Το τεχνικοιατρικό πλέγμα.Η δύσθυμη κριτική

Η ένοια της Υγείας,ως αρχαιοελληνική θεότητα,και ένδειξη μιας γενικευμένης ισορροπίας, ανήκει πλέον στην δικαιοδοσία των φιλολόγων.
Σήμερα μιλαμε γαι ένα σύνθετο τεχνικοιατρικό πλέγμα, που ενσωματώνει την επιχειρηματικότητα , τις κοινωνικές υπηρεσίες,το κράτος,και τους ασθενείς.
Το πλέγμα αυτό αποδομεί τελείως ηθικολογικές ή ιδεολογίζουσες απόψεις για την φύση των σημερινών κοινωνιών,που χοντρικά στοχοθετούν το «κακό» σε ένα συμπαγή πόλο (που σηματοδοτείται από τον όρο του νεοφιλελευθερισμού) ,ενω προφανως οι σύγχρονες δομές ενσωματώνουν ταυτόχρονα αντίρροπες δυνάμεις.
Το τεχνοιατρικό πλέγμα (οπως και η πράσινη οικονομία πχ) έχουν την εξής ιδιαιτερότητα.Η επιχειρηματική λογική στοχεύει στην μέγιστη κερδοφορία,κρινόμενη από απόλυτα κοινωνικά κριτήρια αποτελεσματικότητας.. Aν το χ φαρμακο της z εταιρείας δεν δουλεύει η z έχει πρόβλημα.Η ζωή σου είναι η ζωή μου.Οι εξαιρέσεις υπάρχουν προφανώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το βαθύ Know-How της υγείας, είναι εξ’ολοκλήρου στις επιχειρήσεις,ενω η κατανάλωση των υπηρεσιών γίνεται και από δημόσιο και απο τον ιδιωτικό τομέα.
Φάρμακα,αναλωσιμα,διαγνωστικά όργανα είναι προιόντα ενταγμένα στο κύκλωμα του κεφαλαίου όσο και τα αυτοκίνητα και τα μάτια κουζίνας
Ταυτόχρονα ο χρήστης υπηρεσιών υγείας γίνεται αενάως επιλογέας και λιγώτερο απλός χρήστης.
Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν την διαφορά κρατικής ιδιωτικής υγείας.Το πρόβλημα είναι ότι η ροπή των υπηρεσιων υγείας ως τεχνολογικό προιόν μεταθέτουν ιατρικά διλήμματα προς τον ασθενή – χρήστη ,ενω σε προηγούμενη περίοδο ήταν αποκλειστικά του γιατρού.
Καλείσαι αενάως να είσαι ενημερωμένος «ασθενής» ούτως ώστε να ελέγχεις τις ιατρικές επιλογές .οπως ελέγχεις την ποιότητα των λάστιχων του αυτοκινήτου σου.
Προφανώς όλοι έχουν βρεθεί στην καταπληκτική κατάσταση που ο υπ’αριθμ 1 ορθοπεδικός σου λέει εγχειρηση και ο υπ’αριθ 2 (που θεωρεί εαυτόν νο 1) συντηρητική αγωγή.The choise is yours!!
Ο α-σθενής του προηγούμενου αιώνα καλείται να γίνει σθεναρός κριτής των διαφόρων σχολών ιατρικής,αλλιώς θα περιπέσει σε μια πεπατημένη για την οποία δεν γνωρίζει και πολλά.Η πρωτοφανής διόγκωση ενός κύματος πληροφοριών υγείας ,επιτελεί τον ρόλο μιας σφαιρικής επιμόρφωσης ,που διαμορφώνει τον συγχρονο Homo Igienius
Αναφερόμαστε σ’αυτή καθ’εαυτήν την μετατροπή του ζητήματος υγείας από ανάθεση στον ιατρό ,σε ατομική επιλογή.
Οι ιατρικές τεχνικές τίθενται ενωπιον σου,ως μενού σε ζαχαροπλαστείο και εσυ αποφασίζεις.
Αν δούμε λοιπόν το πλέγμα αυτό στην βασική δομή του έχουμε τον εξής κύκλο.
Ασθενής—σύγχρονη ιατρική—κατανάλωση ιατρικής τεχνολογίας--παραγωγή ιατρικής τεχνολογίας--επενδεδυμένο κεφάλαιο.
Δηλαδή η βελτίωση των δεικτών υγείας,τροφοδοτεί σε τελευταία ανάλυση ,ενα από τους πιο κερδοφόρους κλαδους του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Μα καλα τι μας έπιασε με όλα αυτά
Συμβαίνει κάτι εξωφρενικό αλλά αναμενόμενο ,στην σημερινή Ελλάδα,για το οποίο υπάρχει ΠΛΗΡΗΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑ.
Είναι η στάση παραδώσεων που κάνουν οι προμηθευτές ιατρικού υλικού ,γιατί δεν πληρώνονται από τα νοσοκομεία.
Μήπως κανένας είδε καμία ανακοίνωση κομμάτων της αντιπολίτευσης ,της αριστεράς ,της δεξιάς,κάποιου τέλος πάντων διαμορφωτή κοινής γνώμης.
Στοιχημα δεν θα βγάλει κανείς ,γιατί το θέμα δεν προσφέρεται για νεολιθικές προσεγγίσεις
Πρόκειται για τυπικό φαύλο κύκλο.
Τα ελλειματικά τάμεια,δεν πληρώνουν τα νοσοκομεία,που δεν πληρώνουν τους προμηθευτές,που παίρνουν τις δουλειές λαδωνοντας και την κουνιάδα του τραυματιοφορέα,σε τιμές τριπλασιες από τις διεθνείς,γιατί ενσωματώνουν (υποτιθεται ) τις καθυστερήσεις πληρωμων και τα κερατιάτικα της κουνιάδας.
Τώρα να βγει το κόμμα Χ ,και να πει πληρωστε τους,θα μπλέξει ως συνήγορος κρατικοδίαιτων μεσαζόντων.
Να πει το άλλο κόμμα να αλλάξουμε προμηθευτές σε αυτοδιαχειριζόμενα ,συνεταιριστικά εργοστασία της Β.Κορέας,μάλλον δεν προβλεπεται σύντομα
Η κριτική βλέπεις είναι πανευκολη και οι λύσεις προφανείς (γενική δημόσια δωράν υγεία) γιατί αφορά την κατανάλωση της ιατρικής τεχνολογίας.
Αναρωτιέμαι,σε μια παροχή που ατομικοποιείται συνεχώς,αγγίζοντας τον πύρηνα της ατομικής επιλογής (η ιατρική τεχνική σε ευθεία συναρτηση με την ζωή),πως πρέπει να λειτουργεί ένα δημόσιο δωράν σύστημα υγείας ;
Είναι δυνατόν να νοείται η παροχή υγείας με όρους β παγκοσμίου πολέμου,όταν όλο το σύστημα σου μεταθέτει συνεχώς ευθύνες ιατρικών επιλογών;
Και πως αποτρέπονται φαινόμενα διαφθοράς, και λαθρεπιβασίας σε ένα τόσο περίπλοκο σύστημα κατανάλωσης όταν ο πόλος τεχνολογία/κέρδος (που τροφοδοτεί το σύστημα) είναι ουσιαστικά εκτός ελέγχου;
Το επενδεδυμένο κεφάλαιο,αποζητά κερδοφορία,που επιτυγχανεται με την καινοτομία ,που επιμετράται στις δείκτες υγείας.
Στο πλέγμα αυτό,ξεθωριάζει και ο διαχωρισμός βασικών και καταναλωτικών αναγκών.Ενα μόσχευμα αορτής μπορεί να έχει διαφορές τιμης ακόμη και 40 %.
Αραγε τι είδους ανάγκη καλύπτει ένας ασθενής ή ταμείο προκρίνει το ακριβό μόσκευμα;Μια «βασική» ή «καταλωτική»;
Αραγε ποιας φύσης διλημματα έχει ένας χειρουργος που επιλέγει το μόσχευμα, υπολογίζοντας την οριακή στατιστική βελτίιωση που του εγγυάται το ακριβό;
Μάλλον θα πρέπει να ξεχάσει τον Καντ,και να ασχοληθεί με διαγράμματα οριακής χρησιμότητας.
Επανερχόμαστε και πάλι στο συγχρονο ερωτήμα γαι την χρήση δημοσιων αγαθών που εξατομικοποιούνται τεχνολογικά,χωρίς γυρισμό.
Θέλουμε γενικές υλικές παροχές δωρεάν ,ή άυλα ισοδύναμα δικαιώματα δωρεάν απο πολλαπλους πάροχους υπηρεσιών;
Προφανώς ο συρμός θέλει δωρεάν υλικές παροχές.
Στο μεταξύ υπάρχει και το πραγματικό αποτελεσμα των υπηρεσιων υγείας.
Στην Ελλάδα του 2009 με τα φακελάκια,τις μισές δαπάνες ιδιωτικές ,τους προμηθευτές στον Καμπουράκη,και τους πολιτικούς αμήχανους,τους δημόσιους γαιτρους κακοπληρωμένους,αλλά και πολλους πλιατσικολόγους με πτυχίο ιατρικής,τελικά τι επίπεδο υγείας έχουμε
Πήραμε την απόλυτη χώρα του κοινωνικού κράτους Δανία ,και την δυναμική γειτόνισα Τουρκία ,και τους συυγκριναμε με την αφεντιά μας,με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία του WHO.
Η ψωροκωσταινα του Αβραμόπουλου ,head to head,με τους τυροκόμους (νυν βιοτεχνολόγους) του Αμλετ.
Δεν έχει πλάκα;;;Πολύ πλάκα;;;

Προσδοκιμο υγιεινής ζωής (ανδρες/γυναικες)
GR 69/73
DK 69/71
TR 61/63
Προσδοκιμο ζωής (ανδρες/γυναικες)
GR 77/82
DK 76/81
TR 71/75
Πιθανότητα θανάτου κάτω από 5 ανα 1000 (ανδρες/γυναικες)
GR 4
DK 4
TR 26
Πιθανότητα θανάτου κάτω μεταξύ 15-60 ανα 1000 (ανδρες/γυναικες)
GR 106/44
DK 111/65
TR 153/91
Δαπάνες υγειας ανα κάτοικο (1000 USD)
GR 3,101
DK 3,349
TR 645
Ποσοστό δαπανων υγειας (δημοσιών ιδιωτικών) στο ΑΕΠ
GR 9,9 %
DK 9,5 %
TR 5,6 %

