Πολυπλοκότητα.Την αντέχουμε;

 

 

Να πω την πικρή αλήθεια, δεν έχω δει παρά ελάχιστες φορές τους "πρωταγωνιστές" ενώ στα ημέτερα φλυαρολόγια σε σύνολο χιλίων αναδημοσιεύσεων και αναρτήσεων δεν βρήκα ούτε ένα με πηγή ή ετικέτα το protagon.Ταυτόχρονα η ονομασία ενός κόμματος με όνομα από την φύση ,μου προκαλεί μια αυτόματη αποστροφή. Πολιτικά κόμματα με ονομασίες που παραπέμπουν σε αταβιστικούς συμβολισμούς συναπαντώνται  σε πολιτικά ανώριμες δημοκρατίες. Στην περίπτωση μας η "άνοιξη" και "αυγή" συνόδευσαν δεξιόστροφα εγχειρήματα, η δε ιδέα να εισάγουμε "ελιές" από την Ιταλία ήταν τουλάχιστον επαρχιωτισμός εφ' όσον έχουμε θαυμάσιες δικές ντόπιες ποικιλίες.

Τώρα πως κατάφερε ο Θεοδωράκης με ένα τόσο αταβιστικό όνομα να συγκροτοτήσει ένα τόσο αναγνωρίσιμο ρεύμα , το οποίο αυτοκατανοείται  μάλιστα ως δυτικόφρων εκσυγχρονισμός είναι ενδιαφέρον.

Εκείνο που σηματοδότησε αμέσως ο Θεοδωράκης είναι ένα πολιτικό  και ηθικό στίγμα ενός χώρου που είχε διαλυθεί. Η προσωπικότητα που πρώτη συμβολοποίησε μια νέα ηθική και αισθητική ευπρέπεια του χώρου ήταν ο Μπουτάρης. Η ανάλυση του φαινομένου "Μπουτάρη" περιττεύει. Ο Θεοδωράκης ανασυγκροτεί αυτό που περιρρέει ως αίσθηση ο Μπουτάρης και το εγκιβωτίζει σε ένα κομματικό πλαίσιο. Ταυτόχρονα οι εκλογικές  καταγραφές σε ΤΕΕ , ΔΣΑ αποκαλύπτουν ότι στην κοινωνία πολιτών υπάρχει μια ισχυρή παρουσία της ευρείας κεντροαριστεράς. Διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού η μολυσματική ασθένεια που μπορεί να εξολοθρεύσει αμέσως την οικολογία του Ποταμιού: η ηθική επιληψιμότητα των μελών του.

Είμαστε εδώ και καιρό σε "περιβάλλον" απλής αναλογικής χωρίς τον αντίστοιχο εκλογικό νόμο. Εκτός από τα πολλά κόμματα διαφαίνονται στο βάθος σημαντικές περιφερειακές εκλογικές διαφορές. Αν υπολογίσουμε ταυτόχρονα την σαφή αντοχή της κεντροαριστεράς  σε συνδικαλιστικούς χώρους , τις νεοδημοκρατικές απειθαρχίες ,τότε το τοπίο γίνεται πιο δημιουργικό. Η απουσία μεγάλου ηγεμονικού ρεύματος με περιφερειακή και συνδικαλιστική κάλυψη υποχρεώνει τους πάντες σε συμβιβασμούς και δεύτερες σκέψεις.

Η συγκυρία έχει δυο ορατούς πρωταγωνιστές :Το Ποτάμι και το ΚΚΕ. Το Ποτάμι ανασυγκροτεί ένα χώρο, προβληματίζει τους πάντες και εκκινεί με πλεονέκτημα. Το ΚΚΕ σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά και στις γειτονιές έχει ανασυγκροτηθεί. Η δριμεία  αντισυριζαική κριτική του δείχνει να έχει ακροατήριο στα παραδοσιακά αριστερόφωνα σύνολα ενώ ο μη κοινοβουλευτικός Κουτσούμπας "γράφει" τηλεοπτικά. Με ισχυρό Κκε, και την διαγωγή του Συριζα για το πως άκουσε τα μέλη του σε Κ.Μακεδονία και Πελοπόνησο, τελειώνει και επισήμως η υπόθεση εργασίας για κυβέρνηση όλης της Αριστεράς. Οι εκάστοτε ηγεσίες πάντα βρίσκουν τρόπους να κάνουν  λίγες θεραπευτικές μαλάξεις στα μέλη τους, επομένως η εικασία του Συριζα ότι η βάση του Κκε θα επιδράσει, έχει ακυρωθεί με τον τρόπο που επέδρασε η δική του βάση.

