Monday, April 20, 2009

Crash


Το 1996 ο David Cronenberg προβάλει την ταινία του Crash

Πρόκειται για μια διαγώνια δειεσδυτική ματία στον πολιτισμό που παράγει η σύγχρονη αυτοκινούμενη κοινωνία ,τον οποίο όμως εξετάζει στον πυρήνα του.
Για την εξέταση αυτή ο Cronenberg βυθίζεται σε ένα ακραίο κόσμο ,ο οποίος απαρτίζεται από ανάπηρα θύματα αυτοκινητιστικών ατυχημάτων ,που βιώνουν το «μετά» του ατυχήματος ως απόλυτη σεξουαλικότητα.

Ο Cronenmberg ξεπερνά μια κοινότοπη αποστροφή προς το ατύχημα,και την ακόμα πιο κοινότοπη ψυαχαναλυτική ερμηνεία του ως “death drive” ,και διανοείται κινηματογραφικά,την Ζιζεκιανής τροπής οπτική, ο κόσμος του «μετά» το ατύχημα να είναι ένας κόσμος φετιχιστικής απόλαυσης του.
Στο Crash ανακαλύπτουμε ανθρώπους που ως θύματα ατυχημάτων απολαμβάνουν την σεξουαλικότητα ,ενσωματώνοντας την αναπηρία ως ηδονική υπερχείλιση,και πειραματίζονται με την πρόκληση νέων ατυχημάτων διευρύνοντας το ιδιόρρυθμο σύμπαν τους.

Μέταλλα,οδύνες,αναπηρίες,σεξ,απόλαυση.

Η ταινία δεν είχε και καμιά τεράστια επιτυχία και απευθύνοταν κυρίως στους φίλους του σκηνοθέτη.Τόσα χρόνια μετά μάλλον ο σοκαριστικός David Cronenberg έχει δίκιο.

Πως αλλιώς να εξηγήσεις την οδική συμπεριφορά των συμπολιτών μας.;

Πως να αιτιολογήσεις τους μανιακούς ανεύθυνους αφηρημένους τύπους που κάθονται στο μπροστά αριστερά κάθισμα των αυτοκινήτων,και βάζοντας τα χεράκια πάνω στον μεταλικό κύκλο ,αποκτούν την ιδιότητα του οδηγού.

.Αν υποθέσουμε ότι κάποιοι έχουν απελπιστεί,και είναι δημιουργικοί στην εύρεση νέων μεθόδων αυτοκτονίας,αλλά και πάλι δεν εξηγείται το φαινόμενο.

Η μοναδική εξήγηση είναι ότι ανήκουν στο σύμπαν του Crash.Κάποια ηδονή προσδοκούν ,κάτι που οι άλλοι δεν κατέχουν ,μοιράζονται ένα μυστικό μεταξύ τους,ως απολαυστική συνομωσία

Και οι συνομωτες του Crash χρησιμοποιούν όλα τα αφροδισιακά τους
Κινητά τηλέφωνα,υπερβαρα αυτοκίνητα,νεύρα τσατάλια,αλπικά σλάλομ (οι μηχανόβιοι) ,συστηματικές παραβιάσεις ,ταχύτητες καταδίωξης Παλαιόκωστα κλπ κλπ

Ο μονομανής

Το πρόβλημα με τον νεο έλληνα οδηγό είναι η μονομανία του.
Για ρώτησε το οδηγό αυτοκινήτου αν έχει καβαλήσει δίτροχο στην ζωή του;
Πότε χρησιμοποίησε λεωφορείο για τελευταία φορά;
Περπατάει στην πόλη;
Κατά 99% είναι εγκλωβισμένος στον εγκλειστικό κόσμο του τιμονιού του.
Αν ο οδηγός κυκλοφορούσε με κανένα λεωφορείο δεν πατούσε τις λεωφοριολωρίδες με τόση αναίδεια
Αν είχε υπάρξει πεζός θα είχε ιδέα οτι τα μισά φανάρια στην Αθήνα δίνουν ταυτόχρονα στον πεζό και τον οδηγό της στροφής πράσινο
Αν είχε οδηγήσει μηχανή θα καταλάβαινε την ανασφάλεια του οδηγού της που τον κάνει να υπεραντιδρά
Αυτός είναι ο οδηγός σήμερα.
Σαν τους ήρωες του Cronenberg ,μονομανής αλλά πολύ λιγώτερο ελκυστικός
Η μονομανία του τροφοδοτεί την παρανοική δολοφονική συμπεριφορά του.
Αυτόν τον τύπο ήρθε και να επιβραβευσει ο Παπαθανασίου.
Χωρίς καμιά υποχρέωση (πχ απόσυρση) του έδωσε κίνητρα για περισσότερο αυτοκινιτιστικό εγκλεισμό
Και μετά ο Οννεδίτης Στυλιανίδης κατήργησε το μοναδικό θεσμό συλλογικής συμβίωσης στους αθηναικούς δρόμους,τους λεωφοριόδρομους.Μπας και τσιμπήσει κανένα ψήφο απο το μπλα μπλα του νεοδημοκράτη ταξιτζή.
Ολοι δουλεύουν για τον πολλαπλασιασμό αυτής της μονομέρειας

