Monday, October 18, 2010

Πάσχου ζαβολιές ή ποιά Αριστερά έχει μέλλον;


Ο Π.Μανδραβέλης δεν είναι ένας τυχαίος δημοσιογράφος. Πρόκειται για μια φωνή ενός ευρύτερου εκσυγχρονιστικού ρεύματος αλλά ο ίδιος χαρακτηρίζεται από ένα συνεπή και ορθολογικό φιλελευθερισμό. Ταυτόχρονα δεν διστάζει να υποστηρίξει τις απόψεις ζωντανά σε αμφιθέατρα, με το ανάλογο προσωπικό κόστος, δεδομένου ότι ο πολιτικός πολιτισμός σε κάποιες σχολές διέπεται από κανόνες ,μπροστά στους οποίους οι συναλλαγές μεταξύ σωματεμπόρων μοιάζουν ως αριστοκρατικές. Στην θεματολογία του υπάρχουν σοβαρές κριτικές για τον κρατισμό των επιχειρηματιών, το πελατειακό κράτος, τις συντεχνίες, την κυβερνώσα εκκλησία, αλλά και η υποστήριξη των ιδιωτικοποιήσεων των ιδιωτικών πανεπιστημίων κλπ.


Ο Μανδραβέλης μαζί με τον Δήμου, το ευρύτερο ρεύμα Athens Voice, Protagon , κλπ διατυπώνουν με σαφήνεια το αίτημα για μια προσαρμογή της Ελληνικής κοινωνίας , προς δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα, που άλλοτε αποκαλείται «εκσυγχρονισμός» εσχάτως αποκαλείται «φιλελεύθερο κέντρο» κλπ. Η περιπλοκή με το ρεύμα συνίσταται πως αν υιοθετηθούν τα προτάγματα του τότε θα έχουμε μια γενική αλλαγή, η οποία αφορά και τις ελίτ, και τους μικρομεσαίους και τα πληβειακά στρώματα. Με δεδομένη την γενετική προσκόλληση των ελίτ στο κράτος, την πελατοκρατία των κομμάτων, ο εκσυγχρονισμός αυτός μοιάζει περισσότερο ως ομάδα πίεσης, παρά απολογία ενός status. Κι’ ‘όμως από μερίδες της αριστερής δημοσιότητας το ρεύμα αντιμετωπίζεται φοβικά, ως εάν να αποτελεί το κυρίαρχο στην όχι μόνο στην δημοσιότητα αλλά και στην ίδια την λειτουργία του συστήματος. Λες και για τους εργαζόμενους και την αριστερά, το ζήτημα ενός πιο ανοικτού ή κλειστού θεσμικού και πολιτικού συστήματος είναι δευτερεύον. Ωστόσο αυτό δεν είναι το θέμα μας

Το θέμα προκύπτει από τον αυστηρό ορθολογισμό του ΠΜ, ο οποίος διατυπώνει τα επιχειρήματα του με ένα ορθολογισμό, ο οποίος «ακουμπά» περισσότερο σε αυστηρά ορθολογικές κονστρουκτιβιστικές πλευρές του σύγχρονου φιλελευθερισμού πχ των Nozick, Rayan, παρά προς την σχετικιστική διαλεκτική ενός Hayek .Για όποιον παρακολουθεί τον ΠΜ, ένα και ένα πάντα κάνουν δύο. Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι ζήτημα αξιών ,αλλά ζήτημα λειτουργίας, απλής λογικής, εφαρμογής του αυτονόητου.

Κάτω από αυτό το πρίσμα , διαπράττει μια παγαποντιά ολκής, καθώς προσπαθεί να ασχοληθεί με τον S.Zizek ,και ένα πρόσφατο βιβλίο του. Κυριολεκτικά ο ορθολογιστής Πάσχος τα κάνει «μαντάρα» ,και τελικά αποκαλύπτει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τον συντηρητικό «δεξιό» φιλελευθερισμό του.

Το άρθρο ευρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης .

Με λίγα λόγια ο ΠΜ καταλογίζει «ανοησία» στον SZ , για τις απόψεις του για την βία, τις οποίες αμέσως προβάλει ως απολογία μιας πρωτόγονης πολιτικής τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα σε μια περίτεχνη ντρίπλα, ο ΠΜ προσπαθεί να διασώσει τον Μαρξισμό  (ως μαρξιστής;;) από τις μεταμοντέρνες αμαρτίες του, και μάλιστα επιστρατεύει για αυτό και την Άρεντ.

Να πούμε την καθαρή αλήθεια ο ΠΜ δεν κάνει τίποτα παραπάνω από ότι μια αριστερή διανόηση της ρουτίνας ή οποία και μόνο στο άκουσμα του «μεταμοντέρνου» παραλύει από τον θυμό.

