Πάσχου ζαβολιές ή ποιά Αριστερά έχει μέλλον;

Ο Π.Μανδραβέλης δεν είναι ένας τυχαίος δημοσιογράφος. Πρόκειται για μια φωνή ενός ευρύτερου εκσυγχρονιστικού ρεύματος αλλά ο ίδιος χαρακτηρίζεται από ένα συνεπή και ορθολογικό φιλελευθερισμό. Ταυτόχρονα δεν διστάζει να υποστηρίξει τις απόψεις ζωντανά σε αμφιθέατρα, με το ανάλογο προσωπικό κόστος, δεδομένου ότι ο πολιτικός πολιτισμός σε κάποιες σχολές διέπεται από κανόνες ,μπροστά στους οποίους οι συναλλαγές μεταξύ σωματεμπόρων μοιάζουν ως αριστοκρατικές. Στην θεματολογία του υπάρχουν σοβαρές κριτικές για τον κρατισμό των επιχειρηματιών, το πελατειακό κράτος, τις συντεχνίες, την κυβερνώσα εκκλησία, αλλά και η υποστήριξη των ιδιωτικοποιήσεων των ιδιωτικών πανεπιστημίων κλπ.


Ο Μανδραβέλης μαζί με τον Δήμου, το ευρύτερο ρεύμα Athens Voice, Protagon , κλπ διατυπώνουν με σαφήνεια το αίτημα για μια προσαρμογή της Ελληνικής κοινωνίας , προς δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα, που άλλοτε αποκαλείται «εκσυγχρονισμός» εσχάτως αποκαλείται «φιλελεύθερο κέντρο» κλπ. Η περιπλοκή με το ρεύμα συνίσταται πως αν υιοθετηθούν τα προτάγματα του τότε θα έχουμε μια γενική αλλαγή, η οποία αφορά και τις ελίτ, και τους μικρομεσαίους και τα πληβειακά στρώματα. Με δεδομένη την γενετική προσκόλληση των ελίτ στο κράτος, την πελατοκρατία των κομμάτων, ο εκσυγχρονισμός αυτός μοιάζει περισσότερο ως ομάδα πίεσης, παρά απολογία ενός status. Κι’ ‘όμως από μερίδες της αριστερής δημοσιότητας το ρεύμα αντιμετωπίζεται φοβικά, ως εάν να αποτελεί το κυρίαρχο στην όχι μόνο στην δημοσιότητα αλλά και στην ίδια την λειτουργία του συστήματος. Λες και για τους εργαζόμενους και την αριστερά, το ζήτημα ενός πιο ανοικτού ή κλειστού θεσμικού και πολιτικού συστήματος είναι δευτερεύον. Ωστόσο αυτό δεν είναι το θέμα μας

Το θέμα προκύπτει από τον αυστηρό ορθολογισμό του ΠΜ, ο οποίος διατυπώνει τα επιχειρήματα του με ένα ορθολογισμό, ο οποίος «ακουμπά» περισσότερο σε αυστηρά ορθολογικές κονστρουκτιβιστικές πλευρές του σύγχρονου φιλελευθερισμού πχ των Nozick, Rayan, παρά προς την σχετικιστική διαλεκτική ενός Hayek .Για όποιον παρακολουθεί τον ΠΜ, ένα και ένα πάντα κάνουν δύο. Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι ζήτημα αξιών ,αλλά ζήτημα λειτουργίας, απλής λογικής, εφαρμογής του αυτονόητου.

Κάτω από αυτό το πρίσμα , διαπράττει μια παγαποντιά ολκής, καθώς προσπαθεί να ασχοληθεί με τον S.Zizek ,και ένα πρόσφατο βιβλίο του. Κυριολεκτικά ο ορθολογιστής Πάσχος τα κάνει «μαντάρα» ,και τελικά αποκαλύπτει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τον συντηρητικό «δεξιό» φιλελευθερισμό του.

Το άρθρο ευρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης .

Με λίγα λόγια ο ΠΜ καταλογίζει «ανοησία» στον SZ , για τις απόψεις του για την βία, τις οποίες αμέσως προβάλει ως απολογία μιας πρωτόγονης πολιτικής τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα σε μια περίτεχνη ντρίπλα, ο ΠΜ προσπαθεί να διασώσει τον Μαρξισμό  (ως μαρξιστής;;) από τις μεταμοντέρνες αμαρτίες του, και μάλιστα επιστρατεύει για αυτό και την Άρεντ.

Να πούμε την καθαρή αλήθεια ο ΠΜ δεν κάνει τίποτα παραπάνω από ότι μια αριστερή διανόηση της ρουτίνας ή οποία και μόνο στο άκουσμα του «μεταμοντέρνου» παραλύει από τον θυμό.

