Τερατογενέσεις σε ένα κόσμο χωρίς Αλήθεια

Το είδαμε και αυτό


Ένας υποτιθέμενος πρωτοποριακός καλλιτέχνης που απολαμβάνει αυτές τις γνώριμες αριστεροδεξιές συναινέσεις που υλοποιούνται με προνομιακές προσβάσεις σε μεγάλες εκθέσεις κρατικής προστασίας, προβαίνει σε μια δήλωση προερχόμενη από το κοινωνικό στερεότυπο στρατοπέδου.

Όποια «κουνιέται» τα θέλει κατά βάθος και άρα ο εκάστοτε βιαστής νομιμοποιείται να επέμβει γιατί εκπληρώνει τον αδήλωτο πόθο της λεγάμενης.

Τώρα αν το «κουνιέμαι» σημαίνει για κανένα κάφρο κάνω τηλεοπτικές εκπομπές ταξιδιών στην ΝΕΤ, και άρα καμιά δεκαριά ζωντόβολα ορμήσουν στην Μάνια και την πάρουν καμία παρτούζα χωρίς την θέληση της δεν περνάει από του μυαλό του καλλιτέχνη. Γιατί ως κλασσικός υπερσυντηρητικός αντιλαμβάνεται το ερωτικό νεύμα μπλοκαρισμένο στους κώδικες της προγιαγιάς του, και την ανταπόκριση σε αυτό με κώδικες Ταλιμπάν. Όπως τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε, σιγά μην κάνουμε και αλλαγές στους τρόπους κοινωνικής συνεύρεσης.

Η δηλώσεις του ρυπαρού καλλιτέχνη, θα κοσμούν από εδώ και πέρα τον υπερασπιστικό λόγο όλων των δικηγόρων υπερασπιστών βιαστών ,δηλαδή του 2 % που τολμά να φτάσει στα δικαστήρια, και με την έννοια αυτή θα εξασφαλίσει την αθανασία και υστεροφημία που ίσως η τέχνη του δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει.

Αν ξεπεράσουμε τον χονδροειδή σεξισμό του λιγούρη ξεπεσμένου ζωγράφου, που προέρχεται απ’ ευθείας από το ΕΑΤ ΕΣΑ όπου κάποτε σε άλλους κάφρους η πολιτική στράτευση γυναικών ήταν «κουμουνισμός» και ως γνωστόν οι «κουμουνίστριες» τα κάνουν όλα και άρα πράττουμε αναλόγως, ο καλλιτέχνης έβαλε και μια ουρά για να προσδώσει και ένα κύρος στην γνώμη του.

Η «ουρά» ήταν ότι ο βιαστής είναι τουλάχιστον διαχειριστής μιας υπερχειλίζουσας μιας επιθυμίας ,σε αντίθεση με ένα κόσμο κατασταλμένης ή και ανύπαρκτης επιθυμίας. Είναι προτιμότερος ο βιασμός από την ασεξουαλική αφασία. Έτσι το ζήτημα γίνεται αισθητικό γιατί ο καλλιτέχνης αισθάνεται ασφυξία σε ένα περιβάλλον υποτιθέμενης ανυπαρξίας επιθυμιών και προτιμά την παραδρομή της βίαιης εκφοράς της επιθυμίας παρά την κενότητα.

Η απόρριψη της δήλωσης του αυνανιστή καλλιτέχνη έγινε ήδη από πολλούς και πολλές. Βέβαια τέτοια ζητήματα γίνονται σε μια πνιγηρή κοινωνική ατμόσφαιρα στερεοτύπων όπου με την καθοδήγηση της TV τα περί των φύλλων, ευρίσκονται στην ελληνική κοινωνία στο επίπεδο του 50. Βιολογισμός του κερατά, καθορισμένοι ρόλοι με αφέντες και δούλες, αντρικές και γυναικείες δουλειές, παντελόνια και φουστάνια ως σύμβολα ανδρείας, και άχραντη ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας. Ευτυχώς που η μονοτονία σπάει με την μεγαλύτερη αποδοχή της ομοφυλοφιλίας που όμως γίνεται ως εμπλουτισμός του υφιστάμενου κώδικα έμφυλης τάξης ,παρά ως θραύση και άρση του κώδικα αυτού.

