Hell Angels και Bandidos στα Λιόσια

Η είδηση νομίζω πέρασε «ντούκου». Και χθες το πρωί σε ραδιόφωνο, άκουσα ότι τα πράγματα σχεδόν δέκα μέρες μετά δεν έχουν ηρεμήσει. Συνοπτικά:


Σε μια περιφερειακή γωνιά της μητρόπολης ,συγκρούονται δύο ομάδες με τυπικά χαρακτηριστικά νομικής και πολιτειακής οριακότητας. Οι μεν μια κλειστή πολιτιστική νομαδική κοινότητα (Ρομά) οι δε μια πιο ανοικτή κοινότητα με «εθνική πατριωτική» σήμανση (Ρωσόφωνοι Πόντιοι)

Οι λεπτομέρειες δεν έχουν αξία.

Εκείνο που έχει αξία, είναι ότι η σύγκρουση είναι σκληρή, και δεν είναι η δεδομένη κάθετη πόλωση πάνω – κάτω αλλά μια οριζόντια εντός των «κάτω». Όπως γράψαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, όλοι μα όλοι είναι συνηθισμένοι στο πλαίσιο των κάθετων συγκρούσεων, έτσι που όταν λείπει το πλαίσιο λείπει και η σύγκρουση. Πόσο όμως ανοίκειο είναι να διαχειριστεί κάποιος την οριζόντια πόλωση των «κάτω».

Αμηχανία, σιγή , αποστροφή από το πρόβλημα, και ευχολόγια είναι η κλασσική συνταγή.

Βέβαια πάντα είναι σαφής η πρώτη εξήγηση. Αναιμικό κράτος πρόνοιας, ανύπαρκτοι θεσμοί ομαλοποίησης, αφήνουν τα πράγματα σε μια πρωτόγονη πολιτιστική φυσικότητα, και η σύγκρουση δεν είναι παρά επόμενη. Η εξήγηση αυτή υπονοεί ότι πως με καλύτερη και μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

Θα υποστηρίξω ότι αυτή η εξήγηση είναι μάλλον ρηχή. Γιατί προϋποθέτει την πεποίθηση ότι το κράτος είναι εδώ για να προλαβαίνει, να ενσωματώνει να εξισορροπεί. Τι γίνεται όμως αν υποθέσουμε ότι μόλις το κράτος ρυθμίσει, πάντα θα παραμείνει κάτι που θα παραμείνει αρρύθμιστο; Ποιος εγγυάται ότι η κοινωνία δεν θα παράγει αντιθέσεις που θα αναδύονται ακριβώς στις παρυφές του εκάστοτε ρυθμιζόμενου;

Ας υποθέσουμε ότι στα Λιόσια λειτουργούν όλα στην εντέλεια. Υπάρχουν σχολεία , ιατρεία , υπηρεσίες όπου οι Ρομά και οι Πόντιοι δεν έχουν πρόβλημα, τότε ποιος εγγυάται ότι δεν θα αναδυθεί μια νέα σύγκρουση αυτών που είναι στην περιφέρεια των Λιοσίων μεταξύ άλλων ομάδων.

Στις σκανδιναβικές χώρες με το ισχυρό κοινωνικό κράτος πριν χρόνια υπήρξε διαρκής σύγκρουση μεταξύ ομάδων μοτοσικλετιστών ,που κράτησε χρόνια, και σταμάτησε για λίγο μόνο με την φυλάκιση των αρχηγών τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι η σύγκρουση είχε την μορφή μιας αντίθεσης μοτοσικλετιστών. Και όλα αυτά σε στο καλύτερο δυνατό πλαίσιο προστασίας από το κοινωνικό κράτος. Δηλαδή υπήρξε μια παρεκτροπή ακριβώς στο όριο της κρατικής μέριμνας, στο εκάστοτε όριο, στο μετακινούμενο όριο. Ακόμη και στον υπαρκτό εκ των υστέρων μαθαίνουμε για τεράστιες ζώνες ανομίας , υπόγειων άτυπων ομάδων του εγκλήματος, και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας. Με κάποιον τρόπο φαίνεται να επιβεβαιώνεται ο Αγκάμπεν με την θεωρία του ότι το σύγχρονο κράτος παράγει συστηματικά αναπόφευκτα φυσιολογικά ένα όριο ,εκτός του οποίου πάντα αναδύεται ένα εκτός, ένα κοινωνικό πλεόνασμα, μια ζώνη του εκείθεν εντός της οποίας δεν υπάρχει δίκαιο και νόμος με την τυπική έννοια. Το όριο της ομαλότητας είναι αενάως μετακινούμενο

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει η τρομακτική έλλειψη ενός στοιχειώδους μηχανισμού εξισορρόπησης στα Λιόσια. Τα επεισόδια είναι συναγερμός. Αλλά παραμένει το ενδιαφέρον ζήτημα.

Οι «εκτός» τα βάζουν ευκολότερα μεταξύ τους παρά με τους «εντός». Και όσο περνάει ο καιρός το σύμπτωμα μεγαλώνει. Πολιτιστικές ,ποδοσφαιρικές , στυλιστικές ιδιαιτερότητες και ομαδοποιήσεις , οχυρώνονται στο όριο τους το οποίο δεν είναι το όριο του κράτους, αλλά το δικό τους συμβατικό πεδίο, και από αυτό διαμορφώνουν την ταυτότητα τους ,ως απέναντι στους «άλλους». Το «εμείς» «εσείς» διαμορφώνεται ,παράγεται με μεγάλη ευκολία , στο περιβάλλον της γκρίζας ζώνης, στον όχι στον τόπο της θεσμισμένης εξορίας, αλλά στον χώρο μιας de facto εξορίας.

Και από εκεί αρχίζουν οι μεγάλες περιπλοκές της αριστεράς.

Ενώ εκφράζει ουσιαστικά την φιλοδοξία, μιας αναδιανομής των εντός, χρησιμοποιεί ιδεολογήματα και σχήματα που παραπέμπουν στην κοινωνιολογία της Κομμούνας , ενώ οι αντίστοιχοι κομμούναροι είναι οι Ρομά και οι Πόντιοι των Λιοσίων. Τα κυρίαρχα στρώματα της αριστεράς παραμένουν τα μικρομεσαία τμήματα , της υψηλής μόρφωσης, των εύλογων απαιτήσεων, της αναδιανομής, αλλά η σύνταξη του λόγου της , ο μεγάλος «Αλλος» της είναι το φανταστικό προλεταριάτο του 30, την στιγμή οι σημερινοί outsiders δεν καταλαβαίνουν γρι. Είναι σαν τους Ελληνοαεμερικάνους που έρχονται στην Ελλάδα. Μιλάνε ελληνικά που καταλαβαίνουμε αλλά άλλα εννοούνε άλλα καταλαβαίνουμε αλλά δεν τρέχει και τίποτα ,γιατί δεν τους χαλάμε το κέφι από ευγένεια.

Αποκλεισμένοι λοιπόν οι «εξω» χωρίς μια γλώσσα της «αληθείας» , χωρίς μια διαδικασία ανακάλυψης της δικιάς τους τροχιάς , επαναλαμβάνουν την γλώσσα της «γνώσης» που τους παρέχεται από το περιβάλλον ως αυτονόητη. Πόλωση, σύγκρουση, ναρκισσισμός και απέχθεια προς τον δίπλα.

Από την άλλη μικρομεσαία στρώματα και συμπεριφορές αδυνατούν να συγκροτήσουν την δική τους «αλήθεια» την δική τους τροχιά ,εξέλιξης και οραματισμού, δανείζονται από την αριστερά του 30, ένα ρεπερτόριο οικείο, ασφαλές ,και πορεύονται με σχετική αυτοπεποίθηση. Η περιπλοκή επιτείνεται καθώς η πολιτιστική και νοηματική καθίζηση των «εκτός» επιτείνεται. Η οικονομική απόσταση μεγαλώνει μεταξύ ελίτ και μικρών αλλά η πολιτιστική απόσταση και μεταξύ μικρών και «απ’ έξω» είναι ακόμα μεγαλύτερη. Οι μικροί και μεσαίοι ανήμποροι να διαμορφώσουν την δική τους γλώσσα, κατακρατούν την ορολογία της αριστεράς προς ιδίαν χρήση, και στους «απ’ έξω» δεν υπάρχει καν «γλώσσα».

Χωρίς γλώσσα της «αληθείας» οι «εκτός» πορεύονται στον εγκλεισμό τους, οι μικρομεσαίοι πορεύονται αυτάρκεις με δανεικά από το 30, και προφανώς κανείς δεν θέλει να δει το κενό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα τεκταινόμενα στα Λιόσια παραμένουν άγνωστα.

