Friday, March 6, 2009

Ο ψευδοριζοσπαστικός χαρακτηρας του Ελληνικου Ομπαμισμου


Η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται που από και να την δεις είναι τερατώδης.Η ανεργία αυξάνει παντού,δεν διαφαίνονται σημάδια ανάκαμψης ,και οι πολιτικές πρωτοβουλίες μάλλον δεν προσφέρουν σημάδια αναστροφής (αν και αφήνεται να εννοηθεί ότι μάλλον σκοπευουν να προλάβουν μια κατακλυσμιαία κατάρρευση που δεν είναι εκτός σεναρίων)
Καθώς εξελισσεται προς το χειρώτερο μας προσφέρονται και οι αντιστοιχες θεωρίες που την εξηγούν και ψηλαφούν πιθανές πολιτικές εξόδου.
Πριν συνοψίσουμε τα βασικά πλεγματα ιδεών που διακινούνται ως εργαλεία κατανόησης της συγκυρίας.
Το πρόβλημα είναι ότι επειδή το φαινόμενο είναι μιας πλανητικής κλίμακας, αναγκαστικά όλες οι θεωρίες κινούνται σε ένα υψηλό επίπεδο αφαιρεσης,με εγγενείς δυσκολίες εμπειρικής επαλήθευσης.Μπορείς να μιλάς για τις αιτίες της κρίσης ,από μια ιδεολογική θέση και τελικά να προσφερεις μια συνεκτική διαπραγμάτευση , συμβατή με την αρχική σου εκκίνηση . Οι θεωρίες κινούνται σε ένα σχεδόν επιπεδο ταυτολογίας
Ας δουμε τις βασικές οπτικές ,πολύ χοντρικά ,έτσι για να συνενοηθούμε,γιατί στην υπόθεση αυτή τα σενάρια είναι πολλά.
Οι διακριτές αναλύσεις
Α.-Η Μαρξιστική
Σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση,ανεξαρτητα απο τεχνικές αρρυθμίες,η ουσία της κρίσης είναι η υπερσυσωρευση κεφαλαίου,που διογκωνεται (συμφωνα με την θεμελιώδη μαρξιστικη προυπόθεση) μόνο από την μισθωτή εργασία.Το κεφάλαιο έχει εξαντλήσει τις καταναλωτικές δυνατότητες των εργαζομένων,και πέφτει στον δαιμονικό φαύλο κύκλο της φύσης του.Αντλεί ενέργεια απο τους εργαζόμενους,για να διογκωνεται αενάως αλλα αφου τους εκπτωχευει δεν μπορεί να αναπαραχθεί με τους ίδιους ρυθμούς και βραχυκυκλώνει.Αποτέλεσμα αυτοκαταστρεφεται ,αλλα ταυτόχρονα διαλύει τους εργαζόμενους,που δεν είναι παρα αναλώσιμος παράγοντας παραγωγής.(περισσότερα βεβαίως στον Ριζοσπαστη,την Αυγή,το περιοδικο Θέσεις κλπ)
Β.-Η Μονεταριστική
Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή,οι οικονομικές κρίσεις προέρχονται από λάθη της κεντρικής εξουσίας που διαχειρίζεται την αξία του χρήματος.Οι αγορές είναι ικανές να αυτορρυθμιστούν αλλά οι κεντρικοί τραπεζίτες κάτω από πολιτική πίεση και απο τον φόβο προσκαιρων κοινωνικών αναστατωσεων,δεν αφήνουν το χρήμα να λάβει την πραγματική του αξία,(μέσω του μηχανισμού αγοράς) ,και δημιουργούν στρέβλωση.Η στρέβλωση στην αξία του χρήματος οδηγέι σε λάθος επενδύσεις που δεν βρίσκουν καταναλωτές. Η Fed την περίοδο Greenspan έδωσε φθηνό χρήμα,ταυτόχρονα επιδότησε φθηνά οικιστικά δάνεια,έτσι ωστε η αξία του δολλαρίου παραμορφώθηκε.Το παραμορφωμένο αξιακά δολλάριο,διαμορφωνει στρεβλές συνθηκες επενδυτικών επιλογών και τα αποτελέσματα είναι τραγικά (περισσότερα στις παρεμβασεις Ανδριανόπουλου,Ayn Rand Institute, κλπ)
Γ.-Η Ελεγκτική ανεπάρκεια
Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή,η παγκοσμιοποίηση των αγορών χρήματος ,δημιουργησε μια νέα ανεξέλεγκτη σφαίρα συναλλαγών έξω από οποιαδήποτε ρύθμιση ή έλεγχο.Κεντρικό ρόλο έχει παίξει η υστέρηση διεθνων ελέγχων,οι νησίδες αυθαιρεσίας (off shore) , και η τεχνολογία πληροφορικής που προσέδωσε στις παγκόσμιες αγορές το στοιχείο της ταχύτητας ως αυτόνομο παράγοντα κρίσης.
(περισσοτερα στις παρεμβασεις Soros,Krugman,Obama,Brawn )
Στον ιστόκοσμο κυκλοφορουν κυρίως μαρξίζουσες απόψεις ,που όμως περιβάλλονται από ηθικολογικές ή «αρμονικές» προσεγγίσεις που έχουν περίπου ως εξής.
Η κρίση αποδεικνύει ότι ζούμε σε ένα κόσμο αδικίας,και η υποτιθέμενη και υπεσχειμένη αρμονία (από ποιόν άραγε;) δεν υπάρχει.Καλά να πάθετε εσεις οι κωλοκαπιταλιστες,και το σύστημα σας.Διαλύστε το εδω και τωρα ,και αν ενωθούμε όλοι οι ηθικοί εργαζόμενοι ,ο άλλος κόσμος θα αναδυθεί.Ολοι στους δρομους ξυπνηστε!!!!
Σε αυτές περίπου τις συντεταγμένες κινείται η δημόσια συζήτηση.
Ας δουμε όμως και τις προκρινόμενες λύσεις
Οι προτεινόμενες λύσεις