Πηγή world health statistics 2008

Paleokostas in Nasdaq.Ο Μάντοφ στα Τρικαλα..Η μυθολογία του ανύπαρκτου κράτους

Το πιο αποκρουστικό στην υπόθεση Παλαιοκώστα είναι ότι την διαχερίζονται οι πιο αδίστακτοι ιδεολογικά τύποι.Οι τηλεδημοσιογράφοι.
Το γνωρισμα του τηλεδημοσιογράφου είναι η κολακεία των πιο συντηρητικών χαρακτηριστικών του συμπολίτη.
Και προφανώς στην περίπτωση του Παλαιοκώστα, επικρατεί στο υπόστρωμα της δημοσιότητας, η άρρητη ομολογία ,ότι κατα βάθος όλοι θα θέλαμε ένα στοιβαρό συστηματικό κράτος για τις φυλακές,ενω ο καθένας απο εμάς νομιμοποιείται να κάνει ότι του γουστάρει σε σχέση με τους νόμους.
Ο κολακευόμενος τηλεθεατής ,γελάει περιπεκτικά για τις ανοργανωτες φυλακές,ενω ο ίδιος δίνει παιρνει φακελάκια,κτίζει αυθαίρετα,αρνείται την αξιολόγηση,διατηρεί τα κλειστα επαγγέλματα, δηλαδή κάνει τα αδυνατα δυνατά για επικρατεί το νεοελληνικό μπαχαλο,και μετά οικτήρει τις φυλακές.
Αυτή είναι η μία πλευρά
Η άλλη είναι η ψευδαίσθηση του παντοδύναμου κράτους,που υπάρχει σε σοβαρές χώρες ,όπου οι εγκληματίες δεν μπορούν να το ξεφτιλήζουν.
Αλοίμονο
Που αλλού στον κόσμο γίνονται τέτοια καραγκιοζιλίκια,με επαναλαμβανόμες αποδράσεις απο φυλακές;
Θα αποδείξουμε η ψευδαίσθηση του παντοδύναμου κράτους παγκοσμίως,είναι ιδεολογικής φύσεως,και δεν έχει σχέση με καμία πραγματικότητα ,αλλά όλα τα κράτη είναι υποψήφια εξεφτελισμού,καταρράκωσης,και δυνητικά ενσωματώνουν όλα τα είδη ασυναρτησίας και όλα τα είδη κωμωδίας.
Καλά κάνουμε και πικρογελάμε με τον Παλαιοκώστα,αλλα είμαστε φοβερά κοινότοποι.
Για να συνειδητοποίησουμε την κοινοτοπία της καταστασης μας,πρέπει πριν από όλα να οριοθετήσουμε την εγκληματικότητα
Το έγκλημα είναι πάντα ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένο.Υφίσταται μόνο αφου κάποιοι άλλοι το ορίσουν ως τέτοιο.
Το έγκλημα δεν υφίσταται παρά ως εκτροπή από μια παραδοχή,που έχει τον χαρακτήρα της σύμβασης,και η οποία αλλάζει συνεχώς.
Ζωκλοπή στην Υεμένη (ή στην Κρήτη πριν 50 χρόνια) ,εγκλημα τιμής στο Πακισταν, δεν έχουν το ίδιο ηθικό ή νομικό βάρος στο Λιχνεσταιν.Είναι απόλυτα σχετικά.
Είναι λοιπόν το έγκλημα σχετικό.Η ιστορική τομή του Μωυσή με τις εντολές,ακριβως καταδεικνύει την ιστορικότητα ακόμα και των πιο θελελιωδών παραδοχών.Αν ο φόνος ήταν εγγενώς,αυτοφυώς,ουσιοκρατικά απορριπτέος τι στο καλό έπιασε τον Μωυσή, να κάνει επακαλήψεις.Για ηθοποιός στην Καπερναούμ προβάριζε;
Η σχετικότητα και η ιστορικότητα του εγκλήματος,συνεχίζει όλη την γραμμή της κοινωνικής συνέχειας.
Ο εγκληματίας ο παραβάτης,παρεκτρέπεται αενώς προς τον ιστορικό του περίγυρο.Η ποινή του είναι ομοίως σχετική.
Ωραία λοιπόν ένας παμπονηρος Τρικαλινός,διαπράτει το έγκλημα και την κομπίνα που αρμόζει στον κοινωνικό του περίγυρο.
Δραπετεύει από μια φυλακή ,μιας μικρομεσαίας χώρας,με άρρυθμο κράτος, ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς.Προφανώς κάνει τζακ ποτ,αλλα αυτό πρέπει να ειδωθεί μόνο μέσα στο νεοελληνικό περιβάλλον του.
Αντιστοίχως ένας παμπόνηρος αμερικανοεβραίος ξεκινά με 5000 δολλάρια,προσπερνάει όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της πιο καπιταλιστικής χώρας,γίνεται πρόεδρος του Nasdaq ,και στήνει μια πυραμίδα κε know how Αγιων Σαράντα,και μπουμπουνίζει τα λεφτά της μισης παγκόσμιας πλουτοκρατίας.
Ομοιώς κάνει ρεκόρ.Πενήντα δις είναι αυτά.
Η παρεκτροπή και η ευφυία στις δύο περιπτώσεις είναι ισοδύναμη.
Ο Παπακώστας μεγαλομένος στην Ν.Υόρκη,θα ήταν Madoff
Δηλαδή γελοιοποιήθκε (ως μη όφειλε χα χα χα) το Ελληνικό κράτος από τον Billy, ενω το Αμερικάνικο διεσώθηκε από τον Madof,το κινέζικο από τους Γαλατάδες της Μελαμίνης,το Γαλλικό από τον broker της Lyonais Agricole (που μαγίρευε τα στοιχεία 2 χρόνια!!) κλπ κλπ
Η κάθε κοινωνία παράγει τις εκτροπές που μπορεί.
Ο δαιμόνιος αγρότης από την θεσσαλία,θα απαγάγει τον Θεσσαλονικίο Αλουμινά ,όπως ο Madoff θα φαει τα λεφτά του Φιξ.
Και στις δύο περιπτώσεις το κράτος γίνεται ρεντίκολο.
Εμείς ταλαιπωρούμαστε με δεσμοφύλακες,ματατζήδες,ελικόπτερα, και τον Αυτιά,ο αμερικάνος με RSS,brokers,FLW,και τον Larry King.
Η πλάκα είναι ότι και ο Madoff και ο Παπακώστας είναι στην ίδια ακριβως κατάσταση.Με πολλα λεφτά στην άκρη και κατ’οίκον περιορισμό.
Το κακό είναι οτι εμεις θα φάμε στην μάπα τον Αυτιά.

Για τον αμερικάνο Παλαιοκώστα εδω

http://en.wikipedia.org/wiki/Bernard_Madoff

Υπάρχει φτηνή Πρασινη Οικονομία;

Την προηγούμενη Τρίτη ο Ομπάμα πάσει στο Κολοράντο και παίρνει μέρος στην ακόλουθη παράσταση
Ενας συμπαθής κύριος που φιάχνει Φωτοβολταικά συστήματα ,τοπικός επιχειρηματίας υποστηρίζει ότι με το πρόγραμμα του Μπαρακ για την πράσινη οικονομία θα διπλασίασει το προσωπικό της εταιρείας του εντός του 2009.
Ακριβως δυο μέρες πριν ο Συριζα ψηφίζει το πρόγραμμα του ,το οποίο αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος του για την πράσινη οικονομία και την αειφόρο αναπτυξη,ως μοχλό μιας δίκαιης κοινωνικής πολιτικής.
Εδω και μερικούς μήνες το Πασοκ έχει προκρίνει την πράσινη οικονομία ως κύρια αιχμή της οικονομικής πολιτικής του.
Η πράσινη οικονομία λοιπόν έχει κατακλυσει την δημοσιότητα.
Καθώς όμως η οικολογία συνδέεται εννοιολογικά με την φύση ,η καλύτερα με μια συγκεκριμμένη πρόσληψη της φύσης,αποσιωπάται συστηματικά μια απλη πραγματικότητα.
Η λεγόμενη πράσινη οικονομία είναι τεχνολογικά πιο σύνθετη,ακριβή ,και περίπλοκη από τη τρέχουσα περιβαλλοντικά επιβλαβή και αν το φιλόδοξο αυτό παγκόσμιο σχεδιο πετύχει τότε,μόνο ο φίλος μας από το Κολοράντο έχει να κερδίσει.
Η Κατσελη και ο Δραγασάκης δια παραλείψεων κάνουν μια μικρή παγαποντιά.
Η πράσινη οικονομία στην Ελλάδα,προυποθέτει καμμιά εικοσαριά μονάδες ποσοστιαία αύξηση ΑΕΠ,πριν γίνει πραγματική οικονομία,και όχι μετατροπή του Κωτσόβολου από εισαγωγέα τηλεφώνων,σε διανομέα pc,και σε λίγα χρόνια,εγκαταστάτη φωτοβολταικών.
Η ιστορία έχει περίπου ως εξής.
Εχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα ιδεών που κωδικά αναφέρεται στην οικολογία ,την φύση ,το περιβάλλον,τα βιολογικά προιόντα,την πράσινη οικονομία κλπ το οποίο έχει κοινωνική απήχηση όπως περίπου ο Παπούλιας.Η κριτική εναντίον του είναι αδιανόητη και μάλλον άχρηστη.
-Συγχέεται η έννοια του περιβάλλοντος που είναι τεχνική,με δυνατότητες αποτίμησης,ελέγχου,και αξιολόγησης ,με την ιδεολογική έννοια της φύσης που είναι ιδεολογικά φορτισμένη με δυνατότητα ερμηνειών.
-Ομοίως συγχέονται τα νέα βιολογικά προιόντα που είναι προιόντα τεχνολογικής εξέλιξης με ενσωματωμένο know how με την ανάμνηση μεθόδων παραγωγής του παρελθόντος που αν τις χρησιμοποιούσαμε σήμερα,θα αυξάναμε τον προυπολογισμό του Αβραμοπουλου κατα 50 % από την συχνοτητα επισκεψης στα Νοσοκομεία.
- Εν συνεχεία ,αποσωπιάται ότι η πράσινη οικονομία,έχει ενσωματώσει όλες τις προηγούμενες τεχνολογικές φάσεις,και ως εκ τούτου πρόκειται για μια εξαιρετικά ακριβή τεχνολογία,με ισχυρές δομές προστασίας (πατεντες δικαιωματα ) και μάλλον ολιγοπωλιακό χαρακτήρα με μήτρες ακριβως εκεί απο όπου και προέρχεται η σημερινή γκριζα οικονομία των περιβαλλοντικών επιβαρύνσεων.
- Τέλος έχει υποβιβαστεί μια συζήτηση ισότητας δικαιωμάτων .Με άρρητη συναίνεση ο κάθε ελληναράς δικαιούται να ανάβει το φως του σπιτιού του,καίγοντας αντίστοιχο λιγνήτη στην Μεγαλόπολη,και να επιβαρύνει τον πλανήτη,αλλα ταυτόχρονα ο Καμερουνέζος θα κάνει υπομονή τα προσεχή σαραντα χρόνια σε οποιαδήποτε εκμετάλευση του περίγυρου του,για να μπορούμε να βλεπουμε στο Σκάι ,τους γορίλες,ενω ταυτόχρονα με τις επιδοτήσεις στην Λαρισα του αποκλείουμε να δει τον ευατό του ως υποψήφιο εξαγωγεα αγροτικών προιόντων.Τηλεοπτική ευσυγκινησία εναντίον των ισοτητας δικαιωμάτων σημειώσατε 1.