Συνδέσεις
Τα γεγονότα στα Λιόσια.
Hells Angels και Bandidos στην Δανία

Το τραινάκι των Παμπούκη-Γιου Μι Χιάο

H προσοχή του Leo ανέδειξε ένα κείμενο του Γ.Βαρουφάκη σχετικά με τον ΟΣΕ.Η ιδέα του κειμένου είναι απλή. Γιατί να μην δει η Ελληνική κυβέρνηση μια αναγέννηση του ΟΣΕ μέσω μιας στρατηγικής συμφωνίας με τους Κινέζους;


Ο ΓΒ παραθέτει μια σειρά από τεχνικά δεδομένα και επιχειρήματα τα οποία κάνουν την πρόταση του εύλογη.Το ενδιαφέρον προφανώς έγκειται στο ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι ο Στουρνάρας του ΙΟΒΕ, και ούτε στους αφανείς υποστηρικτές της πολιτικής ΓΑΠ. Οι ενστάσεις του για το μνημόνιο είναι σαφείς και αποδίδουν ευθύνες σε όλη την τετράδα που αποτελεί ο ΓΑΠ και η Τρόικα. Άρα έχουμε μία κατά τεκμήριο αποστασιοποιημένη φωνή, με αρκετά εχέγγυα ανεξαρτησίας.

Ωστόσο προσπάθησα να δω ως φανταστική μια ανακοίνωση Παμπούκη που θα αναφέρει την επίτευξη συμφωνίας με τους Κινέζους όπου με αντάλλαγμα σαράντα χρόνια εκμετάλλευσης θα κατασκεύαζαν ας πούμε μια γραμμή υπερταχείας Αθήνα Θεσσαλονίκη σε δύο ώρες. Τότε στην φανταστική αυτή ανακοίνωση τι θα γινόταν; Ποιοι και πώς θα αντιδρούσαν; Και τελικά ποια θα είναι η συμφέρουσα λύση.

Υποστηρίξω πως στην περίπτωση που γινόταν η ανακοίνωση και ο Παμπούκης και οι αντιρρησίες θα είχαν δίκιο, γιατί οι αντιρρήσεις δεν είναι αυτές που σταματάνε τις επενδύσεις. Γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι κοινωνίες μη σύγκρουσης, αλλά κοινωνίες διαχείρισης συγκρούσεων. Υποστηρίξω πως η Αριστερά δεν είναι συγκρουσιακός παράγων απλά, αλλά συγκρουσιακός παράγων που γνωρίζει πως είναι ενταγμένη σε ένα περιβάλλον διαχείρισης , ταξινόμησης, διεκπεραίωσης , υπολογισμού και χειρισμού των συγκρούσεων.

Για να δούμε λοιπόν τις αντιρρήσεις στο μνημόνιο Παμπούκη - Γιου Μι Χιάο

Κατ’ αρχάς θα είχαμε τεχνικοοικονομικές αντιρρήσεις του τύπου καλή η ιδέα της συμφωνίας αλλά οι όροι είναι επαχθείς. Θα την επαναδιαπραγματευθούμε.Μετά θα είχαμε πολιτικές αντιρρήσεις του τύπου, η χώρα δένεται στα δεσμά του κινέζικου καπιταλισμού ,και η κατασκευή θα γίνει με κινέζικα μεροκάματα και όρους.

Αυτές είναι χοντρικά οι αντιρρήσεις και εντός αυτού του πλαισίου θα κινηθούν όλοι με διάφορες αναλογίες στο μίγμα αντίρρησης.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τον Σαμαρά ή και τον Αλαβάνο ή τον Ψαριανό ίσως που να καταθέτουν νούμερα και όρους που να αμφισβητούν το business plan ως τεχνικά ασύμφορο, αλλά και την ΓΣΕΕ ,το ΠΑΜΕ ή την Ανταρσύα να καταθέτουν λεπτομέρειες που να αποδεικνύουν τις υποχωρήσεις σε θέματα εργασιακών συνθηκών για το έργο.

Θα είναι η πρώτη φορά που θα έχουμε τέτοιο σκηνικό;

Ε όχι βέβαια.Μετρό, αεροδρόμιο ,ΟΛΠ, δρόμοι, Ολυμπιακά έργα είναι συνώνυμα με αυτό το σκηνικό. Ωστόσο έγιναν παρά τις αντιρρήσεις.Οι αντιρρήσεις υπήρξαν πλήρως ανεπτυγμένες και εκτέθηκαν δημοσίως .Αλλά τα έργα έγιναν.

Άρα το τραίνο των Παμπούκη –Γιου δεν είναι θεσμικά, λειτουργικά και τεχνικά αδύνατο να γίνει εξ’ αιτίας των αντιρρήσεων. Οι αντιδράσεις υπάρχουν για να γίνονται διαπραγματεύσεις και να ρυθμίζονται τα θέματα.

Το τραίνο δεν θα γίνει γιατί η κοινωνία σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση, δεν μπορεί να αφομοιώσει θετικά μια νέα δημιουργική σύγκρουση για μια νέα φάση. Δεν είναι οι αντιδράσεις για το έργο που το μπλοκάρουν, αλλά η αδυναμία δημιουργίας ενός καινούργιου πλαισίου για την διαχείριση των αντιδράσεων. Αυτό που υπάρχει σήμερα δεν είναι οι αντιδράσεις, είναι η απουσία ενός άρρητου πλαισίου διακανονισμού των αντιδράσεων, η έλλειψη ενός κεντρικού κανόνα διαχείρισης , ταξινόμησης ,διαπραγμάτευσης των αντιδράσεων και αυτό το πληρώνει η Αριστερά.

Διαβάζω συνέχεια ένα γιατί η κοινωνία, η αριστερά , οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν ενώ η κρίση θερίζει τα πάντα;Και οι απαντήσεις πάσχουν από ένα αφόρητο ηθικό καταμερισμό κατηγοριών. Η κεντρική ιδέα είναι ότι κάποιοι δεν είναι τόσο αγωνιστές όσο απαιτούν οι καιροί. Πρόκειται για ηθικολογία βγαλμένη από κατηχητικό του Καντιώτη.

Η σκέψη μου είναι ότι όταν έχουμε αντιδράσεις πχ Ασφαλιστικό Γιαννίτση, αυτές δεν γίνονται «νικηφόρες» επειδή υπερισχύουν σε ένα συσχετισμό διελκυστίνδας ,μόνο ως υδραυλικό αποτέλεσμα διαφοράς πιέσεων. Αυτές υπερισχύουν γιατί υπάρχει ένα πλαίσιο διαχείρισης της σύγκρουσης που έχει προϋπολογίσει , την μια ή άλλη λύση της σύγκρουσης. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει σύγκρουση. Το 2001 το πλαίσιο υπήρχε: Ολυμπιακοί Αγώνες , ανάπτυξη, παγκόσμιο φθηνό χρήμα κλπ κλπ. Ε το σταθερό πλαίσιο με τον γνωστό ειρωνικό τρόπο της ιστορίας βοηθούσε την αριστερά, περισσότερο από την δεξιά .Η σταθερότητα είναι σταθερότητα συγκρούσεων, δεν είναι αφασία.

Στην αντιστροφή του 2001 (τι πλάκα το 1 άλλαξε μια θέση!) το 2010 η σημερινή συνθήκη είναι συνθήκη αστάθειας, απώλειας στήριξης, αδιαμφισβήτητης αιώρησης, ασάφειας και αγωνίας. Ε περιέργως πως η απώλεια στήριξης, γίνεται απώλεια στήριξης της όποιας σύγκρουσης. Οι συγκρούσεις δεν γίνονται γιατί πριν από την σύγκρουση υπάρχει το βάθρο της σύγκρουσης, το πεδίο, ο στίβος, η αρένα. Ε οι πολιτικές  δυνάμεις αυτής της σύγκρουσης δεν μπορούν να ορίσουν το σταθερό επίπεδο της σύγκρουσης, και άρα απέχουν.

Η επίσημη αριστερά και σε αυτήν βάζω όλο το φάσμα από το ΚΚΕ μέχρι την τελευταία επώνυμη οργάνωση, είναι οργανωμένη, δομημένη, εκπαιδευμένη σε συγκρούσεις εντός σταθερού πλαισίου. Η τελευταία φορά που έγινε σύγκρουση σε μια συνθήκη αιώρησης είναι ο εμφύλιος, και τα αποτελέσματα γνωστά. Σε αντίθεση με το συντηρητικό στερεότυπο, η οργανωμένη αριστερά, κινείται σε ένα υπόβαθρο «νοικοκυροσύνης» ,καταμερισμού ,και ταξινόμησης. Η οξύτητα της διαμαρτυρίας είναι γογγυσμός, γκρίνια δεν είναι ριζική αμφισβήτηση. Η ρητορική έξαρση είναι αντιστρόφως ανάλογη, της συνειδησιακής κατάστασης. Η ίδια είναι πιο φοβική στην αληθινή εξέγερση, γιατί αυτή θα στραφεί και κάθε ταξινόμησης, διαχείρισης, διαπραγμάτευσης, δηλαδή του σταθερού πλαισίου ύπαρξης της αριστεράς.