-Η Μαρξιστική και αριστερη πρόταση,εντοπίζει την προσοχή της στην υπεράσπιση όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων βιωτικου επιπέδου των εργαζόμένων, την οποία όμως παρουσιάζει και ως λύση του προβλήματος.Δηλάδή φθηνό χρήμα,όχι απολύσεις,υψηλά επιδόματα ανεργίας.Στην προσέγγιση αυτή η ανθρωπινη εργασία έχει αυταξία ,και κάθε πολιτική πρέπει και μπορεί να εξασφαλίζει εργασία για όλους. Καθώς όμως η καπιταλιστική οικονομία δεν εξασφαλίζει την εργασία,οι εργαζόμενοι καλούνται στην σχετική πολιτική διαπάλη που θα ανατρέψει τους θεσμικους συσχετισμούς.
-Η Μονεταριστική δίνει βάση στην εξυγίανση της αγοράς χρήματος,που θα βρει την άριστη αξία του,αν οι κεντρικοί τραπεζίτες σταματήσουν τις επιδοτήσεις,τα bail out.Οι χρεοκωπείες είναι αποδεκτες με όλες τις συνέπειες.Ταυτοχρονα συνέχιση των μέτρων περιορισμού σπατάλης στην κρατική οικονομία ,ιδιωτικοποιήσεις.κλπ.Η μηδενική ανεργία θεωρείται απραγματοποίητη,η δε πρόσκαιρη διόγκωση της είναι αποδεκτή ,ως παρεπόμενο της βασικής μέριμνας για την εξασφαλιση της ισορροπίας του χρήματος.Η ιδιαιτερότητα της μονεταριστικής προσέγγισης είναι οτι ουσιαστικά έχει την μορφή έγκλησης προς την FED και την Αμερικανική κυβέρνηση ,καθως η ισορροπία του δολλαρίου είναι τελικά αυτή που καθορίζει την παγκόσμια οικονομία
- Στο πλέγμα ιδεών της ελεγκτικής ανεπάρκειας στην ουσία προκρίνεται η με κάθε θυσία σταθεροποίηση ,και απο εκει και πέρα,διακινούνται πολλαπά σενάρια επιβολής των πιο αυστηρών ελέγχων.Προκρίνεται η πάση θυσία διατήρηση των πιστωτικών συστημάτων,και από εκεί και πέρα η διάσωση επιλεγμένων τομέων της οικονομίας. Ε
Μπορούμε με ασφαλεια να πούμε οτι οι ιδεες αυτές έχουν παγκόσμια απήχηση και σχηματίζουν ένα αστερισμό πολιτικών που συμβατικά ας ονομάσουμε ως Ομπαμισμό.
To πρόβλημα ,με την σχολή είναι ότι είναι περικλείει μια μεγάλη σειρά τεχνικών διευθετήσεων ,για τις οποίες όλοι αισθάνονται κοντά, αλλά μπορεί να βρεί δεκάδες λόγους ,όπου εκ των υστέρων ,θα αποδείξουν το πιθανό λάθος.πχ λάθος ευρωπαικά επιτόκια,αργοπορίες στους G-20,έλλειψη πολιτικής ηγεσίας,ταλαντεύσεις για τον προστατευτισμό, κλπ..Δηλαδή έχουμε ένα μίγμα πολιτικών και τεχνικών επιλογών που διαμορφώνονται εν παραλλήλω.
Μια βασική τομή
Σε αυτό περίπου το τριαφασικό πλέγμα διακρίνουμε μια βασική τομή.
Η τομή έχει σχέση με τον βαθμο και τον τρόπο ενσωμάτωσης της έννοιας της πολιτικής κρίσης στην κάθε μία από τις προσεγγίσεις.
Υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα
Πως η κοινωνική κρίση στην διεσταλμένη της μορφή ,ενσωματώνεται ως συστατικό των προτεινομένων λύσεων;
Είναι φανερό πως ο γενικευμένος παγκόσμιος Ομπαμισμός έχει μια βασική επιλογή
Περιορισμός εδω και τώρα όλων των πιθανοτήτων μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης.Αυτή είναι η άρρητη βασική επιδίωξη της οποίας οι προτεινόμενες πολιτικές είναι απλές εκφράσεις.
Ο Ομπαμισμός λειτουργεί ως πυροσβέστης που γνωρίζει οτι η πυρκαγιά αν ξεφύγει από έλεγχο θα τα κάψει όλα,ενω σβήνει μικροεστίες και προσπαθεί να επινοήσει ένα αντιπυρικό υλικό που θα αποτρέψει την ολική ανάφλεξη
Γι’αυτο και ο Ομπαμισμός προβάλλει όλες τις τεχνικές του ικανότητες (μαζεύει όλους τους καθηγητές των ΗΠΑ) βασίζεται σε τεχνικο-διαχειριστικές κατευθύνσεις και διαμορφώνει μια παγκόσμια αντζεντα κατάλληλη για φοιτητές οικονομίας και δυσνόητη για πολίτες.
Ποιος μπορεί αλήθεια μπορεί να διακρίνει με ακρίβεια διαφορά τεχνικών ή πολιτικών στην ρητορία των Σαρκόζυ,Μέρκελ,Μπραουν;
Οι διαφορές τεχνικής και πολιτικής είναι τόσο δυσδιάκριτες που γίνονται αντιληπτες μόνο από ειδήμονες.Η πολιτική τεχνικοποιείται.
Το οξύμωρο είναι ότι τόσο η κλασσική μαρξιστική όσο κλασσική μονεταριστική σχολή μοιράζονται μια κοινή στάση:Μια σχετική εξοικείωση με σενάρια δυνητικής κοινωνικής αναστάτωσης.
Οι μεν μαρξιστικές προσεγγίσεις προδιαθέτουν την κοινή γνώμη για μια προετοιμασία πολιτικών αγώνων ,οι δε προτάσεις για την έξοδο από την κρίση έχουν πάντα την υποσημείωση ,της στήριξης αυτών των πολιτικών απο τους ενεργοποιημένους πολίτες.
Οι μονεταριστικές προδεγγίσεις αποδεχονται την προσκαιρη αύξηση της ανεργίας,κλείσιμο επιχειρήσεων ,συνθήκες μερικής πρώσης βιωτικού επιπέδου για κάποιους ,εν «γνωσει των συνεπειών».
Βέβαια η οτπική της αναστάτωσης είναι διαφορετική.
Η αριστερά λέει «να οι πολιτικές συνέπειες του καπιταλισμού,και ας ετοιμαστούμε για αγώνες» ενω οι μονεταριστικές αντιλήψεις λένε «οι κοινωνικές αναστατώσεις είναι προσωρινές,και τελικά δεν τελειώνουν ποτέ.Μόλις η οικονομία ανακάμπτει αυτές περιορίζονται».