Ας το δούμε με ένα παραδειγμα

-Πας στο σουπερ μάρκετ και σε μια απαισια πλαστική συσκευασία αγοράζεις φέτα.Αλήθεια τι διαφορά από το τυρί από το παλιό τυροκομείου του χωριού.Το αγνό καθαρό τυράκι της γιαγιάς με την μοναδική γεύση.
Καλά ας ξεχασουμε πως για να γίνει εκείνο το τυράκι,ο παππούς στις γνωστές συνθήκες υγειινής,έπρεπε να σφάξει μια κατσίκα,να της πάρει το στομάχι να το αποξηράνει στον ήλιο,μετά να το τρίψει για να κάνει πυτιά να φιάξει το τυράκι.
Τωρα το μικροβιάκια ,εχει ένα στομάχι κατσίκας ,στο χωριό,τι επαναληψιμότητα έχει η μέθοδος του είναι ψιλά γράμματα.Εχει σημασία να διατηρηθεί η σημερινή φαντασίωση «ότι είναι χωριάτικο είναι υγιεινό».
Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι το σημερινό «χωριάτικο» βιολογικό τυρί είναι μια αναπαραγωγή μιας παλαιας μεθόδου,που είναι δυνατή καθώς ενσωματώνει όλα τα ευρήματα της σημερινής τεχνολογίας ,ως υπερβασης μιας πρωτης βιομηχανικής μαζικής παραγωγής,και όχι ως επιστροφή στο ανύπαρκτο ιδεατό παρελθόν.
Ως εκ τούτου το βιολογικό τυρί είναι προιόν μιας υπερσύγχρονης τεχνολογίας ,αντίστοιχης συνείδησης και άρα πολύ πιο ακριβό.
Η βιομηχανική μικροβιολογία,με τα σύγχρονα οργανα μπορεί να αποκαλύψει τα πλεονεκτήματα ,ένα σύγχρονο κτηνοτροφικό management μπορεί να αριστιποιήσει κόστη και οφέλη.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία επιστροφή ,υπάρχει ένας νέος δυναμικός κύκλος προς το μέλλον ,που έχει σε πολλαπλάσιο βαθμό μια τεχνολογία έντασης,εσωτερικής σώρευσης ,που μόνο μορφορλογικά διαφέρει από μια εκτατική κτηνοτροφία και τυροκομία.
Αυτή η τεχνολογία έχει κόστος έρευνας και εφαρμογής πολύ υψηλό.Αρα μπορεί να την παρέξει μόνο αυτός που έχει αποσβέσει την προηγούμενη τεχνολογία.
Μπορείς να φαντασιωθείς ένα ωραιότατο βιολογικό τυράκι Ανω Καρδιτσομαγούλας, αλλά φίλε μου το know how προέρχεται πιθανότητα από κάποιον Δανό,που πειραματίστηκε στην Νεα Ζηλάνδία,και πιστοποίησε τα αποτελέσματα σε κανένα Ορλάντο.
Τα ίδια περίπου ισχύουν για όλες τις φαντασιώσεις της πράσινης οικονομίας.
Είναι ανεκτός ο λιγνίτης της Πτολεμαίδας,εξοβελισταίος ο λιθανθρακας της Γερμανίας ,αλλα επιθυμητα τα φωτοβολταικά τόξα ή τα βιοκαύσιμα δευτερης γεννιάς.
Μεταξύ μας ένα φωτοβολταικό πάνελ αποτελειται απο στοιχεία φωτοευαισθησίας ,που έχουν τόση πνευματική ιδιοκτησία όση τουλάχιστον η Microsoft ,και πιθανότατα οι κατασκευαστές τους να μην είναι παραπάνω από δύο.Οι κατασκευαστές τους ,τώρα που μιλάμε αυξάνουν τους προυπολογισμόυς τους με ένα διψήφιο πολλαπλασιαστή.Ταυτόχρονα όλο το πλέγμα εφαρμογών απαιτεί κοινωνίες και οικονομίες που έχουν ήδη ώριμους θεσμούς από την ανάπτυξη της προηγούμενης οικονομικής φάσης.
Η πράσινη οικονομία μπορεί να γίνει ατμομηχανή για την ελληνική οικονομία,όσο τεχνολογία αναπτυξαμε για τον λιγνίτη ,δηλαδή ψιλοπραγματα.
Η οδυνηρή (για εραστές της αρμονίας) πραγματικότητα είναι ότι η Shell αγοράζει εταιρείες βιοκαυσίμων δευτερης γενιίας (δηλάδή με πρωτη ύλη όχι τρόφιμα όπως σήμερα αλλά παραγωγα της τεχνολογίας τροφίμων) ,η BP επενδύει στις αερογεννήτριες,οι spin off εταιρείες του πενταγώνου είναι καμιά δεκαετία μπροστα στα φωτοβολταικά κοκ.
Το πρόταγμα της πράσινης οικονομίας είναι σημαντικό για μια οικονομία όπως η ελληνική,για λόγους όμως διαφορετικούς.Ωθεί αναγκαστικά την κοινωνία να εμπλακεί σε πιο σύνθτετες δομές,θεσμικούς εκσυγχορνισμούς,κοινωνικές αναδιατάξεις.Μπορούμε να εκκινούμε από μια λανθασμένη φαντασίωση μιας υποτιθέμενης απλότητας ή επιστροφής στην ανυπαρκτη φύση,αλλά πιθανόν νεο στοιχημα να πυροδοτήσει αναπάντεχους εκσυγχρονισμούς.

Καλως ήρθατε στον κόσμο της πολυπλοκότητας.Ο Τσάβες και η ελληνική μυθολογία

Ενα από τα συνήθη θύματα της κοινής λογικής είναι η συνθετότητα.Η πιθανότητα μια κατάσταση η θεωρεία να μήν είναι συμπαγής,ενιαία,πολυτροπη,με πολλές ενδεχομενικότητες είναι στατιστικά μικρή στον δημόσιο λόγο.

Ο όλο και πιο συχνά τιμώμενος (για μερικές αποσπασματικές του απόψεις) απο την Αριστερά,φιλοεθνικοσοσιαλιστής Καρκ Σμιτ,έγραψε ένα μικρο βιβλιαράκι ,την Πολτική Θεολογία,και μας παρουσίασε με εύληπτο τρόπο ,πως όχι μόνο η κοινή πρόσληψη αλλά πολλες και η πολιτική επιστήμη στην ουσία διαχειρίζεται έννοιες και κατηγορίες που προέρχονατι απο την Θεολογία (ατυχώς μια μετάφραση της Πολιτικής Θεολογίας απο το περιοδικό Λεβιάθαν έχει εξαντληθεί)

Τουτων δοθέντων ,άντε τώρα να εξηγήσεις στον κάθε θρησκόληπτο πως ο Τσάβες είναι

-Ο πιο αδιαμφισβήτητα δημοφιλής ηγέτης στην Λατινική Αμερική
-Κάνει αδιάβλητες εκλογές και δημοψηφίσματα που κερδίζει σχεδόν πάντα και όταν τις χάνει το αναγνωριζει ευθαρσώς
-Μιλάει στην παγκόσμια κοινότητα με ένα αρχαικό αντιαμερικανισμό,που δεν λαμβάνει υπ’οψιν του τις αντιφάσεις αυτής της χώρας
-Προσπαθεί να εντάξει με τον πιο παραγωγικό τρόπο μοναδικό στην Λ.Αμερική , στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χωρας του τους πιο αδικημένους,από τους οποίους αντλεί και ισχύ.
-Ταυτόχρονα στην διαχείριση του μη πετρελαικού τομέα της οικονομίας του,τα εχει κάνει μαντάρα (πληθωρισμός,ανεργία,κλπ) και παίζει με τους θεσμούς της χώρας του.
-Κυβερνάει μια χώρα που εξ ορισμού λόγω μονοδιάστατης οικονομίας πετρελαίου έχει μοναδικά χαρακτηριστικά (Αλγερία, Σαουδική Αραβία ,Ιραν ,Εμιράτα, Ρωσία,Καζακσταν όλες είναι μοναδικές ανεπανάληπτες ομοίως).
-Στις μονοδιάστατες οικονομίες ενδημούν η αυταρχικότητα,αλλα και η καλή αναδιανομή ταυτοχρόνως.Το κοινωνικό κράτος στην Σαουδική Αραβία για τους πολίτες του (οχι τους μετανάστες) είναι σχεδόν προκομμουνιστικό.

Με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά η ένταξη του Τσάβες σε στρατόπεδο είναι παρακινδυνευμένη.

Το πρόβλημα γίνεται πιο δύσκολο ,καθώς ο κάθε θρησκόληπτος δεν είναι εύκολο να διακρίνει την εξής αντίφαση.

