Ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη του FIDEL CASTRO
(26/02/2011)
Αυτό που είναι απόλυτα εμφανές σε εμένα είναι ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ειρήνη στη Λιβύη και δεν θα διστάσει να δώσει στο ΝΑΤΟ την εντολή να εισβάλλει σε αυτή την πλούσια χώρα – πιθανόν αυτό να είναι θέμα ωρών ή ημερών.
Κάθε έντιμος άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα εναντίον κάθε αδικίας που διαπράττεται σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου, και αυτή τη στιγμή δεν θα πρέπει να παραμείνει σιωπηρός βλέποντας το έγκλημα που το ΝΑΤΟ προετοιμάζεται να διαπράξει απέναντι στο λαό της Λιβύης. Ο επικεφαλής αυτής της μιλιταριστικής οργάνωσης ωθείται για να το πράξει. Αυτό πρέπει να καταδικασθεί.
Το κείμενο από Monthly Review σύνδεση εδώ
Δείξε μου τον φίλο σου... Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/03/2011
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ*
Ο Καντάφι, απʼ ό,τι φαίνεται, τελειώνει μέσα σε λουτρό αίματος. Ο κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου -λόγω κοινών συμφερόντων της «περιφέρειας», προφανώς- και σπόνσορας του ΓΑΠ, μέλους του διοικητικού συμβουλίου ευαγούς ιδρύματος του φιλτάτου σφαγέα του λαού του, τελειώνει ως πρωταγωνιστής σε ταινία τρόμου του είδους «Η νύχτα με τις μάσκες».
Για τα γεγονότα στη Λιβύη έχουν γραφτεί πολλά και θα ειπωθούν ακόμη περισσότερα. Νομίζω πως όλοι οι αριστεροί κατανοούμε τη σημασία των όσων συμβαίνουν στον αραβικό κόσμο. Ανεξάρτητα από την κατάληξη των εξεγέρσεων -και πρόβλεψη ασφαλής δεν μπορεί να γίνει- ένα πράγμα αποδείχτηκε: κανένα καθεστώς, όσο ισχυρό, αιμοβόρο και αποφασισμένο κι αν είναι, δεν μπορεί να αντέξει σε αυτό που παλιότερα λέγαμε κίνηση των μαζών. Δεν έχω, επʼ αυτού, να προσθέσω τίποτε ιδιαίτερο. Έχω, όμως, κάποια «παράπλευρα» σχόλια, που νομίζω πως αξίζει να πέσουν στο τραπέζι.
Πρώτα πρώτα, για να επανέλθω στην αρχή, η, ξεχασμένη και σκοπίμως αποκρυπτόμενη εδώ και καιρό, στενή συνάφεια του ΠΑΣΟΚ με διάφορους άθλιους τύπους της ευρύτερης «περιφέρειας» είναι ιδρυτικό στοιχείο του... Κινήματος. Δεν είναι μόνο ο Καντάφι, του οποίου του «Πράσινο Βιβλίο» ήταν το απόλυτο μπεστ-σέλερ μεταξύ των πασόκων, που εντρυφούσαν στα μυστήρια της Τζαμαχιρία, στην εποχή της Αλλαγής. Δεν είναι ούτε μόνο οι σοσιαλιστές εκδοροσφαγείς σύντροφοι Αιγύπτου, Τυνησίας και λοιπής Μπαρμπαριάς. Ούτε το Μπάαθ και ο Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι, κυριολεκτικά, τόσοι οι φίλοι εξωτικοί δικτάτορες, ων ουκ έστιν αριθμός.
Η σχέση με αυτούς εγγράφεται στον γενετικό κώδικα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας τόσο καταστατικά, που είναι υπερβολικό να μιλάμε για σοσιαλδημοκρατία, ό,τι κι αν έχουμε να προσάψουμε στην τελευταία -και είναι πολλά και τρομερά. Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι χειρότερο. Από αυτήν την άποψη, το «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» είναι απολύτως καίριο και δεν χρειάζεται να προσθέσω πολλά περισσότερα. Ούτε και χρειάζεται να προσθέσω πολλά για τον θλιβερό -και μετράω τα λόγια μου- Κάστρο, πέρα από το άλλο ρητό, που λέει «πού είσαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».