Ο ενδογεννής Ομπαμισμός της ελληνικής κοινωνίας
Δεν θέλει και πολυ φιλοσοφία ότι μια οικονομία με
-Χρέος και έλλειμα ισοζυγίου πληρωμων ως ποσοστό του ΑΕΠ σε επιπεδα ρεκόρ
-Ασθενείς και επισφαλείς εισροές συναλλάγματος (4/9 ναυτιλιακό,3/9τουριστικό,2/9 εξαγωγές)
-Περίπου 1,0 εκ μισθωτών σε ατομικές επιχειρήσεις χαμηλής ή ανυπαρκτης τεχνολογίας 1-5 ατόμων
-Περίπου 1,3 εκ μισθωτους εργαζόμενους στο ευρύτερο δημόσιο με ανυπαρκτη λογοδοσία και παραγωγικότητα επιπέδου γεναιόδωρου τσιγγούνη.
-Μαύρη οικονομία που παράγει καταθέσεις ρεκόρ (170 δις Ευρω)
είναι σαφές ότι θα κινηθεί εντός μιας «συνωμοσία της συναίνεσης».
Η ελληνική οικονομία είναι πολυ «ρηχή» για να αντέξει τομές,η ελληνική κοινωνία πολύ παραδοσιακή για να ακούσει νέα μηνήματα,η κοινωνία πολιτών ασθενέστατη για να υποστηρίξει αλλαγές.
Αναγκαστικά λοιπόν κινούμαστε σε μια διαδρομή αμύνης τύπου Ομπάμα,όπου όλοι κινούνται εντός τεχνικών διαφορών.Οποιος βρει πραγματικές θεμελιακές διαφορές,που μπορούν να πυροδοτήσουν εξελίξεις ας ιστοσφυρίξει.
Το πρόβλημα είναι ότι η κομματική διάταξη παριστάνει κάτι άλλο από αυτο που πραγματικά είναι.
Ο ρόκερ διαφημιστής Καρατζαφέρης ,παριστάνει τον βαλκάνιο Χαίντερ,με άρωμα θυμιατού.

