Διολισθαίνοντες “Insiders” – απελπισμένοι “Outsiders”

Αν κάτι έδειξε η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου είναι ο εγκλειστικός ερμητικός χαρακτήρας της πολιτικής ζωής. Οι ίδιες παθολογίες που συγκρότησαν τον ανοδικό κύκλο της οικονομίας, εμφανίζονται και στον καθοδικό κατήφορο. Τα βασικά ισοζύγια παρέμεινα άθικτα, ή ενίσχυσαν τον ισχυρό πόλο:To Κεφάλαιο υπερισχύει της εργασίας και το κράτος της κοινωνίας πολιτών .Η επιθετική κλεπτοκρατία του ανοδικού κύκλου, μετεξελίχθηκε σε ένα αμυντικό προστατευτισμό των ολίγων. Οι αδύνατοι διολισθαίνουν πέραν κάθε ορίου ασφαλείας, οι σχετικά προστατευμένοι χάνουν πολλά από τα αποθέματα ασφαλείας και οι ισχυροί χάνουν και την πιο μικρή ανοχή.


Η αριθμητική του μεσοπρόθεσμου είναι τόσο προφανής : Μια βραχύχρονη συμβολική κίνηση προς τις αγορές, μια σύντομη επιμήκυνση του τέλους του δράματος, με μοναδικά θύματα τους εκάστοτε αδύναμους. Τεχνικά είναι μια δραματική απόφαση που όμως είχε τα λιγότερα πολιτικά προαπαιτούμενα. Όλες οι άλλες εναλλακτικές είχαν τεχνικές αρετές ίσως μεγαλύτερες ελπίδες στους αδύναμους, αλλά απαιτούσαν πολιτικά προαπαιτούμενα με τεράστιες δυσκολίες. Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε περίπου ως φυσικό επακόλουθο μιας αρχιτεκτονικής μιας δεκαετίας.

Η κοινωνική άλγεβρα ισορροπεί σε ένα ενδιαφέρον σημείο: Οι απελπισμένοι outsiders αυξάνουν και πλησιάζουν μια κρίσιμη μάζα ικανή να ανατρέψει τα πάντα, αλλά ο φυσικοί σύμμαχοι τους οι διολισθαίνοντες insiders , παραμένουν δέσμιοι της κουλτούρας του insider : “Οχι στην Αυλή μου”, “Μακρυά από μένα και όπου θέλει ας πάει” . H ιδεολογία της ανόδου ,αμόλυντη , αυθεντική συνοδεύει ρυθμίζει και τις συμπεριφορές της καθόδου. Οι διολισθαίνοντες κοιτάνε σταθερούς μισθούς να μειώνονται, μικροιδιοκτησίες να απαξιώνονται, κοινωνικές παροχές να φθίνουν, αλλά τελικά αυτορίζονται ως “ενταύθα” από το “εκείθεν” της απελπισίας. Η φθορά ελπίζει να μην γίνει κατάρρευση, και έτσι εμφανίζεται ανεκτική ακόμη και στο μαθηματικό αδιέξοδο του μεσοπρόθεσμου. Οι οιονεί αδύνατοι, οι διολισθαίνοντες προς το όριο, ανέχονται μια δυσμένεια υπό έλεγχο περισσότερο από την αβεβαιότητα μιας ανύπαρκτης εναλλαγής

Το ταξινομικό όριο του κόσμου της διολίσθησης και του κόσμου της απελπισίας , πήρε δύο αντιθετικές μορφές. Ως τομή ήταν η πλατεία , το Σύνταγμα , η αγανάκτηση. Ως κενό ήταν το αβέβαιο μιας τυπικής αριστερής πολιτικής εναντίον του μεσοπρόθεσμου. Το αριστερό Όχι ήταν συμβολικά έντιμο παρέμενε τεχνικά αδύναμο να προστατέψει τα στοιχειώδη που απέμειναν για τους διολισθαίνοντες. Και μόνο η κατάσταση των τραπεζικών καταθέσεων μετά από ένα πετυχημένο Όχι προκαλεί ίλιγγο στους ταλαντευόμενους «διολισθαίνοντες». Από την άλλη η υβριδικότητα και ο πολιτικός υπερβατισμός της πλατείας ουσιαστικά σηματοδότησε την αναγκαία ισορροπία μεταξύ ολικής απώλειας στηριγμάτων και κινδύνου απώλειας.

Τελικά η μοναδική τακτική πολιτική καινοτομία της συγκυρίας είναι η Σαμαρική αστική “ανταρσία”. Πρόκειται για μια επιλογή που υπερβαίνει την απλή διάσωση του δικομματισμού έχει στρατηγικό βάθος σε συνάρτηση με την κοινωνία των παρατεταμένων μνημονίων. Η θεωρία μιας κατά βάθος υπαρκτής συναίνεσης η οποία θα αποκαλυφθεί οσονούπω είναι ανακουφιστική μελωδία, που εκπληρώνει αναλύσεις που γίνονται με έννοιες – κλειδιά ενός παρωχημένου οικονομισμού. Οι Ελίτ δεν υπάγουν τις πολιτικές δυνάμεις μέσω εντολών, αλλά μέσω διαρκών ανασυνθέσεων και διαθλάσεων που προσιδιάζουν προς την βιολογία των μεταμορφώσεων παρά προς την μηχανική των μοχλών. Η δυναμική μιας κατάρρευσης του μακροπρόθεσμου δεν οδηγεί σε οικουμενική αλλά σε μια αυθεντική δεξιά παλινδρόμηση. Η πολιτική πόλωση είναι μηχανισμός αναπαραγωγής δεν είναι απλή αντανάκλαση μιας κοινωνικής έντασης.

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν είναι μια απλή τεχνική πράξη βίαιης μείωσης εισοδημάτων. Σηματοδοτεί μια νέα κοινωνική φάση με χαρακτηριστικά μιας βίαιης λιτότητας η οποία αναγκαστικά θα αναζητήσει μια ιδεολογική άρδευση από τις πηγές του αυταρχισμού και της τάξης. Δυστυχώς η μόνη εναλλακτική δυνατή λύση , η σχηματοποίηση μιας «αριστερής συμφωνημένης λιτότητας» των κινημάτων δεν ετέθη, δεν συζητήθηκε δεν οριοθετήθηκε. Αριστερή διέξοδος είναι εξ΄ ορισμού εθελοντική συγκροτημένη λιτότητα, αλλιώς όλα τα άλλα είναι ρουτινιάρικη φυσιολογική και αναμενόμενη τροφοδότηση του συστήματος διαφωνιών από την αριστερόφωνη παροχή την οποία άλλωστε όλα τα σύγχρονα πολιτικά υδραυλικά συστήματα έχουν προβλέψει. Το επόμενο λοιπόν διάστημα η οικονομία θα συρρικνωθεί , η «αριστερή κινηματική λιτότητα» θα απουσιάσει, και το κενό θα καλυφθεί από την επανεκκίνηση μιας δεξιάς ατζέντας με μια αναμόχλευση των παραδοσιακών προταγμάτων της .

