Thursday, June 30, 2011

Διολισθαίνοντες “Insiders” – απελπισμένοι “Outsiders”


Αν κάτι έδειξε η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου είναι ο εγκλειστικός ερμητικός χαρακτήρας της πολιτικής ζωής. Οι ίδιες παθολογίες που συγκρότησαν τον ανοδικό κύκλο της οικονομίας, εμφανίζονται και στον καθοδικό κατήφορο. Τα βασικά ισοζύγια παρέμεινα άθικτα, ή ενίσχυσαν τον ισχυρό πόλο:To Κεφάλαιο υπερισχύει της εργασίας και το κράτος της κοινωνίας πολιτών .Η επιθετική κλεπτοκρατία του ανοδικού κύκλου, μετεξελίχθηκε σε ένα αμυντικό προστατευτισμό των ολίγων. Οι αδύνατοι διολισθαίνουν πέραν κάθε ορίου ασφαλείας, οι σχετικά προστατευμένοι χάνουν πολλά από τα αποθέματα ασφαλείας και οι ισχυροί χάνουν και την πιο μικρή ανοχή.


Η αριθμητική του μεσοπρόθεσμου είναι τόσο προφανής : Μια βραχύχρονη συμβολική κίνηση προς τις αγορές, μια σύντομη επιμήκυνση του τέλους του δράματος, με μοναδικά θύματα τους εκάστοτε αδύναμους. Τεχνικά είναι μια δραματική απόφαση που όμως είχε τα λιγότερα πολιτικά προαπαιτούμενα. Όλες οι άλλες εναλλακτικές είχαν τεχνικές αρετές ίσως μεγαλύτερες ελπίδες στους αδύναμους, αλλά απαιτούσαν πολιτικά προαπαιτούμενα με τεράστιες δυσκολίες. Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε περίπου ως φυσικό επακόλουθο μιας αρχιτεκτονικής μιας δεκαετίας.

Η κοινωνική άλγεβρα ισορροπεί σε ένα ενδιαφέρον σημείο: Οι απελπισμένοι outsiders αυξάνουν και πλησιάζουν μια κρίσιμη μάζα ικανή να ανατρέψει τα πάντα, αλλά ο φυσικοί σύμμαχοι τους οι διολισθαίνοντες insiders , παραμένουν δέσμιοι της κουλτούρας του insider : “Οχι στην Αυλή μου”, “Μακρυά από μένα και όπου θέλει ας πάει” . H ιδεολογία της ανόδου ,αμόλυντη , αυθεντική συνοδεύει ρυθμίζει και τις συμπεριφορές της καθόδου. Οι διολισθαίνοντες κοιτάνε σταθερούς μισθούς να μειώνονται, μικροιδιοκτησίες να απαξιώνονται, κοινωνικές παροχές να φθίνουν, αλλά τελικά αυτορίζονται ως “ενταύθα” από το “εκείθεν” της απελπισίας. Η φθορά ελπίζει να μην γίνει κατάρρευση, και έτσι εμφανίζεται ανεκτική ακόμη και στο μαθηματικό αδιέξοδο του μεσοπρόθεσμου. Οι οιονεί αδύνατοι, οι διολισθαίνοντες προς το όριο, ανέχονται μια δυσμένεια υπό έλεγχο περισσότερο από την αβεβαιότητα μιας ανύπαρκτης εναλλαγής

Το ταξινομικό όριο του κόσμου της διολίσθησης και του κόσμου της απελπισίας , πήρε δύο αντιθετικές μορφές. Ως τομή ήταν η πλατεία , το Σύνταγμα , η αγανάκτηση. Ως κενό ήταν το αβέβαιο μιας τυπικής αριστερής πολιτικής εναντίον του μεσοπρόθεσμου. Το αριστερό Όχι ήταν συμβολικά έντιμο παρέμενε τεχνικά αδύναμο να προστατέψει τα στοιχειώδη που απέμειναν για τους διολισθαίνοντες. Και μόνο η κατάσταση των τραπεζικών καταθέσεων μετά από ένα πετυχημένο Όχι προκαλεί ίλιγγο στους ταλαντευόμενους «διολισθαίνοντες». Από την άλλη η υβριδικότητα και ο πολιτικός υπερβατισμός της πλατείας ουσιαστικά σηματοδότησε την αναγκαία ισορροπία μεταξύ ολικής απώλειας στηριγμάτων και κινδύνου απώλειας.