Με ενδιαφέρει, αντίθετα, να σταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα Τσάβες. Η ενημέρωση που έχω είναι πως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας τοποθετήθηκε με δήλωσή του, που τιτλοφορείται «Ζήτω η Λιβύη και η ανεξαρτησία της», ενώ είναι γνωστό πως οι σχέσεις του με τον Καντάφι υπήρξαν για χρόνια εξαιρετικές. Και πρέπει να πω πως αυτό με κάνει να δυσφορώ έντονα. Δεν θέλω να υποστηρίζω ανθρώπους που υποστηρίζουν -θερμά ή λιγότερο θερμά, λίγο με ενδιαφέρει- διεθνή καθάρματα.
Για τη ριζοσπαστική αριστερά, νομίζω, πρόκειται για αξιακό ζήτημα πρώτης προτεραιότητας με μεγάλη ηθική και αισθητική -και πάλι ηθική, δηλαδή- βαρύτητα. Από αυτά στα οποία σκόντο δεν μπορεί να γίνεται. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η ριζοσπαστική αριστερά δεν φημίζεται για την προσήλωσή της στον συνήθη «ρεαλισμό», γεωπολιτικό ή άλλο.
Να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται: Αν ο Τσάβες υποστηρίζει τον Καντάφι, εμείς πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε τον Τσάβες. Γιατί, εκτός των άλλων, η πολιτική που διαμορφώνεται στη βάση της ισοδυναμίας «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος» έχει βοηθήσει στην... παραγωγή εκατοντάδων εκατομμυρίων πτωμάτων μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα. Άλλωστε και για τον Πολ Ποτ ακόμα αν ψάχναμε, θα βρίσκαμε επαρκείς «πραγματιστικούς» λόγους για τους... κακούς του τρόπους.
Να το πω ακόμη καθαρότερα: Έχουμε μπει ήδη ξανά σε πολύ άγριους καιρούς. Και, σε τέτοιες περιστάσεις, τα σκόντα απαγορεύονται ακόμη περισσότερο από ό,τι άλλοτε. Η αδιάλλακτη εμμονή μας στη δημοκρατία και τον διεθνισμό είναι όρος για την πολιτική μας παρουσία. Είμαστε με τους εξεγερμένους εναντίον των εξωτικών σφαγέων, ανεξαρτήτως «γεωπολιτικών αναλύσεων». Είμαστε μαζί τους στις πλατείες για την εξόντωση των δικτατόρων κι ας «βυσσοδομεί ο ιμπεριαλισμός», ο οποίος, βέβαια, μια χαρά τα πήγαινε με τους περισσότερους από αυτούς.
Κι όλα αυτά γιατί, πραγματικά, εμείς «δεν ξέρουμε από πολιτική, είμαστε ρομαντικοί και αφελείς». Όσο ρομαντική και αφελής ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Αν, όμως, είναι να αλλάξει ο κόσμος στʼ αλήθεια -και αυτό, πλέον, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου- εσείς θα ποντάρατε στους «πραγματιστές» ή στους «αφελείς»;
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Αυγή , σύνδεση εδώ
Posts
4 comments:
Τοέχω αναρτήσεις στο efakeloi.blogspot....
Οι εξεγέρσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη ερμηνεύονται κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων καθώς και στις στήλες των εφημερίδων ή στο δίαδίκτυο, πάντα με ερωτηματικό ως προς την προέλευση,τη εξέλιξη και την κατάληξη τους.