Η οικουμενική είναι πλέον αδύνατη, και ίσως άχρηστη . Η φυσική τροπή είναι η πόλωση στην οποία η Σαμαρική αστική ανταρσία θα βρεθεί σε θέση ισχύος. Με την παρακαταθήκη των συνεχών «Όχι» θα αποταθεί σε μια νέα κοινωνική συμμαχία των ισχυρών με τους «διολισθαίνοντες» ,έχοντας τα κατάλληλα ιδεολογικά συγκολλητικά υλικά της «πατρίδας» που θα αποκτήσει και ένα σαφές μέτωπο προς την «Δύση». Ο Λαός προετοίμασε επί μια δεκαετία το έδαφος , αλλά άλλοι θα καρπωθούν την σπορά.

Η νεοπαγής Βενιζελική διακυβέρνηση θα επιδιώξει να σταθεροποιήσει τις τεχνικές λεπτομέρειες του μακροπρόθεσμου, και μετά θα παίξει με το momentum αναζητώντας μια ανασύνθεση του παραδοσιακού Πασοκ των ΔΕΚΟ με όσα «νέα τζάκια» μπορεί να παρέξει το μεσοπρόθεσμο. Τα νέα πακέτα μπορεί να αποδειχθούν πολύ ενδιαφέροντα για τον παραδοσιακό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό με τον οποίο το Πασοκ έχει ιδιοφυείς τρόπους να συναλλάσσεται.

Η αριστερή κινηματική πολιτική χωρίς το όραμα μιας «αριστερής λιτότητας» χωρίς το «αριστερό μεσοπρόθεσμο» θα παραμείνει στον λειτουργικό ρόλο έκφρασης του γογγυσμού. Είναι μια χρήσιμη λειτουργία αποσυμπίεσης μέσω των κλασσικών ρεπερτορίων, μια γνωστή διαδικασία ανακούφισης που λειτουργεί άψογα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Με στόχευση την «απελπισία» και στελέχωση από την «διολίσθηση» θα συνεχίσει την πετυχημένη πιρουέτα των μετωνυμιών και των αποσιωπήσεων.

Στο κοινωνικό επίπεδο οι ροές από την «διολίσθηση» στην «απελπισία» θα ενταθούν. Η πλατεία ο τόπος οριοθέτησης και συνάντησης των δύο διακριτών κόσμων , έχασε το τακτικό της στόχο και είναι ζητούμενο αν μπορεί να συνεχίσει έτσι χωρίς κοντοπρόθεσμο σκοπό.

Το καλοκαίρι ανοίγει με τις ίδιες παθογένειες σε μια νέα άρθρωση: Σαμαρική πολιτική αντεπίθεση, Βενιζελικό οικονομικό παιχνίδι με τα νέα «πακέτα» . Ο μοναδικός παράγων που θα μπορούσε να την διαταράξει ουσιαστικά , η «κινηματική αριστερή λιτότητα» απουσιάζει εκκωφαντικά. Με τα δεδομένα αυτά υπάρχει μια μόνο ελπίδα, αυτή της επιμονής.

Ο φορολογικός "ψευδοφιλευθερισμός" της νέας Ακροδεξιάς

 Δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία πως τελικά την πιο αναπάντεχη κίνηση στο πολιτικό παίγνιο την έχει κάνει ο Σαμαράς. Παρά τις πιέσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό παραμένει σε μια γραμμή απόστασης από την κυρίαρχη πολιτική της Τρόικας. Μια επιθυμητή φωτογραφία με χαμογελαστούς τους Παπανδρέου και Σαμαρά και λεζάντα «πολιτική συναίνεση» δεν πρόκειται να την δούμε σύντομα.

Η επίσημη δικαιολογία της απόστασης Σαμαρά είναι ότι τα προγράμματα αυτά βασίζονται σε μεγάλη φορολογία ,εξ ορισμού μια μη φιλελεύθερη πολιτική , η οποία στραγγαλίζει την ιδιωτική οικονομία. Το επιχείρημα είναι λογικά και πραγματολογικά ορθό, και έτσι ακούγεται εύλογο στα αυτιά ενός πιο επεξεργασμένου ακροατηρίου κυρίως της οικονομίας. Ωστόσο είναι φανερό πως το επιχείρημα χρησιμοποιείται, σχεδόν επινοείται για να επικυρώσει μια προειλημμένη απόφαση. Αυτό γίνεται φανερό γιατί στο άλλο σκέλος του λογικού ισχυρισμού , δηλαδή αποκρατικοποιήσεις, καταργήσεις οργανισμών, μειώσεις δαπανών η ΝΔ απλώς παθητικά συναινεί ή παρακολουθεί και δεν «έχει στριμώξει» την κυβέρνηση με αντιπροτάσεις, προγράμματα ιεραρχήσεις κλπ.

Η στάση Σαμαρά περιέχει ένα ριζοσπαστικό χαρακτήρα όχι γιατί το περιεχόμενο της οικονομικής αντιπρότασης έχει ένα «νεοφιλελεύθερο» χαρακτήρα , γιατί λειτουργεί ως εναλλακτική διέξοδος ως τεχνικό συνεκτικό πλαίσιο μιας εναλλαγής διαχείρισης, αλλά γιατί είναι μια καθαρή «πολιτική» αποστειρωμένη από οποιοδήποτε διαχειριστικό περιεχόμενο. Υποστηρίζω πως ο Σαμαράς δεν είναι συντηρητικός γιατί προωθεί μια φορολογική αντιπρόταση χαμηλών συντελεστών, αλλά γιατί χρησιμοποιεί τεχνητά και αποσπασματικά ένα τέτοιο πλαίσιο, απλώς για να διακοσμήσει μια καθαρή πολιτική στάση με έντονα χαρακτηριστικά νέας ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Το μέλημα του είναι η πολιτική ρήξη, η καταγραφή ως λαϊκού ρεύματος δυσαρέσκειας, η μετατόπιση του πολιτικού επίδικου από την διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην ταχύτατη μετατροπή της σε πολιτική κρίση.

