Συντεταγμένη αναταραχή;

Εδώ και καιρό διακινείται ένα σενάριο με την εξής δομή: Με βάση τα κριτήρια της τρόικα , τα νούμερα τελικά " βγαίνουν" , ο δημοσιονομικός περιορισμός προχωράει και είναι δυνατόν με δευτερεύουσες ρυθμίσεις το πρόγραμμα να πραγματοποιηθεί (1). Ως παρελκόμενο του σεναρίου ακολουθούν μια σειρά από πολιτικές δηλώσεις οι οποίες επιδοκιμάζουν τον Σαμαρά και τις προσπάθειες του. Η αλλαγή κλίματος είναι φανερή.

Αν υποθέσουμε ότι το σενάριο είναι αληθινό τότε η βαθύτερη σταθερότητα που εγκαθιδρύθηκε μετά τις εκλογές εμπεδώνεται. Η σταθερότητα αυτή δεν έγκειται στην μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά στο ότι η δυνητική κυβέρνηση Τσίπρα θα προσέλθει ως φυσική συνέχεια ενός πολιτικού συνεχούς. Νομίζω λίγοι παρατήρησαν ότι αξιωματικά ο Συριζα είναι υπέρ των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών , ως μαθηματική αποτύπωση χρηματικών ροών ανεξάρτητα από την φύση τους. Επομένως αν ο Σαμαράς δημιουργήσει μια οικονομική κατάσταση με πρωτογενή πλεονάσματα , τότε αξιωματικά ο επόμενος δεν θα τα επιδεινώσει έστω και άν μια πιο κοινωνική πολιτική απαιτούσε ελλείμματα. Το πρωτογενές πλεόνασμα ,ανεξάρτητα από τον τρόπο επίτευξης του, δημιουργεί ένα ανώτερο επίπεδο συναίνεσης .Η δομή του Συριζαικού επιχειρήματος όπως αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο μεσοδίαστημα των δύο εκλογών έχει ένα σαφές στοιχείο κρατικής συνέχειας: η άρση καταβολής τοκοχρεολυσίων ( αλλαγή δανειακής σύμβασης) είναι ευκταία  σε μια συνθήκη πρωτογενών πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από τους μηχανισμούς επίτευξης. Το συμπέρασμα είναι σχετικά απλό: αν όντως τα μαθηματικά της διαφαινόμενης επιτυχίας είναι ορθά τότε η αντίρρηση σε μέτρα που οδηγούν στα πλεονάσματα θα είναι επιμελώς συμβολική. Η κυβερνησιμότητα του Σύριζα δεν είναι μια ιδιότητα που αποδίδεται ή αφαιρείται σε ένα αριστερό κόμμα, είναι η άνοδος ενός κόμματος σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής όπου η  πιθανότητα διακυβέρνησης είναι ιδεολογία αφ´εαυτής .Είναι η λεγομένη ατζέντα της κυβερνώσας αριστεράς, την οποία προώθησε η Δημαρ για να υιοθετήσει ο Τσίπρας. Εντός αυτής της ιδεολογίας αυτής ,το πρωτογενές πλεόνασμα δεν υπολείπεται ρητά ,ως κριτήριο, από αυτό  της κοινωνικής πολιτικής. Αν τελικά κατανοήσουμε την κατάσταση όχι ως σύστημα διατήρησης του Status που προσπαθεί να υπερισχύσει έναντι αντισυστημικών δυνάμεων, αλλά ως δομή που τελικά ισορροπεί ως αποτέλεσμα μιας δυναμικής αντιπαράθεσης τότε αυτή είναι εξαιρετικά σταθερή. Κανείς τελικά δεν θέλει κατά βάθος μια ριζική αλλαγή εντός της τρέχουσας συγκυρίας.

Στην άλγεβρα του προϋπολογισμού που διαμορφώνει μια συμφωνία εισέρχεται ένας αναπάντεχος παράγων που την σταθεροποιεί περαιτέρω. Είναι η ΧΑ.

