Οταν η «ενέργεια» της κοινωνίας πολιτών δεν καταναλωνεται αλλά επενδύεται

Στην γενικευμένη πλιατσικολογική κοινωνία της Ελλάδας του 2009,όπου εκτός από τους θεσμικούς αρπακολατζήδες υπάρχει και ένα πλήθος κολακευόμενων (από όλο το πολιτικό φάσμα) μικροδιαβόλων ,η κοινωνική δυσανεξία παίρνει τραυματικές μορφές.

Ολοι εναντίον όλων

Ο θυμός,η σωρευμένη ένταση παίρνει οξείες μορφές,αλλά αυτή η ένταση συσκωτίζει και τις πολλαπλές οπτικές.Ετσι λοιπόν με κάποιο μαγικό τρόπο όλοι έχουν δίκιο.
Στην δημοσιότητα ,η δημόσιος υπάλληλος που χάνει το δικαίωμα της προωρης σύνταξης διατυπώνει το παράπονο της με την ίδια ένταση που θα δικαιολογείτο από τον Πακιστανό που κάθεται επι 10 ημέρες στην Π.Ράλλη απλώς για να καταθέσει παράβολα αιτήσεως.Ομοίως ο αγρότης που κλείνει τους δρόμους (και μόνο 51 !! δηλωνουν ετήσιο εισόδημα άνω των 50,000 Ευρω) κάθε χειμώνα (που συμπτωματικά δεν έχει δουλειά) φωνάζει με την ένταση που δικαιολογείται στον άνεργο που απολύεται από επιχείρηση των 3 εργαζομένων μετά από δεκαπέντε χρόνια δουλειά.

Οπως δε η δημοσιότητα διαμεσολαβείται από μια κάστα αμοραλιστών ,που ονομάζονται καταχρηστικά «δημοσιογράφοι» τηλεόρασης,επικρατεί ένας απόλυτος μανιχαικός υστερικός λόγος,που τελικά επιστρέφει στην κοινωνία ως ύφος κριτικής.
Και άθελα τους οι πιο ριζοσπαστικές ομάδες της κοινωνίας υιοθετούν τον κυρίαρχο λόγο της τηλεόρασης,όχι στο περιεχόμενο αλλά στο ύφος.

Μανιχαισμός ,λίγοι κακοί μοχθηροι ενάντιον πολλών καλοκάγαθων θυμάτων,οι οποίοι ,πολλοί, έχουν αποκοιμηθεί ,και αν φωνάξουμε δυνατά (περίπου όπως ο Αυτιάς) τότε όλα θα αλλάξουν.Ο μανιχαισμός προχωράει και στην θεωρία,καθώς υποτίθεται πως ο πλανήτης διαφεντεύεται από το συμπαγές ενιαίο σύστημα ,και χρειάζεται να ακονήσουμε τα ιδεολογικά μας ακόντια,που αν εκτοξευθουν ομαδικά κατα του στόχου τότε θα αποκαλυφθεί η απάτη.Τώρα αν οι έντεκα στους δέκα διανοούμενοι της κοινωνίας,αυτορίζονται ως αριστεροί,η Ποσδεπ αποτελείται κατα 80 % από αυτοριζόμενους αριστερούς (και οι υπόλειποι κεντροδεξιοί επιπίδου Μπουτάρη) ,περνάει απαρατήρητο.Δεν διανοείται κανένας ότι διαμορφωνεται μια δωρεάν αριστερή ρητορία που υπερχειλίζει από απολυτότητες γιατί υποκρύπτει ενοχικούς κονφορμισμούς στο ατομικό πυρηνικό επίπεδο,εκεί ακριβώς που αναπαράγονται οι δομές.Μετά την ανάρτηση του Τσε στα γραφεία του Λαος,και τα εγκώμια στον Τσάβες από τον ρόκερ προεδρα,όλοι είμαστε αδέλφια.

Κάποιοι πουλάνε τρέλλα!!!!

Και η μεγαλύτερη τρέλλα είναι η παραλυτική κατάσταση,αδυναμίας υλοποίησης θετικών κοινωνικών δράσεων.Οποιος μου βρεί αυτοδιαχειριστικά πειράματα, εργασίας,συνεταιριστικές πρωτοβουλίες ιδεολογικού χαρακτήρα,ευχαρίστως θα πάρει και πενήντα δωρεάν συνδρομές στο έντυπο LLS που εκδίδεται οσονουπω.H κοινωνική δυσανεξία στην Ελλάδα περνάει μόνο από τους κωδικούς του προυπολογισμού.Διαμεσολαβείται από το κράτος.

Η ιδέα ότι η Ελλάδα είναι φιλελευθερη καπιταλιστική κοινωνία τύπου Wall Street ,είναι λυτρωτική αγχολυτική γιατί προφανώς κανένας μας δεν μπορεί στα 34 του να έχει βγάλει από hedge funds 2 εκατομμύρια δολλάρια σε τρία χρόνια.Αλλά αν θεωρήσουμε ότι αυτό γίνεται στην Ελλάδα τότε αφου αυτός δεν είμαι εγώ ,τότε είμαι αριστερός,ανεξάρτητα σε ποιους κονμορμισμούς πρωταγωνιστώ.Ο πελατειακός υπερτροφικός κρατικός πλιατσικοκαπιταλισμός αθωώνεται «από τα αριστερά»,ακριβώς γιατί,στο ασπρομαυρο σχήμα ο κακός είναι πολύ μεγάλος και πολύ μακρυά από εμένα.

Ο κακός είναι ο κινηματογραφικός Michael Douglas της Wall Street,ενω ο συμμαθητής μου Θ.,με το ταπεινό οδοντιατρίο στην συνοικεία Κ. δηλώνει το αφορολόγητο ,αλλά κτίζει κάθε πεντε χρόνια ένα σπίτι,και έχει πέντε αυτοκίνητα ,και μονίμως κλαίγεται για τον καπιταλισμό.Να πω την αλήθεια να καταλάβω τι ακριβως καπιταλισμός είναι ο μεσαίος φοροχοντροφυγάς με το λαικοφανές στυλ είναι απείρως πιο δύσκολο από το να φαντασιώνομαι ότι ο Douglas είναι ο ιδεότυπος της Σοφοκλέους.Με τον Θ δε τα βάζεις γιατί δεν απέχει από τον εαυτό σου ,ενω ο Douglas αντε να σε βρει ,αφου πρώτα την κοπανήσει από το celluloid.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του Ξανθόπουλου στις διαφημήσεις του ΟΤΕ.Η Ελλάδα γουστάρει γενικευμένη θρηνωδία προς το «κακό» ,για να κρύψει τις δικές μυριάδες εμπλοκές με την καθημερινή ψιλοαπάτη.