Ο μεγάθυμος Καραμανλής παριστάνει τον θείο του,αλλα του λείπουν τα φρύδια
Ο προσηνής Γιώργος παριστάνει τον Γιόσκα Φίσερ με δεκαπέντε χρόνια καθυστέρηση
Ο ευέξαπτος Αλαβάνος παριστάνει τον Ανδρέα του 77 ,αλλα δεν έχει ουτε Τζουμάκα ουτε Ακη.
Η σταθερή Αλέκα,φλερτάρει με την επανάσταση ,αλλα τον Δεκέμβριο τα «χρειάστηκε» με την ανεξέλεγκτη πιτσιρικαρία,φαντάσου να εξεγερθουν και οι λαθρομετανάστες τι θα πάθει.
Μεταξύ μας και να μην υπάρχει ο Χουσείν και η Μισέλ θα τον είχε εφεύρει η ελληνική δημοσιότητα.Η υπερβατική μεταπολιτική προσωπικότητα που θα διευθετήσει τα πράγματα είναι το «υπέρτατο αντικείμενο του πόθου» μας .

Ο ψευδοριζοσπαστικός χαρακτήρα του Ελληνικού Ομπαμισμού


Οι ριζοσπαστικές παραδώσεις στο πλαίσιο των καπιταλιστικών φιλελευθερων δημοκρατιών δυτικού τύπου είναι δύο.
Ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός
Και οι δύο ενσωματώνουν το στοιχείο της δυναμικής αλλαγής .
Απαντουν βέβαια σε διαφορετικά ερωτήματα
Ο μαρξισμός διατυπώνει μια συνεκτική κριτική θεωρία της κοινωνίας ,με στόχο την αναδιάταξη της θέσης των μισθωτών στην παραγωγή και τα πλεονάσματα της
Ο φιλελευθερισμός διατυπώνει μια ριζική αντίρρηση για την έκταση του κράτους και όλων των θεσμων υποχρεωτικών συναλλαγών και μεταφυσικών υποταγών.
Στην ελληνική κοινωνία δεν τίθεται κανένα τέτοιο ερώτημα.
Η μισθωτή εργασία έχει υπερκερασθεί από κάθε φύσεως κρατικοδίαιτο μερικό συμφέρον εντος αριστεράς
Το κράτος εκτός από το 50 % του ΑΕΠ,έχει απορροφήσει και συνεχως απομυζά όλη την θετική ενέργεια που παράγει αυτή η κοινωνία.
Αν το κεφάλαιο στην μαρξιστική ανάλυση λόγω κρίσης αυτοκαταστρέφεται ,καταστρέφοντας τον εαυτό του και τους εργαζόμενους,ομοίως το υπερτροφικό κράτος καταλύει όσους ζωτικούς χώρους ευρίσκονται εκτός επιρροής του.
Οι συντεχνίες,οι παραδώσεις ,τα ατυπα πλέγματα είναι πολυ πιο ισχυρά από τα ασθενη ιδεολογικά ρεύματα .Γι’αυτό και διασχίζουν εγκάρσια το πολιτικό σύστημα.
Ετσι λοιπόν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα θα αναπαυθουν στις εκδοχές του Ομπαμισμού.
Δεξιοί,κεντρώοι,αριστεροί,ακροαριστεροι Ομπαμιστες ενωθείτε!!!

15 comments:

Greek Rider said...

Νομίζω ότι η κρίση είναι παράγωγο και των τριών που πολύ σωστά αναφέρεις (Μαρξιστικών, μονεταριστικών, ελεγκτικών).

Προσωπικά υποστήριξα την κατάρρευση των επιχειρήσεων (να αφεθούν να κλείσουν) όπως και οι μονεταριστές επειδή ενώ αυτοί βλέπουν φως στο τούνελ μετά τις καταρρεύσεις εγώ και κανένας λογικός άνθρωπος δεν βλέπει κανένα φως μετά από την κατάρρευση όλων των μεγάλων εταιρειών. Φως εννοώ για τον καπιταλισμό.

Το καινούργιο ανέκδοτο πάντως που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ στα σοβαρά από τους φανατικούς της αγοράς είναι ότι οι επιχειρήσεις καταρρέουν επειδή τις σώζουν....οπότε δεν φταίει ο καπιταλισμός....

Left Liberal Synthesis said...

GR
Δεν εντυπωσιάζομαι για το ανέκδοτο,που δεν είναι ανέκδοτο,αλλα τελικά διαμορφωνει μια εικόνα.
Οπως αναφέρεται και στην αναρτηση,ολές οι θεωριες αυτοπεβεβαιόνονται,και κυριαρχεί ο τεχνοκρατικός Ομπαμισμός

OnWine said...

Η σύνοψη των διακριτων αναλύσεων είναι χρήσιμη, ως παράθεση, γιατί καμμία δεν μπορεί να υπεισέλθει στην πολυπλοκότητα του σημερινού προβλήματος. Εχω πει πολλές φορές ότι οι "δρόμοι" των εκ των υστέρων "ερμηνειών" είναι άπειροι.

