Wednesday, January 1, 2014

H αφόρητη ένδεια του Ακιλινό Μορέλ:Γιατί η Le Pen μπορεί να φτάσει το 40 %;







 
To άρθρο που ακολουθεί αναδημοσιεύθηκε από τον Θανάση Γιαλκέτση στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Ο αρθρογράφος Ακιλινό Μορέλ είναι στέλεχος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και διδάσκει κοινωνική πολιτική στο Πανεπιστήμιο Paris I (Panthéon-Sorbonne). Το άρθρο του είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Libération».

Το διαβάζω και κατάλαβα ότι όποιος δεν είναι εκατομμυριούχος πολιτικός με περιουσία τύπου Λάτση είναι "αριστερός". Γιατί οι προυποθέσεις είναι απλές:
α.-Στο πολιτικό επίπεδο διακυρήσουμε πολιτικές ελέγχου του πλούτου
β.-Στο λεγόμενο ηθικό επίπεδο, δεν τα "παίρνουμε"
γ.-Στο λεγόμενο προσωπικό επίπεδο ο πολιτικός "είναι κοντά στον λαό" γιατί ο αξιότιμος Μορέλ μας πληροφόρησε να μην ανησυχούμε ο "εξυπνος λαός" ξέρει ότι γενικώς οι πολιτικοί διαθέτουν πλούτο, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα όσο ο πολιτικός είναι "κοντά στο λαό".
Το ξαναδιαβάζω και αντιλαμβάνομαι πως αν οι "σοσιαλιστές" καθηγητές της Liberation είναι τόσο αφόρητα,ρηχοί κοινότοποι τότε η Marine Le Pen θα πάρει 50 %.
Ο φοβερός κύριος Μορέλ μας περιγράφει τον ιδεότυπο του ηθικού πολιτικού του ρεύματος Le Pen
Επι της ουσίας:
Προφανώς και υπάρχει πολιτικό ή ηθικό γενικό πρόβλημα με τον εύπορο στρατευμένο στις ιδέες της αριστεράς, όταν διαχειρίζεται μετοχές ,αμοιβαία κεφάλαια ή αναχαιτίζει κινδύνους μέσω πολλαπλών νομισμάτων. Γιατί η δημόσια , εκ των πραγμάτων, διαχείριση των χρημάτων του είναι μέρος των πολιτικών προσδοκιών.πχ σε ένα χαρτοφυλάκιο που δεν επενδύει στην ελληνική οικονομία, εν όψει νίκης της αριστεράς , η "αριστερή" πολιτική αισιοδοξία είναι σαφέστατα υποκριτική.Απαιτούμε να γνωρίζουμε τα τρέχοντα χαρτοφυλάκια μετοχών και αμοιβαίων των βουλευτών της αριστεράς οι οποίοι στην τρέχουσα συγκυρία προβάλουν σενάρια νίκης, κυβέρνησης της αριστεράς, οικονομικής ανόδου.Τουλάχιστον να δούμε μετοχές των "εθνικών πρωταθλητών" οι οποίοι αναμένονται να παίξουν ρόλο στην νέα περίοδο.Αυτή είναι η σύγχρονη , διαφανής στάση και η εύλογη κριτική.Όπως θα θέλαμε να ξέραμε τι μετοχές και παράγωγα "έπαιζαν" οι πέριξ της εισόδου της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα άλλο σοβαρό αισθητικό πρόβλημα.Ο εύπορος αριστερός ευρίσκεται στο σύστημα , όχι ως εμμενής πληβειακή εκπροσώπηση,δεν είναι ο "από κάτω" αλλά ως φορέας λόγου για τους outsiders, τους "από κάτω".Όταν αντιμετωπίζει λιγότερο εύπορους πολιτικούς, και εκτρέπεται σε μελόδραμα για την δυστυχία , και όχι πολιτική ανατομία για την κατανομή, γίνεται αισθητικά και όχι ηθικά γελοίος.Είναι ένας αξιοθρήνητος ανθρωπάκος , ένας τύπος freak που περιφέρει το θέαμα του όπως τα ταλέντα της Πάνια.Και όταν γεμίσει η οθόνη της τηλεόρασης μου από τέτοιους freak τους αντιμετωπίζω όπως ακριβώς τον "Κατέλη".Με πραγματική λύπηση.....
 
