Saturday, March 12, 2011

Αριστερή σωφροσύνη -Τεχνοκρατικός κυνισμός


Δημοσιεύω την εισήγηση του Γ.Μηλιού στο συνέδριο της Ευρωπαικής Αριστεράς για το Χρέος  και ένα άρθρο του Γ.Καισάριου από το Capital.gr.Η αριστερή σωφροσύνη κοιτάει προς την Ευρώπη , την ίδια στιγμή ο τεχνοκρατικός κυνισμός μας καλεί στην "λογιστική εκκαθάριση".Ο συνδιασμός προσφέρεται ως αντίδοτο στην διαδεδομένη πλέον θρησκεία της "ευκολίας"

Συνδέσεις
Γ.Μηλιός
Γ.Καισάριος


Άντε να χρεοκοπήσουμε να σωθούμε

Του Γιώργου Καισάριου


Στην Ελλάδα δυστυχώς συνηθίζουμε να υπερβάλουμε και ακόμα χειρότερο, έχουμε μπλέξει τις ορολογίες. Για κακή μας τύχη και παρά την πλουσιότητα της γλώσσας μας, πολλές φόρες δεν υπάρχει αντίστοιχη μετάφραση από την αγγλοσαξονική, ειδικά για οικονομικούς όρους.

Για παράδειγμα, επακριβής μετάφραση στο τι σημαίνει speculation δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα είναι ότι χρησιμοποιούμε τον λανθασμένο ορό “κερδοσκόπος”. Ο όρος κερδοσκόπος είναι εξ ορισμού λάθος, διότι άπαντες έχουν σκοπό το κέρδος. Δεν υπάρχει στην αγγλοσαξονική ο όρος κερδοσκόπος όπως τον χρησιμοποιούμε εμείς.

Αποτέλεσμα είναι ότι πολλές φορές μπλέκουμε τους όρους και τις έννοιες και δυστυχώς μπερδεύουμε τους εαυτούς μας. Για παράδειγμα, όλοι κάνουν λόγο για μια ελληνική πτώχευση, αλλά λίγοι κατανοούν τι μπορεί να σημαίνει. Όλοι φοβούνται την πτώχευση, αλλά δεν ξέρουν το γιατί και γενικά, όποιον πολιτικό και να ακούσεις, μάλλον θα ακούσεις τα λάθος πράγματα.

Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει επιχειρηματικά, όταν ένα κράτος δηλώνει αδυναμία πληρωμών, δεν έρχεται ο σερίφης να σου κάνει κατάσχεση ή να σε βγάλει από το σπίτι σου, διότι η δικαστική απόφαση λέει ότι το σπίτι σου πλέον ανήκει στην τράπεζα. Δεν γίνονται αυτά σε επίπεδο κρατών.

Όταν ένα κράτος έχει αδυναμία στο να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, τότε απλά τις αθετεί. Είναι τόσο απλό. Δεν υπάρχει κάποιος να έρθει να σου κάνει κατάσχεση κτλ. Το πάνω χέρι το έχει πάντοτε η κρατική οντότητα και όχι ο πιστωτής. Ο πιστωτής δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να διαπραγματευτεί στο τι μπορεί να σώσει.

Σας έχω εξηγήσει ότι όλα αυτά που σκαρώνουν με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης (EFSF) δεν έχουν κανένα νόημα. Επίσης σας έχω πει ότι η επιμήκυνση δεν θα μας σώσει. Σας έχω επίσης πει πολλά και διάφορα, αλλά πάνω από όλα έχω ξεκαθαρίσει ότι δεν βλέπω άλλη λύση εκτός από ένα γενναιόδωρο κούρεμα.

Όσον αφορά το αν έχουμε πτωχεύσει ή όχι, η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε πτωχεύσει. Το ότι μας κρατάει ζωντανούς το αόρατο χέρι βοηθείας της τρόικας δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε πτωχεύσει. Η στάση πληρωμών στο εσωτερικό και η παντελής αδυναμία να εξυπηρετήσουμε τους πιστωτές μας σημαίνει ότι έχουμε πτωχεύει. Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας… τουλάχιστον για μια φορά.

Και αν δεν το έχετε καταλάβει, αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ο ορισμός της πτώχευσης! Έχουμε πιάσει πάτο!. Δεν υπάρχει πιο κάτω από εδώ που είμαστε. Άρα για όσους ανησυχούν ότι υπάρχει πιο κάτω, δεν υπάρχει (οικονομικά όχι χρηματιστηριακά - αν και πλησιάζει και ο χρηματιστηριακός πάτος).

When you have nothing, you have nothing to lose. Εμείς πλέον δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούν να μας κάνουν. Τα περί του ότι θα μας πάρουν την Κέρκυρα είναι αστεία.

Άρα μια επίσημη χρεοκοπία δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα περισσότερο από ό,τι έχουμε ήδη πάθει (οι κρατικές δαπάνες πρέπει αν μειωθούν άσχετα από μια πτώχευση ή όχι). Μια επίσημη χρεοκοπία, η καλύτερα, η επισημοποίηση του ότι αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, απλά θα φέρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τους πιστωτές μας.

Βέβαια όπως έχω εξηγήσει, αυτό είναι καλό να γίνει σε ένα φιλικό περιβάλλον και όχι με τον τσαμπουκά. Διότι αν γίνει με την πολιτική συναίνεση της ΕΕ, τότε και πιο εύκολο θα είναι να γίνει και θα έχουμε λιγότερα νομικά προβλήματα.

Αυτοί που νομίζουν ότι η Ελλάδα θα αφεθεί στην τύχη της κάνουν λάθος. Η ΕΕ έχει πολλά να χάσει από μια οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος. Είναι σαν να λέμε ότι οι ΗΠΑ θα αφήσουν την California να καταρρεύσει.

