Το τραινάκι των Παμπούκη-Γιου Μι Χιάο

H προσοχή του Leo ανέδειξε ένα κείμενο του Γ.Βαρουφάκη σχετικά με τον ΟΣΕ.Η ιδέα του κειμένου είναι απλή. Γιατί να μην δει η Ελληνική κυβέρνηση μια αναγέννηση του ΟΣΕ μέσω μιας στρατηγικής συμφωνίας με τους Κινέζους;


Ο ΓΒ παραθέτει μια σειρά από τεχνικά δεδομένα και επιχειρήματα τα οποία κάνουν την πρόταση του εύλογη.Το ενδιαφέρον προφανώς έγκειται στο ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι ο Στουρνάρας του ΙΟΒΕ, και ούτε στους αφανείς υποστηρικτές της πολιτικής ΓΑΠ. Οι ενστάσεις του για το μνημόνιο είναι σαφείς και αποδίδουν ευθύνες σε όλη την τετράδα που αποτελεί ο ΓΑΠ και η Τρόικα. Άρα έχουμε μία κατά τεκμήριο αποστασιοποιημένη φωνή, με αρκετά εχέγγυα ανεξαρτησίας.

Ωστόσο προσπάθησα να δω ως φανταστική μια ανακοίνωση Παμπούκη που θα αναφέρει την επίτευξη συμφωνίας με τους Κινέζους όπου με αντάλλαγμα σαράντα χρόνια εκμετάλλευσης θα κατασκεύαζαν ας πούμε μια γραμμή υπερταχείας Αθήνα Θεσσαλονίκη σε δύο ώρες. Τότε στην φανταστική αυτή ανακοίνωση τι θα γινόταν; Ποιοι και πώς θα αντιδρούσαν; Και τελικά ποια θα είναι η συμφέρουσα λύση.

Υποστηρίξω πως στην περίπτωση που γινόταν η ανακοίνωση και ο Παμπούκης και οι αντιρρησίες θα είχαν δίκιο, γιατί οι αντιρρήσεις δεν είναι αυτές που σταματάνε τις επενδύσεις. Γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι κοινωνίες μη σύγκρουσης, αλλά κοινωνίες διαχείρισης συγκρούσεων. Υποστηρίξω πως η Αριστερά δεν είναι συγκρουσιακός παράγων απλά, αλλά συγκρουσιακός παράγων που γνωρίζει πως είναι ενταγμένη σε ένα περιβάλλον διαχείρισης , ταξινόμησης, διεκπεραίωσης , υπολογισμού και χειρισμού των συγκρούσεων.

Για να δούμε λοιπόν τις αντιρρήσεις στο μνημόνιο Παμπούκη - Γιου Μι Χιάο

Κατ’ αρχάς θα είχαμε τεχνικοοικονομικές αντιρρήσεις του τύπου καλή η ιδέα της συμφωνίας αλλά οι όροι είναι επαχθείς. Θα την επαναδιαπραγματευθούμε.Μετά θα είχαμε πολιτικές αντιρρήσεις του τύπου, η χώρα δένεται στα δεσμά του κινέζικου καπιταλισμού ,και η κατασκευή θα γίνει με κινέζικα μεροκάματα και όρους.

Αυτές είναι χοντρικά οι αντιρρήσεις και εντός αυτού του πλαισίου θα κινηθούν όλοι με διάφορες αναλογίες στο μίγμα αντίρρησης.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τον Σαμαρά ή και τον Αλαβάνο ή τον Ψαριανό ίσως που να καταθέτουν νούμερα και όρους που να αμφισβητούν το business plan ως τεχνικά ασύμφορο, αλλά και την ΓΣΕΕ ,το ΠΑΜΕ ή την Ανταρσύα να καταθέτουν λεπτομέρειες που να αποδεικνύουν τις υποχωρήσεις σε θέματα εργασιακών συνθηκών για το έργο.

Θα είναι η πρώτη φορά που θα έχουμε τέτοιο σκηνικό;

Ε όχι βέβαια.Μετρό, αεροδρόμιο ,ΟΛΠ, δρόμοι, Ολυμπιακά έργα είναι συνώνυμα με αυτό το σκηνικό. Ωστόσο έγιναν παρά τις αντιρρήσεις.Οι αντιρρήσεις υπήρξαν πλήρως ανεπτυγμένες και εκτέθηκαν δημοσίως .Αλλά τα έργα έγιναν.

Άρα το τραίνο των Παμπούκη –Γιου δεν είναι θεσμικά, λειτουργικά και τεχνικά αδύνατο να γίνει εξ’ αιτίας των αντιρρήσεων. Οι αντιδράσεις υπάρχουν για να γίνονται διαπραγματεύσεις και να ρυθμίζονται τα θέματα.

