Δυστυχώς ο Κυνόδοντας δεν πήρε το Όσκαρ και χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία. Θα βλέπαμε ένα ενδιαφέρον κοκταίηλ αντιδράσεων. Όλοι θα είχαν χαρεί για μια ελληνική επιτυχία , αλλά ελάχιστοι θα μπορούσαν να συμμεριστούν την καλλιτεχνική και αισθητική ποιότητα της. Χάσαμε την μοναδική ευκαιρία λοιπόν να δούμε τον κάθε πικραμένο υποκριτή να εκθειάζει ένα τελείως εγκεφαλικό έργο τέχνης .Να χαίρεται για μια ταινία όπου η σεξουαλικότητα αναδύεται στο βαθμό μηδέν, ως βιολογική λειτουργία επιπέδου συσσιτίου σε παιδική κατασκήνωση . Δυστυχώς ο Κυνόδοντας μας στέρησε το θέαμα, του τηλεοπτικού παράθυρου όπου θα πλακωνόταν ο Πρέκας με το Δανίκα.
Τι κρίμα!
Στα δικά μου μάτια ο Κυνόδοντας είναι μια πραγματεία για τον κοινωνικό αυτοεγκλεισμό, την ιδιόρρυθμη αυτοπεριχαράκωση της οικογένειας. Η επιτυχία της μάλλον σχετίζεται τόσο με τον οριακό τρόπο που παρουσιάζεται ο εγκλεισμός, ως σεξουαλική μηχανική, όσο και με την οικουμενική ματιά , καθώς οι κυριολεκτικά ανώνυμοι εγκλεισμένοι θα μπορούσαν να είναι σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη κοινωνία. Όσο όμως και αν ο εγκλεισμός είναι ασφυκτικός γιατί επιβάλλεται από την πατρική ισχύ και αυθεντία, τελικά οι ίδιοι οι αντιφατικοί κανόνες του δημιουργούν και τη δυνατότητα υπέρβασης του.
Η υπέρβαση στην ταινία πυροδοτείται από την «ανυπακοή» της υπαλλήλου , η οποία εκμεταλλευόμενη τον εγκλεισμό αντιστρέφει την συναλλαγή και για να απολαύσει τις υπηρεσίες της μεγάλης αδελφής την δωροδοκεί με εικόνες βίντεο. Η ένστολη Χριστίνα ,υπάλληλος ,πόρνη , δασκάλα, security του εργοστασίου και της λιβιδιακής ισορροπίας της οικογένειας του εργοστασιάρχη παρασπονδεί , για να τιμωρηθεί με απόλυση και ένα βίντεο στο κεφάλι. Η ιδεολογική αρχιτεκτονική των μεταμοντέρνων επαναστάσεων των μεσαίων βρίσκει την κινηματογραφική της απεικόνιση. Οι εργάτες πυροδοτούν για να αξιοποιήσουν οι τουητεράδες της Ταχριρ. Σε μια πιο ορθόδοξη πολιτικά εκδοχή κανονικά το φινάλε είναι ότι η Χριστίνα βάζει φωτιά στην έπαυλη και τους καίει, αλλά ο Λάνθιμος είναι διαφημιστής και δεν διαβάζει Ριζοσπάστη.
Η σημερινή συγκυρία δεν μοιάζει κάπως με την οικογένεια του Κυνόδοντα;
Δεν έρχεται η οικονομία- «πατέρας», να επιβάλει μια ζωή με φόβους για το αύριο –«έξω» , και την έκπτωση της κοινωνικής ζωής σε μια άρθρωση μετακυλιώμενων βασικών βιολογικών αναγκών; Δεν τείνει η κοινωνία να υιοθετήσει το μινιμαλιστικό λεξιλόγιο και το βλαμενέ ύφος των ενοίκων ; Ναι αλλά που είναι η ένστολη Χριστίνα να εκκινήσει το ξεχαρβάλωμα μέσω της εισαγωγής εικόνων;
Μην το ψάχνεις η Χριστίνα είναι πάντα εκτός έπαυλης, είναι συνομήλικη με τους έγκλειστους αλλά ξέρει πιο πολλά από αυτούς. Μένει μόνη της , εργάζεται και έχει ανάγκες. Για αυτό και είναι η σταρ της οικογενειακής φωτογραφίας. Όλοι θέλουν να καθίσουν δίπλα της. Η Χριστίνα του Κυνόδοντα, στην ταινία μιλάει λίγο, απλά εκτελεί, και κοιτάει μάλλον αδιάφορα.