Η ΧΑ με την διακηρυγμένη βία ως θεμιτή πρακτική δημιούργησε το εξής ανακλαστικό: οι κινητοποιήσεις αυτοπεριορίζουν της ένταση πιθανής σύγκρουσης και περιορίζουν τον αναλαμβανόμενο κινδύνου εκτροπών. Η Θεσσαλονίκη την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ηπιότατη. Η απόκρουση της θεσμικής βίας της ΧΑ γίνεται τελικά ως αποκήρυξη της βίας με πολύ πιο καθαρούς τρόπους. Οι παιδαριώδεις κινήσεις μιας μειοψηφίας των διαδηλώσεων που προκαλούν ανώφελες συγκρούσεις ,έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, ακριβώς γιατί η πλειοψηφία κινείται στην λογική να εκχωρηθεί το φλερτ με την βία μόνο στη ΧΑ.

Στην προηγούμενη φάση υπήρχε μια ανάγνωση των γεγονότων βίας ,ως φυσικών  εκδηλώσεων της κρατικής βίας  απέναντι στο κίνημα. Ωστόσο η κρατική βία δεν είναι μόνο βίαιη περιχαράκωση χώρου , ένας πόλεμος πεδίου αλλά και τηλεοπτικό θέαμα. Το τηλεοπτικό θέαμα της βίας όμως είναι ομογενοποιημένο, συνεχές , πολτοποιημένο συμβάν της οθόνης. Τώρα που η βία της ΧΑ εισέρχεται εντός της ίδιας μηχανής πολτοποίησης νοημάτων , η επείγουσα αποκήρυξη στον τηλεοπτικό χώρο δημιουργεί μια και μοναδική συνθήκη : καμία τηλεοπτική αναπαραγωγή της βίας στις διαδηλώσεις για να φανεί ότι  μόνο η ΧΑ έχει  το προνόμιο της. Η βία ως τηλεοπτικό γεγονός δεν επιδέχεται κριτικής ,ταξινόμησης, και ανάλυσης  εντός της τηλεόρασης. Επομένως ο περιορισμός της μπορεί να γίνει μόνο ως ολική αφάνεια της. Στην τηλεόραση ή υπάρχει εικόνα βίας ή δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει η διαδικασία μιας ανάλυσης της. Είναι λοιπόν η συνθήκη της τηλεόρασης που οδηγεί σε ένα μονόδρομο: καμία βία στις διαδηλώσεις για να εκχωρηθεί το προνόμιο της βίας στην ΧΑ.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, οι διαδηλώσεις χάνουν τελείως την εγγενή δυνατότητα τους να μετατραπούν ως διεκδικήσεις χώρου από την Αστυνομία. Ο ιδεολογικός πασιφισμός   ουσιαστικά θα απαγορεύσει να επαναληφθούν οι εικόνες του2011 που κινήθηκαν στην φαντασίωση μιας κατάληψης της βουλής. Χωρίς αυτό το στοιχείο αυτής της δυνατότητας , τα πάντα θα κινηθούν στον κινηματικό φορμαλισμό του ΚΚΕ:Πλήθος, πάθος σε μια συντεταγμένη περιφορά με αρχή μέση και ήπιο τέλος. 

Αναρωτιέμαι: αν τα μαθηματικά του προϋπολογισμού είτε αυτοτελώς είτε με " πείραγμα" μπορούν να παρουσιαστούν καλύτερα του αναμενομένου τότε ποιος αναλαμβάνει το ρίσκο να διαταράξει την ροή αυτή γνωρίζοντας ότι αυτά τα μαθηματικά θα ορίσουν τις δυνατότητες χειρισμού του μεθαύριο;  Αν ταυτόχρονα οι κινηματικές αντιρρήσεις κινηθούν εντός ενός πασιφισμού για να εκχωρηθεί η γυμνή βία στην ΧΑ, τότε μήπως  η συγκυρία δεν είναι μια φάση συντεταγμένης ,οριοθετημένης αναταραχής;

(1) Τέτοιες αναφορές πληθαίνουν με πιο χαρακτηριστική της Alfa Bank
Πηγή Εικόνας:
http://memories.vironas.gr/tag/%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF/