TO KAKO

Η ευχετήρια κάρτα για το 2009 είναι εξορκισμός

Με κλικ στον τίτλο η καλύτερη ελληνική ταινία του 2006 σε βίντεο.

Καλή Χρονιά

Τεχνολογία,κοινωνία,εξέγερση.Ο Κλεαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός

Στις ημέρες των εορτών το ζήτημα της νεανικής ανταρσίας ,παραμένει ζεστό.Μάλλον το κυριώτερο ζήτημα συζητήσεων.
Μάθαμε κάτι που μας έκανε εντύπωση.
Την εβδομάδα των επισοδείων, τα παιδιά των γυμνασίων των νησιών του Αιγάιου,ακόμα και τα πιο απομονομένα ,έκαναν πορείες,και αποχές.Η κινητήρια δύναμη ήταν μια σειρά από SMS που διαχύθηκαν αστραπιαία ανάμεσα στους 14χρονους.
Το μαθητικό SMS ήταν το τεχνολογιοκό υπόβαθρο μιας κοινωνικής στάσης,που έχει απρόβλεπτες συνέπειες.Δεν είναι όμως απλώς ένα εργαλείο,ένα όργανο ,ένας μοχλός ,ένα αντικείμενο που δρα από την βούληση ενός συλλογικού υποκειμένου,είναι ταυτόχρονα και ο συνδιαμορφωτής ο πλαστουργός της μορφής της εξέγερσης.
Η ταχύτητα,η πολυμορφία,η αυθορμησία,ο συγχρονισμός αποτελούν όχι μορφή αυτής της εκδήλωσης,δεν είναι ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό ,αλλά μια «δρωσα» μορφή ενός κοινωνικού γεγονότος που γίνεται τέτοιο δια μέσου του φορμαλισμού του.
Χρονιάρες μέρες οι φιλοσοφίες περισεύουν,αλλα προφανώς εδω έχουμε μια κλασσική περίπτωση αλληλοσυμπλοκής τεχνολογίας και κοινωνικων γεγονότων.
Το θέμα είναι χιλιοειπωμένο αλλα αενάως επίκαιρο.
Η τεχνολογία είναι απότοκο μιας κοινωνικής οργάνωσης,αλλά ταυτόχρονα ο συνεχής συνδιαμορφωτής της.
Ο φαασισμός,ολοκληρωτισμός συμπίπτει με την εξάπλωση του ραδιοφώνου στην ευρώπη.
Ο Μάης του 68 γενιέται μετά το πρώτο κύμα εξάπλωσης των ΜΜΕ
Και οι πιτσιρικάδες των σύγχρονων Δεκεμβριανών είναι παιδιά του κινητού.
Κοινωνία και τεχνολογία αλληλορίζονται διαρκώς.
Θα καταδυθούμε και πάλι στο ασπρόμαυρο ελληνικό σινεμά,για να αποκαλύψουμε ότι το ζήτημα κοινωνίας τεχνολογίας έχει εμφανιστεί κριτικά εδω και πενήντα χρόνια.
Εμείς ως καθυστερημένοι τεχνολογικά,δεν ευτυχύσαμε να το δούμε μέσα από τα μάτια ενός Marcuse, ενός Adorno ,έχουμε όμως τους δικούς μας κριτικούς φιλόσοφους σαν τον Τσιφόρο.
Το ιστολόγιο βαυκαλίζεται με την ζιξεκιανή πεποίθηση ότι η ιδεολογία,η κριτική δεν εμφανίζεται ως υψηπετής διανοητική δράση,αλλά είναι ενσωματωμένη σιωπηλά,άρρητα στις αυτονόητες καθημερινές πρακτικές των απλών και ασήμαντων,όπως το λεγόμενο εμπορικό σινεμά.
Η γνώμη ότι καμία εικοσαριά ταινίες του ασπρόμαυρου σινεμά,στέκουν ως κλασσικές επειδή έχουν καλοστημένες ατάκες και φιγούρες,δεν αντέχει σε κριτική.Υπάρχουν ίσως χιλιάδες ατάκες από ένα πλήθος ταινιών που όμως δεν δημιουργούν κλασσικότητα.Αυτό που κάνει μερικές ταινίες μικρά αριστουργήματα είναι ότι οι φιγούρες και οι ατάκες εδράζονται,πατάνε σε τρομερά σενάρια και ευρήματα που εμπεριέχουν θεμελιώδεις κοινωνικές αντιθέσεις,βασικές ιδελογικές τροπές.Χωρίς αυτό το στέρεο υπόβαθρο,που είναι αποτελεσματικό επειδή είναι ασυνέιδητο ,δεν στέκεται καμία ατάκα.
Αναδείξαμε ήδη μερικές τέτοιες ταινίες ,στα θεμελιακά χαρακτηριστικά τους,και θα συμεχίσουμε με άλλες.
Σήμερα όμως θα ασχοληθούμε με μια μοναδική ελληνική διεισδυτική παρέμβαση για τα θέματα τεχνολογίας και κοινωνίας ,την αριστουργηματική Κλέαρχος Μαρίνα και ο Κοντός του Τσιφόρου.
Το στόρυ είναι απλό ,αλλά χρειάζεται να το υπενθυμήσουμε
Ο Κλέαρχος-Αυλωνίτης,είναι παντρεμένος με την Μαρίνα -Βασιλειάδου και έχει ως εσώγαμπρο και συνέταιρο τον Μάχο Ρίζο΄παντρεμένο με την κόρη Ελσα Ρίζου.Ολοι συζούν στην ίδια στέγη.
Ο Κλεαρχος φλερτάρει με την ζωντοχήρα Ηρώ –Ποπη Λάζου,η οποία μπαινοβγαίνει στο σπίτι.Ο Κλεαρχος για να παει διακοπές με την Ηρω χρησιμοποιεί ως πρόσχημα το υπαρκτό πρόβλημα υγείας του Μαχου-Ρίζου και μετα από μια κωμική παλινωδία ,καταλήγουν στα Καμμένα Βούρλα.Οι πεθερός γαμπρός συνένοχοι εξωκοιλουν και διασκεδάζουν με ,μέχρι την στιγμή που η Μαρίνα καταθφάνει και πιάνει στα πράσσα τον Μάχο Ρίζο.
Ο γάμος βαδίζει σε διάλυση ,αλλά αποκαλύπτεται ότι ο Μαχος είναι κληρονόμος μεγάλης περιουσίας,και η οικογένεια ξανασμίγει.
Με κλικ στον τίτλο υπάρχει ολόκληρο το βίντεο της ταινίας,και καλό είναι να το ξαναδούμε.
Κοιτώντας πολύ προσεκτικά θα δούμε πως όλη η ταινία,κινείται διαρκώς από μία συσκευή τηλεφώνου.Δεν είναι μόνο το δραματουργικό στοιχείο πλοκής ( Η Λάζου χρησιμοποιεί το τηλέφωνο,και γύρω από αυτό γίνεται η αρχική παρεξήγηση,ο Αυλωνίτης εξασφαλίζει την παρανομία του τηλεφωνόντας από το ξενοδοχείο,η Γεωργιάδου αιφνιδιάζει τον Αυλωνίτη σε μια μοναδική σκηνή στην ρεσεπτιόν, ο Αυλωνίτης εξασφαλίζει την ιατρική γνωμάτευση για τον Ρίζο μέσω τηλεφώνου κλπ) ,αλλά όποιος προσέξει καλά όλες οι σκηνές εκτός της παρεκτροπής του Ρίζου στην παραλία έχουν στο ντεκόρ μια τηλεφωνική συσκευή.
Αυτή δεσπόζει στο σπίτι ,στο γραφείο,στο ξενοδοχείο.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από το τηλέφωνο.
Τι είναι ένα τηλέφωνο το 60 στην Ελλάδα;Η απόλυτη νέα τεχνολογία.
Δεν έχουμε αντίστοιχο τεχνολογικό βήμα σήμερα.Καμία τεχνολογία δεν είναι σε σπάνιδα έτσι ώστε να πάμε στον γείτονα να την ζητήσουμε.
Ο Τσιφόρος διαπραγματεύεται στην ουσία ,την τηλεφωνική τεχνολογία και τις εμπλοκές της σε όλο το πλέγμα των σχέσεων και λειτουργιών.
Προφανώς δεν το κάνει συνειδητά.Αλλά γι’αυτό η τέχνη του είναι μεγάλη,κλασσική.
Ας δούμε όμως και την καταπληκτική τοιχογραφία των σχέσεων που συστρέφεται γύρω από την νέα για την εποχή τεχνολογία.
Η συντηρητική ιεραρχική νεοελληνική οικογένεια όπου ο φτωχός Μάχος,εντάσσεται για να λύσει το πρόβλημα του,αποδεχόμενος πολλαπλούς ρόλους υποταγής. υποταγής.Κουβαλάει τόσα λάδια στο μαγαζί,που παθαίνει τενοντίτιδα,τρώει όλες τις προσβολές στο σπίτι χωρίς διαμαρτυρία.
Πάνω απο τον Μάχο,κυκλοφορούν ο μπερμπαντης πεθερός,η μέγαιρα πεθερά και η ζωντοχήρα Ηρώ.
Η Ηρώ έχει ένα κομβικό ρόλο.
Στην αρχή της ταινίας,μιλάει με πολιτικούς επιδιώκοντας ρουσφέτια διορισμών μέσω τηλεφώνου!!!! (πενήντα χρόνια και ο χαβάς συνεχίζεται)
Ταυτόχρονα ακροβατεί σε μια γραμμή μιας ηθικής ελευθεριότητας (είναι δυο φορές ζωντοχήρα το 60!!) ,κυνικού προσπορισμού (αρμέγει τον Αυλωνίτη κανονικά) και ενός καταναλωτικού ηδονισμού της εποχής της (είναι ανεπάγγελτη,γυρίζει στα λουτρά κλπ,κλπ).
Το αισθητικοηθικό κοκταίηλ,καταναλωτικής ελευθεριότητας και προυπολογισμένων συναναστροφών για την εξάσφαλιση μιας εύκολης ζωής,πριν κατακλύσει το ιδεολογικό σύμπαν μερικών κοριτσιών του modelling, εχει προσωποιηθεί με ένα αρχετυπικό αριστουργηματικό τρόπο από την Λάζου.Μπορούμε να γελάμε γόνιμα σήμερα με την σχέση Ηρως-Κλέαρχου γιατί οι συντεταγμένες της έχουν ορισθεί από τον Τσιφόρο με χειρουργική ακρίβεια.Χωρίς τον κριτικό Τσιφόρο,δεν στέκεται τίποτα.
Η καταναλωτική ευδαιμονία,η στρεβλη σχέση χρήματος ερωτικής απόλαυσης διαμεσολαβείται από την high tech της εποχής ένα τηλέφωνο.(Οσοι ζουν στην Ελλάδα του 09,και δεν έχουν εθελοντική λοβοτομή ας αναλογισθουν....)
Ενα τηλέφωνο λοιπόν,
Αυτό διαμορφώνει και επιλύει την παρεξήγηση,αυτό έρχεται με την εποχή,αυτό δημιουργει συντονισμούς,αυτό συμβιώνει με τα νέα στυλ του 60.
Είναι υπερβολικά όλα αυτά.
Ισως ναι,ίσως όμως και όχι.
Υπάρχει μια τρομερή ,σκηνή στην ταινία,γυρισμένη στο γραφείο του Κλεαρχου.
Ο Αυλωνίτης ζητάει (τηλεφωνικά και πάλι!!!!) από τον γιατρό μια ιατρική γνωμάτευση για να οδηγήσει τον Ρίζο στα Καμμένα Βούρλα ,και στην παραδρομή της γλώσσας ζητάει ένα «πιστοποιητικό φρονημάτων».
Ο Τσιφόρος παίζει με τα νεύρα της εποχής του.
Αυτό που βλέπουν οι πολλοί σαν μπαλαφάρα,του δίνει την ευκαρία να αναφερθεί στο ταμπού του 60.Τα πολιτικά δικαίωματα της αριστεράς.
Ησυχα ιστοφίλοι μου
Μην τρομάζετε,αν πατίσετε κλικ στον τίτλο θα ξαναπολαυσετε ένα κωμικο αριστούργημα.
Καλές Γιορτές!!!!!!!