Το να εντρυφήσει κάποιος στον SZ δεν είναι καθόλου απλό. Ο τύπος είναι τόσο πληθωρικός, σχεδόν ηφαιστειώδης , με αλλεπάλληλες εκδόσεις νέων βιβλίων του, άρθρων ομιλιών σε συνέδρια σε όλο τον κόσμο, αλλά και επιμέλειες άλλων βιβλίων εκδόσεων περιοδικών κλπ. Στο σώμα αυτό παρατηρούνται γιγανταιωρήσεις, ταλαντώσεις, μεταβολές προτιμήσεων ,αναφορών και προσωπικές οξύτητες. Ακόμη ιδιόμορφες ενασχολήσεις πχ με την ποπ κουλτούρα, το Χόλυγουντ, την θεολογία, που παίρνουν εξαιρετικά πρωτότυπες μορφές, στα όρια του «εξυπνακισμού» και της φιγούρας. Ο SZ αν αποστούμε από τους εκάστοτε μπερτόδουλους χάχες της εγχώριας διανόησης που καταπίνουν αμάσητα τα πάντα, είναι αντιφατικός. Πρόκειται όμως για την πιο γόνιμη , την πιο δημιουργική, την πιο ανήσυχη αντιφατικότητα. Δεν είναι μια ταλάντωση απώλειας προσανατολισμού, αλλά ακριβώς για την μέγιστη προσπάθεια , κατανόησης του σημερινού κόσμου και την προσπάθεια διατύπωσης ενός προγράμματος της αριστεράς που να ανταποκρίνεται στις συνθήκες του 21 αιώνα.

Ο SZ δεν κατασκευάζει μανιφέστα , δεν τοποθετεί συστήματα, δεν προβαίνει σε σαφή προτάγματα. Αναδιατάσσει διαρκώς τα ζητούμενα. Αναφέρεται στην Αυτοκρατορία του Negri ως ισοδύναμο του Κεφαλαίου του Μαρξ, για να καταλήξει λίγα χρόνια μετά να αποκαλέσει τον Negri (μάλιστα στο βιβλίο που τσιτάρει ο ΠΜ..) ως ιδεολογικό συνδαιτυμόνα του Soros και Bill Gates.Περίπου τα ίδια ισχύουν για τις ιδεολογικές του σχέσεις με τους Laclau, Butler, όσον αφορά τον A.Badiou,του αφιερώνει βιβλία γιατί ο ΑΒ μιλάει στο κινητό του την ώρα που ο Ζιζεκ μιλάει, διατυπώνει τις πιο αξιόπιστες κριτικές εκ των ένδον για το έργο του ΑΒ, αλλά τον υμνεί όπου μπορεί.

Πρόκειται για ανοησία, για ασυνέπεια , για τσαρλατανισμό ;

Όχι βέβαια, πρόκειται για την σύγχρονη μη πλεγματική αναζήτηση της αριστεράς, που μόνο αν είναι πολυεδρική, πολύπρισματική θα μπορέσει να ξεφύγει από τις λιτανείες του υπαρκτού, τις νηπιακές ανησυχίες του «ορθολογικού» κεντρικού σχεδιασμού.

Ακριβώς εντός αυτού του «σώματος» εισβάλει εκ των έξω ο ΠΜ , και ασχολούμενος με μια τυπική κατηγοριοποίηση της βίας, αποσιωπώνται άλλες όπως αυτήν μεταξύ φυσικής και ιδεολογικής βίας, τσιτάρει ένα μικρό απόσπασμα για να καταλήξει σε δυο γραμμές σε μεγαλοπρεπή συμπεράσματα για τα παθήματα του Μαρξισμού. Πρόκειται για παγαποντιά ,ή οποία όμως έχει και στοιχεία δολιότητας. Για κάποιον μη εξοικειωμένο με τον SZ , παραμένει μια αίσθηση παντελούς έλλειψης τυπικής λογικής , και ακόμα υπεράσπισης της βίας ως πολιτική πρακτική, πάντα και παντού. Λες και αν ένας εγκληματολόγος βρει ένα μηχανισμό δημιουργίας του χαρακτήρα ενός παιδόφιλου, και εκ των υστέρων τον περιγράψει τεχνικά, αυτό σημαίνει ότι υιοθετεί τις πράξεις του παιδόφιλου και καλεί την κοινωνία σε αυτή. Λες και αν για κάθε φιλοσοφική διαπραγμάτευση της βίας ο καθένας πρέπει και να υπογράφει δήλωση υπακοής στο Σύνταγμα.

Περί αυτού πρόκειται

Ταυτόχρονα εδώ αναδύονται και ορισμένα θεμελιώδη για το πώς η ίδια η Αριστερά τοποθετείται ιδεολογικά στην συγκυρία. Από το άρθρο του ΠΜ είναι φανερό πως οι συντηρητικές μερίδες της διανόησης, ασφαλώς προτιμούν μια αριστερά στις τεμπέλικες, κρατικιστικές, μεγάλες αφηγήσεις της, που της δημιουργούν μεγάλα ακροατήρια και ίσως εκλογικά ποσοστά, αλλά τελικά γίνονται βορά στις ορέξεις και του πιο τυχαίου. Μια αριστερά όμως που δεν απεμπολεί τις αξίες της ,αλλά σκέφτεται περιστροφικά, άλλοτε αδιέξοδα, άλλοτε ελλειπτικά , δηλαδή μια θετικά μεταμοντέρνα αριστερά , είναι πολύ πιο επικίνδυνη. Και έτσι ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι ο κανιβαλισμός και η τσιτατοποίηση .