Κι’ομως όταν η ενέργεια της κοινωνίας αντί αγχολυτικού εκνευρισμού ,γίνεται θετική πρόταση όλα αλλάζουν.Ολα γίνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Τελευταίο παράδειγμα το Πάρκο στην προέκταση της Τζαβέλα του αδικοχαμένου 16χρονου ΑλέξανδρουΕκεί τα τελευταία σαράντα χρόνια δύο στρέμματα στην γωνία Ζ.Πηγής ,Ναυαρίνου ,Χ.Τρικούπη ήταν χωρος σταθμευσης αυτοκινήτων.Τα έσοδα πήγαιναν στο Τεχνικό Επιμελητήριο.

Ο χώρος παραμένει σε ένα διαχειριστικό κενό (καθώς το ΤΕΕ δεν τον ξανανοικιάζει), και οι κάτοικοι αντί μιας πεπατημένης καταγγελιολογίας μέσω τηλεοράσεων, αδιέξοδων κινητοποιήσεων προς τον Κακλαμάνη,και τους δαιδαλώδεις κρατικούς μηχανισμούς,κάνουν κάτι απλό και παραγωγικό.

Μετατρέπουν τον χώρο με διαδικασίες «ρεφενέ» σε παρκάκι αναψυχής.Φυτευουν δένδρα,διαμορφωνουν χώρους,καθαρίζουν,βάζουν τραμπάλες.Ακόμη προστατεύουν , «αστυνομεύουν» ( με την τυπική έννοια) και ωθούν τον Κακλαμάνη να δράσει αναλόγως,

Η αυτοοργάνωση στην πιο καθαρή και παραγωγική μορφή της.Ταυτόχρονα χωρίς νομικές περιπλοκές.Καθημερινά δεκάδες παιδιά μαζεύονται από τις διπλανές πολυκατοικίες ,και δημιουργούν μια θορυβώδη παιδική χαρά κυριολεκτικά.

Αυτές οι επεμβάσεις αυτοργάνωσης μπορούν και να επικυρώσουν ουσιαστικά πραγματικές αλλαγές στην οικονομία.Η άμεση εμπλοκή των ενδιαφερομένων ακριβως εμπλουτίζει τις εμπειρίες τους,αλλα τους εξοπλίζει και με τις γνωσεις μιας δημοκρατικής ευθύνης για τα τα θέματα του εγχειρήματος του,μακρυά από την ανάθεση τους στο «άλλο» κράτος,που παραμένει κράτος.

Η δημοκρατική αυτοργάνωση απομειώνει φαινόμενα «τραγωδίας των κοινών» και αφοπλίζει τις αυτοδιογκούμενες τις κρατικοδίαιτες γραφειοκρατίες.Οταν 15 κάτοικοι δημιουργούν μια παιδική χαρά εκ του μηδενός,τότε μπορεί να αναλογιστεί ποια είναι η παραγωγικότητα των υφιστάμενων τεχνικών υπηρεσιών των Δήμων,και τι ακριβώς σημαίνει μια «αριστερή» διακυβέρνηση τους.Προφανώς όχι η υπερδιόγκωση που βλέπουμε σήμερα.

Μόλις 40 μέτρα από το μνημείο του 16 χρονου Αλέξανδρου,γίνεται κάτι πολύ σημαντικό.

Παναρχια.Ετεροδημοτες.Νεες Τεχνολογιες

Το ιστολόγιο ανακάλυψε την Παναρχία μόλις πριν μερικές εβδομάδες (ως γνωστόν ποτέ δεν είναι αργά).Χρωστάμε την εισαγωγή στον Dennis V που έχει μελετήσει το θέμα και μας προσέφερε σε δύο συνέχειες ένα θεμελιώδες κείμενο του ρεύματος αυτού.

Η Παναρχία είναι η πραγματοποίηση όσων περισσότερων διαφορετικών και αυτόνομων κοινοτήτων χωρίς τοπική ταυτότητα,με μόνη συνεκτική δομή την εθελοντική βούληση για συμμετοχή στην κοινότητα Ωστόσο οι κυνερνητικές δομές που προκύπτουν καθως στερούνται του τόπου ως συνεκτικό πλέγμα,ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να προσεταιριστούν περισσότερα μέλη.Ετσι ο πολίτης δεν επιλέγει μόνο διακυβέρνηση εντός μιας δομής,αλλα μπορεί να επιλέξει διαφορετική δομή από τις πολλές που προσφέρονται υπερτοπικά.

Για συνενοηθούμε χοντρικά είναι σαν να κατοικώ στην Ελλάδα,αλλά να αποφασίζω στις εκλογές όχι την κυβέρνηση ,αλλα την μεταφορά όλων των πολιτικών ,πολιτειακών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων μου στην Σουηδία.Και άρα η όποια συνταγματική πολιτεία στην Αθήνα συναγωνίζεται με πολλές άλλες για την αποδοχή –προσχώρηση σε αυτήν.

Βέβαια η σύμβαση αυτή προυποθέτει μια «ρευστότητα» στην αυστηρή έννοια της «υπηκοότητας» ,έτσι ώστε να μπορεί να μετακινείται αενάως.εδω ακριβώς ευρίσκεται και το ριζοσπαστικό προοδευτικό ενδιαφέρον της.

Παρότι το πολιτειακό συτό σχήμα,έχει ζωή πανω από 140 χρόνια,γίνεται τρομερά επίκαιρο με τις νέες τεχνολογίες.

Το χαρακτηριστικό των νέων τεχνολογιών είναι η υπερτοπικότητα και η ταχύτητα.
Γράφοντας σε ένα ιστολόγιο,παραπέρα εξηγήσεις μάλλον περισεύουν......

Ωστόσο ,πριν αποκτήσουμε το δικαιωμα να είμαστε πλήρεις πολίτες Δανίας (εννοώ πληρεις,με δικαιώματα,φορολογία,κοινωνικές παροχές,υποχρεώσεις) παρότι κάτοικοι Αττικής ,και επειδή το ζήτημα προσεγγίζει κάτι από Ισαακ Ασίμωφ ή πριν καταλήξει σε Στεβεν Κινγκ,ας δούμε μερικές πιο ρεαλιστικές πλευρές σου.

Στην Ελλάδα με τις ισχυρές ακόμα τοπικές εμπλοκές,υπάρχει πολυ εκταταμένο το φαινόμενο του ετεροδημότη.Ποσοστά άνω του 20 % κατοικούν αλλού από εκεί που έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα.

Το φαινόμενο έχει μάλλον γραφικές συνέπειες για τις εθνικές εκλογές,καθώς η ψήφος μάλλον διαχεεται στο γενικό ποσοστό,αλλα στις δημοτικές εκλογές το πράγμα παίρνει μια ενδιαφέρουσα τροπή.

