Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι

Tribute to Saint Saver

Τα Στοιχεια του 2005 είναι απογοητευτικά.

Η Ελληνική κοινωνία μεταχειρίζεται τις γυναίκες της με ένα πλεγμα ρυθμίσεων ,που αποφέρει τα χείριστα αποτελέσματα.

Στις τελευταίες ευρωπαικές θέσεις, οσον αφορά την απασχόληση,την εξοικείωση με νέες τεχνολογίες ,και το μέγεθος της οικογένειας.

Αγορά εργασίας αποθαρρυντική,υποστηρικτικές δομές για την οικογένεια ελάχιστες,και προσαρμοστικότητα με τις νεες τεχνολογίες ανυπαρκτη.
Το δραματικό είναι οτι οι τρεις παραγοντες θα μπορούσαν να αντιστοιχίζονται τελείως διαφορετικά,πχ η μικρή οικογένεια να τροφοδοτούσε ευκαιρίες αυτομόρφωσης ,και άρα έξοδο στην εργασία.
Αλλά εδω φαίνεται ότι έχουμε ως κοινωνία παραδώσει την ελληνίδα σε ένα φαύλο κύκλο.

Ενα ασφυκτικό πλέγμα ιδεών,πεποιθήσεων, που παραπέμπει στην Ελλάδα του πενήντα, και ένα απαράδεκτα χαμηλό επίπεδο δημόσιων υπηρεσιών για την υποστήριξη της οικογένειας ,δημιουργούν το πνιγηρό κοκταίηλ.

Ας μου επιτραπεί η γνώμη πως το πρόβλημα είναι κυρίως ιδεολογικό

Η ποικιλία αξιών και η κλιμάκωση τους στην Ελληνική κοινωνία ,παραπέμπουν ευθέως σε μουσουλμανική χώρα,μόνο που αντι για τσαντόρ επιβάλλει την μίνι φούστα.
Εκτός του ενδυματολογικού κώδικα,και της πρωιμης εξοικείωσης με το άλλο φύλο ,που δεν παραπέμπει απ’ευθέίας σε ισοτιμία, όλα όσα διέπουν την αντίληψη για τους κοινωνικούς ρόλους έχουν κάτι από Καμπουλ.

Και όπως συμβαίνει με όλες τις άρρητες λειτουργικές ιδεολογίες,βασίζονται στην δύναμη του
αυτονόητου.
Στην δεδομένη κοινοτοπία,στην αυταπόδεικτη παράδωση.
Οι σιωπηλές παραδοχές,σαν και αυτές που κρατουν την ελληνική κοινωνία στην καθυστερηση,έχουν αλλεργία στην αντίρρηση,την κριτική ,την αμφισβήτηση.

Η ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας

Σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες παρατηρούμε μια σαφή τάση
Η πολυμορφία, της βασικής δομής της οικογένειας διαρκώς πολλαπλασιάζεται
Βρίσκεις ότι θέλεις
Πολυμελεις κλασικές οικογένεις,οικογένειες με παιδιά απο προηγούμενους γάμους η διαζύγια,συμβιώσεις με ή χωρίς παιδιά ,απο ενεργές η προηγούμενες σχέσεις ,μονοδονεικές οικογένιες με σχέσεις εκτός οικογένειας,μακρόχρονες σχέσεις χωρίς συγκατοικηση,παπούδες ή γιαγιαδες απόντες ή παρόντες,ομοφυλόφιλους με παιδιά .τελος πάντων ότι κατεβάσει ο νους σου.

Ταυτόχρονα όλες αυτές οι μορφές ανθρωπινης συνύπαρξης αξιολογούνται από τον βαθμό ευτυχίας που προσφέρουν από την λειτουργικότητα τους.Το περί ορέξεως ισχύει καθολικά.

Και από ότι φαίνεται ,αν κρίνουμε από τους Σκανδιναβούς,η αναδυόμενη ποικιλία βελτιώνει όλους τους δείκτες της ανθρώπινης ευτυχίας.

Στις υπανάπτυκτες κοινωνίες ,το ζήτημα της μορφής της συμβίωσης,οχι μόνο χαρακτηρίζεται από την ασφυκτική μονομέρεια,κυρίως προκύπτει από μια κοινωνική ιδεολογική δεοντολογία,που εφάπτεται με την ιερότητα.