Οσοι θεωρούν ότι κάποια "θεωρία" μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο, λυπάμαι αλλά ανοητεύουν. Η σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία έχει τεράστιιο βαθμό πολυπλοκότητας, και τα "εργαλεία" φτωχά και ανεπαρκή.

Οσο γιά ...προβλέψεις, μόνο σε ...μάντη.

Τα έχω πει αναλυτικά, δεν θα τα επαναλάβω εδώ, στο blog των μονολεκτικών απαντήσεων...

Left Liberal Synthesis said...

Sure!!!

OnWine said...

ΟΚ. Είναι η τελευταία φορά που γράφω κάτι εδώ. Σε αφήνω στον θαυμασμό των βρεφών...

Σου εύχομαι καλό blogging.

Left Liberal Synthesis said...

Sxoliasti
Γραφεις

Τα έχω πει αναλυτικά, δεν θα τα επαναλάβω εδώ, στο blog των μονολεκτικών απαντήσεων...

Απαντω

Sure

Μα θέλει τόσο πολύ φιλοσοφία ότι ακολουθω την προφανως σκωπτικη χιουμοριστική διάθεση σου??
Θελει πολυ να καταλάβεις ότι ακολουθω το ύφος αμοιβαίων πειραγμάτων??
Θέλει πολυ φιλοσοφία οτι το LLS τρεφεται από τον κυνικό σκωπτικό λογο του σχολιαστή και χωρίς αυτόν (τον σχολιαστή) θα λείψει κάτι σημαντικό??
Χαιρετω

Anonymous said...

LLS les:

"Η σταθερή Αλέκα,φλερτάρει με την επανάσταση ,αλλα τον Δεκέμβριο τα «χρειάστηκε» με την ανεξέλεγκτη πιτσιρικαρία,φαντάσου να εξεγερθουν και οι λαθρομετανάστες τι θα πάθει."

kai h politikh apofash tou 18ou sunedriou tou KKE leei simera ston "R":

4. Η κατεύθυνση της πάλης του κινήματος
Η μαζική ιδεολογικοπολιτική δράση του Κόμματος

...Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, το επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια, να μπουν στη δράση νέες εργατικές, λαϊκές μάζες, νέοι και νέες ιδιαίτερα από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Kάτω από την πίεση της εκρηκτικής διάστασης των προβλημάτων, ο αγώνας είναι δυνατόν να εκφραστεί με οξυμένες και ανεβασμένες μορφές πάλης, απέναντι στις οποίες θα εκδηλωθεί άγρια καταστολή με όλες τις μορφές. H είσοδος στον αγώνα νέων λαϊκών μαζών, με μειωμένη ή και με ελάχιστη κοινωνική και πολιτική πείρα, πρέπει να στηριχτεί με την έντονη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του Kόμματος, με την ανάπτυξη συλλογικών μορφών δράσης και ζωής των σωματείων με ταξικό προσανατολισμό, του ΠAME, αλλά και της ΠAΣY, των μορφών συσπείρωσης των αυτοαπασχολούμενων και μικρών EBE, καθώς και των άλλων μορφών συσπείρωσης. Eτσι ώστε: Η αγανάκτηση να μετατρέπεται, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, σε πολιτική συνείδηση και ωρίμανση με επίκεντρο τους δύο δρόμους ανάπτυξης και εξέλιξης της ελληνικής οικονομίας, της κοινωνίας γενικότερα. Ωστε να δυναμώνει η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση, να κατανοείται η ανάγκη της σημασίας του AAΔM ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, σε συνδυασμό με την ολόπλευρη στήριξη και ενδυνάμωση του KKE, που αποτελεί εγγύηση μαχητικότητας, σωστής κατεύθυνσης για το κίνημα, αποτελεσματικότητας των αγώνων του, ικανότητας του κινήματος να δρα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες....

auto sou miazei me obamismo?
nomizeis oti to KKE den perimenei ekri3eis?
to kke den flertarei me thn epanastash,oi sun8ikes flertaroun me thn parth mas...h an to protimas monetaristika ....oi agores mas stelnoun minima kai emeis tous to gurizoume pisw.

Left Liberal Synthesis said...

MAA
Νομίζω ότι υπάρχουν συνθήκες ΚΑΙΝΟΦΑΝΩΝ μορφων εξέγερσης,για τις οποίες ΚΑΝΕΙΣ ( του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου) δεν έχει θεωρία και προγραμμα.
Γι'αυτό και ασυνείδητα υπάρχει μια εγκράτεια.
Τέλος η ελληνική κοινωνία έχει ιδιορρυθμες αντισταθμίσεις (κρατισμός,οικογένεια,μαυρη κλπ) που θα απορροφήσουν πολλους κραδασμούς.

Spyros Vlahos said...

