Kοινωνία όλων των Ουτοπιών

Βλέποντας τις κοινωνικές αλλαγές σε βάθος χρόνου,παρατηρούμε μια αύξηση των ομάδων πολιτικής,ιδεολογικής,θρησκευτικής ,αισθητικής ή άλλης συνοχής που δημιουργούνται στην βάση μιας ουτοπίας ενός μακροπρόθεσμου οράματος με ριζικό χαρακτήρα.
Το κοινοτιστικό ,κολλεκτιβιστικό όραμα ενσωματώνει ιδεολγίες από την πολιτική την θρησκεία ,την τεχνολογία και δημιουργεί ένα πλήθος ομάδων
Εργατική αυτοδιαχείριση,Αγροτικά κοινόβια,Θρησκευτικές ομάδες,Οικολογικές συσπειρώσεις,μεταφυσικές γκρούπες,καλιτεχνικές σέκτες,σεξουαλικές ταυτότητες κλπ πολλαπλασιάζονται
Το ενδιαφέρον με τις ουτοπίες είναι ότι κάθε μια για τον εαυτό της διεκδικεί ένα «ολικό» όραμα για όλη την κοινωνία,αλλα είναι σαφές πως μια ανοικτή κοινωνία αυτοβεβαίωνεται ως τέτοια, μονό όταν διασφαλίζει την ύπαρξη και δυνατότητα ανάπτυξης κάθε ουτοπίας.
Η ανοικτότητα μιας κοινωνίας κρίνεται μόνο όταν ανέχεται το εκάστοτε και συμβατικά «ακραίο» ,το εκτός μέσου όρου ότι ακριβώς μεταβάλει το μέσον όντας το ίδιο απόλυτο.
Η ιδεολογική και αισθητική ποικιλότητα,είναι αυτή που σταθεροποιεί την κοινωνική ισορροπία,που εξ’ορισμού οφείλει να είναι εύθραστη ,αμφίβολη,πολύρροπη,αλλιώς η κοινωνία δεν αλλάζει.Το ενδιαφέρον είναι ότι η πολυμορφία ενισχύεται από την οξύτητα και την απόλυτη φιλοδοξία των πιο πεπεισμένων μιας ουτοπίας,και όσο πιο πολλοί είναι οι ουτοπιστές και τα οραματα τους ,τόσο πιο πολύ η κοινωνία ισορροπεί στην απαιτουμενη εύθραστη «εκεχειρία»
Η ιδέα μιας σταθερής κοινωνίας του μέσου όρου,ως «προκατασκευή» που αποστρέφεται τα άκρα,ενω είναι ελκυστική περικλείει τον κίνδυνο να αποκλείσει τον ιδεολογικό πειραματισμό,την κοινωνική κινητικότητα,το αποδεκτό «λάθος» και «διόρθωση».Η κοινωνική ισορροπία,είναι δυναμική και επιθυμητά εύθραστη ως αποτέλεσμα διαδράσεων,αντιμαχιών,και όχι κεντρικού περιοριστικού σχεδιασμού.
Κοινωνία που δεν αφήνει δυνατότητα στον αναρχικό να οραματιστεί την απόλυτη αναρχία,στον εθνοφασίστα την Μεγάλη Ελλάδα,τον παλαιοημερολογίτη την καταδίκη του Βαρθολομαίου,τον τρανσεξουαλ να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας,τον χορτοφάγο τα αρνιά ελεύθερα,τον Μουσουλμάνο της Θράκης να αυτοορίζεται Τούρκος και να γίνει υπουργός Αμύνης,κλπ κλπ δεν έχει μέλλον.
Την καλύτερη περιγραφή αυτής της Μεταουτοπικής κοινωνίας όπου οι ουτοπίες κυκλοφόρουν ελεύθερες ως δυνητιικά εφαρμόσιμες,έχει κάνει ο R.Nozick στο “Anarchy,State, & Utopia”.
Δυστυχώς στην Νεαντερταλ συζήτηση περί Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα, o Nozick προσλαμβάνεται ώς υπερμαχος της αδικίας,η διαπραγμάτευση των ατομικών δικαιωμάτων,ως καμουφλάζ εγωισμού,και ο Χαγιεκ υπεύθυνος για την Κουνεβα.
Κι’όμως o Νοζικ προσφέρει μια διεξοδική ανάλυση του θέματος
Το ερεθστικό είναι ότι ακριβώς το ελάχιστο κράτος του ,εκείνο που δυσπιστεί απέναντι στην κρατική διανεμιτική δικαιοσύνη (1),ακριβώς το ίδιο είναι αυτό που μπορεί να εξασφαλίσει την δυνητική επικράτηση των ουτοπιών.
Το κράτος που αποστερεί από πολίτες το δικαίωμα αβίαστης,εθελοντικής,συνειδητής συμμετοχής σε μια ομάδα που διεκδικεί( χωρίς να παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων ) την πιο εξωφρενική ουτοπία ,δεν είναι δίκαιο,δεν παρέχει ισονομία.
Μάλιστα ο Νοζικ ρητά τονίζει πως το κράτος δεν μπορεί να απαγορεύει την εθελοντική συλλογική κομμουνιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Γράφει :Μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία που μπορεί να προσχεδιάσει την παρουσία των Wittgenstein, Elizabeth Taylor, Bertrand Russell, Allen Ginsburg, Picasso, Moses, Einstein, Hugh Heffner, Socrates, Henry Ford;
Η εγγύηση των ουτοπιών,των αδιανόητων μη ορατων στο εγγύς μέλλον οραμάτων,είναι ο πιο σταθεροποιητικός παράγων για την μέγιστη ισορροπία του σήμερα.
Η ενστικτώδης,στερεοτυπική αποστροφή του ακραίου,που δεν είναι οικείο,είναι φυσική,αλλά και επικίνδυνη.

Ινφο
http://en.wikipedia.org/wiki/Anarchy,_State_and_Utopia

http://www.iep.utm.edu/n/nozick.htm

http://www.humanities.mq.edu.au/Ockham/y64l16.html

Κριτική στον Νοζικ εδώ

http://world.std.com/~mhuben/wolff_2.html


(1) Η πρωτόγοννη συζήτηση περί αντίρρησης των φιλελευθέρων στην αναδιανεμιτική δικαιοσύνη ,αποσιωπά ότι αυτή η ένσταση δεν αφορά την ανάγκη αναίρεσης των μηχανισμών εγκλωβισμού στην στέρηση,αλλά την ανάθεση του έργου αυτού στην μυστικιστικη κρατική μηχανή,που εκ των άνω θα προυπολογίσει την διανομή αποσιωπόντας ότι το όριο αναδιανομής αλλάζει συνεχώς.Ο Νόζικ προκρίνει την εγγύηση ισότητας ενώπιον του νόμου,(που σε ιδεατές συνθήκες αποτρέπει την ολική στέρηση) πριν την δημιουργία πλούτου,και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα μιας κρατικής αναδιανομής μετά την επιμέτρηση ,που θεωρεί ουσιαστικά αδύνατη.Η αντίρρηση αφορά την αμφισβήτηση εξωκοινωνικής επιμέτρησης της αδικίας,ενω προκρίνει την προ του νόμου ισότητα,η προφανώς απαιτεί ρυθμισεις,εγγυήσεις, και παροχές του ελάχιστου κράτους.Αλλα στην αγοραφοβική Ελλάδα αυτά είναι ψιλά γράμματα.