Ποιοί ξέρουν που είναι τα "Γερμανικά";

 

 

 

Για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με τα ποδοσφαιροπολιτικά  δίκτυα η  ανακάλυψη του πλέγματος πετρελαϊκής απάτης   δεν είναι έκπληξη. Όσοι γνωρίζουν τα τοπωνύμια «Γερμανικά», «Άσπρα Χώματα» κλπ τότε ξέρουν  ότι ο πατέρας του φερόμενου ως αρχηγού του πλέγματος , κυκλοφορούσε φυγόποινος επί χρόνια με την ανοχή τοπικών πολιτικών και αστυνομικών αρχών. Η αποκάλυψη του δικτύου αυτού είναι αποτέλεσμα μιας σημαντικής αλλαγής στο εσωτερικό της εξουσίας. Το ίδιο ακριβώς δίκτυο, με την οικογενειακή συνέχεια λειτουργούσε ανενόχλητο επί δεκαετίες με την βοήθεια της τυπικής ελληνικής διαπλοκής. Τελικά η λεγόμενη «μνημονιακή» πολιτική δεν είναι μόνο βάναυση ταπείνωση εισοδημάτων, αλλά ταυτόχρονη επιταγή προς τις κλεπτοκρατικές ομάδες να προσχωρήσουν προς ένα πιο «ηθικό» καπιταλισμό δυτικού τύπου. Όποιος δεν συμμορφώνεται θα συλλαμβάνεται. Πολύ εύστοχα ο Σ.Σκουμπουρδής έχει περιγράψει την   ιδιαίτερη αυτή συνθήκη εδώ, με το  "Είναι το μνημόνιο ηλίθιε".

Η εγγενής ηθικολογία των εξ’ ευωνύμων διανοουμένων τους αποτρέπει να δουν πως η πολιτική προσαρμογής της τελευταίας περιόδου είναι ταυτόχρονα προσταγή λιτότητας, βίαιης ανισοκατανομής αλλά και «ορθολογικοποίησης» του ελληνικού καπιταλισμού. Τόσο η νομικά οριακή αντιμετώπιση της ΧΑ όσο και μια σειρά συλλήψεων δείχνουν πως η  κατεύθυνση δεν χαρτογραφείται μέσω των αδρών αντιπλουτοκρατικών ερμηνευτικών σχημάτων που διακινεί μαζικά μια αριστερή δημοσιολογία. Το project Σαμαρά είναι πολύ πιο ευρύ από ότι φαίνεται και δεν αντιμετωπίζεται με τις λαικομετωπικές αντιλήψεις a la thirties που εισηγείται η Συριζαική αριστερά.

Οι δύο εναλλακτικές πολιτικές της συγκυρίας έχουν ως   κοινό πρόταγμα ένα «καπιταλιστικό μοραλισμό εντός της ΕΕ» .Αυτό όμως  εκφράζεται σε δύο εκδοχές : ή ως τρέχουσα αυταρχική δημοσιονομική προσαρμογή (Σαμαράς) ή ως υπόσχεση για δημοκρατική ήπια προσαρμογή (Τσίπρας). Επομένως  η συγκυρία είναι πολύ πιο «υγιής» από ότι φαίνεται από πρώτης όψεως: Η Συριζαική πίεση επιταχύνει κάποιες «μοραλιστικές» τάσεις οι οποίες ενυπάρχουν στο  λεγόμενο «μνημόνιο». Ο Συριζα δεν βραχυκυκλώνει τελικά την κυβέρνηση , αλλά και η κυβέρνηση έχει μάλλον ανάγκη τον «Σύριζα» της. Οι όποιες μεταρρυθμιστικές αρρυθμίες οφείλονται περισσότερο στις «προμημονιακές» αδράνειες παρά σε αντιπολιτευτικό ζήλο.

Μέσα στην συνθήκη αυτή οι επερχόμενες εκλογές έχουν αντίστροφη αρχιτεκτονική από ότι δημοσιοποιείται. Το πρωτείο είναι στις Δημοτικές και όχι στις Ευρωπαϊκές.

Οι εξωφρενικές ρητορείες  για ένα δημοψήφισμα είναι θεατρικές. Εντός των ευρωπαϊκών θεσμών δεν υπάρχουν ρήξεις αλλά δύστροπες συναινέσεις. Η υποτιθέμενη Συριζαική διαπραγμάτευση θα εξουδετερωθεί στο πι και φι όχι με την αντίρρηση αλλά με την μερική συναίνεση και αναβολή: «Έχετε μάλλον δίκιο, αλλά ας το συζητήσουμε στο προσεχές Eurogroup, και ας πάρουμε την τεχνική γνωμάτευση της δείνα επιτροπής» etc etc etc. στο μεταξύ «business as usual please, αλλιώς θα τα βάλετε και με αυτούς που σας κατανοούν».H Συριζαική αντίρρηση θα εξαχνωθεί από την «τεχνική» αντιμετώπιση της και όχι την πολιτική της απόρριψη. Αυτή είναι άλλωστε και η σημασία της δήλωσης Σταθάκη όπου δεν «προβλέπονται ακραίες καταστάσεις» και της ολύμπιας αφασίας των Ευρωπαίων συμμάχων του Σαμαρά . Όταν ο veto holder  προσέρχεται με αυτή την πρόβλεψη στην «σκληρή διαπραγμάτευση» και οι σύμμαχοι του υποτιθέμενου αντιπροσώπου των δανειστών, τον αδειάζουν διά της αφασίας, τότε οι αναλύσεις περισσεύουν.

