε ένα επιστημονικό , ορθολογικό , ακαδημαϊκό επίπεδο είναι σαφές ότι η καπιταλιστική κρίση έχει πολιτικές ευθύνες , ωστόσο η μορφή και οι επιδράσεις της ύφεσης μπορεί να δημιουργήσουν μια δυναμική εκτός της τρέχουσας πολιτικής. Η ύφεση, η απελπισία, η δυσανεξία δεν ωθούν μονοδιάστατα σε κανένα σαφή προορισμό , σε ένα χώρο λογικού αναστοχασμού.

Εισερχόμαστε σε μια φάση, όπου η πολιτική γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη, ένα παιχνίδι για λίγους και ενημερωμένους, και μια μεγάλη μάζα συμπολιτών στροβιλίζεται σε μια δίνη ανασφάλειας και άγνοιας. Η κοινωνική αντίφαση των στρωμάτων που αντιπροσωπεύουν τα κόμματα της ευρείας Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα επιταθεί. Τα μορφωμένα και μερικώς εξασφαλισμένα μέρη του κόσμου της εργασίας, που στρέφονται αριστερά, θα δουν όλο το λογικό οπλοστάσιο τους δικαιωμένο, την ώρα που τα πληβειακά μέρη της εργασίας που εξωθούνται στην ανέχεια θα χάνουν την επαφή τους με την λογική και τις διαδικασίες απόδειξης. Με τις γνωστές ιδιοτροπίες της η ιστορία θα αποκαλύψει πως η ευρωπαϊκή αριστερά ισχυροποιείται σε περιόδους ανάπτυξης για να χρειάζεται νέες προσπάθειες επαναβεβαίωσης σε περιόδους ύφεσης.

Η κοινωνία της ύφεσης δεν μπορεί παρά να είναι απρόβλεπτη. Και από μόνες τους οι αναφορές στο παρελθόν αποτελεί ένδειξη αμηχανίας από όλους όσοι διατυπώνουν δημόσιο λόγο . Το 29 η κρίση βρίσκει μια αγροτική Ελλάδα με εστίες βιομηχανίας, ενώ σήμερα βρίσκει μια σχετικά ανεπτυγμένη δομή υπηρεσιών με εκτεταμένο και κατακερματισμένο σε μικρές μονάδες ατομικό πλούτο. Οι δυνάμεις της εργασίας εξοβελίζονται στην ανεργία για να αντιμετωπίσουν την αδυναμία διαχείρισης ατομικών μικρών και κατακερματισμένων στοιχείων ιδιοκτησίας που χάνουν ραγδαία αξία. Οι πιο δυναμικές κινητοποιήσεις ή συντεχνιακές παρεμβάσεις προέρχονται από θιγόμενους ιδιοκτήτες αδειών (φορτηγά) , ιδιοκτήτες γης (Κερατέα), ιδιοκτήτες κληρονομικών δικαιωμάτων (φαρμακοποιοί), ιδιοκτήτες αφανών δικαιωμάτων προσόδου (γιατροί ΙΚΑ) κλπ. Άλλωστε το αντιμνημονιακό μέτωπο Αυριανή-Ελεύθερος Τύπος εκεί στοχεύει .Όσο και να διαμαρτύρονται οι συμβασιούχοι, οι βιομηχανικοί εργάτες η μικροιδιοκτησιακή Ελλάδα έχει περισσότερες αντοχές διασυνδέσεις πολιτικό βάρος και εκπροσώπηση. Δεν θέλει και πολύ φαντασία πως η νέα συντηρητική αναδίπλωση, θα έχει αντλήσει κύρος από το «αντιμνημόνιο» της μικροιδιοκτησίας, της ασθμαίνουσας επιχειρηματικότητας ανάγκης, και των επιστημόνων αυτοαπασχολουμένων, όπου η Πολάν ως ηγεσία της ΝΔ ,επενδύει με συνέπεια. Η θραύση της Πασοκικής συμμαχίας, ΔΕΚΟ προσοδούχων των πόρων της ΕΕ και αυτοαπασχολουμένων θα αντικατασταθεί από την νέα συμμαχία των μικρομεσαίων με τους κεφαλαιούχους της «αναδιάρθρωσης». Ο αταξινόμητος , αδιαφοροποίητος αντιμνημονιακός λόγος προετοιμάζει με ασφάλεια, όχι την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά μια συντηρητική αναδίπλωση με στέρεες κοινωνικές βάσεις και υλικά από τα  κοινωνικά θεμέλια  της «πολυκατοικίας».

