Οταν η «ενέργεια» της κοινωνίας πολιτών δεν καταναλωνεται αλλά επενδύεται

Στην γενικευμένη πλιατσικολογική κοινωνία της Ελλάδας του 2009,όπου εκτός από τους θεσμικούς αρπακολατζήδες υπάρχει και ένα πλήθος κολακευόμενων (από όλο το πολιτικό φάσμα) μικροδιαβόλων ,η κοινωνική δυσανεξία παίρνει τραυματικές μορφές.

Ολοι εναντίον όλων

Ο θυμός,η σωρευμένη ένταση παίρνει οξείες μορφές,αλλά αυτή η ένταση συσκωτίζει και τις πολλαπλές οπτικές.Ετσι λοιπόν με κάποιο μαγικό τρόπο όλοι έχουν δίκιο.
Στην δημοσιότητα ,η δημόσιος υπάλληλος που χάνει το δικαίωμα της προωρης σύνταξης διατυπώνει το παράπονο της με την ίδια ένταση που θα δικαιολογείτο από τον Πακιστανό που κάθεται επι 10 ημέρες στην Π.Ράλλη απλώς για να καταθέσει παράβολα αιτήσεως.Ομοίως ο αγρότης που κλείνει τους δρόμους (και μόνο 51 !! δηλωνουν ετήσιο εισόδημα άνω των 50,000 Ευρω) κάθε χειμώνα (που συμπτωματικά δεν έχει δουλειά) φωνάζει με την ένταση που δικαιολογείται στον άνεργο που απολύεται από επιχείρηση των 3 εργαζομένων μετά από δεκαπέντε χρόνια δουλειά.

Οπως δε η δημοσιότητα διαμεσολαβείται από μια κάστα αμοραλιστών ,που ονομάζονται καταχρηστικά «δημοσιογράφοι» τηλεόρασης,επικρατεί ένας απόλυτος μανιχαικός υστερικός λόγος,που τελικά επιστρέφει στην κοινωνία ως ύφος κριτικής.
Και άθελα τους οι πιο ριζοσπαστικές ομάδες της κοινωνίας υιοθετούν τον κυρίαρχο λόγο της τηλεόρασης,όχι στο περιεχόμενο αλλά στο ύφος.

Μανιχαισμός ,λίγοι κακοί μοχθηροι ενάντιον πολλών καλοκάγαθων θυμάτων,οι οποίοι ,πολλοί, έχουν αποκοιμηθεί ,και αν φωνάξουμε δυνατά (περίπου όπως ο Αυτιάς) τότε όλα θα αλλάξουν.Ο μανιχαισμός προχωράει και στην θεωρία,καθώς υποτίθεται πως ο πλανήτης διαφεντεύεται από το συμπαγές ενιαίο σύστημα ,και χρειάζεται να ακονήσουμε τα ιδεολογικά μας ακόντια,που αν εκτοξευθουν ομαδικά κατα του στόχου τότε θα αποκαλυφθεί η απάτη.Τώρα αν οι έντεκα στους δέκα διανοούμενοι της κοινωνίας,αυτορίζονται ως αριστεροί,η Ποσδεπ αποτελείται κατα 80 % από αυτοριζόμενους αριστερούς (και οι υπόλειποι κεντροδεξιοί επιπίδου Μπουτάρη) ,περνάει απαρατήρητο.Δεν διανοείται κανένας ότι διαμορφωνεται μια δωρεάν αριστερή ρητορία που υπερχειλίζει από απολυτότητες γιατί υποκρύπτει ενοχικούς κονφορμισμούς στο ατομικό πυρηνικό επίπεδο,εκεί ακριβώς που αναπαράγονται οι δομές.Μετά την ανάρτηση του Τσε στα γραφεία του Λαος,και τα εγκώμια στον Τσάβες από τον ρόκερ προεδρα,όλοι είμαστε αδέλφια.

Κάποιοι πουλάνε τρέλλα!!!!

Και η μεγαλύτερη τρέλλα είναι η παραλυτική κατάσταση,αδυναμίας υλοποίησης θετικών κοινωνικών δράσεων.Οποιος μου βρεί αυτοδιαχειριστικά πειράματα, εργασίας,συνεταιριστικές πρωτοβουλίες ιδεολογικού χαρακτήρα,ευχαρίστως θα πάρει και πενήντα δωρεάν συνδρομές στο έντυπο LLS που εκδίδεται οσονουπω.H κοινωνική δυσανεξία στην Ελλάδα περνάει μόνο από τους κωδικούς του προυπολογισμού.Διαμεσολαβείται από το κράτος.