Στο μεταξύ ελπίζω όλοι να ξέρουν οτι στο σινεμά λέγονται ψεμματα,ο κόσμος του Cronenberg δεν υπάρχει.

Γυρίσαμε όλοι καλά ε;

10 comments:

Greek Rider said...

Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Μια στρατηγική τόνωσης της αγοράς που προκαλεί αρνητικές συνέπειες.

Και για μένα είναι εντελώς ακατανόητο το πώς δίνουν κίνητρα να αγορά μεγαλύτερων αυτοκινήτων. Προφανώς πρόκειται για ανθρώπους που ζουν μόνο γι το σήμερα χωρίς κανέναν προγραμματισμό και στόχο.

Προχτές είδα έξω από το σούπερ μάρκετ ένα τυπάκο με μια ολοκαίνουργια χαγιαμπούσα (που τρέχει 300+ χιλ την ώρα από το εργοστάσιο), γιαλισμένη, ολοκαίνουργια, χωρίς πινακίδες κτλ Του πιάνω την κουβέντα και τον ρωτάω αν την πήρε πρόσφατα γιατί ήταν σε άριστη κατάσταση (της κούτας), όχι μου απαντάει την έχω ένα χρόνο. Τι μηχανή οδηγούσες πριν του λέω, μηχανή Ζητά μου λέει. Ωχ απαντάω και φεύγω...

Left Liberal Synthesis said...

GR
Χρονια και πολλα και δημιουργικά και καλά
Τα μετρα στηριξης της αγοράς αυτοκινήτου χωρίς απόσυρση είναι εγκληματικά (το λιγωτερο).Ασε που υποτίθεται΄λήγουν σε εξι μήνες .Δηλάδή μετα τι γίνεται.
Οσο για τις μηχανές ,ένα έχω να σου πω.Το 95 % των οδηγων αυτοκινήτων δεν έχει οδηγήσει μηχανή.Αρα είναι υποψήφιοι "ατυχηματίες"
Προσεχε λοιπόν και κρατα τις σουζες για το blogging!!

L'Enfant de la Haute mer said...

Όπως τα λέτε είναι: όποιος δεν έχει κουλτούρα δικυκλιστή, αλλά και όποιος δεν έχει μια πολύ καλή γνώση της μηχανολογικής λειτουργίας του αυτοκινήτου (και βασικές αλλά πλήρεις γνώσεις φυσικής), είναι επικίνδυνος.
Για την ταινία :
Δεν ξέρω τι εννοέις 'Η ταινία δεν είχε και καμιά τεράστια αποτυχία'.
Την είδα τότε που βγήκε και μου άρεσε πολύ. Άλλωστε πρωταγωνιστούσε και η Jane Campion, που τόσο ίδια και τόσο αλλιώτικη την είδαμε μετά στα 'Μαθήματα Πιάνου'.

Νοσφεράτος said...

εντω μεταξυ πεθανε και ο συγγραφεας:

http://nosferatos.blogspot.com/2009/04/blog-post_9993.html

Εγώ παλι θυμηθηκα μια αλλη ταινια To week end του Γκονταρ

Left Liberal Synthesis said...

L'enfant
Το ιστολογιο φημίζεται για την έφεση του σε ανορθογραφίες που αποτελουν πλεόν αισθητική αποψη αλλα Μποστ.
Ετσι η "καμμιά τεράστια επιτυχία" έγινε "αποτυχία" για να αλλάξει το νόημα,και να μπερδευτουν οι προσεντικοι αναγνωστες.Sorry....
Η ταινία ήταν καταπληκτική,μια από τις καλύτερες του.

Left Liberal Synthesis said...

Nosferato
Ναι τι συμπτωση,και μόλις έμαθα ότι ο τύπος ήταν πολύ φευγάτος.
Οσο για τον Γκοντάρ,πραγματικά δεν τον θυμηθηκα,και από ότι ανακαλω τωρα, το Week End ήταν πολύ πιο αποκαλυπτικό.
Θαυμασια υπόμνηση!!!

Tyler Durden said...