Με λίγα λόγια η δήλωση του λιγουροζωγράφου , δεν γίνεται στην Στοκχόλμη που τέλος πάντων πολλά ζητήματα έχουν λυθεί, γίνεται στην Ελλάδα που είναι σαφές εδώ και διακόσια χρόνια ποια φτιάχνει τους καφέδες και ποια ασχολείται με τα παιδιά και ποιος αλλάζει λάμπες στο σπίτι.

Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με την φαινόμενη χοντρή πλευρά του ζητήματος. Θα ασχοληθούμε με την «ουρά» που έθεσε ο μπανιστιρτζής ως θεωρία της φράσης του.

Η θεωρία αυτή συμπυκνώνεται σε αυτό που ο Badiou ορίζει ως «δημοκρατικό υλισμό» ,δηλαδή ένα τρέχοντα κόσμο «σωμάτων και γλωσσών, χωρίς αλήθεια»

Ας δούμε την οπτική του εξαθλιωμένου δηλωσία.

Τα πάντα είναι μια οικονομία, σωμάτων και εκφράσεων τους .Άρα ένας κόσμος χωρίς επιθυμίες είναι ένας κόσμος που η οικονομία αυτή έχει διαταραχθεί. Ο βιασμός λοιπόν έστω και άτσαλα επαναφέρει μια ισορροπία, επανεμφανίζει την σεξουαλική πόλωση που χάνεται, γιατί αλλιώς η οικονομία, η ανταλλαγή των σωμάτων φθείρεται .

Προσπαθώ να καταγράψω το ιδεολόγημα αυτό ,στην πιο ουδέτερη εκδοχή του, ας πούμε στην πιο ισχυρή καταγραφή του για να αποδείξω ότι ακόμη και στην αισθητική του ανάγνωση το ιδεολόγημα είναι αποκρουστικό.

Είναι ο κόσμος μας ένας κόσμος «σωμάτων και γλωσσών χωρίς αλήθεια». Όντως από αυτή την θεμελιώδη γνωμάτευση εκκινεί το κακό.

Στην φράση αυτή η λέξη αλήθεια ,δεν σημαίνει μόνο νόημα, δεν σηματοδοτεί μια έλλειψη ιδεών ,συμβόλων που τροχιοδρομούν τις δράσεις. Η έλλειψη αληθείας σημαίνει την υποβίβαση της ζωής σε ένα επίπεδο οργανικής ζωής με συνείδηση, που οι ιδέες της τα σύμβολα που την νοηματοδοτούν , ορίζουν ένα κόσμο ανταλλαγών, συναλλαγών μετρήσιμων μονάδων.

Ο κόσμος μας δεν πάσχει από έλλειψη νοήματος, από έλλειψη «ιδεολογίας» ,πάσχει από την άρθρωση αυτών των νοημάτων ως αυστηρή δομή με κανόνες υπολογισμού, μιας άλγεβρας που επιμετρά τα πάντα, αφού τα πάντα είναι μετρήσιμα.

Στον κόσμο χωρίς αλήθεια , δεν υπάρχει πρόβλημα κατοχύρωσης δικαιωμάτων πχ δικαιωμάτων των γυναικών, των μειονοτήτων, κλπ. Το αντίθετο συμβαίνει. Τα δικαιώματα προκύπτουν ως μηχανισμός σταθεροποίησης των ανταλλαγών που προκύπτουν από τις νέες υποκειμενικότητες . Άρα υπόκεινται σε μια βαθύτερη λογική εξισορρόπησης ,που εγγυάται την συνύπαρξη ,εντός της οικονομίας. Τα δικαιώματα προκύπτουν ως παράγωγα της ανάγκης διατήρησης της οικονομικής ροής, και όχι ως αυτόνομες εκφράσεις μιας ανθρώπινης οικουμενικότητας. πχ οι ομοφυλόφιλοι αποκτούν δικαιώματα ακόμα και στην συντηρητική Ελλάδα, από την στιγμή που γίνονται ορατοί στην καταναλωτική αρένα ως δυναμικό target group.

Στον Badiou δεν γίνεται κριτική στα δικαιώματα per ce,γίνεται μια αποδόμηση μιας «μεταφυσικής» των δικαιωμάτων, που αναδύονται συνεχώς ως δικλείδες της οικονομίας μόνο όσο την αφορούν.

Το πρόταγμα της «Αλήθειας» ή άλλοτε της «Ιδέας» δεν έχει το νόημα άρσης των δικαιωμάτων, αλλά την κριτική ότι τα δικαιώματα αυτά τελικά δημιουργούν ένα σύμπαν αυστηρών αρθρώσεων, καταμερισμού, κατακερματισμού, ταξινόμησης, αναπαράστασης των παρόντων.