Ειλικρινά (και το ξαναγράψει) δεν έχω ιδέα τι λύση μπορεί να μας προσφέρει η ΕΕ στη σύνοδο κορυφής στις 25 του μηνός. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είναι αυτό, το οποίο θα μπορούσαν να μας προσφέρουν για να μας βοηθήσει. Επίσης, πολλές φορές έχω προσπαθήσει να μπω στο μυαλό της ελληνικής κυβέρνησης, για να καταλάβω τι θέλει από την ΕΕ και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω. Χτες ο Γ. Παπανδρέου είπε: "Η μόνη λύση είναι η λύση-πακέτο και ο,τιδήποτε άλλο δεν αποτελεί λύση". Το ερώτημα είναι, τι εστί αυτή η συνολική λύσει, έχει καταλάβει κανείς;;

Όπως έχω ξαναπεί, η λύση για την Ελλάδα δεν είναι η αποπληρωμή. Είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί αυτό το χρέος, πόσο μάλιστα να αποπληρωθεί. Όταν μια χώρα φτάσει στο σημείο που είμαστε εμείς, δυο λύσεις υπάρχουν. Η να κάνει monetize το χρέος η κεντρική τράπεζα, ή να διαγραφεί το χρέος. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση.

Η μόνη λύση για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο που είμαστε είναι η αθέτηση υποσχέσεων προς τους πιστωτές μας. Η αγορά αυτό το ξέρει, η ΕΕ επίσης το ξέρει (αλλά κάνει πως δεν καταλαβαίνει) και η ελληνική κυβέρνηση μάλλον δεν το κατανοεί και μάλλον τα έχει παντελώς χαμένα και δεν ξέρει τι θέλει.

Αδυνατώ να κατανοήσω όλα τα σενάρια καταστροφολογίας που κυκλοφορούν. Θα καταστραφεί η ΕΕ, θα καταστραφεί το ευρώ, θα καταστραφεί ο πλανήτης!! Τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνουν. Αν ήταν να καταστραφεί η ΕΕ με ένα ελληνικό default, τι να πουν οι Αμερικανοί που από την εποχή του S&L σκανδάλου της δεκαετίας του ΄80 έχουν πτωχεύσει εκατοντάδες τράπεζες και μερικές εκατοντάδες ακόμα στην τελευταία κρίση. Να μην κάνουμε αναφορά στην Lehman και πολλά άλλα.

Οι διαγραφές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Οι διαγραφές είναι η αυτοκάθαρση του συστήματος που απαιτείται για να γίνει μια νέα αρχή.

Το πρόβλημα της Ελλάδος λύνεται μόνο με διαγραφές. Οι επιπτώσεις του να βάλουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιούμαστε ότι αντέχουμε αυτό το χρέος είναι πολύ χειρότερο από την επιλογή της διαγραφής μέρος του χρέους μας. Καμία λύση δεν είναι πανάκια και όλες οι λύσεις θα είναι επίπονες.

Μόνο όμως μέσω μιας διαγραφής μέρος του χρέους μας (κατά προτίμηση 50% ++) θα δώσει καινούργια προοπτική στην Ελλάδα και θα μας δώσει ανάσα. Όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε. Μας το λένε οι αγορές, μας τι λένε αμέτρητοι ειδικοί και μας το λέει και η κοινή λογική.

Εμπρός λοιπόν να πτωχεύσουμε για να σωθούμε.

george.kesarios@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr
 
Η ελληνική κρίση ως εκδοχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της κρίσης της ΟΝΕ



Του Γιάννη Μηλιού



Η κρίση που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του 2008, του τρόπου που λειτουργεί η Ευρώπη (κρίση της ONE) και των πολιτικών που άσκησε το σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

1) Σε παγκόσμιο επίπεδο η κρίση έχει χαρακτήρα συστημικό, καθόσον συνιστά χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η κρίση γεννήθηκε από τα στοιχεία και τις σχέσεις που συνθέτουν τον πυρήνα του νεοφιλελευθέρου υποδείγματος. Έπληξε σημαντικούς κόμβους του συστήματος και μέσω αυτών τους όρους διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Βασικό στοιχείο του νεοφιλελευθερισμού αποτελεί ο κεντρικός ρόλος που παίζει η χρηματοπιστωτική (ΧΠ) σφαίρα της οικονομίας, ως μηχανισμός αξιολόγησης-χρηματοδότησης-ρύθμισης κάθε οικονομικής δραστηριότητας.

Η παγκόσμια κρίση στην παρούσα φάση εμφανίζεται και ως κρίση δημόσιου χρέους, που για πρώτη φορά μετά τον Πόλεμο πλήττει σε τέτοια έκταση τους αναπτυγμένους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς [1].

2) Η κρίση της Οικονομικής-Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ)

Βασικό στοιχείο της ΟΝΕ υπήρξε η άμεση έκθεση των ατομικών κεφαλαίων ολόκληρης της Ζώνης του ευρώ (ΖτΕ) στο διεθνή ανταγωνισμό, με τέτοιο τρόπο ώστε όλες οι πιέσεις για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας να μεταφέρονται στην εργασία. Στρατηγικός στόχος της ΟΝΕ, τον οποίο όλα τα κράτη της ΕΕ είχαν υιοθετήσει ήδη πριν την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, ήταν να αποτελέσει η εργασία και ο μισθός τη μοναδική μεταβλητή, που με την απαξίωσή της θα εξομαλύνονται οι μακροοικονομικές και δημοσιονομικές ανισορροπίες. Πρόκειται για μια ταξική πολιτική στρατηγική, που άλλοτε ντύνεται με τα χρώματα μιας αμφίβολης «οικονομικής ορθοδοξίας» και άλλοτε ανεμίζει τη σημαία των «εθνικών συμφερόντων».

Η έκθεση στο διεθνή ανταγωνισμό που υπηρετήθηκε με την εισαγωγή στο ενιαίο νόμισμα επέβαλε σημαντικές αναδιαρθρώσεις προς όφελος του κεφαλαίου και οδήγησε τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, που σχηματικά θα ονομάσουμε χώρες της ευρωπαϊκής «περιφέρειας», σε πολύ ψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης συγκριτικά με τις χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου». Ταυτόχρονα μείωσε σημαντικά το κόστος του εγχώριου δανεισμού και αύξησε τις εισροές ξένων «αποταμιεύσεων» (διαφόρων μορφών). Τα μεγέθη που παρουσιάζονται στον Πίνακα 1 είναι ενδεικτικά. Σε γενικές γραμμές, η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της ευρωπαϊκής «περιφέρειας» περιόρισαν σημαντικά σε πραγματικούς όρους την «ψαλίδα» του κατά κεφαλήν ΑΕΠ που τις χώριζε από τις πιο προηγμένες χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου» (το μέγεθος αυτό σε καμία περίπτωση δεν μεταφράζεται σε κοινωνική ευημερία), ενώ σημείωσαν υψηλότερα μέσα ποσοστά κέρδους τα οποία και συνοδεύτηκαν από αντίστοιχα υψηλότερους ρυθμούς κεφαλαιακής συσσώρευσης. Την ίδια στιγμή, είναι φανερό ότι οι ενισχυμένοι ρυθμοί μεγέθυνσης στην «περιφέρεια» επέφεραν υψηλότερα επίπεδα εγχώριας ζήτησης και πληθωρισμού.