Οι ετεροδημότες συγκροτουν ένα σπέρμα παναρχικής δομής.

Αν σκεφτούμε σε μια συστηματική αντίληψη ,τότε προφανώς να ψηφίζεις για τον Δήμο Κιάτου όντας κάτοικος Ν.Θέρμης έχει κάτι το εξωτικό,και καλό είναι να κοιτάξεις να μεταφέρεις τα δικαιώματα σου.

Αν όμως το δεις το ζήτημα υπο την προοπτική της παναρχίας (του δικαιώματος επιλογής πόλου διακυβέρνησης και όχι μόνο τρόπου διακυβέρνησης) τότε προκύπτουν μια σειρά από ενδιαφεροντα συμπεράσματα

Τα δημοτικά τέλη ως φόρος κατοίκησης

Στο τόπο που κατοικούμε πληρώνουμε όλοι υποχρεωτικά Δημοτικά Τέλη

Δηλαδή η κατοίκηση είναι η πραγματική συμβολή στον Δήμο,καθώς ο τόπος κατοικίας οδηγεί πόρους στην αυτοδιοίκηση

Οι δήμοι τα εισπράτουν υποχρεωτικά,μέσωτης ΔΕΗ,και παρότι είναι τεχνικά πολύ εύκολο,δεν αναλύουν ποτέ τον λαγαριασμό.πχ αντί ενός ποσου 100 Ευρώ,θα μπορούσαν ας πόυμε να τον αναλύσουν (με απλή αναγωγή των κεντρικων λογαρισμων ) σε 10 Ευρω Καθαριότητα,10 Ευρώ Σχολική Μέριμνα,10 Ευρω Κοινωνικές Πολιτικές,50 Ευρώ Κεντρική Διοίκηση 20 Ευρώ Δάνεια.(κατα πάσα πιθανότητα έτσι συμβάινει δηλαδή πάνω από 70 % των εξόδων των Δήμων είναι το διοικητικό νταραβέρι)

Με software επιπέδου ΣΤ Δημοτικού,και στοιχειώδη λογιστική επάρκεια ενός Excel File,η διαφάνεια είναι απολύτως δυνατή.

Ας πούμε όμως ότι έγω βρίσκω ότι ο Δήμος μου είναι απαράδεκτος στις σχολικές αίθουσες,έχει υψηλά έξοδα διοίκησης ,και χρεώνεται αενάως με δάνεια (συμπτωματικά είναι και ο δήμος που έχω τα εκλογικά μου δικαιώματα).

Ποιον τρόπο έχω να τον αποδοκιμάσω;

Να ψηφίσω την αντιπολίτευση

Μα καλά στην Ελλάδα του 2009 ,δεν έχεις καταλάβει πως οι Δήμοι (ιδίως στις μαγαλες πόλεις) είναι τόσο άκαμπτοι, και δημιουργουν ανελαστικές υποχρεώσεις που δεν αλλάζουν ουτε με Αλβανική εξέγερση .Ασε που έχουν δημιουργήσει ένα ημιμόνιμο προσωπικό δημοτικών συμβούλων που εναλασσονται στις όχι και τόσο ευκαταφρονητες (οικονομικά) θέσεις αντιδημάρχων,προέδρων κλπ κλπ.

Οποιος ψάχνει να επαληθεύσει θεωρίες κρατικιτστικής κριτικής ,δημόσιας επιλογής κλπ μπορεί να πάει στον Δήμο της γειτονιάς του.Οι Δήμοι διογκωνονται με προσχημα τις υπηρεσίες τους,για να διογκωνονται οι περί τους Δήμους.Η ρουσφετολογική Ελλάδα του 21 αιώνα έχει ικανότητες να καταστρέφει και τους πιο αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.

Ετσι λοιπόν αν σου έλαχε να είσαι δημότης σε ενα Δήμο με προβλήματα,τότε διάβασε κανένα Καβάφη και ετοιμάσου για την Ιθάκη απολαμβάνοντας το αιώνιο ταξίδι.

Ας σκεφτούμε όμως με όρους Παναρχίας

Ανοικτό δικαίωμα μεταδημότευσης μόνο μέ ένα παράβολο


Ας υποθέσουμε οτι αντιλαμβανόμαστε την ετεροδημότευση όχι σαν παραδωσικακή λειτουργία για να πιεις ούζα με τον συμμαθητή σου που σου έκλεψε την τσάντα,ούτε σαν αφορμή για να θρηνήσεις την παλιά γειτονιά με τους χωματόδρομους και το καφενείο του κυρ,Μιχάλη (τωρα γιατί οι χωματόδρομοι αρέσουν μετα την παρελευση τους ή τα καφενεία μόνο όταν κλείσουν,αυτό εμπιπτει στην αρμοδιότητα του Lacan)

Ας δούμε την ετεροδημότευση ως ενεργητική πολιτική στάση ,όπου με αυτήν αφου έτσι και αλλιώς πληρώνεις την κατοίκηση σου ,θα μπορούσε με την ψήφο σου να επιδοκιμάζεις τους Δήμους μιας άλλης περιοχής που νομίζεις ότι προχωράνε καλά.

Μου αρέσει η Αναβρα στην Μαγνησία,ωραία θέλω να γίνω δημότης για να ψηφίζω όχι τον δημαρχο,αλλά το μοντέλο,την υφή του δήμου,την γενική του πραγματικότητα ,που προφανώς οφείλεται σε ένα πλέγμα ρυθμίσεων κατακτημένο από όλους.

Και επειδή αυτό πρέπει να σημαίνει κάτι για τον Δήμο,η μεταδημότευση να γίνεται απλά με την κατάθεση ενός παράβολου ,ας πούμε 200Ευρω ,ανα τετραετία.

Ενατό τρελλούς να βρει κάθε δήμος να μεταδημοτεύουν θα μάζευε 20 χιλιάρικα την τετραετία.Ενα ποσό που στα χέρια ενός προκομένου Δημάρχου θα ήταν κεφάλαιο δημιουργίας ενώ στα χέρια ενός ακαμάτη ,τίποτα ευχαριστήριες κάρτες προς τους δημότες, τυπωμένες σε διπλή τιμή στον μπατζανάκη του (το περιστατικό πραγματικό)

Ο ασφυκτικός κρατισμός της Τοπικης Αυτοδιοίκησης

Το ότι οι Δήμοι έχουν μεταβληθεί σε χώρο πρωινής αναψυχής μισθοδοτούμενων (που ονομαζόνται εργαζόμενοι) και εργασίας μόνο για το 30 % , καθώς και εργαστήριο μαθητευόμενων Κωσκωτάδων προκύπτει εκτός απο την εμπειρία μας ,και άπο όλους τους φορείς.