Τώρα αν η αφελής μεταφορά ισχύει, καλό είναι να κοιτάμε τους εκτός έπαυλης τους επισκέπτες ,και ας ελπίσουμε κανένας από αυτούς να πυροδοτήσει τον μηχανισμό του Κυνόδοντα με την εισαγωγή μιας βιντεοκασέτας έστω.
ΥΣ Ξαναείδα προχθές τον Κυνόδοντα σε DVD. To γυμνό του μου φάνηκε κάπως «too much» , με μια μικρή πινελιά κουλτουροπορνό κάτι που δεν πρόσεξα στην προπέρσινη προβολή. Αλλά το υλικό του εξαιρετικό.
LLS:Κριτική για τον Κυνόδοντα -Οκτώβριος 2009
Posts
14 comments:
Ωραία προσέγγιση φίλε LLS. Ορίστε και το δικό μου σχόλιο για εμπλουτισμό που το έγραψα στα κοινωνικά κινήματα και δίκτυα.
(Έχεις δίκιο για το "τσοντικό στοιχείο")
http://www.blogger.com/comment.g?blogID=29433465&postID=680797826176358957
Η αλλαγή εννοιολογικού περιεχομένου των λέξεων είναι μια πολύ καλή προσπάθεια να καταδειχθεί η κυριαρχία της γλώσσας στη διαμόρφωση του υποκειμένου αλλά και ο εγκλεισμός του σε ένα πλέγμα σημαινόντων μη-αναγώγιμων σε σημαινόμενα.
Η γλώσσα στη ταινία δεν αγγίζεται επιφανειακά αλλά στον κυριαρχικό της χαρακτήρα και στην επιτελεστικότητά της ως δηλ. διαμορφωτής της πραγματικότητας. Η γλώσσα του σπιτιού κατασκευάζει τον ψυχισμό των παιδιών θυμίζοντας την λακανική έννοια της ηδυόγλωσσας.
Αρνητικό σημείο θα έβλεπα ότι η εξουσία είχε σταθερό πρόσωπο: του πατέρα. Μετά, το Φουκώ, η εξουσία διαχέεται είναι σαν αύρα δεν εντοπίζεται αλλά μας αγκαλιάζει. Επομένως, δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε ως ίσος προς ίσον.
(Ίσως θα μπορούσε βέβαια να παραλληλιστεί με το Κράτος)
Είτε έτσι είτε αλλιώς, η συνέχεια της ταινίας καταδεικνύει την αδυναμία η εξουσία να ελέγξει ολοκληρωτικά τα αντικείμενά της επιτρέποντας κενά - ευκειρίες φυγής και με τις επιθυμίες της γυναίκας σεκιούριτι εισάγεται στον κλειστό κόσμο του σπιτιού μια άλλη οικονομία ώστε το δέσιμο των 2 οικονομιών , του σπιτιού και του έξω κόσμου να δημιουργήσουν απρόβλεπτα πράγματα.Έχουμε δηλ. από 2 οικονομίες μία αν-οικονομία του α-δυνάτου.
Ομοίως, το τέλος της ταινίας δε δίνει τίποτα καθοριστικό όλα είναι ανοιχτά, δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις αλλά κάθε σχέδιο τείνει να ανατραπεί από το Πραγματικό.
Όχι μόνο δεν μπορείς να ελέγξεις τη ζωή αλλά ίσως δε γίνεσαι ούτε καν ο σκηνοθέτης της στα πρώτα της βήματα.
Rakis
Επίσης επικοδομητικό το σχόλιο σου.Προσυπογράφω.Όντως μια ταινία με ανοικτό ορίζοντα.
Η δικη μη μεταφορά είναι πολύ πιο απογοητευτική.
Υπάρχουν ένοικοι που είναι από αρκετά υποψιασμένοι ως και γνωστες της εικονικής πραγματικότητας. Όμως
συνειδητά έχουν επιλέξει την παραμονή στον εγκλεισμό και την παράδοση στην εξουσία που τoν επιβάλλει.