Εδώ βεβαίως υπεισέρχεται η λεγόμενη θεωρητική αδυναμία. Από την μια ένας προλεταριακός τριτοδιεθνιστικός στοχασμός με αγκυρώσεις στον διαλεκτικό υλισμό του 30 από την άλλη ένας ημιτελής και εξαιρετικά αποσπασματικός και ασυνάρτητος χωρίς συνοχή  αναπολλαπλασιασμός στοιχείων των Zezik,Negri,Badiou οδηγούν την αριστερά σε μια συνθήκη τελετουργικών διατυπώσεων. Κομμουνισμός και «κοινά» προκρίνονται ως ρητορικό ,συμβολικό και τελικά επιδερμικό στοιχείων στοχεύσεων που έχουν τόσο σχέση με τα «κοινά» όσο ο Θ.Αγγελόπουλος με τον Όμηρο Ευστρατιάδη (υπόθεση Κερατέα, υπόθεση δικαίωματος συνταγογράφησης κλπ ) H αδυναμία ενεργητικής αφομοίωσης των θετικών στοιχείων του φιλελευθερισμού (ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ατομικά δικαιώματα, ) με τα αξιακά προτάγματα της αριστεράς δεν οδηγούν παρά σε μια θεατρική συνθήκη αποσιωπήσεων και μετωνυμιών . Στο ίδιο ιστολόγιο ή έντυπο υπάρχει κριτική του «χρήματος» και κριτική γιατί οι τράπεζες δεν αυξάνουν την ρευστότητα (σσσσς…. του χρήματος…) .Ο σφοδρότερος αντίπαλος  κάθε εκδοχής πολιτικής οικονομίας , της μαρξιστικής συμπεριλαμβανομένης , A Badiou, συνυπάρχει με τους πίνακες του και τους αλγόριθμους του Καζάκη . Άλλα λέμε δημόσια, άλλα εννοούμε και άλλα προσδοκούμε ατομικά, αλλά πάντως συνεννοούμαστε στο πως  διαφωνούμε μέσω μετωνυμιών. Η φυσική αγωνιώδης αναζήτηση  συνθέσεων αντί να εμπλουτίζει δράσεις  έχει μεταβληθεί σε σώρευση ετερόκλητων θραυσμάτων σκέψης .

Ένας καινοφανής ανεπεξέργαστος ενικός νομιμοποιείται εντός αριστεράς. Αντί να αναθεωρηθεί αυτοκριτικά η κολλεκτιβιστική αυταπάτη, αντί να ενταχθεί θετικά η ατομική έννομη ιδιοκτησιακή δυναμική στις αξίες του κοινού καλού,τελικά μέσω αποσιωπήσεων και υπο το βάρος μιας θεωρητικής καθήλωσης και ενοχής , ο ανομικός εγωισμός παρεισφρει ακατέργαστος ως μοχλός  αγώνων ενός νεοελληνικού υποτιθέμενου "πλήθους" Συγνώμη , αλλά πλήθος είναι η εθελοντική δωρεά εισητηρίων στο μετρό αυτών που τους λείπει 1,4 ευρώ  (εδω και τα νέα εισιτήρια μας απειλούν στην πισω όψη)  , πλήθος δεν είναι η συνάθροιση οικοπεδούχων στην Λ.Λαυρίου   υπό την επίβλεψη του Βορίδη .Σε μια αριστερο φιλελεύθερη λογική ,καλό είναι να θεωρηθούν και να διαλεχθούν  οι οικοπεδούχοι της Κερατέας  ως κύριοι ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων  σε οικονομική συναλλαγή, με μειώμενες υπεραξίες και θετικές κοινωνικές εξωτερικότητες ανοικτά , και όχι μέσα από το υποκριτικό καλειδοσκόπιο μιας  ψευδο αριστερής συμμαχίας. Αντί ενός επεξεργασμένου βασανιστικού αριστερού φιλελευθερισμού των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, επικρατεί ο χύδην σιωπηρός ακταρμάς των οικοπεδούχων με  με πλευρές της κινηματικής αριστεράς  με μοναδικό στόχο την αποσιώπιση ενός υπαρκτού περίπλοκου προβλήματος που αφορά το "κοινό καλό". Ο υπαρκτός ενικός του «δεν πληρώνω» σε αντιδιαστολή τον ανύπαρκτο πληθυντικό του δεν «πληρώνουμε φακελάκι» ή ας   « πληρώσουμε εφορία» τα λέει όλα. Η γλώσσα ποτέ δεν κάνει λάθος

Η κοινωνική έκρηξη είναι εξ’ ορισμού καινοτόμος. Ο Δεκέμβρης του 08 αναδύθηκε από την κοινωνική συμμαχία μαθητών και μεταναστών του κέντρου, μια σύνθεση , πολύπλοκη και ανεπίδεκτη πολλών ερμηνειών. Ποιος μπορεί να προβλέψει σοβαρά την επόμενη κοινωνική σύνθεση μιας έκρηξης ή μιας μακρόσυρτης διαμαρτυρίας; Οι δημοτικές εκλογές έδειξαν ενδιαφέρονται στοιχεία για το ποιος ψηφίζει τι (εδώ). Και μάλλον η τάση δεν αλλάζει. Στο καζάνι της υφεσιακής μεταμνημονιακής Ελλάδας ετοιμάζει μια μαρμίτα αγνώστου συνθέσεως και γεύσεως.