Η ιδιότυπη πρεμούρα του ΠΜ, δείχνει ακριβώς και τον δρόμο. Ο SZ είναι επικίνδυνος γιατί είναι εξοργιστικά μεταμοντέρνος, ανήσυχος, πείσμων και παιγνιώδης. Με αυτές τις ιδιότητες είναι και ενοχλητικός εντός αριστεράς, η οποία άλλοτε αποσιωπά τις θέσεις του, άλλοτε κάνει αυτό που κάνει ο ΠΜ από την ανάποδη τον τσιτάρει μονομερώς.

Συνδέσεις
Π.Μανδραβέλη: "Η ΄βία ως μαμή της ανοησίας"

26 comments:

Leo Kastanas said...

Γιάννη άξιος. Πράγματι στο άρθρο αυτό ο ΠΜ κάνει φάουλ μαζί με οφσάιτ. Δεν έβγαινε από πουθενά το συμπέρασμα που έβγαλε και απορώ πως ένας ορθολογιστής δεν μέτρησε πιο σοβαρά τα στοιχεία του. Δεν ξέρω αν ο SZ είναι επικίνδυνος σίγουρα όμως είναι ενοχλητικός ένθεν και ένθεν γιατί δεν μπορούν να τον εντάξουν κάπου σίγουρα. Η πολιτική θέλει σταθερούς φίλους και εχθρούς. Ακέραια πράγματα. Ότι έχει κβαντική υπόσταση, απροσδιοριστία, εκνευρίζει και πυροβολείται.
ΚΑλημέρα

Κυριάκος said...

LLS μόλις διάβασα τον ΠΜ ήρθα κατευθείαν εδώ επειδή κάτι μου πήγε στραβά και είχα την ελπίδα πως θα έβρισκα κάτι σχετικό. Δεν με απογοήτευσες.

Ένα σχόλιο μόνο, παρόλο που γενικά εκτιμώ τον ΠΜ για τον σταθερό ορθολογισμό του και γενικά μάλλον τοποθετώ τον εαυτό μου ιδεολογικά κοντά του, είναι πάντα επιφανειακός όταν σχολιάζει την αριστερά γενικότερα και το μεταμοντερνισμό ειδικότερα. Δεν ξέρω αν είναι δολιότητα ή επιφανειακή ανάγνωση γιατί θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε από τα δύο (κι εγώ ψυχαναλύσεις δεν κάνω). Για οποιονδήποτε λόγο κι αν γράφτηκε πάντως το άρθρο δεν με εκπλήσσει, μάλλον είναι τυπικό του σχολιαστή.

Για τον Ζίζεκ τώρα, διαβάζοντας την πρόσφατη δημοσίευσή σου ομολογώ πως σκέφτηκα λίγο όπως ο ΠΜ, ενοχλημένος αντανακλαστικά από την αμφισβήτηση της δημοκρατίας, και την προτροπή προς τη "βία" (σε εισαγωγικά για να σεβαστώ την πολυσημία που αναζητά ο ΣΖ και λοιδωρεί ο ΠΜ). Με μια δεύτερη ανάγνωση μου πέρασε και, παρόλο που έχω κενά κατανόησης, νομίζω πως ένοιωσα λίγο την εξερευνητική διάθεση του συγγραφέα.

aerostatik said...

βοήθησε με να ξεκινήσω να διαβάσω Ζίζεκ ...
επιτέλους....

Left Liberal Synthesis said...

Λεό
Τον είχα πιο έντιμο και straight.Τι να πω σημεία των καιρών.Στήνουμε ένα σκιαχτρο για να πλακωθούμε και να το νίκήσουμε εκ του ασφαλούς

Left Liberal Synthesis said...

aerostatic
Αν θέλεις να πάρεις μια εύκολη και απολαυστική ιδέα, έμπα youtube κλικ zizek και καλή απόλαυση.Μετά από αυτό ότι και να διαβάσεις θα το απολαυσεις καλύτερα

Left Liberal Synthesis said...

Kyriako
Το να τσιτάρεις κάποιον χωρις εισαγωγή στα συμφραζόμενα του είναι τρικλοποσιά.
Στην ουσία ο ΠΜ κατακεραυνωνει τον Ζ από την αρχή. Τα αποσπασματα είναι απλως σαλτσα.Ειλικρινά μεγαλή ζαβολιά

rakis said...

Ο Ζίζεκ κατά πρώτον προτείνει μία επιστροφή στον Λένιν και στο Κόμμα, δηλ. ψυχαναλυτικά προτείνει την κυριαρχία ενός κύριου σημαίνοντος πρόταση που δε με βρίσκει σύμφωνο γιατί βρίσκεται στα πλαίσια μιας δεδομένης οικονομίας της βίας.