Μάντεψε ποίους εννοώ
Πελεγκρίνο
Pelegrino
Προφανώς κατανοώ τον βιτριολικό υπαινιγμό.Πολύ old fashion ρε φίλε.
Τι θα έλεγες για τον ένοικο που ξέρει τι γίνεται και προετοιμάζει την πιο πετυχημένη έξοδο για όλους, σε σχέση με τον ένοικο που νομίζει ότι το έσκασε μόνος του για να "σκάσει" κυριολεκτικά κλεισμένος σε ένα πορτ μπαγκαζ;;; (τελευταία σκηνή της ταινίας)
προετοιμάζει;
Πως με προσευχες; Στα ευρωπαικα κινηματα της Γερμανιας και Γαλλιας
να φτιαξουν την ευρωπη των λαων(αμην)
και τσουπ!!! θα χωθουμε και εμεις
στην στοργικη αγκαλια των προστατων μας να δρεψουμε λιγους απο τους καρπους...
Και μετα ξυπνησατε.
YG. Δεν σου ζητω να το σκασεις απο
το σπιτι..αλλα απο τον εαυτο σου!!
Πελεγκρίνο
Πελεγκρίνο,
ακατάλληλη για... ανήλικους η ταινία "κυνόδοντας"!!Μη σε ξαναπιάσω να βλέπεις τέτοια έργα, μικρό και κακό παιδί!
Πολύ καλή η αναλογία.
Το ΚΚΕ πάντως ανακάλυψε αντικομμουνιστική προπαγάνδα στον Κυνόδοντα.
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6154599
Ρε Κυριάκο
Μα αυτό είναι μνημειακό!!
Μουρχεται να το αντιγράψω εδώ ολόκληρο
Πω Πω ρε δε πάμε καλά!!! (Αυλωνίτης)
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 17/3/2011
Ο «Κυνόδοντας» και η μεταμοντέρνα αισθητική της παρακμής
Επεσε η αυλαία των Οσκαρ κι έλαβε επιτέλους τέλος η εθνική αγωνία για την διεθνή αναγνώριση του αμφιλεγόμενου «Κυνόδοντα» που η συστημική προπαγάνδα σφιχταγκάλιασε και ανήγαγε διθυραμβικά σε σπουδαία κινηματογραφική τέχνη που «έχει σημαντικά πράγματα να πει, ακόμα και σε αυτήν την δύσκολη περίοδο». Ο «Κυνόδοντας» πράγματι λέει κάτι σημαντικό. Επιχειρεί μια προσπάθεια - δειλή για την ώρα - εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού, συμβάλλοντας έτσι ενεργητικά, στην ακόμα βαθύτερη αντιδραστικοποίηση της τέχνης που παράγεται στους σημερινούς καιρούς - και δεν αναφερόμαστε μόνο στον κινηματογράφο! Ο «Κυνόδοντας» λοιπόν έχει εξαγοράσει την στήριξη που του παρέχεται αφειδώς από την αστική εξουσία μέσω του συμπλέγματος μηχανισμών ανάδειξης «δικών της» προϊόντων.
«Χρονικό του καθημερινού φασισμού» ή «Κριτική στην όποια μορφή ολοκληρωτισμού»;
Και τα δύο, απαντά η ταινία που εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Που καταδικάζει - υποτίθεται - κάθε τι το απολυταρχικό, τα άκρα, όπως τα αποκαλούν όσοι σπρώχνουν προς το μέσο σημείο, προς την αστική δημοκρατία, δηλαδή προς την αποδοχή της εξουσίας της αστικής τάξης. Ναι αλλά όταν οι αστικές τάξεις δεν είναι πια σε θέση να κυβερνούν ή να διατηρούν την εξουσία τους γιατί οι απαιτήσεις των λαϊκών μαζών για ελευθερίες και δικαιώματα δεν γίνεται πια να ανασταλούν, τότε βγάζουν από το μανίκι τους τον φασισμό, την ανοιχτή βία και την αιματηρή τρομοκρατία. Ποιος έφερε στην εξουσία τον φασισμό του Μουσολίνι, το ναζισμό του Χίτλερ, την χούντα στην Ελλάδα και την Κύπρο; Αντιεπιστημονική και βαθιά αντιδραστική η οποιαδήποτε σύγκριση φασισμού και κομμουνισμού δεδομένου ότι ο φασισμός αποτελεί μια από τις πολιτικές μορφές της αστικής εξουσίας, ενώ ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός ανώτερο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης.