3) Η νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και η κρίση χρέους

Στο διάστημα 1995-2008 η Ελλάδα σημείωσε υψηλή πραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 61,0%, η Ισπανία κατά 56,0% και η Ιρλανδία κατά 124,1% σε αντίθεση με τις περισσότερο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Γερμανία ήταν 19,5%, για την Ιταλία 17,8% και για την Γαλλία 30,8%. Οι χώρες που σημείωσαν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης κατά βάση κατέληξαν με σημαντικά ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές. Την ίδια στιγμή παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα πληθωρισμού, γεγονός που σε συνδυασμό με τη σημαντική κερδοφορία του κεφαλαίου φαίνεται να είχε συνέπειες στην ανταγωνιστικότητα τιμών.

Η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, σε αντίθεση με αρκετές από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, βασίστηκε περισσότερο στη σημαντική πραγματική αύξηση του παγίου κεφαλαίου (102,8%) και στη βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας και λιγότερο στην κρατική κατανάλωση.

Δύο ήταν οι βασικές παράμετροι που επέδρασαν ενισχυτικά στην αναπτυξιακή δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού και των άλλων χωρών της «περιφέρειας».

Από τη μία, τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους που συμπαρέσυραν προς τα επάνω και το σύνολο των χρηματοπιστωτικών αποδόσεων, με αποτέλεσμα οι διεθνείς επενδυτές να είναι ολοένα και πιο «πρόθυμοι» να χρηματοδοτήσουν τους υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης, ιδιαίτερα που τώρα στο περιβάλλον του ευρώ απουσίαζαν ορισμένοι σημαντικοί κίνδυνοι, όπως π.χ. αυτός της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Συνεπώς, η Ελλάδα και άλλες χώρες της «περιφέρειας» κατέγραψαν ισχυρά πλεονάσματα στο ισοζύγιο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η εξέλιξη στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αντικατοπτρίζει τις συνθήκες ισχυρής εσωτερικής ζήτησης που ενισχύθηκαν τόσο από τη συνεχή εισροή επενδύσεων χαρτοφυλακίου όσο και από τις δυνατότητες άντλησης ρευστότητας ενός δυναμικού τραπεζικού συστήματος.

Από την άλλη, οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, καίτοι σημείωναν διαφορετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και διαφορετικά ποσοστά κέρδους, εντάχθηκαν ανεξαιρέτως στο ίδιο καθεστώς νομισματικής πολιτικής, δηλαδή στο καθεστώς των ίδιων ονομαστικών επιτοκίων από την πλευρά της ΕΚΤ (εκτός των άλλων). Το ύψος των επιτοκίων αυτών ήταν αρκετά χαμηλότερο για τις χώρες της «περιφέρειας» από ό,τι ίσχυε πριν την εισαγωγή τους στο ενιαίο νόμισμα. Τα επιτόκια της ΖτΕ συνέκλιναν στο χαμηλό επίπεδο των γερμανικών. Έτσι, τα βραχυχρόνια πραγματικά επιτόκια στη δεκαετία του 1990 κινήθηκαν για την Ελλάδα κατά μέσο όρο στο 5,4% ενώ μετά το 2000 ήρθαν κοντά στο 0%, καταγράφοντας για μεγάλα διαστήματα ακόμα και αρνητικές τιμές. Πρόκειται για συνθήκες που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις εκτόξευσης του (ιδιωτικού και δημόσιου) εγχώριου δανεισμού ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την επέκταση της εσωτερικής ζήτησης.

Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να επισημάνουμε ότι για μία σχετικά μικρή αλλά «ανοικτή» στον εξωτερικό ανταγωνισμό οικονομία (ο τομέας των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ ενώ δεν υπάρχουν περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων) η αύξηση της εγχώριας ζήτησης επιδρά ενισχυτικά κυρίως στους «προστατευμένους» παραγωγικούς τομείς (μη-εκτεθειμένους στο διεθνή ανταγωνισμό) και στις εισαγωγές. Έτσι, η αύξηση των κεφαλαιακών εισροών έχει ως άλλη όψη της την επιδείνωση στις τρέχουσες συναλλαγές των χωρών της «περιφέρειας» και αντανακλά την αναπτυξιακή δυναμική με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτή αποκτά στο εσωτερικό της ζώνης του ευρώ.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το έλλειμμα στις τρέχουσες συναλλαγές για την Ελλάδα (αλλά και τις άλλες χώρες της «περιφέρειας») δεν είναι απλά το άμεσο αποτέλεσμα ενός ανάλογου «ελλείμματος» στην ανταγωνιστικότητα. Αντίθετα, και τα δύο εν λόγω «ελλείμματα» είναι η άλλη όψη των υψηλών κεφαλαιακών πλεονασμάτων και συνιστούν αποτελέσματα μιας άλλης βαθύτερης αιτίας. Συγκεκριμένα: των σημαντικών διαφορών στα επίπεδα καπιταλιστικής μεγέθυνσης και του συγκεκριμένου τρόπου «συμβίωσης» στο εσωτερικό του ευρώ.

Ταυτόχρονα, μέσω του δανεισμού συντηρείται βραχυπρόθεσμα η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών παρά τη σχετική επιδείνωση των όρων διαβίωσης και εργασίας. Από μία διαφορετική οπτική, η οικοδόμηση της συναίνεσης στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα στηρίζεται και στη δυνατότητα πρόσβασης στο φτηνό δανεισμό για τη χρηματοδότηση καταναλωτικών, στεγαστικών ή άλλων δαπανών έτσι ώστε να υπάρχει επαρκές εισόδημα που υποκαθιστά την απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση καθολικών συστημάτων ασφάλισης, υγείας, σπουδών και διαφόρων κοινωνικών παροχών. Η παρατήρηση αυτή είναι γενική, αλλά ίσχυσε και στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, με αιχμή την κρίση των τραπεζών, μετέτρεψε γρήγορα ένα μέρος του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο. Το διογκούμενο δημόσιο χρέος οδήγησε σε κρίση χρηματοπιστωτικής αξιοπιστίας (insolvency), λόγω της εκτίναξης των επιτοκίων δανεισμού, καθώς αφενός δεν είναι δυνατή η απευθείας χρηματοδότηση του κρατικού προϋπολογισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες περιοχές του αναπτυγμένου καπιταλισμού), ενώ η ΧΠ σφαίρα εισήλθε σε μια διαδικασία επαναξιολόγησης των πιστωτικών κινδύνων. Στη νέα αυτή συγκυρία, η μεταφορά «αποταμιεύσεων» από το ευρωπαϊκό «κέντρο» στην ευρωπαϊκή «περιφέρεια» ανακόπηκε απότομα.