Άρα το ευνοϊκότερο προσεχές περιβάλλον είναι, ο Συριζα να κερδίσει μερικούς δήμους και ίσως μια περιφέρεια με αυτοδιοικητικά περιφερειακά κριτήρια, και ίσως οριακά  Ευρωεκλογές ώστε  τελικά  να μην τίθεται ζήτημα εκλογών .(1) Έτσι θα προβάρει τις διοικητικές του ικανότητες σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον έλλειψης πόρων. Άλλωστε σε αυτή την συνθήκη «λιτότητας» κρίνονται οι ικανοί. Οι διοικητές με άφθονους πόρους είναι de facto και τελικά  de jure πετυχημένοι. Μια υπόσχεση για πετυχημένη δημοτική ή περιφερειακή διοίκηση με περισσότερους πόρους είναι αφελής και σχεδόν προσβλητική για τους πολίτες. Οι μεγάλες διαχειριστικές επιτυχίες κρίνονται σε περιβάλλον έλλειψης πόρων.

Η  αναδιοργάνωση ,με όποιο πρόσημο θα είναι μακρόχρονη, σε περιβάλλον ευρωπαϊκών ανακατατάξεων όπου τα Εσπα και οι δανειακές ρυθμίσεις είναι περιορισμένης εμβέλειας. Οι μόνοι πραγματικοί διαθέσιμοι πόροι είναι οι αγορές και οι τοποθετήσεις τους στο Ελληνικό Χρηματιστήριο. Ακόμη και η τεχνοφιλελεύθερη γλώσσα του Συριζα εκεί προσβλέπει: Βιομηχανικοί πρωταθλητές και δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίες , ως ανταγωνιστικοί παίκτες, αντλούν ιδιωτικό κεφάλαιο και τα διαχέουν δευτερογενώς στην οικονομία.

Ο  υπαρκτός μεταρρυθμιστικός χώρος "prv5" , η νουνεχής Δημάρ και οι πέριξ  έχουν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία. Να αποσυμπιέσουν την θεατρική ένταση και να αναδείξουν τα μοναδικά ιστορικά επιτεύγματα : Πετυχημένοι αυτοδιοικητικοί κατάφεραν να   λειτουργήσουν υπηρεσίες που εξυπηρετούν τους πολίτες ακόμη και στις πιο ακραίες συνθήκες φτώχειας σε συνθήκες αυστηρής λιτότητας με επιτυχία. Αυτό το επίτευγμα έγινε με τη συνέργεια των δομών αλληλεγγύης τις οποίες η υπαρκτή κοινωνία πολιτών ανέπτυξε. Αυτή η μοναδική ιστορική παρακαταθήκη μπορεί να γειώσει τη συζήτηση και να αποκαλύψει τον «ψευδοκομμουνιστικό βερμαλισμό» (πηγή) (πηγή)ομάδων της Συριζαικής  αριστεράς και τον αποπνικτικό αναχρονισμό του «Αγιορείτη» πρωθυπουργού.

(1)   Το Συριζαικό επιχείρημα ότι μια αριστερή Ευρωπαική νίκη είναι λυδία λίθος πάσχει πολλαπλά. Κατ’ αρχάς η Ευρωπαϊκή αριστερά είναι  διασπασμένη στο κύριο επίδικο του Ευρώ. Ταυτόχρονα ο φεντεραλιστικός αυταρχικός Μερκελισμός αναμένεται να είναι σημαντικό ανάχωμα απέναντι στον αναδυόμενο συντηρητικό διαλυτικό ευρωσκεπτικισμό. Τέλος η αδυνατότητα κάλυψης του χρέους του Ευρωπαϊκού Νότου και άρα η ανάγκη του διακανονισμού a la 1953 δεν είναι δεδομένη. Πρώτον υπάρχουν άπειροι τρόποι μόχλευσης του χρέους. Δεύτερον μια υποτιθέμενη δραστική λύση του θα αποδιοργανώσει το διεθνές σύστημα έτσι ώστε  τελικά το πραγματικό Ευρώ αυτής της ενδιάμεση φάσης θα είναι ένα άλλο Ευρώ από αυτό που έχουμε σήμερα. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί την Ελληνική κοινωνία με ένα αποσαρθρωμένο Ευρώ μιας ενδιάμεσης ρευστής φάσης;