Η μυθοπλασία της ταινίας λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό μιας αστικής οικογένειας. Οι γονείς - σε συνέργεια - κρατούν τα τρία τους παιδιά φυλακισμένα στο έδαφος της ιδιοκτησίας τους, λέγοντάς τους ότι πρέπει να πέσει πρώτα κάποιος απ' τους κυνόδοντές τους για να βγουν στον έξω κόσμο. Οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι ο έξω κόσμος είναι κόλαση και θάνατος. Προστατεύουν / εμποδίζουν τα παιδιά από τον έξω κόσμο, με τον ψηλό τοίχο που περιβάλλει και απομονώνει την βίλα της οικογένειας από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και με έναν σκύλο φύλακα, απόντα προς στιγμήν, λόγω μετεκπαίδευσης.
Η μορφή στιλιζαρισμένη και στατική, πολύ μακριά από τον ρεαλισμό. Το περιεχόμενο του φιλμ συνθεμένο σαν κολάζ με αποσπάσματα της καθημερινότητας, ένα συνονθύλευμα μεταμοντέρνου χαρακτήρα, εκτός δηλαδή συγκεκριμένου τόπου και χρόνου και χωρίς ίχνος λογικής ή συνειρμικής αιτιολογίας ως προς τους λόγους που προκαλούν αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, ώστε να καταστεί δυνατόν στον θεατή να «βγάλει νόημα» για ό,τι συμβαίνει, να κατανοήσει το γιατί της γονεϊκής συμπεριφοράς ... Η καταπίεση των εφηβικών ενστίκτων, η συστηματική απόκρυψη της αλήθειας, η διαστρέβλωση και η επινόηση εννοιών, η ωμή, εν γένει, καταπάτηση της ατομικής ελευθερίας των τριών παιδιών, εκπορεύεται από «τον πατερούλη», τον απόλυτο εξουσιαστή. Αυτόν που ορίζει τους κανόνες και τα όρια, αυτόν που αποφασίζει με πυγμή σιδερένια για όλους και όλα, αυτόν που οι πάντες φοβούνται και ως εκ τούτου υποτάσσονται στην θέλησή του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
«Σουρεαλιστική ματιά στην ελληνική οικογένεια;»
Η (κακοποιημένη) χρήση - αποδόμηση - της ελληνικής γλώσσας δεν συνεπάγεται και την ελληνικότητα της ταινίας, τουναντίον λειτουργεί έτσι που να προβάλλει ακόμη περισσότερο τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της. Ο Ελληνας δημιουργός της έχει εξάλλου δηλώσει: «...δεν ξέρω γιατί είναι προσόν να έχει εθνικό χαρακτήρα μια ταινία»... Τώρα, στην πλευρά των εφήβων έχουν αρχίσει να διαφαίνονται ίχνη λανθάνουσας αντιεξουσιαστικής τάσης που εκρέει από την καταπάτηση της ελευθερίας τους, μέσα στην οικογένεια ... Από το ειδικό λοιπόν, από την οικογένεια που καταπατά την ελευθερία, ξεκινά η ταινία ώστε να συνδέσει και να προλειάνει το πέρασμα στην γενική θέση: την καταπίεση των ατομικών ελευθεριών!
Ο «Κυνόδοντας», χωρίς να απευθύνεται στην λογική, οργανώνει τα αισθήματα του θεατή στη βάση της αντίθεσης σε όσα λαμβάνουν χώρα στην οθόνη. Επιδιώκει να τρυπώσει ύπουλα στη συνείδηση μέσω ανακλαστικής αντίδρασης και όχι κατόπιν νοητικής διεργασίας. Η συνταγή που ακολουθείται συνίσταται σε ένα ευφυές, σκόπιμα επιτηδευμένο μείγμα, μια σύνθεση από καταγεγραμμένα, στην συνείδηση των θεατών, γνωρίσματα του φασισμού μαζί με χαρακτηριστικά που η αστική προπαγάνδα «αποδίδει» στον κομμουνισμό, αυθαίρετα, χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη, χωρίς δηλαδή διαδικασίες ανάλυσης και σύνθεσης.