Δολοφονική απόπειρα σε συνδικαλιστρια που έχασε την όραση της!!!!

Επίθεση με καυστικό οξύ στο πρόσωπο, το κεφάλι και τον ώμο της Κωνσταντίνας Κούνεβα πραγματοποίησαν άγνωστοι στις 12 τα μεσάνυχτα της 22-12, που την περίμεναν έξω από το σπίτι της την ώρα επιστροφής από την εργασία της, με αποτέλεσμα η γυναίκα να βρίσκεται έκτοτε στην εντατική και να χάσει την όραση της!!!!!!.
Η Κούνεβα είναι γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων, το οποίο είναι ίσως το πιο ζωντανό σωματείο των επισφαλώς εργαζομένων στην Ελλάδα, που αγωνίζεται σκληρά και ηρωικά για την υπεράσπιση των εργαζομένων που βρίσκονται στην πιο σκληρή εκμετάλλευση και τη μεγαλύτερη εργοδοτική τρομοκρατία, και οργανώνει Ελληνίδες και μετανάστριες - κατά κύριο λόγο γυναίκες.
Οι συναδέλφισσές της Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος του Σωματείου καταγγέλλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας, η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και σκληρότερα την Κούνεβα επειδή είναι βουλγαρικής καταγωγής και συνεπώς πιο ευάλωτη.
Η εργολαβική εταιρία στην οποία δούλευε η Κούνεβα είχε δύο μεγάλους κρατικούς πελάτες (ίσως και άλλους) τον ΗΣΑΠ και την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΒΟ). Οι καταγγελίες του σωματείου προς τις εταιρίες για τη βαριά εκμετάλλευση των εργαζομένων από τον εργολάβο και για την καταπάτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν πέσει μέχρι στιγμής στο κενό, δηλαδή οι κρατικές εταιρίες-πελάτες δεν αντιδρούσαν στα παράπονα για τον εργολάβο και δεν παρενέβαιναν για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.
Η τρομοκρατία της επιχείρησης ήταν συνεχής, όποια γυναίκα τολμούσε να ζητήσει βασικά δικαιώματα απολυόταν, και το σωματείο βρισκόταν σε διαρκείς παραστάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, το υπουργείο Εργασίας αλλά και τη ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο, αλλά κανείς δεν προσπάθησε να ελέγξει πραγματικά τον εργολάβο Οικονομάκη που αντιμετωπίζει τις εργαζόμενες σαν σκλάβες.Η Κούνεβα όπως και οι άλλες συνδικαλίστριες αυτού του σωματείου, που είναι ανοιχτό στην κοινωνία, είχαν συνεργαστεί με γυναικείες οργανώσεις για την ανάδειξη των προβλημάτων του ασφαλιστικού, με έμφαση στον χαρακτηρισμό του επαγγέλματός τους ως βαρέως και ανθυγιεινού και στις σκληρές αντεργατικές συνθήκες

Η γοητεία της αυτοκταστροφής ως πολιτική δύναμη.Ο Δράκος

Οι καταλήψεις σε σχολεία,πανεπιστήμια συνεχίζονται.
Προφανώς η πολιτική ανάλυση έχει να επιλύσει το αδιανόητο πρόβλημα.
Πως κάποιοι συμμετέχουν σε μια πολιτική διαδικασία,που εν τέλει στρέφεται εναντίον τους.
Οι απαντήσεις ποικίλουν.
Οι οπτικές είναι τριών ειδών και είναι παραλλαγές μιας συντηρητικής οπτικής.
Η πρώτη ας την ονομάσουμε της οφθαλμαπάτης.
Οι καταληψίες δεν ξέρουν τι κάνουν,δεν καταλαβαίνουν ότι τελικά όλα είναι εις βάρος τους.Και επειδή δεν ξέρουν τι κάνουν ή θα τους συνετίσουμε δια της πειθούς ,της σύνεσης αλλά γιατί όχι της ανεκτής βίας.
Η δεύτερη είναι της συνομωσίας
Εστω και αν υπάρχουν απειροι λόγοι εξέγερσης θα τους αποκακύψουμε ότι πισω απο όλα αυτά κρύβονται αυθεντικές αντιδραστικές δυνάμεις,που υπερτερούν.
Η τρίτη ας την ονομάσουμε της θετικότητας
Οι καταληψίες ξέρουν τι κάνουν και στο ισοζύγιο τους τα θετικά είναι περισσότερα. Χάνουν μαθήματα αλλά κερδίζουν συλλογικότητα εμπειρίες,πολιτικοποίηση
Οι τηλεοράσεις,και ο τύπος παίζουν με την πρώτη
Το ΚΚΕ με την δεύτερη
Ο Σύριζα ,αλλά και η Ελευθεροτυπία οι γενικώς οι προοδευτικοί με την τρίτη.
Θα αναλύσουμε την άποψη ότι οι καταλήψεις εκφράζουν ένα αυθεντικώτερο ιδεολογικό και αισθητικοπολιτικό ρεύμα που είναι αυτό μιας θετικής αποτίμησης του αρνητικού ισοζυγίου.Ενός ορθολογικού φλερτ με την αυτοκαταστροφή.
Οι καταληψίες,διαδηλωτές,οι εξεγερμένοι είναι οι γνώστες του αρνητικού,του αδιεξόδου,της απώλειας,που όμως έχει ένα θετικό πρόσημο.Σαν τα κβαντικά μοντέλα των μαύρων τρυπών με την υπερχειλίζουσα ενέργεια.
Δεν αποδέχονται την συντηρητική σύνεση,την συντηρητική αποκάλυψη της συνωμοσίας,την ψευδοπροοδευτική αποκάλυψη του θετικού ισοζυγίου.
Κατ’αρχάς ας δούμε ποιοι είναι οι σημερινοί 15 plus που κυκλοφορούν στις καταληψεις
Ας δούμε τον τόπο καταγωγή τους
Η μητροπολιτική Αθήνα της πολεοδομικής ασφυξίας.Των ελάχιστων χώρων ,του τσιμέντου.
Ας δούμε τον κόσμο των εικόνων τους
Video games,θρίλλερ και πορνογραφία (όσοι ξέρουν από εφήβους ξέρουν,οι υπόλειποι παρακαλω υπάρχουν και μεσημεριανάδικα για αυθυποβολή)
Αυτό το σύμπαν τόπων και ιδεών δεν διογκώνεται συμμετρικά μεταξύ καλού και κακού,διαστέλλεται μονοδιάστατα προς το απόλυτο κακό που ελκύει χωρίς να αφομοιώνει.
Σαν τα video games,που σκοτώνεσαι από την πιο σκληρή βία,αλλα είσαι ζωντανός,σαν τα θρίλλερ που βλέπει η πιτσιρικαρία και γελάει,σαν τα porno που διακινούν ως Μίκυ Μάους ως γκροτέσκο κόμικ όπου το πορνογραφημένο σώμα είναι παράλογο.
Στο σύμπαν αυτό το καλό δεν υπάρχει ως αντίβαρο,ως άλλος πόλος.Υπάρχει η διαρκής σαγήνη του ερέβους,που όμως είναι τελικά ακίνδυνο.
Ο 15 plus θα κλείσει το κομπιούτερ,θα βγει από το θρίλλερ,θα κρύψει το πορνό,δεν θα δει ένα άλλο video,δεν θα δει μια άλλη ταινία.Στο σύμπαν αυτό είσαι και μετα είσαι στο μη σύμπαν.Είσαι στο συμβατικό πουθενά.
Καταλαμβάνει το σχολείο,σπάει θρανία,χάνει ώρες,ρισκάρει με τις μολώτοφ,ξέροντας τα πάντα,για να παίξει με την άρνηση.
Τα ξέρει όλα,και ξέρει ότι πιθανόν να χάσει.
Δεν είναι καινούργια όλα αυτά.Η διαδρομή προς τον όλεθρο χωρίς ωραιοποιήσεις μας είναι γνωστή.
Ξαναγυρίζουμε στον μαυρόασπρο ελληνικό σινεμά.
Ο Ηλιόπουλος Δράκος μας προσέφερε μια ανεπανάληπτη φιγούρα,του ηδονικού φλερτ με το απόλυτο κακό.
Εμπλέκεται στην ιστορική παρεξήγηση (αυτός ,ένας υπάλληλος εκλαμβάνεται ως ο απόλυτος κακοποιός από μια μικροσυμμορία,και τελικά χάνει την ζωή του στην ληστεία που συμμετέχει έκων άκων) ,και από την πρώτη στιγμή την απολαμβάνει την πορεία του προς την καταστροφή.
Ποιας εποχής είναι παράγωγο ο Δράκος
Των video games,του αμερικάνικου σινεμά με τους ήρωες της μαφίας
Των θρίλλερ της Αγκαθα Κριστι,του Σιμενόν,του Μαρή
Ο Δράκος μπαίνει στην συμμορία,αφού η συμμορία υπάρχει ήδη στον σύμπαν των ιδεών του μετεμφυλίου.
Ο Δράκος συμμετέχει στην αρχαιοκαπηλία,αδιαφορόντας για την «ιερότητα»
Ο Δράκος πεθαίνει ,ωσαν να ξέρει από την αρχή την μοίρα του.
Με ποιον είναι ο Κούνδουρος που στήνει όλο το θέμα του Δράκου;
Μα όλοι είναι κακοί,όλοι κινούνται εντός του κακού,το καλό δεν υπάρχει παρα μόνο αν βγούμε από την αίθουσα.
Το μονοδιάστατο σύμπαν της αυτοκταστροφής των καταληψιών προυπάρχει ,πενήντα χρόνια πριν.
Αδιαφορεί για την ιερότητα,όπως ο Δράκος για τα αρχαία.
Οι δεκαπενταρηδες μας κοιτάνε πολλές φορές με ένα διφορούμενο μελαγχολικό βλέμμα.
Για κοιτάχτε το βλέμμα του Δράκου προσεκτικά.
Οταν πρωτοβγήκε ο Δράκος ήταν η απόλυτη αποτυχία.Ισως η αυτοκαταστροφή ήταν αδύνατο να γίνει αποδεχτή σε μια κοινωνία που ήδη υποφέρει.Χρειάστηκαν 25 χρόνια.
Ελπίζουμε να μην χρειαστούμε αλλα τόσα για να αφομοιώσουμε την γόνιμη αρνητικότητα του σήμερα

Η εκθεση του Coroner

To 1194 στην Αγγλία δημοσιεύεται ένα κρατικο κείμενο με την ονομασία «ο κώδικας του Eyre» που ορίζει τις υποχρεώσεις και αρμοδιότητες μιας νέας δημόσιας λειτουργίας.

