Σκέψεις για ένα περίπατο στον "Κεραμεικό"......

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ πέρασε και μάλλον όχι περισσότερο ή λιγότερο απαρατήρητο από άλλα συνέδρια κομμάτων. Η λεγόμενη «κρίση του πολιτικού συστήματος» αφορά όλους, όσοι εκφράζουν δημόσιο λόγο. Για τα τεκταινόμενα του Κεραμεικού έχω τρεις σκέψεις


ΔΗΜΑΡ εναντίον Ασφαλιστικού

Ευτυχώς που η τρόικα δεν παρευρέθηκε στον Κεραμικό, γιατί αυτομάτως θα ανέβαζε τα όρια ηλικίας στο συνταξιοδοτικό κατά μια δεκαετία τουλάχιστον. Αυτό που σχετικά στερεοτυπικά και ως κλισέ παρατηρήθηκε , για την μέση ηλικία των μελών της ως αρνητικό ,είναι αντίστροφα μια συνεισφορά του «χώρου» στην κοινωνική ζωή. Είναι σαφές ότι στην Ελλάδα του 21 αιώνα, τα ηλικιακά όρια έχουν αλλάξει. Οι εξηνταπεντάρηδες της ΔΗΜΑΡ έσφυζαν από ζωή, δημιουργικότητα, διάθεση για το μέλλον και οραματισμό. Αν η Ελληνική κοινωνία διαθέτει τέτοιους «γέρους» μωρέ δεν μπορεί να μας «κωλώσει» ούτε το ΔΝΤ ούτε τίποτα. Ταυτόχρονα δημιουργεί και τον συνειρμό ότι αν οι «παππούδες» τρέχουν στα συνέδρια της Αριστεράς, οραματίζονται νέα κόμματα, διαφωνούν, εξοργίζονται και θυμώνουν, τότε ο Δεκέμβρης του 08 των εγγονών τους είναι μάλλον πολύ κάτω από τα δεδομένα όσον αφορά την μαχητικότητα και την ενέργεια. Η ηλικιακή ανθρωπολογία της ΔΗΜΑΡ , από μόνη της αποτελεί πρόκληση για το ασφαλιστικό. Ευτυχώς που οι αναρχοαυτόνομοι δεν έχουν επαφή με τον χώρο, γιατί τότε η σύγκριση σε ενέργεια, δημιουργικότητα, όρεξη για δράση, αν σταθμισθεί με ένα παράγοντα ηλικίας, είναι συντριπτικά εις βάρος τους. Αναρχοαυτόνομοι ανάλογα με την ηλικία σας , σας βλέπω μάλλον «ψιλοπουρά» αν σας συγκρίνω με τους εκνευρισμένους «Δημάρατους». Συμπέρασμα η ΔΗΜΑΡ πριν από όλα είναι κόμμα γενιάς , μιας γενιάς που παραδίδει δείγματα αισιοδοξίας και μαχητικότητας για το μέλλον.

Δημαρ και ΔΝΤ

Είναι σαφές ότι εντός αριστεράς υπάρχουν και δυνάμεις που βλέπουν στο μνημόνιο μια πιο σύνθετη διαδικασία. Γιατί τελικά αν η πηγή της κρίσης είναι η παγκόσμια χρηματοοικονομική στρέβλωση και κερδοσκοπία, ο μοχλός με τον οποίο η κρίση αυτή μετακυλύει τις εντάσεις είναι ένα ιδιόμορφα αποτελεσματικό κράτος. Η λεγόμενη «αναποτελεσματικότητα» του κράτους, δεν είναι παρά το αποτύπωμα ενός μηχανισμού αναδιανομής πόρων και αναπαραγωγής πολιτικών συσχετισμών. Η κριτική προς την υφή του πελατειακού κράτους δεν είναι ηθικολογική και αυτομαστιγωτική στάση προς τους εργαζόμενους εντός δημοσίου, αλλά η απορρύθμιση ενός βασικού μοχλού αναπαραγωγής του πλέγματος των Ελιτ. Όταν επί είκοσι χρόνια το υποτιθέμενο «αναποτελεσματικό» κράτος εκτοξεύει την φαρμακευτική δαπάνη ,και τελικά μόνο το ΔΝΤ μπορεί να την τιθασεύσει ,υπάρχει ένα ζήτημα , το οποίο αφορά όλη την κοινωνία, και κυρίως την αριστερά. Το ζήτημα είναι αν και η περιοριστική παρέμβαση ΔΝΤ, ορθογωνίζει τομείς της δημόσιας διοίκησης , για τους οποίους το «αναποτελεσματικό» κράτος απολάμβανε  μιας ευρύτερης συναίνεσης. Ο προβληματισμός εντός Δημαρ για το ΔΝΤ, ήταν γόνιμος, πιθανόν ημιτελής, αλλά τέλος πάντων μακριά από τελετουργικές και συμβολικές αποκηρύξεις , οι οποίες ενδημούν στην ελληνική κοινωνία υπό την ηγεμονία του Contra Channel της Αυριανής και του βρικόλακα της Πολαν.