Αναφορές που παραπέμπουν στον φασισμό είναι: τα «άρια» χαρακτηριστικά των τεσσάρων μελών της οικογένειας (η μητέρα και τα τρία παιδιά), η γάτα που σφάζει ο γιος με το ψαλίδι του κήπου, η κόρη, που κόβει με ψαλιδάκι, όχι μόνο τα νύχια, αλλά τα δάχτυλα ποδιών και χεριών της κούκλας, μιμούμενη με σαδισμό, τις κραυγές πόνου που η κούκλα θα έβγαζε... Στις πάμπολλες αντικομμουνιστικές αλληγορίες καταχωρούνται : η φιγούρα του αυταρχικού, του αιμοσταγούς «πατερούλη», το «τείχος» που έχτισε ο πατέρας για να απομονώσει την βίλα από τον έξω κόσμο, το αεροπλάνο που προσπαθεί να το σκάσει... το παιδί της οικογένειας που δήθεν το 'σκασε και δήθεν βρήκε τραγικό θάνατο εκεί έξω και τέλος ... τα φρύδια που πρέπει να βαφούν καφέ κι όχι μπλε «γιατί δεν υπάρχουν μπλε φρύδια», δηκτική ειρωνεία για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό ...
Η αοριστία στον χωρόχρονο, το έξω και πέρα από συγκεκριμένη ιστορικοκοινωνική προσέγγιση, αναδεικνύει το στοιχείο της διαχρονικότητας, της διάστασης που πηγάζει από το παρελθόν και εκτείνεται στο μέλλον... Και όλη αυτή η κατασκευή φορά παλιά και φθαρμένα κοστούμια - με τρόπο αφαιρετικό - είναι ντυμένη με αντιγραφές που παρουσιάζονται ως νεωτερισμοί σε ένα κατά βάση νεαρό κοινό, βγαλμένο από ένα σύστημα κατακερματισμένης γνώσης που καθημερινά προσβάλλεται από πλήθος αποσπασματικών πληροφοριών τις οποίες κάποιος που προέρχεται από το εκπαιδευτικό σύστημα της αγοράς και της ακριβοπληρωμένης αμάθειας δεν είναι σε θέση να εντάξει στη σωστή τους θέση, γιατί δεν διδάχθηκε να τις καταχωρεί έτσι ώστε να μπορεί να συνθέτει μια ακέραιη εικόνα με ένα πλήρες νόημα. Ολα αυτά μπορεί να συνθέτουν για κάποιους νεωτερισμό, επ' ουδενί όμως δεν μπορεί να γίνει λόγος για καινοτομία!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
«Δεν είναι οι σκηνές που κάνουν μια ταινία, αλλά η ψυχή των εικόνων» έγραψε ο Αμπέλ Γκανς
Ο «Κυνόδοντας» συνιστά αντιδραστικό έργο που παρεμβαίνει στην κοινωνική συνείδηση. Διαχειρίζεται ιδέες και συνταγές παρωχημένες, με «πιασάρικη» περιθωριακή θεματολογία, μπόλικο φορμαλιστικό καρύκευμα βίας, γυμνού και πορνό, καθώς και στείρα παρελθοντική νοσταλγία με Γούναρη και Jean Vallin. Οταν έρχεται η ώρα της κάθαρσης, ακόμη κι αυτή η εξέγερση είναι κομμένη και ραμμένη στις μυθολογίες της υποταγής. Η κόρη σπάζει πρώτα τον κυνόδοντά της (!) και μόνο τότε, το σκάει, μπαίνοντας στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου με προορισμό τον έξω κόσμο ...
Το έργο αυτό είναι ιδεολογικά μεταβατικό, γι' αυτό είναι και δειλό! Το λανσάρουν για να «τσιμπήσουμε»... Ο «Κυνόδοντας» συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σήμερα, που η κυρίαρχη τάξη επιδιώκει με πολλούς τρόπους και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να ξαναγράψει την ιστορία και να συκοφαντήσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την οποία χαρακτηρίζει «ολοκληρωτισμό». Ετοιμάζει μάλιστα και σχετική νομοθετική παρέμβαση γι' αυτό!
"...εκπορεύεται από «τον πατερούλη»,"
Όποιος έχει τη μύγα...
Ο αντίλογος στην παπαρολοζί του Ριζοσπάστη.
http://kalorapilia.blogspot.com/
Post a Comment