Hell Angels και Bandidos στα Λιόσια

Η είδηση νομίζω πέρασε «ντούκου». Και χθες το πρωί σε ραδιόφωνο, άκουσα ότι τα πράγματα σχεδόν δέκα μέρες μετά δεν έχουν ηρεμήσει. Συνοπτικά:


Σε μια περιφερειακή γωνιά της μητρόπολης ,συγκρούονται δύο ομάδες με τυπικά χαρακτηριστικά νομικής και πολιτειακής οριακότητας. Οι μεν μια κλειστή πολιτιστική νομαδική κοινότητα (Ρομά) οι δε μια πιο ανοικτή κοινότητα με «εθνική πατριωτική» σήμανση (Ρωσόφωνοι Πόντιοι)

Οι λεπτομέρειες δεν έχουν αξία.

Εκείνο που έχει αξία, είναι ότι η σύγκρουση είναι σκληρή, και δεν είναι η δεδομένη κάθετη πόλωση πάνω – κάτω αλλά μια οριζόντια εντός των «κάτω». Όπως γράψαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, όλοι μα όλοι είναι συνηθισμένοι στο πλαίσιο των κάθετων συγκρούσεων, έτσι που όταν λείπει το πλαίσιο λείπει και η σύγκρουση. Πόσο όμως ανοίκειο είναι να διαχειριστεί κάποιος την οριζόντια πόλωση των «κάτω».

Αμηχανία, σιγή , αποστροφή από το πρόβλημα, και ευχολόγια είναι η κλασσική συνταγή.

Βέβαια πάντα είναι σαφής η πρώτη εξήγηση. Αναιμικό κράτος πρόνοιας, ανύπαρκτοι θεσμοί ομαλοποίησης, αφήνουν τα πράγματα σε μια πρωτόγονη πολιτιστική φυσικότητα, και η σύγκρουση δεν είναι παρά επόμενη. Η εξήγηση αυτή υπονοεί ότι πως με καλύτερη και μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

Θα υποστηρίξω ότι αυτή η εξήγηση είναι μάλλον ρηχή. Γιατί προϋποθέτει την πεποίθηση ότι το κράτος είναι εδώ για να προλαβαίνει, να ενσωματώνει να εξισορροπεί. Τι γίνεται όμως αν υποθέσουμε ότι μόλις το κράτος ρυθμίσει, πάντα θα παραμείνει κάτι που θα παραμείνει αρρύθμιστο; Ποιος εγγυάται ότι η κοινωνία δεν θα παράγει αντιθέσεις που θα αναδύονται ακριβώς στις παρυφές του εκάστοτε ρυθμιζόμενου;

Ας υποθέσουμε ότι στα Λιόσια λειτουργούν όλα στην εντέλεια. Υπάρχουν σχολεία , ιατρεία , υπηρεσίες όπου οι Ρομά και οι Πόντιοι δεν έχουν πρόβλημα, τότε ποιος εγγυάται ότι δεν θα αναδυθεί μια νέα σύγκρουση αυτών που είναι στην περιφέρεια των Λιοσίων μεταξύ άλλων ομάδων.

Στις σκανδιναβικές χώρες με το ισχυρό κοινωνικό κράτος πριν χρόνια υπήρξε διαρκής σύγκρουση μεταξύ ομάδων μοτοσικλετιστών ,που κράτησε χρόνια, και σταμάτησε για λίγο μόνο με την φυλάκιση των αρχηγών τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι η σύγκρουση είχε την μορφή μιας αντίθεσης μοτοσικλετιστών. Και όλα αυτά σε στο καλύτερο δυνατό πλαίσιο προστασίας από το κοινωνικό κράτος. Δηλαδή υπήρξε μια παρεκτροπή ακριβώς στο όριο της κρατικής μέριμνας, στο εκάστοτε όριο, στο μετακινούμενο όριο. Ακόμη και στον υπαρκτό εκ των υστέρων μαθαίνουμε για τεράστιες ζώνες ανομίας , υπόγειων άτυπων ομάδων του εγκλήματος, και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας. Με κάποιον τρόπο φαίνεται να επιβεβαιώνεται ο Αγκάμπεν με την θεωρία του ότι το σύγχρονο κράτος παράγει συστηματικά αναπόφευκτα φυσιολογικά ένα όριο ,εκτός του οποίου πάντα αναδύεται ένα εκτός, ένα κοινωνικό πλεόνασμα, μια ζώνη του εκείθεν εντός της οποίας δεν υπάρχει δίκαιο και νόμος με την τυπική έννοια. Το όριο της ομαλότητας είναι αενάως μετακινούμενο

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει η τρομακτική έλλειψη ενός στοιχειώδους μηχανισμού εξισορρόπησης στα Λιόσια. Τα επεισόδια είναι συναγερμός. Αλλά παραμένει το ενδιαφέρον ζήτημα.