Η λειτουργία αφορά τα δικαιώματα του θρόνου στις περιπτώσεις όπου από απροσδόκητο θανατο ,κυρίως δολοφονία,υπάρχουν αμφισβητούμενα περιουσιακά στοιχεία,για τα οποία πιθανόν ο θρόνος να είχε αξιώσεις.

Στο διάταγμα γραμμενο στα λατινικά, ο ρόλος αναφέρεται ως
custos placitorum coronas,που σε ελευθερη μεταφραση είναι ο εγγυητής των δικαιωμάτων του στέματος.Από την παραφθορά της λατινικής,ο αξιωματουχος ονομάστηκε coroner,και ετσι ονομάζεται μέχρι σήμερα.

Ποιος είναι ,μα ο ιατροδικαστής.

Αυτή η πολιτειακή θεσμική καταγωγή του ιατροδικαστή ,εξηγεί τον παράξενο,υβριδιακό και αιωρούμενο χαρακτήρα αυτής της δημόσιας λειτουργίας.

Εχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση ότι η θεσμική συγκρότηση των σύγχρονων κοινωνιών ,διολισθαίνει αενάως σε ασάφειες ,γκρίζες ζώνες,απροσδιοριστίες που παραπέμπουν συνεχώς όχι στον πολίτη με πλήρη ορισμένα και σταθερά δικαιώματα αλλά στον Homo Sacer.(αναρτηση μας 10/12/08)

Παράγουμε ως πολιτεία Homo Sacer,δηλαδή βιοπολιτικές οντότηες εκτός δικαίου (αιχμαλώτοι Γκουαντανάμο,προσφυγες χωρίς χαρτιά,παιδια μεταναστατών στην Ελλάδα χωρίς υπηκοότητα,θύματα γραφειοκρατίας κλπ) ,και χρησιμοποιούμε και πιο συχνά δημόσιες λειτουργίες αντίστοιχης αιώρησης.

Οσο οξύνονται οι συνθήκες της κοινωνίας τόσο προστρέχουμε στην βιοπολιτική καινοτομία.

Στην Ελλάδα του 2008 η δολοφονική βία πολλαπλασιάζεται ,και προσέρχεται στο προσκήνιο συνεχώς.Ετσι ο ιατροδικαστής γίνεται ένα δημόσιο πρόσωπο υψηλής εμβέλειας,και καθοριστικής σημασίας.

Θα δούμε γιατί τελικά αυτή η τεχνικά ουδέτερη φιγούρα,που εμφανίζεται συνεχώς μπροστά από τις τηλεοράσεις δεν είναι και τόσο αθώα (θεσμικά,πολιτικά) και τι σημαίνει βαθύτερα η συνεχής ανάγκη στις υπηρεσίες της.

Κατ’αρχάς ο τίτλος είναι παραπειστικός.

Δεν έχουμε ιατρό,δεν έχουμε ένα επιστήμονα λειτουργό που «ιαίνει»,αντιθέτως έχουμε ένα επιστήμονα που πιστιποιεί θάνατο και αιτίες θανάτου.Με ένα παράξενο τρόπο,ο λειτουργός αντιστρέφει τον μεταφυσικό του ρόλο (που εκκίνησε ως μάγος,ως ιερέας,ως Ασκληπιός) και αρχίζει την εργασία του μετά το τέλος της ιατρικής ,αν όχι μετα την αποτυχία της ιατρικής.Κανένας δεν καλεί ενα ιατροδικαστή για να θεραπευθει από μια ίωση.

Δεν έχουμε επίσης δικαστή,με την έννοια ότι δεν θα απονείμει δικαιοσύνη με όρους δικαίου με βάση τους νόμους και την ηθική,αλλά ένα λειτουργό που εν γνώσει των δικαστικών συνεπειών της εργασίας του,υποχρεούται να είναι ακριβής και ουδέτερος γιατί θα αποδώσει δικαιοσύνη με νόμους που προέρχονται από άλλη περιοχή.Η εμπλοκή του με την δικαιοσύνη είναι παράλληλη,είναι επικουρική.Δεν δικάζει δημόσια,αλλά απομονωμένος ανατέμνει τον νεκρό,με την υποχρέωση να μας αποκαλύψει όχι την αιτία αλλά τον μηχανισμό του θανάτου.Ενας δικαστής που είναι αστυνομικός ντεντεκτιβ του νεκρού σώματος.

-Γιατί άραγε τον αποκαλούμε ιατροδικαστή;
-Ποιο γλωσσικό παιχνίδι παίζεται και πιο βαθύτερο βιοπολιτικό διακύβευμα μασκαρεύεται πίσω από την καταχρηστική ορολογία;

Για να καταλάβουμε τι γίνεται ας σκεφτούμε τον ιστορικό χρόνο που έρχεται ο ιατροδικαστής.Στον ιστορικό αυτό χρόνο ο νεκρός ανήκει στο κράτος,δεν ανήκει πουθενά αλλού.Χωρίς τον ιατροδικαστή ο νεκρός δεν μπορεί ούτε να ταφεί.Είναι αδύνατο.

Εχουμε λοιπόν έναν που έρχεται μετά την αποτυχία της ιατρικής,υποχρεούται να μας παραδώσει ένα αξιόπιστο μηχανισμό εξήγησης του θανάτου,και να απελευθερώσει ένα σώμα από την κρατική επικυριαρχία.Τέλος είναι υποχρεωμένος να γράψει,να σταθεροποιήσει νοηματικά την τεχνική του σύλληψη.

Ο ιατροδικαστής λοιπόν είναι ουσιαστικά ο coranor του Eyre.Ο κρατικός λειτουργός με την ισχυρή θεσμική θέση που αντιπροσωπεύει άμεσα,αδιαμεσολάβητα τα συμφέροντα της κορώνας,του συμβόλου της εξουσίας.

Δεν είναι ούτε ιατρός ούτε δικαστής ουτε ανατόμος,ουτε συγγραφέας .Είναι κάτι εντός όλων αυτών ,χωρίς την διάκριση τους.Εκφράζει την απόλυτη ,πραγματική,μη συμβολική εξουσία.Κινείται εντός του τραυματικού λακανικού τραυματικού,γι’αυτό η εξουσία του δεν συμβολοποιείται από την ιατρική μπλούζα,την δικαστική τήβενο,αλλά ασκείται αδιαμεσολάβητα από την προφορική και γραπτή του απόφαση.


Το οξύμωρο είναι ότι αυτή η δύναμη δεν πηγάζει από την ζωή αλλα από την απώλεια της,και κρυσταλώνει την ισχύ της στην ζωή που ακοκουθεί τον θάνατο,μέσω των νομικών συνεπειών.Σαν ημίθεος που μπαινοβγαίνει στους κόσμους της ζωής και του θανάτου,αλώβητος διαμεσολαβόντας μηνύματα ζωντανων και νεκρών.Αντλεί από τους νεκρούς το σώμα ως σκευος προς ανάλυση,για να μεταμορφώσει την εκτίμηση του σε δικαιική βιοπολιτική ισχύ για τους ζωντανούς.

Οι αρχαίες τραγωδίες ,είναι γεμάτες νεκρά δολοφονημένα σώματα,που όμως μεταμορφώνονται σε ηθικά προτάγματα από μόνα τους,χωρίς την διαμεσολάβηση κανενός.Ο Πολυνείκης ο δεν νοείνται ως αντικείμενο ανάλυσης αλλά ως σώμα θα εμπλέξει την Αντιγόνη στην πολιτική προσταγή.Το νεκρό σώμα κείται εκτός πόλης,ως απόβλητο,αλλα είναι ενιαίο ,συμπαγές πολιτικό σώμα ,ως θύμα μιας ανυπακοής.Η πολιτική εξουσία του Κρέοντα,δεν το αποδομεί,δεν το αναλύει το αποβάλει ως τέτοιο,ως φορέα της υπέρτατης πολιτικής διαφωνίας.Η βιοπολιτική διαχείριση είναι καθαρή έντιμη και σαφής.

Στις μέρες μας το νεκρό δολοφονημένο σώμα,περιπέφτει στην εποπτία του κράτους γίνεται αντικείμενο περιγραφής,ιατροδικαστικής έκθεσης,από μια δύναμη που επιφυλάσει για τον εαυτό της την μεταμόρφωση του νεκρού σε νόημα,της δύμαμης της θεσμισμένης ιατροδικαστικής.


Πολύ λίγες δημόσιες λειτουργίες έχουν τόση σωρευτική δύναμη.Στην ιστορία υπήρξαν περιπτώσεις που ένας ιατροδικαστής καθόρισε αποφασιστικά και τελεσίδικα μεγάλες υποθέσεις.Καψασκης Γιαμαρέλος ενεπλάκησαν σε υποθέσεις ως οι τελικοι διαμορφωτές δικαστικών αποφάσεων,και όλα αυτά καλυμμένοι από μια μυστηριώδη θεσμική δύναμη,αυτής της «τεχνικής ουδετερότητας»

Ερχονταi λοιπόν οι ιατροδικαστές,και στο θέατρο της δημοσιότητες κάνουν το απόλυτο δραματουργικό αιφνιδιασμό,και παίζοντας στην σκηνή το τρίτο ρόλο,μέσα από την βιοπολιτική τους πυκνότητα,κλεβουν την παράσταση.
Στις προηγούμενες εκλογές ,γνωστός ιατροδικαστής κατέβηκε στις εκλογές,με όπλο την δημοσιότητα της μιας ατάκας και δεν τα πήγε άσχημα.