Η κατανόηση του «φορολογικού» φιλελευθερισμού του Σαμαρά έχει σημασία. Αυτός δεν υφίσταται ως υπόστρωμα ,ως βάθρο, ως θεμέλιο μιας πολιτικής ατζέντας, αλλά αναδύεται ως εκ των υστέρων ως τέχνασμα, ως επίθεμα μιας πολιτικής ρητορείας η οποία χρειάζεται και μερικές δόσεις οικονομικού λόγου. Η ρηχότητα της φορολογικής αντίρρησης του Σαμαρά, φαίνεται από τα εξής.

-Αν η φορολογία είναι το κλειδί μιας διορθωτικής κίνησης «σωτηρίας της πατρίδας» τότε γιατί δεν αναζητά συμμαχίες συνταυτίσεις με τους κλασσικούς και συνεπείς πολιτικούς εκφραστές τέτοιων ιδεών πχ Ανδριανόπουλο , Μάνο αλλά και την Μπακογιάννη;

-Όλες οι πολιτικές χαμηλών συντελεστών γίνονται κατανοητές και αποτελεσματικές (και γιατί όχι συζητήσιμες από την Αριστερά) σε πολύ αυστηρά νομικά πλαίσια. Η χαμηλή φορολογία είναι αποδοτική μόνο σε συνθήκες αυστηρότητας, ασφυκτικών ελέγχων. Η χαμηλή φορολογία δεν είναι η νομιμοποίηση της φοροδιαφυγής ως επικύρωση φοροκλοπής, αλλά η συρρίκνωση της ως ατομικής επιλογής μέσω πλέγματος ρυθμίσεων που ισορροπούν τους συντελεστές με πολύ αυστηρότερες ποινές και τελικά αυξάνουν τους φόρους. Έχει συλλάβει κανείς καμία περιρρέουσα διάθεση από πλευράς ΝΔ, για ένα αυστηρότερο πλαίσιο φορολογικής συμπεριφοράς ή απλώς η ρητορεία περί φορολογίας είναι το κλείσιμο του ματιού στην ανομία; Έχει συλλάβει κανείς κανένα από τους πληθωρικούς βουλευτές του να επισημαίνει την απαραίτητη άρθρωση «χαμηλοί συντελεστές-άτεγκτοι έλεγχοι»;

Ο φορολογικός φιλελευθερισμός του Σαμαρά είναι μεταμφιεσμένος κολακευτικός λαϊκισμός προς τις υφιστάμενες ανομικές ρουτίνες. Γίνεται βέβαια σε ένα χρόνο και μια συγκυρία που το εγχείρημα του είναι εύλογο. Κάνει όμως «μπαμ» ότι διαχειρίζεται με οξύνοια μια διαχειριστική αστοχία της Τρόικας, με σκοπό να εμπλουτίσει μια τυπική δεξιά ριζοσπαστική πολιτική ατζέντα, και όχι για να επιδιορθώσει το διαχειριστικό εγχείρημα του μνημονίου.

Η πολιτική του Σαμαρά είναι σχεδόν ιδιοφυής, αρκετά επεξεργασμένη και θυμίζει κάτι από Λεπεν ή Χάιντερ. Είναι τυπικά ακροδεξιά όχι στο περιεχόμενο , και τις ποικιλίες που εμπεριέχει το πολιτικό του χαρτοφυλάκιο , αλλά στην απολυτοποίηση του πολιτικού επίδικου της εξουσίας, την αγωνία για τη διατήρηση της πόλωσης, την επιμέλεια για την διατήρηση θεμελιωδών διλημμάτων.

Είναι προφανές ότι η παραλυτική ανικανότητα του Παπανδρέου δημιουργεί κενά. Ωστόσο είναι πολύ ανησυχητικό πως η Ελληνική δεξιά μετά την λαϊκιστική παθητική διαχείριση Καραμανλή, οδεύει προς ένα ακροδεξιό «ψευδοφιλελευθερισμό» βαλκανικού τύπου.

Την ώρα που οι συνέπειες της κρίσης οδηγούν ακόμα και το τελετουργικό ΚΚΕ , στις περίτεχνες διατυπώσεις μιας στοχευόμενης σύγχυσης περί Δραχμής, ακριβώς για να προστατευτεί από το ενδεχόμενο σενάριο, η Ελληνική δεξιά εξαντλεί την επινοητικότητα της στο να υιοθετήσει τις πιο σύγχρονες εκδοχές της Ευρωπαϊκής Άκρας δεξιάς, και τελικά ίσως και να πρωτοπορήσει. Η ΝΔ του Σαμαρά θα είναι το πρώτο αυθεντικά ακροδεξιό κόμμα ,με βαλκανικές ιδιομορφίες, που θα καταλάβει την εξουσία στην Ευρώπη .

Αν η θεωρία της Ελλάδος ως «ασθενή κρίκου του νεοφιλευθερισμού» είναι ισχυρή , οι γνωστοί θιασώτες της, έχουν υποτιμήσει την αντοχή και την πολιτική δημιουργικότητα της Ελληνικής δεξιάς, που θα μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία μετατόπισης όλης της Ελληνικής κοινωνίας στα πιο δεξιά του Ευρωπαϊκού πολιτικού τόξου. Οι εργατικοί αναλυτές των φαινομένων της πλατείας, δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι η πολιτική καινοτομία στην Ελλάδα της κρίσης έρχεται σιωπηρά και πολύ γρήγορα όχι από την Αριστερά αλλά από την Νέα Άκρα Δεξιά.

Οι Dead Ringers και η Claire Niveau

Στην ψυχολογική ταινία τρόμου του Cronenberg “Dead Ringers” ( ελ. τιτλος οι Διχασμένοι) οι δίδυμοι πανομοιότυποι , γυναικολόγοι Elliot και Beverly Mantle συνάπτουν σχέση με την ίδια γυναίκα , την ασθενή τους διάσημη ηθοποιό Claire Niveau , εν αγνοία της. Δεν υπάρχει μια πρόθεση ερωτικής ίντριγκας αλλά μια εξέλιξη μιας στρεβλής σχέσης . Όλα εκκινούν όταν η Claire ερωτεύεται πραγματικά τον Beverly ο οποίος δεν αντέχει την σχέση ,παθαίνει κατάθλιψη . H αδελφική αλληλεγγύη οδηγεί τον Elliot να τον υποκαταστήσει προσωρινά, όμως οδηγείται και αυτός σταδιακά στην παράνοια και τελικά οι δύο καταλήγουν θάνατο. Με απλά λόγια η Claire εισβάλει στην σχέση των διδύμων και τους διαλύει κυριολεκτικά.


