Wednesday, July 7, 2010

Θεολογία και Αριστερά.Μέρος Δεύτερο.Α,Badiou


Τον Σεπτέμβριο του 2002 έγινε το συνέδριο «Ontologies in Practice» στο Πανεπιστήμιο της Virginia.Μια σειρά αριστερών διανοούμενων όπως οι Negri,Eagleton,Zizek, Critsley συνδιαλέγονται με τους πιο δραστήριους αγγλοσάξωνες θεολόγους για τα τρέχοντα ζητήματα της κοινωνικής θεωρίας και πράξης. Τα πρακτικά του τόμου αποκαλύπτουν μια πολύ ενεργή θεολογική διανόηση η οποία είναι απολύτως εξοικειωμένη με τα τεκταινόμενα της αριστερής προβληματικής και εννοιολόγησης. Αν για μας η θεολογία εξαντλείται σε θρηνωδίες του Γιανναρά για την «χαμένη Ελλάδα» οι τις αναπόδεικτες θεωρίες του Ράμφου για την πηγή των προβλημάτων μας σε θεολογικές έριδες του μεσαίωνα, στην δυτική Ευρώπη η θεολογία ιδίως του ρεύματος “Radical Orthodoxy” αναμετριέται με την ψυχανάλυση, την κοινωνική επανάσταση, το «πλήθος» ,το «Συμβάν» ,την «πράξη» και δεν τα πάει άσχημα.


Το χαρακτηριστικό αυτής της δραστήριας θεολογίας δεν είναι ότι αντιπαρατίθεται με την υλιστική αριστερά σε θέματα θρησκείας ή λατρείας ,αλλά ότι την εγκαλεί ως περίπου ατελή .Εκκινώντας από την θέση ότι η κοινωνική αλλαγή δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί σε μια μηχανική αλλαγή οικονομίας οι θεολόγοι του τόμου όντας εξοικειωμένοι με τα εννοιακά εργαλεία , διατυπώνουν ένα κριτικό λόγο από την οπτική μιας καθολικής θέασης του κοινωνικού προβλήματος ,με μία διάθεση διαστολής εμπλουτισμού συμπλήρωσης . Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον διαλογικό εγχείρημα που προσφέρει μια ερεθιστική ανανέωση τόσο της αριστεράς όσο και της θεολογίας.

Μελετώντας όμως τον τόμο των πρακτικών υπάρχει μια ενδιαφέρουσα έκπληξη .Οι ριζοσπάστες θεολόγοι απασχολούνται με ένα απόντα του συνεδρίου ,τον Alain Badiou, πολύ περισσότερο από κάθε άλλο. Στις περίπου δέκα πέντε εισηγήσεις των θεολόγων ο ΑΒ προβάλει ως το βασικό αντικείμενο της μελέτης τους, των αναφορών τους, των τσιτάτων τους της προβληματικής τους. Καταπληκτικό !! Οι θεολόγοι προσπερνούν τον Σπινοζικό Negri,τον Ηθικό Χριστιανισμό του Ζιζεκ και καταβυθίζονται στον Badiou ο οποίος αντιμετωπίζεται ως μια πηγή ερεθισμού ,αντιρρήσεων και συμφωνίας από την πλευρά μιας ανήσυχης θεολογικής σκέψης.

Γιατί άραγε;

Τι είναι αυτό που κάνει τον ΑΒ τόσο ελκυστικό στους θεολόγους ,την ίδια στιγμή που ολόκληρες πλευρές του ογκώδους έργου του γίνονται αντικείμενο μιας δριμύτατης κριτικής από τα αριστερά;

Αυτήν την πλευρά του ΑΒ θα διερευνήσουμε.

Το ζήτημα μας δεν είναι να διαυγάσουμε για το τι πραγματικά εννοεί ο ΑΒ ,αυτό άλλωστε το κάνουν με μεγάλη αφοσίωση οι φίλοι του, αλλά ποια στοιχεία του έργου τον καθιστούν ερμηνεύσιμο ,προσπελάσιμο ,αξιοποιήσιμο από μια τόσο ενεργή θεολογία

Ας ξεκινήσουμε με το σχετικά μικρόν αλλά πυκνό έργο του ΑΒ “St Paul the Foundation of Universalism “.

Στο έργο αυτό ο ΑΒ αναλύει την περίπτωση του Παύλου ως ένα υπόδειγμα, του υποκειμένου που ανατοποθετείται επαναπροσδιορίζεται επαναστατικά ,σε μια συγκυρία που θεμελιώνεται σε ένα Συμβάν.

Ο Παύλος αναλύεται τόσο ως πρόσωπο αλλά και ως θεωρητική παρακαταθήκη που αναστρέφει όλες τις υφιστάμενες θεωρήσεις όλους τους υφιστάμενους «λόγους» , τις ρητορικές στρατηγικές , τις κυρίαρχες αφηγήσεις της εποχής του.

Η ιδιαιτερότητα του ΑΒ δεν οφείλεται στην απασχόληση του με τον Παύλο, άλλωστε αυτό έχει γίνει από πολλούς πριν από αυτόν, αλλά γιατί αυτό γίνεται από την οπτική γωνιά ,από την σκοπιά , του ίδιου του Παύλου νοούμενου μέσα από την ανάγνωση του Παζολίνι που ο ΑΒ αποδέχεται «ενός επαναστάτη μαχητή της Γ’ Διεθνούς». O AB ανακαλύπτει το χειρόγραφο ενός σεναρίου του Παζολίνι , που ποτέ δεν έγινε ταινία , και το αποδέχεται πλήρως ως μια μεταφορά στα σημερινά μιας επαναστατικής προσωπικότητας. Όλες οι κινηματογραφικές συμβάσεις και μετωνυμίες γίνονται αποδεκτές.

«Για μένα ο Παύλος είναι ένας ποιητής στοχαστής του συμβάντος, αλλά και κάποιος που ασκεί και ορίζει αυτό που θα ορίζαμε ως αγωνιστή μαχητή. Προσκομίζει ολόκληρη την ανθρώπινη συνθήκη που με γοητεύει ,καθώς ορίζεται από την γενική ιδέα μιας τομής, μιας αναστροφής , αλλά και από την πρακτική της που είναι η υποκειμενική υλικότητα αυτής της ρήξης» Stpl p 2

Στον Παύλο ο ΑΒ βρίσκει συμπυκνωμένη την προβληματική της «οικουμενικής μοναδικότητας» ( universal singularity) την οποία ο ίδιος παραθέτει σε τέσσερεις όρους

1.-Το χριστιανικό υποκείμενο δεν προϋπάρχει του Συμβάντος που το ίδιο διακηρύσσει (Την Ανάσταση).Έτσι όλες οι εξωτερικές συνθήκες της ύπαρξης ή ταυτότητας του είναι εναντίον του. Έτσι θα αναγκαστεί να υπάρξει ή ως ‘Έλληνας (σοφός) ή ως Εβραίος (περιτομημένος) .Αυτή είναι και η δομή των λόγων πλαισίων (Discourse ) που τον περιβάλλει (είναι τρεις , η Ιουδαϊκή ,η Ελληνική ,η νέα) .Δεν θα χρειαστεί να είναι από αυτή η την άλλη κάστα, (θεωρία της ισότητας προ της Αληθείας) ή αυτού η του άλλου φύλου (θεωρία της γυναίκας)


2.-Η Αλήθεια είναι εντελώς υποκειμενική (είναι η τάξη μιας διακήρυξης που επιβεβαιώνεται από την συνθήκη του Συμβάντος) .Έτσι κάθε η υποταγή του υποκειμένου, νοείται εντός ενός νόμου για το οποίο αυτό είναι αντίθετο. Θα χρειαστεί να προχωρήσει αμέσως σε μια ριζική κριτική του Ιουδαϊκού Νόμου ο οποίος έγινε άκαιρος και επικίνδυνος και κατά του Ελληνικού Νόμου ο οποίος συνιστά μια υποταγή σε μια κοσμική τάξη , που δεν είναι παρά μια «μάθηση» άγνοιας για τους δρόμους της απελευθέρωσης.