Η εύκολη λύση της ορθολογικής εκδοχής, καταφεύγει στη αγαπημένη μας θεωρία του ‘ μεταδοτικού ιού ΄,του ΄ντόμινο΄. Ένας υπόγειος σεισμός στην –δήθεν- σε καταστολή τόσα χρόνια βορειοαφρικανική περιοχή, μοιάζει να μας συναρπάζει ως προς τις αναλύσεις, τις γεωπολιτικές διαστάσεις , τις γνωστές βαθυστόχαστες εκδοχές. Και αμελούμε- σκόπιμα μάλλον- την πλεόν απλή, λογική και ουσιαστική αιτία του φαινομένου…
Υπάρχουν και εκδηλώνονται εδώ και χρόνια κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές εντάσεις στο Μαρόκο, στην Τυνησία,στην Αλγερία, στην Αίγυπτο, στην Υεμένη… Το 1996 το καθεστώς Καντάφι στην Λιβύη έσφαξε 1200 πολιτικούς κρατούμενους που εξεγέρθηκαν ,ενώ αυτό του Μουμπάρακ από το 1994-1999 σχεδόν ‘εξαφάνισε’ 350 αντιφρονούντες( στοιχεία 2010,Human Rights Report)
Oι εκλογές στην Τυνησία, αλλά και σε Άιγυπτο,Λιβύη, δεν ήταν απλά φαρσα νοθείας κάθε φορά, αλλά :
‘…. σε φτωχές γειτονιές , τα εκλογικά τμήματα είχαν πάντα στρατιωτικές ή αστυνομικές δυνάμεις απ έξω ώστε να παρεμποδίζουν τη είσοδο ανεπιθύμητων στο καθεστώς ψηφοφόρων’
( ανταποκριτής της Guardian, Τυνησία, εκλογές 2001)
Οι κοινωνίες αυτές τώρα, στην εποχή του facebook, του Al Jazeera, της δικτύωσης με τα δρώμενα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, έφθασαν στο σημείο όπου οι φόβοι για την ζωή τους, το μέλλον τους και το παρόν τους μενουν οριστικά πίσω, απωθούνται. Μια συσσωρευμένη αξιοπρέπεια από τις διαρκείς απαγορέυσεις, τα βασανιστήρια και τους αποκλεισμούς, εκφράζεται σε μια έξαρση ατομικής και συλλογικής ιδιοσυγκρασίας.
Σε εμάς, τους ‘πολιτισμένους’ δυτικούς λαούς,η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια στην ζωή είναι σχεδόν απόλυτα ταυτισμένες με τα λεφτά, την δύναμη, την μικρο-εξουσία. Γι αυτούς τους υποτελείς πληθυσμούς –και δεν είναι μόνο οι βορειαφρικανοί- υπάρχουν, στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης και της πληροφορίας, αξίες (θαμμένες στον ψυχισμό τους) κοινωνικής συσχέτισης .
Το να νομίζουμε ότι πρέπει αυτοί οι λαοί να εκπαιδευτούν με τις δικές μας δυτικές αξίες , είναι μια αυταπάτη που μας βολεύει, ειδικά τις ηγεμονικές δυνάμεις σε Ευρώπη ( η πίσω αυλή των Γάλλων και των Ιταλών, ηταν ανέκαθεν η Β.Αφρική- ας μην γελιόμαστε- σαν αντίβαρο κατανομής ισχύος για την Λατινική Αμερική- την πίσω αυλή των ΗΠΑ…)
Αυτό που 'ατσάλωσε' την αντοχή εδώ και δεκαετίεε του αραβικού κόσμου, είναι ο συλλογικός βασανισμός από τους ...φίλους( Καντάφι, Μουμπάρακ,Μπεν Αλί κ.α)των δικων μας...πολιτισμένων ηγετών
Χαμηλά εισοδήματα, απάνθρωπη εργασία, χάσμα ελπίδας μεταξύ φτωχών και πλουσίων (σχεδόν παντού σε αυτές τις χώρες,οι πλούσιοι φτιάχτηκαν απο την κρατική διαφθορά και όχι από την ελέυθερη αγορά και την πρόοδο)είναι το μίγμα της αγανάκτησης και της αντίδρασης στις πλατείες. Δυστυχώς όμως ,βρίσκει απέναντι του δοκιμασμένους και ικανούς μηχανισμούς βίας από τα δικτατορικά καθεστώτα. Πάντως , τα πάντα κρίνονται στους δρόμους εκεί κάτω…