Κατά 2ον η υποστήριξη της αυτοκτονίας της Αντιγόνης ως άμεση επαφή με το Πραγματικό πάλι δε με βρίσκει σύμφωνο και αυτό διότι καταδείχνει μια ρομαντική επιθυμία για επαφή με ένα Μεταφυσικό Εν.
(βλ. εδώ: http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?p=93168#93168)

Anonymous said...

LLS ειναι τησ μοδας να μας το παιζεις
ρεαλιστης ειρωνευομενος τους επαναστατες ομως εχει αποκαλυφθει ο πραγματικος σου χαρακτηρας. Εισαι μεγαλη λειρατη ΚΟΤΑ .Σε προκαλουν ονομαστικα οι αλλοι οι κομμουνιστες που αποκαλυψαν τι σιγανοπαπαδια εισαι
, και μου φαινεται οτι δικαιωνονται αφου εσυ κανεις την παλαβη ή αντιδρας εμμεσα με υπανιγμους και λεπτες ειρωνιες μη κατανοητες σε οσους δεν ξερουν την ιστορια σαν καθωσπρεπει μιοκροαστος του κερατα που εισαι.

Δεν εχεις καμια δουλεια με την αριστερα. Δεν χρειαζεται τετοιους δηθεν ευγενικους και διαλλακτικους
μπουχεσες φλωρους. Τουλαχιστον ο Νοσφερατος εχει το παθος και την ορμη και συγκρουεται.

Θα ειχες επιτυχια γαι δημοσιες σχεσεις τησ εκκλησιας

Anonymous said...

Προς ανώνυμο 10:51 ΡΜ

"Να'ταν η ζήλεια ψώρα θα γιόμιζε όλη η χώρα"
(Λαϊκή παροιμία)


Υ.Γ Τα τρόλ που σέβονται τον εαυτό τους,φροντίζουν να μην καρφώνονται!

ΣΑΒΒΙΝΑ

Κυριάκος said...

Ώπα ρε μεγάλε 10:51 κουβέντες για να περάσει η ώρα κάνουμε, σιγά τα αίματα. Δεν γίνεται κατήχηση εδώ οπότε η αριστερά σου δεν κινδυνεύει να μολυνθεί με στρατιές αιρετικών ρεφορμιστών, μην τρελαίνεσαι.

Left Liberal Synthesis said...

Σαββινα
Κυριάκο
Ιστολόγιο χωρίς ανώνυμο που να λέει τα δικά του είναι σαν το αγώνα μπάσκετ χωρίς τον φίλαθλο που προέρχεται από ποδόσφαιρο και δεν σκαμπαζει.Εμφανίζεται που και που, κάνει οτι τα ξέρει όλα, όταν μπαίνει καλάθι φωνάζει γκολ,και αφου τελειώσει ο αγώνας δεν θυμάται ουτε το σκορ.Πιστέψτε με στατιστικά υπάρχει σε κάθε αγώνα μπασκετ, και χωρίς αυτόν το τύπο χάνεται και ο χαβαλές.....

Anonymous said...

Τι να σκαμπάζω ρε LLS; Εγώ είμαι από χωριο. Και εσύ "χωριο που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει". Σε φτύνουν και εσύ νομίζεις ότι βρέχει. Δεν έχεις την ευθιξία να υπερασπιστής τον εαυτό σου. Αλλα βεβαια αφού έχεις τη φωλεία σου λερωμωνη τι να πεις.
Σε διώξανε από το RD και έβαλες την ουρα στα σκέλια.
Η ατομική σου συμπεριφορά προδίδει ιδιοσυγκρασία συμβιβασμένου υποτακτικού που φοβάται να υπερασπιστεί τις ιδέες του και τις πράξεις του. Τελείως ακατάλληλος για κάθε συγκρουσιακή ριζοσπαστική κατάσταση. Μονο λόγια.

celin said...

lls,νομιζω οτι κανεις καλη περιγραφη του φαινομενου Ζιζεκ.Κ εγω τελικα πιστευω οτι ειναι αδυνατον να τον κατηγοριοποιησεις κ να τον χωρεσεις σε στερεοτυπα.Το επιρρημα "τελικα" χρησιμοποιειται γιατι,μεχρι πριν λιγο καιρο,νομιζα οτι η ρητορικη του ειναι σχεδον ιδια με αυτη του Μπαντιου:οχι,τοlν ειχα παρερμηνευσει.

Τωρα κατι για τις μπουρδες του Μανδραβελη.Αν τον παρουσιαζει σαν απολογητη τρομοκρατιας κ εξτρεμιστικων ενεργειων,ειναι ολοφανερο οτι δεν εχει καταλαβει Χριστο απο το βιβλιο του "ΒΙΑ,6 ΛΟΞΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ"
Ο Ζιζεκ προσπαθει να εξηγησει τη Βια,ισως μεχρι ενα βαθμο κ να τη δικαιολογησει αλλα επ'ουδενι δε προσπαθει να τη δικαιωσει,η τουλαχιστον να την υποδειξει ως λυση στα προβληματα που αντιμετωπιζουμε.
Και παραθετω ενα αποσπασμα του απο το βιβλιο, για του λογου το αληθες,μαλιστα το εν λογω αποσπασμα το εχω κ στην προμετωπιδα του μπλογκ μου.