H Claire έχει όντως ένα σοβαρό γυναικολογικό πρόβλημα ο Beverly αναλαμβάνει να το θεραπεύσει με την δημιουργία καινοφανών χειρουργικών εργαλείων , εκτός ιατρικού πρωτόκολλου . Αυτά είναι από τιτάνιο, αστραφτερά, σχεδιασμένα για μια ανύπαρκτη γυναικολογική κατάσταση μοιάζουν με οδοντιατρικά εργαλεία για ρινόκερους και είναι τελικά και το μόνο πραγματικά υλικό που παρήγαγε η ιδιόμορφη σχέση. Η ταινία βρίθει από ψυχαναλυτικές αναφορές , συνδέσεις , σύμβολα, σχέσεις κλπ, αλλά τα εργαλεία του Beverly, είναι χαρακτηριστικά.

Στην πλοκή λοιπόν η Claire ενώ εκκινεί ως μέρος μιας ερωτικής ιστορίας ,καταλήγει ως θύμα απάτης και υποψήφιο θύμα ενός τερατώδους ιατρικού σφάλματος , τελικά χωρίς να κάνει τίποτα ιδιαίτερο, προκαλεί την ολική καταστροφή στους τρομερούς δίδυμους.

To συμπέρασμα είναι ότι τα ερωτικά τρίγωνα με δίδυμους ,με εμπλοκές χωρίς διαχωρισμούς , όρια και τομές επιφυλάσσουν αναπάντεχα και άσχημα αποτελέσματα, τα οποία πληρώνουν οι πιο ευαίσθητοι.

Δεν μπορώ παρά να περιγράψω τις σχέσεις «άνω» « κάτω» Σύνταγμα παρά ως σχέση διδύμων Deαd Ringes. Εκκινούν από την ίδια μήτρα, την ίδια μέρα, μεγαλώνουν μαζί ,και πάνε να κάνουν την ίδια δουλειά, δηλαδή την ματαίωση του «Μεσοπρόθεσμου»

Η Claire Niveau- κεντρική πολιτική , ερωτεύεται τον πολιτικό Beverly της «κάτω» πλατείας . Η Claire δεν θα κάνει απολύτως τίποτα παραπάνω από αυτά που ξέρει από παλιά, αλλά μάλλον θα ισχύσει το σενάριο του Cronenberg. Την ώρα που θα νομίσει ότι συνευρίσκεται με τον πολιτικοποιημένο Beverly, θα παρευρίσκεται ο κυνικός Elliot.Τα δίδυμα θα τα «παίξουν», θα επινοήσουν κανένα καινοφανές εργαλείο πολιτικής γυναικολογίας το οποίο όμως δεν κάνει για την Claire.

Αν η μεταφορά του ψυχαναλυτικού πλέγματος των Dead Ringers στην συγκυρία είναι ορθή, τότε το μεσοπρόθεσμο θα ψηφιστεί ακριβώς γιατί ένα πολύπλοκο, συνεχές, χωρίς τομές και όρια πλάσμα είναι εναντίον του. Αυτό το πλάσμα είναι θνησιγενές γιατί θεμελιώνεται σε σχέσεις με σωσίες, με μετωνυμίες ,μεταμφιέσεις. Είναι σαν τους διδύμους του Cronenberg που καταστρέφονται μόλις ένας από τους δύο συνάψει πραγματική σχέση. Και αλίμονο στους πιο ευαίσθητους…….

Η μοναδική συνθήκη να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο είναι οι Dead Ringers της πλατείας να μείνουν μακριά από την Claire, αλλά αυτό είναι εκτός σεναρίου .Αναρωτιέμαι πόσοι «αγανακτισμένοι» έχουν δει την ταινία ;Και πόσοι προλαβαίνουν να την δουν μέσα σε δεκαπέντε μέρες;Είδωμεν

Λεπτομέρειες για την ταινία εδώ

ΥΣ Μια από τις γνωστές ιπποδρομιακές απάτες είναι αυτή του Dead Ringer.Το κόλπο είναι απλό, αντικαθίσταται το άλογο με άλλο αλλά τρέχει με τα ίδια χρώματα, τον ίδιο αριθμό, τον ίδιο αναβάτη, βέβαια όλα αυτά με την συνενοχή πολλών αρμοδίων. Το κόλπο είναι τόσο διάσημο ώστε ο όρος Dead Ringer ιδιωματικά σημαίνει τον σωσία για όλες τις περιπτώσεις.

Η πλατεία, τα κόμματα και η υποκρισία

O χονδροειδής Μαρξισμός όπως και ο αντίστοιχος Φρουδισμός δεν μπόρεσαν ποτέ να διαυγάσουν μια σημαντική παρανόηση. Ο πρώτος υποστήριξε ότι η αλήθεια είχε ιστορικά αναπτυχθεί στην βάση επαναστατικών γεγονότων της εργατικής τάξης. Αλλά αντιλήφθηκε αυτή τη διαδικασία μέσω της έννοιας της τάξης ως μαθηματικής κλάσης της πεπερασμένης συλλογής των εργατών. Όμως «οι εργάτες» εννοούμενοι ως απλά σύνολα-πολλαπλά σχηματίζουν μια άπειρη κλάση , δεν είναι το εμπειρικό άθροισμα όλων των εργατών ως μαθηματικό άθροισμα. Και αυτό οδήγησε τη γνώση ( και παραδόξως την ίδια τη Μαρξιστική γνώση) να θεωρήσει «τους εργάτες» ως στοιχεία κοινωνικών και οικονομικών προσδιορισμών.Alain Badiou Βeing &Εvent  p 334


Επί σχεδόν ένα χρόνο τώρα διαβάζουμε βλέπουμε ακούμε τις πιο απλοϊκές σχεδόν χονδροειδείς προτάσεις. Όλες αυτές αντανακλούν δύο βαθύτερες θέσεις

