Time,μετακινητοποιήσεις,freak show

Το Time αναδεικνύει ως πρόσωπο της χρονιάς τον «ανώνυμο διαδηλωτή». Η βράβευση συνοδεύεται με εκτεταμένο φωτογραφικό ρεπορτάζ από την Αθήνα.

Προφανώς το ζήτημα είναι πως η διαμαρτυρία η οποία αντιπροσωπεύει ένα ρήγμα στην φυσιολογική ροή των πραγμάτων, ένα κενό στην συνέχεια, μια μη κανονικότητα, επανεισάγεται στην κανονικότητα ως αισθητικό γεγονός. Δεν αναφέρομαι στην νηπιακή κριτική πως αν το Time σε βραβεύει κάτι δεν πάει καλά, αλλά στην επισήμανση πως η επανασειγωγή γίνεται πάντα σε μια νέα κανονικότητα.

Η διαμαρτυρία διαταράσσει την ομαλή ροή, και η νέα ομαλή ροή είναι αυτή που περιλαμβάνει την διαμαρτυρία ως ρουτίνα. Αλλά η νέα κατάσταση είναι ένα βαθμό πιο σύνθετη από την προηγούμενη. Ο κύκλος μπορεί να είναι ατέρμων.

Το Time δεν ακυρώνει τις κινητοποιήσεις μέσω μιας αισθητικοποίησης, αυτό είναι αδύνατο γιατί οι κινητοποιήσεις έκαναν ότι έκαναν. Το Time εγκαθιδρύει μια νέα πραγματικότητα όπου οι νέες κινητοποιήσεις είναι υποψήφιες φωτογραφίες , κινητοποιήσεις μιας νέας φάσης ,είναι «μετακινητοποιήσεις».

Ο Δεκέμβρης του 08 ήταν ένα τέτοιο γεγονός (1). Μια γιγαντιαία τηλεοπτική παραγωγή με πραγματικά εμπνευσμένους κομπάρσους. Αυτό δεν ακυρώνει την έμπνευση ,αλλά εγκαλεί τους κομπάρσους να αναστοχαστούν. Η συντηρητική κριτική για την «ανωμαλία» των κινητοποιήσεων είναι νηπιακή γιατί δεν κατανοεί ότι αυτή η «ανωμαλία» γίνεται στοιχείο μιας νέας ομαλότητας η οποία λειτουργεί ως «ελκυστής του ακραίου» . Τότε το βίωμα της ζώσας διαμαρτυρίας μετατρέπεται ακούσια σε μια εργασία που προσιδιάζει προς το δημόσιο πένθος των life style περιοδικών. Το πένθος είναι ενεργητικό , αγχολυτικό, επαναλαμβανόμενο, τελετουργικό αλλά είναι ατομικό έργο, ενώ παραβιάζεται θεμελιακά όταν γίνεται ακούσια δημόσιο θέαμα. Το ενεργητικό πένθος γίνεται freak show.Αξίζει να σημειώσουμε πως η ιστορική οξύνοια του G.Agamben μας ειδοποίησε πως ιστορικά το τελετουργικό δημόσιο πένθος είναι η πίσω όψη της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (2)

Ο Badiou, του οποίου τον θεμελιακό ιδεαλισμό αποσιωπούν οι αναγνώστες του από την περιοχή της βερμπαλιστικού αντικαπιταλισμού ,μας έχει ειδοποιήσει :

Αυτή η σκέψη δεν γνωρίζει ότι ένα Συμβάν υπάρχει μόνο εάν υποβληθεί ,μέσω μιας παρέμβασης η οποία απαιτεί μιαν επιστροφή-υποτροπή , και άρα Μη έναρξη , μιας δομημένης και διεπόμενης από κανόνες κατάστασης. Με αυτήν την έννοια κάθε καινοτομία είναι σχετική και ευανάγνωστη μόνο μετά το Συμβάν , όπως ο κίνδυνος είναι αναγνωρίσιμος εκ των υστέρων σε σχέση την ομαλότητα.(3)

Ας λειτουργήσει λοιπόν βράβευση ως αφορμή αυτής της «επιστροφής υποτροπής» για να δούμε πως οι επερχόμενες κινητοποιήσεις θα μπορέσουν να υπερβούν την κατάσταση «μετακινητοποίησης» στην οποία τις καθήλωσε ήδη το Time.