Τελικά η μοναδική τακτική πολιτική καινοτομία της συγκυρίας είναι η Σαμαρική αστική “ανταρσία”. Πρόκειται για μια επιλογή που υπερβαίνει την απλή διάσωση του δικομματισμού έχει στρατηγικό βάθος σε συνάρτηση με την κοινωνία των παρατεταμένων μνημονίων. Η θεωρία μιας κατά βάθος υπαρκτής συναίνεσης η οποία θα αποκαλυφθεί οσονούπω είναι ανακουφιστική μελωδία, που εκπληρώνει αναλύσεις που γίνονται με έννοιες – κλειδιά ενός παρωχημένου οικονομισμού. Οι Ελίτ δεν υπάγουν τις πολιτικές δυνάμεις μέσω εντολών, αλλά μέσω διαρκών ανασυνθέσεων και διαθλάσεων που προσιδιάζουν προς την βιολογία των μεταμορφώσεων παρά προς την μηχανική των μοχλών. Η δυναμική μιας κατάρρευσης του μακροπρόθεσμου δεν οδηγεί σε οικουμενική αλλά σε μια αυθεντική δεξιά παλινδρόμηση. Η πολιτική πόλωση είναι μηχανισμός αναπαραγωγής δεν είναι απλή αντανάκλαση μιας κοινωνικής έντασης.

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν είναι μια απλή τεχνική πράξη βίαιης μείωσης εισοδημάτων. Σηματοδοτεί μια νέα κοινωνική φάση με χαρακτηριστικά μιας βίαιης λιτότητας η οποία αναγκαστικά θα αναζητήσει μια ιδεολογική άρδευση από τις πηγές του αυταρχισμού και της τάξης. Δυστυχώς η μόνη εναλλακτική δυνατή λύση , η σχηματοποίηση μιας «αριστερής συμφωνημένης λιτότητας» των κινημάτων δεν ετέθη, δεν συζητήθηκε δεν οριοθετήθηκε. Αριστερή διέξοδος είναι εξ΄ ορισμού εθελοντική συγκροτημένη λιτότητα, αλλιώς όλα τα άλλα είναι ρουτινιάρικη φυσιολογική και αναμενόμενη τροφοδότηση του συστήματος διαφωνιών από την αριστερόφωνη παροχή την οποία άλλωστε όλα τα σύγχρονα πολιτικά υδραυλικά συστήματα έχουν προβλέψει. Το επόμενο λοιπόν διάστημα η οικονομία θα συρρικνωθεί , η «αριστερή κινηματική λιτότητα» θα απουσιάσει, και το κενό θα καλυφθεί από την επανεκκίνηση μιας δεξιάς ατζέντας με μια αναμόχλευση των παραδοσιακών προταγμάτων της .

Η οικουμενική είναι πλέον αδύνατη, και ίσως άχρηστη . Η φυσική τροπή είναι η πόλωση στην οποία η Σαμαρική αστική ανταρσία θα βρεθεί σε θέση ισχύος. Με την παρακαταθήκη των συνεχών «Όχι» θα αποταθεί σε μια νέα κοινωνική συμμαχία των ισχυρών με τους «διολισθαίνοντες» ,έχοντας τα κατάλληλα ιδεολογικά συγκολλητικά υλικά της «πατρίδας» που θα αποκτήσει και ένα σαφές μέτωπο προς την «Δύση». Ο Λαός προετοίμασε επί μια δεκαετία το έδαφος , αλλά άλλοι θα καρπωθούν την σπορά.

Η νεοπαγής Βενιζελική διακυβέρνηση θα επιδιώξει να σταθεροποιήσει τις τεχνικές λεπτομέρειες του μακροπρόθεσμου, και μετά θα παίξει με το momentum αναζητώντας μια ανασύνθεση του παραδοσιακού Πασοκ των ΔΕΚΟ με όσα «νέα τζάκια» μπορεί να παρέξει το μεσοπρόθεσμο. Τα νέα πακέτα μπορεί να αποδειχθούν πολύ ενδιαφέροντα για τον παραδοσιακό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό με τον οποίο το Πασοκ έχει ιδιοφυείς τρόπους να συναλλάσσεται.

