Πολύμορφη ,πολυδαίδαλη κοινωνία Πολιτών,ως αντίβαρο στην κρατική αυθαιρεσία.Ενα αριστεροφιλελευθερο προτυπο

Μια απο τις πιο αντιφατικές και ενδιαφέρουσες συναντήσεις της πολιτικής θεωρίας είναι η κεντρικός ρόλος που παίζει το πλέγμα των εθελοντικών μη κυβερνητικών οργανώσεων,τόσο στην κλασσική αριστερή όσο και φιλελεύθερη αποτύπωση.

Σε μια συμβατική,ανάγνωση μπορούμε να πούμε ότι εκκινώντας από διαφορετικες αφετηρίες,συναντιώται σε ένα σημείο που προκαλεί αμηχανία.

Η αριστερά στην τρέχουσα πολιτική δράση της,εκφράζεται μέσα από τις πολιτικές δράσεις ομάδων,συλλόγων,σωματείων,κλπ σε μια αντίθεση με τις κυβερνητικές επιλογές ,δημιουργόντας ένα καταπληκτικό πλέγμα οργανώσεων .

Το Ευρωπαικό φόρουμ στην Αθήνα μας παρουσίασε αυτήν την πολυμορφία στην απόλυτη έκταση της.

Πολιτικές σχεχταριστικές γκρούπες,δίπλα σε ορειβατικούς συλλόγους,σε ομάδες τέχνης,φόρουμ διαλόγου κλπ κλπ

Η δυσεπίλυτη αντίφαση,που προκαλεί αμηχανία,είναι ότι αυτή ακριβώς η κοινωνική μορφή διακλάδωσης,αυτά τα ριζώματα (Deleuze) είναι και το πολιτειακό πρότυπο του φιλελευθερισμού.

Για να κάνουμε το πράγμα πιο ερεθιστικό ,ας σημειώσουμε ότι η οργανωσιακή θεωρία ,στην ουσία δεν μπορεί να διακρίνει την οριζόντια ευέλικτη σύχρονη εταιρεία υψηλης τεχνολογίας,από τα πολύμορφα κινήματα της αριστεράς.
Στην ουσία είναι και οι δύο ριζωματικές οργανώσεις.Καμία σοβαρή επιχείρηση με έκθεση στο διεθνές περιβάλλον έχει την πολυτέλεια να είναι απλοικά ιεραρχική.

Ετσι για να συνενοηθούμε χοντρά,ας πούμε ότι μορφολογικά σύχρονες εταιρείες και «αντι καπιταλιστικοί» αγώνες είναι πανομοιότυποι.

Ο αδέσποτος ιστολόγος,που και που εργάζεται και πιο συστηματικά,βρήκε ένα κείμενο του Hayek ,το μετάφραασε,και αναρωτιέται δημόσια.


Υπάρχει κανένας έντιμος αριστερός που δεν θα συνιπέγραφε τα παρακάτω;


Η σπουδαιότητα των εθελοντικών ενώσεων (O φιλελευθερισμός δεν είναι ατομικισμός) Μετάφραση LLS από το F.Hayek The Mirage of Social Justice p 151-3

Θα ήταν θλιβερή παρανόηση των βασικών αρχών της ελεύθερης κοινωνίας αν έβγαινε το συμπερασμα ότι επειδή πρέπει να αποδυναμώσουμε τις μικρές ομάδες από όλες τις αναγκαστικές επιβολές,δεν θα δώσουμε την ύψιστη αξία στις εθελοντικές δράσεις .
Περιορίζοντας τις αναγκαστικές δράσεις στα κυβερνητικά όργανα,και περιορίζοντας την ενέργεια τους μόνο στην ενίσχυση των γενικών κανόνων και νόμων ,αυτές οι αρχές (της ελεύθερης κοινωνίας) σκοπεύουν να περιορίσουν τον καταναγκασμό ,δίνοντας τον μεγαλύτερο χώρο στην εθελοντική δράση.