""Εκεινο στο οποιο πρεπει να αντισταθει κανεις,οταν βρισκεται αντιμετωπος με τα συγκλονιστικα δημοσιογραφικα ρεπορταζ κ τις εικονες απο τα φλεγομενα προαστια του Παρισιου,ειναι αυτο που ονομαζω ερμηνευτικο πειρασμο.Η αναζητηση καποιου βαθυτερου νοηματος η μηνυματος πισω απο αυτα τα ξεσπασματα.Το πιο δυσκολα να αποδεχτουμε ειναι ακριβως η ελλειψη νοηματος των εξεγερσεων,περισσοτερο απο μια μορφη διαμαρτυριας,οι παρισινες εξεγερσεις ηταν αυτο που ο Λακαν αποκαλεσε passage a l'act-μια παρορμητικη κινητοποιηση σε δραση,η οποια δε μπορει να μεταφραστει σε λογο ουτε σε σκεψη κ κουβαλαει μαζι της ενα αφορητο βαρος διαψευσης.Αυτο αποδεικνυει οχι μονο την αδυναμια των δραστων αλλα κ ακομα περισσοτερο,την ελλειψη αυτου που ο πολιτισμικος αναλυτης Φρεντρικ Τζεημσον εχει ονομασει "γνωστικη χαρτογραφηση",μια αδυναμια να τοποθετησουν την εμπειρια της καταστασης τους στο πλαισιο ενος ολου με νοημα."


Καποιος με στοιχειωδη ευφυια μπορει να καταλαβει εδω οτι δεν εχουμε να κανουμε με καποιο εξεγερσιακο προταγμα του στυλ "ΠΑΜΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ"
Κατ'ουσιαν,τι λεει ο Ζιζεκ;
Οτι τα γεγονοτα στα παρισινα προαστια ηταν απλα η προσπαθεια των αποκλεισμενων να ακουστουν απο τη Πολιτεια.
Εκ των πραγματων ομως,η προσπαθεια αυτη ειναι αναποτελεσματικη.Κ αυτοδιαψευδεται απο τη στιγμη που γινεται ετσι αναρχα κ κατευθυνεται στο πουθενα.

Και στο κεφαλαιο που ο Ζιζεκ διαπραγματευεται την εξτρεμιστικη Μουσουλμανικη Βια κ τους κομμαντος αυτοκτονιας,εκει κ αν τους σφαζει με το βαμβακι!Πισω απο απο μια περιτεχνη γλωσσα,ουσιαστικα λεει οτι πασχουν απο συμπλεγματα κατωτεροτητας απεναντι στους Δυτικους κ οτι δεν ειναι καν σιγουροι για τη Πιστη τους!Για αυτο κ προσπαθουν να καταστρεψουν τον εχθρο,
περισσοτερο για να καταστρψεουν τις αμφιβολιες τους με βιαιο τροπο,υπακουοντας σε καποιου ειδους Ισλαμικου-Φονταμενταλιστικου Υπερ-Εγω.

Ανεξαρτητως λοιπον της πολιτικης μου αποψης κ της δικης μου στασης απεναντι στη Βια,θελω να πω οτι ο Μανδραβελης ,
ειτε λογω χαμηλης αντιληπτικοτητας ειτε επειδη ειναι ενας φανατισμενος νεοφιλελευθερος Ταλιμπαν,
δε καταλαβε τι διαβασε.

ΥΓ Κ για να ειμαι ξεκαθαρος,οσον αφορα τη δικη μου σταση απεναντι στη Βια,πιστευω οτι οποιος θελει να ριξει το Καθεστως,πρεπει να παει κ να ψηφισει το κομμα της ριζοσπαστικης Αριστερας που τον εκφραζει.Αν λοιπον υποθεταμε οτι πχ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εβγαινε Κυβερνηση,ειναι βεβαιο οτι δε θα το επετρεπαν αυτο οι πολιτικοι κ οικονομικοι παραγοντες που διαφεντευουν τον τοπο.Και θα εριχνα τη δημοκρατικα εκλεγμενη Κυβερνηση.
Οποτε,ναι,εκει κ μονο εκει,θα επρεπε να παρουμε τα οπλα κ να καταφυγουμε στη Βια.
Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση απο αυτη,η Βια δεν ειναι ηθικα νομιμοποιημενη κ εκ των πραγματων,δε θα οδηγησει πουθενα.
Παντως αναλογα passage a l'act ερχονται κ εδω,ειτε εγω τα νομιμοποιω ειτε οχι.

philalethe said...