Η ΔΗΜΑΡ εντός Αριστεράς

Το πρόβλημα των αριστερών κομμάτων είναι η αυτοκατανόηση τους ως μέρος της αριστεράς και οι ενδοαριστεροί διάλογοι. Δηλαδή τα κριτήρια και τα σταθμά με βάση τα οποία διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος. Εδώ οι αγκυλώσεις είναι στα όρια της παραλυσίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς, διαλογίζεται με όρους «συνέπειας» και «ερμηνείας γραφών». Δηλαδή ως εάν να υπάρχει η μία μοναδική εργατική τάξη, για την οποία υπάρχει μια θεωρία, και άρα οι διάλογοι γίνονται στην μορφή μιας «αλήθειας». Η έννοια των πολλαπλών και αντιτιθέμενων αριστερών όψεων, όχι ως παραδρομή ως σύμπτωμα κρίσης, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Ενώ η κοινωνική πραγματικότητα βοά ότι εντός του χώρου της εργασίας, των κινημάτων, των δράσεων, των αμφισβητήσεων υπάρχουν όχι ιδεολογικές διαφορές αλλά και διαφορές υλικών συμφερόντων, εν τούτοις κατά βάθος και κάτω από το συντριπτικό βάρος μιας ιστορικής αδράνειας, οι διάλογοι γίνονται με όρους «κομμουνιστικής καθαρότητας». Κι’ όμως είναι από παντού ορατό ότι διαφορετικές απόψεις εντός αριστεράς δεν μπορούν να κριθούν παρά μόνο με «εσωτερικά κριτήρια» κάθε πλευράς. Ο κόσμος της αριστεράς της Ανταρσύα είναι πολύ πιο δομικά διαφορετικός αριστερός από αυτόν του κόσμου της ΔΗΜΑΡ. Επομένως δεν μπορούμε να εγκαλούμε γιατί η Ανταρσύα δεν είναι μεταρρυθμιστική και γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν είναι αντικαπιταλιστική. Το κριτήριο είναι άλλο. Πόσο αποτελεσματικοί είναι οι μεν στον αντικαπιταλιστικό τους αγώνα και αντιστοίχως οι δε στον μεταρρυθμιστικό τους αγώνα. Γιατί τελικά η κοινωνία αναδύει και τις δύο μορφές .Με την έννοια αυτή προκαλεί θυμηδία η προσπάθεια διαφόρων να καταλογίσουν στην ΔΗΜΑΡ ,ενδοτισμό, συμβιβασμό γιατί αγνοούν την δυναμικότητα και την πολλαπλότητα των κοινωνικών εκφράσεων. Τα κόμματα κρίνονται στον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς , εντός των οποίων αναπτύσσουν πολλαπλά μέτωπα και από αυτά προσδιορίζονται. Έτσι λοιπόν και η μετασυνεδριακή Δημάρ δεν έχει να αντιμετωπίσει κριτική παρά μόνο από τις αυτοδεσμεύσεις της. Με βάση αυτές θα κριθεί και όχι κατά πόσο θα σταθμισθεί με τις αιώνιες και τελικά εκτός ιστορικού χρόνου υποτιθέμενες αριστερές προσταγές.

Με τις σκέψεις αυτές, εύχομαι η ΔΗΜΑΡ να ανταποκριθεί στις αυτοδεσμεύσεις της, γιατί αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας.

Συνδέσεις

M.Ματσαγγάνης:Μνημόνιο και Αριστερά
LLS:Συνηγορία της Πολλαπλής Αριστεράς