Η ιδέα ότι η Ελλάδα είναι φιλελευθερη καπιταλιστική κοινωνία τύπου Wall Street ,είναι λυτρωτική αγχολυτική γιατί προφανώς κανένας μας δεν μπορεί στα 34 του να έχει βγάλει από hedge funds 2 εκατομμύρια δολλάρια σε τρία χρόνια.Αλλά αν θεωρήσουμε ότι αυτό γίνεται στην Ελλάδα τότε αφου αυτός δεν είμαι εγώ ,τότε είμαι αριστερός,ανεξάρτητα σε ποιους κονμορμισμούς πρωταγωνιστώ.Ο πελατειακός υπερτροφικός κρατικός πλιατσικοκαπιταλισμός αθωώνεται «από τα αριστερά»,ακριβώς γιατί,στο ασπρομαυρο σχήμα ο κακός είναι πολύ μεγάλος και πολύ μακρυά από εμένα.

Ο κακός είναι ο κινηματογραφικός Michael Douglas της Wall Street,ενω ο συμμαθητής μου Θ.,με το ταπεινό οδοντιατρίο στην συνοικεία Κ. δηλώνει το αφορολόγητο ,αλλά κτίζει κάθε πεντε χρόνια ένα σπίτι,και έχει πέντε αυτοκίνητα ,και μονίμως κλαίγεται για τον καπιταλισμό.Να πω την αλήθεια να καταλάβω τι ακριβως καπιταλισμός είναι ο μεσαίος φοροχοντροφυγάς με το λαικοφανές στυλ είναι απείρως πιο δύσκολο από το να φαντασιώνομαι ότι ο Douglas είναι ο ιδεότυπος της Σοφοκλέους.Με τον Θ δε τα βάζεις γιατί δεν απέχει από τον εαυτό σου ,ενω ο Douglas αντε να σε βρει ,αφου πρώτα την κοπανήσει από το celluloid.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του Ξανθόπουλου στις διαφημήσεις του ΟΤΕ.Η Ελλάδα γουστάρει γενικευμένη θρηνωδία προς το «κακό» ,για να κρύψει τις δικές μυριάδες εμπλοκές με την καθημερινή ψιλοαπάτη.

Κι’ομως όταν η ενέργεια της κοινωνίας αντί αγχολυτικού εκνευρισμού ,γίνεται θετική πρόταση όλα αλλάζουν.Ολα γίνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Τελευταίο παράδειγμα το Πάρκο στην προέκταση της Τζαβέλα του αδικοχαμένου 16χρονου ΑλέξανδρουΕκεί τα τελευταία σαράντα χρόνια δύο στρέμματα στην γωνία Ζ.Πηγής ,Ναυαρίνου ,Χ.Τρικούπη ήταν χωρος σταθμευσης αυτοκινήτων.Τα έσοδα πήγαιναν στο Τεχνικό Επιμελητήριο.

Ο χώρος παραμένει σε ένα διαχειριστικό κενό (καθώς το ΤΕΕ δεν τον ξανανοικιάζει), και οι κάτοικοι αντί μιας πεπατημένης καταγγελιολογίας μέσω τηλεοράσεων, αδιέξοδων κινητοποιήσεων προς τον Κακλαμάνη,και τους δαιδαλώδεις κρατικούς μηχανισμούς,κάνουν κάτι απλό και παραγωγικό.

Μετατρέπουν τον χώρο με διαδικασίες «ρεφενέ» σε παρκάκι αναψυχής.Φυτευουν δένδρα,διαμορφωνουν χώρους,καθαρίζουν,βάζουν τραμπάλες.Ακόμη προστατεύουν , «αστυνομεύουν» ( με την τυπική έννοια) και ωθούν τον Κακλαμάνη να δράσει αναλόγως,

Η αυτοοργάνωση στην πιο καθαρή και παραγωγική μορφή της.Ταυτόχρονα χωρίς νομικές περιπλοκές.Καθημερινά δεκάδες παιδιά μαζεύονται από τις διπλανές πολυκατοικίες ,και δημιουργούν μια θορυβώδη παιδική χαρά κυριολεκτικά.

Αυτές οι επεμβάσεις αυτοργάνωσης μπορούν και να επικυρώσουν ουσιαστικά πραγματικές αλλαγές στην οικονομία.Η άμεση εμπλοκή των ενδιαφερομένων ακριβως εμπλουτίζει τις εμπειρίες τους,αλλα τους εξοπλίζει και με τις γνωσεις μιας δημοκρατικής ευθύνης για τα τα θέματα του εγχειρήματος του,μακρυά από την ανάθεση τους στο «άλλο» κράτος,που παραμένει κράτος.

Η δημοκρατική αυτοργάνωση απομειώνει φαινόμενα «τραγωδίας των κοινών» και αφοπλίζει τις αυτοδιογκούμενες τις κρατικοδίαιτες γραφειοκρατίες.Οταν 15 κάτοικοι δημιουργούν μια παιδική χαρά εκ του μηδενός,τότε μπορεί να αναλογιστεί ποια είναι η παραγωγικότητα των υφιστάμενων τεχνικών υπηρεσιών των Δήμων,και τι ακριβώς σημαίνει μια «αριστερή» διακυβέρνηση τους.Προφανώς όχι η υπερδιόγκωση που βλέπουμε σήμερα.

Μόλις 40 μέτρα από το μνημείο του 16 χρονου Αλέξανδρου,γίνεται κάτι πολύ σημαντικό.