3.-Η πίστη στην διακήρυξη του Συμβάντος είναι κρίσιμη για την αλήθεια ως διαδικασία και όχι ως φαντασίωση. Για να αναλύσουμε αυτόν τον άξονα είναι ανάγκη να σκεφτούμε τρεις συνθήκες :


Κατ’ αρχάς μια που ονοματίζει το υποκείμενο από την οπτική της διακήρυξης ( της πίστης ή «καταδίκης») δεύτερον μιας που ονοματίζει το υποκείμενο από την κατεύθυνση της μαχητικής του πίστης (αγάπης νοούμενης και ως φιλαλληλίας ) και τέλος μιας συνθήκης που ονοματίζει το υποκείμενο σύμφωνα με την δύναμη της μετάθεσης – απομάκρυνσης που υφίσταται από την πλήρωση της Αληθείας (ελπίδας που νοείται και ως βεβαιότητα)


4.-Μια Αλήθεια που είναι αφ’ εαυτής διαφορετική από την κρατούσα , πχ της αλήθειας του Ρωμαϊκού κράτους. Αυτό σημαίνει αυτή εξάγεται αποσπάται από τα στοιχεία της οργάνωσης του κράτους. Η υποκειμενικότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν την εξαγωγή-απόσπαση συνιστά την απαραίτητη απόσταση από το Κράτος και από ότι συνιστά την συνείδηση των ανθρώπων : τον μηχανισμό εδραίωσης της κοινής γνώμης. Ο Παύλος μας διδάσκει να μην δίνουμε σημασία στις γνώμες .Η αλήθεια είναι μια διαδικασία και άρα κανείς δεν πρέπει να την αντιπαραβάλλει με δεδομένες γνώμες σ.14,15 (Stpl)

Προφανέστατα ο ΑΒ δεν είναι χριστιανός ,αλλά με το παράδειγμα του Παύλου επανατοποθετεί , επανακαθορίζει , προσδιορίζει το δικό του σύνθετο έργο για την επαναστατική πολιτική.

Ωστόσο όμως εδώ αναφαίνεται και η ιδιαίτερη αμφισημία του έργου του. Ο στοχασμός του είναι ο στοχασμός από την πλευρά του υποκειμένου, του επαναστάτη , του εξεγερμένου. Το έργο του έχει μια μοναδική γωνία θέασης που προϋπάρχει καταστατικά ,θεμελιακά ,προκαταρτικά. Και αυτή η γωνία θέασης είναι το κλειδί μιας ερμηνείας και αξιοποίησης του έργου του. Αλλιώς η αντί- δημοκρατική αντί-κρατική αντί-συνδικαλιστική αντί – οικονομική κλπ οπτική του δεν γίνεται κατανοητή.

Στον Badiou λοιπόν ο στοχασμός ανελίσσεται από την πλευρά του επαναστάτη μαχητή , υπό το «φως» μιας διαδικασίας Αληθείας που καταστατικά είναι εναντίον μιας εμπειρικής παροντικής επαλήθευσης. Όπως ο Παύλος, ο ΑΒ, ως κοινωνός ενός προηγηθέντος συμβάντος , δεν ενδιαφέρεται για την καθεστηκυία δοξασία αλλά είναι αενάως σε μια οπτική ρήξης με αυτήν. Με κάποια έννοια η οπτική του ΑΒ έχει ορίσει εκ των προτέρων μια σειρά από αντιθέσεις.

Η αντί-δημοκρατικότητα του ΑΒ είναι μάλλον μη διαπραγματεύσιμη εκτός του συνόλου της αρθρωμένης σκέψης του. Δεν είναι πολιτειακή αντι-δημοκρατικότητα είναι ηθική , σχεδόν «δογματική» από την πλευρά του επαναστάτη μαχητή είναι μια «υποκειμενική» στάση. Με την έννοια αυτή μάλλον η έγκληση του ΑΒ για τις αντιθεσμικές προτιμήσεις του ,όταν γίνονται αποκομμένες από το λοιπό του έργο, είναι μάλλον παραπλανητικές.

Όμως αυτό που μάλλον συμβαίνει και καθιστά τον ΑΒ τόσο γοητευτικό στους θεολόγους ,είναι ότι καθώς διαπραγματεύεται το Αριστερό Υποκείμενο με ενδελέχεια τελικά βαθαίνοντας την ανάλυση του , προσανατολίζεται σε μια αυθεντική αδιαμεσολάβητη προβληματική του Υποκειμένου ως τέτοιου. Στο βάθος της ανάλυσης του ουσιαστικά η «αριστεροσύνη» θαρρείς ότι απλώς γεμίζει, φορτίζει τα στοιχεία μιας άρθρωσης ,που έχει σταθεροποιηθεί ήδη ως μια πλήρης ηθική του υποκειμένου. Ως εάν η κομμουνιστική ιδέα να προσκομίζεται εκ των υστέρων ως η απαραίτητη οικουμενικότητα , η επανάσταση ως μια μετωνυμία του Συμβάντος Ανάσταση κλπ.

Αν υποθέσουμε ότι κάποιος διαβάζει το St Paul ως αρχικό κείμενο μιας στοχαστικής χρονολογικής γραμμής (αντιστρέφοντας την πραγματικότητα) τότε υπάρχει η εντύπωση πως ο ΑΒ εδώ αρχειοθετεί αρμονικά τα στοιχεία της σκέψης του, και με απλές μετωνυμίες «δημιουργείται» ο πολιτικός ,αριστερός ΑΒ. Αν και οι αρμόδιοι θεολόγοι του καταλογίζουν ότι «κατασκευάζει» ένα δικό του Παύλο, ωστόσο νομίζω ότι αν το έργο αυτό μεταφραστεί θα ήταν ένα θαυμάσιο βιβλίο εισαγωγής στην Θεολογία. Ευτυχώς που οι δικοί μας θεολόγοι καθεύδουν κρυμμένοι στα φουστάνια του κάθε Χριστόδουλου αλλιώς θα είχαμε πολύ ωραία σκηνικά. Η γοητεία που ασκεί ο Παύλος στον ΑΒ είναι υπερχειλίζουσα, που τελικά μάλλον τον παρασύρει σε ένα μεταμοντέρνο θεολογικό οίστρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι θεολόγοι της Radical Orthodoxy βρίσκουν ότι η οντολογία του είναι σχεδόν πλήρης που μόνο με την αποδοχή της έννοιας της Θεϊκής Χάριτος γίνεται μια πλήρης χριστιανική οντολογία. Αξίζει να σημειωθεί πως στο St Paul ο ΑΒ διερευνά σε βάθος την έννοια της «Χάριτος» αφυδατωμένη από την θεϊκή προέλευση ,αλλά πλήρη ως προς το μετασχηματιστικό της περιεχόμενο . H θεμελιακή αναζήτηση του ΑΒ για την συνειδησιακή μεταβολή , το άλμα της σκέψης βρίσκει ένα μεγάλο ενδιαφέρον στην προβληματική του Παύλου για την «δωρεά» και την «χάρι». Οικειοποιούμενος τις έννοιες προχωρά και υπογραμμίζει

«Ότι ονομάζεται «χάρις» είναι η ικανότητα του πλήθους να υπερβεί το όριο του, ένα όριο το οποίο έχει εντολέα του τον νόμο ως νεκρό σημείο. Το δίπολο χάρις-νόμος ορίζει το όρια του πλήθους»stpl 78.

“Χάρις σημαίνει ότι η σκέψη από μόνη της δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η μοναδική Ολική ευθύνη μιας βίαιης ζωής ,για την ανακάλυψη μιας νέας σύνδεσης σκέψης και πράξης. Η σκέψη μπορεί μόνο υπερβεί την αδυναμία της μόνο με την βοήθεια κάποιου πράγματος που υπερβαίνει την δεδομένη τάξη της σκέψης»stpl 85

Τέτοιου τύπου αξιοποιήσεις της Παυλικιανής τυπολογίας υπάρχουν πολλές στο βιβλίο. Με κάποιον τρόπο τα θεμελιακά στοιχεία της θεολογίας αυτής «νόμος» «χάρις» «πίστη» «έργο» είναι αρκετά για τον ΑΒ να τα επανεισάγει στην δικιά του στοχαστική γραμμή.