Η εξόρρυξη πετρελαίου είναι τεχνικά πολύ περίπλοκη,με τόσα εγγενή ρίσκα,που μπορεί να τα πάρει κάποιος που είναι ήδη ισχυρός.Δηλαδή η ισχυροποίηση των πετρελαικών εταιρειών δεν είναι του τραπεζικού τύπου( έλλειψη ελέγχων ή επι τούτου απορρύθμιση) ,αλλά προέρχεται από μια μακρόχρονη τεχνολογική εξέλιξη αέναης προσαρμοστικότητας ,που σωρεύει know-how που μεταφράζεται σε ισχύ.

Η ίδια η τεχνοδομή της εξόρρυξης πετρελαίου είναι τερατώδης εκ φύσεως.Τείνει τεχνολογικά προς την γιγάντωση γνώσεων,τεχνολογικών πλεονεκτημάτων, που είναι με οποιοδήποτε κριτήριο αδιαμφισβήτα.Οποιος διανοείται καλές τιμές πετρελαίου που εξορρύσονατια απο μια μικρή συνεταιριστική Shell,ή από έντιμους αντιιμπεριαλιστές ιρανούς, προφανέστατα δεν έχει κατανοήσει τον χρονοβόρο,και συγκεντρωτικό χαρακτήρα της τεχνολογικής επινόησης.

Η ιδέα των επιστημόνων που βρίσκουν τα ιδανικά τεχνολογικά επιτεύγματα,και τα παραδίδουν αυτομάτως σε μια δεδομένη παραγωγική διαδικασία,προφανώς έχει το στοιχείο της αρμονίας, της κοινής λογικής,αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Η εξόρρυξη πετρελαίου,το σκεύασμα κατά του HIV,το υβδριδικό αυτοκίνητο,ο αξονικός τομογράφος,το I phone,κλπ προέρχονται από ένα μακρόσυρτο κύκλο,απειράριθμων συμβάντων δοκιμής λάθους,τύχης,και αποτυχιών που ο πιο μεγάλος εγκέφαλος προγραμματισμού δεν μπορεί να προδικάσει.

Ο Τσάβες κάνει καλά την δουλεία του,όπως νομίζει αυτός και όπως

Βέβαια οι εγχωριοι λάτρες των διαφόρων δαιμονολιγιών που αναγκαστικά συνοδεύεονται από τις αντιστοιχες σωτηριολογίες,

Τα φθηνα πετρελαια του Τσαβες στο Λονδίνο,ή την Καισαριανή,ή το Ουλάν Μπατόρ είναι μια επικοινωνιακή αυταπάτη,περίπου σαν το έντεχνο στοιχείο στην τέχνη της Καλομοίρας.

Τα περίπλοκα γεγονότα είναι

Ο Τσαβες εθνικοποιεί τα πετρέλαια στην χώρα του,αλλά ταυτόχρονα βγαίνει εκτός τεχνολογίας,που είναι απολύτως αδύνατο να αντικαταστήσει.Η πραγματικότητα είναι ότι η ελκυστική εθνικοποποίηση ρίχνει δραματικά την παραγωγικότητα της βιομηχανίας του.Και επειδή δεν διάβασε το προγραμμα του Συριζα για να μεταβεί στην οικονομία των «αναγκών» το 2009,το ξαναγυρίζει στην οικονομία των «ανταλλαγών»

Περίπου στην ζούλα λοιπόν, επαναπροσεγγίζει τους πετρελαιάδες ,και συμφωνεί για νέες επενδύσεις,(όπου προφανως η Shell το κάνει με ζημία του ισολογισμού της,ή για να εγγραψει κοινωνική υπευθυνότητα,ή οποιοδόποτε λόγο που ικανοποιεί την θεωρεία του κάθε θρησκευόμενου).Με ποιους όρους με ποιες ανταλλαγές άγνωστο.

Συμπέρασμα;Κανένα

Ο κόσμος είναι τόσο περίπλοκος για να μπορείς να έχεις ατρανταχτες βεβαιότητες

Η πρωτη ανακοίνωση για την σιωπηλή επαναχώρηση στις 15/1/09 εδω
http://www.iht.com/articles/2009/01/15/america/venez.php

Οι ξένες επενδύσεις στην Βενεζουέλα εδω
http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/02/19/1631687.htm

Αριστερα και Φιλελευθερισμός.Μερος 2.Η περίπτωση Νοζικ

Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει ενα τρόπος για την υλοποίηση της εργατικής αυτοδιαχείρισης ,που ,πορεί να υλοποιηθεί από την εθελοντική συμμετοχή σε μια ελευθερη κοινωνία ( ΑSU σελ 252)

Eτσι λοιπόν ,σε ένα ελευθερο σύστημα κάθε μεγάλο λαικό επαναστατικό κίνημα πρεπει να μπορεί να πραγματοποιήσει τους στόχους του μέσω μιας εθελοντικής διαδικασίας.Οσοι περισσότεροι βλέπουν πως λειτουργεί,τόσο περισσότεροι θα θέλουν να συμμετάσχουν.Και έτσι θα μεγαλώνει ,χωρίς να είναι αναγκαίο να πιέσει κανένα ή καμία ομάδα ,για να συμμετάσχει σε αυτό.(ASU sel 327)