Η αριστερή κινηματική πολιτική χωρίς το όραμα μιας «αριστερής λιτότητας» χωρίς το «αριστερό μεσοπρόθεσμο» θα παραμείνει στον λειτουργικό ρόλο έκφρασης του γογγυσμού. Είναι μια χρήσιμη λειτουργία αποσυμπίεσης μέσω των κλασσικών ρεπερτορίων, μια γνωστή διαδικασία ανακούφισης που λειτουργεί άψογα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Με στόχευση την «απελπισία» και στελέχωση από την «διολίσθηση» θα συνεχίσει την πετυχημένη πιρουέτα των μετωνυμιών και των αποσιωπήσεων.

Στο κοινωνικό επίπεδο οι ροές από την «διολίσθηση» στην «απελπισία» θα ενταθούν. Η πλατεία ο τόπος οριοθέτησης και συνάντησης των δύο διακριτών κόσμων , έχασε το τακτικό της στόχο και είναι ζητούμενο αν μπορεί να συνεχίσει έτσι χωρίς κοντοπρόθεσμο σκοπό.

Το καλοκαίρι ανοίγει με τις ίδιες παθογένειες σε μια νέα άρθρωση: Σαμαρική πολιτική αντεπίθεση, Βενιζελικό οικονομικό παιχνίδι με τα νέα «πακέτα» . Ο μοναδικός παράγων που θα μπορούσε να την διαταράξει ουσιαστικά , η «κινηματική αριστερή λιτότητα» απουσιάζει εκκωφαντικά. Με τα δεδομένα αυτά υπάρχει μια μόνο ελπίδα, αυτή της επιμονής.

18 comments:

yannis said...

Αν και δεν συμφωνώ πάντα, γράφετε ενδιαφέροντα πράγματα. Θα μπορούσατε όμως να επεκτείνετε το συλλογισμό σας. Αν καταλαβαίνω καλά η "αριστερή κινηματική λιτότητα" είναι η σταράτη αριστερή απάντηση που σχεδόν λείπει-σχεδόν γιατί τέτοιο discours υπάρχει από τους ΝΑΡιτες, που μιλάνε για λιτότητα. Στη λογική του συνέπεια όμως οδηγεί αναπόφευκτα σε έναν μοναχικό δρόμο προς το σοσιαλισμό-μοναχικό γιατί θεωρώ απίθανο η Ελλάδα να αποτελέσει θρυαλλίδα μιας διεθνούς εξέλιξης προς ένα σοσιαλιστικό ή εναλλακτικά νεοκεϋνσιανό μοντέλο. Σε μια τέτοια σύγκριση αυτό που πολύ πιο ευγλωττα από μένα περιγράφετε ως αυτό που καταλαβαίνω ως δεξιά-αυταρχική παρέκλιση (τη "σαμαρική αστική ανταρσία") θα επικρατήσει ούτως ή άλλως όποια και αν είναι η στάση της αριστεράς, τεχνικά αδύναμη ως σήμερα ή συγκροτημένη-δηλαδή κακώς βασανίζεστε.
Αυτό πράγματι είναι το πιθανότερο σενάριο. Και για να ρίξω ακόμη περισσότερο το επίπεδο θεωρώ πολύ πιθανό στις εκλογές που θα γίνουν σύντομα να σχηματιστεί κυβέρνηση Σαμαρά με αντιπρόεδρο και υπερυπουργό Εσωτερικών το Βορίδη (Ο Καρατζαφ. θα εξαφανιστεί σε μία νύχτα).

Μανώλης said...

Αγαπητέ φίλε, πως ορίζεις την "αριστερή κινηματική λιτότητα";

Left Liberal Synthesis said...

Yannis
Αρχίζοντας από τα απτα "χαμηλού επιπεδου" , συμφωνόύμε για την εικόνα Σαμαρά Βορίδη.
Οσον αφορά για την "αριστερή λιτότητα" , την θεωρώ μοναδική λύση του προβλήματος μας, ανεξάρτητα από την διεθνή κατάσταση.
Δεν αναφέρομαι σε κανένα "σοσιαλισμό" με εκτεταμένες κρατικοποιήσεις , αλλά στην κατανόηση των αναγκών των καταναλωτικών συνηθειών , και τον αυτοπεριορισμό.
Δυστυχώς ο δημόσιος αριστερός λόγος ,μεσω αποσιωπήσεων και μετωνυμιών, ουσιαστικά είναι η διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων στην υφιστάμενη κατανάλωση.Η υφιστάμενη καταναλωση καλύπτεται μονο με χρέος.
Η λιτότητα είναι ο γενικός περιορισμός και έχει αριστερές και δεξιές εκδοχές.Ελλέιψει αντιλόγου η δεξιά λιτότητα , επικρατεί.