Κατά βάση, το να υπάρχει μια ανεξάρτητη πληροφόρηση μέσα στον κυκεώνα των πάνελ (που βρίζονται για την καρέκλα τους) είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να έχουμε. Το αν η ανάλυση θα είναι ακριβής ή όχι, αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Βρίσκοντας τα λάθη στο συλλογισμό του άλλου, διορθώνεις και τη δική σου σκέψη. Η παραπάνω, λοιπόν, στιχομυθία (δυο έτοιμοι να πιαστούν σε εγωιστικό επίπεδο) είναι θλιβερή. Τόσο θλιβερή όσο και η πορεία της Αριστεράς προς τη σημερινή της κατάντια.
Φυσικός είμαι, και δεν έχω τα κατάλληλα γνωστικά εργαλεία για να καταλάβω γιατί μου γαμάνε (συγνώμη) τη ζωή. Ψάχνω, λοιπόν, και διαβάζω για να βγάλω νόημα. Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές σε μια πρώτη φάση, μέχρι ν' αποχτήσω δικό μου (στοιχειώδες) κριτήριο για να μπορώ να διαλέξω και να τοποθετηθώ.
Συνεπώς, όσο λανθασμένες κι αν είναι (αν είναι) τούτες οι απόψεις, δεν παύουν να είναι μια αρχή διαλόγου.
Παρακαλώ, μη βάζετε τον εαυτό σας πάνω από τη γνώση, ας πρυτανεύσει μια κάποια ειλικρίνεια όσον αφορά το διάλογο. Καταθέστε απόψεις για να μαθαίνουν και τα ... βρέφη (των 56 ετών).
Ευχαριστώ.

Left Liberal Synthesis said...

Spyro
Ena mikro asteio (apo ta polla pou antallassw me ton sxoliasti) profanws itan xazo (diladi mono egw to katalava)
Ta istologia xwris sxolia einai nekra.
Eimai sigouros einai koini anagki
Oso gia to vrefos oloi eimaste paidia!!!
Ta greeklish einai lisi anagkis

Κυριάκος said...

Ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας ισως λόγω παιδείας έχω μια προτίμηση στις τεχνοκρατικές προσεγγίσεις και κρίνω την Ομπαμική προσπάθεια (στην Αμερικανική, όχι στην Ελληνική εκδοχή που περιγράφεις, περισσότερα σε λίγο) ως την προτιμότερη. Η Μαρξιστική ανάλυση της κρίσης νομίζω πως έχει τα δίκια της. Βλέποντας π.χ. τη σταθερότητα των μισθών παρά την συνεχή αύξηση τόσο της παραγωγικότητας όσο και του συνολικού πλούτου όπως και την απόκλιση στην εξέλιξη του mean από το median income (για τις ΗΠΑ πάντα) κάποιος μπορεί να υποθέσει οτι η οικονομική ανάπτυξη διαχύθηκε ανομοιόμορφα στην κοινωνία οπότε η, απαραίτητη για την επιβίωση του συστήματος, διατήρηση της κατανάλωσης σε υψηλά επίπεδα επέβαλε επέκταση του δανεισμού οδηγώντας αναπόφευκτα σε πιστωτική φούσκα. Επιπλέον, η διατήρηση ή και επέκταση των μέτρων προστασίας των εργαζόμενων δεν μοιάζει κακή ιδέα: είναι κοινή διαπίστωση οτι οι οικονομίες με ισχυρούς αναδιανεμητικούς μηχανισμούς φαίνονται πιο ικανές να αποσβέσουν τις αναταράξεις που προκαλεί η κρίση ενώ τα κοράκια καραδοκούν για να αρπάξουν ότι μπορούν τώρα που γυρίζει και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να αποκρούσουμε τις προσπάθειες να μας εκβιάσουν να αποδεχθούμε "αναπόφευκτους" και "ρεαλιστικούς" περιορισμούς δικαιωμάτων. Αλλά ο φιλελεύθερος καπιταλισμός δεν έχει πεθάνει ακόμα.

Η μονεταριστική προσέγγιση είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένης εμβέλειας και πιθαντότατα αναποτελεσματική στην παρούσα συγκυρία: οι προσπάθειες επέκτασης της προσφοράς χρήματος (χαμηλά - σχεδόν μηδενικά - διατραπεζικά επιτόκια, ενίσχυση των αποθεματικών των τραπεζών με εκτύπωση νέου χρήματος) έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής να αυξήσουν το διαθέσιμο χρήμα στην πραγματική οικονομία. Ο Krugman στηριζόμενος στην εμπειρία της "χαμένης δεκαετίας" της Ιαπωνίας αποδίδει τη διαφαινόμενη αποτυχία σε ένα φαινόμενο που ονομάζει liquidity trap (δεν μπόρεσα να το αποκρυπτογραφήσω με πρώτη ανάγνωση αλλά το παλεύω) όπου η νομισματική επέκταση δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Για να ελέγχουμε τον πληθωρισμό καλός είναι ο μονεταρισμός αλλά νομίζω πως εδώ δείχνει τα όριά του.