εξαιτίας ενός λάθους πριν λίγο καιρό του υπαλλήλου στο DVD club που μου έδωσε άλλη ομότιτλη ταινία έρχομαι δεύτερος στην παρουσίαση αυτής της ταινίας, που την έχω τώρα για το εγγύς μέλλον! :Ρ

Η αλήθεια είναι ότι η λαμαρίνα έχει γίνει ένα είδος φετίχ που με όλη της την κουλτούρα θυμιζει το λακανικό βλέμμα του Αλλου (ποιός νομίζεις ότι σε κοιτάει, όταν γεμάτος περηφάνεια το πατάς).

Το μηδέν στα διακόσια μας ποιός θα το πάρει, τραγουδάει πολύ πετυχημένα η Πρωτοψάλτη, μάλλον το μηδεν το σύστημα το παίρνει που για να επιβιώσει θα πρέπει κάθε τομέας του να μεγιστοποιεί τα κέρδη και να αυξάνει συνεχώς τις πωλήσεις, ασχέτως κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους.

Αλλά προς τι η συμπάθεια για τις μηχανές; Σαφώς λιγότερο καύσιμο καίνε και λιγότερο χώρο πιάνουν, αλλά δεν παύουν να αποτελούν και αυτές φετίχ και μέσο προσωπικού στάτους και φιγούρας. Ούτε αποτελούν οριστική λύση για το κυκλοφοριακό, την ηχορύπανση, την ποιότητα ζωής στην πόλη.

Left Liberal Synthesis said...

Tyler
Προφανως εδω δεν έγινε παρουσίαση της ταινίας,και καλα θα κάνεις να την παρουσιάσεις με τον τρόπο σου.
Οσον αφορά για την λαμαρίνα ως φετίχ ,νομίζω εχεις απόλυτο δίκιο.
Οσον αφορά τις μηχανές ,εχω την εντύπωση οτι στατιστικά μεταφέρουν πιο ενδιαφεροντες τύπους (ες) απο οτι τα ΙΧ.Αλλα κατα τα υπόλειπα οι ίδιες μανίες μεταφέρονται και εκεί.

Elias said...

(ελνπίζω το κατσικάκι να μην κάθησε..βαρύ) Εξοχη ταινία και εύστοχη η ανάλυση σου σύντροφε (αν και στην κουβέντα που αναπτύχθηκε αυτό το '' ενδιαφέροντες τύπους στις μηχανές'' με...μπέρδεψε !!!
Μπορεί να φταίει οτι κάποτε έπεσα με μηχανή!! Και τώρα ο μ... ανεβοκατεβαίνω με θηρίο απο το κέντρο της Αθήνας!!
Φαντάσου οτι κάποτε έγραψα( είχες σηκώσει comment τότε )για την βενζίνη ,που αποτελεί το πλεόν αναγνωρίσιμο υγρό της κοινωνικής θερμοδυναμικής: μας κινεί και μας περιστρέφει στην δίνη του καπιταλισμού,μας ενσωματώνει στις χαμένες ανθρωποώρες των δρόμων,στις μάυρες τρύπες του συστήματος...
Ο δείκτης της βενζίνης στο αμάξι,γίνεται δείκτης της κίνησης της ψυχής απέναντι στους υπόλοιπους δρομείς της ζωής...
Με γεμάτο ρεζερβουάρ, νιώθω οτι κυκλοφορώ,υπάρχω στο τελετουργικό ιερό των δρόμων...
Τελειώνει η βενζίνη και νιώθω την μελαγχολία της έλλειψης...
Αυτοκίνητο και κάυσιμό, ηλεκτρισμός και τηλεόραση, ακτινοβολία και κινητό:τα ζεύγη εμπλοκής της απόλαυσης με τους νευρωτικούς περίπατους μας στην ζωή...
Αναμονή στον δρόμο: μια ηλίθια θυσία της ζωής στον βωμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης...
Το χερι με το ακριβό ρολόι έξω απο το παράθυρο του κάμπριο και το βλέμμα της διπλανής οδηγού ,ως στιγμή ταυτοτικού ψυχαναγκασμού...
Νομάδες των πόλεων, γρανάζια στον ιμάντα του κέρδους, γίναμε η τάξη πίσω απο το παμπρίζ και χάσαμε το όψιμο στάδιο του καθρέφτη στην ζωή

Left Liberal Synthesis said...

Elias
Εκείνο το ρολόι έξω από το κάμπριο,με "σκοτώνει" καθημερινά.
Ασε που κατα 90 % πετάει τη σταχτη στον δρόμο......
Η δε ταξη του παρμπιζ,έχει κάτι από την "ταξη και ησυχία" του Παπαδοπουλου