Μια εικασία για ένα ψευδοσυμβάν των "μέσα"

Η αποπομπή του Γαπ απο τους Μερκοζύ με πρόσχημα το δημοψήφισμα και η ολική αφασία των λοιπών πολιτικών κομμάτων για ένα ολόκληρο διήμερο αποτελεί ένα ιστορικό όριο για την συγκυρία. Γιατί ακριβώς είχε  το στοιχείο του απόλυτου αιφνιδιασμού, του ανοίγματος ενός χρονικού κενού εντός του οποίου κανείς δε τοποθετήθηκε με στοιχειώδη εγρήγορση. Μετά απο την αποπομπή τα πράγματα έχουν ροή : Παπαδήμος , διπλές  εκλογές , νέα τρικομματική κυβέρνηση , ΣΥΡΙΖΑ ως επόμενη κυβέρνηση, Χρυσή Αυγή σε ποσοστά ΚΚΕ. Ανεξάρτητα απο την αξιολόγηση των περιστατικών , αυτά έχουν μια λογική διάταξη , ενός τύπου σενεκτική συνέχεια. Αντιθέτως το διήμερο που ακολουθεί την αποπομπή του ΓΑΠ έχει τη μορφή ενός αυθεντικού ασυνεχούς , την όψη μιας τομής η οποία ανατοποθετεί ένα δυσδιδιάκριτο πριν - μετά , μια νεκρή ζώνη στην αλληλουχία. Το περιστατικό αυτό αναδύθηκε από το συγχρονισμό μιας γενικευμένης δυσαρέσκειας των "κάτω" και μιας αστραπιαίας κίνησης των " άνω ".

Σήμερα είμαστε  ενόψει  μια σειράς μέτρων,  τα οποία αναμένεται   να   δημιουργήσουν ένα γενικευμένο κλίμα δυσαρέσκειας.

´Εστω και αν υπάρχουν κομματικές εκφράσεις ενός ριζικού αντιπολιτευτικού λόγου, τα κόμματα δεν παύουν να είναι κρατικοί θεσμοί με περιορισμούς και διαδικασίες αυτοσυντήρησης. Άρα οι επερχόμενες διαμαρτυρίες δεν ταυτίζονται με κόμματα αλλά είναι απολύτως αυτόνομες. Το  πολιτικοκομματικό πλέγμα που περιλαμβάνει την κυβέρνηση και όλη την αντιπολίτευση ανήκει σε ένα άλλο επίπεδο λειτουργίας από αυτό των κινημάτων διαμαρτυρίας. Οι πρώτες αλλά σαφείς ενδείξεις είναι ότι κανένα από τα " αντιμνημονιακά " κόμματα δεν οργανώνει ως πρωταγωνιστής κινήσεις αντίστασης αλλά εναποθέτει στους αυθεντικούς πρωτοβάθμιους φορείς. Από τυπική άποψη το κομματικό πλέγμα συμπεριφέρεται ήρεμα.

Τούτου δοθέντος , υπάρχει το εύλογο ερώτημα αν με δεδομένη την συντεταγμένη  αντίδραση  των κομμάτων, η λαϊκή δυσανεξία μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάρρευση τύπου ΓΑΠ.

Ας υποθέσουμε όμως, ότι αυτό γίνεται .Δηλαδή η  αντίδραση είναι τέτοια που οι Σαμαράς Κουβέλης Βενιζέλος μπορούν να περπατήσουν στο δρόμο μόνο με αστυνομική ασφάλεια. Το κύρος της κυβέρνησης πέφτει  υπό το μηδέν. Στην θεωρητική υπόθεση αυτή αναδύεται ένα νέο ερώτημα από το χώρο της μελλοντολογίας  . Μπορεί κάποιος να διακινδυνεύσει  να ονοματίσει μορφές δράσεων των "από τα πάνω" σε μια τέτοια περίπτωση;

Στην περσινή συγκυρία η ραγδαία απονομιμοποίηση κατέληξε σε ένα ελιγμό με στοιχεία αιφνιδιασμού. Μπορούμε να εικάσουμε την μορφή του επόμενου αιφνιδιασμού;

Διακινδυνεύω  την εικασία:

Μια επόμενη κίνηση τομής η οποία  ενδέχεται να μην   γίνει από τα "πάνω" αλλά από τα "μέσα". Ως "μέσα" αντιλαμβάνομαι το πυρήνα του κράτους, ηγετικά κλιμάκια στην Άμυνα, την Δικαιοσύνη, την Ασφάλεια. Ως κίνηση δεν αναφέρομαι σε κινήσεις  εκτός Συνταγματικού πλαισίου ,αλλά ως μια δράσεις  οριακές στο κατώφλι της νομιμότητας.