 
Το κείμενο εδώ και η πηγή εδώ:
Συστατικό στοιχείο της ταυτότητας της Δεξιάς είναι η οργανική συνάφειά της με τον κόσμο των «πλούσιων» και των «ισχυρών», η αιμομικτική σχέση ανάμεσα στην εξουσία και το χρήμα. Εγείρεται ωστόσο ένα ερώτημα που αφορά την Αριστερά. Ενα ερώτημα λεπτό: εκείνο της σχέσης με το χρήμα, καθώς και της σχέσης της ελίτ με τον λαό. Ενας πολιτικός της Αριστεράς μπορεί να είναι πλούσιος; Μπορεί να συνδέεται με προσωπικότητες του πλούτου; Η κατοχή του χρήματος ή η συναναστροφή με τους ανθρώπους του χρήματος αφαιρούν από έναν αριστερό τη δυνατότητα να ζητήσει τις ψήφους των συμπολιτών του και να ασκήσει εξουσία; Είναι θεμιτό να ανήκει στην ελίτ, ιδίως την οικονομική, κάποιος που θέλει να εκπροσωπεί την Αριστερά και τον λαό της; Δεν μπορούμε πλέον να παρακάμπτουμε αυτά τα ερωτήματα επικαλούμενοι την ιστορία και θυμίζοντας ότι, από τον Λεόν Μπλουμ ώς τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Λιονέλ Ζοσπέν, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Αριστερά είχαν πάντοτε ηγέτες που προέρχονταν από την αστική τάξη και ποτέ από το προλεταριάτο. Γιατί η εποχή δεν είναι πλέον η ίδια και οι καιροί έχουν αλλάξει. Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει αλλάξει μόνον τον χαρακτήρα του καπιταλισμού, προσδίδοντας υπέρμετρο και εντελώς ανορθολογικό βάρος στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Εχει προκαλέσει την εκρηκτική αύξηση των αμοιβών των επιχειρηματικών στελεχών, έχει ακυρώσει τις ηθικές αντιστάσεις, έχει σβήσει τα όρια ανάμεσα σε δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, έχει θολώσει εκείνα ανάμεσα σε ηγέτες κρατών και αφεντικά πολυεθνικών, έχει αυξήσει τον πειρασμό του γρήγορου πλουτισμού. Οι ενδεικτικές περιπτώσεις του Τόνι Μπλερ και του Γκέρχαρντ Σρέντερ φωτίζουν αυτήν την παρέκκλιση. Οι συνήγοροι του «Τρίτου Δρόμου» και του «Νέου Κέντρου» δικαίωσαν εκ των υστέρων εκείνους που είχαν εκφράσει αμέσως τη δυσπιστία τους για τα σχέδιά τους και τη ρητορική τους και είχαν αντισταθεί στην απόπειρά τους να σαγηνεύσουν το σύνολο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Μπλερ και Σρέντερ φωτίζουν τη διαφθορά της εποχής μας, που βλέπει πρώην κυβερνητικούς ηγέτες της «Αριστεράς» να συσσωρεύουν μέσα σε λίγα χρόνια μεγάλες περιουσίες.
Λεπτό αλλά θεμιτό επομένως το ερώτημα αν ένας πολιτικός της Αριστεράς μπορεί να είναι πλούσιος. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να δοθεί σε τρία επίπεδα.
Το πολιτικό επίπεδο. Αυτό που μετράει είναι πάνω απ’ όλα τα σχέδια και τα προγράμματα που υιοθετούνται, οι πράξεις που γίνονται, οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Ενας πολιτικός της Αριστεράς είναι ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει δεσμεύσεις της Αριστεράς και που δρα στους κόλπους της Αριστεράς. Η προσωπική του περιουσία, εκείνη των φίλων του ή των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεται, ο τρόπος ζωής του δεν είναι αδιάφορα ή χωρίς συνέπειες, αλλά είναι και πρέπει να παραμένουν δευτερεύοντα στην πολιτική εκτίμηση που γίνεται γι’ αυτόν. Η ειλικρίνεια μιας στράτευσης ή η δύναμη μιας πεποίθησης δεν μπορούν να μετριούνται μόνο με το ποσό ενός τραπεζικού λογαριασμού. Κατανοούμε βέβαια ότι ο πλούτος είναι ύποπτος σε εκείνους που υπερασπίζονται τους φτωχούς και τους αδύναμους. Αλλά θα ήταν αντίθετο προς τα ιδεώδη της Αριστεράς να καταδικάζουμε από την αρχή έναν άνθρωπο εξαιτίας της κοινωνικής του θέσης, είτε την κατείχε από τη γέννησή του είτε την απέκτησε μετά, όπως θα ήταν απατηλό να θεωρούμε ότι ένας φτωχός άνθρωπος ανήκει αυτόματα και μηχανικά στην Αριστερά. Πρέπει να επαγρυπνούμε παρακολουθώντας τις πολιτικές τοποθετήσεις, τις αναλύσεις, τις προτάσεις του καθένα και να ασκούμε κριτική σε αυτές ή να τις καταπολεμούμε, όταν αυτό είναι αναγκαίο. Πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους γι’ αυτό που λένε και κάνουν και όχι γι’ αυτό που είναι ή που νομίζουμε ότι είναι. Η ζωή των ανθρώπων είναι έτσι διαμορφωμένη ώστε καθένας μπορεί να έχει ένα φίλο ο οποίος να είναι πλούσιος ή να γίνει στην πορεία πλούσιος. Θα έπρεπε να απαρνηθεί μια τέτοια φιλία επειδή είναι στρατευμένος στην Αριστερά; Και εδώ επίσης αυτό που μετράει είναι η επαγρύπνηση και ο σεβασμός των κανόνων ηθικής συμπεριφοράς.