Αν λοιπόν ανακοινωθεί το τρενάκι του Βαρουφάκη, ότι και να ειπωθεί ως αντίδραση δεν θα είναι ο λόγος που δεν θα πραγματοποιηθεί η επένδυση. Ο λόγος θα είναι ότι δεν θέλουμε τραίνα, ή οι τεχνικοί σύμβουλοι του ΓΑΠ δεν άκουσαν την ιδέα, ή ότι οι Κινέζοι έχουν και άλλες δουλειές στην Κινσάνσα ή το Χαρτούμ, ή οτιδήποτε άλλο.

Και από ότι βλέπω φίλε Λεό, θα μείνουμε χωρίς τραίνα και χωρίς διαμαρτυρίες για τα τραίνα.

Μη μαδάς την Μαργαρίτα.Η πρόταση Βαρουφάκη

Haiku:Small is not beautiful

Όταν είδα πρώτη φορά το Tele City κόλλησα με την αρλουμπολογία. ’Ήταν ξεκαρδιστικά χαλαρωτική. Είχα πέσει τόσο έξω. Οι τηλεπερσόνες έγιναν ρυθμιστές του πολιτεύματος


Τώρα βλέπω στο Blue Sky ένα τύπο με μια Χατζάρα που την κραδαίνει στους αδύνατους μετανάστες

Τώρα βλέπω στο Contra Channel τον ιδρυτή του λαϊκιστικού χυδαίου ιδιώματος της Αυριανής να εκβιάζει από τα τηλεπαράθυρα

Τώρα βλέπω στο High Channel όλο το συντηρητικό λόγο πασπαλισμένο με ολίγο Καραμπελιά

Τώρα βλέπω στο Extra Chanel ένα υβρίδιο αποκαλυπτικού και αντιπολιτικού ρεπορτάζ

Τώρα μετά το Tele City,έμαθα και τα βλέπω έντρομος

HAIKU: Monopoly του Μνημονίου και του Χρέους

Καθημερινή : Το μνημόνιο αναγκαίο ,ναι στις μεταρρυθμίσεις, όχι στην δημόσια αναδιαπραγμάτευση του χρέους


ΔΟΛ: Το μνημόνιο αναγκαίο, ναι στις μεταρρυθμίσεις, υποστήριξη του ΓΑΠ ως αναγκαστική επιλογή

ΝΔ: Το μνημόνιο είναι τεχνικά λάθος, ναι στις μεταρρυθμίσεις, δημόσια αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου

Αλαβάνος :Το μνημόνιο είναι τεχνικά λάθος και πολιτικά ταξικό. Είναι δυνατή η αναδιαπραγμάτευση του. Αν είναι να φύγουμε από το Ευρώ ας μας διώξουν οι Βρυξέλλες

Ανταρσύα: Όχι στο μνημόνιο, διαγραφή χρέους όχι διαπραγμάτευση, έξω από το Ευρώ

Μπλόγκο Πορτογαλίας :Αλληλεγγύη στους Έλληνες συντρόφους, ψηφίσαμε ναι στην βοήθεια για την Ελλάδα, ναι στο Ευρώ

Λίνκε Γερμανία: Αλληλεγγύη στους Ελληνες συντρόφους, ψηφίσαμε όχι στην βοήθεια στην Ελλάδα, ναι στο Ευρώ

ΔΗΑΡΙ: Δεν ψηφίζουμε το μνημόνιο, αλλά το μνημόνιο δεν απαγορεύει θετικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων, ναι στο Ευρώ

Λαπαβίτσας: Βαδίζουμε αναγκαστικά σε τεχνική χρεοκοπία, έξω από το Ευρώ με αριστερή πολιτική ατζέντα

Κόλμερ: Βαδίζουμε αναγκαστικά σε τεχνική χρεοκοπία, έξω από το Ευρώ με συντηρητική ατζέντα.

Βαρουφάκης: Το μνημόνιο επιταχύνει την χρεοκοπία, αναδιαπραγμάτευση τώρα του χρέους

Μηλιός: Δεν αφορούν την Αριστερά τα λογιστικά του χρέους. Το ζητούμενο είναι η κοινωνική κατάσταση των εργαζομένων.

ΚΚΕ: Στην επιθυμητή συνθήκη της λαϊκής εξουσίας, δεν θα υπάρχουν ούτε μνημόνια, ούτε ΕΕ, ούτε Ευρώ.

Σύριζα Λαφαζάνης: Το μνημόνιο είναι τεχνικά λάθος και πολιτικά ταξικό. Είναι δυνατή η αναδιαπραγμάτευση του. Έξω από την ΕΕ. Όχι στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης

Σύριζα Τσίπρας: Το μνημόνιο είναι τεχνικά λάθος και πολιτικά ταξικό. Είναι δυνατή η αναδιαπραγμάτευση του. Όχι στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.

ΛΑΟΣ :Ψηφίσαμε το μνημόνιο ως εθνικό καθήκον. Ανοχή στις μεταρρυθμίσεις. Ναι στο Ευρώ.

Haiku: Ο Κόσμος μας

O Ζιζεκ, έγινε υποψήφιος πρόεδρος της Σλοβενίας με την σημαία των Φιλελευθέρων.Ο Ζίζεκ είναι εναντίον των οικολόγων. Ο Ζίζεκ είναι κατά της ακαδημαϊκής αριστεράς γιατί μαξιμαλίζει εκ του ασφαλούς .Ο Ζίζεκ παίρνει μέρος σε TV show με τους Μικρούτσικους της Αμερικής, και γυρίζει βιντεοταινίες όπου διακωμωδεί τον εαυτό του


Ο Νέγκρι που έκατσε πέντε χρόνια φυλακή, και δέκα στην εξορία, μας κάλεσε να ψηφίσουμε Ναι στην πρώτη ευρωπαϊκή συνθήκη αυτή που καταψήφισε από τα αριστερά μέχρι και το Γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα.

Ο Μπαντιού είναι όχι μόνο κατά του κοινοβουλευτισμού, αλλά και κατά του επίσημου συνδικαλισμού. Ωστόσο απορρίπτει την οικονομική και κοινωνιολογική διερεύνηση ως αριστερή οπτική. Αμφισβητεί τον κομμουνισμό ως ιστορικό στάδιο, αλλά δέχεται τις «κομμουνιστικές σταθερές» και την κομμουνιστική υπόθεση ως ιδεώδες ως ιδέα. Ταλαντεύεται αν η φιλοσοφία του μπορεί να ονομαστεί «αριστοκρατικός ιδεαλισμός» και αφιερώνει σελίδες ολόκληρες για να προειδοποιήσει ότι το έργο του δεν είναι αντίθετο με τις πολιτικές του απόψεις

Ο Μηλιός κρατάει μόνος του είκοσι χρόνια το πιο φερέγγυο μαρξιστικό περιοδικό, αλλά καταθέτει ότι το Κεφάλαιο του Μαρξ έχει μια θεμελιώδη αντίφαση. Ταυτόχρονα συμμετέχει στο αμφισβητήσιμο εγχείρημα να μετατραπεί ο Μαρξισμός από υποκειμενικό εργαλείο αμφισβήτησης σε αντικειμενικό ακαδημαϊκό μάθημα, που μαθαίνεις την υπεραξία, όπως οι ηλεκτρονικοί τα κυκλώματα, και οι μηχανικοί το μπετόν αρμέ.

Συμπέρασμα

Η μαχόμενη σύγχρονη αριστερά είναι αντιφατική, αναθεωρητική ανήσυχη χωρίς πλέγματα. Η Ιερά Εξέταση δεν ανήκει στον δικό μας κόσμο.

Koblopoulos:Η απόλυση

(Απλοϊκοί ρομαντικοί στοχασμοί καθημερινής τρέλας- στη Βάσω...)


Η μάνα μου δούλευε για πολλά χρόνια ως επιμελήτρια στς εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" του οργανισμού Λαμπράκη. Έφυγε από την εταιρεία πριν τρία χρόνια. Κράτησε όμως επαφές με τους φίλους που έκανε εκεί, ειδικά με τις κοπέλες που δούλευαν στο ίδιο γραφείο. Η εταιρεία πριν δύο περίπου εβδομάδες έκλεισε- ο πρώτος εκδοτικός οίκος που ακούω να κλείνει. Όλοι οι εργαζόμενοι, περίπου εκατό άνθρωποι, απολύθηκαν. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από τα 19 μέχρι τα 55- με την κατανομή δυστυχώς να είναι ασύμμετρη προς τα δεξιά...Η μάνα μου είναι σε καθημερινή επαφή με τος ανθρώπους αυτούς: άνθρωποι σε διάφορα πόστα, διάφορες ηλικίες, διαφόρων προσόντων, κόσμοι διαφορετικοί μεταξύ τους, χτυπημένοι από την ίδια κατραπακιά...Μερικοί έρχονται σπίτι, τους ακούω να μιλάνε, να φωνάζουν, να χειρονομούν, να κοιτάζουν. Ναι, να κοιτάζουν. Γιατί αυτό το βλέμμα αγαπητέ αναγνώστη δεν το αντικρύζεις μόνο- αλλά και το ακούς να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι σου...