Η εικασία έχει την εξής έννοια : υπάρχουν μια σειρά από παράγοντες οι οποίοι  δυνητικά μπορούν να συγχρονιστούν  σε μια ιστορική πύκνωση με χαρακτηριστικά ενός διαβήματος του σκληρού κρατικού πυρήνα. Το διάβημα μπορεί να πάρει τη    μορφή  μιας ισχυρής συμβολικής κίνησης ηθικού ιδεολογικού περιεχομένου με αναφορές στο ιστορικό παρελθόν.

Στην τρέχουσα ιδεοκίνηση κυριαρχεί ένα ερμηνευτικό σχήμα ενός ασθενούς ευτράπελου και τελικά αναποτελεσματικού κράτους. Το σχήμα υποτιμά το γεγονός ότι το κράτος αναδύει άπειρες εναλλακτικές επιλογές όταν διακυβεύεται η αυτοσυντήρηση του. Το πιο τραγελαφικό κράτος είναι σε θέση να αναδείξει κυριολεκτικά πρωτοφανείς διαδικασίες όταν διακινδυνεύεται η ροή του. Είναι περιττό να παραθέσω μια  συλλογή δυνητικών κινήσεων ή δράσεων που θα μπορούσαν να έχουν  τον οριακό χαρακτήρα πολιτικής εκτροπής. Οι δράσεις θα γίνονταν υποθετικά  από φυσικά πρόσωπα που θα διέστειλαν τις τυπικές αρμοδιότητες στα ακραία όρια τους.

Τα αναλυτικά εργαλεία αυτοκατανόησης δείχνουν να περιορίζονται συνεχώς .Αναφορές στον εμφύλιο, διεκδικήσεις της 3ης Σεπτέμβρη, απλοϊκές γεωπολιτικές και ταξικές ταξινομήσεις ,αφόρητες ηθικολογίες πλημμυρίζουν τις σελίδες των αναλύσεων. Είναι  πολύ πιθανό  η νοσταλγία να μην περιοριστεί στην ανάλυση αλλά να περιλάβει και μορφές και σχήματα της πολιτικής ιστορίας.

Η ραγδαία αναβίωση προπολιτικών σχημάτων  με αδιαμεσολάβητη αναφορά στην γυμνή βία, η ιδεολογική εκπτώχευση, η επικυριαρχία του σκηνοθετημένου τηλεοπτικοποιημένου λόγου ως βασική δομή διαλόγου δημιουργούν ένα εκρηκτικό ιδεολογικό περίγραμμα. Εντός του περιγράμματος αυτού    δημιουργείται μια αναμονή για  ένα ρηγματώδες ψευδοσυμβάν με στοιχεία λύτρωσης ,εκφόρτισης , εκτόνωσης.

Τα φυσικά πρόσωπα του σκληρού κρατικού πυρήνα είναι πλέον ευάλωτα. Η ιστορική δημοσιουπαλληλία καταρρέει ως προστασία και κύρος. Ο ιδεαλισμός , η εσωτερική εμβάθυνση με όρους μιας πολιτικής αυτοκατανόησης είναι διαδικασίες που αναδύονται ισχυρότερες σε στιγμές αστάθειας. Μια πολιτική οριακή δράση μπορεί να έχει αυθεντικά συστατικά μιας Sui Generis προσωπικής θυσίας. Συνήθως  δράσεις με αναχρονιστικό αντιδημοκρατικό χαρακτήρα έχουν ένα ισχυρό τελετουργικό σχήμα το οποίο υπερβαίνει το περιεχόμενο. Μια τελετουργική κίνηση σε υψηλούς τόνους ανήκει στην αυθεντική ιστορική παράδοση Ταυτόχρονα η new age αφήγηση του πολιτικού υπερθεάματος περιλαμβάνει σενάρια με ψευδοσυμβάντα με ιδεολογικές φορτίσεις. Ο συγχρονισμός ενός ιστορικού αναχρονισμού με την εκρηκτική συγκυρία και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας ανάγκης ενός ρήγματος ,μπορούν να προκαλέσουν συλλογικές εκφράσεις που έχουν σχήμα του διαβήματος. Ένα τέτοιο διάβημα μπορεί κάλλιστα να πάρει την δομή μιας ηθικής ιστορικής έγκλησης από κρατικούς πυρήνες που νομιμοποιούνται στην συνείδηση του κόσμου από αταβιστικές  καταβολές λεγόμενου χρέους.

Ας ευχηθούμε ότι η ιστολογική εικασία θα μείνει μια ηλεκτρονική αποτύπωση άνευ σημασίας.


H φωτογραφία είναι του Yukio Mishima. Η ιστορία του είναι έμπνευση για την ανάρτηση.Το ιστορικό του Μισίμα εδώ