Καταλήγουμε, επομένως, σε εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί και ως στρατηγικό δίλημμα του ευρώ, που αποτελεί συστατικό στοιχείο και της ελληνικής κρίσης:

Οι επίμονες ανισορροπίες (στα ισοζύγια των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών) στο εσωτερικό της ΖτΕ και η διόγκωση του δημόσιου χρέους αποτελούν μία ενεργή αντίφαση της συνολικότερης αρχιτεκτονικής. Από τη μία πλευρά, συνέβαλαν στην οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης γύρω από τη συγκεκριμένη αναπτυξιακή στρατηγική του κεφαλαίου. Από την άλλη όμως, αποδείχτηκαν ένα καθεστώς συμβίωσης ιδιαίτερα ευάλωτο σε απρόβλεπτα οικονομικά συμβάντα, αποτελώντας ταυτόχρονα επιμέρους εμπόδιο στην ίδια την αναδίπλωση της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής του ευρώ.

4) Η κρίση της ΟΝΕ ως «ευκαιρία» για το κεφάλαιο

Η κρίση αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για την αναγκαία «διόρθωση» (μέσα από τη βίαιη αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου), των αντιφάσεων της πρώτης φάσης του εγχειρήματος της ΖτΕ. Από την πλευρά της καπιταλιστικής εξουσίας τέθηκε έτσι σε κίνηση μία σκληρή και άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργασία, η οποία εκδηλώνεται στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ανταγωνιστικότητας. Η κρίση της Ελλάδας, οι διεθνείς χρηματαγορές, η ΕΕ, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης και το ΔΝΤ υπηρετούν απαρέγκλιτα τις σκληρές επιλογές του κεφαλαίου αποτελώντας κατά βάση «τμήματα» ενός ενιαίου μηχανισμού. Εκείνο, βέβαια, που δεν είναι ποτέ προβλέψιμο είναι τα αστάθμητα συμβάντα της ταξικής πάλης και η συναίνεση των κοινωνιών σε τέτοιες απροκάλυπτα ταξικές πολιτικές.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το κύριο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η συνολική επαναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση. Κάθε πρόταση φέρει μαζί της μια συγκεκριμένη ταξική οπτική και μεροληψία. Κάθε πρόταση στηρίζεται και σε διαφορετικές προτεραιότητες. Από τη μία μεριά υπάρχουν τα ζητήματα της ανάκαμψης της κερδοφορίας (αλλά και του χρέους, των ελλειμμάτων) και από την άλλη μεριά υπάρχουν τα ζητήματα της ανεργίας, των μισθών, των εργασιακών δικαιωμάτων και της προστασίας του περιβάλλοντος.

5) Ο ακραίος χαρακτήρας του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού

Η κρίση είναι εντονότερη στην Ελλάδα, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται στο ψηλότερο επίπεδο των χωρών της ΖτΕ λόγω του ακραίου χαρακτήρα που πήραν στη χώρα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ήδη από τη δεκαετία του 1990, μέσα από τη διαρκώς διευρυνόμενη νόμιμη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου και των ψηλών εισοδημάτων. Το χρέος διεύρυνε τη σφαίρα των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, δημιουργώντας δυνατότητες για επικερδή τοποθέτηση στους κατόχους χρήματος: Να δανείζουν το κράτος.

Αυτή η μονόπλευρη ταξική πολιτική υπέρ των «εχόντων και κατεχόντων» που απαρέγκλιτα ακολούθησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι συν-υπεύθυνη για το βάθος της σημερινής δημοσιονομικής κρίσης:
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα.

Από το 1997 μέχρι το 2007 η Ελλάδα είχε, όπως ήδη είπαμε, από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Με σταθερούς τους υπόλοιπους παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κλπ.) έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους ως % του ΑΕΠ (αφού αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ). Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία, με τη φορολογία επί των αδιανέμητων κερδών να μειώνεται από 35% το 2004 (40-45% το 1981) σε 24% το 2009 και 20% σήμερα, και την εισαγωγή μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών. Οι Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι συγκεντρώνουν το 16% της χωρητικότητας του παγκόσμιου εμπορικού στόλου και το 22% της παγκόσμιας χωρητικότητας πετρελαιοφόρων, απολαμβάνουν 58 φοροαπαλλαγές, με τελικό αποτέλεσμα να πληρώνουν στο κράτος ετησίως μόλις 12 εκ. ευρώ, έναντι 50 εκ. που πληρώνουν οι μετανάστες με τα παράβολά τους [2].

Οι φόροι που πλήρωσαν οι μισθωτοί και τα άλλα φυσικά πρόσωπα αυξήθηκαν από 5,6 δις ευρώ το 2004 στα 11 δις ευρώ το 2008. Αντίθετα οι ανώνυμες εταιρείες και τα άλλα νομικά πρόσωπα πλήρωσαν το 2004 4,8 δις ευρώ (4.775 εκ. ευρώ) και το 2008 κατά τι λιγότερο και συγκεκριμένα 4,705 εκ. ευρώ.

Πάνω στη νόμιμη φοροαπαλλαγή των «εχόντων και κατεχόντων» προστίθεται η φοροαπαλλαγή και εισφοροδιαφυγή, που όπως και η διαφθορά διευκολύνονται από τη διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι για 900.000 περίπου επιχειρήσεις υπάρχουν γύρω στους 1000 ελεγκτές!