Η ατομική επιλογή κοινωνικής συμβίωσης, προέρχεται από την σφαίρα της δεοντολογίας,και οχι από τον κόσμο της απόλαυσης.

Ο κόσμος των ιδεών,ατυπων καθηκότων,χειρονομιών,συνηθειών,παραδώσεων που τελικά καθορίζει τις επιλογές,στην καθυστερημένη ελληνική κοινωνία,διαμεσολαβείται από μια εννοια ιερότητας της οικογένειας
Δεν αναφέρομαι στην ασημαντότητα του θρησκευτικου-πολιτικού γάμου (που έχει την συμβολική του αξία) ,αναφέρομαι στην βαθύτερη υπόσταση της κοινωνικής συμβίωσης που έχει στοχεία δραματικής αλλαγής,υπαρξιακής τομής.

Η απολαυστική ηδονική πλευρά της συμβίωσης ,πνίγεται από τα κρυμμένα δάκρυα μιας ανησυχούσας μαμάς,πεθεράς,γιαγιάς κλπ.
Η δραματικότητα αυτή εμποδίζει και την συζήτηση.

Η προβολή όλων των πλουμορφικών δομων συμβιωσης προσλαμβάνεται αυτομάτως ως δεοντολογία,και μετατρέπεται ανακλαστικά ως υποψία επιβολής ενός τρόπου ζωής.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που όλες οι συζητήσεις πλέκονται.Οι εκάστοτε συντηρητικοί διαβλέπουν μια διάθεση επιβολής προτύπων.
Είναι αδιανόητη η πλοκή μιας συζήτησης ως αναζήτησης του απολαυστικώτερου για τον καθένα και καθεμία,τρόπου διαβίσωσης.

Η πολυμορφία των ανεπτυγμένων κοινωνιών δεν προσλαμβάνεται ως άνοιγμα ευκαιριών αλλα ως υποπτη δεοντολογία.

Προφανώς χεστήκαμε τι αν η ελληνική οικογένεια παραμένει στα πρότυπα του αναγνωστικού της Α δημοτικού του 60,και δεν έχουμε καμία όρεξη να αμφισβητήσουμε τις παραδοχές του τον κάθε συμπολίτη.
Απλως επισημαίνουμε οτι η δεοντολογία ανήκει στην συντήρηση και η αναζήτηση της ευτυχίας και απόλαυσης στην ανατροπή της.

Η ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας στην Ελλάδα,μλοκάρει απ’ευθείας την συζήτηση.

Η καταναλωτική εμπλοκή στα στερεότυπα

Επανερχομαστε στα στοιχεία
Η Ελληνίδα,είναι άνεργη,μένει σπίτι φροντίζοντας την μικρωτερη ευρωπαική οικογένεια,και δεν θέλει να ξέρει από νέες τεχνολογίες.
Το προβλημα είναι πως εντός αυτού του φαύλου κύκλου λειτουργεί και όλη η κατανάλωση,και ο μεγαλύτερος θεσμός διαμεσολαβησης της ,η τηλεόραση.
Η δημόσια εικόνα της ελληνίδας είναι αφόρητα περιορισμένη

Προβάλλονται καμιά δεκαριά τύποι γυναικών,αφόρητα όμοιες μεταξύ τους,με ένα μανιακό τρόπο,και τα αποτελέσματα ειναι γύρω μας.

Οι ρεπλικες της Μενεγάκη,της Μπηλιως,της Τρεμη,της Παναγιωταρέα,της Πάνια, της Φλέσσα,της Σκορδά,της Χουκλη ,της Δρουζα,κλπ είναι δίπλα μας.
Η εμμονή στα στερεότυπα δεν αφορά ,ένα τύπο,αλλά η στερεολαγνεία αφορά όλους τους τύπους.
Το ίδιο προφανως αφορά και τους άντρες,αλλα σήμερα μιλάμε για γυναίκες.
Η τηλεόραση δεν επιβάλει μόνο ένα τύπο νοικοκυράς,αλλα όλους τους τύπους με μια φορμαλιστική στενομυαλιά επιπεδου Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού.
Ωστόσο η τηλεόραση απευθύνεται κυρίως σε ένα συγκεκριμμένο μίγμα πληθυσμού
Και τι λέει σ’αυτές τις γυναίκες;
Κατ’αρχάς λέει ότι υπάρχουν στυλ,τύποι,νόρμες

Η τηλεόραση πριν να επιβάλει πρότυπα,επιβάλει την ιδέα ότι υπάρχουν πρότυπα.