Το να εντρυφήσει κάποιος στον SZ δεν είναι καθόλου απλό. Ο τύπος είναι τόσο πληθωρικός, σχεδόν ηφαιστειώδης , με αλλεπάλληλες εκδόσεις νέων βιβλίων του, άρθρων ομιλιών σε συνέδρια σε όλο τον κόσμο, αλλά και επιμέλειες άλλων βιβλίων εκδόσεων περιοδικών κλπ. Στο σώμα αυτό παρατηρούνται γιγανταιωρήσεις, ταλαντώσεις, μεταβολές προτιμήσεων ,αναφορών και προσωπικές οξύτητες. Ακόμη ιδιόμορφες ενασχολήσεις πχ με την ποπ κουλτούρα, το Χόλυγουντ, την θεολογία, που παίρνουν εξαιρετικά πρωτότυπες μορφές, στα όρια του «εξυπνακισμού» και της φιγούρας. Ο SZ αν αποστούμε από τους εκάστοτε μπερτόδουλους χάχες της εγχώριας διανόησης που καταπίνουν αμάσητα τα πάντα, είναι αντιφατικός. Πρόκειται όμως για την πιο γόνιμη , την πιο δημιουργική, την πιο ανήσυχη αντιφατικότητα. Δεν είναι μια ταλάντωση απώλειας προσανατολισμού, αλλά ακριβώς για την μέγιστη προσπάθεια , κατανόησης του σημερινού κόσμου και την προσπάθεια διατύπωσης ενός προγράμματος της αριστεράς που να ανταποκρίνεται στις συνθήκες του 21 αιώνα.

Ο SZ δεν κατασκευάζει μανιφέστα , δεν τοποθετεί συστήματα, δεν προβαίνει σε σαφή προτάγματα. Αναδιατάσσει διαρκώς τα ζητούμενα. Αναφέρεται στην Αυτοκρατορία του Negri ως ισοδύναμο του Κεφαλαίου του Μαρξ, για να καταλήξει λίγα χρόνια μετά να αποκαλέσει τον Negri (μάλιστα στο βιβλίο που τσιτάρει ο ΠΜ..) ως ιδεολογικό συνδαιτυμόνα του Soros και Bill Gates.Περίπου τα ίδια ισχύουν για τις ιδεολογικές του σχέσεις με τους Laclau, Butler, όσον αφορά τον A.Badiou,του αφιερώνει βιβλία γιατί ο ΑΒ μιλάει στο κινητό του την ώρα που ο Ζιζεκ μιλάει, διατυπώνει τις πιο αξιόπιστες κριτικές εκ των ένδον για το έργο του ΑΒ, αλλά τον υμνεί όπου μπορεί.

Πρόκειται για ανοησία, για ασυνέπεια , για τσαρλατανισμό ;

Όχι βέβαια, πρόκειται για την σύγχρονη μη πλεγματική αναζήτηση της αριστεράς, που μόνο αν είναι πολυεδρική, πολύπρισματική θα μπορέσει να ξεφύγει από τις λιτανείες του υπαρκτού, τις νηπιακές ανησυχίες του «ορθολογικού» κεντρικού σχεδιασμού.

Ακριβώς εντός αυτού του «σώματος» εισβάλει εκ των έξω ο ΠΜ , και ασχολούμενος με μια τυπική κατηγοριοποίηση της βίας, αποσιωπώνται άλλες όπως αυτήν μεταξύ φυσικής και ιδεολογικής βίας, τσιτάρει ένα μικρό απόσπασμα για να καταλήξει σε δυο γραμμές σε μεγαλοπρεπή συμπεράσματα για τα παθήματα του Μαρξισμού. Πρόκειται για παγαποντιά ,ή οποία όμως έχει και στοιχεία δολιότητας. Για κάποιον μη εξοικειωμένο με τον SZ , παραμένει μια αίσθηση παντελούς έλλειψης τυπικής λογικής , και ακόμα υπεράσπισης της βίας ως πολιτική πρακτική, πάντα και παντού. Λες και αν ένας εγκληματολόγος βρει ένα μηχανισμό δημιουργίας του χαρακτήρα ενός παιδόφιλου, και εκ των υστέρων τον περιγράψει τεχνικά, αυτό σημαίνει ότι υιοθετεί τις πράξεις του παιδόφιλου και καλεί την κοινωνία σε αυτή. Λες και αν για κάθε φιλοσοφική διαπραγμάτευση της βίας ο καθένας πρέπει και να υπογράφει δήλωση υπακοής στο Σύνταγμα.

Περί αυτού πρόκειται

Ταυτόχρονα εδώ αναδύονται και ορισμένα θεμελιώδη για το πώς η ίδια η Αριστερά τοποθετείται ιδεολογικά στην συγκυρία. Από το άρθρο του ΠΜ είναι φανερό πως οι συντηρητικές μερίδες της διανόησης, ασφαλώς προτιμούν μια αριστερά στις τεμπέλικες, κρατικιστικές, μεγάλες αφηγήσεις της, που της δημιουργούν μεγάλα ακροατήρια και ίσως εκλογικά ποσοστά, αλλά τελικά γίνονται βορά στις ορέξεις και του πιο τυχαίου. Μια αριστερά όμως που δεν απεμπολεί τις αξίες της ,αλλά σκέφτεται περιστροφικά, άλλοτε αδιέξοδα, άλλοτε ελλειπτικά , δηλαδή μια θετικά μεταμοντέρνα αριστερά , είναι πολύ πιο επικίνδυνη. Και έτσι ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι ο κανιβαλισμός και η τσιτατοποίηση .

Η ιδιότυπη πρεμούρα του ΠΜ, δείχνει ακριβώς και τον δρόμο. Ο SZ είναι επικίνδυνος γιατί είναι εξοργιστικά μεταμοντέρνος, ανήσυχος, πείσμων και παιγνιώδης. Με αυτές τις ιδιότητες είναι και ενοχλητικός εντός αριστεράς, η οποία άλλοτε αποσιωπά τις θέσεις του, άλλοτε κάνει αυτό που κάνει ο ΠΜ από την ανάποδη τον τσιτάρει μονομερώς.

Συνδέσεις
Π.Μανδραβέλη: "Η ΄βία ως μαμή της ανοησίας"