Πίσω από τις στατιστικές υπάρχουν άνθρωποι, πίσω από τα νούμερα ζωές, πίσω από τις εκθέσεις όνειρα και επιθυμίες. Η απόλυση είναι μια βάρβαρη πράξη. Η ηθική μου περνάει άσχημα. Η σύγκρουση είναι προφανής. Είμαι βαθιά ανθρωπιστής, αγαπητοί. Ο πόνος των ανθρώπων είναι το μεγαλύτερο κακό για μένα- και οι άνθρωποι αυτοί πονάνε. Νιώθουν άχρηστοι. Δεν βλέπουν μέλλον στη ζωή τους. Δεν προβάλλουν την εικόνα τους στο μέλλον- υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν;! Δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι σε απόγνωση. Μίας κοπέλας ο άντρας είναι οικοδόμος και έχει να δουλέψει δύο μήνες. Τώρα απολύθηκε και αυτή και έχουν δύο δάνεια. Μία άλλη επιστρέφει στο πατρικό της στην ηλικία των 37! Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;! Τι να πω σε αυτούς τους ανθρώπους;!

Από την άλλη, είμαι φιλελεύθερος. Βαθιά και ειλικρινά. Δεν μπορώ να είμαι υπέρ ενός νόμου που απαγορεύει τις απολύσεις. Θεωρώ δικαίωμα του κάθε αφεντικού να κλέινει και ανοίγει όποτε του καπνίσει την επιχείρησή του (υπό συγκεκριμένους όρους πάντα, όπως την απόλυτη τήρηση της εργατικής νομοθεσίας). Αλλά τώρα; Τώρα είμαι σε απελπιστικά δύσκολη θέση! Η ηθική μου καταβαραθρώνει τις πολιτικοοικονομικές μου απόψεις! Δεν ξέρω τι να πω. Δεν θεωρώ τις απολύσεις καταχρηστικές- αλλά οι ζωές των ανθρώπων; Τα όνειρα τους, οι φιλοδοξίες τους, το μέλλον τους; Οι (οικονομικές, πολιτικές, φιλοσοφικές) θεωρίες υπάρχουν για να κάνουν τις ζωές μας καλύτερες. Λογομαχούμε για τις πολιτικές και οικονομικές μας θέσεις, ορμώμενοι από το ότι πιστεύουμε ότι αν εφαρμοστούν, θα καλυτερέψουν τις ζωές των ανθρώπων, θα τους κάνουν να ζουν πιο ευτυχισμένοι. Αυτή είναι η βάση όλων των θέσεων, των απόψεων, των επιστημών.

Άραγε υπάρχει λύση; Δυστυχώς, η θεωρία και η εμπειρία επιβεβαιώνουν πως οι κοινωνίες χωρίς απολύσεις, είναι κοινωνίες δυστυχίας. Η απαγόρευση των απολύσεων, σχεδόν πάντα συνδυαζόταν και με απαγόρευση και άλλων ελευθερίων. Ο Χάγιεκ στο "Road to Serfdom" θεμελιώνει το γιατί όταν το κράτος ελέγχει την τσέπη σου, αναπόδραστα θα ελέγξει και το μυαλό σου. Και μάλιστα με τον πιο ανορθολογικό και αναποτελεσματικό τρόπο. Ο Πόππερ στην "Ανοικτή Κοινωνία" δείχνει την κατάντια των ιστορικιστικών προφητείων που υπόσχονται διαφόρων ειδών παραδείσους με λυμένα όλα τα προβλήματα. Η ιστορία μας δείχνει τη Ρωσία του Στάλιν, την Κούβα του Φιντέλ, την Κίνα του Μάο- μια αλυσίδα που φαίνεται να καταλήγει στη Βενεζουέλα του Τσάβες...Απλοϊκά επιχειρήματα για κάποιους, αρκετά όμως για μένα...

Αλλά το πρόβλημα είναι εκεί: με τις ζωές των ανθρώπων τι γίνεται;! Απορρίπτουμε τα παραπάνω γιατί φέρνουν τη δυστυχία- αλλά βάζουμε μια άλλη δυστυχία στη θέση τους; Κατά μία έννοια, ναι. Δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, πλήρης λύση. Κάθε πράγμα έχει τα καλά του και τα κακά του και μόνο η προσωπική ηθική του καθενός μας του επιτρέπει να διαλέξει. Η θυσία της ελευθερίας για μένα είναι ανεπίτρεπτη- θυσιάζω υλική ευμάρεια για να απολαμβάνω έναν αυξημένο αριθμό ελευθεριών. Εδώ όμως υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα...

Δεν έχω απολυθεί ποτέ, γιατί δεν έχω δουλέψει ποτέ. Και όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει! Κάτι ήξερε και ο Μαρξ που έλεγε ότι αν δεν μπεις στην παραγωγή, να πουλήσεις την εργατική σου δύναμη, καλύτερα να το βουλώνεις(βέβαια ούτε και αυτός δούλευε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...)! Ίσως είναι καλύτερα να το βουλώσω. Ωραίες είναι οι θεωρίες, οι φιλελεύθερισμοί και οι λοιπές μαγκιές περί ευθύνης κλπ, αλλά εκεί έξω είναι ο πραγματικός κόσμος και μάλλον είναι καλύτερα να κρίνεις με βάση αυτόν. Αντικρίζοντας την απόγνωση του ανέργου μένω άφωνος. Η θεωρία μου περί ελευθερίας δεν έχει να του πει τίποτα. Το δίλλημα που για μένα είναι καθοριστικό, γι' αυτόν είναι ανύπαρκτο. Τα επιχειρήματά μου είναι γι' αυτόν κούφια λόγια. Και πώς να μην είναι, άλλωστε...;

Αλλά πιστέψτε με, δεν προσπαθώ να αντιμετωπίσω αυτό το ζήτημα με θεωρία: οι απόψεις μου είναι αυτές που είναι και κάτι τέτοιο, όσο δυνατό κι αν είναι, δεν θα με κάνει να τις αλλάξω. Ίσως ακούγεται ηλίθιο, αλλά οι δομικές μου θέσεις, ο ηθικός πυρήνας της κοσμοθεωρίας μου δεν άλλαξε με κάτι τέτοιο- με άλλα λόγια, η θεωρία είναι ίδια. Αυτό το ζήτημα αγαπητοί είναι ένα πραγματικό ζήτημα. Και ως εκ τούτου, μπορεί να αντιμετωπιστεί μονάχα με πράξη. Στο μόνο πράγμα που μπορεί η- αριστεροφιλελεύθερη- θεωρία μου να με βοηθήσει σε αυτό τον ηθικό προβληματισμό είναι στο να προτείνει πράξεις!

Κατ' αρχάς, ο εργαζόμενος πρέπει να διεκδικεί όσο πιο πολύ μπορεί(δηλαδή όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες) τα εργατικά του δικαιώματα. Η αποζημίωση είναι ένα από αυτά και δεν πρέπει να χαριστεί! Αν χρειαστεί πρέπει να παρέμβει η δικαιοσύνη και να εξασφαλίσει τις αποζημιώσεις των απολυμένων. Έχουν δουλέψει γι' αυτές και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να τις πάρουν! Το πρώτο πράγμα στο οποίο πρέπει να βοηθάμε (θεωρητικά, πρακτικά, θεσμικά) τους ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους είναι να διεκδικούν όσο πιο πολύ αντέχουν αυτά που τους αξίζουν.

Αλλά το πιο βασικό που μπορούμε να πούμε στους απολυμένους είναι ότι το παιχνίδι δε χάθηκε! Το ξέρω- ακόμα κι αν δεν το έχω νιώσει προσωπικά, η οικογένειά μου έχει ταλαιπωρηθεί- πως η απόλυση είναι ένα από τα πιο ισχυρά σοκ που περνάνε οι σημερινοί άνθρωποι. Αλλά αν κάτι πρέπει να φωνάξουμε είναι πως η ζωή δε χάθηκε εδώ! Παραείναι πλούσια και πολυποίκιλη για να σταματάει με την απόλυση! Το αρχικό ταρακούνημα, το αρχικό σοκ, η απόγνωση, το βάρβαρο συναίσθημα της απραξίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαρκέσει για πολύ! Η επανάσταση αγαπητοί είναι μια πράξη βαθιά προσωπική και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αυτό φαίνεται περίτρανα: αποτελεί προσωπική επανάσταση του καθενός να ξεπεράσει το σοκ της απόλυσης και να κυνηγήσει και πάλι τη δουλειά!