Μια ηθική συμπεριφορά. Η ηθική αποτελεί το δεύτερο επίπεδο αυτών των σκέψεων. Το ερώτημα για τις σχέσεις της Αριστεράς με το χρήμα παραπέμπει εδώ στο ζήτημα της απόστασης. Στην προκειμένη περίπτωση, παραπέμπει στην απόσταση που πρέπει να γνωρίζουμε να κρατάμε, όταν είμαστε πολιτικά στελέχη της Αριστεράς, ανάμεσα στους εαυτούς μας και το χρήμα ή εκείνους που το κατέχουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται το να θέλουμε να προοδεύσουμε κοινωνικά, να προσπαθούμε να προστατεύσουμε τους οικείους μας από την ανάγκη, ούτε ακόμα και το να θέλουμε να πλουτίσουμε. Αυτό σημαίνει ότι, στην αναπόφευκτη σχέση που διατηρούμε όλοι μας με το χρήμα, πρέπει να ξέρουμε να διατηρούμε μιαν απόσταση, την απόσταση που μας επιτρέπει να παραμένουμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τις αξιολογήσεις του, τις επιλογές του, τις αποφάσεις του. Ενα καθήκον δύσκολο, γιατί εξ ορισμού καθένας από μας είναι ο μόνος κριτής του εαυτού του. Είναι ωστόσο ένα καθήκον απολύτως αναγκαίο.

Η προσωπική στάση. Και εδώ πρόκειται πάλι για την απόσταση, αλλά αυτή τη φορά με αντίστροφο νόημα. Ενα στέλεχος της Αριστεράς οφείλει ανυπερθέτως να φροντίζει να διατηρεί την επαφή του με τις λαϊκές τάξεις –νέους, ανέργους, εργάτες, μισθωτούς–, που αντιπροσωπεύουν τον λόγο ύπαρξης της δράσης του. Ακόμα και αν –και κυρίως τότε– το νήμα της ζωής του τον οδηγεί στους κόλπους της ελίτ, οφείλει να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει και να ζωντανέψει τους δεσμούς του με τον λαό. Το ζητούμενο δεν είναι να αρνηθούμε τις διαφορές εισοδημάτων και κοινωνικών θέσεων που μπορεί να υπάρχουν, αλλά να προσπαθούμε πάντοτε να τις καλύπτουμε ή να τις υπερβαίνουμε με την επικοινωνία και την άμεση επαφή. Ο λαός είναι έξυπνος. Γνωρίζει καλά ότι εκείνοι που τον κυβερνούν ή θέλουν να τον κυβερνήσουν δεν ζουν –εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις– όπως ζει αυτός. Γνωρίζει ότι δεν έχουν ούτε τα ίδια εισοδήματα, ούτε τις ίδιες ενασχολήσεις, ούτε τις ίδιες προοπτικές. Δεν περιμένει από αυτούς να ψεύδονται, να κρύβουν τον τρόπο ζωής τους ή, ακόμα χειρότερα, να μιμούνται τον δικό του τρόπο ζωής. Θέλει και προσδοκά κάτι περισσότερο από το να τον «ακούνε» ή να τον «πλησιάζουν»: διάθεση να κατανοούν τα προβλήματά του, εντιμότητα και διαύγεια στην πολιτική ανάλυση, θάρρος στην απόφαση, περηφάνια που τον αντιπροσωπεύουν, ευγένεια στη δημόσια στάση τους και αξιοπρέπεια στην άσκηση των καθηκόντων που τους αναθέτει η δημοκρατία. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος για τους ηγέτες της Αριστεράς να ξεκοπούν από αυτό το λαϊκό έδαφος, να μην επιδιώκουν αυτή την επαφή με το λαϊκό στοιχείο, που αντιπροσωπεύει μια αληθινή μορφή πολιτικής υγιεινής. Αυτή η απομάκρυνση από τον λαό δεν είναι άλλωστε η ρίζα της σοβαρής κρίσης εμπιστοσύνης που ζει η χώρα μας;

17 comments:

Παράκελσος said...

LLS, χρόνια πολλά και καλή χρονιά.
Συμφωνώ απολύτως με όσα λες. Η κριτική σου στον Μορέλ είναι καίρια. Και σχετίζεται βέβαια με το πανευρωπαϊκό (ή και παγκόσμιο) πρόβλημα της κεντροαριστεράς. Με την αδυναμία της να εκπροσωπήσει τους εκτός του συστήματος. Να τους εκπροσωπήσει όχι ρητορικά αλλά εν τοις πράγμασι.
Όσον αφορά τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως σχολίασα και στο κείμενο του Άκη Γαβριηλίδη, οι οιωνοί δεν είναι καλοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και οι συγκεκριμένοι εύποροι βουλευτές του δεν έκαναν αυτοκριτική. Πιθανόν δεν αισθάνονται και την ανάγκη να κάνουν αυτοκριτική όσο βλέπουν να πλησιάζει η προοπτική της εξουσίας.
Και πάλι καλή χρονιά.

Left Liberal Synthesis said...

Παράκελσε
Καλή Χρονιά!

Το θέμα δεν είναι απλά "πλούτος" και αριστερά. Το θέμα όπως το διαπραγματεύται ο Μορελ είναι τελείως εκτός εποχής.Το θέμα είναι ο πλούτος ως πολιτική πρόταση, ως μήνυμα.Επ'αυτού έχω απαιτήσεις όπως από όλους όσοι ασκούν πολιτική.

Ο Συριζα εκλογικά βγαίνει απολύτως κερδισμένος από την αφωνική-αφασική διαχείριση.Δίνει ένα ισχυρό νεύμα στους ¨νοικοκυραίους".Με τέτοια χαρτοφυλάκια στην ηγεσία δεν μπορούν να χαρακτηριστούν "παλαβοί"

Βρήκα ατυχεστατο το τυπικό επιχείρημα του ΑΓ για τους κανόνες ( ακολουθώ-γνωρίζω-αποδέχομαι).Ελπίζω ο ίδιος να θελήσει να συνεχίσει το διάλογο.

Βρήκα εξαιρετική την αναφορά σου στο ίδιο ποστ για το "κεντρώο άκρο".Πρόκειται για την πιο εύστοχη κωδικοποίηση του φαινομένου.

Παράκελσος said...