Σκέφτομαι τον Αλέξη,που αλώβητος μέχρι τώρα, ως ταχταρισμένο δεκαπενταχρονο σωματάκι νοηματοδοτεί τις εξεγέρσεις,αντιστάσεις, αναρχίες (διαλέγεις τον όρο).Βλέπεις οι ιατροδικαστικές εκθέσεις δεν προλαβαν να δουν την δημοσιότητα.Κι’οταν αυτό θα γίνει τότε θα καταλάβουμε πως τα νοήματα παραλλάσονται,μεταλλάσονται από μια απλη έκθεση.
Την έκθεση του Coroner.

Ο πολιτικός ακτιβισμός του 2008.Ιερό εναντίον Διεκπεραίωσης

Ο πολιτικός ακτιβισμός της χρονιάς ανήκει δικαιωματικά στον Μουταντάρ Αλ Ζαίντι τον Ιρακινό κάμεραμαν που πέταξε τα παπούτσια του στον κάτοικο του Λευκού Οίκου.

Ο κατοικος έσκυψε απέφυγε τα παπούτσια και μετά, «πούλησε» δημοκρατία,απαγορεύοντας το εμπάργκο στο βίντεο,και συνέχισε την συνεντευξη του.

Ο κάτοικος δεν κατάλαβε τίποτα από την προσβολή καθώς γι’αυτόν τα παπούτσια δεν ήταν παρα μόνο ένα αντικείμενο προς εκτοξευση,ενω για τον Μουτανταρ ήταν κάτι πολύ παρα πάνω.Μια ευθεία οξεία προσβολή που στο συμβολικό κόσμο του αραβικού ισλάμ,είναι κοντα στην απόλυτη απόρριψη.

Ετσι λοιπόν αυτό που παραμέλησαν οι Αμερικανοί στο τεχνικό πολιτικό επίπεδο,μια ανάλυση των παρενεργειών της εισβολής τους,συνεχίζεται στο πολιτιστικό ,καθώς δεν θα καταλάβουν ποτέ τι σημαίνει ένα παπούτσι που πετιέται.

Το ιστολόγιο αρέσκεται στο να μεγενθύνει με αμετροέπια ,το απλό καθημερινό,ίσως ευτελές,αλλά σε αυτά βρίσκουμε τον σκληρό πυρήνα της κυρίαρχης ταξης των πραγμάτων.Με αυτή την διάσταση θα σχοληθούμε με το παπουτσι του Μουταντάρ.

Ας ξεκινήσουμε με την απλή παραδοχή.Οι ιδιαίτεροι κώδικες ενός λαού φαίνονται αλλόκοτοι στους άλλους.Η νεοελληνική μούντζα είναι πέντε δάκτυλα για τον οποιοδήποτε κάτοικο του πλανήτη.

Αν βρεθείς σε αραβοισλαμική χώρα μην κάνεις το λάθος να αποκαλέσεις κάποιον crazy ουτε για αστείο.Εσύ νομίζεις ότι τον λές τρελλό με μια περιπεκτική έννοια,αλλά αυτός θα εννοήσει οτι τον λες τρελλό με την έννοια του δαιμονισμένου κατεχόμενου από το πνέυμα του διαβόλου.Μπορώ να καταθέσω αυθεντική μαρτυρία,που ο ταξιτζης κάνει λάθος,ο ευρωπαίος πελάτης τον παρατηρεί “are you crazy” και ο ταξιτζής περιπέφτει σε κατάσταση μανίας ,και με κλάματα αντεπιτείθεται λέγοντας «καλύτερα να με έλεγες κλέφτη».Πήρε μια ώρα διαλόγου για να λυθει η διαφορά,και να κατανοηθεί η εννοιολογική παρανόηση,και μάλιστα στο τέλος ο περήφανος ταξιτζης δεν δέχεται ουτε πληρωμή,καθώς για αυτόν το υπέρτατο αγαθό ήταν να αποσυρθεί ο χαρακτηρισμός που παρέπεμπε σε πιθανή δαιμονοπληξία του αθώου.

Ο αραβοισλαμικός χώρος (που διαφέρει παρα πανω από ότι είναι προφανες από την Περσική, την Ινδικοπακιστανική, και Ινδονησιακή εκδοχή) έχει μια συμβολική καθοριστική σχέση με την καθαριότητα,παραπάνω από τις άλλες μονοθειστικές θρησκείες.

Οι ανθρωπολογικές καταβολές,δεν αναφέρονται μόνο στην ψυχαναλυτικής φύσεως κάθαρση ενώπιον του ιερού,αλλά στην γενέθλια γη του Ισλαμ την «ευδαίμονα αραβία» που είναι ένα πλέγμα οάσεων σε μια αχανή έρημο.

Η έλλειψη νερού,επικαθορίζει μια σειρά από πρακτικές που ακολουθούνται άρρητα μέχρι σήμερα και είναι συνοπτικά.
Μια αυστηρή επιλογή των χεριών.Το δεξί για την τροφή,την χειραψία,την κοινωνική συναλλαγή το αριστερό για τις βρώμικες δουλειές.Στη τελετουργία απόλαυσης του αυθεντικού αραβικού καφέ της ερήμου,που σερβίρεται επιλεκτικά,ο καφές πίνεται αυστηρά μόνο με το δεξί χέρι ,η χρήση του αριστερού είναι προσβολή,και μάλιστα η ακινησία του δεξιού χεριού είναι απόλυτη ένδειξη ικανοποίησης,αλλιως η αιώρηση του φλυτζανιού σημαίνει αίτημα για άλλο καφέ που κοστίζει πολύτιμο νερό στον οικοδεσπότη.

Μια κωδική χρήση των υποδημάτων.Τα παπούτσια είναι εξόρισμού βρώμικα,μολυσμένα από την σκόνη της ερήμου,και η καθαριότητα απαιτεί να μένουν εκτός οικείας,και πολυ περισσότερο εκτός τεμένους.Τα εκατονταδες ζευγάρια που κοιμούνται στραβοχυμένα στις αυλές των τζαμιών,δεν είναι απλώς ακάθαρτα ,είναι φορείς μιάσματος,φορείς μιας βλάσφημίας που απολύτως τίθεται εκτός ιερού χώρου.Οποιος μπει με τα παπούτσια του στον ναό,δεν παραβιάζει κανόνες καθαριότητας,παραβιάζει κανόνες τελετουργίας,πανίσχυρους,απαράβατους.

Για να περιπλέξουμε τα πράγματα ,ας θυμηθούμε το περίφημο πίνακα του Βαν Γκονγκ,με τα παπουτσια της χωρικής,που αποτελούν ακόμα και σήμερα αντικείμενο ανάλυσης και ψυχανάλυσης.Ο Χαιντεγκερ είδε την αλήθεια που αποκαλύπτει η τέχνη ,ο Ντεριντα δυο ψυχαναλυτικούς φαλούς.

Αυτό το απόλυτο συμβολικό αντικείμενο,αυτό που τελικά σηματοδοτεί τον χώρο της μόλυνσης,αυτό εκτοξεύει ο Μουαντάρ.Απαξιώνει τον κάτοικο του White House ως απόρριμα,μίασμα,μόλυσμα,ιό,κλπ.Δεν του στέλνει δύο αντικείμενα βάρους 1200 γρ,μήκους 40 πόντων,χρωματος καφέ,σκονισμένα.Του στέλνει ένα σπαραγμό από τα έγκατα του αραβοισλαμικού κόσμου,με την σφραγίδα τον κώδικα της υπέρτατης απαξίας.

Η βιοπολιτική ασυνενοησία συνεχίζεται.

Ο άξεστος τεξανός,κινείται στον τεχνικό κόσμο της διεκπαιρέωσης ,και αναφέρεται στην φορμαλιστική πλευρά της «δημοκρατίας» του,ενω το αντικείμενο ήρθε από τον κόσμο των ιδεων και της ηθικής του Μουανταρ.
Το Ιερό εναντίον του Πολιτικού.

Ο Μουανταρ σήμερα είναι ο ήρωας του αραβικού κόσμου,και γιατί όχι ένας συμβολικός ανταρτης του πλανήτη.

Το ζήτημα για τον κόσμο που αντιπροσωπεύει ,συμβολικά όμως παίρνει μια άλλη διάσταση.Θα μπορέσει από τον χώρο της ηθικής να μεταφερθει στον χώρο της πολιτικής ,μετασχηματίζοντας και τους δύο;Πριν κάτι χιλίαδες χρόνια μια Αντιγόνη το προσπάθησε,και το πέτυχε,γιατί όχι και ο Μουνταρ.

Ουτε Γατα Ουτε Ζημιά.Ο σταθεροποιητικός ρόλος της συνενοχής

Η αφοιμοίωση της πραγματικότητας αυτής,η αποκωδικοποίηση των νοημάτων της συνεχίζει να μας βραχυκυκλώνει.Θα προσπαθήσουμε να την δούμε και πάλι μεσα από την ανάλυση μιας κωμωδίας του 50.

Αυτό που μας βραχυκυκλώνει είναι η τυφλή ,βανδαλική βία,που ενώ εκκινεί από μαι απόλυτη ηθική προσταγή,την υπεράσπιση της ζωής του Αλέξανδρου,διολισθαίνει σε μια «μαυρη» ανευ νοήματος έκρηξη.Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι παρατήρησαν ότι αυτήν την βδομάδα έλλειψε ένα κωδικό σήμα ,ένα τραγούδι, που θα πολλαπλασίαζε την συλλογική επιθυμία,ως θετική καταφατική προσταγή ενός άλματος.

Και παρατηρήσαμε όλοι την α νοηματική βία,με μια αίσθηση συνενοχής.

Είμασταν όλοι κάπου και σε κάποιον βαθμό εμπλεκόμενοι ,σιωπηλοί συνένοχοι ,παρόντες και κυρίαρχοι ΜΟΝΟ από τον άρρητος δεσμό της συνενοχής.
Παίζουμε όλοι το δίλλημα του φυλακισμένου,και ξέρουμε ότι η βελτιστη λύση είναι η σιωπή,και μέσω αυτής θα διασωθούμε.

Δεν έχουμε όλοι την ίδια ή της ιδιας ποιότητας ευθύνη.Την κουτσουλία μας όμως κάπου την αφήσαμε.

