Η διαφθορά κλείνει τις παραλίες και η κολακεία τις βρωμίζει

Η τελευταία "κρυφή" παραλία στην Αττική το προηγούμενο Σαββατοκύριακο

Στην βαλκανική δημοκρατία Kreeka Vabarik ο φυσικός πλούτος είναι άφθονος.Παρά τις συνεχείς προσπάθειες μας να κτίσουμε χωρίς πρόγραμμα,να καταπατήσουμε,να διαταράξουμε το φυσικό περιβάλλον ,αυτό συνεχίζει να μας παραδίδεται άδολα.

Ειδικά όμως στην Αττική,όπου συνωστίζονται περίπου 3,5 εκατομμύρια τα πράγματα είναι πλέον οριακά.Ακόμη μια πυρκαγιά και γίναμε Dubai χωρίς ουρανοξύστες.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις παραλίες.Παρ'οτι για όσους ξέρουμε τις "ειδικές" διαδρομές υπάρχουν μικροί παράδεισοι (φωτο),η κατάσταση είναι επίσης οριακή.

Αν συνεχίσουμε με την ίδια "λαδωμένη" πολεοδομία και την την αφόρητη κολακεία για τις "ελεύθερες παραλίες" θα θέλουμε τρεις ώρες μπας και βρούμε ένα χώρο να κάνουμε μπάνιο.

Η πολεοδομική πρόνοια για τις παραλίες είναι τραγελαφική.Εκατοντάδες χιλιόμετρα είναι ουσιαστικά απροσπέλαστα για τους επισκέπτες.Δρόμοι χωρίς προγραμματισμό , παραθαλλάσια οικόπεδα , λιμενικές ατασθαλίες αλλά και μια αλλοπρόσαλη παραλιακή ζώνη στην ,δημιουργούν μια πόλη χωρίς πρόσβαση στην θάλασσα.

Αναγκαστικά οι διαθέσιμες παραλίες ασφυκτιούν από κόσμο.

Οσοι καταφέυγουν στις οργανωμένες πλαζ, έχουν την πιο κοινωνικά υπεύθυνη συμπεριφορά.Με κάποιο τρόπο συνομολογούν ότι στον περιορισμένο χώρο ,είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε ,με κάποιους κανόνες.Πολλές από αυτές τις έχουν σχετικά "αλμυρό" εισητήριο,αλλά η μικρή περιήγηση μάλλον δείχνει μια ορθολογική κατανομή ανάλογα με τις υπηρεσίες.

Οι δήμαρχοι και πολίτες κάνουν πολύ καλά που διεκδικούν όσες παραλίες έχουν καταπατηθεί παράνομα,και καλώς τις μετατρέπουν σε οργανωμένες δημοτικές πλάζ. Προσθέτουν περισσότερες επιλογές στους κατοίκους της πόλης.

Εκεί που η κατάσταση είναι ανυπόφορη είναι οι λεγόμενες "ελεύθερες".Αποτελούν τον καθρέπτη του ανύπαρκτου πολιτισμού της καθημερινότητας της Kreeka Vabarik.Παράλληλα απομυθοποιούν την έννοια του a priori καλοκάγαθου λαού,για τον οποίο γίνονται υποτίθεται όλα.

Αυτός ο καλοκάγαθος λαός εισβάλλει στις παραλίες, χωρίς καμία συναίσθηση συθόρμητης συγκατοίκησης ,με την πιο βάρβαρη προσδοκία,να οικειοποιηθεί ένα δημόσιο αγαθό όσο περισσότερο μπορεί.

-Παίρνει το ΙΧ και το βάζει σχεδόν δίπλα στην άμμο,γιατί βαριέται να περπατήσει πενήντα μέτρα

-Φωνασκεί και επιβάλει την μουσική του σέ όσους έχουν την τύχη να είναι σε ακτίνα εκατό μέτρων.

-Αν βρει πεύκα,ανάβει κάρβουνα ,και ψήνει οτιδήποτε χωρίς καμιά μέριμνα για πιθανή πυρκαγιά.

-Και τέλος αφήνει τα σκουπίδια του,με το λογικοφανές αίτημα ,να τα μαζέψει το κράτος.

Την ίδια υποκουλτούρα μεταφέρουν και ένα νέο είδος που πολλαπλασιάζεται εσχάτως ,οι σκαφάτοι,και οι λάτρεις του μηχανοκίνητου θαλάσσιου τουρισμού

Πρόκειται για παραλαγή νεοβαρβαρισμού με υψηλώτερα βαλάντια.

-Εξαντλούν την περιπέτεια τους μέχρι την πρώτη παραλία προσβάσιμη με αυτοκίνητο ,ενοχλώντας τους λουομένους

-Παραβιάζουν ασύστολα όλους τους κανόνες ακτοπλοίας ,και αποστάσεων

-Μολύνουν με όλους τους δυνατούς τρόπους

Η παραλία απαιτεί ένα συμβόλαιο συγκατοίκησης ,μια άρρητη κοινωνική συμφωνία,ένα υγειή συμβιβασμό.

Μια κοινωνία όπως η Kreeka Vabarik,χωρίς παράδωση στις ενδιάμεσες εθελοντικές μορφές οργάνωσεις, τελικά παλινδρομεί ανάμεσα σε ένα διεφθαρμένο κράτος,και μια ευτελιστική ιδιοποίηση όλων των κοινών.