Left Liberal Synthesis said...

Μανώλη
Προφανώς με την αυθαιρεσια του blogging,δημιουργούμε και όρους που όντως φαίνονται αιωρούμενοι.
Εννοώ πως είναι επιτακτική μια διαδικασία εθελοντικού περιορισμού της κατανάλωσης, η οποία να γίνει ωε πολιτικό πρόταγμα (κινημα) και όχι ως καταναγκαστική τεχνική λιτότητα.
Η λιτότητα είναι ο γενικός περιορισμός και έχει αριστερές και δεξιές εκδοχές ή τεχνικες ή πολιτικές διαστάσεις.
Επίτρεψε μου ιστολογική αδεία να βλεπω 4 εκδοχες λιτοτητας
Δεξιά τεχνική ( σημερινή)
Δεξια πολιτική ιδεολογική (συντηρητικες προτάσεις θεολογικής προέλευσης)
Αριστερή τεχνική (αυτό που φανταζονται καποιοι μεσω ελέγχων τιμών,περιορισμού αγορών)
Αριστερή πολιτική ιδεολογική κινηματική ( προταγμα μιας νεας συνείδησης κατανάλωσης)
Ελιπίζω να μην το έκανα πιο περιπλοκο από ότι είναι

Μανώλης said...

Οι αντιρρήσεις μου: 1. Η "δεξιά τεχνική" μένει να δειχθεί πόσο "λιτότητα" είναι ή αν αποτελεί μανουβράρισμα του καπιταλισμού, 2. "δεξιά πολιτική ιδεολογική"-εδώ, βάζεις τις "συντηρητικες προτάσεις θεολογικής προέλευσης", το ότι είναι αυτές θεολογικής προέλευσης, καλύτερα, θρησκευτικής, δεν συνεπάγεται ότι είναι "δεξιές" ή "συντηρητικές", 3. Για την "αριστερή τεχνική" δεν θα πολυδιαφωνήσω, καθώς τελικά αποτελεί τεχνική μεταρρύθμισης του συστήματος, και όχι ανατροπής, 4. Η τελευταία, που είναι μάλλον και το ζητούμενο, δεν "παίζει'. Και αυτό διότι η μετα- μοντέρνα μας εποχή έχει ολοκληρωτικά οικοδομηθεί στην κατανάλωση. Η αισθητική, η οπτική, το γούστο, η κοινωνική ζωή είναι καταναλωτικές.
Δηλαδή, με δύο λόγια και χυδαϊστί, το "φρικιό" που φορά μαύρα και στέλνει μηνύματα με το κινητό του, είναι εντός "κατανάλωσης". Μάλλον σε αυτό συμφωνείς. Άρα το ζητούμενο είναι ουτοπικό, και αναγκαστικά οδηγεί στη δεύτερη εκδοχή, άντε με αριστερό πρόσημο(!)
Ευχαριστώ

Left Liberal Synthesis said...

Μανώλη
Δεν διαφωνω με την περιγραφή σου, καθώς και αυτή είναι "παθητική".Δεν ορίζεις κάτι "δεον" ή μαλλον το βγαζεις με την "εις ατοπο"
Και ίσως ο φορμαλισμός που περιέγραψα να είναι "στο πόδι".
Πάντως οποιαδήποτε πολιτική που απλώς ζητά αναδιανομή χωρίς να αλλάζει το περιεχομενο της καταναλωσης είναι εξ ισου ουτοπική.Αν καταλαβαίνω τον συλλογισμό σου είμαστε καταδικασμένοι στις "τεχνικές " δεξιές και αριστερες .
Χαιρετώνμ

Μεταναστόγατος said...

LLS, είμαι τακτικός αναγνώστης αυτής εδώ της ηλεκτρονικής γωνιάς γιατί μεταξύ άλλων έχει αποδείξει οτι "ψάχνεται" και αυτό για μένα είναι η λυδία λήθος της αριστερής σκέψης αφού τροφοτεί την αμφιβολία και την αμφισβήτηση.