Οι κυβερνολάγνοι και κυβερνολόγοι,παριστάνουν τον ανήξερο για τον εγγενή κρυφτοφασισμό των σωμάτων ασφαλείας
Οι αντιπολιτευόμενοι ή συστημικά διαμαρτυρώμενοι σφυρίζουν αδιάφορα όταν όλα τους τα αιτήματα ένουν κατά βάθος ένα μηχανισμό επίλυσης.Κρατικά χρήματα σε όλους και για όλα.
Ο κατάλογος μπορεί να πάει πολύ μακρυά.
Υποστηρίζω πως η άρρητη συνενοχή μας κρατάει μαζί,έτσι που κανένας δεν έχει το ηθικό ανάστημα να τα βάλει με όλους.Ολοι μιλούν με προυποθέσεις,αιρέσες, κλπ.

Η ταινία που αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως η συλλογική συνενοχή σώζει είναι το «Ουτε Γάτα Ουτε Ζημιά»

Ο Λαλάκης Μακρυκώστας, (Λογοθετίδης) διευθύνων σύμβουλος σε μια μεγάλη εταιρία, επικαλείται τη θέση του για να πάει στη Θεσσαλονίκη για έναν έλεγχο στο εκεί υποκατάστημα, αφήνει μόνη στο σπίτι τη γυναίκα του Πόπη (Λυβικού) και παίρνει μαζί του στο τρένο την ερωμένη του Λόλοτα. Υποψιασμένη η γυναίκα του ότι την απατά, αποφασίζει να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Δέχεται την πρόταση του γοητευτικού Νίκου Κουτρουμπά (Κωνσταντάρα) να περάσουν μαζί ένα Σαββατοκύριακο στη Θυμαριά, φιλοξενούμενοι του σταθμάρχη Στελιου Μολφέτα

Οι απαραίτητες εξωφρενικές συμπτώσεις φέρνουν τα ζεύγη να συγκατοικήσουν ,για ένα βράδυ ,και τότε αναπτύσσεται ένα μεγαλιώδες παιχνίδι συνενοχών,λεπτων μυνημάτων ανάμεσα στον Λαλακη Λογοθετίδη και την Ποπη Λυβικού.

Η σκηνοθεσία,δηλαδή το μάτι του θεατή ,εμείς,αενάως παίζει με την υπόθεση ότι η Ποπη δεν είναι η Πόπη,και μέχρι το τέλος της ταινίας αυτό είναι σχεδόν αιωρούμενο

Ας ξεκινήσουμε όμως με μερικά άλλα στοιχεία της ταινίας.

Για δες τε τα μαγικά ονόματα των κυρίων υπευθύνων της φάρσας .Ο Λαλάκης και η Λολότα .Αν μου βρήτε κανένα διευθύνοντα σύμβουλο που να διανοείται το πενήντα να αυτοαποκαλείται Λαλάκης,και καμία δεσποινιδούλα που νε φλερτάρει με τον Κοκότα παραλάσσοντας ένα γράμμα, τότε ας δούμε και το 08 κανένα CEO ως Μπούλη και την γραμματέα του ως Βιζιτίτσα.

Η επιλογή των ονομάτων ,απ’ευθείας απομαγεύει τους κυρίους υπευθύνους της παρεκτροπής.

Η κορύφωση όμως και το κρυμμένο δράμα,είναι άλλο.Η αιρούμενη φιγούρα της Πόπης Λυβικού,που μας ξεγλυστράει ως παρουσία ,συνεχώς ,ανασκαλεύοντας το ερώτημα ,μα τελικά είναι αυτή;Βλέπουμε λοιπόν ότι οι μεταμοντέρνες αμφισημίες ,οι ντερινατικές «διαφωρές» δεν είναι για PHD φιλοσοφίας.Είναι δίπλα μας μέσα μας,μέσα στο σπίτι μας.Είναι οι Πόπες που ο Σακελάριος υπονοεί πως μπορεί και να μην είναι.

Σιγα σιγά όμως εμείς οι θεατές,γινόμαστε συνένοχοι στην μικροαστική απάτη.Τα συναισθήματα μας γίνονται μεστά γόνιμα μόνο με την προυπόθεση ότι το ζέυγος ενω ξέρει τα πάντα,θα υποδυθεί πως δεν ξέρει,θα συναινέσει στην αμοιβαία απάτη,αλλοιώς το στόρυ δεν δένει.Αν η Πόπη δεν είναι η Πόπη,τότε η ταινία είναι άνοστη μπαλαφάρα.

Η μαστοριά του Σακελάριου είναι ότι μας σέρνει στο φοβερό πάρτυ Μασκέ,όπου άπαντες φορούν τις μάσκες του εαυτού τους για να γλυτώσουν,και ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι αακριβώς παίζεται με τις μάσκες,γιατί αυτές είναι ο όρος σταθεροποίησης της μικροαστικής συντήρησης της οικογένειας του πενήντα (μόνο????) .Είναι γνωστό πως υπουργός της Αργεντινής βλέπει διαδήλωση στο υπουργείο του,όπου οι διαδηλωτές θέλουν να τον λυντσάρουν φορωντας αποκριάτικες μάσκες με το πρόσωπο του,και τελικά γλυτώνει γιατί φοράει την μάσκα του εαυτού του.

Αυτό γίνεται στην ταινία,και γι’ αυτό η ταινία στέκεται σχεδόν πενήντα χρόνια.Απόδραση από το άβολο Σαβατοκύριακο δια της συνενοχής και επιστυροφή στην τεχνική γαλήνη δια της σιωπής.

Αυτό θα γίνει και τώρα.Παρα τις κραυγές ,θα συναινέσουμε όλοι στην νεοελληνική συντηρητικούρα,με τους Λογοθετίδηδες να ταιριάζουνε με τις Λυβικές και κανένας στο τέλος μα κατάλαβε αν τα είχαν πραγματικά.

Ουτε Γάτα Ούτε Ζημιά.

Ηλιας του 16ου.Παραβατικότητα,μικρομεσαιοι,αστυνομικοί

Ολη η Ελλάδα έχει δει τον Ηλία του 16ου καμιά δεκαρία φορές, στην αριστουργηματική πρώτη έκδοση.
Θα αναλύσουμε γιατί η ταινία αυτή,ενω σε μια πρώτη ανάγνωση είναι μια τρομερή φαρσοκωμωδία ,ανεπανάληπτων πρωταγωνιστών ,αν την κοιτάξουμε πιο προσεκτικά ,θα δούμε μια ριζική ,οξεία ματία πάνω στα φαινόμενα που μας απασχολούν
Πως αναπτύσεται η παραβατικότητα;
Τι είναι οι εκάστοτε μεσαίοι;
Τι ρόλο παίζει η καταστολή;
Το στόρυ σε όλους γνωστό
Η φτώχεια της μετεμφυλιακής Ελλάδας,του Καραμανή του 60,οδηγεί δυο πεινασμένους (κυριολεκτικά) στην κλοπή κοσμημάτων που φυλάσσονται στην μπότα ενός τοκογλύφου.Τα κοσμήματα είναι το ενέχυρο μιας χαρτοπαικτικής συναλλαγής.
Ο Χατζηχρήστος μεταμφιεσμένος ως αστυνομικός,καλείται να διαλευκάνει μια υποτιθέμενη κλοπή,για την οποία ξέρει τους πραγματικούς ενόχους,και μέσα από τις συμπτώσεις ,απελευθερώνει τον συνένοχο του Βεγγο του απο την σίγουρη καταδίκη.
Ας ξεχάσουμε την πηγαία κωμική διάσταση και ας δούμε τους αρχετυπικούς χαρακτήρες
Οι πεινασμένοι άνεργοι Χατζηχρήστος Βέγγος
Ο συνένοχος καφετζής Ξενίδης
Ο τοκογλύφος Παπαγιαννόπουλος
Ο μικροκλέφτης Τζανετάκος
Οι μεσοαστοί που δεν πληρώνουν την υπηρέτρια Γεωργούλη,και την κατηγορούν άδικα.
Και ο αστυνομικός που εποπτεύει την τελική διελεύκανση.
Η οξεία ριζική οπτική της ταινίας έγκειται στην καταπληκτική ενάργεια που διαπλέκονται οι θεμελιώδεις κοινωνικές σχέσεις.Με ένα απροσδόκητο τρόπο,οι σύγχρονες τάξεις,το κράτος,οι μηχανισμοί,οι ιδεολογικές αναφορές αναδύονται με ένα σύγχρονο τρόπο.Η σκηνοθετική ματιά είναι αποκαλυπτική
Στα μάτια μας οι ποινικοί παραβάτες είναι δικαιολογημένοι,συμπαθητικοί,δικοί μας.Η πείνα τους αφοπλιστική ,δίχως μελό,γίνεται κινητήρια δύναμη μιας κλοπής για την οποία δεν έχουμε καν ενστάσεις είμαστε συνένοχοι θεατές.
Το ποιον θα κλέψουν είναι κλειδί.
Τον τοκογλύφο, τον μίζερο αλλά και διαπλεκόμενο με την αστυνομία.Μήπως πενήντα χρόνια μετά ο τύπος αυτός είναι οι τράπεζες;
Από την άλλη οι χαρτοπαίκτες αστοί.Ας μην ξαχναμε η ταινία είναι του 60.Ποιοι παίζουν χαρτιά τότε ;Ουτέ καν οι μεσοαστοί.
Κι’όμως οι χαρτοπαίκτες ,δεν διστάζουν να κατηγορήσουν άδικα την μοναδική παραγωγικά εργαζόμενη,την ηπηρέτρια Γεργούλη.Η ιδεατή απεικόνηση της παραγωγικής μισθωτής εργασίας,που όχι χάνει τα μεροκάματα της,αλλά υφίσταται και την άδικη κατηγορία..
Σε ένα αναπανάληπτο φλερτ,ο μικροπαραβάτης Χατζηχρήστος, καλοκοιτάζει την εργαζόμενη Γεωργούλη η οποία τον επιδοκιμάζει.Η μικροπαραβατικότητα στην αέναη συμφιλίωση της με την κακοπληρωμένη εργασία.
Η αστυνομία το κράτος εμφανιζονται με πολλαπλούς τρόπους.
Κατ’αρχας το αστυνομικό τμήμα είναι ο τόπος της λύσης της παρεξήγησης.Οι φωτογραφίες των συμβόλων της εξουσίας ,των βασιλέων της εποχής δεσπόζουν στο κινηματογραφικό κάδρο.Η αστυνομική εξουσία όμως έχει μια διττή οξύμωρη παρουσία.Ως πραγματικός αστυνομικός διευθυντής ,αλλά και ως συμβολικός αστυνόμος Χατζηχρήστος Ηλίας ,με μόνο στοιχείο παρουσίας την στολή του.
Στην μετεμφυλιακή Ελλάδα η αστυνομία είναι το παν.Είναι παντού.Αρα η σκηνοθετικη επιλογή,δεν είναι αυθαίρετη,λύνει το δράμα εκεί που το πραγματικό δράμα διεξάγεται,στην αστυνομία.
Οι δε χαρτοπαίκτες,αντιπαθείς,άχρωμοι,με αμφίβολη ακεραιότητα,σε συναλλαγή με την τοκογλυφία.
Τι παραπάνω διαμοιβευεται στην σημερινή συγκυριά;
Οχι και πιο πολλά.
Μια παραβατικότητα που μας μπερδεύει,με τα πως και τα γιατί της.ΟΚ όλοι την καταδικάζουν ,αλλά όλοι κατα βάθος ξερουν ότι δεν είναι ξεκάθαρη.
Μια οικονομική κατάσταση χρεών που αντι να σωρεύονται στα κιτάπια του Παπαγαιανόπουλου,εγγραφονται στα PC των τραπεζών.
Και τα χρέη όλοι καταλαβαίνουν ,πως στον πυρήνα τους είναι χρέη δημιουργημένα από μια οικονομία μπλόφας,συναλλαγές μιας ανήθικης ραστώνης μακρυά από την παραγωγή.Οι χαρτοπαίκτες δημιουργούν το αρχικό κεφάλαιο που οδεύει στην τράπεζα αρβύλα.Και μέσα στην δίνη τους μπλεκουν τους εργαζόμενους που συμβολίζονται στην ποδιά κουζίνας ,τις κοτδίδες της διαμαρτυρόμενης Γεωργούλη.
Θα αναρωτηθούμε που είναι η αντιστοιχία με το νεκρό κορμί του δεκαπενταχρονου Αλέξανδρου.
Αυτό έχει απωθηθεί στην ταινία,γιατί είναι το ταμπού του ιστορικού χρόνου της ταινίας.Δέκα χρόνια μετά τον εμφύλιο η Ελληνική κοινωνία,έχει κλάψει για δεκάδες Αλέξανδρους,τόσους που αδυνατεί να δει έστω και ως ρόλο.Ετσι το πτωμα του δεκαπενταχρονου η ταινία το απωθεί,γιατί απλά οι θεατές της εποχής της ταινίας ,το γνωρίζουν ,το ζουν ως τραύμα.
Στην ταινία ο Ηλίας,με την οξύνοια του σώζει τους πάντες.
Αποκαθιστά την αδικία λύνοντας το μυστήριο των κοσμημάτων,αθωωνει οριστικά την Γεωργούλη,αλλά το κυριώτερο στην μαγική τελευταία σκηνή,με μια λυτρωτική ίσως τελετουργική βία προς το alter ego του Βέγγο,δραπετεύουν εκτός του τόπου του δράματος,εκτός της κρατικής εξουσίας,σε ένα μέλλον γεμάτο αισιοδοξία.
Ακούμε,διαβάζουμε πολλά.
Αραγε θα υπάρξει σήμερα εκείνος ο σημερινός συλλογικός Ηλίας,που λύσει το σημερινό μας δράμα.
Ας ελπίσουμε