Το τραίνο δεν θα γίνει γιατί η κοινωνία σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση, δεν μπορεί να αφομοιώσει θετικά μια νέα δημιουργική σύγκρουση για μια νέα φάση. Δεν είναι οι αντιδράσεις για το έργο που το μπλοκάρουν, αλλά η αδυναμία δημιουργίας ενός καινούργιου πλαισίου για την διαχείριση των αντιδράσεων. Αυτό που υπάρχει σήμερα δεν είναι οι αντιδράσεις, είναι η απουσία ενός άρρητου πλαισίου διακανονισμού των αντιδράσεων, η έλλειψη ενός κεντρικού κανόνα διαχείρισης , ταξινόμησης ,διαπραγμάτευσης των αντιδράσεων και αυτό το πληρώνει η Αριστερά.

Διαβάζω συνέχεια ένα γιατί η κοινωνία, η αριστερά , οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν ενώ η κρίση θερίζει τα πάντα;Και οι απαντήσεις πάσχουν από ένα αφόρητο ηθικό καταμερισμό κατηγοριών. Η κεντρική ιδέα είναι ότι κάποιοι δεν είναι τόσο αγωνιστές όσο απαιτούν οι καιροί. Πρόκειται για ηθικολογία βγαλμένη από κατηχητικό του Καντιώτη.

Η σκέψη μου είναι ότι όταν έχουμε αντιδράσεις πχ Ασφαλιστικό Γιαννίτση, αυτές δεν γίνονται «νικηφόρες» επειδή υπερισχύουν σε ένα συσχετισμό διελκυστίνδας ,μόνο ως υδραυλικό αποτέλεσμα διαφοράς πιέσεων. Αυτές υπερισχύουν γιατί υπάρχει ένα πλαίσιο διαχείρισης της σύγκρουσης που έχει προϋπολογίσει , την μια ή άλλη λύση της σύγκρουσης. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει σύγκρουση. Το 2001 το πλαίσιο υπήρχε: Ολυμπιακοί Αγώνες , ανάπτυξη, παγκόσμιο φθηνό χρήμα κλπ κλπ. Ε το σταθερό πλαίσιο με τον γνωστό ειρωνικό τρόπο της ιστορίας βοηθούσε την αριστερά, περισσότερο από την δεξιά .Η σταθερότητα είναι σταθερότητα συγκρούσεων, δεν είναι αφασία.

Στην αντιστροφή του 2001 (τι πλάκα το 1 άλλαξε μια θέση!) το 2010 η σημερινή συνθήκη είναι συνθήκη αστάθειας, απώλειας στήριξης, αδιαμφισβήτητης αιώρησης, ασάφειας και αγωνίας. Ε περιέργως πως η απώλεια στήριξης, γίνεται απώλεια στήριξης της όποιας σύγκρουσης. Οι συγκρούσεις δεν γίνονται γιατί πριν από την σύγκρουση υπάρχει το βάθρο της σύγκρουσης, το πεδίο, ο στίβος, η αρένα. Ε οι πολιτικές  δυνάμεις αυτής της σύγκρουσης δεν μπορούν να ορίσουν το σταθερό επίπεδο της σύγκρουσης, και άρα απέχουν.

Η επίσημη αριστερά και σε αυτήν βάζω όλο το φάσμα από το ΚΚΕ μέχρι την τελευταία επώνυμη οργάνωση, είναι οργανωμένη, δομημένη, εκπαιδευμένη σε συγκρούσεις εντός σταθερού πλαισίου. Η τελευταία φορά που έγινε σύγκρουση σε μια συνθήκη αιώρησης είναι ο εμφύλιος, και τα αποτελέσματα γνωστά. Σε αντίθεση με το συντηρητικό στερεότυπο, η οργανωμένη αριστερά, κινείται σε ένα υπόβαθρο «νοικοκυροσύνης» ,καταμερισμού ,και ταξινόμησης. Η οξύτητα της διαμαρτυρίας είναι γογγυσμός, γκρίνια δεν είναι ριζική αμφισβήτηση. Η ρητορική έξαρση είναι αντιστρόφως ανάλογη, της συνειδησιακής κατάστασης. Η ίδια είναι πιο φοβική στην αληθινή εξέγερση, γιατί αυτή θα στραφεί και κάθε ταξινόμησης, διαχείρισης, διαπραγμάτευσης, δηλαδή του σταθερού πλαισίου ύπαρξης της αριστεράς.

Αν λοιπόν ανακοινωθεί το τρενάκι του Βαρουφάκη, ότι και να ειπωθεί ως αντίδραση δεν θα είναι ο λόγος που δεν θα πραγματοποιηθεί η επένδυση. Ο λόγος θα είναι ότι δεν θέλουμε τραίνα, ή οι τεχνικοί σύμβουλοι του ΓΑΠ δεν άκουσαν την ιδέα, ή ότι οι Κινέζοι έχουν και άλλες δουλειές στην Κινσάνσα ή το Χαρτούμ, ή οτιδήποτε άλλο.

Και από ότι βλέπω φίλε Λεό, θα μείνουμε χωρίς τραίνα και χωρίς διαμαρτυρίες για τα τραίνα.

Μη μαδάς την Μαργαρίτα.Η πρόταση Βαρουφάκη