Η κακόβουλη ιδέα ότι όλες οι δημόσιες ανάγκες πρέπει να υπηρετηθούν από από υποχρεωτικές οργανώσεις και όλα τα μέσα που προσφέρουν τα άτομα στην εξυπηρέτηση δημοσίων σκοπών, πρέπει να είναι κάτω από κυβερνητικό έλεγχο,είναι τελείως ξένη προς τις αρχές της ελεύθερης κοινωνίας.
Ο πραγματικός φιλελεύθερος πρέπει να επιθυμεί όσον το δυνατόν «ειδικές κοινωνικές ενώσεις εντος του κράτους»,εθελοντικές οργανώσεις μεταξύ του κράτους και της κυβέρνησης,τις οποίες ο λανθασμένος ατομικισμός του Rousseau και η Γαλλική Επαναστάση ήθελαν να υποτάξουν.Αντιθέτως θέλει να τις αποστερήσει όλες από τα αποκλειστικά και υποχρεωτικά στοιχεία.

Ο φιλελευθερισμός δεν είναι ατομικισμός στην έννοια «καθένας για τον εαυτό του»,παρότι είναι καχύποπτος για την τάση των οργανώσεων να προσπορίζονται αποκλειστικά δικαιώματα για τα μέλη τους.

Θα διαπραγματευτούμε πληρέστερα τα προβλήματα που προκύπτουν από την θεώρηση ότι αυτές οι εθελοντικές οργανώσεις ,εξαιτίας της μεγαλύτερης ισχύος που αποκτούν σε σχέση με τα άτομα,πρέπει αναγκαστικά να περιορίζονται από τον νόμο και ειδικώτερα πρέπει να αρνηθούν μερικά δικαιώματα τα οποία είναι σημαντικά για την ζωή των ατόμων.

Αυτό όμως που θέλουμε να υπογραμμίσουμε ,δεν είναι τα απαραίτητα όρια,αλλά η σημασία της ύπαρξης των εθελοντικών ενώσεων,όχι μόνο για το συμφέρον αυτών που τις απαρτίζουν,αλλά για την αληθινή υποστήριξη του δημοσίου συμφέροντος.

Η κυβέρνηση πρέπει να έχει το μονοπώλειο της κατανομής των υποχρεώσεων,για περιορίζει τον καταναγκασμό των υποχρεώσεων,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κυβέρνηση πρέπει να έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να προωθεί τα δημόσια αγαθά.

Σε μια αληθινά ελέυθερη κοινωνία,οι δημόσιες υποθέσεις δεν περιορίζονται ως υποθέσεις της κυβέρνησης,και ή έννοια του δημοσίου δεν πρέπει να εξαντλείται στην κυβερνητική ευθύνη.

Είναι μια απο τις μεγαλύτερες αδυναμίες του καιρού μας,το γεγονός ότι μας λείπει η υπομονή και η πίστη να κτίσουμε εθελοντικούς οργανισμούς για σκοπούς με μεγάλη αξία,και αμέσως ζητάμε από την κυβέρνηση να επιβάλει αναγκαστικά (ή με άλλους τρόπους που προέρχονται απο καταναγκασμό) οτιδήποτε είναι επιθυμητό σε μεγάλη κλίμακα.

Τίποτα δεν μπορεί να έχει πιο καταστροφικό αποτέλεσμα στην πραγματική συμμετοχή των πολιτών,από μιά κυβέρνηση,που αντί απλώς να παρέχει το βασικό πλαίσιο για την αυθόρμητη ανάπτυξη,γίνεται (η κυβέρνηση) μονολιθική και αναλαμβάνει την πρόβλεψη και όλη την ευθύνη ,για ζητήματα που μπορούν να λυθούν από τις κοινές προσπάθειες.

Είναι μεγάλη αξία της αυθόρμητης τάξης,που προκύπτει από την συνύπαρξη μεγάλου αριθμού διακριτών εθελοντικών οργανώσεων και κοινοτήτων,που υπηρετούν αξίες όπως η επιστήμη,οι τεχνές,ο αθλητισμός κλπ.

Είναι ακόμα μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη ,όταν αυτές οι ομάδες επεκτείνονται εκτός συνόρων.Ενας Ελβετός ορειβάτης έχει περισσότερα κοινά με ένα Ιάπωνα συνάδελφο του,από όσα με ένα ποδοσφαιριστή της πατρίδας του.Συμμετέχουν λοιπόν σε μια κοινότητα ισχυρότερη ίσως και από την πολιτική ομάδα στην οποία ανήκουν.

Η παρούσα τάση των κυβερνήεων να μεταφέρουν όλα τα δημόσια ενδιαφέροντα κάτω από τον έλεγχο τους,στην ουσία καταστρέφει το δημόσιο συμφέρον.,με αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός πολιτών να αποστρέφονται την πολιτική,παρότι έχουν ήδη αφιερώσει πολλά σε αυτήν.