Α.- Υπάρχει μια απλή λύση, η οποία δεν εφαρμόζεται γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος συσχετισμός

Β.-Όσα ανατρέπουν αυτόν το συσχετισμό συμποσούνται αθροιστικά. Είναι θέμα μιας σώρευσης δυνάμεων, μιας φόρας, ενός «μπούγιου»

Ας πούμε η φράση « Να φύγει η Τρόικα» αποσιωπά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας που να υποστηρίζει την διακοπή της επικοινωνίας με τους δανειστές. Ακόμα και η αμφισβητήσιμη διαδικασία του «απεχθούς χρέους» περιλαμβάνει κάποιας μορφή διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Επίσης είναι φανερό πως μινιμαλιστικά συνθήματα του τύπου «Έξω από το Ευρώ» παραγνωρίζουν τις θεμελιώδεις διαφορές που υποκρύπτονται .Θα ήταν ενδιαφέρον κάποιος να μας πει το κοινό σημείο των Ρουμπινί, Αυριανής ,Λαφαζάνη που εντάσσονται σε ένα τέτοιο ρεύμα.

Η οικονομική κρίση λοιπόν δεν αποκαλύπτει μόνο τις ανισότητες στην αντοχή της κρίσης, αλλά και την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Και ενώ με την ανισότητα τα βγάζει κανείς πέρα , με την πολυπλοκότητα είναι σχετικά δύσκολο.

Αυτό που γίνεται με το Σύνταγμα και τα κόμματα αντανακλά ακριβώς αυτήν την δυσκολία να διαχειριστούμε την συνθετότητα. Μια αμηχανία στο νέο και πολυδαίδαλο.

Η αρχική αφήγηση είναι περίπου ως εξής:

Υπάρχει ένα αντιμνημονιακό κίνημα, έκφραση του κινήματος είναι η ακομμάτιστη πλατεία. Ωστόσο η μη ύπαρξη διακριτών κομμάτων ευνοεί de facto τις «πατριωτικές» δυνάμεις του κινήματος, και θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την πολιτική διαμάχη. Πάνω στην αφήγηση αυτή στήνονται πόλοι διαφωνίας με διάφορα επίδικα πχ όλη η ιστορία με την ακομμάτιστη κινητοποίηση είναι αμφισβητήσιμη, η κινητοποίηση είναι καλή αλλά οι πρωτοπορίες καλό είναι να επέμβουν για να την επιδιορθώσουν, αργά ή γρήγορα θα υπάρξει ή ρήξη «Άνω» με «Κάτω» κλπ. Υπόστρωμα της αφήγησης είναι το συνεχές και αδιαμφισβήτητο του αντιμνημονιακού κινήματος , το οποίο γραμμικά οδηγεί στην πλατεία , η οποία οφείλει να ολοκληρωθεί ως δράση με μια πολιτική επιτυχία πχ την ακύρωση του μεσοπρόθεσμου.

Υποστηρίζω πως η «ακομμάτιστη» πλατεία είναι το απροσδόκητο αποτέλεσμα μιας απλοϊκής και αναποτελεσματικής αντιπολίτευσης του «αντιμνομονίου» , είναι η ποινή που θα πληρώσουν όλοι όσοι «έπαιξαν» με τις βεβαιότητες της συγκυρίας, αλλά και ότι η πλατεία τελικά υπερβαίνει και τους περιορισμούς που επιβάλλονται και τελικά ωφελούν το «Άνω Σύνταγμα».

Με άλλα λόγια , η «αγανάκτηση» είναι το ανάγωγο παιδί της «ευκολίας» το οποίο τώρα δεν αρέσει και στους γονείς του, ένα ιδιαίτερα κακότροπο παιδί που ευνοείται όμως από το χάρισμα της νιότης του.

Και με μαθηματικούς όρους εμπνευσμένους από το απόσπασμα, η πλατεία δεν είναι το άθροισμα των συμμετοχών της, με τους εσωτερικούς συσχετισμούς, και τις εσωτερικές διελκυστίνδες. Η πλατεία δεν καταξιώνεται ως μηχανική σώρευση αγανάκτησης, ως ποσότητα θύμου , ως υδραυλικό σύστημα, ως μοχλός που τα ισοζύγια δυνάμεων θα ορίσουν την φορά. Η πλατεία είναι το άπειρο σύνολο, των πολλαπλών οντοτήτων άλλοτε ατόμων, άλλοτε ομάδων, είναι μη μετρήσιμη με αριθμούς, μη υπολογίσιμη στατικά. Τα υποσύνολα της πλατείας είναι άπειρα και σύμφωνα με τις μαθηματικές αναγνώσεις του Badiou, ξέρουμε ότι αυτά είναι περισσότερα από τα μέλη της πλατείας. Αυτή η δυναμική μορφή όπου τα υποσύνολα είναι περισσότερα από τα μέλη, αυτή η εκκεντρική δυνατότητα των συνόλων , είναι ο παράγοντας που περιορίζει τους κάθε φύσεως συντηρητικούς να επικεντρώνονται στα μέλη, στα στοιχεία της πλατείας, παραγνωρίζοντας την μορφή της ως απειροσύνολο.(Για την χρήση της Θεωρίας Συνόλων ως θεμέλιο πολιτειολογίας εδώ)

Τι αστείο , αυτοί που αντιμετωπίζουν την κοινωνία με αφελή διδακτισμό, αυτοί που έχουν τα πάντα ως ασπρόμαυρα διλλήματα δυσανασχετούν με ένα καθεστώς μινιμαλισμού, που δεν οφείλεται σε υπεροχή της «πατρίδας» αλλά σε έντιμη δυστοκία εύρεσης μιας εφαρμόσιμης λύσης. Αν η «πατρίδα» ωφεληθεί δεν θα οφείλεται σε απαγορεύσεις αλλά ότι αυτή εκφράζει την ελάχιστη μορφή , το minimum σε μια αλυσίδα σκέψης εθισμένης σε ευκολίες, «αντιμνημόνια» και «αντιτρόικες».

Ούτε άνω ούτε κάτω , απλά Νέο Σύνταγμα

-Η συγκέντρωση της 5ης Ιουνίου στο Σύνταγμα δεν ανήκει στην τάξη των κινητοποιήσεων, αλλά στην τάξη των πολιτικών ορόσημων.