Εδώ όμως χρειάζεσαι μια συμβολή στην αναζήτησή σου. Μου κάνει εντύπωση πώς σου ξέφυγε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος : http://youtu.be/dJKrM2ycPAQ . Έντιμη περίπτωση αντι-παραδείγματος προς τον οικονομισμό.

Επίσης, βρήκα χρήσιμες τις διευκρινήσεις για την "αριστερή κινηματική λιτότητα" γιατί παρανόησα το περιεχόμενό της. Αρχικά έμεινα με την εντύπωση ότι η "λιτότητα" αναφερόταν στον "κινηματισμό". Έτσι δυσκολεύτικα να ακολουθήσω το συλλογισμό σου.

Left Liberal Synthesis said...

Μεταναστογατε
Προφανως δεν υπάρχει κανένα ψαξιμο, ως ασκητική , παρά ως διάλογος,επομένως μάλλον το βλέμμα σου ας στραφεί σε σένα.
Παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή αντι οικονομίστικες φωνές Τσακαλώτο, και Σεβαστάκη (τον οποίο αναδημοσιεύω πολύ και έχω αναφερθεί). Κατα την ταπεινή μου γνώμη οι συγκεκριμμένοι έχουν ένα αδικαιολόγητο μέτωπο προς τον "εκσυγχρονισμό" και την "επιχειρηματικότητα" συλλήβδην.Ο αντι οικονομισμός πολλές φορές αναδύεται ως επιστροφή σε μη χρηματικές κοινωνίες και κοινωνίες παλαιώτερου οικονομικού κύκλου
Ο αντι οικονομισμός του Τσακαλωτου και η "πνευματικότητα" του Σεβαστάκη δεν μπορούν να ανθίσουν σε περιβάλλοντα κρίσης, έντασης,σε πελατειακά συστηματα, και κρατισμό.
Υπάρχει μια επικίνδυνη σχεδόν αδύνατη ισορροπία σε αυτές τις αναζητήσεις και γι αυτό τις παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή και εκτίμηση.

Mεταναστόγατος said...

Φυσικά και δεν μπορεί να είναι ασκητική, η αριστερή σκέψη προϋποθέτει τη διαλεκτική, παρεμβαίνει και πρέπει να παρεμβαίνει σε αυτό που συμβαίνει τώρα, δεν θα μπορούσα ποτέ να τη φανταστώ μονωμένη.

Όσον αφορά τα δυο ονόματα τα οποία αναφέρεσαι, παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή τις παρεμβάσεις τους εξίσου. Καταλαβαίνω την κριτική σου, αλλά χωρίς να θέλω να τους ερμηνεύσω θεωρώ οτι σε μια εποχή κρίσης δεν μπορείς να κάνει διμέτωπο αγώνα. Κατα τη γνώμη μου πρέπει να επιμέινουμε στις αξίες, για να χουμε καύσιμα και για τη συνέχεια. Φυσικά υπάρχει και η αδυναμία διατύπωσης ενός συνεκτικού σχεδίου υπέρβασης της οικονομίας της αγοράς. Αυτό δε σημαίνει οτι θα τελειώσουμε με την «επιχειρηματικότητα», ούτε οτι δεν μπορούμε να φανταστούμε στο άμεσο μέλλον συναιτεριστικές επιχειρήσεις αλλά και μορφές ανταλλακτικής-αλληλέγγυας οικονομίας

Κουκούπετρος said...