Η εννοια της απόφασης στον Π.Κονδύλη.Ενα κείμενο που μπορεί να μας βοηθήσει να σκεφτούμε ψύχραιμα τις τρεχουσες εξελιξεις

Με κλικ στο τίτλο αποκαλύπτεται ,ένα κείμενο από το μοναδικό ιστολόγιο Φιλοσοφία στην Αθήνα.

Είναι μια εισαγωγή στο έργο του Π.Κονδύλη "Ισχυς και Απόφαση"

Η τεχνική και ταξινομική ανάλυση ,των τρεχουσων εξελίξεων πιστεύουμε έχει φτάσει στα όρια της.Ουσιαστικά αναπτύσσονται δημόσιοι μονόλογοι.

Γιατί όταν οι καταστασεις είναι περίπλοκες ο καθείς μπορεί να αυτοεπιβεβαιωθεί στην δική του απρουπόθετη εικόνα.

Το πως αυτό γίνεται ,και πόσο θεμελιώδες είναι στην σύγχρονη κοινωνία,το έχει αναλύσει ο Κονδύλης.

Οταν ο ορθολογισμός περισεύει καλό είναι να στοχαστούμε ,πως είμαστε όλοι τόσο λογικοί,κι'ομως βλέπουμε άλλα.

Καλή Ανάγνωση

Τα Δεκεμβριανά της Μεταμοντέρνας Ελλάδας

Πριν περίπου 50 χρόνια στην Αθήνα διεξάγεται μια μάχη,που έμελλε να μείνει στην ιστορία με τον όρο «Δεκεμβριανά».
Η μάχη έληξε και είχε νικητές και ηττημένους,γιατί διεξήχθη σε ένα βιοπολιτικό κόσμο διπολικό,απόλυτο που μπορούσες να αναλύσεις με την κλασσική ορολογία του «φίλος» «εχθρός».
Οι δύο παρατάξεις συστοιχήθηκαν μέσα στα όρια τους (ιδεολογικά,πολιτικά,εδαφικά) και ανέπτυξαν την επιθετικότητα τους στο έπακρο.
Δεν δε θέλω να αποφευγω την αποτίμηση του ιδεολογικου και ηθικού έρματος της κάθε παράταξης,αλλά πριν από την αποτίμηση του περιεχομένου της μάχης,υπάρχει η εκτίμηση της μορφής της σύγκρουσης.Και αυτή η μορφή είναι θεμελιώδης ,βασική,απρουπόθετη ή «εμείς» ή «εσεις».Την οντολογία αυτής της σύγκρουσης ανέλυσε πρωτος ο Καρλ Σμιτ ,και επεξεργάστηκε παραπέρα ο δικός μας Παναγιώτης Κονδύλης.
Τα Δεκεμβριανα της μεταμοντέρνας Ελλάδας,όμως διεξάγονται σε ένα άλλο κόσμο,σε ένα άλλο σύμπαν,σε μια συνθήκη καινοφανή,που το επίδικο διακύβευμα της μάχης,διαχέεται στην μορφή της.
Αυτή η νέα συνθετότητα ,μας είναι απροσπέλαστη,γιατί σκεφτόμαστε με τους όρους των Δεκεμβριανών του εμφυλίου,αναζητώντας το εμεις εσεις την στιγμή που το βιοπολιτικό έδαφος σχηματίζεται από άλλες τεκτονικές πλάκες,με άλλους σχηματισμούς.Την στιγμή που ο φίλος εχθρος του Σμιτ ,δεν λειτουργεί ως εργαλείο πολιτικής ανάλυσης,και ίσως μας βοηθήσει ο Homo Sacer του Τζορτζιο Αγκάμπεν.
Μας αρέσουν οι ιστολογικές αμπελοφιλοσοφίες,και συνεχίζουμε
Ο Αγκάμπεν μελέτησε τον Homo Sacer ,που ήταν μια νομική κατάσταση που νομοθετικά προσδιορίστηκε στην Ρωμαική Αυτοκρατορία,και αφορά αυτόν που ενώ είναι ένοχος δεν εκετελείται ,δεν θυσιάζεται,αλλά και όποιος τον φονεύσει δεν κατηγορείται για ανθρωποκτονία.
Ο Homo Sacer είναι σε μια γκρίζα ζώνη σε μια «μη περιοχή» του νομικού συστήματος,όπου η ζωή του δεν ορίζεται με σαφήνεια ως επίδικο ζήτημα,και άρα η αφαίρεση της δεν έχει απαξία.
Μην πάμε μακρυά,οι αιχμάλωτοι του Γκουαντανάμο,οι πρόσφυγες χωρίς χαρτιά, είναι HS,καθώς η ύπαρξη τους δεν διέπεται από κανένα σαφές δίκαιο που θα όριζε με σαφήνεια και την τιμωρία τους.Αρα η ζωή τους, η «γυμνή ζωή» που ονομάζει ο Αγκάμπεν είναι υπό αίρεση κάθε στιγμή,είναι ασήμαντη όχι ως εχθρική,αλλά ασήμαντη ως μη υπαγόμενη σε καμία ρύθμιση.
Αυτός ο «ιερός άνθρωπος» μας βοηθά να σκεφτούμε ότι ενω οι πολιτείες μας περιπλέκονται,οι θέσμοι μας διακλαδώνονται σαν ριζώματα,το νομικοπολιτικό έδαφος που συγκρατεί την κοινωνία μας παρουσιάζει όλο και περισσότερες γκρι ζώνες ασαφείς ζώνες όπου οι άνθρωποι απογυμνωνονται από δικαιώματα,όχι κρινόμενοι ένοχοι,αλλά καθιστώμενοι υποκείμενα αιωρούμενα,ταλαντευόμενα.
Ζούμε την εποχή που η κοινωνία μας παράγει συστηματικά όχι μόνο τους Homo Sacer ,αλλά την βιοπολιτική ζώνη της αιώρησης τους.
Ολοι δυνητικά μπορούμε να βρεθούμε σε αδιαφανή εδάφη ,αίρεσης της υπόστασης μας.Ο κίνδυνος ποικίλει ανάλογα με την εκκίνηση.
Ο πρόσφυγας χωρίς χαρτιά,μέχρι να καταγραφεί δεν «υπάρχει» στην κυριολεξία,αλλά και ο «νοικοκύρης» δανειολήπτης σε ένα βάθος χρόνου μπορεί να διολισθήσει στην ακρή του νομικού πλαισίου.

Προς θεού δεν είμαστε HS,αλλά η πολιτεία μας ρέπει ενδογεννώς,από μια δομή βάθους, στην αδιαφάνεια ,την πλαστικότητα,την ρευστότητα της νομικοπολιτικής της οργάνωσης.Και στα όρια αυτά όλο και περισσότεροι πλησιάζουν,φλερτάρουν άκοντες με την «γυμνή ζωή»,την ζωή που στερείται όχι δικαιωμάτων ,αλλά δικαίου.
Σ’αυτό το ρευστό περιβάλλον κινούμαστε άπαντες
Ο Αλέξανδρος χάνει την ζωή του από ένα πυροβολισμό, ο επαγγελματίας την στέγη του από εμπρησμό,έτσι από το αναπάντεχο,το ρευστό.
Η κοινωνία ,τα μέσα,η πολιτική βράζουν,κοχλάζουν ,και οι λάβες εκχύνωνται.
Προς τα που άραγε;
Ποιοι εναντίον ποιων άραγε;
Κερδίζουν ποιοι άραγε;
Ολοι κοιτάνε απορημένοι,παγωμένοι,έκθετοι στην ελαστικότητα των νοημάτων,των πολιτικών,των προταγμάτων.
Να πω την αμαρτία μου
Οσα διαβάζω,ακούω, αφουγκράζομαι κινούνται ,και κινητοποιούνται με τα νοηματικά εργαλεία των προηγούμενων Δεκεμβριανων.Αναζητουν «φίλους» «εχθρους».Δεν θα βγάλετε νόημα σύντροφοι μου,φίλοι μου.Δεν στέκεται το σχήμα.
Είμαστε όλοι δυνητικοί Homo Sacer, «ιεροί ανθρωποι» σε γκρι ζώνες ,και αυτές οι νέες περιοχές θέλουν νέα εραλεία κατανόησης,συμμετοχής ,πολιτικής.

