Τεχνικός ιδεολογικός πολιτικός στρατηγικός «αντιμνημονισμός» και το παρδαλό κατσίκι

Δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές αναγκαστικά οι εκλογές περιλαμβάνουν σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό μια αποδοκιμασία του «μνημονίου»


Ωστόσο το επίδικο αυτό είναι μόνο η μια πλευρά της ψήφου, καθώς αναπόδραστα οι εκλογές έχουν ένα καθαρό δημοτικό και περιφερειακό περιεχόμενο.

Ο «αντιμνημονιακός» λόγος όμως έχει πολλαπλές πλευρές που δεν αναδεικνύονται γιατί η λαϊκιστική δεξιά τρόικα των Ελ.Τύπου-Τράγκα- Σαμαρά έκανε ματ όχι στην κυβέρνηση αλλά στην αριστερά. Αφαίρεσε de facto το προνομιακό πρόταγμα «όχι στο ΔΝΤ». Η αντίδραση της αριστεράς είναι νηπιακή, καθώς αποδίδει στην δεξιά τρόικα υποκριτικές ικανότητες. Η καταγγελία του «αντιμνημονισμού» της ΝΔ ως ψευδούς είναι απολύτως λανθασμένη. Γιατί είναι ένας αυθεντικός πολιτικός στόχος που εκπροσωπεί υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις με συντηρητικό προσανατολισμό.

Η σημασία των ονομάτων

Το ότι το μνημόνιο έχει χάσει την κυριολεκτική σημασία του και έχει γίνει επίδικο ως «όνομα» μιας ιστορικής καμπής δεν είναι τυχαίο. Τα ονόματα, δηλαδή τα σύμβολα , της πολιτικής δεν είναι λεκτικές αφαιρέσεις αλλά υπαρκτά άυλα σημεία «κόμποι» «κρύσταλλοι» που κωδικοποιούν στο ενιαίο σώμα της πολιτικής , τα υλικά διλλήματα. Το όχι στον μνημόνιο, δεν είναι ταυτόσημο , με το «όχι στην συμφωνία του μνημονίου», όχι «στο ΔΝΤ»,κοκ.

Ο γενικευμένος «αντιμνημονιασμός» δεν είναι ένα απλό όχι, είναι πολλά συγκεκριμένα όχι που εξυπηρετούνται μέσα από αυτήν την διατύπωση. Τα όχι αυτά είναι διαφοροποιημένα , πολλαπλά και πολλές φορές αντιθετικά. Ας δούμε μερικές πλευρές.

Τα πολλαπλά πρόσωπα του μνημονίου

Τεχνικό

Το μνημόνιο είναι τεχνικό κείμενο, με ρήτρες ,συμφωνίες, δράσεις, επιταγές, ροές χρημάτων με διεθνή νομική κατοχύρωση. Είναι δυνατόν κάποιος να έχει αποσπασματικές διαφωνίες αντιρρήσεις για μια σειρά από αυτές τις ρυθμίσεις.

Πολιτικό

Το μνημόνιο είναι πολιτική πράξη που εγγράφεται στις επιδόσεις της κυβέρνησης ΓΑΠ. Είναι το σύμβολο μιας πολιτικής απόφασης ενός πρωθυπουργού και του επιτελείου του.

Ιδεολογικό

Το μνημόνιο αντιπροσωπεύει μια τομή στην ιδεολογία ενός μεγάλου ιστορικού κύκλου. Ο κύκλος χαρακτηρίζεται από μια ανάπτυξη βασισμένη στην κατανάλωση ,τον εξωτερικό δανεισμό, την κρατική αδιαφάνεια ,το πελατειακό κράτος και τις συντεχνίες

Στρατηγικό

Το μνημόνιο αντιπροσωπεύει μια τομή στις στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας, και θέτει σε αμφιβολία, μια σειρά από κοινωνικές και γεωπολιτικές, επιλογές .Οι εργασιακές σχέσεις , το κοινωνικό κράτος αλλά οι σχέσεις με την Τουρκία, οι ενεργειακές επιλογές, οι διεθνείς συμμαχίες τίθενται σε αναθεώρηση.

Έχουμε λοιπόν πολλές όψεις του ίδιου ονόματος. Έχουμε ένα όνομα που μπορεί στην ορολογία του Badiou να χαρακτηρισθεί generic. Δηλαδή το μνημόνιο έχει γενικές ιδιότητες αδιαφοροποίητες , καθώς ανήκει σε ένα ευρύτερο σύνολο ,αλλά εμείς το αναλύουμε μόνο σε σχέση με τις γενικές αδιαφοροποίητες ιδιότητες. Το μνημόνιο είναι στο σύνολο των διεθνών δανείων της χώρας, στο σύνολο των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης ΓΑΠ, στο σύνολο των μεγάλων ιδεολογιών της Ελλάδας, και στο σύνολο των στρατηγικών επιλογών.

Με αυτήν την ταξινόμηση μπορούμε με σαφήνεια να δούμε

Η τρόικα Ελ.Τύπος-Τραγκας-Σαμαράς προφανώς αναφερόμενοι σε μια τεχνική αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, η οποία περιλαμβάνεται ήδη στις τεχνικές πλαστικότητες μιας διεθνούς σύμβασης , είναι εύλογα, λογικά και καθόλου υποκριτικά «αντιμνημονιακοί».