Δύο παρατηρήσεις με ένα καταρχήν συμπέρασμα:
1. Οι Ελληνικές αντιμαχόμενες πολιτικές απαντήσεις στην κρίση δεν διαδραματίζονται μέσα σε Ελληνικό "κλειστό σύστημα", αλλά μέσα στο Ευρωπαικό υπερσύνολο. Ακόμη και η σύγκριση με την Ιρλανδική και Πορτογαλική εκδοχή πολιτικών απαντήσεων, είναι καταλυτική. Η Ευρωπαική διάσταση ανοίγει περισσότερες εναλλακτικές πορείες, από τις στερεοτυπικά Ελλαδοκεντρικές. Τι θα γίνει π.χ. άν η ΝΔ εκδιωχθεί από το Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα; Θα παραμείνει ενωμένη; Ερώτημα δύσκολο να απαντηθεί.
Ή τι θα γίνει άν το φθινόπωρο πέσει ο Γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός, γίνουν πρόωρες εκλογές και προκύψει η δημοσκοπικά διαφαινόμενη Ομοσπονδιακή κυβέρνηση Πρασίνων - SPD;
2. Ο ιδιομορφος εξτρεμισμός τύπου "Σαμαρά" αλλά και η ακραία αδράνεια της πρόσφατα κυβερνητικής ΝΔ (2004 - 2009), αποκαλύπτει εμμονή στην αποτυχημένη ιδιαίτερου τύπου ταξική συμμαχία των αστών με τα μεσοαστικά στρώματα (τα υψηλόμισθα-πελατεικά "τύπου ΔΕΚΟ" και τα εμπορο-ελευθεροεπαγγελματικά), χαρακτηριστική για τη μεταπολιτευτική περίοδο (ίσως και για όλη την μετεμφυλιακή). Αλλά η ίδια η αστική τάξη είναι πιά απολύτως διεσπασμένη στο "δια ταύτα": Διεσπασμένη μεταξύ αφενός της κρατικοδίαιτης εσωστρεφούς μερίδας, κοινωνικά εκτεταμένης, με επιβίωση εξαρτημένη από το "σωληνάκι" των παροχών και χαμηλών φόρων και επίμονα προσκολλημένης στην αποτυχούσα πορεία, και αφετέρου της μικρότερης αλλά ικανής να "αυτοσυντηρηθεί" εξωστρεφούς μερίδας της. Μπορεί άραγε αυτός ο "αστικός εξτρεμισμός" που θυμίζει δεκαετία του 1950 να παράγει συνθετική πολιτική, και μάλιστα ΕΝΤΟΣ του σύνθετου Ευρωπαικού περιβάλλοντος;
Όλες οι εκδοχές της Ελληνικής αριστεράς, σε διαφορετικό βαθμό, δυστυχώς ιδεολογικοποιούν με Ελλαδοκεντρικό τρόπο διαδικασίες που είναι αδύνατο να ελεγχθούν "εντός συνόρων". Και είτε οικονομιστικά είτε υπερ-πολιτικοποιημένα, παραβλέπουν την απόλυτη αποτυχία του λεγόμενου Μεταπολιτευτικού μοντέλου κοινωνικών συμμαχιών, που στην πραγματικότητα είναι απόλυτη "αποτυχία ηγεμονίας" του Ελληνικού αστισμού.
Το ατυχές (για την Αριστερά, αλλά κατά κάποιο τρόπο και για τον Ελληνικό αστισμό) είναι το timing: Η αποτυχία αυτή αποκαλύφθηκε και "πυροδοτήθηκε" με την παγκόσμια κρίση του 2008. ΔΕν μπορεί να συγκαλυφθεί (όπως σε εποχές παχειών αγελάδων) από τις "αγορές", αλλά και δεν υπάρχουν διαθέσιμες εξω-συστημικές λύσεις. Ο καπιταλισμός σε κρίση είναι "καταδικασμένος" να μετασχηματισθεί. Ούτε να μείνει ίδιος όπως στη νεοφιλελεύθερη φάση, ούτε (προς το παρόν) να γκρεμιστεί.

Leo Kastanas said...

Συμφωνώ με Κουκούπετρο
Θα κάνω μια απόπειρα να περιγράψω την αριστερή λιτότητα με στοιχεία αποανάπτυξης. Φοβάμαι ότι είναι αδύνατο στην Αριστερά να τη δεχθεί γιατί συγκρούεται με την οικονομίστικη λογική της, και τις διαθέσεις του κακομαθημένου πλήθους.
Ακολουθώ αφού αναδημοσιεύσω

Left Liberal Synthesis said...

Metanastogate
Το πρόβλημα με την παραφθαρμένη σχεδον κλισε κριτική της "επιχειρηματικότητας" είναι η απαξίωση κάθε οικονομικής δομής με δυναμικά στοιχεία.
Η αλληλεγγυα ή συναιτεριστική οικονομία είναι κατ'άρχάς επιχειρηση.
Η ανευ ορων κριτική (κυρίως από τον Σεβαστάκη) τελικά ως αποσίωπηση γίνεται ανευ όρων συνηγορία στην κρατικά διευθυνόμενη οικονομία
Με απλά λόγια αν δεν ορισθεί με ακρίβεια το είδος της αριστερής επιχείρησης τελικά η αριστερά καταλήγει σε ένα παραγωγικό brainstorming του κλειστού κρατικου καπιταλισμού
Αυτό είναι το θέμα μου με μια γενικευμένη "αντιεπιχειρηματικότητα" ,δηλαδή γίνεται ακριβως ο απαγορευτικός παράγων για εναλλακτικές οικονομίες.