-Η καινοφανής πολυσυλλεκτικότητα της δεν ήταν αποτέλεσα ανοχής, ή σύμπτωσης αλλά θετική παρουσία σε στην αναζήτηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Υπάρχει ο σπόρος ενός Νέου Συντάγματος.

-Η «αγανάκτηση» είναι η μετωνυμία μιας κρυφής ελπίδας. Οι συμμετέχοντες δεν κοίταγαν την Βουλή αλλά αναζητούσαν εναγωνίως την συναίνεση της παρουσίας τους , στα βλέμματα των άλλων. Τα πράσινα Laser εκτόξευσαν την ενέργεια της ελπίδας στον Αττικό Ουρανό.

-Η συγκέντρωση δεν ήταν “αντιμνημονιακή” αλλά “μετά – μνημονιακή”. Για τα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε με μια ή με μια άλλη Ευρωπαϊκή δανειακή σύμβαση.

- Ο “αντιμνημονιακός” κύκλος έχει ξεκινήσει προδρομικά τον Δεκέμβρη του 08 και εξέπνευσε πρώιμα τον Μάιο του 10.Η συμβολική του ακαταστασία ολοκληρώθηκε με την αδυναμία του να πενθήσει με οποιοδήποτε τρόπο τους νεκρούς της Marfin. Αντίθετα ο “μεταμνημονιακός” κύκλος του Νέου Συντάγματος ξεκινάει με την συμβολική καθαριότητα και συμβολική τάξη των συνελεύσεων της Άμεσης Δημοκρατίας .

-Η αποτυχία της κυβέρνησης δεν είναι η συρρίκνωση της οικονομίας αλλά η ανισομέρεια , ο ανορθολογισμός στα αποτελέσματα της. Η συγκέντρωση καταδίκασε αυτήν την ανικανότητα.

-Η συγκέντρωση δεν απαίτησε μια οικονομική «αντι-συρρίκνωση», αλλά προέβαλε προαπαιτούμενες αξίες για οποιασδήποτε φοράς οικονομικό κύκλο

-Αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, κοινωνία, ελευθερία ,αξιοπρέπεια είναι τα αιτήματα του Νέου Συντάγματος

-Κανένα Νέο Σύνταγμα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες και θυσίες

Έλλογη Αριστερά, Αγανάκτηση, Κόλαση

Σε προηγούμενη κινητοποίηση κάποιοι έκαναν μια πραγματικά ευρηματική παράσταση δρόμου. Πραγματοποίησαν την διαδήλωση των «φτωχών βιομηχάνων» οι οποίοι πένητες διαδηλώνουν ζητώντας ελεημοσύνη από την κυβέρνηση για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Το σχετικό video κυκλοφορεί και είναι όντως ενδιαφέρον. Μόνο που η ευρηματική παράσταση είχε ένα τεράστιο ένα θεμελιακό λάθος. Χλεύαζε τους βιομήχανους σε μια χώρα χωρίς βιομηχανία. Οι διαδηλωτές ονομάτισαν βιομήχανο τον «πλούσιο» τον ραντιέρη , τον κεφαλαιούχο. Μικρή λεπτομέρεια θα πεις, τι σημασία έχει η ακρίβεια σε ένα happening.Θα σου πω , πως δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια καθώς έχει τεράστια σημασία τι ακριβώς νομίζεις ότι υπάρχει δίπλα σου και πως το ονοματίζεις. Είναι διαφορετικό το θέμα ότι στην βιομηχανική Ελλάδα το πρόβλημα είναι τα υπερκέρδη των βιομηχανιών και οι χαμηλοί μισθοί των εργαζομένων από το θέμα πως στην αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα το κεφάλαιο επενδύεται σε πολύ πιο ελαφρές , πιο ευέλικτες , πιο «αρπακόλα» επενδύσεις οι οποίες δεν είναι η βιομηχανία. Η βιομηχανία εμπεριέχει πολύ πιο σύνθετες διαδικασίες που απαιτούν χρόνο εξειδίκευση , προσωπικό και δεσμεύσεις. Οι φίλοι διαδηλωτές βλέπουν την Βουγιουκλάκη στην «Κόρη μου την Σοσιαλίστρια» , και τις αδρές κοινωνικές σχέσεις που αποτυπώνονται εκεί αλλά τους διαφεύγει ότι το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραικής στο Μ.Πεύκο που ήταν το σκηνικό της ταινίας είναι αποθήκες εδώ και τριάντα χρόνια και ο «βιομήχανος» Κωνσταντάρας αφού έγινε και προμηθευτής του δημοσίου είχε κάνει τα κέρδη του securities και maturities σε κανένα private banking .


Είναι φανερό πως ενώ στις καπιταλιστικές οικονομίες το αέναο κύκλωμα της οικονομίας λειτουργεί με τελικό αποτέλεσμα την ασύμμετρη σώρευση πλούτου στους δύο πόλους κεφάλαιο – εργασία. Έχει σημασία όμως πόσος και ποιος είναι αυτός ο πλούτος. Πριν δύο χρόνια και η Δανία και η Γερμανία είχαν – 4 % αρνητική ανάπτυξη αλλά οι επιπτώσεις στην κοινωνία ήταν σχεδόν απαρατήρητες. Σε εμάς το – 4 % διέλυσε το σύμπαν. Στο δικό μας καπιταλιστικό κύκλωμα η ίδια απόδοση κεφαλαίου γίνεται γρήγορα αποτελεσματικά χωρίς όμως ενδιάμεσες διαχύσεις, χωρίς τις εξισορροπήσεις που σχεδόν φυσικά θα επέφερε μια σύνθετη βιομηχανική δομή. Έχει δίκιο η «ταξική» αριστερά να επικεντρώνει στην ανισοκατανομή, αλλά αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ταξικών πολιτικών αγώνων αλλά είναι και παράγωγο της δομής της οικονομίας. Οι πιο εξειδικευμένες θέσεις εργασίας «θυσιάζονται» πιο δύσκολα από τις ανειδίκευτες. Επομένως μια «ταξική» πολιτική ένταση μπορεί να αποδώσει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα σε δύο οικονομικά κυκλώματα διαφορετικής συνθετότητας. Το πρόβλημα με τις κλασσικές οικονομίστικες εκδοχές της αριστεράς είναι ότι παραβλέπουν ακριβώς αυτό τον παράγοντα. Βρισκόμαστε λοιπόν χωρίς κλασσική βιομηχανία χωρίς «φάμπρικες» αλλά η λαϊκή φαντασία βλέπει «βιομήχανους».