Ελεγκτες Δημόσια Διοίκησης ,Συνήγοροι του Πολίτη κλπ,έχουν αποδείξει ότι κατά κάποιον μαγικό τρόπο ,κακοί μαθητές στα θρησκευτικά συχνάζουν στους Δήμους και συμπτωματικά ξεχνάνε όλες Δέκα Εντολές εκτός από το ου φονεύσεις.Εχουν έμφαση στο «να ψευδομαρτυρήσεις» με την διασταλτική ερμηνεία της εντολής


Τώρα μαθηματικά β Δημοτικού (χωρις καν διαίρεση) αποδεικνύουν ότι αφου στα παίρνουν μεσω Δημοτικών Τελών,μετά οι Δήμαρχοι παίρνουν το βλέμμα του Βασιλάκη Καίλα,και αφου τα παίρνουν απο το Προυπολογισμό (δηλαδή τους φόρους μας) ,πανηγυρίζουν γιατι κάνουν έργα με τους κολλητούς τους.

Δεν ξέρω επίσης την ουσία ,αλλά κάτι πολύ καλό παίρνουν όλοι και βυθίζονται στην μακαριότητα του αυτονόητου (καλούμενη και DTS “don’t touch syndrome”) ,με κυριώτερο ότι πρέπει να έχουμε Κρατικη αποκομιδή σκουπιδιών (όπως παραμυθιάζεται με την εντύπωση πως τα σκουπίδια τα μαζεύουν οι Δήμοι,μπορώ να συστήσω και τα 17 οικολογικά χρυσοκίτρινα σαλιγκάρια του Τρυβιζά που θα κυκλοφορήσει,μετά την ερωτύλα σκατζοχοιρίνα με καμπουρα silk cut ιδίου).

Σε όλο τον κόσμο τα σκουπίδια τα μαζεύουν ειδικευμένες εταιρείες,με ανανεώμενους διαγωνισμούς,και κριτήρια απόδοσης,ενω στην γειτονία μου ευτυχώς ο διπλανός γείτονας καλεί 69446539ΧΧ στον Δημήτρη που ο μπατζανάκης του είναι αντιδήμαρχος καθαριότητας και «καθαρίζει» μεταφορικώς και κυριολεκτικώς,μόλις οι κάδοι ξεχειλίσουν.(Ελα τωρα παντού υπάρχει ενας αντιδημαρχος Καθαριότητας με 2-3 μπατζανάκηδες……..)

Μάλιστα η κρατική σκουπιδοσυλλογή έχει και ιδεολογικό προκάλλημα ότι ο Σοσιαλισμός (τω οποίον ασπαζονται όλοι οι Δήμαρχοι στην Ελλάδα,μονον όταν τους συμφέρει) θα ξεκινήσει από τα σκουπίδια,και η ιδιωτικοποίηση θα συνεισφέρει στον neoliberal – statism καπιταλισμό “Bail Out” του Ομπάμα.

Η πιθανότητα τα σκουπίδια να γίνουν αυτόνομος κλάδος ανακύκλωσης,παραγωγής ενέργειας (τελικά θέσεων εργασίας ,αναπτυξης ,ανατγωνισμού) με μηχανισμούς ελέγχου από το Κράτος, (στην πιο αμεσοδημοκρατική και λογοδοτική μορφή του) ή αυτές οι εταιρείες να είναι αυτοδιαχειριζόμενες ή συνεταιριστικές, ανήκει στο νοητικό επίπεδο αφαίρεσης Φαινομενολογίας του Πνεύματος (στην μετάφραση στα γλώσσα των Βασκων που είναι η πιο μυστηριώδης)

Μέχρι τότε (σσσς είναι μυστικό!!!) μπορεί ο καθένας να διορίζει τον κολλητό του σε άθλια σκουπιδιάρικα,με την αρρητη συνθήκη ότι σε τρία χρονάκια θα μεταπηδήσει από τα σκουπίδια στους κήπους,και απο τους κήπους στο Πολιτιστικό Κέντρο,υπο την γενική νομική κάλυψη του νεοελληνικου κράτους.Ετσι που κανένας δεν ενδιαφέρεται ποτέ για τα σκουπίδια,αφου δεν κάθεται για πάντα εκεί.

Παναρχία εδω και τώρα στους Δήμους

Επειδή μάλλον τις προσεχείς Ολυμπιάδες (4-7) δεν προκειται να αλλάξει κάτι στους Δήμους,καλό θα ήταν τουλάχιστον να μπορουμε να μεταδημοτεύουμε παναρχικά
Ευέλικτα ,γρήγορα.
Να μένουμε στους ίδιους Δήμους για να ψηφίζουμε ανάμεσα στον μικρο Μαυρογυαλούρο ,και τον μικρο Κώλτζο ,δεν λέει τίποτα.Τους πληρωνουμε davantzinlik,( η πολιτικά ορθη μεταφραση του «νταβατζιλικι» στα Τουρκικά) τα δημοτικά τέλη,θα τους κανουμε και την χάρη να τους είμαστε Δημότες.
Μωρέ διαβάζω τον Dennis V ,εμπνεομαι και μεταδημοτεύω στην Ανάβρα,και κάθομαι ως ετεροδημότης μέχρι να ανακαλύψω ότι με παραμύθιασαν.

Ισλαμ,Εκσυγχρονισμός,Τρομοκρατία

Με ιστορική καμπή τον Σεπτέμβριο του 2011 ,το ζήτημα της «ισλαμικής» τρομοκρατίας έχει πάρει μια νέα τροπή.

Για την ακρίβεια βέβαια μιλάμε για τρομοκρατικές ενέργειες στο όνομα του Ισλαμ.
Δηλαδή το Ισλαμ,σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί αυτομάτως στην τρομοκρατία,αλλά και το γεγονός είναι ότι η επίκληση του απο τρομοκράτες δεν είναι τυχαία.

Οι ενέργειες αυτές δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα και διαιρούνται χοντρικά σε τρεις κατηγορίες

Α.-Υπάρχουν αυτές που γίνονται σε μεγάλη κλίμακα εκτός ισλαμικού χώρου Ν.Υόρκη,Λονδίνο,Μαδρίτη,Μπαλί,ΒομβάηΧαρακτηριστικό τους είναι ο μεγάλος αριθμός θυμάτων,η σύνθετη προετοιμασία,και η μεγάλη εμπλοκή ανθρώπων της ισλαμικής διασποράς.Οι δράσεις αυτές εμπεριέχουν ένα σοβαρό στοιχείο πολιτιστικού σοκ των δραστών τους

Β.-Υπάρχουν οι επιθέσεις καμικάζι στο Ιρακ,και το Ισραήλ που δεν διαφέρουν από παρόμοιες καταστάσεις από άλλες περιοχές με παρόμοια προβλήματα κατοχής ή περιφερειακής ανεξαρτησίας πχ.Βασκία,Β.Ιρλανδία.Εδω βεβαίως υπερτέρει η έννοια του εθνικοαπαλευθερωτικού αγώνα που ιστορικά έχει οξείες μορφές

Γ.-Και τέλος μια σειρά επιθέσεων ενδιάμεσης ισχύος ,εντός των ίδιων των Ισλαμικών χωρών Αίγυπτος,Αλγερία,Μαρόκο,Πακιστάν που περνάνε απαρατήρητες και δημιουργούν την άισθηση των χωρών σε διαρκή τρομοκρατικό κίνδυνο.Εδω υπερτερεί ένα στοιχείο τοπικής ιδιομορφίας που δεν συνδέεται μονόδρομα με το Ισλάμ αλλα με αυταρχικές καταπιεστικές δομές που ενδημούν στην περιοχή.

Για την κατανόηση τους όμως πρέπει να δούμε λίγο πιο αναλυτικά το νέο πολιτικό Ισλάμ ,και μερικούς ιστορικούς κόμβους.

Δηλαδή οι τρομοκρατικές ενέργειες πρέπει να ειδωθούν ως παραπροιόν μιας ευρύτερης αναστάτωσης στον Ισλαμικό κόσμο.

Προαπαιτούμενα για την κατανόηση του πολιτικού Ισλαμ

Το πολιτικό ισλάμ παρέχει μια σχετικά συνεκτική δέσμη ιδεών που κινητοποιεί λαικές μάζες σε χώρες με κυβερνήσεις πολιτικού κοσμικού χαρακτήρα με περιορισμένη δημοκρατική νομιμοποίηση αλλα και ιδιόρρυθμες οικονομίες με ισχυρές κρατικοδίαιτες δομές.
Σε προηγούμενες ιστορικές συγκυρίες ,η περιοχή της Μ.Ανατολής εκκόλαψε μια σειρά από καθεστώτα με πολυ ιδιόμορφα χαρακτηριστικά.Ο Μπααθισμός ο Νασερισμός ήταν για την εποχή τους πολύ ιδιαίτερα ρεύματα με λίγες αντιστοιχίες στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Το πολιτικό ισλάμ ακουμπα ακριβώς επάνω στην ίδια οριογραμμή της πολιτικής καινοφάνειας. Η ίδιες ατελείς αυταρχικές «δημοκρατίες»,δημιούργησαν συνθήκες δημιουργίας ενός ρεύματος αντίστασης ,το οποίο σταδιακά διαμορφωθηκε ως ισλαμικό.
Εκείνο που ίσως δεν είναι γνωστό είναι οτι το πολιτικό Ισλάμ είναι σύγχρονο φαινόμενο του 20 αιώνα,με σταδιακή ενίσχυση τις τελευταίες δεκαετίες.Δεν είναι γενικευμένη αναβίωση ενός παλαιωτέρου υφιστάμενου ρεύματος,αλλά ένα απόλυτα νεωτερικό ίσως μεταμοντέρνο κίνημα,του οποίου την εξέλιξη ζούμε τώρα.
Δηλαδή το πολιτικό ισλάμ,είναι ρεύμα αναδιατύπωσης αναθεώρησης που αναδύεται στις ιστορικές χώρες της επιρροής του.Δεν είναι η επικράτηση ενός ιστορικού Ισλαμισμού,αλλα η αναγέννηση του με σύγχρονες δομές και κινητήριες δυνάμεις.
Είναι σαφές ότι υπάρχουν συντηρητικές αρχαικές δομές σε αγροτικές κοινωνιες του ιστορικού Μουσουλμανικού χώρου ,που επικυριαρχούνται εδω και αιώνες από τους κανόνες του ισλαμ.Η επικυριαρχία δεν είναι το πολιτικό Ισλαμ,αλλά μια ενδογεννής συντηρητικότητα που υφαίνεται μέσω της θρησκείας.
Το νεό πολιτικό Ισλαμ είναι νεωτερικό πολιτικό ρεύμα ,που αρδευεται ιδεολογικά από μια συγκεκριμμένη ανάγνωση .
Αν μπορούσαμε να σκαιγραφήσουμε μια πολύ χοντρική ιστορική διαδρομή θα βάζαμε τα εξής τεσσερα κομβικά σημεία.Την δημιουργία των αδελφων Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο,και την επικράτηση της επανάστασης στο Ιραν,και την επικυριαρχία Ερντογάν στην Τουρκία . Τα σημεία αυτά σχηματίζουν μια ιστορική συνέχεια και ,πυροδοτούν αλυσιδωτές αντιδράσεις ιδεολογικής φύσεως, των οποίων τα παρεπόμενα ζούμε τώρα,εξελισσόμενα ζωντανά μπροστά στα μάτια μας.Το νέο πολιτικό ισλάμ είναι μια πολιτικοιδεολογική εξέλιξη γρήγορη,αναπάντεχη κυριολοκτικά στα «πόδια» μας.


Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο.Ο πρώιμος σχηματισμός του νέου πολιτικού Ισλαμ