Οι «εκτός» τα βάζουν ευκολότερα μεταξύ τους παρά με τους «εντός». Και όσο περνάει ο καιρός το σύμπτωμα μεγαλώνει. Πολιτιστικές ,ποδοσφαιρικές , στυλιστικές ιδιαιτερότητες και ομαδοποιήσεις , οχυρώνονται στο όριο τους το οποίο δεν είναι το όριο του κράτους, αλλά το δικό τους συμβατικό πεδίο, και από αυτό διαμορφώνουν την ταυτότητα τους ,ως απέναντι στους «άλλους». Το «εμείς» «εσείς» διαμορφώνεται ,παράγεται με μεγάλη ευκολία , στο περιβάλλον της γκρίζας ζώνης, στον όχι στον τόπο της θεσμισμένης εξορίας, αλλά στον χώρο μιας de facto εξορίας.

Και από εκεί αρχίζουν οι μεγάλες περιπλοκές της αριστεράς.

Ενώ εκφράζει ουσιαστικά την φιλοδοξία, μιας αναδιανομής των εντός, χρησιμοποιεί ιδεολογήματα και σχήματα που παραπέμπουν στην κοινωνιολογία της Κομμούνας , ενώ οι αντίστοιχοι κομμούναροι είναι οι Ρομά και οι Πόντιοι των Λιοσίων. Τα κυρίαρχα στρώματα της αριστεράς παραμένουν τα μικρομεσαία τμήματα , της υψηλής μόρφωσης, των εύλογων απαιτήσεων, της αναδιανομής, αλλά η σύνταξη του λόγου της , ο μεγάλος «Αλλος» της είναι το φανταστικό προλεταριάτο του 30, την στιγμή οι σημερινοί outsiders δεν καταλαβαίνουν γρι. Είναι σαν τους Ελληνοαεμερικάνους που έρχονται στην Ελλάδα. Μιλάνε ελληνικά που καταλαβαίνουμε αλλά άλλα εννοούνε άλλα καταλαβαίνουμε αλλά δεν τρέχει και τίποτα ,γιατί δεν τους χαλάμε το κέφι από ευγένεια.

Αποκλεισμένοι λοιπόν οι «εξω» χωρίς μια γλώσσα της «αληθείας» , χωρίς μια διαδικασία ανακάλυψης της δικιάς τους τροχιάς , επαναλαμβάνουν την γλώσσα της «γνώσης» που τους παρέχεται από το περιβάλλον ως αυτονόητη. Πόλωση, σύγκρουση, ναρκισσισμός και απέχθεια προς τον δίπλα.

Από την άλλη μικρομεσαία στρώματα και συμπεριφορές αδυνατούν να συγκροτήσουν την δική τους «αλήθεια» την δική τους τροχιά ,εξέλιξης και οραματισμού, δανείζονται από την αριστερά του 30, ένα ρεπερτόριο οικείο, ασφαλές ,και πορεύονται με σχετική αυτοπεποίθηση. Η περιπλοκή επιτείνεται καθώς η πολιτιστική και νοηματική καθίζηση των «εκτός» επιτείνεται. Η οικονομική απόσταση μεγαλώνει μεταξύ ελίτ και μικρών αλλά η πολιτιστική απόσταση και μεταξύ μικρών και «απ’ έξω» είναι ακόμα μεγαλύτερη. Οι μικροί και μεσαίοι ανήμποροι να διαμορφώσουν την δική τους γλώσσα, κατακρατούν την ορολογία της αριστεράς προς ιδίαν χρήση, και στους «απ’ έξω» δεν υπάρχει καν «γλώσσα».

Χωρίς γλώσσα της «αληθείας» οι «εκτός» πορεύονται στον εγκλεισμό τους, οι μικρομεσαίοι πορεύονται αυτάρκεις με δανεικά από το 30, και προφανώς κανείς δεν θέλει να δει το κενό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα τεκταινόμενα στα Λιόσια παραμένουν άγνωστα.

Συνδέσεις
Τα γεγονότα στα Λιόσια.
Hells Angels και Bandidos στην Δανία