Info

G.Agamber Homo Sacer 1995

Π.Κονδυλη Ισχυς και Απόφασφ 1991

Μηπως τελικα ζουμε την δικιά μας 11η Σεπτεμβρίου

Προσπερνάμε τα αυτονόητα
Ενα ηφαίστειο που έχει δώσει από καιρό τα προδρομα φαινόμενα του ,εκρηγνυται με μια αφορμή.
Η ζωώδης,προπολιτισμική αντίδραση ενός οπλοφόρου,είναι αρκετή για να πυροδοτήσει ένα φαινόμενο που σοκάρει τους πάντες.
Το ζητούμενο γιατί μας σοκάρει,και τι ακριβως μας σοκάρει.
Φωτιές,λεηλασίες έχουμε ξαναδεί,οσοι τουλάχιστον κυκλοφορούμε πεζη στους δρόμους αυτής της χώρας.Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο.
Αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι,η πρωτογεννής έκρηξη έχει διαμεσαλοβηθεί από την τηλεόραση για να γίνει η έκρηξη που βιώνουμε.
Την βραδιά αυτή,χιλιάδες άνθρωποι την έχουν φανταστεί πριν την υλοποιήσουν,και κάτι εκατομύρια έχουν προετοιμαστεί αισθητικά για να απολαύσουν το υπερθέαμα απο τις τηλεοράσεις.
Με κάποιον τρόπο,όλα είναι έτοιμα από καιρό
Τα έχουμε φαντασιωθεί όλοι,πριν να γίνουν ,και και όλα γίνονται καθώς κινούμαστε στην θέση που έχουμε προκαβολικά αναλάβει,για να συμμετάσχουμε στο παιχνίδι
Ε καλά τώρα κουκουκολοφόροι,βανδαλοι,άγνωστοι μας σοκάρουν.
Μα καλα καλέ εσεις λέτε ότι οι μεγάλες πολιτικές ρωγμές που εμπεριέχουν την λαική αγανάκτηση,γίνονται χωρίς τέτοια παρελκόμενα.Οσοι αρέσκονται σε μυθολογικές κολακείες ας παραμείνουν στην πιστη τους.
Η οργή είναι το θερμοκήπειο του ανεύθυνου ,ανέκαθεν.
Ε καλα τώρα δεν βλέπαμε τι θα γίνει
Μα καλά όλοι πήραμε θέση στις τηλεοράσεις με τα αξεσουάρ ,για να απολαυσουμε το θέαμα,που μόνο τώρα αυτό ήταν το δικό μας μεγαθέαμα.Ενα συμβάν που έχουμε προετοιμάσει ,σκηνοθετήσει από καιρό,ακριβώς για να συμμετάσχουμε ως τηλεθεατές.
Οπως οι αμερικάνοι φλερταριζαν επι δεκαετίες ,με την τιτάνια καταστροφή μέσω των φιλμ του Χόλλυγουντ,και τελικά το θέαμα τους προκατασκεύασε τους εκτελεστές του,έτσι και εμείς προκατασκευάσαμε το δικό μας θέαμα,αλλά με τα δικά μας υλικά.
Εξάρχεια,αναρχικοί,τσαμουκάδες,μανιάτες μπάτσοι,πολιτικώς ορθά κόμματα, είναι η δικιά μας συλλογική φαντασίωση που μέσω επανάληψης έγινε η κυνητήρια δύναμη και τέλικα παρήγαγε το δικό μας μεγαθέαμα.
Βαλκάνιοι σαδομαζοχιστές,βυθιστήκαμε στον ωκεανό των δικών μας συντεταγμένων,και η συλλογική μας φαντασίωση έγινε το πραγματικό παλκοσένικο για να παιχθεί το χθεσινοβραδυνό θέαμα που κάτσαμε να απολαύσουμε.
Ετσι ωμά όπως οι λατρεις των θρίλλερ, πάνε σινεμά με την κρυφή ελπίδα να σοκαριστεί παραπάνω από ότι περιμένουν.
Τι γεύση θα αφήσουν όλα αυτά.Ας ελπίσουμε ότι θα αποφύγουμε την αμερικανική λύση
Φοβία,εγκλεισμός,τυφλότητα,παράνοια.
Μάλλον δύσκολο γιατί οι μοναδικοί κερδισμένοι των συμβάντων ,οι ενδιάμεσοι ταραβερηντζήδες ,δηλαδή τα ΜΜΕ,έκαναν την δουλίτσα τους,και τώρα υποτίθεται θα αναλάβουν και την ανασυγκρότηση μας.

Σκαι=Συκοφαντες,Κακεντρεχεις,Ανυποληπτοι,Ιδεοληπτικοί

Ενας αρχαικός αστυνομικός βγαλμένος από τα έγκατα της νεοελληνικής καθυστερησης,πυροβολει και σκοτώνει ενα δεκαπενταχρονο,και ξεσπουν επισόδεια σε όλη την Αθήνα.Πυρκαγιες,βανδαλισμοί,λεηλασίες γαι ωρες.

Και οι συντηρητικοί ξαναβγάζουν την καραμέλα του «ανυπόληπτου» καθυστερημένου κρατους.

Η Κοπενχαγη κάηκε όταν η αστυνομία έκλεισε την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα Κριστιανα

Το Παρισι διαλυόταν επι μια εβδομάδα

Το Λονδίνο είναι των Λουνα Παρκ του κάθε ιδεοληπτικού Ισλαμιστή

Το Λος Ανζτελες κάηκε για τον φόνο ενός εγχρώμου

Παντου σε όλο τον κόσμο,η μητροπολιτική βία,είναι σύπτωμα μιας συγκεκριμμένης αναπτυξης.Δεν είναι συμπτωμα υπαναπτυξης.

Η βιοπολιτική δομή των σύγχρονων πόλεων ,παράγει αυτού του τύπου την βία,όπως σε προηγούμενες εποχές η βία είχε άλλη μορφή.

Αλλα βλέπεις οι παντού συντηρητικοί παίζουν με τα ανακλαστικά του φόβου,του εγκλεισμού.

Ουρλιάζει to Σκαι,δεν έχουμε «κράτος».Μας λείπει η Αστυνομία,

Υποπτες υστερίες,υποπτες φωνές,μιας οπισθοδρομικής,επαρχιακής Ελλάδας.,της Ελλάδας του Σκαι.

Κρατισμός εναντίον Κοινωνικού Κράτους ή γιατί παραδόξως το ΚΚΕ είναι πιο αντικρατικιστικό κόμμα από Πασοκ,Συριζα

Στις παράπλευρες αναρτήσεις έχουμε δημοσιεύσει κείμενα προερχόμενα από την Αριστερά όπου υπογραμμίζεται με επίταση ,να υπάρξει απόσταση από πρακτικές και ιδεολογικές αναφορές εκτός κράτους.Στο κείμενο του S.Critchley ο μεταφραστής καθηγητής Μπουντουρίδης (που μας εφοδιάζει μεταφράσεις των πιο σύγχρονων παρεμβάσεων της αριστερής διανόησης) υπογραμμίζει με δικιά του πρωτοβουλία ,τις αναφορές για την ανάγκη ανάπτυξης πτωτοβουλιών εκτός κράτους,στην δε Εποχή ένας άλλος ακαδημαικός ο Γ.Σταθάκης (πρώην πρόεδρος του ΔΣ της Αυγής ) και ηγετικό στέλεχος του Συν,προχωρά παραπάνω και προβαίνει σε μια ρητή αποκύρηξη του «κρατισμού» και αντιπτοβάλλει τις αυτοδιαχειριστικές καταβολές της αριστεράς.

Για ένα ιστολόγιο που έχει το συνθετικό Liberal,κάτι τέτοια μας ενθουσιάζουν και γι’αυτό δεν παύουμε να τα αναδεικνύουμε ,σε κάθε ευκαιρεία.Παρά ταύτα αναρωτιόμαστε τι έπιασε στα μέσα της κρίσης τους αριστερούς διανοούμενους ή φούρια να αποκυρήξουν τους «κρατισμούς»,και τους αναδεικνύουν με τόση επίταση;

Η απάντηση είναι ότι ο κρατισμός είναι ενδημική ασθένεια της κεντροαριστεράς,και της εκτός ΚΚΕ mainstream αριστεράς,και με αυτήν την έννοια, οι σχετικές αποκυρήξεις γίνονται ακριβώς για να την εξορκίσουν.Και οι δύο εκκλήσεις γίνονται κοιτώντας εντός της αριστεράς και όχι εκτός.Δηλαδή δεν έχουμε μια ριζική κριτική αλα Μαρξ του κράτους ως «σε τελευταία ανάλυση» οργανωτή μιας συναίνεσης ή επιβολής μιας τάξεως,αλλά μιας κριτικής για το ίδιο το περιεχόμενο των αιτημάτων της αριστεράς.Με αυτόν τον αριστερό κρατισμό ασχολούμαστε.

Υποστηρίζουμε ότι ο ενδημικός «κρατισμός» των Συριζα ,Πασοκ έχει θεμελιακά ιδεολογικά και κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά,και αντιθέτως με την πρόχειρη κοινή πρόσληψη το ΚΚΕ είναι σαφώς ένα ιδιόρρυθμο «αντικρατικιστικό» κόμμα,και πάντως πολύ λιγώτερο από τα προηγούμενα.

Ας αναλύσουμε τους όρους του προβλήματος

Ο αριστερός κρατισμός συνίσταται

Σε μια αυτοματοποιημένη κοινωνική στάση,μια αδρανή ροπή να αναζητιώνται λύσεις όλων των προβλημάτων όχι μόνο εντός κράτους,αλλά με την χρήση εκείνων των «σκληρών» λειτουργιών του κράτους που συγκροτούν την βαθύτερη υπόσταση του.Και οι λειτουργίες αυτές έχουν τα χαρακτηριστικά της απρουπόθετης άμεσης κρατικής δράσης,και της αξιολογικής τεκμηρίωσης εκτός τεχνικής αλλά εντός της πολιτικής αντζέντας.

Την προνομιακή χρήση προνοιών του κράτους από ομάδες συμφερόντων που έχουν ειδικές οργανικές σχέση με αυτό, σε σχέση με το υπόλειπο πληθυσμό.

Την επίκληση ευρύτερων κοινωνικών αιτημάτων από ειδικές ομάδες που εξισώνουν αξιακά τα ατομικά τους αιτήματα με το «βάθος» ευρύτερων αιτημάτων,με την απαίτηση όλα αυτά (τα δικά τους αιτήματα) να υλοποιηθούν η να ρυθμισθούν ή να βελτιοποιηθούν ως υπέρτατη κρατική ρύθμιση, με την επίκληση των απόλυτων και αδιαμφισβήτων κρατικών εξουσιών.