Η διαστροφική επαναληψιμότητα,δημιουργεί ακριβώς την περιοριστική έννοια του προτύπου.
Το αποτέλεσμα είναι ότι και η αμφισβητισιακή διάσταση αναδύεται και αυτή από την τηλεόραση.Ο κουκουλοφόρος είναι ο αμφισβητίας ως τηλεοπτικό προιόν.Εχει νόημα μόνο ως τέτοιο.(Οκ αυτή ειναι αλλη συζήτηση)

Η ελληνίδα λοιπόν σήμερα,αφού έχει φάει το «πακέττο» της ιερής επιλογής της οικογένειας,υφίσταται και την προπαγάνδα της τηλεόρασης (δίπλα από την παραλογοτεχνία)

Και τι λέει αυτή η προπαγάνδα;
Η καλη οικογενειάρχισα είναι σαν Μενεγάκη, η σοβαρή επαγγελματίας σαν την Τρέμη, η τρελλή σαν την Πάνια, η φιλοσοφούσα σαν την Φλέσσα, κλπ κλπ
Αρα και η δυσανεξία των γυναικών εντάσεται σε μια τηλεοπτική φόρμα,μια επικοινωνιακή ρουτίνα.
Η διαμαρτυρόμενη Ελληνίδα,εχει και αυτή ένα κώδικα

Η απαξία της εμπρακτης και διανοητικής αμφισβητησης

Ανακεφαλαιώνουμε
Ιερή οικογένεια,ισχυρά ιδεοληπτικά πρότυπα,αλλα και δυσανεξία , δυσαρέσκεια ,ασφυξία για τις Ελληνίδες .
Στην συνθήκη αυτή ο φαύλος κύκλος δεν σπάει.
Η πρωταρχικότητα στην οικογένεια,χωρίς κοινωνικές δομές υποστηριξης,με αντρικά πρότυπα μεταξύ καλοκάγαθου βοσκού Βόγλη και καψουροδολοφόνου Φούντα,φέρνει 1-2 παιδιά,και μετά όλα είναι απλά,Εγκλεισμός, εσωστρέφεια.Ποια νέα τεχνολογία;
Που είδατε στην τηλεόραση ελληνίδα εξοικειωμένη με κομπουτερ (καλά καλέ εξαιρούνται όλες οι διαμόνιες θυληκες blogger!!!!! και ολες οι τρομερές φιλενάδες!!!!)

Εδω όμως επισέρχεται και ένας παράγοντας που αφορά γενικώτερα τις προοδευτικές αριστερές ιδέες.

Για λόγους που δεν είναι της ώρας, η αμφισβήτηση στην Ελληνική κοινωνία σπάνια έχει τον χαρακτήρα της θεωρητικής επινόησης,αλλά αναφέρεται κυρίως στην θυμική αγανάκτηση.Η αμφισβήτηση είναι ακατέργαστος θυμός.

Ακόμη παρατηρείται μια ροπή προς ρητορικούς αντικονφορμισμούς που αξιολογούνται από την ένταση τους και μόνο.Λείπουν δραματικά οι έμπρακτες θετικές πραγματοποιήσεις αριστερών οραμάτων (συναιτερισμοί,αυτοδιαχειρίζόμενες εταιρείες κλπ)

Στο πλαίσιο αυτό η γυναικεία δυσανεξία αποστρέφεται και ένα πιο θεωρητικό επεξεργασμένο φεμινισμό,τον οποίο ταυτίζει (μέσω του μηχανισμού προτύπων που αναλύσαμε) με δεοντολογίες.
Η θεωρητική τεκμηρίωση μιας αμφισβητησης των ρόλων και προτύπων είναι εξαιρετικά περιορισμένη.Και αυτό ταυτόχρονα με μια παράδωση ρητορικού αντικονοφορμισμού μακρυά από υλοποιημένα οράματα,κάνει τα πράγματα δύσκολα

Info

Η πιο ερεθιστική συγχρονη θεωρητική αμφισβητηση ρόλων προτύπων κλπ στο έργο της Judith Buttler (νομίζω κάποια μεταφρασμένα στα Ελληνικά)
Gender Trouble (1990)
Bodies that matter(1993)