Σε κάθε περίπτωση, το ρίσκο της κατάρρευσης είναι πολύ μεγάλο και, προσωπικά, διαφωνώ με τους αριστερούς και δεξιούς που λένε αφήστε το σύστημα να καταρρεύσει, οι μεν για να αποδείξουν αυτό που πάντα έλεγαν - ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από τις εσωτερικές αντιθέσεις του - οι δε για να πάρουν τα πράγματα τον αναπόφευκτο δρόμο τους και να βρεθεί αυθόρμητα το σημείο ισορροπίας μετά την ταλάντωση. Νομίζω πως μια δεκαετία οικονομικής ύφεσης με εκατοντάδες εκατομμυρίων νέων ανέργων και απρόβλεπτες κοινωνικές αναταραχές (πολύ πιθανό σενάριο) είναι πολύ ακριβό τίμημα για να αποδείξουμε την αλήθεια της ιδεολογίας μας.

Η τρίτη προσέγγιση μοιάζει η πιο ρεαλιστική. Ας δούμε πώς αντιμετωπίστηκαν κρίσεις αυτού του είδους στον κόσμο, Τι έκαναν οι Σουηδοί και οι Νορβηγοί, τι δεν έκαναν οι Ιάπωνες, να δούμε τους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς της κρίσης και να προχωρήσουμε από εκεί. Είναι λίγο βλέποντας-και-κάνοντας αυτή η πορεία αλλά έτσι δεν προχωρά η επιστήμη και η τεχνολογία; Επιπλέον ο Ομπάμα φαίνεται πως έχει σωστές γενικές κατευθύνσεις: θα πρέπει το κράτος να ξοδέψει λεφτά για να τονώσει τη ζήτηση, θα πρέπει οι άνθρωποι να προστατευτούν από τις επιπτώσεις της κρίσης και θα πρέπει να σώσουμε το τραπεζικό σύστημα (αλλάζοντας όμως πολλά στη λειτουργία του). Η αλήθεια είναι πως όπως σωστά επισημαίνεις οι ad hoc πυροσβεστικές λύσεις προσφέρονται για ad hoc δικαιολογίες όταν αποτυγχάνουν αλλά τουλάχιστον οι άνθρωποι έχουν γνώση και θάρρος.

Εδώ βέβαια πρέπει να εντοπίσω τη διαφορά της Αμερικανικής Ομπαμικής προσέγγισης από την Ελληνική: εκεί αναλύουν προτείνουν και πράττουν. Όλα γίνονται στο φως, υπάρχουν ένα σωρό οικονομολόγοι που αρθρογραφούν συστηματικά, αξιόπιστα blogs, δημοκρατικές διαδικασίες (πήγε κι ήρθε κάμποσες φορές το σχέδιο διάσωσης για να ψηφιστεί) κλπ. Εδώ είναι απλά βλέποντας και κάνοντας και μάλιστα καλύτερα μην κάνοντας και τίποτα σπουδαίο γιατί έρχονται κι εκλογές και θέλουμε να υποσχεθούμε καλύτερο αύριο μεν να μην ταράξουμε τα νερά δε. Τι ακριβώς κάνει αυτό τον καιρό η κυβέρνηση πέρα από το να μας διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους για την σοβαρότητα και την υπευθυνότητά της; Άσε που είμαστε τόσο βαθιά μέσα στα σκατά που δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα από μόνοι μας.

Νομίζω πάντως πως αυτό που πάνω απ' όλα λείπει από την Ελληνική κοινωνία και τον Ελληνικό πολιτικό λόγο είναι ο ορθολογισμός. Συζητάμε για τα οικονομικά προβλήματα αλλά δεν βλέπω κανέναν να αναζητά τη γνώμη των οικονομολόγων, καθόμαστε και ακούμε ηλίθιους παραθυράκηδες που δεν ξέρουν πού πάν τα τέσσερα. Συζητάμε για ΑΕΠ, ελλείματα, χρέη κλπ. κι ο καθένας έχει δικά του νούμερα, άσε που κάθε τόσο αλλάζουν τους κανόνες οπότε όλες οι στατιστικές και όλοι οι δείκτες είναι αναξιόπιστοι ή τουλάχιστον όχι συγκρίσιμοι σε βάθος χρόνου (π.χ. η κυβέρνηση υπερηφανεύεται πως μείωσε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μόνο που αυτό έγινε όταν άλλαξε τον τρόπο μέτρησης του ΑΕΠ αυξάνοντάς το λογιστικά κατά 10%!). Συζητάμε για το ασφαλιστικό αλλά δεν έχουμε δει μια (!) αναλογιστική μελέτη, μόνο κινδυνολογία και υποσχέσεις. Η "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" έγινε χωρίς να δοθεί στη δημοσιότητα η αναλογιστική μελέτη που είχε ζητήσει η κυβέρνηση, με μόνη ουσιαστική πρόταση μια εισήγηση μιας επιτροπής δήθεν σοφών που παρέδωσε στους αδαείς τις αμφιλεγόμενες συνταγές της παγκόσμιας τράπεζας ως σοφία. Αν έριχνες μια ματιά στο site της World Bank Θα έβρισκες το blueprint των "μεταρρυθμίσεων" - πληρώνονται αυτοι οι καραγκιόζηδες για να κάνουν ένα copy-paste? Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τον επιστημονικό τρόπο σκέψης: ας παρατηρήσουμε ας μετρήσουμε ας κάνουμε υποθέσεις και μοντέλα και ας τα ελέγξουμε και ας δοκιμάσουμε τις υποθέσεις μας στην πράξη, και ας τα κάνουμε όλα αυτά στο φως, να ακούσουμε και τις γνώμες των ειδικών. Δεν ξέρουμε κανένα καλύτερο τρόπο. Αυτό προσπαθεί το Team Obama αυτόν τον καιρό και γι αυτό είναι αξιέπαινοι.