Ιστορικά πρόκειται για το πρώτο ιδεολογικό μόρφωμα που αναπτύχθηκε στην πιο πολυάριθμη μουσουλμανική χώρα,την Αίγυπτο.
Η Αίγυπτος είναι από τον 19 αιώνα σε μια διαδικασία βίαιης ενσωμάτωσης στις δυτικές δομές οικονομίας.Αυτό σε συνδιασμό με το πληθυσμιακό μέγεθος της χώρας,την στρατηγική θέση με το δίαυλο Σουέζ,δημιούργησε τις δυνατότητες μιας αυθεντικής έκφρασης δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας.
Οι αδελφοί μουσουλμάνοι (ΑΜ) ιδρύονται επίσημα το 1928 ως υβρίδιο θρησκευτικής φιλανθρωπικής οργάνωσης ,που διατυπώνει μια εύλογη κριτική στις κατεστημένες δομές του Αιγυπτιακού κράτους.
Χωρίς να εμπλακούμε σε λεπτομέρειες,η οργάνωση βρίσκει ένα γόνιμο ιδεολογικό έδαφος από τους προβληματισμούς θεολόγων του 19 αιώνα.
Το Αιγυπτιακό κράτος όλον το 20 αιώνα, εμφανίζει χαρακτηριστικά ανικανότητας, μεγάλης επιρροής απο τις ξένες δυνάμεις,αλλα και ένα σχετικά ανεπτυγμένο αστικό ιστό.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ενισχύονται διαρκώς και εμφανίζουν μια πολιτική πλατφόρμα,επιστροφής στις «ρίζες» .
Η επιστροφή αυτή την εξης ιδιοσυγκρασία
Το Ισλαμ ως θρησκεία εμπεριέχει ρυθμίσεις που αφορούν ολόκληρο το πλέγμα της κοινωνίας,και λειτουργεί ως «πολίτευμα».Εκτός από τις τελετουργικές ρυθμίσεις, ,παρέχει κανόνες συμβίωσης δικαίου , οικονομικών συναλλαγών.Ταυτόχρονα ο ίδιος ο προφήτης Μοχάμεντ δημιούργησε εν ζωή στην Μεδίνα,μια ισλαμική πολιτεία ,εφαρμόζοντας στην πράξη τις ιδέες του,δημιουργόντας ένα απτό πολιτειακό παράδειγμα.
Η επιστροφή προς το παρελθόν για την άντληση πολιτειακών υποδειγμα΄των δεν είναι αναχρονισμός.Ο 19ος αιώνας στην Ευρώπη είναι πνευματικά μια βαθιά αναδίφηση στην αρχαία ελλάδα, την αθηναική δημοκρατία.
Οι ΑΜ,λοιπόν σχηματίζονται ως κύριος εκφραστής της λαικής δυσαρέσκιας ,και ευρίσκονται εδω και ογδόντα χρόνια σε μια πολύ ισχυρή θέση.
Η βασική τους θέση είναι χοντρικά η εξής
Η καθυστέρηση στην Αίγυπτο δεν οφείλεται στο Ισλάμ ,αλλά στην διαφθορά του πολιτικού προσωπικού,που έχει επιμολύνει τις βασικές αρχές του.
Ενα αναγεννημένο Ισλάμ θα ωθήσει τον Ισλαμικό κόσμο στην προοδο.
Δηλαδή αναζητάται ένος δρόμος εκσυγχρονισμού , μια οπτική προόδου.
Εδω αξίζει να σημειωθεί πως η πρόοδος στην Δυτική Φιλελεύθερη παράδωση είναι ταυτόσημη με μια επέκταση και εμβάθυνση δικαιωμάτων,ενω στην ισλαμική παράδωση αυτή έχει πολυ περισσότερο τεχνολογικό χαρακτήρα.Η έννοια των δικαιωμάτων δεν υπαρχει αλλα υπερκαλύπτεται από την έννοια των υποχρεώσεων.
Στην δυτική φιλελευθερη παράδωση τα δικαιώματα είναι ο όρος που ο «λυκάνθρωπος» του Hobbes,θα ισορροπήσει σε ένα εχθρικό περιβάλλον,ενω στην ισλαμική (και άλλες πολιτικές θεολογίες) τα καθήκοντα υπερτερούν γιατί αυτά εγγυώνται μια σταθερότητα που προυπάρχει στην κοινότητα.
Η κατανόηση του υπόβαθρου ατροφίας των δικαιωμάτων ,έναντι των καθηκόντων είναι σημαντική.Η ατροφία προέρχεται από το ηθικοπνευματικό περιβάλλον που δημιουργεί η κοινότητα .Αρκετοί μελετητές μάλιστα τονίζουν και διαφορές εντός των ίδων των καθηκόντων.Σημειώνεται ότι η ισλαμική πόλη ευνοεί παραδώσεις βιβλικής πνευματικής καθηκοντολογίας,ενω η ισλαμική ύπαιθρος το υπόβαθρο μιας χαρισματικής σωτηριολογίας των κληρικών ηγετών.
Οντας λοιπόν οι ΑΜ διαρκως σε ένα καθεστως ημιπαρανομίας,έχουν κατακτήσει ένα πολύ υψηλό κύρος στην Αιγυπτιακή κοινωνία.
Εχουν τεράστια επιρροή σε αστικά και μορφωμένα στρώματα της κοινωνίας,εκτός από τις παραδοσιακές αγροτικές περιοχές.Σε οποιοδήποτε κλαδικό επιστημονικό σωματείο,κλάδο,ή συνδικαλιστική οργάνωση,γίνονται εκλογές με στοιχεώδεις κανόνες δημοκρατίας,οι ΑΜ κερδίζουν ποσοστά άνω του 60%.
Αυτό γίνεται γιατι οι ΑΜ άρρητα αποδέχονται μια λογική εξέλιξης ανάπτυξης,η οποία μλοκάρεται ,κατ’αυτούς,απο τις πολιτικές ελίτ.Ετσι λοιπόν τα αστικά μορφωμένα στρώμματα είναι φυσικοί σύμμαχοι τους.
Είναι όμως σαφές οτι οι ΑΜ διατυπώνουν ένα πολιτικό πρόγραμμα,αποδοχής του υφιστάμενου κράτους,το οποίο επιδιώκουν να μετασχηματίζουν και να διευρύνουν δημοκρατικά

Η καινοφάνεια της Ιρανικής Επανάστασης

Η ιδιαιτερότητα της Ιρανικής επανάστασης έγκειται στο εξής
Σε αντίθεση με τους Αδελφους Μουσουλμάνους στην Αύγυπτο που λειτουργούν ως δύναμη αλλαγής και εκδημοκρατισμού του κράτους, ο Χομεινί διατύπωσε για την εποχή του ένα κανοφανές πρόγραμμα που συνδιάζει τα εξης χαρακτηριστικά
Προωθεί ένα συντηρητικό πλαίσιο ισλαμικής πολιτείας,αλλά με κινητήριο μοχλό τον «λαό».Ο Χομεινί ξεδιπλώνει ένα θεολογικοπολιτικό πλαίσο,στο οποίο η έννοια του λαού έχει κεντρική θέση ,ακριβώς στο πλαίσιο του πιο συγχρονου πολιτικού αιτήματος της φιλελευθερης δημοκρατίας,δηλαδή της λαικής κυριαρχίας.
Γεννημένο σε ένα δεσποτικό καθεστώς αυταρχικής διακυβέρνησης και επεμβάσεων των δυτικών ,το κίνημα του Χομεινί,διαμορφώνει ένα υβρίδιο λενινισμού ισλαμισμού,και τελικά επιτυγχάνει τον στόχο του.Ανατρέπει τον Σάχη και το καθεστώς του ,και εγκαθιστά μια νέα συνταγματική τάξη.
Ο τίτλος της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι αφ’εαυτου μια επινόηση,καθώς η δημοκρατία δεν ανήκει στην πολιτική θεολογία του Ισλαμ.
Η κινητοποίηση του «λαού» ως αυτόνομου πολιτικού υποκειμένου από τον Χομεινί,είναι ριζικά διαφορετική από την θρησκευτική κινητοποίηση των μαζών από κληρικούς στο όνομα του Ισλάμ.
Υπερβαίνει το ιστολόγιο η ανάλυση,αλλά όλες οι πηγές συμφωνούν ότι στην πολιτικη θεολογία του Χομεινί,ο λαός εκλαμβάνεται όχι ως υποδοχέας θεικών εντολών αλλα ως αυτόνομο υποκείμενο.Στις ίδιες αναλύσεις η Σηιτική διάσταση ,ως κινητήρια δύναμη, θεωρείται αμελητέα.
Πρόκειται για μια ριζική πολιτική μεταβολή,της οποίας οι συνέπειες φαίνονται και αργότερα σε άλλες Ισλαμικές χώρες.