Left Liberal Synthesis said...

Κουκουπετρο
Παρακολουθώ με προσοχή τον συλλογισμό σου , γιατί ακριβώς διερευνά την δυναμική των πολιτικών δυνάμεων μέσα στην πόλωση, που είναι ακριβώς μηχανισμός αναπαραγωγής.Φοβάμαι πως εντός αριστεράς έχουν επαναπαυθεί στην θεραπευτική αυταπάτη της "οικουμενικής" και δεν βλέπουν τι ακριβώς παει να γίνει.
Σε άλλο ποστ εγραψα οτι ο Σαμαράς που φαίνεται ο πρωτος ακροδεξιός του "ειδους" Χαιντερ Λεπεν που θα πάρει την εξουσία στην Ευρώπη
Τελος μου αρεσει πολύ η συζευξη που κάνεις "κατασταση αστικού χωρου" -"κατάσταση αριστεράς". Αυτά είναι πάντα σχεδόν σε συζευξη.Η αριστερά χρειάζεται μια υπέρβαση για να την υπερβεί, καθώς είναι στη φυσική ροή του συστηματος να "παραγει" αριστερά.

Left Liberal Synthesis said...

Λεο
Βάζεις δύσκολα, πολύ δυσκολα .
Αναμένω μια περιγραφή της "αριστερής λιτοτητας" που για μένα είναι ενα αδρο περίγραμμα και μόνο
Καλή επιτυχία, αναμένουμε

Κουκούπετρος said...

LEFT LIBERAL SYNTHESIS,
είδα το άλλο πόστ για Σαμαρά και σχολιάζω εκεί. Υπάρχει αρκετή συνέχειά του με την κλασική λαικοδεξιά κατά τη γνώμη μου. Αλλά και ευρωσκεπτικισμός με καμουφλάζ -με Χάιντερ ίσως έχει κοινά.
Η αλληλοσύζευξη "αστισμός σε κρίση μετασχηματισμού ή προοπτικής" με "αριστερά σε κρίση στρατηγικής και προοπτικής" είναι τυπικό φαινόμενο.
Κλασική περίπτωση η Δημοκρατία της Βαιμάρης: Στη μία πλευρά καταστροφή του μετριοπαθούς αστισμού, στην άλλη θεωρίες περί "σοσιαλφασισμού" και απόλυτο λάθος εκτίμησης της κατάστασης. Ήταν ένας αλληλοσυντονισμός ανορθολογισμού, δεξιά και αριστερά.
Αλληλοσυντονισμό ανορθολογισμού (διαφορετικού τύπου), δεν βλέπουμε σήμερα και στο ευρύ τοπίο όπου "παίζουν" αυτή η ευρωσκεπτικίζουσα ΝΔ (μέλος του ΕΛΚ παρακαλώ), το "όλον ΠΑΣΟΚ" (βαθύ και ρηχό) αλλά και τα θραύσματα της Ελληνικής αριστεράς, μάλλον αποκομμένα από κάθε "ολιστική" αλλά δρώσα Ευρωπαική προσέγγιση;

Left Liberal Synthesis said...

Κουκουπετρο

Συμφωνούμε απολύτως στην γνωμάτευση σου για τον διαγώνιο ανορθολογισμό σε όλο το φάσμα
Η δε ιστορική αναφορά στην Βαιμάρη πολυ εύστοχη
Το κακό είναι μην μεταφερθεί αυτούσια η ιστορική τροπή της Βαιμάρης , και τότε.......

John 25aris said...

Επειδή η ολική επαναφορά μου θα πάρει λιγάκι ακόμα, ζητώ άδεια για αναδημοσίευση! Ωραιότατο!!!!

Υ.Γ.(Αστεισμός)Να πάρω το credit που σου θύμισα την insider-outsider αντίθεση ή ήταν προαποφασισμένο;;;

Left Liberal Synthesis said...

Σιγά μην αποκαλυφθούν δημόσια τα διάφορα credits προς συνομιλητές
Θα πρέπει να "εκποιηθεί" το 80 % του ιστολογίου για την αποπληρωμή
Σαφές;
Αναμένουμε reboot του Koblopoulos