Δικαιώματα εικόνας : hawaii.edu

Νο Blogging όσο υπάρχει η απεργία των δημοσιογράφων.

Καλώς η κακώς το blogging ανταγωνίζεται τα ΜΜΕ. Αποτελούμε ακούσιο τροφοδότη της  κρίσης των επαγγελματιών δημοσιογράφων. Θα απέχω από αναρτήσεις ,σχόλια, διαλόγους για 4 ημέρες.Είναι ίσως ατεκμηρίωτο , ίσως αναποτελεσματικό αλλά είναι η ελάχιστη  συμβολική συμπαράσταση. Από την Πέμπτη το πρωί έως την Δευτέρα, No Blogging.

Σκέψεις για ένα περίπατο στον "Κεραμεικό"......

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ πέρασε και μάλλον όχι περισσότερο ή λιγότερο απαρατήρητο από άλλα συνέδρια κομμάτων. Η λεγόμενη «κρίση του πολιτικού συστήματος» αφορά όλους, όσοι εκφράζουν δημόσιο λόγο. Για τα τεκταινόμενα του Κεραμεικού έχω τρεις σκέψεις


ΔΗΜΑΡ εναντίον Ασφαλιστικού

Ευτυχώς που η τρόικα δεν παρευρέθηκε στον Κεραμικό, γιατί αυτομάτως θα ανέβαζε τα όρια ηλικίας στο συνταξιοδοτικό κατά μια δεκαετία τουλάχιστον. Αυτό που σχετικά στερεοτυπικά και ως κλισέ παρατηρήθηκε , για την μέση ηλικία των μελών της ως αρνητικό ,είναι αντίστροφα μια συνεισφορά του «χώρου» στην κοινωνική ζωή. Είναι σαφές ότι στην Ελλάδα του 21 αιώνα, τα ηλικιακά όρια έχουν αλλάξει. Οι εξηνταπεντάρηδες της ΔΗΜΑΡ έσφυζαν από ζωή, δημιουργικότητα, διάθεση για το μέλλον και οραματισμό. Αν η Ελληνική κοινωνία διαθέτει τέτοιους «γέρους» μωρέ δεν μπορεί να μας «κωλώσει» ούτε το ΔΝΤ ούτε τίποτα. Ταυτόχρονα δημιουργεί και τον συνειρμό ότι αν οι «παππούδες» τρέχουν στα συνέδρια της Αριστεράς, οραματίζονται νέα κόμματα, διαφωνούν, εξοργίζονται και θυμώνουν, τότε ο Δεκέμβρης του 08 των εγγονών τους είναι μάλλον πολύ κάτω από τα δεδομένα όσον αφορά την μαχητικότητα και την ενέργεια. Η ηλικιακή ανθρωπολογία της ΔΗΜΑΡ , από μόνη της αποτελεί πρόκληση για το ασφαλιστικό. Ευτυχώς που οι αναρχοαυτόνομοι δεν έχουν επαφή με τον χώρο, γιατί τότε η σύγκριση σε ενέργεια, δημιουργικότητα, όρεξη για δράση, αν σταθμισθεί με ένα παράγοντα ηλικίας, είναι συντριπτικά εις βάρος τους. Αναρχοαυτόνομοι ανάλογα με την ηλικία σας , σας βλέπω μάλλον «ψιλοπουρά» αν σας συγκρίνω με τους εκνευρισμένους «Δημάρατους». Συμπέρασμα η ΔΗΜΑΡ πριν από όλα είναι κόμμα γενιάς , μιας γενιάς που παραδίδει δείγματα αισιοδοξίας και μαχητικότητας για το μέλλον.