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί για μένα σημείο καμπής. Η μέχρι πρότινος επιχειρηματολογία του ήταν η τυπική αριστερή ηθικολογία: ο πλούτος είναι κάτι κακό και πρέπει να γίνει αναδιανομή. Τώρα όμως δεν καταδικάζει τον πλούτο των στελεχών του, και μάλιστα πλούτο που δεν είναι προϊόν επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Το πρόβλημα γίνεται ανθρωπολογικό. Οι Συριζαίοι εντοπίζουν και στηλιτεύουν το παραμικρό παράπτωμα των άλλων και αδυνατούν να δουν τα δικά τους.

Left Liberal Synthesis said...

Παράκελσε
Είδα με απογοήτευση πως ο ΑΓ, σταμάτησε οιονδήποτε διάλογο σχετικά με το θέμα.
Τι κρίμα.....ουτε καν το πρωτόκολο που λένε ...
Εδώ και καιρό είμαι επηρεασμένος από διαβάσματα πολιτικής θεολογίας,και τα βλέπω μέσω από το πρίσμα των τελετουργιών, των αρρήτων σημάνσεων κλπ
Με την έννοια αυτή ο Συριζα ως τυπικό κόμμα εξουσίας, θα μιλήσει πολλές γλώσσες, θα σιωπήσει, όχι αναγκαστικά ως ένδειξη λαικισμού ή ασυνέπειας, αλλά ως απαραίτητος όρος ύπαρξης σε αυτόν τον ρόλο
Είναι ενδεικτικό αυτό που γίνεται στο Red Note Book.Παρ' ότι είναι σαφες οτι διαθέτει ένα αξιόλογο δυναμικό να συζητήσει θεματα σε ιδεολογική ή και τυπική βάση, δεν απαντάνε πλέον στα σχόλια.Ως να διεκπεραιώνουν πλέον το ρόλο της "καθαρής" πολιτικής της σύγκρουσης, χωρίς την περιττή ενασχόληση των ερωτημάτων.Δεν το βρίσκω περίεργο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Παράκελσος said...

Ακριβώς. Φαίνεται πως η συζήτηση τελείωσε. Τώρα πρέπει να σχηματίσουμε ένα αρραγές μέτωπο εναντίον του αντιπάλου. Αντί για ερωτήματα, αμφιβολίες, αυτοκριτική, προέχει να αποστομώσουμε όποιον (υποτίθεται ότι) ανήκει στο απέναντι στρατόπεδο. Ουσιαστικά, το πολιτικό (με τη στενή έννοια) καταλαμβάνει τα πάντα. Κυριαρχεί η ρητορική διαμάχη και ο διάλογος γίνεται αδύνατος.

Crisis and Critique said...

Δεν έχω καμμία εμπιστοσυνη σε "μεταμοντέρνους" προβληματισμούς τύπου Μορέλ, για τη σχέση κοινωνικού είναι και κοινωνικής συνείδησης.
Ότι ουσιαστικό έχει ειπωθεί για το θέμα, προέρχεται απο τους "κλασικούς".
Για το γενικό ζήτημα, θα αναφέρω πάλι τον Μάξ Βέμπερ στην "Προτεσταντική Ηθική" (στο τέλος) - ιδιαίτερα την πικρή ετυμηγορία του για τον όψιμο καπιταλισμό, για τους έγκλειστους στο «σιδερένιο κλουβί» και για την «σπασμωδική τους αυτοαναγόρευση σε κάτι σπουδαίο», για να μη παραπέμψουμε ως συνήθως σε λόγια του Μάρξ.
Το ειδικό πρόβλημα που ανακύπτει είναι μήπως τυχον είναι ψευδαίσθηση και οφθαλμαπάτη τα θρυλούμενα για κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα. Ίσως και η αλλοτινή φιλολογία για τα νέα τζάκια των πρώην μη προνομιούχων έχει πολύ μικρότερη σχέση με την πραγματικότητα απ΄ όση υπέθεταν κάποτε. Τουλάχιστον στο πολιτικό προσωπικό, αυτό που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού είναι γόνοι, γόνοι, παντού γόνοι. ¨Οχι τόσο γόνοι πολιτικών, αλλά κυρίως, γόνοι πλουσίων.

Μυστικά και ψέμματα, και μισές αλήθειες:
Tους πολιτικούς μας τους χάνουμε έναν έναν -
οι κοινωνικές ελίτ είναι πάντα εδώ
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/12/t.html

Crisis and Critique said...