Η κρίση αυτή θα δοκιμάσει την αντοχή όλων των υπαρκτών ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων. Στην δυσμενέστερη θα βρεθούν οι μερίδες της έλλογης αριστεράς. Γνωρίζουν πως η κρίση ήδη θίγει τις αδύναμες πλευρές του κόσμου της εργασίας, αλλά η λύση δεν βρίσκεται μονοσήμαντα στην άμυνα ή αντεπίθεση προς το κεφάλαιο, αλλά στην διατήρηση μιας εξόδου που θα ευνοεί παράλληλα τις πιο σύνθετες μορφές οργάνωσης του κεφαλαίου . Το ισοζύγιο κεφάλαιο εργασία δεν είναι ένα ομοιογενές, αχρονικό, μέγεθος . Είναι ένα μέγεθος που ορίζεται από τους ιστορικούς, τοπικούς, πολιτιστικούς προσδιορισμούς. Επομένως η έλλογη αριστερά καλείται σε μια περίπλοκη ισορροπία. Οι πλευρές της αριστεράς με «ταξικό» και «αντικαπιταλιστικό» πρόσημο, έχουν μια ευκολία να ορίσουν το παίγνιο ως διελκυστίνδα, αλλά ξεχνάν πως οι δύο πλευρές της διελκυστίνδας επικαθορίζονται από το γήπεδο, τον χώρο, τον άνεμο, την ώρα της διαμάχης. Σωστά επισημαίνεται ότι στην συγκυρία το κεφάλαιο «αντεπιτίθεται» στην εργασία, αλλά για τις δυνάμεις της εργασίας η «άμυνα» δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει και την μέριμνα για το που και πως διεξάγεται ο αγώνας. Η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων που επιχειρείται έχει διαφορετικές επιπτώσεις σε μια οικονομία ενσωματώνει σύνθετες δομές ,από μια οικονομία του καπιταλισμού «άρπα κόλλα». Θέλοντας η μη ,η προάσπιση της εργασίας γίνεται περισκοπικά πολυεδρικά.

Η έλευση του μνημονίου αποτέλεσε ένα περίτεχνο στοίχημα. Η οικονομική «ανάσα» θα μπορούσε να συνδυασθεί με στοιχειώδεις εκσυγχρονισμούς (φαρμακευτική δαπάνη, κλειστά επαγγέλματα,κλπ) .Ωστόσο μια τόσο δύσκολη ισορροπία θα απαιτούσε πριν από όλα ικανότητες διοίκησης και διαχείρισης. Από ότι φαίνεται ένα εκρηκτικό κοκταίηλ προσωπικών ανεπαρκειών, κομματικών αδρανειών εντός του «Cyberpasoc » ματαίωσε την πολιτική πιρουέτα. Η «αριστερή» διαχείριση του μνημονίου φαίνεται να παραμένει μια πολιτική εκκεντρικότητα.

Ωστόσο , όσο και αν φαίνεται παράξενο, το κίνημα των αγανακτισμένων δίνει μια τελευταία ευκαιρία στην έλλογη διαχείριση των συμφερόντων της εργασίας εντός ενός περιβάλλοντος μνημονίου. Το χαοτικό , συναισθηματικό , πλήθος της αγανάκτησης αλλάζει την συγκυρία, δίνοντας ίσως την τελευταία ευκαιρία.

Στην μετά μνημόνιο συγκυρία, η πολιτική είχε χαρακτήρα «ξεπατικοσούρας». Κάτι από κοπτοραπτική ρουτίνας. Η κυβέρνηση φέρνει το μνημόνιο και άρα η αντιπολίτευση είναι κατά. Είναι τόσο απλό. Βέβαια ο αντιμνημονιακός λόγος υπάρχει όσο υπάρχουν οι χρηματικές ροές του μνημονίου. Ωστόσο ο αντιμνημονιακός λόγος ήταν ανεπεξέργαστος, αταξινόμητος, μανιχαικός. Οι δυνάμεις της έλλογης αριστεράς ταξινομούνται εύκολα στον πόλο μιας κυβερνητικής συμπάθειας, όχι γιατί ευρίσκονται εκεί αλλά γιατί ο διπολικός λόγος τους είναι εκ των πραγμάτων σύνθετος, πολυπρισματικός , πολυεδρικός. Αν πεις ότι χωρίς το μνημόνιο δεν θα είχαμε ηλεκτρονική συνταγογράφηση γίνεσαι κυβερνητικός. Η πολιτική συνθετότητα ως μορφή ως σχήμα της συγκυρίας γίνεται απαγορευτική.

Έρχονται όμως οι αγανακτισμένοι και εισβάλουν ακριβώς στο δίαυλο που άνοιξε ο αρχαϊκός αντιμνημονιακός λόγος. Η απλοϊκή αντιμνημονιακή ρητορεία στην οποία άσκεφτα απρόσκοπτα και πανεύκολα ασκήθηκαν σχεδόν όλοι εντός αριστεράς, διαμορφώνει ένα πολιτικό κενό, στο οποίο πέφτουν μέσα και οι ίδιοι. Η «αγανάκτηση» είναι το αποτέλεσμα μιας κυβερνητικής ανεπάρκειας και μιας ρουτινιάρικης αντιπολίτευσης του κλισέ.

Ξαφνικά οι «αντιμνημονιακοί» καλούνται να γίνουν αναλυτικοί και χειρουργικοί γιατί αλλιώς η «αγανάκτηση» θα τους υπερκεράσει. Το πολιτικό ένστικτο της Αλέκας για μια άλλη φορά είναι αλάνθαστο. Με μια απλή δήλωση για το Ευρώ, ανεβάζει την συνθετότητα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ δέκα κλικ της δεκάβαθμης κλίμακας πολυπλοκότητας Derrida -Wittgenstein . Προφανώς το ζήτημα δεν είναι αν το ΚΚΕ άλλαξε γραμμή, το κύριο είναι ότι προσέρχεται μια σύνθετη αμφίσημη δαιδαλώδη πρόταση, ακριβώς για να απεμπλακεί από τον παλιμπαιδικό αντιμνημονιασμό της αγανάκτησης , για τον οποίο συνέβαλε τα μέγιστα.

Προφανώς είναι η τελευταία ευκαιρία.