Είναι αδύνατο να αξιολογηθεί μια τέτοια προβληματική, ωστόσο θα σημειώσουμε το απόσπασμα του Ζιζεκ:

«ο ΑΒ μπορεί να θεωρηθεί και ως ο τελευταίος μεγάλος συγγραφέας της Γαλλικής Καθολικής δογματικής παράδοσης που άρχισε με τον Pascal ,και συνεχίστηκε με τον Mellabranche” Thpol σ 105

Ακόμη o T.Eagleton σημειώνει:

«Η σκέψη του Badiou τελικά στρέφεται με τον ίδιο τρόπο προς την ετερότητα όπως κάνουν μερικοί από αυτούς που αντιμάχεται τους οποίους ξανασυναντά σε ένα απόλυτα αντι Καντιανό πεδίο όπου δημιουργείται ένας εξ’ αποκαλύψεως μη αναγώγιμος, ανεπίστρεπτα μοναδικός ,συμβαντικός , συγκροτητικός του υποκειμένου χαρακτήρας της Αλήθειας.» (σημείωση LLS αναφέρεται στην αντιφατική θεωρητική σχέση του με τον αντίμαχο του στην «Ηθική» Levinas) Thpol 105-106

Άλλωστε η δομή, η σχεδόν μαθηματική αρχιτεκτονική του έργου του ΑΒ για το υποκείμενο εμπεριέχει ήδη τις πιο προωθημένες χριστιανικές σταθερές

-Το Συμβάν ως οριακό ,ιστορικό, που καθορίζει πριν και μετά

-Η Αλήθεια ως απόλυτα υποκειμενική, ως διαδικασία πέραν του Νόμου

-Η επαναστατική εγκαθίδρυση ενός νέου λογο-πλαίσιου (discourse) εντός του οποίου το επαναστατών υποκείμενο σταθεροποιείται.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τον τόμο ,τα οποία οριοθετούν αυτήν την εκλεκτική συνάφεια του ΑΒ με την θεολογία

Η R.M.Swartz αναφέρει

«Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους , την Λακανική κληρονομιά στον ΑΒ και την φαινομενολογία του Levinas θα αποδείξω ότι και οι δύο μοιράζονται την ίδια θεολογική δομή»Thpol 106

Στην παρέμβαση αυτή ,η εισηγήτρια διαπιστώνει ότι η προβληματική του ΑΒ για το Συμβάν είναι τόσο θεολογικά γόνιμη έτσι ώστε με ασφάλεια μπορεί να συσχετισθεί όχι με την Ανάσταση ,που ο ίδιος αναφέρει, αλλά με την Αποκάλυψη μεταφέροντας ολόκληρη την προβληματική του από τον Παύλο , στον Μωυσή.

Σε άλλες αποστροφές αναδεικνύονται ανεκδοτολογικού τύπου δεδομένα με πολύ αιχμηρή στόχευση. Πχ Αν και στην «Ηθική» του ο ΑΒ αναμένει την «εξόρυξη» του Συμβάντος και από τις περιοχές της τέχνης, της πολιτικής είναι τυχαίο πως το μοναδικό δοκίμιο του που αρμονικά ταξινομεί τα Συμβάντα τελικά προέρχεται από τον πυρήνα της Χριστιανικής θεολογίας. Ακόμη πως αξιολογείται ότι το πρώτο ιστορικό Συμβάν που καταγράφεται είναι ακριβώς από την Χριστιανική θεολογία.

Οι C.Davis P,A Riches αποδέχονται μεθοδολογικά το συμβάν στην δομή που ο ΑΒ προσδιορίζει με δομικά υλικά με την Πίστη- Fidelity, την Δυναμοποίηση –Forcing και την Ονοματοποιούσα Παρέμβαση –Nominating Intervention. Σε μια πλήρη ανάλυση του κοινωνικού προβλήματος εμπλουτισμένου από μια Χριστιανική Σωτηριολογία , θεωρούν την Μπαντουική εννοιολόγηση του Συμβάντος ως επαρκή, πλήρη για την δόμηση του εγχειρήματος τους. Σε μια αξιοποίηση αυτής της προβληματικής το Συμβάν μετονομάζεται ως «μετά-νοια» στην αρχαιοελληνική ετυμολογία και ανάλυση.

Ο κύριος εκφραστής της Radical Orthpdoxy J.Milbank ,και συνομιλητής του S.Zizek αναφέρει

«ο Badiou δεν αναδεικνύει ,όπως ο Derrida , την πολλαπλότητα των θρησκειών, αλλά την μοναδικότητα της απόλυτης θρησκείας ,του Χριστιανισμού, η οποία αναδύθηκε ως το συμβάν που απολαμβάνει οικουμενικής αναγνώρισης. Το συμβάν της καθολικής αγάπης , της νίκης της ζωής επί του θανάτου , της παγκόσμιας συγνώμης και συμφιλίωσης, μιας νέας κοινωνικότητας που βασίζεται στην αμοιβαία αποδοχή αυτής της προσφοράς» σ 403 Thpol.

Συμπέρασμα

Η σκέψη του ΑΒ δεν είναι ούτε απλή ούτε γραμμική και μάλλον δεν προσφέρεται για κανένα μονοσήμαντο «Μπαντουισμό» και πολύ περισσότερο για κανένα υστερικό «αντι Μπαντουισμό» . Οι θεολόγοι βρίσκουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον σ’ αυτήν, αλλά και στο ημέτερο ιστολόγιο αρχίζουμε να βρίσκουμε κάποια πολύ ερεθιστικά σημεία για τα οποία επιφυλασσόμαστε. Και θα δούμε ότι πλευρές της σκέψης του μπορούν αξιοποιηθούν από την σύγχρονη μεταρρυθμιστική αριστερά (surprise!) . Οψόμεθα.

Αναφορές
-St Paul. The foundation of Universalism. Σντμ .Stpl

-Theology and the Political . The New Debate Σντμ.Thpol

Συνδέσεις
 
Μοναδική ευκαιρία για την προσέγγιση του έργου του Badiou σχεδόν σε όλο το Radical Desire
Ωστόσο δύο κεντρικές μεταφράσεις είναι
Ανοικτό σεμινάριο τού Αλαίν Μπαντιού (2009-2010)
Μετάφραση από το έργο Peter Hallward για τον Badiou
 
Από το LLS
A.Negri και Ιωάννης Δαμασκηνός
Αριστερά και Θεολογία .Μέρος Πρώτο
Πολιτική Θεολογία.Αποφατισμός.Νεοφιλελευθερισμόςl
 
Ακόμη
Theology-Political-New-Debate
Saint-Paul-Foundation-Universalism
To θεολογικό ρεύμα Radical Orthodoxy

24 comments:

Νοσφεράτος said...

αμαν μ αυτονα τον Μπαντιου ..Αμαν

Left Liberal Synthesis said...

Ελα ντε εδώ οι μισοί θεολόγοι ασχολούνται μαζύ του .Κάτι μάλλον έχει να πεί.Οψόμεθα

ΣΠΙΘΑΣ said...

1) ..-Η πίστη στην διακήρυξη του Συμβάντος είναι κρίσιμη για την αλήθεια ως διαδικασία και

**όχι ως φαντασίωση.

Για να αναλύσουμε αυτόν τον άξονα είναι ανάγκη να σκεφτούμε τρεις συνθήκες :


Κατ’ αρχάς μια που ονοματίζει το υποκείμενο από την οπτική της διακήρυξης ( της πίστης ή «καταδίκης») δεύτερον μιας που ονοματίζει το υποκείμενο από την κατεύθυνση της μαχητικής του πίστης

*(αγάπης νοούμενης και ως φιλαλληλίας)

και τέλος μιας συνθήκης που ονοματίζει το υποκείμενο σύμφωνα με την δύναμη της μετάθεσης – απομάκρυνσης που υφίσταται από την πλήρωση της Αληθείας

(ελπίδας που νοείται και ως βεβαιότητα)


4.-Μια Αλήθεια που είναι αφ’ εαυτής διαφορετική από την κρατούσα , πχ της αλήθειας του Ρωμαϊκού κράτους. Αυτό σημαίνει αυτή εξάγεται αποσπάται από τα στοιχεία της οργάνωσης του κράτους.

**Η υποκειμενικότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν την εξαγωγή-απόσπαση συνιστά την απαραίτητη απόσταση από το Κράτος και από ότι συνιστά την συνείδηση των ανθρώπων :

**τον μηχανισμό εδραίωσης της κοινής γνώμης. Ο Παύλος μας διδάσκει να μην δίνουμε σημασία στις γνώμες .Η αλήθεια είναι μια διαδικασία και άρα κανείς δεν πρέπει να την αντιπαραβάλλει με δεδομένες γνώμες σ.14,15 (Stpl)
.....