Η ιστορία γράφεται δίπλα μας .Ο Ερντογάν

Ακριβώς δίπλα μας γίνεται μια ιστορική θεμελιακή μεταβολή,με κολοσιαίες επιπτώσεις.
Το πρόβλημα με το Ισλαμ στην Τουρκία είναι ότι κατ’άρχάς είναι τόσο δίπλα μας ώστε μας φαίνεται αδιανόητο να γίνεται κάτι κοσμογονικό (όπως πάντα θα το δούμε ως ιστορία) και δεύτερον η νεοελληνική πρόσληψη για την Τουρκία και τα γίνεσθαι της,διαμεσολαβούνται από σκληροπυρηνικά κλισέ.
Ο Ερντογάν κατα πάσα πιθανότητα θα εγγραφεί σαν ιστορική προσωπικότητα του 21 αιώνα.
Εχει σxηματίσει το δικό του πλέγμα ιδεών που βασιζόμενο στην πολιτική εκκίνηση των ΑΜ στην Αίγυπτο (εκδημοκρατισμός του κράτος,προοπτική εκσυγχρονισμού) και την Χομεινική ανάδειξη του «λαού» ως πρωταγωνιστή,τελικά συγκροτεί την πιο αξιόπιστη ποιλιτικη δύναμη στην γείτονα.Από ότι είναι πλέον δεοδομένο ο Ερντογάν κατάφερε εκπροσωπόντας κυρίως τα μικροαστικά αγροτικά στρώματα ,με τις παραδοσιακές ισλαμικές ρίζες,να εκτοπίσει τα αστικά κοσμικά στρώματα που παρέμεινα εγκλωβισμένα σε ένα παρωχημένο Κεμαλισμό,από την εξουσία.
Δηλαδή ο Ερντογάν με εργαλείο ένα συντηρητικό θρησκευτικοπολιτικό πλέγμα ιδεών ,καταφέρνει να μπολιάσει με αρκετά στοιχεία δημοκρατίας την Τουρκία,σε αντίθεση με την ελεγχόμενη δημοκρατία των στρατηγών.
Υπαρβαίνει τα του ιστολογίου,να αναλύσουμε τις βαθύτερες πηγές αυτού του φαινομένου,αλλά ένα είναι σίγουρο.Ενα ιστορικό γεγονός μετάλλαξης και εμπλουτισμού του Ισλάμ ,συμβαίνει δίπλα μας,κάτι που πιθανότατα η ιστορία θα αναφέρει ως ιστορικό μετά από 15-20 χρόνια.
Είναι προφανές ότι ο ήπιος κοσμικός ισλαμισμός του Ερντογάν θα αποτελέσει το υπόδειγμα που θα αναδειχθεί σε όλον το Ισλαμικό κόσμο,τα προσεχή χρόνια.


Ο τρόμος της γυναικείας σεξουαλικότητας.Πουριτασμός ,Πορνεία , Τρομοκρατία

Ενα από τα σημεία κλειδία για την κατανόηση της ισλαμικής τρομοκρατίας ,κυρίως στην μεγάλη έκφραση της μέσω των θεαματικών ενεργειών εκτός ισλαμικών χωρών είναι το ισχυρό πολιτιστικό σοκ ,που υφίστανται οι ισλαμικές κοινωνίες από την νέα θέση της γυναίκας αλλά και η παραλυτική σχέση που αναπτύσσουν με την επαφή τους με την βιομηχανία του σεξ με την οποία έρχονται σε επαφή.
Στις ισλαμικές κοινωνίες,δεν υπάρχει μια ιδεολογική ή θεολογική προσέγγιση φύλων.
Η οπτική γωνία διαπραγματευσης της θέσης της γυναίκας ,γίνεται μέσω της ευρύτερης και τελικά αρχαικής έννοιας των «γυναικόπαιδων».
Είναι δευτερεύον να αναλυθεί αν αυτή η οπτική προέρχεται από την καθυστερημένη αγροτική κοινωνική δομή,επι της οποίας το Ισλαμ λειτουργεί ως δεοντολογία ή εντός της θεολογίας του Ισλάμ υπάρχουν συμβολικές ανεπάρκειες που δεν επιτρέπουν μια διαβούλευση «φύλου».Ο Ζιζεκ ανακαλύπτει εντός της Ισλαμικής θεολογίας,μια ημιτελή ολοκλήρωση ενός συμβολικού κόσμου (που είναι ανεπτυγμένος στον Χριστιανισμό μέσω του τριαδικού θεού,και της έννοιας του θεού πατέρα) ,που τελικά δεν υπονοεί το «θυλικό» αλλα το έχει εξαφανίσει τελείως.
Για την κατανόηση του ακραίου τρόμου,που προκαλεί στις Ισλαμικές κοινωνίες η αναθεώρηση της θέσης της γυναίκας,και η θεμελιώδης τραυματική αποκόλληση της από τα «γυνακόπαιδα» σε μια θεωρία δικαιωμάτων των φύλων,ας καταθέσουμε το ακόλουθο πραγματολογικό στοιχείο.
Ας φανταστούμε την Σαουδική Αραβία.Ενας ενήλικος άνδρας προσλαμβάνει επί αιώνες την γυναίκα στην σημασία του «γυναικόπαιδου» αλλα μπορεί με το αυτοκίνητο του οδικά να πάει στο Nτουμπάι,όπου έρχεται σε επαφή με τις πιο εξελιγμένες μορφές πορνείας.
Το σοκ είναι τραυματικό,η δε διαχείριση των νοημάτων είναι ουσιαστικά αδύνατη.
Το ρήγμα αυτό ,τροφοδοτεί την πρόσληψη της Δύσης όχι μόνο ως επεμβατικής,επιβουλευτικής δύναμης,αλλα και ως ηθικά διεφθαρμένης, εξαχρειωμένης.
Ο τρόμος για την γυναίκα που εμφανίζεται στις δύο απόλυτες μορφές του «γυναικόπαιδου» και της πόρνης,χωρίς κανενός τύπου διαμεσολαβήσεις,τροφοδοτεί ψυχαναλυτικά την επιθυμία για τον τρόμο του άλλου.
Ετσι λοιπόν μπορούν να εξηγηθούν οι τρομοκρατικές ενέργειες μεγάλης κλίμακας απο μουσουλμανους της διασποράς,που παρότι επιφανειακά ενταγμένοι τελικά είναι οι ίδιοι τρομοκρατημένοι , αποδιοργανωμένοι από το βαθύτερο πολιτιστικό σοκ.