6) Η διέξοδος για τις δυνάμεις της εργασίας είναι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και η «κοινωνική ατζέντα»: Αναδιανομή εξουσίας και εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του, με κριτήρια κοινωνικά, αναπτυξιακά, οικολογικά.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούν οι ελληνικές (και ευρωπαϊκές) κυβερνήσεις βασίζονται σε ένα «πατριωτικό» επιχείρημα: Ενισχύοντας τα κέρδη του κεφαλαίου και την «ανταγωνιστικότητα» της εθνικής οικονομίας έναντι των άλλων χωρών, θα βελτιωθεί στο μέλλον και η κατάσταση των εργαζομένων, παρά τη σημερινή λιτότητα, φτώχεια και κατάργηση δικαιωμάτων (που βαφτίζονται κομψά «θυσίες» για να βγει η χώρα από την κρίση). Με την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς, που αποδομεί πλήρως αυτή τη συντηρητική ρητορεία, θα ασχοληθεί αύριο το Συνέδριό μας. Εδώ θα ήθελα να θίξω ένα μόνο ζήτημα:

Από διάφορες δυνάμεις, ακόμη και αριστερές, προβάλλεται ως λύση, μπροστά στην ιστορική αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, η διάλυση του ευρώ ή η έξοδος από αυτό όποιας χώρας έχει προβλήματα.

Η έξοδος από το ευρώ, με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν τόσο διεθνώς όσο και στην Ευρώπη δεν είναι μία επιλογή προς το συμφέρον των εργαζόμενων και επομένως δεν μπορεί να είναι επιλογή των δυνάμεων της Αριστεράς. Την έξοδο από το ευρώ προτείνουν άλλωστε υπερσυντηρητικοί κύκλοι επειδή προσδοκούν είτε ότι θα ευνοηθούν οι χρηματαγορές, είτε ότι μέσω των παλιών εθνικών νομισμάτων και του συναλλαγματικού πολέμου που θα ξεσπάσει, θα εφαρμοστούν ακόμα πιο σκληρές πολιτικές ενάντια στους εργαζόμενους.

Αλλά και η γενικότερη αποτίμηση της παγκόσμιας κατάστασης δείχνει ότι για να ανατραπεί η σημερινή παγκόσμια ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και να προωθηθούν στρατηγικοί στόχοι όπως ο έλεγχος των διεθνών αγορών και των τραπεζών, η προστασία του περιβάλλοντος και ο κοινωνικός μετασχηματισμός υπέρ των εργαζομένων απαιτούνται λύσεις που αφορούν κυρίως την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών δύναμης σε κάθε (ευρωπαϊκή) χώρα, και όχι λύσεις προώθησης της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» έναντι των άλλων χωρών. Θα ήταν αστείο να προτείνουμε από αυτό εδώ το Συνέδριο , π.χ. στους Πορτογάλους συντρόφους μας, να αγωνιστούν για να υιοθετήσει η χώρα τους το «νέο εσκούδο», ώστε μέσα από αλλεπάλληλες ανταγωνιστικές υποτιμήσεις να αυξηθούν, υποτίθεται, τα κέρδη των Πορτογάλων καπιταλιστών εξαγωγέων, και έτσι να βελτιωθεί, υποτίθεται επίσης, και η θέση των Πορτογάλων εργαζομένων.

Η έξοδος από το ευρώ, στις σημερινές διεθνείς συνθήκες παγκόσμιας κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, είναι απατηλή λύση αφού οι πιέσεις των χρηματαγορών σε ένα αδύνατο εθνικό νόμισμα για ευθυγράμμιση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για να αποδεχθεί ο εργαζόμενος κόσμος μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που υφίσταται τώρα, θα είναι μεγαλύτερες.

[1] To 2011, το συνολικό έλλειμμα των 17 κρατών-μελών της ευρωζώνης θα κυμανθεί στο 4,6% του ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ θα φτάσει στο 8,9% και στην Ιαπωνία στο 6,6% του ΑΕΠ τους. Το συνολικό δημόσιο χρέος των κρατών της ΖτΕ αναμένεται ότι θα είναι ίσο με το 86,5% του συνολικού ΑΕΠ τους, ενώ στις ΗΠΑ θα φθάσει το 98,4% και στην Ιαπωνία το 204,2% του ΑΕΠ αντίστοιχα (Der Spiegel 8/2/2011).

[2] Αξίζει στο σημείο αυτό να τονίσουμε επίσης ότι για την κρίση των δημόσιων οικονομικών δεν ευθύνονται ούτε οι «ψηλοί μισθοί» των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε ο «μεγάλος αριθμός τους». Τα αποτελέσματα της πρόσφατης απογραφής έδειξαν ότι ο λεγόμενος «υπερπληθυσμός» του δημοσίου δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009, περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλό είναι το ποσοστό των εργαζομένων στο Δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων.

Πηγή :Red Note

Εικόνα: thinwildmercurythought.blogspot.com

10 comments:

Νοσφεράτος said...

Όταν ένα κράτος έχει αδυναμία στο να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, τότε απλά τις αθετεί. Είναι τόσο απλό. Δεν υπάρχει κάποιος να έρθει να σου κάνει κατάσχεση κτλ. ''

α μαλιστα..! τοσο απλό ..για δες.
-και αντε Δεν υπάρχει κάποιος να έρθει να σου κάνει κατάσχεση κτλ.
υπαρχει μετα κανεις να σου δανεισει; και αν δεν σε δανεισει ποως θα ζησουν αυτοι που ζουνε μεσα;
εκτος αν τους εξαγουμε μαζικώς
Τοσο απλό..

Left Liberal Synthesis said...

Νοσφυ
Σωστά το επισημαίνεις, μονο που φοβάμαι πως τις ίδιες φράσεις έχεις δει και σε κείμενα μιας αριστερής οπτικής της χρεωκοπείας.

rakis said...

Από την άλλη, τώρα τελευταία ό,τι και να διαβάσω από τον Μηλιό πιπιλίζει την ίδια καραμέλα ξανά και ξανά. Ως εκπρόσωπος κόμματος και ως αντιπρόσωπος του Έθνους πώς θα τα κάνει αυτά έξω από τον κοινοβουλευτισμό;
Μέσα από έναν ασαφή ευρωπαϊσμό που προτείνει;

Μόνο ο ίδιος ο από κάτω κόσμος ό,τι κάνει αψηφώντας τους θεσμούς.
Έτσι το βλέπω.