Η έλλογη αριστερά δικαιώνεται στις αμφίδρομες , «ναι μεν αλλά», διπολικές και τριπολικές στοχεύσεις ,αυτές που ούτε οι επικοινωνιολόγοι θέλουν, ούτε στην κοινωνία αρέσουν. Αυτά τα οδυνηρά «σούπα μούπες» της έλλογης αριστεράς είναι και το μοναδικό ,το ανεκτίμητο εφόδιο της και η συνεισφορά στην ελληνική κοινωνία. Από τότε που στην λαίλαπα του «όχι στην ΕΟΚ» αντέτεινε το εκκεντρικό σχεδόν χαοτικό «ναι στην Ευρώπη των λαών» και το οποίο τιμούσαν οι πολίτες με θηριώδη ποσοστά του 1, 4 % για να αποτελέσει το θεμέλιο σχεδόν μιας ολόκληρης ιστορικής φάσης της ελληνικής ιστορίας.

Η «αγανάκτηση» είναι το τέλος της πρώτης μνημονιακής περιόδου , που τελειώνει με την κατάρρευση και του παλιμπαιδικού αντιμνημονιασμού .

Έχουμε πολύ λίγες , σχεδόν οριακές ευκαιρίες μπροστά μας.

Από την μια ένα παραλυμένο Cyberpasok , μια λαϊκιστική Δεξιά που κυβερνά την Ευρώπη, εντόπιες οικονομικές Ελιτ με απ’ ευθείας αναφορά στα ήθη και έθιμα της Κατοχικής Μαύρης Αγοράς, εργαζόμενους σε δυσμένεια και γενικό πολιτικό ρητορικό περιβάλλον τύπου «Μανίνα». Με λίγα λόγια κόλαση! Από ότι ξέρουμε όμως από τον Dante η κόλαση είναι ένας πολύπλοκος, δυναμικός και ρευστός κόσμος, ένας κόσμος ιδανικός για ασκήσεις έλλογης αριστερής πολιτικής.

Kachigumi vs Makegumi : Hττημένοι Γιαπωνέζοι της Βραζιλίας

Στην Βραζιλία του 1945 ξεσπά ένας περίεργος εσωτερικός πόλεμος. Οι Ιάπωνες μετανάστες αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους κατά δεκάδες, σε μια μάχη χωρίς οίκτο. Οι δύο ομάδες ονομάζονταν kachigumi και makegumi. H διαφορά τους δεν ήταν οικονομική, ήταν κάτι σοβαρότερο , ήταν μια θεμελιακή διαφορά ερμηνείας και κατανόησης πραγματικών γεγονότων.


Οι kachigumi (νικηφόροι) υποστήριζαν πως η Ιαπωνική καταστροφική ήττα του Β παγκοσμίου πολέμου ήταν απλά μια προπαγάνδα των συμμάχων , δεν υπήρχε ήττα , ενώ οι makegumi (ηττημένοι) υποστήριζαν ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Οι kachigumi οργανώθηκαν σε μια μυστική οργάνωση με όνομα Shindo Remnei και τύπωναν παραποιημένα τεύχη του περιοδικού Life , με την φωτογραφία του Mac Arthur να παραδίδεται στον Ιαπωνικό στρατό. Δημιούργησαν μυστικές ομάδες εφόδου τους tokottai , οι οποίες σκότωναν τους makegumi. H κυβέρνηση της Βραζιλίας έχασε χρόνο να καταλάβει τι γινόταν, καθώς υπέθετε τυπική διαμάχη μεταξύ μεταναστών. Αφού οι δολοφονίες πολλαπλασιάστηκαν έκανε μια απλή κίνηση. Άρχισε να απελαύνει kachigumi και tokottai στην Ιαπωνία , για να ανακαλύψουν επί τόπου τι είχε συμβεί.

Το απόσταγμα της ιστορίας είναι ότι πολλοί Γιαπωνέζοι μετανάστες στην Βραζιλία δεν ήξεραν καμία άλλη γλώσσα και έτσι δεν μπορούσαν να διασταυρώσουν τα νέα. Οι βραζιλιάνοι δεν ήξεραν Ιαπωνικά και έτσι δεν διέκριναν ιδεοληπτικούς Kachigumi (νικηφόρους) και νουνεχείς Makegumi (ηττημένους). Δηλαδή πολύ εύκολα η ασυνεννοησία φέρνει τραγικά έως τραγελαφικά αποτελέσματα.

Με συγχωρείτε νοιώθω ηττημένος γιαπωνέζος στην Βραζιλία , λίγο kachigumi, λίγο makegumi.

Ως makegumi (ηττημένος) ξέρω ότι κάπου μακριά το παιχνίδι έχει κριθεί , και έχει χαθεί. Σε ένα επίπεδο αφηρημένης οικονομίας με spreads, cds, swaps έχουμε ηττηθεί κατά κράτος , και εμείς μακριά από τα τεκταινόμενα , πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την πανωλεθρία. Ας αφήσουμε τις ιδεοληψίες και ας δουλέψουμε εδώ και τώρα.

Ως kachigumi  (νικηφόρος) αρνούμαι να το δεχτώ. Δεν μπορεί, δεν έκανα κανένα λάθος, και εκεί μακριά όλα είναι παιχνίδι επικοινωνίας. Τα δικά μας spreads, cds, swaps είναι πειραγμένα αλλά και των άλλων δεν είναι καλύτερα. Υπάρχει μια συνομωσία για να ηττηθούμε και όποιος διασπείρει τα ανάποδα είναι προδότης. Ποια δουλειά και κουραφέξαλα, ας αρχίσουμε ένα αγώνα με όλα τα μέσα.

Είμαστε ηττημένοι Γιαπωνέζοι στην Βραζιλία. Φαίνεται εξωτικό , ίσως ανοίκειο , κάπως τουριστικό. Μόνο αν συμβιβαστούμε με αυτό το εκκεντρικό δεδομένο, μόνο αν η «Βραζιλία» γίνει δική μας πατρίδα έχουμε μέλλον. Αλλιώς θα καταλήξουμε μια εξωτική ιστορία του παρελθόντος, ένα αξιοπερίεργο αντικείμενο μελέτης , και δόλιας τερατολογίας

Η ιστορία είναι απολύτως αληθής και όποιος έχει όρεξη ας κοιτάξει εδώ. Σε μια εξωφρενική εκδοχή με υπερβολές (χιλιάδες νεκροί….) δημοσιεύεται και στο Living in the end times του γνωστού τερατολόγου Zizek