Ναι, ξέρω θα με κατηγορήσετε για κούφια λόγια. Για ρομαντικές ασυναρτησίες ενός άβγαλτου και άμαθου ηλιθίου. Αλλά δεν βλέπω κάτι άλλο φίλοι...Η επανάσταση εδώ είναι μονόδρομος. Η κρίση είναι κρίση, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας! Δεν είναι όλη μας η ζωή η τσέπη μας και η δουλειά μας! Αν πρέπει να φωνάξουμε κουράγιο στους απολυμένους, στα θύματα μαις κατάστασης για την οποία όλοι είμαστε- σε διαφορετικό βέβαια βαθμό- συνυπεύθυνοι, είναι για να τους βοηθήσουμε να δουν μπροστά! Με ταλαιπωρία στην αρχή, αντιμετωπίζοντας προβλήματα που ο καθένας είχε ξεχάσει για πολύ καιρό, η αρχική απόγνωση και τρέλα πρέπει να γίνουν τα θεμέλια για ένα καινούργιο ξεκίνημα! Το κάθε εμπόδιο είναι ταυτόχρονα και στήριγμα: έτσι και το εμπόδιο της ανεργίας. Πρέπει να παλέψουμε για να το κάνουμε στήριγμα για το μέλλον!

Θα κλείσω με την ίδια επίκληση: ίσως τα λόγια μου να σας ακούγονται αστεία, μα σας παρακαλώ να τα πάρετε στα σοβαρά! Ακούγεται ίσως αστείο να προσπαθείς να πείσεις το χρεωμένο άνεργο να δει με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Στο κοινωνικό μείγμα που καθημερινά φτιάνουμε όλοι μαζί, η ανεργία δυστυχώς θα υπάρχει πάντα. Καθήκον όλων μας- κράτους, πολιτών, συνανθρώπων- είναι να την κάνουμε να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερο σε αυτούς που την υφίστανται. Οικονομικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Αυτή είναι η πράξη, κατά την άποψη μου, η μόνη πραγματικά ηθική πράξη απέναντι σε έναν άνεργο.

Εδώ όλο το  ιστολόγιο γνήσιου φιλελευθερου και αριστερου προβληματισμού KOBLOPOULOS

Ο αριστερός "Γιανναρισμός" της Σ.Τριανταφύλλου

Σε όλη μας την ιστορία ήμασταν ζητιάνοι και οσφυοκάμπτες. Κατασκευάσαμε αναξιόπιστο κράτος, αναδείξαμε διεφθαρμένους πολιτικούς, ξεπουλημένους στις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις (Βρετανία, ΝΑΤΟ, Σοβιετία). Τι έχει λοιπόν μπροστά της η καινούργια αριστερά: νεοπλουτισμό, οθωμανικά ήθη, κομουνιστικό φανατισμό, οκνηρία, αμάθεια, ψυχωσική ψευτοεπαναστατικότητα. Επομένως, το στοίχημα δεν είναι εύκολο• παραμένει όμως μια ευκαιρία. Αν η ευκαιρία ευοδωθεί, παρότι είμαι απολύτως και βαθιά άθεη, θ’ ανάψω λαμπάδα.

Σ.Τριανταφύλλου Athens Voice 9/9

Ο Γιανναράς τελικά δημιούργησε σχολή. Πρόκειται για ένα συνειρμικό λόγο που με άρρητη θεμελιώδη προϋπόθεση την ύπαρξη κάπου κάποτε, μιας αυθεντικής Ελληνικότητας γεμάτης ορμής και ιδεών, μας εγκαλεί συνεχώς για την έρπουσα αναξιότητα μας, την χαμηλή μας αυτοεκτίμηση το κενό μας ιδεολογικό απόθεμα. Διαβάζεις τον Γιανναρά βλέπεις και λίγο Καψή στην τηλεόραση και αν έχεις και τίποτα καθημερινές έννοιες δεν θέλεις και πολύ να την κάνεις, και άσε να σε ψάξουν στην Νικολούλη.

Το χαρακτηριστικό του Γιανναρικού ιδιώματος είναι η καταθλιπτική σχεδόν υστερική διεκτραγώδηση της σημερινής πραγματικότητας, αλλά και ότι η αναζήτηση των λύσεων γίνεται σε ένα χρονολογικό και καταστασιακό υπερπέραν όπου τελικά είναι προσχηματική η όποια κουβέντα. Αυτό που μένει στον λόγο του Γιανναρά ,άθικτο, σταθερό, εδραίο και αδιαμφισβήτητο είναι η δική του καταστατική θέση του κρίνοντος στοχαστή που με αυστηρότητα θυμωμένου Δία, εξαπολύει τους μύδρους του στην κοινωνία. Στις αναλύσεις του Γιανναρά το συμπέρασμα είναι ένα. Ο επιφυλλιδογράφος κάτι θα βρει για να μας μαλώσει.

Τώρα το αν καμιά φορά τα επιχειρήματα του έχουν ένα πραγματολογικό ή λογικό έρμα, αυτό δεν λειτουργεί παρά ως σοφιστεία, ως εργαλείο μιας υπορρέουσας στόχευσης που δεν είναι πάντα η ίδια. Είμαστε στα χάλια μας, σε σχέση με το υπερμεγαλειώδες που κάποτε υπήρξαμε ή τέλος πάντων οφείλαμε να υπάρξουμε.

Δεν μας έφτανε ο Γιανναράς ,τώρα τελευταία τα ακούμε και από την Σ.Τριανταφύλλου. Το κακό είναι ότι τώρα τα ακούμε από τα «αριστερά».

Ο καταλογισμός ευθυνών και η επιμέτρηση των αδυναμιών μας είναι του ιδίου μήκους. Είμαστε αφόρητα χάλια. Είμαστε τελειωμένοι. Ποιοί ; Όλοι μας .

Η διαφορά μεταξύ Γιανναρά Τριανταφύλλου είναι ότι το επίπεδο αναφοράς μας δεν είναι η αόριστη οψέποτε Ελλάδα, αλλά η αόριστη οψέποτε ιδανική αριστερά.

Στην τελευταία Athens Voice, η Σώτη είναι πολύ νευριασμένη με όλους μας. Εμείς και όλο μας το σόι. Γιατί στην ιστορία μας ήμασταν ζητιάνοι και οσφυοκάμπτες και πολλά άλλα. Τώρα όλο αυτό το χάλι θα το διορθώσει μια καινούργια αριστερά ,που καλείται να κάνει ένα θαύμα. Θα θεραπεύσει τα πάντα από ψυχώσεις φανατισμό και ιστορικά υπολείμματα. Μα καλά η αριστερά είναι αυτή ή ο Χριστός που ανασταίνει και νεκρούς.

Πολλά νεύρα ρε παιδί μου, και πολύ απαξία για τα γύρω μας. Έχουμε την οικονομική κρίση, ένα δύσκολο χειμώνα, αλλά να έχουμε τώρα τον- την πάσα ένα – μία να μας τα λέει ένα χεράκι κομματάκι βαρύ.

Βλέπεις ότι η κρίση, δημιουργεί και νέες συμπεριφορές και στάσεις.

Η πιο σημαντική είναι αυτή μιας διχαλωτής διπολικής στάσης που βασίζεται κατ’ αρχάς σε μια δρακόντεια αποτίμηση και μια μεγαλοπρεπή αιωρούμενη πρόταση εξόδου .Στην σύλληψη αυτή βιώνουμε τον απόλυτο ξεπεσμό, για το οποίο οι ευθύνες ανήκουν γενικώς σε όλους, αλλά και η ανάταση θα γίνει μέσω μιας καταπληκτικής διανοητικής επινόησης. Τόσο η «απογραφή» τόσο και η «έξοδος» κινούνται στην απόλυτη καταθλιπτική υπερβολή. Το ενδιαφέρον είναι στην περίπτωση της Τριανταφύλλου η στάση αυτή θεμελιώνεται ως ορθολογική μεταρρυθμιστική αριστερή.

Οι γενικεύσεις είναι προφανείς

Η ΣΤ χαρίζει την ιστορία του ΚΚΕ στο «ΚΚΕ» , τον κομμουνισμό στον «υπαρκτό» , επομένως η αριστερά οφείλει να είναι «αντικομμουνιστική» !Ταυτόχρονα προβαίνει σε μια σειρά προτάσεων «κατασκευαστικής» υφής όπου υπονοείται ότι μετά από μελέτη θα απαλλαγούμε από την «μαρτυρική ψυχολογία» και όσοι είμαστε από χωριό καλό να ξαναγυρίσουμε πίσω. Ο Πολ Ποτ σε έκδοση Εξαρχείων.

Το πρόβλημα με το Γιανναρικό ιδίωμα που εισβάλει μέσω Athens Voice στην πολιτιστική αριστερά είναι ότι είναι εξ’ ορισμού ακαταμάχητο. Γιατί κινείται δομικά στην υπερβολή και το ακραίο. Ο υπερβολικός λόγος δεν μπορεί να αναιρεθεί γιατί η αντίρρηση του πρέπει να γίνει αναγκαστικά στο ίδιο μήκος κύματος , στην ίδια ένταση, στα ίδια ντεσιμπέλ. Είναι σαν να είσαι με τον Τράγκα και να τον εγκαλείς να συζητήσει σοβαρά στο τηλεπαράθυρο.

Απέναντι στην γνωμάτευση ότι ήμασταν ζητιάνοι και οσφυκάμπτες, δεν μπορεί να υπάρξει καν αντίλογος ή αντίρρηση. Ο αφορισμός είναι ερμητικός συντακτικά και νοηματικά. Δεν είναι καν γνωμάτευση είναι εκτέλεση ποινής χωρίς αναστολή.