Είναι προφανές ότι στην εποχή μας (και οχι ειδικα στην Ελλάδα), μόνον "κόμματα νοικοκυραίων" - δηλαδή κληρονόμων - μπορούν να έχουν τύχη. Οι νεόπλουτοι είναι μιά άλλη, θλιβερή ιστορία.
Ως προς αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε αρκετούς πόνους. Ο διάλογος είναι περιττός, ορθά πράττουν στη διαχείριση.
Δεν το γράφω ειρωνικά, απλή διαπίστωση. Το πρόβλημα είναι ότι οι "όμορφοι νοικοκυραίοι πολιτικοί όμορφα καίγονται". Ο χρόνος ανάλωσης επιταχύνεται - βλ. και Ερντογάν. Αυτό δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες, δεξιές ή αριστερές.

Εύχομαι καλή χρονιά.
Γ. Ρ.

Crisis and Critique said...

Πόντους κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πολύτιμους.

Left Liberal Synthesis said...

@Aftercrisis

Σωστά η επιλογή του Συριζα να μη καν συζητήσει το θέμα με τα ποθεν εσχες ήταν πολύ έξυπνη επιλογή

Ένευσε προς τους "νοικυραίους"

Οσον για τον Μορέλ εγω δεν το βρήκα καθόλου "μεταμοντέρνο" τον βρήκα αφόρητα συντηρητικό κλασσικιστή

Anonymous said...

Μαζί με τις ευχές για καλή χρονιά, επιτρέψτε μου μια εμβόλιμη "διαμαρτυρία". Θεωρώ κάπως άδικη την παρατήρηση των LLS και Παράκελσου ότι το Red Notebook "διεκπεραιώνει την πολιτική της σύγκρουσης, "δεν συζητάει", ότι ενδιαφέρεται πια μόνο για ένα "αρραγές μέτωπο απέναντι στον αντίπαλο" κλπ.
Δεν υπάρχει μέλος της συντακτικής ομάδας που να ασχολείται με το σάιτ κατ' αποκλειστικότητα, συνεπώς κάποια πράγματα χάνονται. Άλλοι πάλι, αν και γράφουν σε σάιτ, παραμένουν επιφυλακτικοί ως προς τις δυνατότητες του ηλεκτρονικού διαλόγου -προτιμούν δηλαδή το διάλογο στα έντυπα και τις διά ζώσης ανταλλαγές. Άλλα σχόλια στο Red, τέλος, είναι τα ίδια τόσο "αυτάρκη" και αφοριστικά, που δεν δίνουν λαβή για περαιτέρω προβληματισμό.
Ίσως ορισμένα από τα παραπάνω να οφείλονται σε δικές μας αδυναμίες. Σε καμια περίπτωση όμως δεν αποτελούν "σχέδιο", αλλαγή ιεραρχήσεων "τώρα που δέσαμε το γάιδαρο" κλπ. Προσωπικά βλέπω το Red ως μέρος μιας αντιεξουσιαστικής Αριστεράς -όσο γίνεται μακριά από την αυτοαναφορικότητα, το σεχταρισμό και τον κακώς εννοούμενο υποκειμενισμό. Άρα το γάιδαρο θα τον έχουμε λυτό.
Με δεδομένη την εκτίμηση για τον LLS, θέλω να πω πως, παρά τη "διαμαρτυρία" εδώ, είναι χρήσιμο να επισημαίνετε αδυναμίες μας. Αλλά ακοινώνητους πρώτη (άντε, δεύτερη) φορά μας λένε!

Φιλικά και συντροφικά,
Δ.Π.

Anonymous said...