Δημαρ και ΔΝΤ

Είναι σαφές ότι εντός αριστεράς υπάρχουν και δυνάμεις που βλέπουν στο μνημόνιο μια πιο σύνθετη διαδικασία. Γιατί τελικά αν η πηγή της κρίσης είναι η παγκόσμια χρηματοοικονομική στρέβλωση και κερδοσκοπία, ο μοχλός με τον οποίο η κρίση αυτή μετακυλύει τις εντάσεις είναι ένα ιδιόμορφα αποτελεσματικό κράτος. Η λεγόμενη «αναποτελεσματικότητα» του κράτους, δεν είναι παρά το αποτύπωμα ενός μηχανισμού αναδιανομής πόρων και αναπαραγωγής πολιτικών συσχετισμών. Η κριτική προς την υφή του πελατειακού κράτους δεν είναι ηθικολογική και αυτομαστιγωτική στάση προς τους εργαζόμενους εντός δημοσίου, αλλά η απορρύθμιση ενός βασικού μοχλού αναπαραγωγής του πλέγματος των Ελιτ. Όταν επί είκοσι χρόνια το υποτιθέμενο «αναποτελεσματικό» κράτος εκτοξεύει την φαρμακευτική δαπάνη ,και τελικά μόνο το ΔΝΤ μπορεί να την τιθασεύσει ,υπάρχει ένα ζήτημα , το οποίο αφορά όλη την κοινωνία, και κυρίως την αριστερά. Το ζήτημα είναι αν και η περιοριστική παρέμβαση ΔΝΤ, ορθογωνίζει τομείς της δημόσιας διοίκησης , για τους οποίους το «αναποτελεσματικό» κράτος απολάμβανε  μιας ευρύτερης συναίνεσης. Ο προβληματισμός εντός Δημαρ για το ΔΝΤ, ήταν γόνιμος, πιθανόν ημιτελής, αλλά τέλος πάντων μακριά από τελετουργικές και συμβολικές αποκηρύξεις , οι οποίες ενδημούν στην ελληνική κοινωνία υπό την ηγεμονία του Contra Channel της Αυριανής και του βρικόλακα της Πολαν.

Η ΔΗΜΑΡ εντός Αριστεράς

Το πρόβλημα των αριστερών κομμάτων είναι η αυτοκατανόηση τους ως μέρος της αριστεράς και οι ενδοαριστεροί διάλογοι. Δηλαδή τα κριτήρια και τα σταθμά με βάση τα οποία διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος. Εδώ οι αγκυλώσεις είναι στα όρια της παραλυσίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς, διαλογίζεται με όρους «συνέπειας» και «ερμηνείας γραφών». Δηλαδή ως εάν να υπάρχει η μία μοναδική εργατική τάξη, για την οποία υπάρχει μια θεωρία, και άρα οι διάλογοι γίνονται στην μορφή μιας «αλήθειας». Η έννοια των πολλαπλών και αντιτιθέμενων αριστερών όψεων, όχι ως παραδρομή ως σύμπτωμα κρίσης, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Ενώ η κοινωνική πραγματικότητα βοά ότι εντός του χώρου της εργασίας, των κινημάτων, των δράσεων, των αμφισβητήσεων υπάρχουν όχι ιδεολογικές διαφορές αλλά και διαφορές υλικών συμφερόντων, εν τούτοις κατά βάθος και κάτω από το συντριπτικό βάρος μιας ιστορικής αδράνειας, οι διάλογοι γίνονται με όρους «κομμουνιστικής καθαρότητας». Κι’ όμως είναι από παντού ορατό ότι διαφορετικές απόψεις εντός αριστεράς δεν μπορούν να κριθούν παρά μόνο με «εσωτερικά κριτήρια» κάθε πλευράς. Ο κόσμος της αριστεράς της Ανταρσύα είναι πολύ πιο δομικά διαφορετικός αριστερός από αυτόν του κόσμου της ΔΗΜΑΡ. Επομένως δεν μπορούμε να εγκαλούμε γιατί η Ανταρσύα δεν είναι μεταρρυθμιστική και γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν είναι αντικαπιταλιστική. Το κριτήριο είναι άλλο. Πόσο αποτελεσματικοί είναι οι μεν στον αντικαπιταλιστικό τους αγώνα και αντιστοίχως οι δε στον μεταρρυθμιστικό τους αγώνα. Γιατί τελικά η κοινωνία αναδύει και τις δύο μορφές .Με την έννοια αυτή προκαλεί θυμηδία η προσπάθεια διαφόρων να καταλογίσουν στην ΔΗΜΑΡ ,ενδοτισμό, συμβιβασμό γιατί αγνοούν την δυναμικότητα και την πολλαπλότητα των κοινωνικών εκφράσεων. Τα κόμματα κρίνονται στον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς , εντός των οποίων αναπτύσσουν πολλαπλά μέτωπα και από αυτά προσδιορίζονται. Έτσι λοιπόν και η μετασυνεδριακή Δημάρ δεν έχει να αντιμετωπίσει κριτική παρά μόνο από τις αυτοδεσμεύσεις της. Με βάση αυτές θα κριθεί και όχι κατά πόσο θα σταθμισθεί με τις αιώνιες και τελικά εκτός ιστορικού χρόνου υποτιθέμενες αριστερές προσταγές.

Με τις σκέψεις αυτές, εύχομαι η ΔΗΜΑΡ να ανταποκριθεί στις αυτοδεσμεύσεις της, γιατί αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας.

Συνδέσεις

M.Ματσαγγάνης:Μνημόνιο και Αριστερά
LLS:Συνηγορία της Πολλαπλής Αριστεράς