Συγχωρήστε με για την διαγώνια ανάγνωση, λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά θέλω πρώτον να συγχαρώ για το ωραίο κείμενο, δεύτερον να πω ότι το "αυτονόητο" είναι μία έννοια που προϋποθέτει αξιωματικές παραδοχές(έτσι δεν είναι; ) και νοησιαρχία θετικιστικού τύπου, τρίτον παρά τις εξοργιστικές αθλιότητες(ναι, είμαι θυμωμένος :-) ) τύπου "κακούργας κενωνίας"(ελπίζω να ισχύσει και εδώ "Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσι", ειλικρινά) όντως είναι από τα πιο ενημερωμένα κείμενα του νεοφιλελεύθερου και λάτρη του πούρου καπιταλισμού συντάκτη(ναι, δεν θεωρώ τον αγιατολάχ Ντώκινς ως σεβαστή πηγή). Πλην, όμως, ας δούμε το εξής: είναι δυνατόν να λέει ότι το 1922 εξορίστηκαν ..."αντικομμουνιστές διανοούμενοι"; Είναι γνωστό ότι με το ατμόπλοιο των φιλοσόφων εξορίστηκε και ο Νικολάι Μπερντιάεφ, ο οποίος είχε ΔΙΟΡΙΣΤΕΊ, γνωστών όντων των Ο.Χριστιανικών απόψεών του, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας το 1920. Αυτό που ζήτησε ο Μπερντιάεφ τον οποίον εξόρισε (ευγενικά), ως λέει και ο Ραφαηλίδης, ο κομμουνιστής Ι. Στάλιν, αλλά ακόμη και οι άλλοι φιλόσοφοι που εξορίστηκαν, είναι μία πιο φιλελεύθερη προσέγγιση -τουλάχιστον- στα θέματα των πνευματικών αξιών και της διανόησης, μια πιο προσωποκρατική προσέγγιση(καθώς είναι γνωστό ότι ο Μπ.μιλούσε για ένα χριστιανικογενή πάντα, περσοναλιστικό σοσιαλισμό, ελευθεριακόν κάπως, αν το προτιμάτε).

Αυτά και συγγνώμην, αλλά δυστυχώς αυτοί οι συντάκτες που "όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν" και λένε, άρα, ασυλλόγιστα ό,τι τους καπνίσει επί παντός επιστητού είναι επικίνδυνοι ορισμένως. Τις ευχές και τα σέβη μου.

Left Liberal Synthesis said...

Celin
Μου άρεσε η φράση σου "τους σφαζει με το βαμβάκι".Αυτή είναι η ουσία του ΣΖ.Το ενδιαφέρον είναι ότι "σφαζει" ισότιμα και αυτούς που ο ΠΜ ουτε καν μπορεί να καταλάβει μεσα απο τον υπολογιστικό ορθολογισμό του.Και αυτη η αδυναμία αποκαλύπτει τον συντηρητισμό του.

Left Liberal Synthesis said...

Philalethe
Κατ'αρχάς σε καλοσορίζω.
Η ζαβολιά τοθυ ΠΜ είναι ότι αποσπά κομμάτια ενός πανοραμικού έργου, για να αποδείξει τα αναπόδεικτα. Ομοίως θα μπορούσα να προσκομίσω αποσπασματα του ΣΖ όπου γελοιοποιεί τις πιο νηπιακές και πρωτόγοννες εκφράσεις της αριστεράς.
Ακόμα ενδιαφέρουσα η αναφορά σου για τον Μπερντιάεφ και τους Ρώσσους θεολόγους.Έπίσης πολυεστιακό φαινόμενο που ενας ΠΜ ή και αντίστοιχος "υπολογιστής" εξ'αριστερών είναι αδύνατο να κατανοήσουν.

rakis said...

Πάντως πέραν των παραπάνω διαφωνιών μου με τον Ζίζεκ, θεωρώ αρκετά γόνιμη την ψυχαναλυτική παρέμβαση γενικά αλλά και ειδικά απέναντι στο μαρξισμό σε πλήρη αντίθεση με τον ΠΜ, καθώς η ψυχανάλυση αναγκάζει τον μαρξισμό να μετριάσει την αλήθεια του. Απέναντι σε μια πολιτική ναρκισσισμού ή παράνοιας, η ψυχανάλυση προτείνει μια πολιτική της αμφιθυμίας δηλ. απλοποιώντας, η ισχυρή κατάδειξη της αμφιθυμίας δηλ. το ότι ο κοινωνικός δεσμός μάς εξανθρωπίζει αλλά μας στερεί και την απόλαυση, υποκειμενικοποιεί το δικό μας κακό ώστε να προσεγγίσουμε το συμβάν της αγάπης.

Left Liberal Synthesis said...