Anonymous said...

http://grbloopers.blogspot.com/2010/12/blog-post_05.html
...............
Θα χαρακτήριζα χαλύβδινο ψεύδος τον οραματισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς, να συντονιστούν όλοι οι αριστεροί φορείς και η κοινωνία των πολιτών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να εξεγερθούν οι δυνάμεις της εργασίας. «Να αποτρέψουν την επερχόμενη καταστροφή και να οργανώσουν τους κοινωνικούς αγώνες των λαών της Ευρώπης που θα ανοίξουν δρόμους για τη δημοκρατική της επανίδρυση, στη βάση της οικονομίας των κοινωνικών αναγκών και όχι της ασυδοσίας των αγορών», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο κ. Τσίπρας. Είναι μια πρόταση που χαλυβδώνει την συνείδηση για χειραφέτηση, αλλά παραγνωρίζει την σημερινή πολιτική διάσταση του καπιταλισμού και ασφαλώς όλες τις νεο-μαρξιστικές θεωρήσεις του φαινομένου της εξουσίας. Είναι μια όμορφη ιδεολογικά διήγηση, δίχως πολιτικό έρμα. Άρα κενή πολιτικού περιεχομένου. Μια ευχή που εξομοιώνει το κόμμα με το κίνημα, και έτσι, είτε περιορίζει την διάσταση του κόμματος σε καθοδηγητικό ρόλο, ή έμμεσα το ταυτίζει με το κίνημα, παραγνωρίζοντας την κομματική λειτουργία στις (αστικές) Δημοκρατίες. Πέραν αυτού μοιάζει να αγνοεί την διαφορετική εξέλιξη του καπιταλισμού και τις διαφορετικές παραμέτρους κοινωνικής οργάνωσης στις επιμέρους εθνικές κοινωνίες και την διαφορετική ένταξή τους στην παγκόσμια ιεραρχία των παραγωγικών σχέσεων. Παραγνωρίζει και άλλα πολλά που σχετίζονται με την ιδιαίτερη πολιτική κουλτούρα, τα ιδιαίτερα πολιτικά συστήματα και τα διαφορετικά μοντέλα οργάνωσης της εθνικής, αλλά και της ταξικής συνείδησης στις χώρες της ΕΕ.

Με δύο λόγια, μέσω αυτού του πολιτικού λόγου προβάλλεται με εξαιρετικό τρόπο το ιδεολόγημα του ευρωπαϊσμού ως σοσιαλιστική προοπτική, αλλά αγνοούνται απολύτως οι επιμέρους πολιτικές πραγματικότητες που εμποδίζουν την πραγματοποίηση αυτού του ιδανικού. Θα μπορούσε κανείς πρόχειρα και κυνικά να αντιτάξει ότι ενώ μιλούμε για την ενότητα της αριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δεν βλέπουμε την κατάντια κατακερματισμού της αριστεράς στην χώρα μας, ή την διαφορετική κουλτούρα στα κινήματα της Νότιας, Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης, ή τον εντελώς διαφορετικό τρόπο αντίληψης και οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών από χώρα σε χώρα. Όπως η δεξιά τόσα χρόνια φαντασιώνεται την κατασκευή της εθνικής συνείδησης εντός ενός «πέπλου κοινωνικής άγνοιας», έτσι και η αριστερά στον τόπο μας φαντασιώνεται ανάλογα την κατασκευή της ταξικής συνείδησης, εξαιτίας της πίεσης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην εργασία.

Δυστυχώς το χαλύβδινο ψεύδος της αριστεράς με την μορφή ενός ιδιότυπου διεθνισμού βασίζεται σε αναπαραστάσεις του καπιταλιστικού παρελθόντος. Στον σημερινό κόσμο δεν βιώνουμε ακριβώς την επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία για την αύξηση της παραγωγικότητάς του, αλλά την ανικανότητα της επιχειρηματικής τάξης να χρησιμοποιήσει την εργασία για να παράγει κέρδος. Αυτό δείχνει μία δραματική δομική εμπλοκή του καπιταλισμού που δεν συγκρίνεται με τις προηγούμενες καπιταλιστικές κρίσεις και είναι βασικά το αποτέλεσμα τεχνολογικών εξελίξεων σε όλους τους τομείς και της κυριαρχίας των πολιτικών του λεγόμενου «έξυπνου χρήματος». Ουσιαστικά ζούμε την κρίση της μεταβιομηχανικής εποχής, η οποία ανα-οριοθετεί, όχι απλώς την σχέση κεφαλαίου – εργασίας – τεχνολογίας – μέσων παραγωγής, αλλά αυτές καθαυτές τις έννοιες του κεφαλαίου, της εργασίας, της τεχνολογίας και των μέσων παραγωγής. Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό από την ημεδαπή αριστερά, οι μάχες που θα δίνονται στους δρόμους ή από την αριστερή αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο, θα είναι απλώς για την τιμή των ιδεολογικών όπλων.
.............

Pelegrino

Anonymous said...

http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is22/issue_22_takis_apohorisi_apo_EE_monodromos.htm

Μπορεί δηλαδή να δειχθεί, ακόμη και με την ορθόδοξη οικονομική θεωρία, ότι οικονομικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, που συνενώνουν χώρες σε άνισα επίπεδα ανάπτυξης και παραγωγικότητας, ωφελούν πάντα τις ήδη περισσότερο αναπτυγμένες χώρες σε βάρος των αδύνατων. Τα μητρoπoλιτικά κέντρα έχoυν τη δυνατότητα να απoκoμίσoυν πoλύ μεγαλύτερα oφέλη από τη συμμετοχή τους στo μπλοκ, σε σχέση με τις περιφερειακές χώρες. Και αυτό διότι ενώ oι μητρoπόλεις διαθέτoυν σύγχρoνη oικoνoμική υπoδoμή και βιoμηχανική βάση, η oπoία στηρίζεται στη μoντέρνα τεχνoλoγία και θεμελιώνεται σε εγχώρια κέντρα έρευνας και τεχνoλoγικής ανάπτυξης, η περιφέρεια δεν διαθέτει ανάλoγα πλεoνεκτήματα και στηρίζει την ανάπτυξή της στο ξένο κεφάλαιο και την ξένη αγορά που, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, οδηγεί σε μια «αποσπασματική» ανάπτυξη κάποιων κλάδων και όχι σε μια ολοκληρωμένη οικονομική δομή και μια ισόρροπη ανάπτυξη της παραγωγικής της βάσης σε σχέση με το καταναλωτικό πρότυπο. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι oι αποκλίσεις μεταξύ των χωρών στo κέντρo και στην περιφέρεια τoυ κάθε μπλοκ αυξάνονται αντί να μειώνονται με την ενoπoίηση. Και η πιθανότητα μετατρέπεται σε βεβαιότητα, αν η ανάπτυξη της περιφέρειας στηριχθεί σε σοσιαλ/νεοφιλελεύθερες πoλιτικές. Όταν μάλιστα οι αδύνατες χώρες έχουν χάσει και την οποιαδήποτε οικονομική κυριαρχία τους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη όπου οι χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά, και βασικά η Γερμανία, καθορίζουν την Ευρωπαϊκή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική με βάση τα συμφέροντα των δικών τους ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για τις περιφερειακές χώρες, όπως συμβαίνει σήμερα στον Ευρωπαϊκό Νότο.