Αντί για υστερόγραφο, κάτι ακόμα: Δεν ισχύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σιώπησε για το "πόθεν έσχες". Εντελώς ενδεικτικά, αναφέρω τη δήλωση του Τσακαλώτου και τη σχετική συνέντευξή του στο Κόκκινο, το άρθρο του Τάσου Κορωνάκη σε Red και left, τη δήλωση Βούτση ότι ορισμένοι βουλευτές ίσως κληθούν να βοηθήσουν περισσότερο, τα άρθρα των Γεωργούλα και Μαστρογιαννόπουλου στην Εποχή, πράγματα που γράφτηκαν ή αναδημοσιεύτηκαν στο Red Notebook (π.χ. ξεχωρίζω ένα ωραίο σημείωμα της Άννας Χατζησοφιά, "Το πλουσιόπαιδο με τη γκρανκάσα", 20.12.2013).
Σκέψεις περί "κλεισίματος του ματιού στους νοικοκυραίους" διατυπώθηκαν πέρσι τέτοιον καιρό, και όπως γνωρίζεται, δεν είχαν συνέχεια - ο καιρός, βλέπετε.

Μεθ' εκτιμήσεως!

Παράκελσος said...

Δ.Π.,
Το Red Notebook είναι εξαιρετικό site και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σας μειώσω. Απλώς, διαπιστώνω στο χώρο πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ έλλειψη αυτοκριτικής. Κυρίως έχω στο μυαλό μου, είναι η αλήθεια, το Unfollow και όχι το Red Notebook.
Όσον αφορά τα "πόθεν έσχες", υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, σοβαρό πρόβλημα. Οι περί τον ΣΥΡΙΖΑ διανοούμενοι πρέπει, νομίζω, να το λάβουν υπόψη τους. Αναρωτιέμαι: Δεν μπορούν να καταλάβουν την πραγματική και συμβολική σημασία του γεγονότος ότι οι υπεύθυνοι για την οικονομική πολιτική του κόμματος είναι πλούσιοι; Η αριστερή κριτική σκέψη εξαϋλώθηκε ξαφνικά εντελώς;

Left Liberal Synthesis said...

@ΔΠ
Καλή Χρονιά

Με εκτίμηση διαπιστώνω την ευαισθησία σου, να αποκαταστήσεις τα πράγματα, για ένα σχόλιο κρυμμένο στο ημέτερο LLS, του οποίου η αναγνωσιμότητα, μεταξύ μας, είναι μεταξύ φίλων και γνωστών.

Ακόμη είναι δεδομένη η εκτίμηση μου για την ελευθεροφροσύνη εντός RedNB που φιλοξενεί (Οκτώβριος 2011) αλλά και διαβάζει απόψεις μιας κριτικής στάσης .Η κριτική στάση αυτή, είναι κάποτε πολύ οξεία, και αυτό τιμά τους φιλους μου εντος RedNB.

Δεν είδα ολο το υλικό για το θέμα του ποθεν εσχες, αλλά ίσως οι απαιτήσεις μου είναι υψηλά.Ταυτόχρονα κατανοώ την "πολεμική συγκυρία" η οποία εκ των πραγμάτων περιορίζει τα πράγματα.Με δεδομένο ότι ο χώρος της αριστεράς είναι ο προνομιακός χώρος κριτικής και ανάλυσης, ότι είδα πρωτογενές εντός RedNB μου φάνηκε λίγο.Δεν έλαβα υπ'όψιν τις αναπαραγωγές.Όμως αυτό που μου έμεινε είναι ότι, για το θέμα, "anything goes" τόσο στην πράξη όσο και στην θεωρία.Προσωπικά βρίσκω το θέμα εξαιρετικά ενδιαφέρον από πολλές όψεις.

Σχετικά με τα σχόλια, θα σε καλούσα να παρατηρήσεις ότι σε ένα πλήθος αναρτήσεων εντός RedNB υπάρχουν σχόλια καλοπροαίρετα που παραμένουν αναπάντητα.Ειλικρινά δεν θυμάμαι πρόσφατες αναρτήσεις όπου υπάρχει μια αλληλουχία σχολίων απαντήσεων.κλπ.Κατανοώ την κόπωση για τη διαχείριση των κακόβουλων σχολίων,αλλά μεταξύ μας αυτή είναι η μοίρα του μέσου.Αλλιώς καλύτερα να αλλάξει η ηλεκτρονική δομή των αναρτήσεων.

Με τον Παράκελσο ίσως είμαστε επηρρεασμένοι από το γεγονός ότι σχόλια μας σε ανάρτηση για το πόθεν εσχες,σε μια ανάρτηση άλλου blog, παρ' ότι διατυπώθηκαν σε πνεύμα συζήτησης , σε ένα επίπεδο τυπικό σχεδόν αφαίρεσης, παραμένουν αναπάντητα.Η ίδια ανάρτηση εμφανίζεται στο RedNB.O συνειρμός ίσως είναι ατυχής αλλά υπάρχει.