Την αναζήτηση της κρατικής παρέμβασης για την ικανοποίηση στοιχειωδών αιτημάτων ,χωρίς να εξαντληθουν τα όρια των κοινωνικών πρωτοβουλιών ,διαδράσεων και δράσεων και συναινέσεων που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα στοιχειώδη αυτά αιτήματα

Την αυτονόητη ,άρρητη υπόθεση της μη κρατικής χρεοκωπείας που λειτουργεί ως μοχλός απομύζησης φορολογικών εσόδων

Την ατροφία της διερεύνησης για κάθε μη κρατικό εγχειρήμα πολλαπλότητας ,καινοφάνειας,αυτοδιαχείρισης κλπ που όμως κινείται εντός ανταγωνισμού άμιλας αποτίμησης αποτελεσμάτων και λογοδοσίας.

Ο κρατισμός δεν είναι στενά πελατειακός,με την έννοια του Νεοελληνικού σχήματος,είναι ευρύτερα ιδεολογικό φαινόμενο ,που διαποτίζει όλη την κοινωνία,και αναπτύσεται ακριβώς λόγω της καχεξίας δομών και λειτουργειών της κοινωνίας πολιτών.Το πελατειακό σύστημα είναι μια μορφή κρατισμού,και μάλιστα αναφέρεται σε πιο αδύναμα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Κρατισμός δεν είναι η απαίτηση για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα,κρατισμός δεν είναι η απαίτηση για δημόσιο σύστημα υγείας,δημόσια παιδεία,ελάχιστη ανεργία,ελεύθερο χρόνο κλπ.Ολα αυτά είναι αιτήματα που το κράτος καλείται να διασφαλίσει .Κρατισμός είναι η χρήση όλων αυτών και άλλων αιτημάτων για την ικανοποίηση μερικών ή ειδικών συμφερόντων που αναφέρονται ή εμπνέονται από το πλέγμα των ιδεών της αριστεράς ή κεντροαριστεράς..
Ας δούμε όμως μερικά εξώφθαλμα παραδείγματα κρατισμού

Ολυμπιακή

Η επίκληση του αυτονόητου δικαιώματος αεροπορικής κάλυψης των άγονων γραμμών,γενικεύεται και μετατρέπεται σε υποχρέωση λειτουργίας μιας κρατικής υπηρεσίας στην μορφή μιας εταιρείας με ελλείμματα.

ΔΕΗ

Η επίκληση του φθηνού ρεύματος,αποκρύπτει την απαίτηση για μια ΔΕΗ ως αξιόπιστος παραγωγού ρεύματος με άριστη χρήση των συντελεστών παραγωγής,και την δεδομένη υποχρεωση του κράτους να επιδοτήσει το ρεύμα για όσους συμπολίτες αδυνατουν να καταβάλουν την τελική τιμή.Η ΔΕΗ πρεπει να κριθεί αν παράγει ρεύμα με το λιγώτερο οικονομικό και περιβαντικό κόστος και όχι σε ποια τιμή το πουλάει.

ΜΚΟ

Η επιμόλυνση του θεσμού των ΜΚΟ,μέσω της υπερβάλουσας και δυσανάλογης κρατικής επιχορήγησης,που τις καθιστά άτυπες κρατικές δομες,με αδιαφανή κίνητρα

Τοπικη Αυτοδιοίκηση

Η απουσία οποιασδήποτε αποτίμησης τεχνικών παροχών της αυτοδιοίκησης ,(πχ αποκομιδή σκουπιδιών) με όρους οικονομίας,και τελικά η διαιώνιση απαρχαιομένων μορφων λειτουργίας,με το πρόσχημα την λεγόμενη πολιτική αξιολόγηση (αλλαγή Δημάρχου) που είναι τελικά άνευ σημασίας για τον χρήστη και χρηματοδότη των υπηρεσιών αυτών

Σε όλες τις περιπτώσεις η κρατικιστική λογική,αντιδιαστέλλεται αυτομάτως μια μια λογική ιδιωτικού φορέα,ενω απουσιάζουν έστω και ως προτάσεις συζήτησης εταιρικές καινοφανείς μορφές αυτοδιαχείρισης (πολυμετοχικότητα της ΔΕΗ από τους καταναλωτές,αυτοδιοικούμενη Ολυμπιακή κλπ),και το ευρύτερο κοινωνικό όφελος γίνεται επίδικο αντικείμενο μεταξύ διαφόρων ομάδων και του κράτους,ως παίγνιο μηδενικού αθροίσματος μεταξύ δύο παικτών.Στις υποθέσεις αυτές μια παραγωγική διαδικασία με μετρήσιμα αποτελέσματα,επιχειρείται να «συμπυκνωθεί» ως υπέρτατη κρατική λειτουργία,έτσι ώστε να επιλύει τα επίδικα τεχνικοδιαχειριστικά ζητήματα στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Η αναδιάρθρωση της Ολυμπιακής απειλεί τις άγονες γραμμές,η αναδιάρθρωση της ΔΕΗ απειλεί τον πληθωρισμό κλπ κλπ

Αραγε γιατί υπάρχει ο φόβος κρατισμού;

Είναι σαφές ότι το φαινόμενο αφορά κοινωνικά στρώματα που υπεραντιπροσωπεύονται εντός Συριζα Πασοκ και αυτά είναι νέα μικροαστικά ,με σημαντικό πνευματικό απόθεμα,και υπαλληλική ή αλλη εξαρτημένη σχέση με κρατικούς φορείς .Ταυτόχρονα όμως αφορά και μικρομεσαία στρώμματα της ιδιωτικής οικονομίας που αενάως κολακεύονται από Πασοκ Συριζα,ως «μικρομεσαίοι» και αναζητούν την επιλεκτική κρατική μέριμνα.
.
Η περιπλοκή συνίσταται στό ότι ενώ τα κόμματα αυτά έχουν μια γενική ,πλουραλιστική αντικρατικιστική ρητορεία,τα στρώμματα που ρέπουν στον κρατισμό,υπεραντιπροσωπρεύονται στο εσωτερικό τους. Μια απλή ματιά στα στοιχεία που δίνουν το Πασοκ και ο Συν για τις επαγγελματικές κατηγορίες στα συνέδρια τους αρκούν.Τέλος η φυσιολογική εγγύτητα του Πασοκ με την διακυβέρνηση,και η ιδεολογική συνάφεια του Συριζα με την λεγόμενη «αριστερή διακυβέρνηση» πυροδοτουν τα κρατικιστικά ανακλαστικά διαφόρων ομάδων.

Ο κρατισμός αφορά συνήθως στρώματα που βιώνουν την ένδεια ως σχετική απόσταση από τις «άνω του χαμηλώτερου όρου» προσδοκίες τους,ως ματαίωση μιας ατομικής στρατηγικής εξόδου προς την εργασιακή ποιότητα και ασφάλεια.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η ατομική στρατηγική έχει χαρακτήρα απόδρασης από κοινωνικά πεδία εθελούσιων συναλλαγών,διαβουλεύσεων, αγοράς,και αναζήτηση δομών σταθερότητας,αντοχής και ιεραρχίας.Η απόδραση απο τον σκληρό και εν πολλοις απάνθρωπο τόπο των ιδιωτικών συναλλαγών της ελληνικής κοινωνίας,αυτομάτως εξιδανικεύει τον άλλο πόλο,ως ολότητα,και αρρήτως η άκαμπτη κρατική λειτουργία λειτουργεί ως αναγκαίο κακό μιας εργασιακής ασφάλειας.

Τα λαικώτερα και χειμαζόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας,δεν μπορούν να καταχωρηθούν στο κρατικιστικό φαινόμενο,άλλωστε δε η προσφυγή τους στο κράτος έχει την μορφή επείγουσας ,απελπιστικής δράσης
Στις συνθήκες αυτές ο κρατισμός στρεβλώνει το εύρος και το περιεχόμενο της αριστεράς,αλλά ταυτόχρονα υποσκάπτει και διαβρώνει την αποτελεσματικότητα των κρατικών πρωτοβουλιών για την ανακούφιση των αδυνάτων.

Σε όλες τις σχετικές αναλύσεις για την φτώχεια στην Ελληνική κοινωνία,είναι σαφές ότι ενω οι δαπάνες δίνονται είναι σε απαράδεκτα ποσοστά, η διοικητική μηχανή που υποτίθεται θα υλοποιήσει τα προγράμματα καταναλώνει τόσους πόρους και λειτουργεί τόσο άρυθμα που τελικά,δεν υπάρχουν μετρήσιμες βελτιώσεις «μετά τις παροχές».


Στο τοπίο αυτο το ΚΚΕ παρουσιάζει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.

Οντας το μοναδικό κόμμα με σαφή ιδεολογική αναφορά στους κλασσικους του Μαρξισμού,αναπνέει εντός του απελευθερωτικού ατομοκεντρικού οράματος του κομμουνισμού της καταστροφής του κρατους.

Ταυτόχρονα όμως ,η ιστορική του ανάλυση του υπαρκτού το καθιστα στην άβολή θέση μιας υπεράσπισης ενός υπερτροφικού απόλυτου πιραμιδωτού κράτους διαρκόυς εκτακτου ανάγκης,καθιστώντας το εύκολο στόχο συκοφαντιών.

Η πολιτική του όμως παρέμβαση στην συγκυρία,με την ριζική αντικαπιταλιστική ρητορία, το απωθεί αυτομάτως από πειρασμούς εκθείασης των κρατικών παρεμβάσεων καθώς αναγνωρίζει σ’αυτές τις δυνατότητες νέου τύπου «αντιλαικών ρυθμίσεων».Η επιφυλακτικότητα του στα θέματα κρατικοποίησης των τραπεζών,και η διαρκής υπόμνηση του για την «λαική οικονομία» οταν ωριμάσουν οι συνθήκες,διασφαλίζουν στο κόμμα αυτό μια απόσταση ασφαλείας από τον κρατισμό που αναλύσαμε πριν.

Δηλαδή το ΚΚΕ παρότι είναι θεμελιακά και πολιτικά αντικρατικιστικό,έχει μια πολύ βαριά υποθήκη ιστορικής φύσεως ,την οποία διαχειρίζεται με άτσαλο τρόπο..

Ενω το Πασοκ και Συριζα ,είναι μπλεγμένα στα δίκτυα του κρατισμού και πολιτικά (μέσω των προγραμμάτων τους) και κοινωνιολογικά,το ΚΚΕ έχει μόνο μια εμπλοκή και αυτή είναι ιστορικής περιγραφικής φύσεως και αφορά μια συζήτηση που ξεθωριάζει.