2. Ωστόσο όμως εδώ αναφαίνεται και η ιδιαίτερη αμφισημία του έργου του.

..Αλλιώς η αντί- δημοκρατική αντί-κρατική αντί-συνδικαλιστική αντί – οικονομική κλπ οπτική του δεν γίνεται κατανοητή.

Στον Badiou λοιπόν ο στοχασμός ανελίσσεται από την πλευρά του επαναστάτη μαχητή , υπό το «φως» μιας διαδικασίας Αληθείας που καταστατικά είναι εναντίον μιας εμπειρικής παροντικής επαλήθευσης.

Όπως ο Παύλος, ο ΑΒ, ως κοινωνός ενός προηγηθέντος συμβάντος ,

**δεν ενδιαφέρεται για την καθεστηκυία δοξασία αλλά είναι αενάως σε μια οπτική ρήξης με αυτήν.
.....

Η αντί-δημοκρατικότητα του ΑΒ είναι μάλλον μη διαπραγματεύσιμη εκτός του συνόλου της αρθρωμένης σκέψης του.

..***Δεν είναι πολιτειακή αντι-δημοκρατικότητα είναι ηθική , σχεδόν «δογματική» από την πλευρά του επαναστάτη μαχητή είναι μια «υποκειμενική» στάση.

**Με την έννοια αυτή μάλλον η έγκληση του ΑΒ για τις αντιθεσμικές προτιμήσεις του ,όταν γίνονται αποκομμένες από το λοιπό του έργο, είναι μάλλον παραπλανητικές."

Σπίθας

Ποιός Μπαντιού;
!!

Δεν "παίζεσαι", Γιάννη μου,..
δεν παίζεσαι :))

Άριστα και δέκα με τόνο.!

Left Liberal Synthesis said...

Σπίθα
Ε καλά τώρα.Ευτυχώς που καλοκαιριάτικα μας βλέπουν λίγοι αλλιώς οι συγκρίσεις σου ,θα δημιουργούσαν και στους δυο ,κάποια μικρά.....προβληματα.
καλό βράδυ

John 25aris said...

Μερικές φορές σε διαβάζω, γεμίζει το μικρό μου κεφάλι και αναφωνώ τρομαγμένος:
"Καλά πόσο μπροστά είσαι;!"!
Άντε να 'μαστε καλά!Πολλά ιστολογικά φιλιά!

Left Liberal Synthesis said...

John
Μάλλον με διαβάζεις αφού ακούσεις "Παράξενες Επαφές" και με λίγο καλό αλκοόλ.Νομίζω έτσι ΟΛΑ γίνονται πολύ προχωρημένα.
Ελπίζω βάσιμα οτι θα ανταλλάξουμε φιλιά πριν πάμε για διακοπές.

ΣΠΙΘΑΣ said...

Δεν τίθεται θέμα συγκρίσεων, άρα ούτε προβλημάτων :)

"Ο Παύλος μας διδάσκει να μην δίνουμε σημασία στις γνώμες.

-Η αλήθεια είναι μια διαδικασία και άρα κανείς δεν πρέπει να την αντιπαραβάλλει με δεδομένες γνώμες σ.14,15 (Stpl)"


Καλή σου μέρα

Μανώλης said...

Καλησπέρα, απλά να αναφέρω ότι μία από τις τελευταίες Die Zeit (στη διάθεση σου αν θέλεις) κάνει εκτενές αφιέρωμα στην παύλειο θεολογία του Badiouμ, και όχι μόνον...
Αν δεν έχεις αντίρρηση θα ήθελα να βάλω το post σου στην δική μας ιστοσελίδα (με λινκ, βέβαια).
Φιλικούς και θεολογικούς χαιρετισμούς από www.democracycrisis.com

Left Liberal Synthesis said...

Μανώλη

Καλώς Ήρθες

Μα προφανώς τα ιστολόγια είναι για αναπαραγωγή ,άρα μετα χαράς.

Δυστυχώς τα Γερμανικά μου είναι επιπέδου Ελληνικής Ταινίας του 60 ,επομένως δεν μπορώ να αξιοποιήσω το αφιέρωμα .Ωστόσο αν υπάρχει κάπιο λινκ ίσως να ξεκλέψουμε τίποτα

Αν έχεις αναφορες σε αγγλικά για την Πολιτική Θεολογία, ή σχεσεις σύγχρονες Αριστεράς και Θεολογίας θα με ενδιέφερε

Τέλος αντιχαιρετώ θερμά μόνο που η θεολογία για μας έχει κυρίως ερευνητικό και κριτικό ενδιαφέρον

celin said...

lls,οι αναρτησεις σου ειναι παντα συναρπαστικες κ μοναδικες.
Αν κ δεν τα καταλαβαινω ολα,θελω να ειμαι ειλικρινης,
κ δεν το λεω αυτο ως μομφη προς εσενα,αντιθετως,εχω επανειλημμενως γραψει οτι οι διανοουμενοι δεν οφειλουν να εκλαικευουν τη γραφη τους για να γινονται κατανοητοι σε ολους,κατι τετοιο δε θα ωφελουσε ουτε αυτους ουτε τους αναγνωστες τους.

Συμφωνα λοιπον με αυτα που καταλαβαινω,
οταν γραφεις,

". Η γοητεία που ασκεί ο Παύλος στον ΑΒ είναι υπερχειλίζουσα, που τελικά μάλλον τον παρασύρει σε ένα μεταμοντέρνο θεολογικό οίστρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι θεολόγοι της Radical Orthodoxy βρίσκουν ότι η οντολογία του είναι σχεδόν πλήρης που μόνο με την αποδοχή της έννοιας της Θεϊκής Χάριτος γίνεται μια πλήρης χριστιανική οντολογία",

..εννοεις οτι ο λογος του Μπαντιου ειναι μεσσιανικος,οτι η εννοια του Συμβαντος ειναι μεταφυσικη,
ταυτιζοντας ετσι σχεδον αμεσα τον Μπαντιου με καποιον ιεραποστολο[με καποιον αυτοαποκαλουμενο Προφητη] που θεωρει οτι κατεχει την εξ αοκαλυψεως αληθεια.
Αν η οντολογια του ειναι μια σχεδον πληρης χριστιανικη οντολογια,
εμμεσως κλεινεις το ματι στον αναγνωστη λεγοντας του "οση εγκυροτητα εχει ο λογος των Ευαγγελιων,
αλλη τοση εχει κ ο λογος του Μπαντιου,
δηλαδη,καμμια"
Τον ερευνας δηλαδη περισσοτερο ως ενα φιλοσοφικο αξιοπεριεργο/παραδοξο,διχως δηλαδη να παιρνεις τη διδασκαλια του κ πολυ στα σοβαρα.
Ετσι,τον ακυρωνεις.
Αυτο(αν ισχυει ετσι οπως το εχω καταλαβει) δεν ειναι κακο
κ το θεωρω συνεπες με την ιδεολογια που προβαλλεις εδω,

αλλωστε τι σχεση εχει η εννοια του Συμβαντος, μιας κατακλυσμιαιας εκλυσης εξεγερσιακων ροων που οδηγουν σε ανατροπες του κοσμου οπως τον γνωριζουμε μεχρι εκεινη τη στιγμη,
τι σχεση εχει αυτο με τη συζευξη φιλελευθερισμου κ Αριστερας?
καμμια.Επομενως,δεν τα λεω ολα αυτα με επικριτικη διαθεση,εισαι συνεπεστατος.

Απλα,σε μια τετοια εποχη που ολα μοιαζουν υποταγμενα στη νεοφιλελευθερη λαιλαπα,κ ολα οσα συμβαινουν τεινουν να δικαιωσουν εστω κ ετεροχρονισμενα τον Φουκουγιαμα,
βροντοφωναζοντας συγχρονισμενα οτι ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ επηλθε,
(enjoy the libertarian ride!)
σε μια τετοια εποχη λοιπον,εγω προτιμω να πιστεψω στη μοναδικη ουτοπια που εχει απομεινει.