O Ρ.Νοζικ εχει γράψει μόνο ένα σημαντικό βιβλίο για το οποίο και σχολιάζεται έκτοτε (η αλήθεια όλο και λιγώτερο) .To Anarchy State and Utopia.(ΑSU)
Η κοινή πρόσληψη είναι ότι είναι μια θρασύτατη κύνικη απόρριψη της αναδιανομής ,μια αντιμάχία στην Θεωρία της Δικαιοσύνης του Rawls,αλλα και η υπεράσπιση του ελάχιστου κράτους.
Στην ουσία όμως πρόκειται για ένα έργο το οποίο για το οποίο ταιριάζει μια μόνο λέξη η εκκεντρικότητα.
Νομίζω ότι κανένας συντηρητικός φιλελευθερος δεν μπορεί να κατανοήσει το ASU, καθώς η γραφή του,οι πηγές του,οι αναφορές του προέρχονται μάλλον από τα αριστεροστροφα κοινόβια του Σαν Φραντζισκο,παρά από τον ακαδημαισμό του Harward.
Αναφέρω μερικά από τα θέματα και τις αναφορές ,τις οποίες μόνο αν έχεις βιωματική σχέση με την ελευθεριακή αμερικάνικη αριστερά μπορείς να εντάξεις στο έργο αυτό.Αλλιώς παραμένεις εγκλωβισμένος στην φαρσοκωμωδία της αναίρεσης της Κοινωνικής Δικαιοσύνης,γιατί όπως θα δείξω αργότερα δεν πρόκειται περί αυτού.
Λοιπόν
LSD, ηρωίνη, κρακ, Τροτσκι, εργατική αυτοδιαχείριση,ουτοπικός σεκταρισμός, αφηρημένη εργασία (αλα Μαρξ),νόημα στην εργασία,αυτοεκτίμιση του εργαζόμενου,εθελοντισμός,κοινωνικές αλλαγές ,μη ιδιοκτησία των παιδιών από γονείς!!! είναι έννοιες και αναφορές του Νοζικ.
Ταυτόχρονα μια σειρά από «πειράματα σκέψης» ,δηλαδή ανεδαφικές υποθέσεις εργασίας ,που χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα για να αναλυθούν διάφορες σκέψεις,με πιο εντυπωσιακό το “experience machine” το οποίο,είναι το Matrix επινενοημένο τριάντα χρόνια πριν!!!!
Επαναλαμβάνω το ASU είναι για ανοικτόμυαλους,με θητεία στην Αριστερά αναγνώστες, έτοιμους να αναμετρηθούν με την χαζοχαρούμενη ή άλλες φορές μαρτυρική σωτηριολογία.Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι σε αντίθεση με τον Χαγιεκ,(που έχει μεγαλύτερο έργο) δεν αποτελεί συχνή αναφορά απο τους διάφορους συντηρητικούς,αν και ο Νόζικ ,θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί σαν εκ των υστέρων απολογία του πιο ξεχαρβαλωμένου καπιταλισμού.
Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω πως ορισμένες αναφορες του Νοζικ,μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακριβώς ως μια ριζική κριτική του αχαλίνωτου καπιταλισμού,και να συμβάλουν παραγωγικά στην υπόθεση της Αριστεράς.Που δεν είναι παρά η επιδίωξη μιας συμμετοχικής κοινωνίας, δίκαιης απολαβής των εργαζομένων, και πραγματικής ισότητας δικαιωμάτων.
Το ASU είναι πολιτική φιλοσοφία ,στην αυθεντική της μορφή,αλλα απαλαγμένη από κοινωνιολογικές αναφορές.Δεν είναι κοινωνιολογία,όπως είναι σήμερα η πολιτική ανάλυση.Ο Νόζικ διαπραγματεύεται τα θέματα του,ως Υποτιθέμενα Κοινωνικά Συμβόλαια, προκοινωνικού χαρακτήρα.Στην ουσία στοχάζεται σε ένα αφηρημένο επίπεδο,εκκινώντας από την βασική Καντιανή θέση,οτι άνθρωπος είναι ο σκοπός και όχι το μέσο της πολιτικής.
Ο στοχασμός αυτός παράγει κάποια πολιτειακά παραδείγματα,για τα οποία δεν προβλέπεται ρεαλιστική υλοποίηση,αλλά έχει σημασία η διερεύνηση και τα επιχειρήματα,καθώς αυτά έχουν αξία λειτουργική σήμερα.
Για λόγους οργάνωσης αναφέρουμε κάποιες αναφορές με προφανή αξία σήμερα.
1.-Η Διαμάχη με τον Ρωλς.
Είναι γνωστό ότι ο Ρωλς προτείνει μια θετική πλήρως επεξεργασμένη θεωρεία δικαιοσύνης,που κωδικά αποδέχεται την ανισότητα ειδοδημάτων,υπο την προυπόθεση ότι αυτή βελτιώνει την θέση των ευρισκομένων σε δυσμενέστερη θέση,και έχει την συναινεση τους.
Ο Νόζικ αφού ξεκινά με ένα πρωτοφανή έπαινο για τον Ρωλς ( ο σπουδαιώτερος φιλόσοφος μετα τον Μιλς!!) ,προχωρά σε μια σειρά αντιρρήσεων στο έργο του Ρωλς,και δεν διαμορφωνουν μια ολική αντιπρόταση.Οι αντιρρήσεις όμως αυτές είναι ανριβως ότι αναζητούν όλες οι σύγχρονες προσπάθειες αναδιανομής που σκοπό έχουν την λειτουργική στόχευση,την μεγαλύερη συναίνεση,την λογοδοσία,τον έλεγχο και αναστοχαστικότητα
Το κυριώτερο ζήτημα που ανασύρει ο Νόζικ,είναι ότι η θεωρία του Ρωλς διατυπώνει ένα νόμο (pattern) αναδιανομής,ενω η αναδιανομή έχει ιστορικά προσδιορισμένο χαρακτήρα,και δεν μπορεί να έχει στατικές νόρμες.
Οταν αναδιανέμεις πόρους μέσω του φόρων,τότε οι παραλήπτες των πόρων δυνητικά με την χρήση τους διαμορφώνουν αυτομάτως μια νέα κατάσταση εισοδημάτων που αυτή για να αναδιανεμηθεί θέλει πιθανόν ένα νέο νόμο.Η αντίρρηση είναι μεθοδολογική και ως ένα βαθμό αποδεικνυει το ανεφάρμοστο μιας ολικής αναδιανομής σε συνθήκες ανοικτής αγοράς,και με την έννοια αυτή μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα εναντίον της.Αν ο Νοζικ αποδεικνύει τον ελλειματικό χαρακτήρα μιας αναδιανομής μέσω νόμου –pattern τότε μια εξισωτική ιδεολογία νομιμοποιείται να αναζητήσει τον εξισωτισμό εκτός ελύθερης αγοράς.
Η αντίρρηση του Νοζικ δεν είναι μονόδρομος.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Νόζικ αποδεικνύει πως συστήματα αναδιανομής με νόμο pattern τείνουν να εξαγοράζουν την συναίνεση των μεσαίων στρωμάτων σε μια στατική αναδιανομή από τους έχοντες στους μεσαίους και όχι προς τους μη έχοντες.
Μα αυτό ακριβώς δεν γίνεται στην Ελλάδα
Οι λεγόμενες κοινωνικές μεταβιβάσεις,και το πλέγμα κρατικής προστασίας γίνονται επίδικο διακυβευμα ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες που αυτοπροσλαμβανονται ως μη έχοντες,και τους στατιστικά μη έχοντες και νικητές τους πρώτους.
Το ασφαλιστικό μας σύστημα έχει το πιο αδικο επιμερισμό προστασίας εργαζομένων όπου άλλοι μισθωτοι (πχ δημοσιογράφοι) προστατεύονται μέσω μιας ειδικής φορολογίας,ενω οι υπόλειποι μέσω εισφορών.
Το κοινωνικό κράτος οταν συλλαμβάνεται στατικά,γίνεται νέο αντικείμενο αναδιανομής από τους ενδιαφερόμενους ,με νικητες τους σχετικά ισχυρούς.
2.-Κριτική στην ελευθερία επιλογών.
Οποιος αριστερός αναγνώστης αντί να καταφύγει στον Μαρξ και την ανάλυση του για τον κίβδηλο χαρακτήρα των ατομικών δικαιωμάτων σε συνθήκες μισθωτής εργασίας,μπορεί κάλλιστα να ανατρέξει στον Νοζικ και τρίψει στα μούτρα του κάθε ανιστορητου συντηρητικού την σελίδα 263.
Ο Νόζικ προχωρεί σε μια κυνική κριτική των υποτιθέμενων ελευθεριών, αποδεικνύοντας ότι αυτές δεν εννοούνται ως αφηρημένα δικαιώματα,αλλά ως υπαρκτες μητρες επιλογών που έχουν αναγκατικά περιοριστικό χαρακτήρα και επικάθονται σε υλικές συνθήκες.
Αναφέρει ακριβως την ανισορροπία επιλογων που έχει ο εργαζόμενος που επιλέγει πείνα ή δουλειά,εναντι του εργοδότη που επιλέγει πάνω από δύο εργαζομένους!!
Ταυτόχρονα προχωράει σε μια γενίκευση όπου αναλύει πως μια συνθήκη απόλυτων επιλογων τελικά είναι αδύνατη.
Η ελευθερία εννοείται ως μη περιορισμός ,αλλά όταν κρυσταλλώνεται ως θετική επιλογή έχει εγγενείς περιορισμούς.
Αναφέρται το εξής παράδειγμα.
Αν 6 εργαζόμενοι έχουν να διαλέξουν 6 θέσεις εργασίας,και έχουν ελευθερία επιλογών,τότε ο πρωτος θα έχει επιλογή 6 θέσεων, ο δευτερος 5 ο τρίτος 4 κοκ.
Η θεωρητική απόλυτη επιλογή 6 στα 6 είναι φανταστική.
3.-Εργατική Αυτοδιαχείριση,Ποιότητα Εργασίας,Αυτοεκτίμηση
Πρόκειται για θετικές διαπραγματεύσεις του Νοζικ,όπου με σαφήνεια απορρίπτεται κάθετα ο αποκλεισμός των δυνατοτήτων πραγμάτωσης πειραμάτων εργατικής αυτοδιαχείρισης,θέμα για το οποίο επανέρχεται δύο φορές στο βιβλίο.
Ταυτόχρονα προκίνεται θετικά,ως στόχος η έννοια του νοήματος στην εργασία (meaningful work) και της αυτοεκτίμησης σ’αυτήν.
Στα πλαίσια αυτης της διαπραγμάτευσης αναφέρονται και τα δυνατά σενάρια ,αυξημένων απολαβων σε στατικές επαναλαμβανόμενες εργασίες (στα πλαίσια εθελοντικων πάντα ρυθμίσεων)
Προφανώς το κομμάτια αυτά δεν συνίστανται για ανάγνωση από οπαδούς στερεοτύπων .Μετά την ανάγνωση δεν θα μπορέσεις να προσανατολισθεις πολιτικά .
4.-Η έννοια του ελάχιστου κράτους
Το θέμα αυτό είναι το πρωτο του βιβλίου και το τραγελαφικό της υπόθεσης αυτό αποτελεί σήμερα επίδικο ζήτημα μεταξύ οπαδών του μηδενικού και ελάχιστου κράτους,παρά αντικείμενο κριτικής από τους οπαδούς του κράτους προστάτη.
Είναι μια καντιανου τύπου ανάλυση,για το υποτιθέμενο δίκαιο κράτος,που με βάση τον Λοκ,επαγωγικά διατυπώνει την έννοια του ελάχιστου κράτους.
Το ζήτημα εχει περισσότερο θεωρητικό παρα άμεσο χαρακτήρα.
5.-Εξοικείωση με δύσκολες Μαρξιστικες εννοιες
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Νόζικ,(ο οποίος τα βάζει με τους Μαρξιστές και όχι τον Μαρξ,για τον οποίο αναφέρει ότι φολοσοφικά διατυπώνει μια καθόλα αποδεκτή διερωτηση απο που προκύπτει το κέρδος) στην αντιμαχία του με τον μαρξιστικό σοσιαλισμό (που όπως ο Χαγιεκ αντιμαχεται την αλλα ΕΣΣΔ εκδοχή) επιλέγει ένα πεδίο σύγκρουσης που αποτελεί και για τους μαρξιστές σήμερα σημείο ανάλυσης και επεξήγησης.Αυτό της αφηρημένης εργασίας.Δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδω το θέμα πάντως το ενδιαφερον είναι ότι σε πολλούς εντος αριοστεράς η έννοια της αφηρημένης εργασίας είναι κάπως δυσνόητη ,ίσως άγνωστη,αποτελεί όμως κλειδί στην Μαρξιστική ανάλυση.
Ο «νεοφιλελευθερος» Νόζικ δείχνει να κατέχει το «άθλημα» μια χαρά.
6.-Από το ελάχιστο στο καταπιεστικό κράτος
Ο Νόζικ ως εκκεντρικός και κυνικός,διατυπωνει την θεωρία ότι το ελάχιστο κράτος που προκρίνει ως δίκαιο ,είμαι δυνατόν κάτω από συνθήκες εθελοντικής απόρριψης (μπουκοταζ) να μεταβληθεί εθελοντικά σε ένα απόλυτα δημοκρατικό και δίκαιο κράτος (Δημόκτησις) το οποίο όμως μεσα από αυτήν διαδικασία έχει προσεταιρισθέι (ως μη όφειλε) την εξουσία των πολιτών.
Πρόκειται για ένα περίπλοκο πείραμα σκέψης,που τελικά αποδεικνύει με ένα σχεδόν Νιτσεικό ή ακόμα Κονδυλικό τρόπο,τον αναπόφευκτο κίνδυνο,ροπής των πιο δίκαιων κοινωνιών να μεταβληθούν σε νέες μορφές εθελοντικής συνύπρξης που όμως έχουν χασει τον αρχικό τους χαρακτήρα

Θα ήταν δυνατόν να συνεχίσουμε και άλλο,καθώς το ASU προσφέρει πολλές ευκαιρίες

Το συμπέρασμα είναι ότι το βιβλίο αυτό δεν προσφέρεται για μερικές κατηγορίες αναγνωστών
Οπαδοί των διανοητικών διαχωρισμών
Συντηρητικοί εκτός δρώσας ζωής και αριστεράς
Λάτρες των φυσικών κοινωνικών αρμονιών
Πρόκειται για ένα εκκεντρικό σχεδόν εξωφρενικό συνδιασμό Αμερικανικού πραγματισμού και Νιτσεικής ατμόσφαιρας των εγγενων αδυναμιών των ανθρώπων και των κοινωνιών που ζουν και οραματίζονται

Αριστερα και Φιλελευθερισμός,Μερος 1 .Η περίπτωση Χαγιεκ

Εν κατακλειδι μπορεί να ειπωθεί κάπως επιγραμματικά:ο Hayek είναι κριτικός του «υπαρκτου σοσιαλισμού» και OXI του κοινωνικού κράτους.Η Θεωρεία του προσφερει σημαντικά επιχειρήματα που αποκαλύπτονν ΠΕΙΣΤΙΚΑ το λεγόμενο single mind fallacy – το λάθος της κεντρικής σχεδιοποίησης που πιστεύει οτι ένας νους μπορεί να συλλέξει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την οργάνωση της οικονομίας
Γιάννης Βούλγαρης «Φιλελευθερισμός,Συντηρητικός,Κοινωνικό Κράτος 1973-1990» σελίδα 147-148 Εκδόσεις Θεμέλιο 2003.Υπογραμμίσεις Κεφαλαία LLS