Left Liberal Synthesis said...

Κυριακο
Χαιρομαι που η ταξινο-μηση ,προσέφερε μια βάση ανάλυσης,και συζήτησης.
Άκόμη είναι πιο ενδιαφέρον ο σχολιασμός σου,που επεκτείνει πολυ πιο παραγωγικά την ιδέα της ανάρτησης.
Είναι προφανές ότι η ίδια η δομή της ελληνικής κοινωνίας,οδηγεί σε μια "βλεποντας και κανοντας" λύση με ισχυρά στοιχεία εξισορρόπησης προς τους πάντες.
Είναι σαφές ότι θα κινηθούμε σε αυτό το μήκος κύματος,με τις ατασθαλίες που περιγράφεις (αναξιοπιστα στοιχεία,κοντοπροθεσμες προχειρότητες κλπ)

Κυριάκος said...

LLS διάβασα στα links που έχεις στην αριστερή πλευρά ένα άρθρο για τις εταιρείες αξιολόγησης (Moody's, Standard and Poor's, Fitch) και τον ρόλο τους στην κρίση. Απομονώνω μια παράγραφο:

"While many inside the rating agencies warned of the impending disaster (one employee wrote, "let's hope we are all wealthy and retired by the time this house of cards falters") others continue to insist that nothing was wrong."

Διαβάζοντας το άρθρο και ειδικά την παραπάνω παράγραφο θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει για το looting: Πριν από 16 χρόνια δύο γνωστοί οικονομολόγοι, ένας από τους οποίους αργότερα βραβεύτηκε με Nobel, είχαν δημοσιεύσει ένα paper με τον τίτλο Looting. Στο paper υποστήριζαν πως κάποιες οικονομικές κρίσεις οφείλονται σε ένα φαινόμενο που πάει μακρύτερα από τον "ηθικό κίνδυνο" της κρατικής υποστήριξης των "πολύ μεγάλων για να καταρεύσουν" οργανισμών, την τάση δηλαδή των τραπεζιτών και των επενδυτών να ρισκάρουν υπερβολικά γνωρίζοντας οτι θα τους ξελασπώσει το κράτος. Το φαινόμενο του looting έχει τη διαφορά οτι οι τραπεζίτες δε ρισκάρουν απλά αλλά ξέρουν πολύ καλά οτι αργά ή γρήγορα η φούσκα θα σκάσει και προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη για τον εαυτό τους πριν γίνει το κακό γνωρίζοντας πως δεν θα έχουν συνέπειες. Στην ουσία οι τραπεζίτες υπεξαιρούν προκαταβολικά τα χρήματα του κράτους και μετά μας δίνουν το λογαριασμό. Κι αυτό γίνεται ξανά και ξανά. Μήπως έχει έρθει ο καιρός να κάψουμε μερικούς τραπεζίτες για να σωθεί ο κόσμος (ή για να βγάλουμε το άχτι μας);

Left Liberal Synthesis said...

Kyriako
Δεν έχω την τεχνική κατάρτηση για την ανάλυση όλων των κινητηρίων δυνάμεων που δημιούργησαν την κρίση.
Νομίζω είναι κοινός τόπος ότι το τραπεζικό σύστημα,σε συνδιασμό με τις τερατώδεις "οάσεις" off shore,φορολογικούς παραδείσους,έχουν μεταβληθεί μια πλιατσικολογική ομάδα.
Εχω προηγούμενη ανάρτηση απο το Davos,όπου και οι ίδιοι πλέον το έχουν καταλάβει

Spyros Vlahos said...

Πεστε με ό,τι θέλετε αλλά δεν καταλαβαίνω την πρεμούρα γι' αυτή τη "διαρκή ανάπτυξη". Για μένα σημαίνει περισσότερη εκμετάλλευση του πλανήτη, περισσότερα σκουπίδια, μεγαλύτερη αιχμαλωσία από τον καταναλωτισμό.
Η μόνη απάντηση των εκμεταλλευτών είναι "εμφανίζονται περισσότερες θέσεις εργασίας".
Κι όμως, τα αντικείμενα που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο είναι μυριάδες φορές περισσότερα απ' όσα χρειαζόμαστε. Κι ένας τεράστιος όγκος τους, δεν θα χρησιμοποιηθεί καν.