Η αραβική εξέγερση επισφραγίζει κατ αρχην το τέλος της παλιάς κατανομής και ισορροπίας ηγεμονιών του ‘ανεπτυγμένου’ κόσμου έναντι των ‘υπανάπτυκτων’ βορειοαφρικανικών λαών και απ ότι φαίνεται το ίδιο ίσως συμβεί και στην μεσανοτολική ‘πυριτιδαποθήκη’
Μάλλον ζούμε την εποχή της σχετικής πτώσης -στην διεθνή γεωπολτική σκηνη -της ισραηλινο-δυτικής ισχύος εξαιτίας κυρίως της επερχόμενης αλλαγής στον ενεργειακό χάρτη. Το πετρέλαιο, δεν είναι πλεόν – και ας το λέει ο Καντάφι αλλά και τα… καλοπληρωμένα στελέχη πολλών think tanks- η μόνη αιτία για θεωρίες συνωμοσίας στις εξεγέρσεις: πολλές φορές η ιστορία δείχνει ότι συνωμοτούν η μοίρα με την ανέχεια, ώσtε να νικήσει η Ελευθερία
Elias
Δεν διαφωνώ αλλα υπάρχει μια παραμετρος που δεν βλεπω να αναφερεται συχνά
Τόσο στην Τυνησία όσο καιΑιγυπτο , είναι καταλυτική η παρουσία των νέων μικροαστικών στρωμμάτων των υπηρειών.Αυτοί δεν είναι "φτωχοί" με μια κλασσική έννοια,αλλά ενταγμένοι που αντιλαμβάνονται τον ολιγοπωλειακό και κλεπτοκρατικό χαρακτήρα των Ελιτ.
Η παρουσία τους είναι αυτή που θα ρυθμίσει τις εξελίξεις.Ειδικά στην Αιγυπτο , αυτα τα στρώμματα είναι μαζί με τον στρατό οι μεγαλοι παικτες
@lls
Θα σμφωνήσω μαζί σου απόλυτα σ αυτό. Επίσης, να δωσω και μια άλλη διάσταση, εκτός οικονομικών συσχετίσμων...Τα γεγονότα εκεί κάτω, δείχνουν πόσο απέχει το συλλογικό υποκείμενο αλά Χεγκελ/Καντ σε σχέση με την λακανική εκδοχή του συλλογικού ασυνείδητου, που δεν συνεπάγεται αναγκαστικά τον Πατέρα, το Ιερο(δεν μάχονται ούτε για το ισλάμ, ουτε κατα των Ηπα και των άπιστων...Για ελευθερία και ευκαιρίες στην ζωή μάχονται, οχι για συλλογικά σημαινντα, να ην το παραβλέπουμε αυτό...
Σε μερικά σημεία δε θα με βρεις σύμφωνο. Κατ' αρχάς το άρθρο βλέπει a priori αρνητικά τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με τη Λιβύη. Μα το καθεστώς Καντάφι δεν το εκθείαζαν μόνο οι ΠΑΣΟΚοι. Το έκανε και η αριστερά που παλαιότερα στήριζε τόσο πολύ τα ισλαμιστικά αντιμπεριαλιστικά κινήματα. Το γεγονός ότι η ελληνική αριστερά δεν ήταν σε θέση να μας ενημερώνει όπως έπρεπε ή να κάνει μελέτες και προσεγγίσεις (σαν τις δικε΄ς σου ή άλλων) είναι μια αδυναμία που την πληρώνουμε με τον κεραυνό στο κεφάλι μας από τη λέξη δικτάτορας που τώρα μάθαμε για τον Καντάφι.
Για χρόνια θεοποιούσαμε το Ιράν, μετά το Ιράκ, μετά τη διεθνή τρομοκρατία, εχθές τον Καντάφι. Κι όλοι αποδείχθηκαν δικτάτορες σκληροί κι αιμοσταγείς. Γιατί η ελληνική αριστερά και οι επιστημονικοί φορείς της (ΚΜΕ, ΙΣΤΑΜΕ κλπ) δε μας ενημερώνουν; Γιατί κρύβουν ή αδιαφορούν για τη διεθνή πολιτική πίσω από αριστερές χιλιοειπωμένες φρασεολογίες;
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνητικό κόμμα είχε κάθε λόγο να διατηρεί καλές σχέσεις. Τόσο συμφέρον όσο και η εθελοτυφλία της αριστεράς απέναντι στους αντιιμπεριαλιστές που στο όνομα του αντιαμερικανισμού ηρωοποιούσαν.
Post a Comment