Ετσι για να αρχίσουμε ωμά
Ο Γ.Βούλγαρης είναι ένας από τους σπουδαιώτερους πολιτικούς επιστήμονες που έχουμε,με σαφή κεντροαριστερή τοποθέτηση,και βιωματικές καταθέσεις ζωής στην Αριστερά (που η προσωπική του σεμνότητα αποσιωπά) σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες.Δεν είναι ΤΡΕΛΛΟΣ να γράφει τέτοια πράγματα..
Οταν αναφέρεσαι σε μεγάλους διανοητές,έχεις τον εξής κίνδυνο
Ας πούμε τσαλαβουτάς στον Μαρξ,διαβάσεις την έκφραση Δικτατορία του Προλεταριατου,και την κρτική για τα ατομικά δικαιώματα.Δεν θέλεις και πολύ για να αποφασίσεις οτι το καλύτερο μέρος του κόσμου είναι η Βόρεια Κορέα.
Αλλο πράγμα ο διανοητής άλλο ο ίδιος άλλο η χρήση του έργο του.
Ενας δειλός καθηγητής Φιλοσοφίας,που οππορτουνίζει μεταξύ Φασισμού και αδιαφορίας ,δεν αναγνωρίζει την δειλία του,τον αποστέλουν με τις κλωτσίες από το Πανεπιστήμιο ως κρυπτοφασίστα,αποτελεί σήμερα μια πηγή έμπνευσης και συλλογισμού της σύγχρονης Αριστεράς .Μιλάω για τον Heidegger
Ενας δηλωμένος φιλοχιτλερικός,καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Γερμανία αδιάκοπα επί 40 χρόνια,και υφυρπουγός σε Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση,που διατυπώνει την πιο σκληρή κρτική στην Φιλελευθερη Δημοκρατία,αποτελεί επίσης αντικείμενο μελέτης της Αριστεράς.Ο Καρλ Σμιτ.
Τα θεωρητικά έργα έχουν αυτονομία από τον συγγραφέα του,και από τις διάφορες χρήσεις του έργου αυτού
Ανακάλυψα τον Hayek και το ρεύμα του φιλελευθερισμού σχετικά πρόσφατα, και προφανέστατα έχω απλώς τσαλαβοτήσει σε μερικά βιβλία του.
Θέλω επιγραμματικά και με απλά παραδείγματα να αποδείξω γιατί το έργο του έχει δυνητικά θετική αξία για την Αριστερά
Κατ’αρχάς όχι ωραιοποιήσεις
Ο Χαγιεκ είναι αστός,αντιφασίστας,συντηρητικός και πολέμιος της έννοιας της «κοινωνινής δκαιοσύνης».
Μα καλά είναι κατά της κοινωνικής δικαιοσύνης τον κοιτάμε και δεν τον πλακώνουμε ,αλλά τον κοιτάμε από τα Αριστερά;
Ηρεμα σύντροφε.Ακου πως έχει το θέμα
Οι Φιλελευθεροι είναι κατά των μηχανισμών αναδιανομής του πλούτου που γίνεται μέσω του μηχανισμού της αναγκαστικής φορολογίας,μέσω του κράτους και όχι κατά της ανάγκης αναδιανομής . (Θα επανέλθω αργότερα στο θέμα)
Το ότι μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση συμφέρει τους παγκόσμιους λαθρόβιους λούμπεν μεγαλοκαπιταλιστές,και την χρησιμοποιούν απολογητικά ,δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δούμε την διερευύνηση ακριβως ως έχει ,στην ονομαστική της αξία.
Ο Χαγιεκ όμως δεν αξία για’αυτό ,αλλά για κάτι άλλο.
Ερχεται ο τύπος και μια ολόκληρη σχολή ,και λένε
Ρε φίλε ο άνθρωπος είναι πολύπλοκος,απρόβλεπτος,διαμονικός,με τεράστια σιωπηλή γνώση,που κανένας δεν μπορεί να προυπολογίσει εκ των προτέρων τι ακριβώς κάνει διάφορες συνθήκες.Αυτο το καταλαβαίνεις αφού το κάνει..Αρα μια αποτελεσματική και δίκαιη διακυβερνηση δεν μπορεί παρα να λαμβάνει αυτήν την «απροσδιοριστία» και από αυτήν να αντλήσει το θετικο δυναμικό.Αλλιώς κάποιος θα σχεδιάσει ένα σύστημα ,ως διανοητική άσκηση και πάει να το φορέσει καπέλο στην κοινωνία.
Ο Χαγιεκ με βάση αυτήν την λογική ,βρίσκει στην εποχή του την ΕΣΣΔ και το Χιτλερικό Κράτος,και τα διαβάζει ως τυπικά υποδείγματα εφαρμογής ενος κοινωνικού σχεδιασμού που γίνεται από κάποιους με βάση μια ιδεολογία.Το κοινό χαρακτηριστικό είναι η απουσία πολιτικών ελευθεριών στο όνομα υπέρτερου αγαθού.
Αρα μας ειδοποιεί ότι οι πολιτικές ελευθερίες και όλες οι νομικές ρυθμίσεις που περιορίζουν προκαταβολικά τον άνθρωπο να ασκήσει δυνητικά την απροσδιοριστία του καταλήγουν τελικά σε καταπίεση.
Πενήντα χρόνια πριν ,η Αριστερά είναι δέσμια μια Νεαντερταλ αντίληψης της ιστορίας όπου ,όλα είναι γραμμικά και προβλέψιμα.Οι ιστορικές φάσεις σχεδόν προκαθορισμένς ο δε καπιταλισμός θα καταρρεύσει εν μέσω αντιφάσεων.
Η ανάκτηση της έννοιας της ιστορικής ενδεχομενικότητας απο την Αριστερά είναι σχετικά τελευταία διερεύνηση με την πιο γόνιμη αυτή του Αλτουσέρ για τον υλισμό του ασταθμητου,αλλα να με συγχωρέιτε επι της ουσίας ,η Χαγιεκιανή απροσδιοριστία και το Αλτουσεριανό ασταθμητο δεν απέχουν και πολύ.
Αξίζει κανείς να δει το τελευταίο πρόγραμμα του Συριζα ,για να δει την σαφή απόσταση απο θεωρίες μηχανιστικής ιστορικής εξέλιξης.Με συγχωρείτε επειδή ένας συντηρητικός αστός δικαιώθηκε,εμεις θα κάνουμε το παγώνι.
Πάμε τώρα σε πιο καυτά θέματα
Στα θέματα αναδιανομής ο Χαγιεκ χοντρικά υποστηρίζει
Η κατανομή των κρατικών εξόδων γίνεται εξ’ορισμού με διαδικασίες εξωκοινωνικές, lobbying, πιέσης προς την κύβερνηση,και διαγκωνισμού όλων των υποψήφιων.
Οταν το κράτος έχει λεφτά για ξόδεμα (ή αν δεν έχει τα δανέιζεται όπως στην Ελλάδα) τότε η διανομή της πίττας γίνεται με μια πολιτική απόφαση.Αλλά επι της ουσίας γίνεται μέσω των αφανων πιέσεων εντός του κράτους μέσα από αδιαφανείς διαδρομές.
Αυτή η κατανομή πόρων και κεφαλαίων είναι αλλης τάξεως από αυτήν που γίνεται στην λεγόμενη αγορά.
Εκεί μικροί μεγάλοι πλούσιοι φτωχοί συναλλάσονται ΑΝΙΣΑ ,αλλά σε χρόνο τόπο και μορφή που αυτοί επιλέγουν ,δημιουργόντας μια αυθόρμητη κατανομή πλούτου
Ακόμη και ο Νοζικ ο ο πιο ακραίος φιλελευθερος δέχεται με σαφήνεια την ανισότητα δικαιωμάτων που προκύπτει απο την συναλλαγή ανισων πολιτών ,αλλά είναι μια συναλλαγή με ένα σχετικό βαθμό αυθορμησίας εθελοντισμού «ελεύθερης βούλησης».
Ο φιλελευθερισμός του Χαγιεκ δεν αποδέχεται την αυταπάτη της χαζοχαρούμενης ισότιμης συναλλαγής,αλλα προκρίνει την εξάντληση όλων των δυνατών συναλλαγών εντός αγοράς,και την επέμβαση του κράτους εκ των υστέρων ως διορθωτικού παράγοντα.
Μα καλά θα μου πεις τι στο διάλο σχέση η αριστερά με τέτοιες δολοπλοκίες που νομιμοποιούν τον κάθε πλουτοκράτη.
Ηρεμα σύντροφε.
Για σκέψου με ποια διαδικασία μοιράζονται τα κρατικά λεφτά στην Ελλάδα;
Κάνουμε δημοσψήφισμα,κάνουμε διαβουλεύσεις,ποιος μοιράζει την πίττα;
Η Ολυμπιιακή κοστίζει 400 εκ τον χρόνο στους φορολογούμενους
Οι Αγρότες θέλουν 500 εκ τον χρόνο για αποζημιώσεις
Ποιος θα αποφασίσει
Κανείς
Θα αποφασίσει ο συσχετισμός δύναμης. Οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής παρότι 7000 μπορουν de facto,ατυπα, να τα κάνουν μαντάρα ,περισσότερο από ότι οι 300,000 αγρότες.
Το λέω ως παράδειγμα γιανα γίνει κατανοητό ότι η κρατική διανομή είναι εξ’ορισμου αδιαφανής,lobbying,διαδρομική.
Θέλετε παραδείγματα
Ενας υπάλληλός του Υπουργείου Οικονομικών απολυτήριο γυμνασίου,παίρνει όσα ένας επίκουρος του ΕΜΠ.
Με ποια λογική;
Με καμία ,δεν είναι προβλημα ενός βλάκα,και ο Δραγασάκης να γίνει υπουργός ,με υφυπουργό τον Παφίλη,θα κάνει το ίδιο γιατί τα κρατικά λεφτά,επειδή δεν είναι κανενός ,μοιράζονται μόνο σε γραφεία,μονο με διαβούλευση εκ των άνω.
Ο Χαγιεκ στην οξύτητα του μας προειδοποιεί,για την εγγενή ,αυτοφυή ,συστημική ,φύση της κρατικής διανομής.
Επανερχομαι στον Συριζα
Εσεις τι λετε τρελλαθήκανε και γράφουν σελίδες για σελίδες για την ανάγκη συμμετοχικών προυπλογισμών,δημοκρατικών ελέγχων κλπ.Το κάνουν γιατί ξέρουν την δομική αδυναμία του συγκεντρωτικόυ κράτους να διανείμει πόρους.
Δηλαδή κάποιος έστω και αντιπαθής πριν τριάντα χρόνια σε ειδοποιεί για να έχεις δυσπιστία για την κρατική διανομή,επειδή αυτό μπορεί να συμφέρει τους πλουσίους,θα κάνουμε λοβοτομή να αγνοήσουμε τους προβληματισμους του.
Μακρυγορούμε ,αλλά προσπαθούμε να αναλύσουμε κάιτι που ταυτόχρονα ψηλαφούμε.
Δυστυχως ή ευτυχως στην κοινωνική κριτική τίποτα δεν είναι δεδομένο,και όσο πιο ανοικτα αυτιά έχουμε τόσο το καλύτερο.