Rakis
O ΠΜ απεκάλυψε τον συντηρητικό ορθολογισμό του στην συγκεκριμμένη περίπτωση.
Οσο για τον Ζιζεκ, προφανώς έχει μια τεράστια αξία, αλλά δεν συνίσταται για μονομανίες.Είναι ο ίδιος τόσο ανατρεπτικός προς τον ίδιο.
Οσον αφορά την αξία της ψυχανάλυσης όλοι από τα έτοιμα του Λακάν τρώνε εδώ και πενήντα χρόνια.

rakis said...

Οσον αφορά την αξία της ψυχανάλυσης όλοι από τα έτοιμα του Λακάν τρώνε εδώ και πενήντα χρόνια.

-----------------------------

Ε δεν είναι ακριβώς έτσι.
Εγώ για πχ χρησιμοποιώ και τον Winnicott.
Και υπάρχουν σοβαρές κριτικές προς τον Λακάν.

Και οι εμπνεόμενοι από Λακάν δε σημαίνει ότι δεν πρωτοτυπούν.

Αλλά το θέμα είναι αν η ψυχανάλυση μπορεί να προσφέρει στην πολιτική, κάτι που θεωρώ ότι είναι γόνιμο.

Left Liberal Synthesis said...

Rakis
ΟΚ σωστά, ας βαλόυμε πολλά εισαγωγικά στην φράση μου για τον Λακάν,ας πουμε ιστολογική ευκολία, αλλά νομίζω ότι το νόημα ήταν σαφές.

rakis said...

ναι οκ

Νοσφεράτος said...

Εγώ για πχ χρησιμοποιώ και τον Winnicott.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΝΑ ΜΑς ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙς ...

Rakis said...

Αυτό που ο Λακάν ονομάζει «ανάληψη» ή «άνοδο» στο συμβολικό νόμο δεν μου πολυαρέσει γιατί η ανάληψη υπονοεί ήδη ένα υποκείμενο σαν ένα προσυμβολικό ουσιοκρατικό προεγώ που “αναλαμβάνει να” ή και η άνοδος υπονοεί όχι μόνο αυτό, ότι δηλ. προϋπάρχει κάποιος που ανεβαίνει αλλά και βλέπει και το νόμο ουσιοκρατικά , ότι είναι δηλ. κάτι σταθερό σε απόσταση.

Η Butler διαβάζοντας στον Λακάν το νόημα της ανάληψης ως παραπομπή , ισχυρίζεται πως ο νόμος δεν είναι πια δεδομένος σε μια παγιωμένη μορφή προγενέστερη της παραπομπής σε αυτόν, αλλά παράγεται μέσω της παραπομπής ως εκείνο το οποίο προηγείται και υπερβαίνει τις θανάσιμες γειτνιάσεις που ενεργοποιεί το υποκείμενο. Άρα, η ισχύς που αποδίδεται σε αυτήν την προγενέστερη και ιδανική δύναμη απορρέει και αποκλίνει από την ίδια την απόδοση σε αυτή.
Η παραπομπή εδώ με την έννοια που της αποδίδει και ο Ντεριντά, και όχι με την θεϊκή έννοια του “Γεννηθήτω Φως” :
«Θα μπορούσε κάποιο επιτελεστικό εκφώνημα να επιτύχει αν η διατύπωση του δεν επαναλάμβανε ένα «κωδικοποιημένο» ή επαναλήψιμο εκφώνημα ή, με άλλα λόγια, αν η διατύπωση που προφέρω για να ξεκινήσω μια συνάντηση, να καθελκύσω ένα πλοίο ή να κάνω πρόποση σε ένα γάμο δεν ήταν αναγνωρίσιμη ως συμβατή με ένα επαναλήψιμο μοντέλο, αν δηλ. δεν ήταν αναγνωρίσιμη με κάποιον τρόπο ως παραπομπή;…σε μια τέτοια τυπολογία, η κατηγορία της πρόθεσης δεν θα εξαφανιστεί. Θα έχει τη θέση της, αλλά από αυτή τη θέση δεν θα μπορεί πια να εξουσιάζει ολόκληρη τη σκηνή και το σύστημα των εκφωνημάτων»

Εδώ έγκειται μια έννοια επιτελεστικότητας που μέσω της παραπομπής νομιμοποιεί και απονομιμοποιεί, πράγμα που σημαίνει ότι η αντικειμενοτροπικότητα προηγείται της αντικειμενικότητας. Έτσι καταφεύγω στον Winnicott για να δούμε πώς το βρέφος επενδύει το αντικείμενο. Έγραψα αλλού : Ο Winnicott έδειξε πως η επένδυση του αντικειμένου για να γίνει αντιληπτό προϋποθέτει το αντικείμενο να είναι ήδη εκεί για να έχει την αυταπάτη ο ψυχισμός ότι το δημιούργησε ο ίδιος. Η αυταπάτη πετυχαίνει να κάνει να φανεί το αντικείμενο ως δημιούργημα των προβολών της επιθυμίας του υποκειμένου, το λεγόμενο "υποκειμενικό αντικείμενο". Παράλληλα, και το βρέφος επενδύεται ως αντικείμενο του αντικειμένου, καθώς επενδύεται από τη μητρική φροντίδα(ο πολιτισμός βέβαια επιβάλλεται από την κοιλιά ακόμα). Το βρέφος έτσι είναι το "αντικείμενο του αντικειμένου". 

