Αποσπάσματα από το Commonwealth (Negri,Hardt):Η φτώχεια ως υπαγωγή, το πλήθος των παραγωγών

Ενώ η κυρίαρχη μορφή της ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας ορίζεται από την ιδιοκτησία, το πλήθος στο βαθμό που χαρακτηρίζεται από την φτώχεια στέκεται αντιμέτωπο με αυτή. Ωστόσο αυτή η σύγκρουση δεν μπορεί να κατανοηθεί με όρους υλικού πλούτου και φτώχειας, αλλά κυρίως από τις μορφές της υποκειμενικότητας που παράγεται. Η ατομική ιδιοκτησία παράγει υποκείμενα τα οποία την μια φορά είναι άτομα (στον ανταγωνισμό τους με τους άλλους) και άλλοτε τάξεις που θέλουν να διατηρήσουν την ιδιοκτησία τους (εναντίον των φτωχών). Τα συντάγματα των σύγχρονων ρεπουμπλικανικών δημοκρατιών διαμεσολαβούν αυτή την ισορροπία μεταξύ ατομισμού και ταξικών συμφερόντων. Η φτώχεια του πλήθους , σύμφωνα με αυτή την οπτική δεν αναφέρεται σε στην μιζέρια, την αποστέρηση ή ακόμα και την έλλειψη , αλλά αντίθετα ονοματίζει την παραγωγή ενός νέου κοινωνικού υποκειμένου το οποίο προκύπτει από ένα ριζικά πληθυντικό και ανοικτό πολιτικό σώμα, το οποίο αντιτίθεται τόσο στον ατομισμό όσο και στο ενοποιημένο κοινωνικό σώμα της ιδιοκτησίας. H έννοια του φτωχού λοιπόν δεν αναφέρεται σε αυτούς που δεν κατέχουν τίποτα αλλά στο ευρύ πλήθος όλων που ενσωματώνονται στους μηχανισμούς της κοινωνικής αναπαραγωγής ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη ή ιδιοκτησία. Αυτή η σύγκρουση εννοιών είναι και σύγκρουση πολιτική. Είναι η παραγωγικότητα αυτή η οποία καθιστά το πλήθος των πτωχών ένα πραγματικό και αποτελεσματικό κίνδυνο για τον ιδιοκτησιακό ρεπουμπλικανισμό  p 40

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι οι κατηγοριοποιήσεις μας για το πλήθος και την φτώχεια ουσιαστικά συγχέουν τις Μαρξιστικές έννοιες , συσκοτίζουν με απελπιστικό τρόπο τις κοινωνικές διαφορές , πχ μεταξύ της προκαπιταλιστικής μιζέριας η οποία προέρχεται από την βίαια εκμετάλλευση και την καπιταλιστική μιζέρια του συστήματος εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας. Με αυτό τον τρόπο προδίδουμε την υλιστική μέθοδο του Μαρξ, και ευνουχίζουμε τον ταξικό χαρακτήρα της ανάλυσης. Μας αποδίδεται ότι ούτε οι ουτοπικοί σοσιαλιστές μυστικοποίησαν τόσο πολύ την ανάλυση του Μαρξ και τον επιστημονικό σοσιαλισμό όσο εμείς. Πιστεύουμε όμως ότι η προσέγγιση μας είναι υλιστική όσο και η παραδοσιακή Μαρξιστική, εξ’ αιτίας όμως της αλλαγής της εργασίας και της φύσης της εκμετάλλευσης, σπάσαμε μερικά από τα όρια που συμβατικά σχεδιάστηκαν γύρω από την έννοια της εργατικής τάξης. Η σπουδαιότερη αλλαγή είναι ότι η εκμετάλλευση σήμερα δεν είναι παραγωγική λειτουργία αλλά ένα εργαλείο κυριαρχίας .Αυτή αντιστοιχεί και στο γεγονός ότι οι μορφές της ζωής και εργασίας που χαρακτηρίζονται από κινητικότητα, ευελιξία, προσωρινότητα , είναι οι κυριαρχούσες στον σημερινό κόσμο της καπιταλιστικής παραγωγής και εκμετάλλευσης. Έτσι λοιπόν οι μισθωτοί και οι φτωχοί δεν υπόκεινται σε ποιοτικά διαφορετικές συνθήκες, αλλά απορροφούνται εξ’ ίσου στο πλήθος των παραγωγών. Οι φτωχοί , μισθωτοί ή όχι, δεν ευρίσκονται στο ιστορικό όριο των γεωγραφικών συνόρων της καπιταλιστικής παραγωγής ,αλλά συνεχώς ενισχύονται στο κέντρο και έτσι το πλήθος αναδύεται ως το κέντρο ενός επαναστατικού μετασχηματισμού.  p 56

A.Negri M.Hardt Commonwealth 2009 μτφ  και bold : LLS