Η συγκυρία έχει προβληματισμένους όλους τους υπόλοιπους αλλά κυρίως την ορθόδοξη Δημαρ κσι το Πασοκ. Η Δημαρ  του Κουβέλη  και δευτερευόντως το Πασοκ χάνουν σοβαρό εκλογικό  μέρος τους  που θα προτιμήσει την καινοτομία του Ποταμιού. Η Σαμαρική δεξιά φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο για το Πασοκ παρά για την ίδια. Η μονταζέρια της δεν απευθύνεται σε όλη την κοινωνία αλλά στο συντηρητικό της κομμάτι, το οποίο φαίνεται να τρομάζει αρκετά με τα υποτιθέμενα καλάσνικοφ που κρύβει η Κουμουνδούρου. Η pseudodimar του Τσίπρα παρά τον τεράστιο δημοσκοπικό και εκλογικό όγκο της έχει μείνει από συμμάχους και εσωτερική στρατηγική. Η  Συριζαική ανατροπή  είναι σχεδιασμένη για σταθερά ευρωπαϊκά πλαίσια όπου η μία διακριτή Μέρκελ και οι αντιπρόσωποι υπάλληλοι της αποδέχονται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και δρουν ορθολογικά. Περισσότερο και από την ίδια τη  Μέρκελ ο Συριζα  έχει άγχος ότι υπάρχει Μερκελικό plan b το οποίο διατηρεί την φεντεραλιστική  Ευρώπη και συμβιβάζεται με την Ευρωπαϊκή Αριστερά σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Στην συνέντευξη στο Βήμα ο αγχωμένος  Τσίπρας προεξόφλησε τον Ευρωπαικό συμβιβασμό ως δεδομένο και ήδη αποδεκτό .Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Συριζα εξορκίζει το plan c.Είναι αυτό όπου η Συριζαική νίκη είναι όντως ριζική ανατροπή στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και πυροδοτεί αντί ένα  ευρωπαϊκό ανασχεδιασμό  την ενδόρρηξη του Ευρωπαικού Σοβιετισμού. Ποια Ελληνική κοινωνία , με ποιες δομές, με ποια παραγωγή μπορεί να αντέξει τέτοιο ρίσκο; Ο μοναδικός δηλωμένος  εταίρος για το plan c είναι ο Κατσανέβας.

Ο πολιτικός  κατακερματισμός συνοδεύεται  με το ανθρωποβόρο πρωτογενές πλεόνασμα. Πέραν αυτού η οικονομία δεν έχει βρει momentum.Ο μνημονιακός σχεδιασμός για συνοδευτούν τα ενάρετα οικονομικά με εξωστρέφεια  φαίνεται να δουλεύει παντού εκτός από την Ελλάδα. Εκτός από τον τουρισμό οι εξαγωγές δεν βελτιώθηκαν σημαντικά. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να διαμορφωθεί παραλυτική ισορροπία στο χαμηλότερο επίπεδο προσδοκιών. Εδώ ακριβώς ευρίσκεται η νομιμοποίηση του ενός fast track «αντιμνημόνιου». Χωρίς την πολιτική έκφραση των θυμάτων της κρίσης ,δεν μπορεί να υπάρξει καμία μακροπρόθεσμη ανάπτυξη .Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές δίνουν μια ευκαιρία ο χώρος του «αντιμνημονίου» να αναλάβει ευθύνες διαχείρισης σε ένα περιβάλλον περιορισμένων πόρων . Αυτή θα είναι η μοναδική πραγματική δοκιμασία η ουσιαστική «ωρίμανση»

Οι επερχόμενες εκλογές αναγκαστικά πρέπει να μετατρέψουν τον εκτεταμένο πολυκομματισμό σε δημιουργική απαρχή.

Απομείωση της ακροδεξιάς ενίσχυση των δυνάμεων με ύφος απλής αναλογικής μήνυμα στην κυβέρνηση για οικονομική αποτελεσματικότητα ,ανάθεση στον Συριζα θέσεων ευθύνης για να δοκιμαστεί στην διαχείριση με λίγους πόρους χωρίς την μαγεία της fast track άρσης της λιτότητας. Φαίνονται  αντιφατικά αλλά οι δημοσκοπήσεις προοιωνίζονται τέτοιου τύπου πολυπλοκότητα. Την αντέχουμε;