Ωστόσο και η φιλοξενία της ΣΤ στις σελίδες της ΔΗΑΡΙ , αντανακλά το θεμελιώδες πρόβλημα του «χώρου». Είναι σαφές ότι δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν το κόμμα θα κινηθεί ως τεχνολογικός και διεκπεραιωτικός εμπλουτισμός της κυβερνώσας σοσιαλδημοκρατίας, ή ως αυθεντική ανανέωση της αριστεράς. Σε μια τεχνική, διεκπεραιωτική προσέγγιση, όλα είναι αποδεκτά ,αλλά σε μια πολιτική επιλογή της ανανέωσης εντός αριστεράς τότε πχ τα ζητήματα της ιστορίας του ΚΚΕ δεν είναι και τόσο απλά. Με απόψεις σαν της ΣΤ η ΔΗΑΡΙ απλώς θα επιβεβαιώσει με πολλά χρόνια καθυστέρηση τους Μπίστη Ανδρουλάκη .Προφανώς δεν είναι απλό. Γιατί εντός αριστεράς τα δογματικά στερεότυπα και τα ταμπού περισσεύουν ,επομένως και μια αντιδογματική αντίδραση γίνεται με υπερβολή. Αλλά και η υπερβολή έχει τα όρια της .

Συνδέσεις
Δικαιώματα εικόνας
Αρθρο Σ.Τριανταφύλλου

Συνηγορία της πολλαπλής αριστεράς

«Στην σύλληψη της Μπραζίλια ,και σχεδόν σε όλα τα projects του Niemeyer ,υπάρχει μια δυναμική αποτύπωση των κωδίκων ,που επιμετρά την γη και τον ουρανό. Είμαι πάντα εντυπωσιασμένος από τους Ελληνικούς Ναούς ,από αυτήν την επιθυμία να διαχειριστεί ως ίσα τον ορίζοντα, το υψόμετρο , τον αέρα και τον άνεμο. Πάνω από όλα ο Παρθενώνας του οποίου η προσαρμογή στο τοπίο , η γήινη ακρίβεια του , πραγματικά κόβει την ανάσα. Ο Niemeyer είναι σαν «Έλληνας» κομμουνιστής .Σαν τον Πλάτωνα .»



«Τι είναι κομμουνισμός; Το πολιτικό όνομα του προτάγματος ισότητας στις αλήθειες»


Alain Badiou “Logic of Words” p 536, 537

Δεν υπάρχει πιο ριζοσπάστης πολιτικός φιλόσοφος σήμερα εντός αριστεράς όσο ο Α.Badiou. Κινείται σε αυτό που συμβατικά θα χαρτογραφούσαμε ως «άκρα αριστερά» , αλλά θεμελιώνει την δράση του σε μια συγκλονιστική «ιδεαλιστική» διάσταση, πρωτοποριακή ευρηματική, δημιουργική. Η κριτική του για την πιο «συμβατική» αριστερά είναι θεμελιακή. Ωστόσο αν τον κοιτάξουμε προσεκτικά και μακριά από προκαταλήψεις, και κυρίως εκτός ενός Μπαντουισμού , μας ανοίγει διαδρόμους και όψεις πολύ ενδιαφέρουσες. Θα επανέλθουμε στο θέμα σύντομα

Στο απόσπασμα που παρέθεσα ,με κατηγορηματική σαφήνεια εγκωμιάζει τον αρχιτέκτονα Niemeyer ως τον ιδεότυπο του κομμουνιστή, όχι μόνο γιατί ο Niemeyer ήταν ένας ακτιβιστής της αριστεράς με δράση και εξορίες , αλλά όλη η αρχιτεκτονική του , την οποία είχε την ευτυχία να δει υλοποιούμενη σε παγκόσμια κλίμακα, εδράζεται στα προτάγματα της ισότητας. Συνέβαλε σε ένα αρχιτεκτονικό «κομμουνισμό»

Δεν αντέχω στον πειρασμό να σημειώσω πως ο ΑΒ εγκωμιάζει σε όλο του το έργο ,  πολυδαίδαλες προσωπικότητες όπως τον Απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή της σειριακής μουσικής Schonberg, τον Niemeyer , τους μαθηματικούς Cohen ,Cantor, Grothendieck κλπ

Υπάρχουν λοιπόν πεδία ζωής ,όπως είναι η τέχνη η επιστήμη όπου και εκεί διακυβεύονται ζητήματα ισότητας, εφαρμογής προταγμάτων «κομμουνισμού». Προφανώς η πολιτική δεν καθορίζει τα πάντα στην κοινωνική ροή, ακόμα και για ένα ριζοσπάστη αριστερό όπως ο ΑΒ.

Σε μια ερεθιστική του ανάρτηση ο εργατικός Αντώνης του Radical Desire , κάνει μια γνωμάτευση ως εξής

Η μόνη αριστερά που υπάρχει είναι αυτή των εγκαταλειμμένων σε ένα αγώνα χωρίς διέξοδο στην επίσημη πολιτική: μια χούφτα διανοουμένων και οικονομολόγων που διαφύλαξαν μια κάποια ακεραιότητα με προσωπική προσπάθεια, μια χούφτα ιστολόγων και αρθρογράφων που εμμένουν στην χωρίς φκιασίδια ανάγνωση της πραγματικότητας, μια χούφτα παλιών αγωνιστών που δεν διαφθάρηκαν και δεν αλλαξοπίστησαν, χούφτες που προσπαθούν απεγνωσμένα να συγκροτηθούν σε κάτι ελλείψει ηγεσίας, ελλείψει πολιτικής και κομματικής βάσης οργάνωσης, ελλείψει, τελικά, ορίζοντα του μέλλοντος. Και από την άλλη, άγνωστος, ακατανόητος, αινιγματικός και σιωπηλός, ο "λαός" ως μεγάλο Άλλο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Η γνωμάτευση αυτή ακολουθεί μια κλασσική γραμμή , που προέρχεται από την πρόσληψη μιας μονοδιάστατης , αληθινής, συνεπούς αριστεράς η οποία διασώζεται ανάμεσα σε ένα πλήθος από αριστερές παραδρομές, υποχωρήσεις ,αναθεωρήσεις κλπ. Στο σχήμα αυτό υπάρχει ένα επίδικο αυτό της «ορθής» αριστεράς , και το οποίο επίκειται να λυθεί εντός αριστεράς μέσω των κλασσικών πολιτικών αντιμαχιών.

-Σε κοινωνίες όπου το 50 % του πλούτου παράγεται εμμέσως ή αμέσως από το κράτος, και το 30 % των μισθωτών απασχολούνται από το Δημόσιο, είναι δυνατόν η αριστερά να αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα εντός θεσμών;
-Σε κοινωνίες όπου η πραγματική ανεργία είναι 20 % τουλάχιστον, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός επικρατεί, η οργανική φτώχεια αφορά το 25 % του πληθυσμού είναι δυνατόν η αριστερά να μην έχει στη ατζέντα της την έννοια μιας κοινωνικής εξέγερσης;

Τα ερωτήματα είναι παράλληλα, ενεργά και τελικά δίνουν δυο παράλληλες απαντήσεις ,εξ ίσου ισχυρές

Ας είμαστε ειλικρινείς

Οι τελευταίες κεντρόφυγες τάσεις εντός αριστεράς είναι γνήσια ιδεολογικές, είναι με «αληθινές». Γιατί δεν αποκρίνονται σε διαφορετικές απαντήσεις του ίδιου ερωτήματος, αλλά σε διαφορετικά ερωτήματα.

Η αριστερά του 19 αιώνα, κυριαρχήθηκε από ένα ερώτημα «Τι να κάνουμε;», αλλά η αριστερά του 21 αιώνα έχει πολλαπλά ερωτήματα να απαντήσει ιδίως μετά την εμπειρία του υπαρκτού

Είναι φανερό ότι όσο αριστερά είναι η νικηφόρα απεργία στην Vodafone, είναι και η κατάκτηση ενός δήμου με βάση ένα πρόγραμμα αλλαγών.Όσο αριστερός είναι ο συνδικαλιστής του νικηφόρου αγώνα, που επιστρατεύει πολιτικότητα, αγωνιστικότητα, αφοσίωση ,άλλο τόσο μπορεί να είναι και ο πετυχημένος δήμαρχος της αριστεράς, που όμως επιστρατεύει την τεχνολογία μιας διοίκησης, ένα αριστερό management, μια ικανότητα έμπνευσης.

Είναι σαφές ότι εντός αριστεράς δεν υπάρχει «βασιλική οδός». Ο μεταρρυθμισμός της ΔΑ φλερτάρει με τον Ανδρουλακισμό, αλλά και η εξέγερση της Ανταρσύα (για να πάρουμε δυο οριακά σημεία) φλερτάρει με το τηλεοπτικό υπερθέαμα. Αλλά και αντιστρόφως μια εξεγερσιακή δυναμική τελικά ωφελεί τις μεταρρυθμίσεις όσο και ένας δημοκρατικά ενισχυμένος θεσμός γονιμοποιεί την συνειδησιακή αλλαγή.