Πελεγκρινο

Anonymous said...

Oι προσσεγγισεις του Μηλιου ειναι εκτος πραγματικοτητας. Προβαλλοντας μια σειρα (ορθων)ενστασεων περι εξοδου απο το ευρω τι αντιπροτεινει;
Μια φαντασιωση αναλογη (οχι στην ουσια αλλα ως ουτοπια) με εκεινη του ΚΚΕ. Στην καταστροφικη βιαιη και ραγδαια οικονομικη κοινωνικη αλλα
και πολιτικη απορυθμιση της χωρας μας να περιμενουμε την αριστερη μεταρυθμιση της ΕΕ; Απο ποιους;


http://leftg700.blogspot.com/2011/03/eisenheim.html
".................

Και τέλος, για να ’χουμε το καλό ρώτημα: όσο συγχρονισμένο και ενωμένο και αρραγές να είναι αυτό το πανευρωπαϊκό εργατικό μέτωπο, είναι ποτέ δυνατόν να ανατρέψει τους συσχετισμούς ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ; Κάποια δεν θα προπορευτεί; Κάποια δεν θα αποδειχθεί ο αδύνατος κρίκος; Τι θα πει τότε ο «αντιεθνικιστής» ΓΜ στους συντρόφους αυτής της χώρας, αν τυχόν «τα πάρουν» και πουν στους υπόλοιπους της ΕΕ «ή αλλάζουμε ή αποχωρούμε»; Θα πει «περιμένετε σύντροφοι να γίνουμε πολλοί· περιμένετε να αποκτήσουμε …ομοφωνία»; Κι αν θα πει αυτό στους Πορτογάλους ή στους Σλοβάκους, θα πεί το ίδιο και στους Γερμανούς ή στους Γάλλους; Δεν το νομίζουμε. Τότε;

Τότε, μήπως στην πραγματικότητα αυτό περιμένει ο ΓΜ; Μήπως περιμένει τους Γερμανούς ή τους Γάλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα για λογαριασμό όλων; Αυτό εννοεί, όταν κάνει λόγο για πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων;

...............

">>Θα ήταν αστείο να προτείνουμε από αυτό εδώ το Συνέδριο , π.χ. στους Πορτογάλους ..... Πορτογάλων εργαζομένων. <<

Που ειναι το περιεργο, αν αυτι μπορει να βελτιωσει τη θεση της εργατικησ ταξης; Επειδη προυποθετει την κερδοφορια του κεφαλαιου και τον ανταγωνισμο ; Μα δεν υπαρχει λυση εντος καπιταλισμου
χωρις αντιφασεις. Μα για τα επαναστατικα κομματα ακομα υπαρχουν τιθονται επιμερους στοχοι ως μεταβατικα σταδια που
εγγενως επμεριεχουν συμβιβασμους και αντιφασεις.

Μηπως η πολιτικη υψηλης φορολογιας
Μηλιου ως εγχωριο μετρο ειναι ρεαλιστικος στοχος εντος ΟΝΕ και πληρους ανοικτης οικονομιας;

Αντιστρεφοντας τα επιχειρηματα περι μεγαλης αναπτυξης τα χρονια ΟΝΕ ερωτω; Θα επιτυγχανονταν αυτη η κεφαλαικη συσωρευση που οδηγησε στην αναπτυξη με μεγαλυτερη φορολογια;

pelegrino

Greek Rider said...

Σε επίπεδο του τι λέει η αριστερά δεν έχω ούτε πολιτικές γνώσεις ούτε την εμπειρία για να μιλήσω.

Σε επίπεδο όμως πραγματικής οικονομίας και κοινωνίας, σε επίπεδο αγορών και σε διεθνές επίπεδο, είναι 100% βέβαιο ότι η Ελλάδα θα έπρεπε ήδη να έχει ανακοινώσει χρεοκοπία και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να έχει βγει και από το ευρώ.

Το ότι αυτά δεν έχουν γίνει αποτελεί γεγονός που εντάσσεται στην ευρύτερη ανευθυνότητα της πολιτικής ηγεσίας που μας έφερε και έως εδώ επειδή φοβόταν να πει την αλήθεια τα τελευταία 40 χρόνια.

Σε όρους λοιπόν διεθνών αγορών είμαστε ήδη καραμπινάτη χρεοκοπία που βγάζει μάτι. Το ότι δεν το ανακοινώνουμε περιλαμβάνεται επίσης και στην έλλειψη εθνικής μας κυριαρχίας και άσκησης ενός από τα πιο βασικά δικαιώματά μας.

Ό,τι σαχλαμάρες και να λέγονται, σε επίπεδο αγορών αυτά που κάνουμε δεν έχουν νόημα και μας οδηγούν σε πολύ χειρότερα μονοπάτια από την ήδη υπαρκτή και προεξοφλημένη de facto χρεοκοπία.

Left Liberal Synthesis said...

@rakis
@pelegrino
@GR

Συγνώμη για την τριπλή απάντηση , που γίνεται γιατί ακριβώς θίγετε το ίδιο θέμα από την ίδια σκοπιά, ενώ εγώ προσπάθησα να πω (προφανώς ανεπιτυχώς) ότι το θέμα έχει τέσσερεις ( 4) !!! διαφορετικές σκοπιές

Είναι η δεξιά και αριστερή αποχώρηση από το Ευρώ, και η δεξιά και αριστερή ευρωπαϊκή πορεία.