Αναπάντεχα γόνιμα στοιχεία Αριστεροφιλελευθερης λογικής στο πρόγραμμα του Συν.

Περιδιαβάζουμε και πάλι το πρόγραμμα του Συν

Οπως όλα τα προγραμματα των κομμάτων ,εκφράζει με πιο εκπλεπτισμένο τρόπο,σκέψεις ,ιδέες και αντιλήψεις που διακινουνται στον πολιτικό αυτό χώρο,χωρίς την απολυτότητα και αποδεκτό «λαικισμό» που έχει η καθημερινή πολιτική παρέμβαση.Τα προγράμματα συνήθως γράφουν πιο αποκαλυπτικά αυτά «που λέμε μεταξύ μας» αλλά δημόσια το «χοντραίνουμε» και λίγο.

Στην περιδιάβαση αυτή ,έχουμε πολλές θετικές εκπλήξεις,με την έννοια ότι δεν επιχειρείται ενας αφορισμός μερικών εννοιών ταμπού της τρέχουσας αργκό,αλλά μια οικειοποίηση και αναστοχασμός.πχ η αγορά θεωρείται ως χώρος προς αξιοποίηση,οι ιδιωτικές μεγάλες εταιρείες είναι αποδεκτές στο νέο σοσιαλιστικό περιβαλλόν κλπ.

Ας δούμε μερικά αποσπάσματα
Στο Πρωτο Μέρος κεφάλαιο τρία «η απάντηση της Αριστεράς» αντιγράφουμε

«Οφείλουμε να επεξεργαστούμε μια νέα αντίληψη για τις σχέσεις ανάμεσα στο κοινωνικό, το κρατικό και το ιδιωτικό, στο δημόσιο και την ΑΓΟΡΑ (κεφαλαια LLS), μια αντίληψη που δεν θα εκλαμβάνει την κρατικοποίηση ως πανάκεια ούτε θα θεωρεί το κράτος ως αποκλειστικό εκφραστή του δημοσίου αλλά θα ενσωματώνει την κρατική παρέμβαση σε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο που θα αναδεικνύει, θα στηρίζει, θα εκσυγχρονίζει σε συνάρτηση με τα τεχνολογικά επιτεύγματα και θα διευρύνει διαρκώς μια αποεμπορευματοποιημένη και συνάμα αποκρατικοποιημένη δημόσια σφαίρα αγαθών και αξιών, ανάγοντάς τη στο βασικό υπόβαθρο που θα επιτρέψει την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας μας ολόκληρης.»

Το ενδιαφέρον είναι ότι στο πρόγραμμα αυτό η αγορά δεν εξοβελίζεται per se,αλλά αναζητείται με νέα σχέση της ως διαμεσολαβητής μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου.
Καλό βέβαι θα ήταν ο Συν να αναφερόταν πιο συχνά δημόσια στην έννοια της αγοράς,που ως δημόσιος χώρος εθελοντικών ανοικτων συναλλαγών,προυπήρξε του καπιταλισμού και θα υπάρξει και σε οποιαδήποτε μετεξέλιξη του.Η έννοια της αγοράς ως «φυσικού» χώρου που λειτουργεί μόνο χωρίς ρύθμιση πρόκειται για φαντασίωση.Η αγορά είναι πάντα τεχνικά προσδιορισμένη,και άρα δεν έχει κανένα φόβο η Αριστερά,ουτως ώστε άρρητα να προωθειται η έννοια της ακούσιας εκ των άνω συναλλαγής.Η αγορά ανήκει στην δημοκρατική,εξέλιξη και είναι ένας εξελισσόμενος θεσμός που λειτουργεί επικουρικά στην δημοκρατική οργάνωση.

Ενα άλλο πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα ευρίσκεται στο τμημα «Μια νεα ανάπτυξη σε ενδογενείς βάσεις με πλατιά δημοκρατική συμμετοχή και κοινωνικό έλεγχο»

«Το πλέγμα των παραγωγικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτισμικών σχέσεων που θα διαμορφώνεται μέσα σε τέτοιες διαδικασίες ενδογενούς ανάπτυξης θα λειτουργεί ταυτόχρονα ως ισχυρό πλαίσιο που θα ευνοεί τόσο την ανάπτυξη της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, συχνά τοπικής κλίμακας, όσο και την υποδοχή μεγάλων επιχειρήσεων του δημόσιου ή του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ (κεφαλαια LLS), υπό όρους που δεν θα απειλούν το περιβάλλον ούτε θα αποδιαρθρώνουν τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό αλλά, αντίθετα, θα είναι σε θέση να ενδυναμώνουν σημαντικά τον τελευταίο»

Εδω έχουμε μια πλήρη αποδοχή της ιδιωτικής επιχείρησης ως συμβατής με ένα πλέγμα ρυθμίσεων οικονομικού και περιβαλλοντικού χαρακτήρα,σε μια διατύπωση μακρυά από την παλαιοκομμουνιστική αργκό.Είναι προφανές εδώ οτι έχουμε μια έμμεση αλλα σαφή έννοια της αυτονομίας του επιχειρείν ( νοούμενου ως δυνατότητα αναδιατάξης παραγωγικών πόρων μέσα από την μη προβλέξιμη επινόηση, ενος αυθεντικού entrepreneurship).Καλά κάλιστα κάνει ο Συν που αποδέχεται το επιχειρείν ως χώρο πέραν της κατανομής εισοδημάτων ,στην τεχνική του έννοια,που βεβαίως εμπεριέχει στοιχεία γόνιμου ατομισμού,διαίσθησης,αξιοποίhσης της σιωπηλής (tacit) γνώσης.

Συνεχίζουμε στο τμήμα «Στρατηγικός στόχος ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία» όπου γράφεται


«Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι η νέα οικονομία των αναγκών που προτείνουμε θέτει ένα πλήθος ερωτημάτων στα οποία δεν είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε ολοκληρωμένα. Δεν μπορούμε να προφητέψουμε τις μέλλουσες εξελίξεις και τις επιταχύνσεις ή τις επιβραδύνσεις του ιστορικού χρόνου.»

Πρόκειται για μια θεμελιώδη απαγκίστρωση από αρχαικές θεωρείες ιστορικού ντετερμινισμού,πορείας προς το μέλλον,κλπ κλπ.
Διαγράφεται ένας θετικός αγνωστικισμός (ετσι για να μην είμαστε οι left liberals μόνοι) ,όπου ο Συν αποκακρύνεται οριστικά από την έννοια της φωτισμένης πρωτοπορίας ,ενος παντογνώστη κόμματος,που διεκδικεί τον «φωτισμό» της οικουμένης.

Στο ιστολόγιο έχουμε διακυρήξει ότι προφανώς οι λύσεις των προβλημάτων προέρχονται από συνθέσεις αναδιατάξεις και οσμώσεις ιδεών που έχουν δοκιμαστεί και μελετηθεί στον χρόνο.

Το πρόγραμμα του Συν έχει πολλές αντιφάσεις αλλά και πάρα πολλά θετικά.
Κατ’αρχάς δεν διαβάσαμε τίποτα για κεντρικούς πυραμιδωτούς σχεδιασμούς
Δεύτερον διαφαίνεται μια κατίσχυση του Δημόσιου χώρου έναντι του Ιδιωτικού ,νούμενη ως αυτονόητος φυσικός μαρασμός του δευτέρου,και απουσιάζουν τελείως λογικές εθνικοποιήσεων κρατικοποιήσεων κλπ παρά μόνο λογικές «ανάκτησης» μερικών ΔΕΚΟ από τους νυν ιδιοκτήτες.

Είναι σαφές ότι αυτό που εδώ αποκαλούμε Αριστεροφιλελευθερη Σύνθεση,δηλαδή την σύνδεση της Αριστερής Κοινωνικής Δυναμικής με τις πιο θετικές πλευρές του Φιλελευθερισμού (Ατομικά Δικαιώματα,Δυσπιστία στις Μεγαδομές,Αυτονομία του Επιχειρείν,Ανοικτή Κοινωνία κλπ) ,ευρίσκεται σε πολλές μορφές ως άμορφα πλέγματα ιδεών σε πολλούς χώρους,και αυτά τα θραύσματα ιδεών αναδύονται μέσα στο μεγάλο κύμα του πολιτικού λόγου.