Το πρόταγμα της «Αλήθειας» έχει την έννοια διάσωσης της ανθρώπινης υπόστασης ως οικουμενικής  .

Ο κόσμος σωμάτων και γλωσσών χωρίς αλήθεια, σημαίνει την νομιμοποίηση οποιασδήποτε άρθρωσης που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως σώμα και έκφραση απλά.

Ο λαθροκαλλιτέχνης  λοιπόν, παρουσιάζει ένα επιχείρημα που μπορεί να φανεί, τεχνικά λογικό, ως προσπάθεια διατήρησης μιας «οικονομίας» των σωμάτων, μιας «μηχανολογίας» των επιθυμιών. Αν η οικονομία των σωμάτων διαταράσσεται από την άμβλυνση της επιθυμίας, τότε ας ανεχθούμε μια βίαιη επαναφορά της «ερωτικής οικονομίας» στην ομαλότητα.

Στο σχήμα του ο κόσμος είναι μια άρθρωση «μηχανών επιθυμίας» που φυσιολογικά θα διασταυρωθούν ,ένας ειδικός κόσμος ανθρώπινων ζώων (όχι ζωών), που διαβιούν στο κατώτερο οργανικό επίπεδο ,χωρίς μια διάσταση οικουμενικότητας και «αθανασίας». Δεν υπάρχει κανένα πρόταγμα υπέρβασης και εξόδου προς την οικουμένη των ανθρώπων.

Ο ελκυστικός ίσως Νιτσεϊκός βιταλισμός που προσπαθεί να μας υπονοήσει ο κάφρος αυτός, δεν είναι παρά μια βύθιση στον κατακερματισμένο κόσμο των εμπορευμάτων της οικονομίας. Η αισθητική του άποψη δεν είναι παρά η θεωρία του μπακάλη, μάλιστα χωρίς την εντιμότητα του μπακάλη.

Αν διατηρήσουμε το ερμηνευτικό σχήμα του Badiou, δεν έχει νόημα να αναμετρηθούμε με αυτήν την άποψη στο επίπεδο παραβίασης των δικαιωμάτων, γιατί ουσιαστικά το δικαίωμα στον βιασμό, είναι απότοκο της ίδιας λογικής . Ο βιαστής παραβιάζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της βιαζομένης, αλλά αρχίζει να σχηματοποιεί ένα νέο δικαίωμα ,το οποίο προκύπτει από την βιοθεωρία του κάφρου. Το υπέρτερο δικαίωμα διατήρησης και έκφρασης των επιθυμιών που ευρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι σαφές ότι στο επίπεδο αυτό δεν βγαίνει άκρη.

Η συζήτηση στην βάση ανθρώπινων δικαιωμάτων, αν οι άνθρωποι είναι μόνο σώματα και γλώσσες , δεν πάει πουθενά. Όλο θα βρίσκεται και ένας μαλάκας που θα σκέφτεται υπολογιστικά, μηχανολογικά, κατακερματισμένα για να ζητήσει και ένα νέο δικαίωμα.

Συμπέρασμα

Το υπέρτερο αγαθό που προβάλει ο μαλάκας αυτός, δεν είναι υπέρτερο ούτε αγαθό. Είναι μικρό ελάχιστο όσο και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους, ως ζώα, ως πρόσκαιρους μεταφορείς επιθυμιών, ως μονάδες μιας παγκόσμιας μηχανής εκφόρτισης που κινδυνεύει από την απουσία επιθυμίας .Και ως νέος Χίτλερ ονειρεύεται να αποκαταστήσει μηχανικά την ισορροπία που υπάρχει ως φαντασίωση στο κεφάλι του. Το κακό με αυτόν τον μαλάκα είναι ότι δεν υπάρχει και η ανάλογη πίεση και ήττα που υπέστη ο Χίτλερ , έτσι ώστε να μας απαλλάξει εκούσια από την στερούμενη από οποιαδήποτε αλήθεια παρουσία του.

ΥΣ
Την έννοια του δημοκρατικού υλισμού και την κριτική στα δικαιώματα ,υποκλέψαμε με αυτονόητο δικαίωμα παράφρασης από τα Logics of Worlds και St.Paul του Badiou

Συνδέσεις
Δήλωση Τομέα Γυναικών Σύριζα