Ας θυμηθούμε τον Badiou.

Ο Niemeyer είναι ο «Έλληνας» Κομμουνιστής γιατί εκτός από αριστερός πολίτης είναι και αριστερός αρχιτέκτονας. Και αριστερός αρχιτέκτονας σημαίνει μπλέχτηκε με την «λάντζα» της αρχιτεκτονικής εντός καπιταλισμού, εντός θεσμών, εντός της οικονομίας ακροβατώντας μέσα και έξω από τους θεσμούς.

Συμπεραίνω λοιπόν ότι μάλλον πρέπει να υιοθετήσουμε πολλαπλά κριτήρια για την αριστερά

Μήπως τελικά η μεταρρυθμιστική αριστερά πρέπει να κριθεί με το τι μεταρρυθμίσεις πετυχαίνει ,και η εξεγερσιακή αριστερά με το τί εξεγέρσεις τροφοδοτεί;

Δεν είναι άδικο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κριθεί για την απουσία αριστερών πολιτικών και πρακτικών σε προνομιακούς για την αριστερά χώρους πχ αυτοδιοίκηση , πανεπιστήμια κλπ, και εξίσου τρελό να κρίνουμε την ΔΑ γιατί δεν είναι δημιουργική σε εξεγερσιακές πρωτοβουλίες

Ο συνοδοιπόρος ανθρωπιστής ειρηνιστής Λαμπράκης ,δεν ξεκίνησε ως ακτιβιστής εμπνευσμένος από τον liberal Russell για να σηματοδοτήσει μια γενιά δημοκρατικής αριστερής αλλαγής; Επομένως από ένα αυθεντικό ήπιο ρεφορμιστικό πασιφιστικό αίτημα δεν πυροδοτήθηκε κάτι πιο ριζοσπαστικό;

Τελικά μήπως πρέπει να είμαστε κριτικοί προς τις εκφράσεις της αριστεράς σε σχέση προς τα μερικά πρόταγματα για τα οποία αυτοδεσμεύονται;

Τελικά μήπως η αναζήτηση της ενιαίας, ορθής, αμόλυντης και τέλειας αριστεράς δεν είναι παρά ένα ανακουφιστικό παράπονο, που απλώς μετατοπίζει τον πόνο;

Συνδέσεις

Oscar Niemeyer
Arnold Schoenberg
Bertrand Russell
Εικόνα από έργο του Niemeyer στην Brazilia (προέλευση Guardian)

Συναυλία με τον κωφό τραγουδοποιό Signmark στην Αθήνα (11/9)

H «ΔΡΩ» παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το Signmark, στις 11 Σεπτεμβρίου 2010 και ώρα 22:00, στο Gagarin 205, οδός Λιοσίων 205, Αθήνα


Ο Φινλανδός Signmark (http://signmark.biz) γεννήθηκε κωφός, είναι τραγουδοποιός Hip-Hop και Rap.


Έγινε ο πρώτος κωφός τραγουδοποιός που υπέγραψε συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία. Κυκλοφόρησε το πρώτο hip-hop DVD νοηματικής γλώσσας το 2006 (album «Signmark») και υπέγραψε συμβόλαιο με την Warner Music. Πέρυσι του έγινε πρόταση να εκπροσωπήσει την Φινλανδία στη Eurovision. Έγινε έμπνευση και παράδειγμα σε Αμερική, Ευρώπη και τώρα, στην Ελλάδα. O Signmark στη συναυλία της Αθήνας θα τραγουδήσει στην Αμερικανική Νοηματική Γλώσσα και ο παρτενέρ του ακούων τραγουδιστής και συν-συνθέτης Brandon θα τραγουδήσει στην Αγγλική Γλώσσα. Μαζί με το Signmark θα εμφανιστούν και Έλληνες νέοι κωφοί καλλιτέχνες, οι οποίοι κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην τέχνη. Άλλες παράλληλες εκδηλώσεις, θα είναι η προβολή της 12λεπτης ταινίας του Olly Rilley «Born Without a Beat» και έκθεση έργων τέχνης καλλιτεχνών με αναπηρία στο foyer.


Ο χώρος είναι προσβάσιμος για χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου και την ημέρα της συναυλίας θα διαθέτει και προσβάσιμες εξωτερικές τουαλέτες στο πλάι του συναυλιακού χώρου.

Προπώληση εισιτηρίων: καταστήματα ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ, I-TICKET και ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ (Αιτωλίας 3 & Μεσογείων, Αμπελόκηποι, ισόγειο, από 16 Αυγούστου, ΔΕ-ΠΑ, ώρες 5-9 μ.μ.)

Τιμή εισητηριου: 10 ευρω

Σχόλιο LLS
Θέληση, επινοητικότητα,αντεπίθεση,τεχνολογία,τέχνη,ευαισθησία,θραύση του πιο φυσικού αυτονόητου .Τι παραπάνω σημαίνει αριστερά τον 21 αιώνα;

Τερατογενέσεις σε ένα κόσμο χωρίς Αλήθεια

Το είδαμε και αυτό


Ένας υποτιθέμενος πρωτοποριακός καλλιτέχνης που απολαμβάνει αυτές τις γνώριμες αριστεροδεξιές συναινέσεις που υλοποιούνται με προνομιακές προσβάσεις σε μεγάλες εκθέσεις κρατικής προστασίας, προβαίνει σε μια δήλωση προερχόμενη από το κοινωνικό στερεότυπο στρατοπέδου.

Όποια «κουνιέται» τα θέλει κατά βάθος και άρα ο εκάστοτε βιαστής νομιμοποιείται να επέμβει γιατί εκπληρώνει τον αδήλωτο πόθο της λεγάμενης.

Τώρα αν το «κουνιέμαι» σημαίνει για κανένα κάφρο κάνω τηλεοπτικές εκπομπές ταξιδιών στην ΝΕΤ, και άρα καμιά δεκαριά ζωντόβολα ορμήσουν στην Μάνια και την πάρουν καμία παρτούζα χωρίς την θέληση της δεν περνάει από του μυαλό του καλλιτέχνη. Γιατί ως κλασσικός υπερσυντηρητικός αντιλαμβάνεται το ερωτικό νεύμα μπλοκαρισμένο στους κώδικες της προγιαγιάς του, και την ανταπόκριση σε αυτό με κώδικες Ταλιμπάν. Όπως τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε, σιγά μην κάνουμε και αλλαγές στους τρόπους κοινωνικής συνεύρεσης.

Η δηλώσεις του ρυπαρού καλλιτέχνη, θα κοσμούν από εδώ και πέρα τον υπερασπιστικό λόγο όλων των δικηγόρων υπερασπιστών βιαστών ,δηλαδή του 2 % που τολμά να φτάσει στα δικαστήρια, και με την έννοια αυτή θα εξασφαλίσει την αθανασία και υστεροφημία που ίσως η τέχνη του δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει.

Αν ξεπεράσουμε τον χονδροειδή σεξισμό του λιγούρη ξεπεσμένου ζωγράφου, που προέρχεται απ’ ευθείας από το ΕΑΤ ΕΣΑ όπου κάποτε σε άλλους κάφρους η πολιτική στράτευση γυναικών ήταν «κουμουνισμός» και ως γνωστόν οι «κουμουνίστριες» τα κάνουν όλα και άρα πράττουμε αναλόγως, ο καλλιτέχνης έβαλε και μια ουρά για να προσδώσει και ένα κύρος στην γνώμη του.

Η «ουρά» ήταν ότι ο βιαστής είναι τουλάχιστον διαχειριστής μιας υπερχειλίζουσας μιας επιθυμίας ,σε αντίθεση με ένα κόσμο κατασταλμένης ή και ανύπαρκτης επιθυμίας. Είναι προτιμότερος ο βιασμός από την ασεξουαλική αφασία. Έτσι το ζήτημα γίνεται αισθητικό γιατί ο καλλιτέχνης αισθάνεται ασφυξία σε ένα περιβάλλον υποτιθέμενης ανυπαρξίας επιθυμιών και προτιμά την παραδρομή της βίαιης εκφοράς της επιθυμίας παρά την κενότητα.

Η απόρριψη της δήλωσης του αυνανιστή καλλιτέχνη έγινε ήδη από πολλούς και πολλές. Βέβαια τέτοια ζητήματα γίνονται σε μια πνιγηρή κοινωνική ατμόσφαιρα στερεοτύπων όπου με την καθοδήγηση της TV τα περί των φύλλων, ευρίσκονται στην ελληνική κοινωνία στο επίπεδο του 50. Βιολογισμός του κερατά, καθορισμένοι ρόλοι με αφέντες και δούλες, αντρικές και γυναικείες δουλειές, παντελόνια και φουστάνια ως σύμβολα ανδρείας, και άχραντη ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας. Ευτυχώς που η μονοτονία σπάει με την μεγαλύτερη αποδοχή της ομοφυλοφιλίας που όμως γίνεται ως εμπλουτισμός του υφιστάμενου κώδικα έμφυλης τάξης ,παρά ως θραύση και άρση του κώδικα αυτού.