Η περιπλοκή προέρχεται από τους αριστερούς οικονομολόγους. Προβάλουν μονομερώς το ίδιο τεχνικό «αντιμνημονισμό» και με οικονομικοτεχνικές αναλύσεις προβάλλουν το αυτονόητο. Είναι δυνατή η τεχνική αναδιάρθρωση του μνημονίου. Σιγά τα ωά. Τα συμβόλαια είναι για να αλλάζουν

Η μοναδική πολιτική δύναμη που έχει ένα ριζικό τεχνικό, πολιτικό ,ιδεολογικό, στρατηγικό ιδεολογικό αντίλογο είναι η Ανταρσύα. Το πρόγραμμα αυτό στην έκταση του αλλά και τους περιορισμούς του εκφράζει ο Στ.Κουβελάκης στην ομιλία του εδώ. Το βασικό σημείο της πλατφόρμας αυτής είναι αποκάλυψη μιας αδυνατότητας ενός ενδιάμεσου «αντιμνημονιακού» σταδίου. Ο ΣΚ ορθά επισημαίνει η ολική απόρριψη του μνημονίου (και στις τέσσερεις όψεις του) θέτει θέμα εξουσίας, εδώ και τώρα. Πρόκειται για μια συνεπή τοποθέτηση που όμως καλείται να αντιμετωπίσει και τα δεδομένα της εκλογικής αποτύπωσης της οσονούπω.

Ο ΓΑΠ κάνει επίσης μια ολική αντιμετώπιση του μνημονίου. Αποδέχεται τον τεχνικό του χαρακτήρα ,αφού έχει αναγκαστικά επωμιστεί το πολιτικό βάρος, και προσπαθεί να επανατοποθετήσει και ιδεολογικά και στρατηγικά τα πάντα. Πρόκειται για γιγαντιαία σύλληψη, που φαίνεται να πάσχει από προετοιμασία και κοινωνική στήριξη. Ο ΓΑΠ αφού φλερτάρισε με τις πιο λαϊκιστικές παραδώσεις του ΠΑΣΟΚ («λεφτά υπάρχουν», απόσταση από Αλέκο Παπαδόπουλο) ξαφνικά θυμήθηκε την «Ιστορία» και προσπαθεί να εγγράψει υποθήκες Χ.Τρικούπη. Ταυτόχρονα πάσχει από ενεργή υποστήριξη. Σύμμαχοι του μόνο μεσαία στρώματα με σύλληψη του διεθνούς γίγνεσθαι ,και οικονομικές αντοχές. Δηλαδή σιωπηλές μειοψηφίες.

Μια αριστερή εκδοχή της σύλληψης ΓΑΠ προσπαθεί να εγγράψει το ΔΗΑΡΙ. Πρόκειται για επιλογή υψηλότατου ρίσκου που βασίζεται μόνο σε μια θετική έκβαση του εγχειρήματος ΓΑΠ, και έχει το ακόλουθο νόημα. Αν ο ΓΑΠ πετύχει τότε η παραδοσιακή αριστερά θα βρεθεί για τα καλά στα αρχεία της ιστορίας μαζί με τα αρχεία του ΚΚΣΕ. Δηλαδή θα έχει μουσειακή αξία. Αν όμως ο ΓΑΠ αποτύχει θα παρασύρει μαζί του και το ΔΗΑΡΙ. Οι επιλογές στις δημοτικές εκλογές δεν είναι φθηνός «πασοκισμός» αλλά μια επιλογή εμπνευσμένη από τις αναλύσεις του Βούλγαρη, και βασίζεται στην αισιοδοξία του Στουρνάρα και του ΙΟΒΕ .

Το τι ακριβώς διεκδικούν οι ΚΚΕ ,Μητρόπουλος, Αλαβάνος, Δημαράς μου είναι δύσκολο να παρακολουθήσω. Αμφισβητούν όλοι το «τεχνικό» και «πολιτικό» μνημόνιο, είναι τελείως αμφίθυμοι και ασαφείς στο «ιδεολογικό» και «στρατηγικό» διακύβευμα. ‘Ένα μίγμα νοσταλγίας της 3ης Σεπτέμβρη, του 1982, των κρατικών ροών χρήματος με ολίγη από υπαρκτό, συνιστούν ένα ρεύμα που όμως έχει ένα μικρό τραύμα. Η λογικοφανής τεκμηρίωση τους γίνεται από την «τεχνική» κουζίνα της δεξιάς τρόικας. Το πρόταγμα τους έχει ισχύ ακριβώς επειδή το μνημόνιο είναι τεχνικά εύπλαστο όπως σωστά ισχυρίζονται διάφοροι οικονομολόγοι από τον Μηταράκη του Σαμαρά, μέχρι τον Καζάκη του «Ποντίκι».

Με βάση αυτά, προβλέπω τα ακόλουθα

Την εβδομάδα μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Γιατί όλοι θέλουν να κερδίσουν υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα χάσει ο ΓΑΠ. Ειλικρινά το πιστεύω ,όλοι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μπορούν να διατηρούν την αντίρρηση απέναντι σε μια ισχυρή κυβέρνηση. Κανένας δεν θέλει και δεν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση. Έχουμε να δούμε σιωπές ανεξήγητες, ισχυρούς κομματικούς στρατούς σε αδικαιολόγητη εφεδρεία, περίεργες δηλώσεις, trans de facto συμμαχίες κλπ κλπ. Την εβδομάδα 7-14 Νοεμβρίου θα σκάσουμε από τα γέλια.

Συνδέσεις
Η πλατφόρμα του Σ.Κουβελάκη