Φίλε ΔΠ

Εύχομαι ειλικρινά καλό κουράγιο και "kalo kouraghio" , γιατι αντιλαμβάνομαι πόσο ερεθιστικό και δύσκολο είναι να υπάρξει μια θεωριτική ματιά για τη μοναδική ιστορική συγκυρία.Σε κάθε περίπτωση ότι εδώ γράφεται , έστω και οξύ ή ενίοτε πικρό, γράφεται καλοπροαίρετα.

Anonymous said...


Για να ξαναδουμε τα βασικα της Αριστερας
http://www.techiechan.com/?p=2091

Left Liberal Synthesis said...

Anonymous
Το είδα αλλά μάλλον διαφεύγει η χρηματοοικονομική διάσταση.
Γιατί αυτά τα προιόντα δεν είναι διαχείριση πλούτου αλλά στοίχημα για το μέλλον
Δεν έχω πρόβλημα με τον πλούτο εν γένει, αλλά θα ήθελα να δω αυτά τα χαρτοφυλάκια και τα καλάθια νομισμάτων πως είναι σήμερα εν οψει εκλογική σύγκρουσης.
Αραγε επενδύουν σε νίκη Συριζα;

Anonymous said...

Κινεισαι στο επιπεδο του πολιτικου κυνισμου που περιλαμβανει την εκλογικη σκοπιμοτητα γι αυτο μου απαντας ασχετα- οποτε δεν μου διαφευγει τιποτα.

Οι διασταση μεταξυ θεμελιωδων αξιων της αριστερας και της πρακτικης των προσωπων της ειναι εμφανης. Οπως ειναι ξεκαθαρη η υποκριτικη σταση να υοθετεις αυτο καταγγελεις.

Η συζητηση και τα σχολια στου τεκι ειναι υψηλου επιπεδου και πολυ περα απο μια αφελη/ουτοπικη απλοικη ακαμπτη και κοινοτοπη καταγγελια της -ετσι κι αλλιως αναποφευκτης- αντιφασης μεταξυ ιδεολογιας και πρακτικης ζωης.


Left Liberal Synthesis said...

Anonymous

Αγαπητέ (ή;)

Υιοθετείτε ένα τόνο μάλλον επιθετικό, σε μια πλοκή διαλόγου ο οποίος περιέχει μονο τη δική σας πρόταση για το ΤC

Κατ'αρχάς στο LLS Minor έχω δημοσιεύσει αυτούσιο Techie Chan, αν αυτό σας πιστοποιεί ότι είμαι συστηματικος "οπαδός" .Δεν αμφιβάλω ότι γίνεται διάλογος υψηλού επιπέδου

Το ρήμα διαφεύγει αφορούσε τον διάλογο στο TC και ΟΧΙ εσάς


Ο σχετικος διάλογος γίνεται με βάση τις έννοιες του "πλούτου" και της αριστεράς, ενω κατα την ταπεινή μου γνώμη το θέμα και η έννοια πλούτος είναι ξεπερασμένες
Εδώ έχουμε χρηματοοικονομική και νομισματική διαχείριση με υπολογισμό κινδύνου κλπ
Δεν χρειάζεται κανενα PHD στον Μαρξ για να πούμε ότι διαχείριση σε παράγωγα και νομίσματα είναι α.-εμπιστοσύνη β.-διαχείριση τελικά "όλου" του καπιταλιστικού πλούτου.κλπ

Για τα θέματα αξιών αριστεράς και πρακτικής , έχω αμφιβολία αν μπορούν να αντιμετωπισθούν ως ζητήματα λεγόμενης αριστερής ηθικής και για αυτό άλλωστε το κείμενο της Liberation μου φάνηκε αφελές ως συντηρητικό

Δεν γνωρίζω από που προκύπτει ο κυνισμός ή η διάθεση να σας απαντήσω άσχετα.Ελπίζω τώρα να σας ξεκαθάρισα καποια πράγματα