Με λίγα λόγια η δήλωση του λιγουροζωγράφου , δεν γίνεται στην Στοκχόλμη που τέλος πάντων πολλά ζητήματα έχουν λυθεί, γίνεται στην Ελλάδα που είναι σαφές εδώ και διακόσια χρόνια ποια φτιάχνει τους καφέδες και ποια ασχολείται με τα παιδιά και ποιος αλλάζει λάμπες στο σπίτι.

Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με την φαινόμενη χοντρή πλευρά του ζητήματος. Θα ασχοληθούμε με την «ουρά» που έθεσε ο μπανιστιρτζής ως θεωρία της φράσης του.

Η θεωρία αυτή συμπυκνώνεται σε αυτό που ο Badiou ορίζει ως «δημοκρατικό υλισμό» ,δηλαδή ένα τρέχοντα κόσμο «σωμάτων και γλωσσών, χωρίς αλήθεια»

Ας δούμε την οπτική του εξαθλιωμένου δηλωσία.

Τα πάντα είναι μια οικονομία, σωμάτων και εκφράσεων τους .Άρα ένας κόσμος χωρίς επιθυμίες είναι ένας κόσμος που η οικονομία αυτή έχει διαταραχθεί. Ο βιασμός λοιπόν έστω και άτσαλα επαναφέρει μια ισορροπία, επανεμφανίζει την σεξουαλική πόλωση που χάνεται, γιατί αλλιώς η οικονομία, η ανταλλαγή των σωμάτων φθείρεται .

Προσπαθώ να καταγράψω το ιδεολόγημα αυτό ,στην πιο ουδέτερη εκδοχή του, ας πούμε στην πιο ισχυρή καταγραφή του για να αποδείξω ότι ακόμη και στην αισθητική του ανάγνωση το ιδεολόγημα είναι αποκρουστικό.

Είναι ο κόσμος μας ένας κόσμος «σωμάτων και γλωσσών χωρίς αλήθεια». Όντως από αυτή την θεμελιώδη γνωμάτευση εκκινεί το κακό.

Στην φράση αυτή η λέξη αλήθεια ,δεν σημαίνει μόνο νόημα, δεν σηματοδοτεί μια έλλειψη ιδεών ,συμβόλων που τροχιοδρομούν τις δράσεις. Η έλλειψη αληθείας σημαίνει την υποβίβαση της ζωής σε ένα επίπεδο οργανικής ζωής με συνείδηση, που οι ιδέες της τα σύμβολα που την νοηματοδοτούν , ορίζουν ένα κόσμο ανταλλαγών, συναλλαγών μετρήσιμων μονάδων.

Ο κόσμος μας δεν πάσχει από έλλειψη νοήματος, από έλλειψη «ιδεολογίας» ,πάσχει από την άρθρωση αυτών των νοημάτων ως αυστηρή δομή με κανόνες υπολογισμού, μιας άλγεβρας που επιμετρά τα πάντα, αφού τα πάντα είναι μετρήσιμα.

Στον κόσμο χωρίς αλήθεια , δεν υπάρχει πρόβλημα κατοχύρωσης δικαιωμάτων πχ δικαιωμάτων των γυναικών, των μειονοτήτων, κλπ. Το αντίθετο συμβαίνει. Τα δικαιώματα προκύπτουν ως μηχανισμός σταθεροποίησης των ανταλλαγών που προκύπτουν από τις νέες υποκειμενικότητες . Άρα υπόκεινται σε μια βαθύτερη λογική εξισορρόπησης ,που εγγυάται την συνύπαρξη ,εντός της οικονομίας. Τα δικαιώματα προκύπτουν ως παράγωγα της ανάγκης διατήρησης της οικονομικής ροής, και όχι ως αυτόνομες εκφράσεις μιας ανθρώπινης οικουμενικότητας. πχ οι ομοφυλόφιλοι αποκτούν δικαιώματα ακόμα και στην συντηρητική Ελλάδα, από την στιγμή που γίνονται ορατοί στην καταναλωτική αρένα ως δυναμικό target group.

Στον Badiou δεν γίνεται κριτική στα δικαιώματα per ce,γίνεται μια αποδόμηση μιας «μεταφυσικής» των δικαιωμάτων, που αναδύονται συνεχώς ως δικλείδες της οικονομίας μόνο όσο την αφορούν.

Το πρόταγμα της «Αλήθειας» ή άλλοτε της «Ιδέας» δεν έχει το νόημα άρσης των δικαιωμάτων, αλλά την κριτική ότι τα δικαιώματα αυτά τελικά δημιουργούν ένα σύμπαν αυστηρών αρθρώσεων, καταμερισμού, κατακερματισμού, ταξινόμησης, αναπαράστασης των παρόντων.

Το πρόταγμα της «Αλήθειας» έχει την έννοια διάσωσης της ανθρώπινης υπόστασης ως οικουμενικής  .

Ο κόσμος σωμάτων και γλωσσών χωρίς αλήθεια, σημαίνει την νομιμοποίηση οποιασδήποτε άρθρωσης που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως σώμα και έκφραση απλά.

Ο λαθροκαλλιτέχνης  λοιπόν, παρουσιάζει ένα επιχείρημα που μπορεί να φανεί, τεχνικά λογικό, ως προσπάθεια διατήρησης μιας «οικονομίας» των σωμάτων, μιας «μηχανολογίας» των επιθυμιών. Αν η οικονομία των σωμάτων διαταράσσεται από την άμβλυνση της επιθυμίας, τότε ας ανεχθούμε μια βίαιη επαναφορά της «ερωτικής οικονομίας» στην ομαλότητα.

Στο σχήμα του ο κόσμος είναι μια άρθρωση «μηχανών επιθυμίας» που φυσιολογικά θα διασταυρωθούν ,ένας ειδικός κόσμος ανθρώπινων ζώων (όχι ζωών), που διαβιούν στο κατώτερο οργανικό επίπεδο ,χωρίς μια διάσταση οικουμενικότητας και «αθανασίας». Δεν υπάρχει κανένα πρόταγμα υπέρβασης και εξόδου προς την οικουμένη των ανθρώπων.

Ο ελκυστικός ίσως Νιτσεϊκός βιταλισμός που προσπαθεί να μας υπονοήσει ο κάφρος αυτός, δεν είναι παρά μια βύθιση στον κατακερματισμένο κόσμο των εμπορευμάτων της οικονομίας. Η αισθητική του άποψη δεν είναι παρά η θεωρία του μπακάλη, μάλιστα χωρίς την εντιμότητα του μπακάλη.

Αν διατηρήσουμε το ερμηνευτικό σχήμα του Badiou, δεν έχει νόημα να αναμετρηθούμε με αυτήν την άποψη στο επίπεδο παραβίασης των δικαιωμάτων, γιατί ουσιαστικά το δικαίωμα στον βιασμό, είναι απότοκο της ίδιας λογικής . Ο βιαστής παραβιάζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της βιαζομένης, αλλά αρχίζει να σχηματοποιεί ένα νέο δικαίωμα ,το οποίο προκύπτει από την βιοθεωρία του κάφρου. Το υπέρτερο δικαίωμα διατήρησης και έκφρασης των επιθυμιών που ευρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι σαφές ότι στο επίπεδο αυτό δεν βγαίνει άκρη.

Η συζήτηση στην βάση ανθρώπινων δικαιωμάτων, αν οι άνθρωποι είναι μόνο σώματα και γλώσσες , δεν πάει πουθενά. Όλο θα βρίσκεται και ένας μαλάκας που θα σκέφτεται υπολογιστικά, μηχανολογικά, κατακερματισμένα για να ζητήσει και ένα νέο δικαίωμα.

Συμπέρασμα

Το υπέρτερο αγαθό που προβάλει ο μαλάκας αυτός, δεν είναι υπέρτερο ούτε αγαθό. Είναι μικρό ελάχιστο όσο και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους, ως ζώα, ως πρόσκαιρους μεταφορείς επιθυμιών, ως μονάδες μιας παγκόσμιας μηχανής εκφόρτισης που κινδυνεύει από την απουσία επιθυμίας .Και ως νέος Χίτλερ ονειρεύεται να αποκαταστήσει μηχανικά την ισορροπία που υπάρχει ως φαντασίωση στο κεφάλι του. Το κακό με αυτόν τον μαλάκα είναι ότι δεν υπάρχει και η ανάλογη πίεση και ήττα που υπέστη ο Χίτλερ , έτσι ώστε να μας απαλλάξει εκούσια από την στερούμενη από οποιαδήποτε αλήθεια παρουσία του.

ΥΣ
Την έννοια του δημοκρατικού υλισμού και την κριτική στα δικαιώματα ,υποκλέψαμε με αυτονόητο δικαίωμα παράφρασης από τα Logics of Worlds και St.Paul του Badiou

Συνδέσεις
Δήλωση Τομέα Γυναικών Σύριζα