ΥΓ Κ κατι απο Ντελεζ-Γκουαταρι,που διαισθανομαι οτι εχεις διαβασει αρκετα,κατι για τον καπιταλισμο

""Ποιος κλεβει?Οχι βεβαια ο
χρηματιστης κεφαλαιουχος ως εκπροσωπος
της μεγαλης στιγμιαιας δημιουργικης ροης,
που δεν ειναι καν κτηση κ δεν εχει
αγοραστικη δυναμη.Ποιον κλεβουν?Οχι
βεβαια τον εργατη,που ουτε καν τον
αγοραζουν,αφου η ανα-ροη η η κατανομη
των μισθων ειναι εκεινη που δημιουργει
την αγοραστικη δυναμη αντι να την προυποθετει.
Ποιος θα μπορουσε να κλεψει?Οχι βεβαια
ο βιομηχανος κεφαλαιουχος,ως εκπροσωπος
της συρροης κερδους,αφου "τα κερδη κυλανε
οχι μεσα στην ανα-ροη αλλα το ενα πλαι στο
αλλο κατα παρεκκλιση κ οχι κατα
επικυρωση της δημιουργικης ροης των
εισοδηματων".Ποση ευστροφια στην
αξιωματικη του καπιταλισμου,που ειναι
παντα ετοιμος να διευρυνει τα ιδια του
τα ορια για να προσθεσει ενα καινουριο
αξιωμα σε ενα συστημα που ειναι κιολας
κορεσμενο!"
Ντελεζ-Γκουαταρι,
Ο ΑΝΤΙ-ΟΙΔΙΠΟΥΣ"

Left Liberal Synthesis said...

Celin
Κατ’ αρχάς δεν συζητάμε καμία υπαναχώρηση της Αριστεράς σε μια αφελή «μεταφυσική του Θείου». Μιλάμε για μια γόνιμη αναζήτηση της Αριστεράς του λόγου της Θεολογίας, του προβληματισμού της Θεολογίας .
Ο Ζιζεκ ασχολείται με την Χριστιανική Ηθική, ο Νεγκρι αφομοιώνει τον Σπινόζα, και όλοι αναφέρονται στον Benjamin που συνδυάζει τον εβραϊκό Μεσσιανισμό και τον Μαρξ. Η σχετική βιβλιογραφία συνεχώς διευρύνεται. Αυτήν την βιβλιογραφία ανέδειξα και μελετώ αυτόν τον καιρό. Και προς έκπληξη μου διευρύνεται συνέχεια!!!!
Ειλικρινά είναι λάθος να δεις την οπτική μου ως ακύρωση του ΑΒ.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ!!!
Νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τον ΑΒ πολύ καλύτερα και να δω πλευρές της σκέψης του.
Εκείνο που συμπεράνω είναι ότι δεν υπάρχει κανένας κλειστός περιχαρακωμένος Μπαντουισμός. Υπάρχει ένα τρομερό πολυδαίδαλο έργο που υφίσταται αναγνώσεις. Η ταπεινή μου εντύπωση είναι ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στην σκέψη του, και ότι υπάρχουν και ηθελημένες παρεξηγήσεις για το έργο του.
Αυτό που αναφέρεις είναι ένα νόμιμο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί αλλά ΟΧΙ από το LLS ,αλλά από τους Θεολόγους που ασχολούνται μαζί του. Ακόμη και στα σχόλια έμαθα για το αφιέρωμα του Zeit.Ακόμη και στο έργο του Philipe Raynaud «Το μωσαικό της Ακρας Αριστεράς» υπάρχουν πολλοί δηλητηριώδεις υπαινιγμοί για τον ΑΒ. Δεν τους ασπάζομαι.
Το ιστολόγιο δεν είναι ένας χώρος ανακοίνωσης πορισμάτων ,αλλά ένα ημερολόγιο σκεψης, που ψάχνει. Με τον ΑΒ ασχολούμαι πολύ πρόσφατα. Νομίζω ότι έχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία ανακαλύπτω ν και ελπίζω να συγκροτήσω κάπως.

Left Liberal Synthesis said...

Celin
Συνέχεια

Αναφέρομαι στο γόνιμο σχόλιο σου για την ανάγκη διατήρησης των ουτοπιών, των ιδεωδών

Συμφωνούμε

Προκύπτουν όμως μερικά προβλήματα
Η εποχή δεν χαρακτηρίζεται από κανένα «νεοφιλελευθέρο» ιδεώδες.

Χαρακτηρίζεται από μια κυνική πραγματικότητα , η οποία λειτουργεί ως «στεγνό» ιδεώδες. Είναι μια «κενή» θηριωδία. Εδώ η αριστερά κάνει ΤΕΡΑΣΤΟ ΛΑΘΟΣ. Δεν υφίσταται αντιμαχία προς ιδέες αλλά προς πραγματικότητες που δημιουργούνται από κενό ρεαλισμό. Ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» (προσοχή ό όρος όχι η πραγματικότητα) είναι παραπλανητικός γιατί νομιμοποιεί το παρόν ως αποτέλεσμα μιας θετικής ιδεολογίας , ενώ είναι η επικράτηση της οικονομίας επί της Ιδεολογίας.Εδω μπορώ να καταλάβω τώρα τον Μπαντιού. Μόνο έτσι γίνεται κατανοητός για τον "αντι οικονομισμό "του Δεν υπάρχει «νεοφιλελευθερη» ιδεολογία, ο Φουκουγιάμα δεν απασχολεί κανένα συντηρητικό, κανείς δεν τον υπερασπίζεται για να αντιπαρατεθούμε μαζί του.

Τότε δημιουργείται μια όχι μια ανάγκη για Αριστερή Ουτοπία ,αλλά για κάθε Ουτοπία. Και από εκεί αρχίζει η περιπλοκή. Απέναντι στην σκληρότητα εσύ αντιπαραβάλεις την Κομμουνιστική Υπόθεση ,αλλά κάποιος μπορεί να θέσει την ιδέα της Πατρίδας, ή του Ισλαμ ή της Αγάπης.

Η Αριστερά δεν έχει το μονοπώλιο των Ουτοπιών!!!

Συμπέρασμα μου δεν χρειαζόμαστε απλώς μια Ουτοπία, αλλά μια «γειωμένη Ιδέα» αλλιώς το μέλλον δεν θα είναι ούτε κομμουνιστικό ούτε ισλαμικό ούτε φιλελεύθερο. Αλλά ένας «αποπνευματωμένος» κόσμος (όρος του Σεβαστάκη) που θα ασφυκτιούμε .

νοσφερατος said...

ισως θα επρεπε να ξανασκεφτουμε τον ορο ιδεολογια ..Τεινουμε να τον κατανοησουμε ως συνολο ιδεων.. Ως -δηλαδή - αυτό που ονομαζε ο χυδαιος υλισμος ''εποικοδομημα..
Ομως η ιδεολογια - και κυριως η Κυριαρχη ιδεολογια - ειναι εδραιομένη στην πραγματικοτητα

Οχι στο Πραγματικό
αλά στην πραγματικοτητα ''

Η φαντασιωση ειναι η σκηνοθεσια του πραγματικου(Λακαν)
και η πραγματικότητα ειναι τη σκηνοθετημένη ιδεολογικοποιημε΄νη φαντασιωση του πραγματικου..
με αυτή τηνεννοια ΚΑΙ ο ο κυνισμός και οαποπνευματωμένος» κόσμος '' οπως θα τον ονομαζε ο Σταυρακάκης ειναι κι αυτο μια Φαντασιωση , μια οπτική του κόσμου επικεντρωμένη στο μικρο : το εμπορευμα

ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ

νοσφερατος said...

οπως θα τον ονομαζε ο Σταυρακάκης ''

εννοουσα ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

Left Liberal Synthesis said...

Νοσφυ

Συμφωνούμε

Χωρίς να εμπλακούμε σε μια θεωρητική συζήτηση ορολογίας για μένα υπάρχει ένα πρακτικό ας πούμε καθημερινό πρόβλημα

Η σημερινή βαναυσότητα στηρίζεται σε μια τυραννία του αυτονόητου ,της πράξης , της οικονομίας .Εντός αυτής της πραγματικότητας ο ιδεολογικός λόγος είναι από μόνος του «έξοδος». Ο οποιοσδήποτε καθολικός ιδεολογικός λόγος είναι αναφέρεται στην κομμουνιστική υπόθεση είτε στην «πατρίδα» είτε στο «Ισλάμ» λειτουργεί ως ιδεολόγημα απόδρασης όταν δεν συμπληρώνεται με το πρακτικό του ισοδύναμο τώρα όχι μεθαύριο.

Η πολιτική δράση που δεν επανατοποθετεί πρακτικά το «αυτονόητο» ,εντάσσεται στο μιντιακό κύκλωμα ως άλλο ένα «ευαγγέλιο» και αυτοακυρώνεται.

Η Παπαρήγα τα λέει μια χαρά ,αν την κρίνουμε ως «ταξικό λόγο», αλλά ο λόγος της και η πρακτική της επανεισάγεται στο κύκλωμα ως μια από τις πολλές ρητορείες.No Problem

To κλειδί είναι αναζήτηση μιας «αριστερής» πραγματικότητας τώρα. Αυτοδιαχειριζόμενες εταιρείες συνεταιρισμοί, αριστερά του παραδείγματος και της καθημερινότητας. Μόνο έτσι καταπολεμιέται το «κενό» εποικοδόμημα του σήμερα.

Αλλιώς ο κίνδυνος είναι η αριστερή ρητορεία να ξεπεραστεί από άλλες βολικές ρητορείες του «ψευδο οικουμενικού» πχ Πατρίδα,Ισλάμ,Αγάπη κλπ. Δεν έχει η Αριστερά το μονοπώλιο της Μπαντουικής Ιδέας.

Αυτό είναι και το νόημα της ανάρτησης.

celin said...

lls,
λες "Νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τον ΑΒ πολύ καλύτερα και να δω πλευρές της σκέψης του."
Φυσικα κ συμφωνω οτι μπορεις να καταλαβεις τον ΑΒ καλυτερα απο εμενα η απο οποιονδηποτε αλλον επιφανειακο αναγνωστη του.

Ομως,εγω θα εξακολουθησω να πιστευω οτι αυτο που λες,
"Υπάρχει ένα τρομερό πολυδαίδαλο έργο που υφίσταται αναγνώσεις."
δεν ισχυει οσον αφορα το ιδεολογικο του στιγμα τουλαχιστον.
Δε μιλαω για την οντολογια ας που με του ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ,
γιατι την οντολογια δε μπορω να τη καταλαβω,
αναφερομαι στο ιδεολογικο του στιγμα που αποτυπωνεται με τον πιο απλο τροπο στη ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ.
Το μηνυμα εκει ειναι εξεγερσιακο,εγω διαβαζω "παρτε την εξουσια απο την αρχουσα ταξη με καθε τροπο"
Δεν θεωρω αυτο που λεω ως μια χονδροειδη απλουστευση.
Τον Μπαντιου αλλωστε δεν τον ενδιαφερουν οπως λες κ εσυ οι δημοκρατικες διαδικασιες που εγκαθιδρυθηκαν απο την αρχουσα ταξη.Κ πως να τον ενδιαφερουν?Μαοικος ηταν ο ανθρωπος επι χρονια,η συγκρουση κ η ρηξη ειναι διαχυτες στον λογο του.

Επισης λες
"Δεν υπάρχει «νεοφιλελευθερη» ιδεολογία, "
ο Χαγιεκ τι ειναι?
τα κηρυγματα του περι οικονομικης ολιγαρχιας κ εφηρμοσμενης ανισοτητας δεν ειναι το κυριαρχο ιδεολογημα σημερα?
ειτε ιδεολογια ειτε πως αλλιως λεγεται,δε ξερω,
ξερω ομως οτι κυριαρχει κ εξουσιαζει παγκοσμιως μια μικρη καστα ανθρωπων,
δεν θεωρω βεβαια οτι εχει σχεση με τον φιλελευθερισμο αυτο το πραγμα,
αυτο το πραγμα με τα ασφαλιστρα κινδυνου[ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΦΡΙΚΤΟ/ΑΝΗΘΙΚΟ ΝΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ?],με τα παραγωγα,με τους διεθνεις τοκογλυφους/μαφιοζους των επενδυτικων τραπεζων κ τους οικους αξιολογησης να διαφεντευουν τον πλανητη,
κ με τους πολιτικους παγκοσμιως σε ρολο φιλιππινεζων τους,
αυτη η πως να τη πω?μονεταριστικη χουντα?οικονομικη ολιγαρχια?τυραννια?
αυτο το πραγμα
[το λεω Πραγμα παραπεμποντας στο Λακανικο Πραγματικο γιατι πιστευω οτι με τιποτα δε μπορει να σημανθει συμβολικα]
πρεπει να ληξει.
Για μενα αυτη ειναι η μητερα των συζητησεων.Πως θα πεσει αυτη η παγκοσμια δικτατορια.

ΒΕΒΑΙΑ,
οταν λες
"To κλειδί είναι αναζήτηση μιας «αριστερής» πραγματικότητας τώρα. Αυτοδιαχειριζόμενες εταιρείες συνεταιρισμοί, αριστερά του παραδείγματος και της καθημερινότητας. Μόνο έτσι καταπολεμιέται το «κενό» εποικοδόμημα του σήμερα. "

δε μπορω να μη σου αναγνωρισω οτι το πιθανοτερο ειναι να εχεις δικιο.Γιατι αν περιμενουμε αδρανεις,μοιραιοι κ αβουλοι συναμα ενα θαυμα,η αν εξακολουθουμε να ονειρευομαστε κομμουνιστικες ουτοπιες διχως τη παραμικρη διαθεση να δημιουργησουμε ενα ΣΥΜΒΑΝ,
αυτη η φρικωδια που μολις περιεγραψα,θα ζει κ θα βασιλευει.

Σου αναγνωρισω λοιπον lls οτι μιλας πρακτικα.Για μια αριστερη πραγματικοτητα,(οσο αριστερη μπορει να ειναι)ΤΩΡΑ κ οχι περιμενοντας τον Γκοντο,ενα ΣΥΜΒΑΝ που πιθανον να μην ελθει κ ποτε.

Εκτος αν οι συνθηκες ειναι τετοιες που μας εξαναγκασουν τελικα να εξεγερθουμε.Δε μιλαω τοπικα αλλα τουλαχιστον πανευρωπαικα.
Για μενα το ιδανικοτερο θα ηταν οι λαοι της Ευρωπης να ξεσηκωθουν αυριο κ να κραυγασουν οπως ο Σεν Ζυστ στους κυβερνωντες τους
"καμια ελευθερια για τους εχθρους της ελευθεριας"
ονειρα θερινης νυκτος θα μου πεις.
Κ μαλλον θα εχεις δικιο.

Left Liberal Synthesis said...

Celin
Έχω το ακόλουθο σημείο διαφωνίας σε σχέση με τον Χάγιεκ , και την θεωρία του Νεοφιλελεθερισμού
Η διαφωνία έγκειται στο ότι πολλοί αριστεροί και υποψιασμένοι πολίτες ,αντιλαμβάνονται τις ιδέες συμμετρικά. Πχ η Αριστερά έχει την κριτική θεωρία , τον Μαρξ ,τον Μπαντιού και η Δεξιά τον Χάγιεκ. Πιστεύουμε ότι όπως ο Λένιν διαβάζει τον Μαρξ, η Θάτσερ ο Ρήγκαν διαβάζουν και εφαρμόζουν τον Χάγιεκ , τους νέους φιλελεύθερους κλπ.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη και πιο οδυνηρή αριστερή αυταπάτη.
Γιατί η δεξιά δεν έχει ανάγκη ιδεολογίας , ιδεολογία της είναι η διακυβέρνηση. Είναι η διαχείριση μιας κυβερνητικής μηχανής .Την ιδεολογία της την κάνουν οι διαφημιστές
Οι Χάγιεκ ,Νόζικ κλπ είναι συντηρητικοί στοχαστές που δεν δημιουργούν «ιδεολογία» όπως ο Ενγκελς τον διαλεκτικό ορισμό, αλλά εμπλουτίζουν την θεωρία μιας συντήρησης. Η συντήρηση όμως δεν στηρίζεται μόνο σε καταναγκασμό ή απάτη αλλά σε διαχείριση θετικών όψεων. Αρα στο έργο αυτό δεν γίνεται απολογία μιας συντήρησης αλλά μια συντηρητική διαχείριση της απαραίτητης θετικότητας που θέλει κάθε εξουσία. Ο ατομισμός ή η ελευθερία των φιλελεύθερων είναι μια διαχείριση θετικοτήτων και άρα εμπεριέχει εκ των πραγμάτων πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Πολλοί προοδευτικοί πολίτες κάνουν μια απλούστευση.
Το οικονομικό αδιέξοδο προέρχεται από την εφαρμογή του Χάγιεκ ,ως πηγή έμπνευσης των συντηρητικών. Λάθος!!!
Συνεχίζεται...

Left Liberal Synthesis said...

Συνεχεια
Ο Χάγιεκ, αλλά και ο Κευνς, μωρέ και ο Μαρξ , μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποσπασματικά ως απολογία οποιασδήποτε πολιτικής από τις εξουσίες. Για αυτό επί δεκαετίες νομίζαμε ότι «νεοφιλελευθερισμός» σημαίνει λιγότερο κράτος, μα οι αμερικάνοι ο Μπους δεν είχε κανένα πρόβλημα να βάλει όλο το κράτος στην οικονομία του. Δεν είναι Χαγιεκιανός δεν είναι φιλελεύθερος δεν είναι τίποτα. Είναι η στυγνή κυνική εξουσία. Παρένθεση έτσι γίνεται κατανοητός ο Μπαντιου που λέει πως δεν μπορεί η οικονομία να είναι πεδίο της αριστεράς Κλείνει η παρένθεση.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν το σημερινό αδιέξοδο προέρχεται από τα παράγωγα που στοιχηματίζουν σε εθνικά κράτη .Είναι ανήθικο σωστά. Αλλά χωρίς αυτά τα παράγωγα , στην φάση ανόδου τα επιτόκια θα ήταν υψηλότερα ,και τα διαθέσιμα κεφάλαια ονομαστικά μικρότερα. Τα παράγωγα τα μάθαμε στην φάση της καθόδου. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. (Και πάλι ο Μπαντιου)
ΠΧ Υπάρχει ένας αμερικάνος οικονομολόγος ο Siller (υπάρχει στο LLS) που πριν την κρίση προβληματιζόταν και πρότεινε όχι την ακύρωση των παραγώγων αλλά την δημιουργία παραγώγων που να αναχαιτίζουν κοινωνικούς κινδύνους ,χρεωκοπίες εθνών, ανεργία κλπ. Δηλαδή να σκεφτούμε μια αντίστροφη πολιτική που να μην βασίζεται στην περιστολή (ας μην γελιόμαστε λιγότερα κεφάλαια «φούσκας» είναι αντικειμενικά και λιγότερα εισοδήματα για τους αδύνατους. Παράδοξο άλλα αληθινό)
Εδώ και καιρό προβληματίζομαι δημόσια για την αξία και το κριτικό περιεχόμενο του όρου «νεοφιλελευθερισμός» .Περνάει ο καιρός και είμαι πιο πεπεισμένος . Ο όρος δημιουργεί αυταπάτες και συγχύσεις και τραγελαφικά ζητήματα (Σαμαράς, Καρατζαφύρερ είναι κάργα αντι νέο φιλελευθεροι)
Τέλος δεν ψάχνω καμία τεχνική αριστερή λύση εκτός μιας ιδέας οδηγού. Τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει .Δεν είμαι υπέρ μιας τεχνικής αριστεράς. Προβληματίζομαι όπως όλοι ανάμεσα σε μια αφελή και πολλές φορές λαικιστική αριστερά της μεγάλης «στιγμής» και μιας αριστερόφωνης τεχνοκρατίας

Νοσφεράτος said...

Συμφωνούμε

Χωρίς να εμπλακούμε σε μια θεωρητική συζήτηση ορολογίας για μένα υπάρχει ένα πρακτικό ας πούμε καθημερινό πρόβλημα

Η σημερινή βαναυσότητα στηρίζεται σε μια τυραννία του αυτονόητου ,της πράξης , της οικονομίας .Εντός αυτής της πραγματικότητας ο ιδεολογικός λόγος είναι από μόνος του «έξοδος». Ο οποιοσδήποτε καθολικός ιδεολογικός λόγος είναι αναφέρεται στην κομμουνιστική υπόθεση είτε στην «πατρίδα» είτε στο «Ισλάμ» λειτουργεί ως ιδεολόγημα απόδρασης όταν δεν συμπληρώνεται με το πρακτικό του ισοδύναμο τώρα όχι μεθαύριο.''


Λεφτ

Η Κυριαρχη ιδεολογια παντα- και τωρα - μεταμφιεζεται και γινεται ''πραγματικότητα''
ομως
απο τηνν αλλη η Ξεμαγεμένη πραγματικοτητα του σημερα γεννά αναπουφευκτα και την αναγκη επαν αμαγευσης

ετσι εξηγειται η αποδραση σε ουτοπίες απο ατμα που κατα ταλλα ειναι μια χαρά προσαρμοσμενα στην Κυνική'πραγματικοτητα''
Πραγματικοτητα - ουτοπιεςεσωτερισμός φΥΓΕς: Στο σεξ, σε ουτικές ιδεολογιες,σε εθισμους σε ακροτητες , σε ΙΣΜΟΥς ..
αΥΤΉ Η ΔΙΠΛΉ ΑΠΟΜΑΓΕΥΣΗ ΕΠΑΝΑΜΑΓΕΥΣΗ ειναι ολη η ιστορια της νεωτερικοτητας .Και επιδή η νεωτερικότητα επιταχυνεται διαρκώς μεχρις εξατμισης οπως ελεγε ο Μαρξ για τον καπιταλισμό επτιταχυνονται και οι Ουτοπίσμοθι και οι θεολογιες .. Μονο που ειναι Ουτοπίες της μιας μερας η μαλλον των 15 λεπτών

celin said...

lls
καθε φορα που συνομιλω μαζι σου,ειναι κ μια διανοητικη ασκηση!κ για να καταλαβω επακριβως τι μου λες κ για να αρθρωσω εναν αντιλογο,

αλλα η αρθρωση του αντιλογου πιστευω να καταλαβαινεις οτι δε μου ειναι αυτοσκοπος,
αντιθετως εχω ανοιχτα αυτια κ ματια για να πειστω απο οτι ο,τιδηποτε κρινω οτι μπορει να με πεισει.

"Η συντήρηση όμως δεν στηρίζεται μόνο σε καταναγκασμό ή απάτη αλλά σε διαχείριση θετικών όψεων. Αρα στο έργο αυτό δεν γίνεται απολογία μιας συντήρησης αλλά μια συντηρητική διαχείριση της απαραίτητης θετικότητας που θέλει κάθε εξουσία. Ο ατομισμός ή η ελευθερία των φιλελεύθερων είναι μια διαχείριση θετικοτήτων και άρα εμπεριέχει εκ των πραγμάτων πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία."

το παραπανω αποσπασμα το βρηκα πολυ κατατοπιστικο.Νομιζω οτι καταλαβαινω περισσοτερο απο καθε αλλη φορα που το πας οταν μιλας για συζευξη left κ liberal.K οσον αφορα τον Χαγεκ,να σου πω κατι που πιστευω,οι περισσοτεροι αριστεροι που τον επικαλουνται ως μπαμπουλα,δεν τον εχουνε διαβασει παρα αποσπασματικα.
Παντως καποια πραγματα αποσπασματικα που εχω διαβασει κ εγω ειναι αποτροπαια πραγματικα!Κ στο φτωχο μου το μυαλο,με τις ολιγαρχικες αντιδημοκρατικες αποψεις του,ειναι οντως μπαμπουλας!!

Απο τη αλλη βεβαια,κ ο Μπαντιου που θαυμαζω,δεν ειναι περισσοτερο δημοκρατης.Τι να πω,προβληματιζομαι κ εγω,αλλα χαιρομαι να διαβαζω αντικρουομενες αποψεις,να σκεφτομαι κ να προβληματιζομαι.

ΥΓ1 "(ας μην γελιόμαστε λιγότερα κεφάλαια «φούσκας» είναι αντικειμενικά και λιγότερα εισοδήματα για τους αδύνατους. Παράδοξο άλλα αληθινό)"
Εισαι σιγουρος για αυτο που λες?με αφηνεις αναυδο τωρα!