Διαβάζοντας ψύχραιμα το πρόγραμμα του Συν ,βρήκα εκπληκτος πολλά περισσότερα στοιχεία Left Liberal από ότι η δημόσια παρουσία αυτού του κόμματος αφήνει να εννοηθεί.Τυπικό βέβαια γνώρισμα ενός ταλαντευόμενου κόμματος

Για τις αρνητικές εκπλήξεις του προγράμματος σε επόμενη αναρτηση

Το πρόγραμμα εδώ.

http://www.syn.gr/programma/programma.htm

Προγραμμα Συνασπισμου.Ενδιαφεροντα στοιχεία αντικρατισμού,ενδιάμεσης οικονομίας και ιστορικής ενδεχομενικοτητας,αλλα αρκετό Central Planning

Δημοσιευεται το προγραμμα του Συνασπισμού

Προκειται για αρκετά επεξεργασμένο κείμενο ,που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια σύγχρονη αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων ,και την αναγκη κατάφασης σε όλα τα αιτήματα που διατυπώνονται από παντού.Μια πολύ πρόχειρη περιδιάβαση μας εδειξε

Τα θετικά του

-Η σαφής απόσταση απο την Δημόσια Διοίκηση και τις ΔΕΚΟ όπως λειτουργούν σήμερα,και η κριτική τους για την κακοδιαχείριση.Σαφης αποκόλληση από τον χυδαίο κρατισμό.
-Η επισημανση της ανάγκης του τρίτου πόλου οικονομίας ,εκτός ιδιωτικού και δημόσιου τομέα
-Η ορατή απόσταση απο ιστορικούς ντετερμινισμούς ,ιστορικές πρωτοπορίες ,και επισήμανση της ενδεχομενικοτητας και των συγκυριών στην πορεία.
-Την διατύπωση ενός ανοικτου οικονομικού πλαισίου,με βάση τον ανταγωνισμό που για λόγους φιλολογικής ισορροπίας ονομάζεται νέος
-Την ρητή διατύπωση για την Ευρωπαική προοπτική της Ελλάδας

Τα αρνητικά του

-Απόλυτη εμπιστσύνη στον κεντρικό προγραμματισμό που επιλύει τα πάντα ,με τραγελφικότερο παραδειγμα την υπονόηση οτι το κρατος βοηθα την βιομηχανία μουσικων οργάνων!!!!!(δες παραπλευρη αναρτηση)
-Την απουσία κριτικής σε φαινόμενα μικρομεσαίας κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας ,και τα κλειστα επαγγελματα.
-Την αιωρούμενη αμφισβήτηση για τις συνθήκες που δημιούργησαν το Ευρω (φαντασου να μην είμασταν τι θα γινόταν)
-Την γενικευμένη αποδοχή πάσης φύσεως αιτημάτων που απευθύνονται στο κρατικό ταμείο,χωρίς αξιολόγηση και αποτίμηση

Συμπερασμα
Οπως όλα τα προγραμματα (όλων των κομμάτων) θα τα διαβάσουν μόνο οι συντακτες τους και κανένας αδέσποτος αναγνώστης.Αλλα με λίγη προσοχή μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται
Ο Συν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ιστορική φυσιωγνωμία μιας «νοήμωνος αριστεράς» και την σύγχρονη πολιτική ανάγκη υιοθέτησης όλων των λαικών αιτημάτων.
Μεταξύ μας δεν τα πάσει και ασχημα ,στο target group του.

Το προγραμμα εδω
http://www.syn.gr/programma/programma.htm

Kοινωνία όλων των Ουτοπιών

Βλέποντας τις κοινωνικές αλλαγές σε βάθος χρόνου,παρατηρούμε μια αύξηση των ομάδων πολιτικής,ιδεολογικής,θρησκευτικής ,αισθητικής ή άλλης συνοχής που δημιουργούνται στην βάση μιας ουτοπίας ενός μακροπρόθεσμου οράματος με ριζικό χαρακτήρα.
Το κοινοτιστικό ,κολλεκτιβιστικό όραμα ενσωματώνει ιδεολγίες από την πολιτική την θρησκεία ,την τεχνολογία και δημιουργεί ένα πλήθος ομάδων
Εργατική αυτοδιαχείριση,Αγροτικά κοινόβια,Θρησκευτικές ομάδες,Οικολογικές συσπειρώσεις,μεταφυσικές γκρούπες,καλιτεχνικές σέκτες,σεξουαλικές ταυτότητες κλπ πολλαπλασιάζονται
Το ενδιαφέρον με τις ουτοπίες είναι ότι κάθε μια για τον εαυτό της διεκδικεί ένα «ολικό» όραμα για όλη την κοινωνία,αλλα είναι σαφές πως μια ανοικτή κοινωνία αυτοβεβαίωνεται ως τέτοια, μονό όταν διασφαλίζει την ύπαρξη και δυνατότητα ανάπτυξης κάθε ουτοπίας.
Η ανοικτότητα μιας κοινωνίας κρίνεται μόνο όταν ανέχεται το εκάστοτε και συμβατικά «ακραίο» ,το εκτός μέσου όρου ότι ακριβώς μεταβάλει το μέσον όντας το ίδιο απόλυτο.
Η ιδεολογική και αισθητική ποικιλότητα,είναι αυτή που σταθεροποιεί την κοινωνική ισορροπία,που εξ’ορισμού οφείλει να είναι εύθραστη ,αμφίβολη,πολύρροπη,αλλιώς η κοινωνία δεν αλλάζει.Το ενδιαφέρον είναι ότι η πολυμορφία ενισχύεται από την οξύτητα και την απόλυτη φιλοδοξία των πιο πεπεισμένων μιας ουτοπίας,και όσο πιο πολλοί είναι οι ουτοπιστές και τα οραματα τους ,τόσο πιο πολύ η κοινωνία ισορροπεί στην απαιτουμενη εύθραστη «εκεχειρία»
Η ιδέα μιας σταθερής κοινωνίας του μέσου όρου,ως «προκατασκευή» που αποστρέφεται τα άκρα,ενω είναι ελκυστική περικλείει τον κίνδυνο να αποκλείσει τον ιδεολογικό πειραματισμό,την κοινωνική κινητικότητα,το αποδεκτό «λάθος» και «διόρθωση».Η κοινωνική ισορροπία,είναι δυναμική και επιθυμητά εύθραστη ως αποτέλεσμα διαδράσεων,αντιμαχιών,και όχι κεντρικού περιοριστικού σχεδιασμού.
Κοινωνία που δεν αφήνει δυνατότητα στον αναρχικό να οραματιστεί την απόλυτη αναρχία,στον εθνοφασίστα την Μεγάλη Ελλάδα,τον παλαιοημερολογίτη την καταδίκη του Βαρθολομαίου,τον τρανσεξουαλ να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας,τον χορτοφάγο τα αρνιά ελεύθερα,τον Μουσουλμάνο της Θράκης να αυτοορίζεται Τούρκος και να γίνει υπουργός Αμύνης,κλπ κλπ δεν έχει μέλλον.
Την καλύτερη περιγραφή αυτής της Μεταουτοπικής κοινωνίας όπου οι ουτοπίες κυκλοφόρουν ελεύθερες ως δυνητιικά εφαρμόσιμες,έχει κάνει ο R.Nozick στο “Anarchy,State, & Utopia”.
Δυστυχώς στην Νεαντερταλ συζήτηση περί Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα, o Nozick προσλαμβάνεται ώς υπερμαχος της αδικίας,η διαπραγμάτευση των ατομικών δικαιωμάτων,ως καμουφλάζ εγωισμού,και ο Χαγιεκ υπεύθυνος για την Κουνεβα.
Κι’όμως o Νοζικ προσφέρει μια διεξοδική ανάλυση του θέματος
Το ερεθστικό είναι ότι ακριβώς το ελάχιστο κράτος του ,εκείνο που δυσπιστεί απέναντι στην κρατική διανεμιτική δικαιοσύνη (1),ακριβώς το ίδιο είναι αυτό που μπορεί να εξασφαλίσει την δυνητική επικράτηση των ουτοπιών.
Το κράτος που αποστερεί από πολίτες το δικαίωμα αβίαστης,εθελοντικής,συνειδητής συμμετοχής σε μια ομάδα που διεκδικεί( χωρίς να παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων ) την πιο εξωφρενική ουτοπία ,δεν είναι δίκαιο,δεν παρέχει ισονομία.
Μάλιστα ο Νοζικ ρητά τονίζει πως το κράτος δεν μπορεί να απαγορεύει την εθελοντική συλλογική κομμουνιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Γράφει :Μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία που μπορεί να προσχεδιάσει την παρουσία των Wittgenstein, Elizabeth Taylor, Bertrand Russell, Allen Ginsburg, Picasso, Moses, Einstein, Hugh Heffner, Socrates, Henry Ford;
Η εγγύηση των ουτοπιών,των αδιανόητων μη ορατων στο εγγύς μέλλον οραμάτων,είναι ο πιο σταθεροποιητικός παράγων για την μέγιστη ισορροπία του σήμερα.
Η ενστικτώδης,στερεοτυπική αποστροφή του ακραίου,που δεν είναι οικείο,είναι φυσική,αλλά και επικίνδυνη.

Ινφο
http://en.wikipedia.org/wiki/Anarchy,_State_and_Utopia

http://www.iep.utm.edu/n/nozick.htm

http://www.humanities.mq.edu.au/Ockham/y64l16.html

Κριτική στον Νοζικ εδώ

http://world.std.com/~mhuben/wolff_2.html


(1) Η πρωτόγοννη συζήτηση περί αντίρρησης των φιλελευθέρων στην αναδιανεμιτική δικαιοσύνη ,αποσιωπά ότι αυτή η ένσταση δεν αφορά την ανάγκη αναίρεσης των μηχανισμών εγκλωβισμού στην στέρηση,αλλά την ανάθεση του έργου αυτού στην μυστικιστικη κρατική μηχανή,που εκ των άνω θα προυπολογίσει την διανομή αποσιωπόντας ότι το όριο αναδιανομής αλλάζει συνεχώς.Ο Νόζικ προκρίνει την εγγύηση ισότητας ενώπιον του νόμου,(που σε ιδεατές συνθήκες αποτρέπει την ολική στέρηση) πριν την δημιουργία πλούτου,και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα μιας κρατικής αναδιανομής μετά την επιμέτρηση ,που θεωρεί ουσιαστικά αδύνατη.Η αντίρρηση αφορά την αμφισβήτηση εξωκοινωνικής επιμέτρησης της αδικίας,ενω προκρίνει την προ του νόμου ισότητα,η προφανώς απαιτεί ρυθμισεις,εγγυήσεις, και παροχές του ελάχιστου κράτους.Αλλα στην αγοραφοβική Ελλάδα αυτά είναι ψιλά γράμματα.