Το ζήτημα εδώ έγκειται στο τι είναι αντίληψη από την οπτική του ψυχικού οργάνου. Στη φάση της εξωδεκτικής αντίληψης, το άτομο δεν έχει κάποια ανάγκη να διερωτηθεί για την πραγματικότητα του αντικειμένου και της δικής του επιθυμίας. Όταν οι συνθήκες αυτές δεν είναι πραγματώσιμες, τότε θα φανερωθεί η ανεξάρτητη εξωτερικότητα. Η εμπειρία αυτή της αποτυχίας ικανοποίησης εγκαθιδρύει μια αντιληπτική δραστηριότητα που θεμελιώνει το αντικείμενο ως πραγματικότητα ανεξάρτητη. Εδώ δηλ. αρχή της πραγματικότητας είναι η αναπαράσταση του εαυτού ως αντικειμένου των επιθυμιών του αντικειμένου: η αρχή της πραγματικότητας είναι η αρχή της ηδονής ενός άλλου, ήτοι η επιθυμία του άλλου. 
Στο πεδίο της  ιδιοδεκτικής αντίληψης η ενορμητική δράση ή μάλλον διέγερση και η αποτυχία του πλήρους κορεσμού της θα συνδράμει στη συγκρότηση παραστάσεων που ο Freud θα ονομάσει "Εγώ", διαδικασία που εκβάλλει στη ναρκισσιστική επένδυση.
 

Rakis said...

Γενικότερα, ενδιαφέρουσα είναι η έννοια του Winnicott του ψευδούς εαυτού. Έγραψα αλλού πως για τον Winnicott, κατά τον οποίο ο ψευδής εαυτός κατασκευάζεται ως ένα αμυντικό σύστημα είναι εμμένον ασυνείδητα. Το πρώτο περιβάλλον για την αλληλεπίδραση και κατασκευή του είναι με τη μητέρα. Η απαρτίωση, όρος δικός του, αφορά μια ψυχική διαδικασία ωρίμανσης ,όπου σωματικά και ψυχικά στοιχεία του βρέφους έρχονται και ενώνονται σε ένα όλο-εγώ είμαι, εγώ- υπάρχω. Εδώ, η μητέρα πρέπει να είναι επαρκώς καλή στη σχέση της με το βρέφος. Το εγώ-είμαι συνδέεται με συγκινησιακές και συναισθηματικές εμπειρίες, και η διαδικασία απαρτίωσης συνδέεται με το holding δηλ.. τον τρόπο που σωματικά και ψυχικά περιέχεται το βρέφος. Η αποτυχία αυτής της διάδρασης, η ανεπαρκής ικανοποίηση των βρεφικών αναγκών από το περιβάλλον-μητέρα κατασκευάζει τον ψευδή εαυτό.
Επεκτείνοντας και εμπλουτίζοντας τον Winnicott με τον Heideggerο, το μητρικό περιέχεσθαι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα μέρος της οντολογικής δομής του Dasein (Heidegger). Μέσω αυτής της οπτικής ο ψευδής εαυτός δεν είναι καθόλου ψευδής. Το υποκείμενο μέσω της απομιμητικής διαδικασίας αναλαμβάνει ένα ρόλο , αυτόν του αληθινού εαυτού όπως θα ήταν σα να είχε ύπαρξη. Ο ψευδής εαυτός είναι μια άμυνα ενάντια στο άσκεπτο, το θάνατο του αληθινού εαυτού. Άρα, η ψευδής συνείδηση κατασκευάζεται σε αντίδραση στο φόβο του θανάτου του εαυτού. Αυτός ο τρόμος είναι η πιο αρχαϊκή μορφή υπαρξιακού άγχους.
Μέσα σε αυτό το διατομικό πλαίσιο ο ψευδής εαυτός είναι μια συλλογή συμπεριφορών , σκέψεων, συναισθημάτων που ενεργοποιούνται από την ανάγκη προσέγγισης του αντικειμένου και έτσι καταπιέζονται οι αποστάσεις χωρισμού και απομόνωσης. Ο ψευδής εαυτός λειτουργεί αμυντικά ως μέσο για να εμποδιστούν το άγχος του χωρισμού και οι φόβοι εγκατάλειψης, που αναπαριστούν την ανικανότητα για ολοκληρωμένες self-object αναπαραστάσεις που θα αποτελέσουν τη βάση για ένα συνεκτικό εαυτό.

Left Liberal Synthesis said...

@Rakis
Ενδιαφέρουσα η εισαγωγή σου για τον Winnicott.Οι αναγνώστες του Ζιζεκ έχουμε προσανατολιστεί στον Λακάν.Και ως ερασιτεχνες της ψυχανάλυσης μας λείπουν οι διαφορετικές αναγνώσεις.

Νοσφεράτος said...

rakis δες λιγο για winnicot

http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_1905.html