ΥΓ2 "(Σαμαράς, Καρατζαφύρερ είναι κάργα αντι νέο φιλελευθεροι)"
Ο Καρατζαφερης οταν ψηφιζει το μνημονιο του ΔΝΤ πως ειναι αντι-νεοφιλελευθερος?τα μετρα του μνημονιου δεν ειναι νεοφιλελευθερη πολιτικη?
βασικα ο Καρατζαφερης δεν ειναι σοβαρη συζητηση,οπως γενικοτερα η ακροδεξια.Εγω παντως παρατηρω μια συζευξη ακροδεξιων[Γεωργιαδης,Βοριδης κτλ]με νεοφιλελευθερεςπολιτικες.Ολοι αυτοι οταν λενε πχ να κατεβασουμε τη φορολογια στις επιχειρησεις απο το 45% στο 10% που το εχει η Κυπρος,δεν εκφραζουν το νεοφιλελευθερο ιδεωδες για μειωση του συντελεστη φορολογιας της πλουτοκρατιας στο ελαχιστο?
στην οικονομικη πολιτικη,οι ακροδεξιοι του ΛΑΟΣ ειναι νεοφιλελευθεροι μεχρις εσχατων,τους ακουω στα πανελ κ ειμαι βεβαιος για αυτο.Στα υπολοιπα εκφαρζουν τις ιδιες υποκριτικες,ανατριχιαστικες αποψεις που εχουν στο dna τους.

κ αυτη η συζευξη ακρατου νεοφιλελευθερισμου κ ακροδεξιας δεν ειναι καινουρια..βλεπε Πινοσετ..εγω πιστευω οτι αυτο ειναι το μελλον..

παντως ουτε ο Σαμαρας ειναι αντινεοφιλελευθερος.Κ αυτα που λεει για απεγκλωβισμο απο το μνημονιο ειναι τριχες κατσαρες.Αν βγει Πρωθυπουργος θα ακολουθησει πιστα τις διαταγες της Τροικας.

celin said...

"ετσι εξηγειται η αποδραση σε ουτοπίες απο ατμα που κατα ταλλα ειναι μια χαρά προσαρμοσμενα στην Κυνική'πραγματικοτητα''
Πραγματικοτητα - ουτοπιεςεσωτερισμός φΥΓΕς: Στο σεξ, σε ουτικές ιδεολογιες,σε εθισμους σε ακροτητες , σε ΙΣΜΟΥς .."

Νοσφερατε,αν καταλαβα τι λες νομιζω οτι εκφραζεις τα ιδια που λεει κ ο Σταυρακακης στο Ο ΛΑΚΑΝ Κ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ που μου προτεινες να διαβασω κ οπως σου ειπα,το θεωρω κ ενα συναρπαστικο βιβλιο.
Αυτο βεβαια δε σημαινει οτι συμφωνω κ σε ολα.Ουτε λιγο ουτε πολυ,κ οι 2 λετε το ιδιο πραγμα,οτι η πιστη στη κομμουνιστικη Ιδεα ειναι κατι σαν ιδεοψυχαναγκαστικη νευρωση,
αυτο λεει κ ο Σταυρακακης,
αυτο λες κ εσυ οταν μιλας για φυγες σε -ΙΣΜΟΥΣ.
Ε δεν ειναι κ το ιδιο πραγμα η πιστη στον Μπαντιου με τη πιστη "Στο σεξ, σε ουτικές ιδεολογιες,σε εθισμους σε ακροτητες"

Καταλαβαινω το σκεπτικο κ για να παω κ ενα βημα πιο μπροστα απο οτι θα περιμενες να κανω,δεν το αποκλειω κιολας!!
Ξερω τι σημαινει νοσταλγια,ξερω οτι ειναινα θυμασαι κ να ελπιζεις για κατι που δεν υπηρξε ποτε πραγματικα,η πιστη στο Ανεφικτο για να ξεφυγεις απο τη σκληρη πραγματικοτητα.
Τα αναγνωριζω ολα αυτα κ μεσω της αναγνωρισης,τα υπερβαινω,
ναι,ο δρομος για τη Κολαση ειναι στρωμενος απο καλες προθεσεις,
ναι,οι περισσοτεροι απο αυτους που ονειρευονται ουτοπιες,
δεν ειναι αυτο μια ενεργος θετικη Πιστη
αλλα ενας στρουθοκαμηλισμος,μια αποφυγη απο τη πραγματικοτητα.

Αλλα κ παλι,στη συνειδηση μου αυτη η παγκοσμια νεοφιλελευθερη ολιγαρχια πρεπει να καταπολεμηθει.Δε ξερω αν ειναι αυταπατη η καταπολεμηση της..αλλα ξερω πως καποιες φορες,πολλες μικρες αυταπατες μαζι ενωνονται.
Κ καταφερνουν κ δημιουργουν νεες πραγματικοτητες.
Δηλαδη,ΣΥΜΒΑΝΤΑ!!
Χιλιες φορες καλυτερα λοιπον οι Κομμουνιστικες υποθεσεις του Μπαντιου.
Κ σε τιποτα ποτε να μην οδηγησουν,
τουλαχιστον σε κανουν να κοιμασαι καλυτερα τα βραδια.
Γιατι σου συντηρουν την ελπιδα.
Κ τη χρειαζομαστε φιλε την ελπιδα σημερα

Left Liberal Synthesis said...

Nosfy
Ορθως ομιλείς
Ξεμαγεμένη πραγματικότητα, επαναμάγευση,απομάγευση, όλα αυτά θέλουν ένα εξωτερικό κριτήριο,και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η πράξη.Αλλιώς όλοι οι ισμοί είναι των 15 λεπτών ,των αριστερων συμπεριλαμβανομένων.

Left Liberal Synthesis said...

Celin
1.-Η κριτική της αριστερας στην φούσκα δεν είναι ότι δεν προσφέρει στους αδύνατους.Στην άνοδο του κύκλου προσφέρει ΣΧΕΤΙΚΑ. Η κριτική είναι ότι δεν είναι δυνατόν η ζωή να εξαρτάται από κύκλους.Δεν είναι παράδοξο .
2.-Δεν θα ήθελα να επαναλάβω τα περί Χαγιεκ ,Νεοφιολελευθερισμού.

Αλλά καταλαβαίνω πως το τοποθετείς ,και διαφωνώ καθέτως

Το σύστημα δεν αναπαράγεται γιατί είναι τόσο ικανοί να μας κάνουν να δεχόμαστε ως σωστές αντιδημοκατικές ίδέες (νεοφιλελευθερισμό)
Το σύστημα αναπαράγεται γιατί είνα ικανό να διαχειριστεί θετικές πλευρές μας (ατομο,ελευθερία κλπ) με συντηρητικό τρόπο.
Το πρόβλημα δεν είναι να αποδείξουμε οτι οι συντηρητικοί είναι αντιδημοκράτες,αλλά να καταλάβουμε πως διαχιερίζονται την θετικότητα μας.
Ασ το πω ωμά.
Δυστυχώς ο Χάγιεκ δεν είναι αντιδημοκράτης, αυτό κάνει τα πράγματα περίπλοκα.
Αλλά ούτε και ο Μπαντιου είναι πολιτειακά αντιδημοκράτης.Είναι αντιδημοκράτης σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Χαιρετώ

Νοσφεράτος said...

δεν συμφωνώ μεπολλά με τον Σταυρακάκη..

Ομως η κριτική που ασκει στον Ουτοπικό Λόγο ειναι στοχειο της Λακανικής σκεψης ..

Δεν τα λεει μονο ο Σταυρακακης... Αλά και ο Ζιζεκ αι αλλοι ..
Η ουτοπία ειναι η φαντασιωση μιας Πληροτητας που ξανακλεινεται .Ως κύκλος ..

Καιεπειδή επιδιωκει πασει θυσια αυτό το κλεισιμο εφευρισκει Αποδιοπομπαιους τραγους : ο Αλλος ειναι αυτος που μου κλεβει την απολαυση .

ο Αλλος : ειτε διοτι ειναι πλουσιος , ειτε διοτι ειναι αποκληρος (ο μεταναστης ) Ειτε διοτι ειναι ανεργος(τεμπελης) ειτε διοτι δουλευει πολύ .. Και πανω απ'ολα ο κατεξοχήν αλλος : ο Εβραιος ..