Σχηματικά ας ορίσουμε εκπροσώπους τους Ρουμπινί,Λαπαβίτσα,Γιουκνερ,Μηλιό.

Τώρα αυτό που γίνεται σε επίπεδο διαλόγου είναι ιλαροτραγωδία
Συμφύρονται επιχειρήματα από τα 4 διαφορετικά μενού σε μια προσπάθεια πόλωσης σε ένα θέμα μέσα έξω από το Ευρώ.

Σε επίπεδο δε ιστολογίων, η διαμάχη Μπέου –Κούγια είναι πολύ πιο σύνθετη.

Για να διατηρηθεί ο θεατρικός διάλογος επιστρατεύονται οι αποσιωπήσεις:

Πχ Οι Λαπαβίτσας , Καζάκης με διαύγεια και σαφήνεια αναφέρονται στα κείμενα σε μια μετά Ευρώ εποχή με ιδιωτικά κεφάλαια (λέγε με καπιταλισμό) αλλά στην δημόσια διαβούλευση η μετά Ευρώ εποχή , δια της αποσιώπησης , φαντάζει κάτι σαν σοσιαλισμός….

Ο Μηλιός και τα επίσημα κείμενα του Συν αναφέρονται σε ιδιωτικές επενδύσεις , αλλά προτάσσεται η Ευρωπαϊκή αριστερή δυναμική.

Αυτά όσον αφορά την ανάρτηση , τις ατελείς σκοπεύσεις της, και την ατζέντα.

Τώρα για το επίδικο, έχω μια απλούστατη παρατήρηση προς τους υποστηρικτές της «χρεοκοπίας» ή εξόδου από το Ευρώ κλπ.

Αυτή η διαδικασία για να γίνει επιτυχώς πρέπει να γίνει αντιδημοκρατικά ως χρηματοοικονομικό πραξικόπημα τριών ανθρώπων, αλλιώς καθ’οδόν δημόσια στις τράπεζες δεν θα μείνει ούτε σεντ. Με νομικές δεσμεύσεις όπως αυτές, με συναλλαγές με χώρες ΕΕ πάνω από το 60 % , μπορεί κάποιος με σαφήνεια πως φαντάζεται τεχνικά αυτή την χρεοκοπία έξοδο από το Ευρώ;

Anonymous said...

LLS

Προσωπικα δεν βλεπω την εξοδο απο το ευρω ως ασπρο και την παραμονη ως μαυρο. Επομενως το κυριο διλλημα δεν επικεντρωνεται εκει.Ομως τα επιχειρηματα στην προκειμενη περιπτωση της μιας πλευρας (αριστερης-ευρω Μηλιος) αυτην τη μανιχαιστικη πολωση εξυπηρετουν και και γι αυτο ακριβως ειναι εωλα. Γιατι δεν ζυγιζουν με ειλικρινεια τα ωφελη και τους κινδυνους της καθε επιλογης .

Αντιλαμβανομαι οτι
οτι η βαθυτερη αιτια ειναι ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ. Πηγαζουν δηλαδη απο εμονη σε θεωρητικες κατρασκευες
μιας ανιστορητης φαντασιακης διεθνιστικης αντιληψης και αντιεθνικιστικης υστεριας τοσο
κατασκευσμενη οσο και η ακροδεξια εθνικιστικη ερμηνεια.

Συγκεκριμενα για την κριση η
αμεση πρακτικη θα επρεπε να περιλαμβανει την σκληρη αναπραδιαγματευση του χρεους και
την αποριψη της μνημονιου ως συμβαση παραχωρησης εξουσιας, επιτηρησης και επιβολης αποφασεων,
και ως μηχανισμου καταργησης θεμελιωδων κανονων της κοινοβουλευτικης δημοκρατιας .

Ισχυρο οπλο διαπραγματευσης ειναι η ιδια η κατοχη του χρεους και μπορει να χρησιμοποιηθει με διπλωματικα μεσα χωρις επιδιωξη εξοδου απο την ΟΝΕ.

Εφοσων ομως αυτη η διαπραγματευση αποτυγχανε στους βασικους στοχους
της, τοτε θα επρεπε ως εναλλακτικη και εσχατη λυση να ειναι και η εξοδος απο το ευρω.

Δυστυχως η θλιβερη αριστερα δεν εχει το θαρρος και την γεναιοτητα
για τετοιες συνθεσεις και προτιμα
να πολωνεται μεταξυ παραμονης η οχι στο ευρω.

Δεν ειναι τυχαια τελευταια η διαφοροποιηση καθεστωτικων προς μια πιο ριζοσπαστικη διαπραγματευση. Διαβασε και ακου τι λεει ακομα και ο Ανδρουλακης
που ναι μεν στηριζει τον ΓΑΠ αλλα αντιλαμβανεται οτι τα πραγματα μας εξωθουν εκει.

Πελεγκρινο

Left Liberal Synthesis said...

Pelegrino
H κάθε πρόταση πρέπει να ειδωθεί ολοκληρωμένη με τα συμφραζόμενα της.Τα δικά της υπερ κατά.

Αυτό είναι το προβλημα η πόλωση ΄γίνεται ως εαν να έχουμε διαφορετικά ριζικά αποτελέσματα.

Επίσης αποσιωπούνται και οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις πχ
Ο Βεγόπουλος υπερβαίνει τα μεσα εξω και επικεντρώνεται στα θεματα πραγματικής οικονομίας
Ο Κουβελάκης που κινείται εντός του αντι ευρώ μετώπου ,διακρίνεται γιατί μιλά για συνολική "καταστροφή" του Ευρώ, σε αντίθεση με τον καζάκη που μιλάει για μια "εθνική" έξοδο από το Ευρώ.

Εχω την εντύπωση πως το επίπεδο διαλόγου είναι απαράδεκτο, γιατί βρίθει από αποσιωπήσεις.

Προσωπικά με το Λιγκε το Μπλογκο σαφώς υπερ του Ευρώ, η επιχειρηαμτολογία Μηλιού με πείθει.

Απλούστατα και μόνο η ανακίνηση του θέματος εξόδου , μπορεί να διαλύσει σε λίγες εργάσιμες ώρες ολο το τραπειζικό σύστημα.
Άρα η αντιπρόταση εξόδου έχει την αξία της , πολύ σημαντικής, ώς μοχλός πίεσης ως μπλοφα για την διόρθωση πολιτικών εντός ευρώ.