Πότε το καλύτερο είναι εχθρός του καλού

Δημοσιεύω το κείμενο της Μπετυς Βακαλοπούκου, ιστορικού στελέχους της Αριστεράς,και δραστήριας αρχιτέκτωνος.Πάνω στην ώρα που νομίζαμε πως η νοήμων αριστερά έχει αυτοχειριασθεί και στην περίπτωση της Κερατέας

Της Μπέτυς Βακαλοπούλου

Όταν η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έδωσε μικρόφωνα καναλιών στους δημάρχους, κάτι που συνέπεσε με την έναρξη της ΕΠΑ, πολλοί αρχιτέκτονες χαρήκαμε ελπίζοντας ότι η αυξημένη δημοσιότητα ήταν γερό κίνητρο ανταπόκρισης των δήμων στις νέες εκτεταμένες αρμοδιότητες και στην καλή συνεργασία με τις ομάδες των πρώτων μελετών.

Η συνέχεια διαγράφηκε πολύ διαφορετικά. Οι δήμαρχοι, οι κοινοτάρχες, οι δημοτικοί σύμβουλοι που συνεργάστηκαν με τους μελετητές, που αποδέχτηκαν κι έκαναν προτάσεις συχνά καλύτερες από τις δικές μας, χωρίς υπαναχωρήσεις παρά την επίγνωση του πολιτικού κόστους, ήτανε και αρκετοί και οι λιγότερο προσκολλημένοι στα μικρόφωνα των κρατικών και ιδιωτικών καναλιών.
Για τους άλλους η χρυσή ευκαιρία καθημερινού τηλεοπτικού show δόθηκε συνάμα με τις εντολές των πρώτων ΚΠΣ για μιαν από τις λίγες αρμοδιότητες που τους είχε αφήσει το κράτος, για τα σκουπίδια! Για την υποχρέωση αντιμετώπισης των απορριμμάτων με συστήματα φιλικά στο περιβάλλον και στους δημότες. Και με οικονομικές ποινές για τη μη συμμόρφωση.
Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Τέτοια απόρριψη, τέτοιες τηλεοπτικές κραυγές δημάρχων κατά των ΧΥΤΑ (αυτή ήταν τότε η γενικευμένη πρόταση), ποιος τις περίμενε; Και μάλιστα χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, ούτε από δήμους που τους έπνιγαν χωματερές;
Ο «ιερός πόλεμος» των δημοτών και του δημάρχου της Κερατέας έρχεται να προστεθεί σε εκείνες τις κραυγές που άφησαν την Ελλάδα αγκαλιά με τις χωματερές της και με τα πληρωμένα ή διεκδικούμενα πρόστιμα.
Με την εξαίρεση του απαράγραπτου δικαιώματος της αποζημίωσης που πρέπει να καταβάλλεται ΠΡΙΝ από τις απαλλοτριώσεις, είναι αναπόφευκτα τα ερωτήματα:

- Ποιοι λένε ψέματα στους δημότες για την υγεία τους, για να μην ξεχνάμε ότι την υποανάπτυξη δεν την καλλιεργούνε μόνο οι ξένοι για να απομυζούνε λαούς αλλά και οι ημεδαποί;


- Γιατί η αριστερά, η δικιά μας αριστερά ή σωπαίνει ή τους συμπαραστέκεται στον «ιερό πόλεμο» που συνεχίζεται;


- Επειδή, δεν περίμενα την έλευση του Αλ Γκορ για να ανακαλύψω το πρόβλημα περιβάλλον,


- επειδή οφείλω στοιχειώδη γνώση του θέματος στις ειδικότητες γεωλόγου και περιβαλλοντολόγου που συμμετέχουν στις ομάδες χωρικών μελετών,.


- επειδή η «εικονική» φωτογραφία της περιοχής που είδα στην τηλεόραση αποδίδει καλή απόσταση από τον οικισμό κι ακόμα καλύτερο ανάγλυφο για ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥΠ, με την προϋπόθεση διαδρομών σε σχετική απόσταση από οικισμούς και με κλειστά σύγχρονα απορριμματοφόρα,


- επειδή μεγάλος όγκος από ύλες που δεν θάβονται δεν είναι ούτε ανακυκλώσιμες ούτε αναλώσιμες στη φύση (π.χ. τα περισσότερα πλαστικά),


- επειδή, σύντροφε Αλέξη, η κομποστοποίηση που ανέφερες είναι ενεργειοβόρα κι επιπλέον αποκλείονται οργανικές ουσίες χρήσιμες για το υπέδαφος, όσο για την καύση καλλίτερα να αποφεύγεται στη Μεσόγειο,


- επειδή όλες οι προτάσεις έχουν υπέρ και κατά.

- Θα σταθώ στο ΧΥΤΑ της πιο πρόσφατης μελέτης μας, της Πάτρας. Ιδιαίτερα επιβαρυμένο από την τρίτη σε μέγεθος & πληθυσμό ελληνική πόλη και από τους περισσότερους οικισμούς του καποδιστριακού ΔΗΜΟΥ.

- Το Δ.Σ. κι ο δήμαρχος αντί να επιδοθούν στις ιαχές που διαιώνισαν χωματερές και έφεραν πρόστιμα αντί για επιδοτήσεις, υλοποίησαν πριν από έντεκα χρόνια στις δυτικές υπώρειες έξω από την πόλη, ΧΥΤΑ που λήγει η λειτουργία του. Κι ενώ ετοιμάζεται η αντικατάστασή του, το ίδιο σύμφωνα με την ομόφωνα δεκτή πρότασή μας, προορίζεται για περιαστικό άλσος. Την καταπράσινη διαδρομή ως το ΧΥΤΑ και τις συστάδες που το περιβάλλουν, δεν τις υποβάθμισαν ούτε τα παλιά ανοιχτά απορριμματοφόρα, ούτε η λειτουργία του ίδιου (εικόνα 1).
Αν αυτή η πραγματικότητα είναι πιο «καρκινογόνα» από τη χωματερή της φτωχότερης περιοχής της Αττικής, των Άνω Λιοσίων, όπου η Αθήνα εξέβραζε όλη την βρωμιά της πριν από την κατασκευή του ΧΥΤΑ (εικόνα 2), τότε ας συνεχιστεί ο «ιερός πόλεμος» κι η δικιά μας διφορούμενη στάση.
Με τέτοιες συμπεριφορές, με τέτοιες αντιδράσεις, με την μεθοδική (ή μεθοδευμένη όχι φυσικά από εμάς) κωλυσιεργία των καλύτερων προτάσεων, ματαιώνονται οι καλές προτάσεις.
Έτσι πετάχθηκαν στα σκουπίδια εκατοντάδες μελέτες, ματαιώθηκε ο χωρικός σχεδιασμός, έτσι διαιωνίζεται από το '50 μέχρι σήμερα, η διαβόητη «ανοικοδόμηση» που ταυτίστηκε με τη ρήση «τσιμέντο να γίνει».

Έτσι δεν προχωρούνε ούτε τα δημόσια έργα που διεκδικούμε, ούτε οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας.

Πηγή:Αυγή
 
Για το ίδιο θέμα:LLS:Οικολογία της συμπόνιας και Οικολογικός Μιλιταρισμός