Πηγές
Εκτός από την προσωπική κατάθεση η θεμελιώδης παραδοχή για την ιδιόμορφη νεωτερικότητα του πολιτικού ισλάμ ,έχει αντληθεί κυρίως από το βιβλίο Sami Zubaida “Islam,the people & the state” 1993
Για μα ερεθεστική λακανική ανάλυση της «εξαφανισμένης θυληκότητας» στο Ισλαμ ,απο τον S.Zizek στο “A glance into the archives of Islam”
http://www.lacan.com/zizarchives.htm

ΠΑΝΑΡΧΙΑ.Ενα σύγχρονο πολιτικό πλαίσιο.Μέρος 2ο

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Dennis V


«Παρόλο που η ελευθερία έχει τα μειονεκτήματα και τις παγίδες της, μακροχρόνια πάντα οδηγεί στην σωτηρία.»
M.A. Deschamps



Ένα από τα πολλά ασύγκριτα πλεονεκτήματα του συστήματος μου είναι να καταστήσει μη περιπλοκές φυσικές και απολύτως νόμιμες, αυτές τις διαφορές γνώμης οι οποίες στην εποχή μας έχουν φέρει μερικούς ακεραίους πολίτες σε δυσφήμηση, και οι οποίοι έχουν άκαρδα καταδικαστεί κάτω από το χαρακτηρισμό των πολιτικών αποστατών. Τέτοια είναι η ανυπομονησία για αλλαγή, η οποία θεωρείται εγκληματική σε τίμιους ανθρώπους, που έχει αναγκάσει και παλαιά και νέα έθνη που έχει ως αποτέλεσμα και παλιά και νέα έθνη να κατηγορηθούν για κακοβουλία και αχαριστίας, τι μπορεί να είναι πέρα από την θέληση για πρόοδο;

Επιπλέον, δεν είναι παράξενο πως, στα περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί που κατηγορούνται για ιδιοτροπία και αστάθεια είναι ακριβώς αυτοί που είναι οι πιο συνεπείς με τους εαυτούς τους; Η πίστη που ένας θα ήθελε να έχει στο κόμμα του, την σημαία του, και τον πρίγκιπα του, είναι δυνατή αν ο πρίγκιπας και το κόμμα είναι ακλόνητοι, αλλά αν αυτοί αλλάξουν, ή δώσουν θέση σε άλλους που δεν είναι όμοιοι τους; Υποθέστε ότι έχοντας διαλέξει σαν οδηγό και αφέντη τον καλύτερο πρίγκιπα του καιρού μου, είχα συναινέσει στο δυνατό και δημιουργικό του θέλημα και εγκατέλειπα την προσωπική μου πρωτοβουλία, για να υπηρετήσω την ιδιοφυία του. Μετά τον θάνατο του ίσως τον ακολουθούσε, μέσω διαδοχής, κάποιο στενόμυαλο άτομο, γεμάτο από λάθος ιδέες, ο οποίος λίγο-λίγο διασπάθιζε τα επιτεύγματα του πατέρα του. Θα περιμένατε να μείνω υπήκοος του; Γιατί; Απλώς επειδή ήταν ο άμεσος, νόμιμος διαδόχους. Άμεσος ναι, αλλά όχι νόμιμος στο ελάχιστο, τουλάχιστον όσον αφορά τον εαυτό μου.

Δεν θα επαναστατούσα για αυτό το ζήτημα – Έχω πει πως απεχθάνομαι τις επαναστάσεις – αλλά θα αισθανόμουν πληγωμένος, και δικαιούμενος να αλλάξω στην λήξη της συμφωνίας.
Η Κυρία de Staël είπε κάποτε στον Τσάρο: «Κύριε, ο χαρακτήρας σας είναι το σύνταγμα των υπηκόων σας και η συνείδηση σας μια εγγύηση.»
«Αν αυτό ίσχυε» απάντησε ο Αλέξανδρος, «θα ήταν απλά ένα ευτυχές ατύχημα.» Αυτές οι λέξεις, τόσο σαφείς και αληθινές, απόλυτα αποδίδουν τις ιδέες μου.

Η πανάκεια μου, αν μου επιτρέπετε να χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, είναι απλά ελεύθερος ανταγωνισμός στην δουλεία της κυβέρνησης. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να φροντίζει για την ευημερία του όπως την αντιλαμβάνεται και να αποκτά ασφάλεια υπό τους ορούς του. Από την άλλη, αυτό σημαίνει πρόοδος μέσω του ανταγωνισμού μεταξύ κυβερνήσεων υποχρεωμένες να ανταγωνιστούν για ακολούθους. Πραγματική παγκόσμια ελευθερία είναι αυτή που δεν επιβάλλεται σε κανέναν, όντας για τον καθένα απλά αυτό που θέλει από αυτήν. Αυτή που δεν καταπιέζει ούτε εξαπατά, και είναι πάντα υποταγμένη στο δικαίωμα για έφεση. Για να επιφέρει κανείς μια τέτοια ελευθερία, δεν υπάρχει ανάγκη να εγκαταλειφθούν ούτε εθνικές παραδόσεις ούτε οικογενειακοί δεσμοί, καμία ανάγκη να μάθει να σκέφτεται κάποιος με μια ξένη γλώσσα, καμιά ανάγκη να διασχίσει ποταμούς ή θάλασσες, φέροντας τα κοκάλα των προγόνων του.
Είναι απλά ένα θέμα ανακοίνωσης σε μια τοπική πολιτική επιτροπή, για κάποιον να να μετακινηθεί από την δημοκρατία στην μοναρχία, από αντιπροσωπευτική κυβέρνηση σε απολυταρχία, από την ολιγαρχία στην άμεση δημοκρατία, ή ακόμη και στην αναρχία του Κύριου Proudhon – χωρίς καν την αναγκαιότητα να βγάλει κάποιος το νυχτικό ή τις παντόφλες του.

Είστε κουρασμένος από την αναταραχή στην Αγορά, την σχολαστικότητα του κοινοβουλευτικού δημαγωγού ή τα βίαια φιλία της θεάς της ελευθερίας; Είστε τόσο βαρεθεί τον φιλελευθερισμό και του κληρικαλισμό που μερικές φορές μπερδεύετε τον Κύριο Dumortier με τον κύριο De Fré και ξεχνάτε την ακριβή διαφορά μεταξύ του Κύριου Rogier και του Κύριου De Decker; Θα θέλατε την σταθερότητα, την απαλή άνεση ενός τίμιου δεσποτισμού; Αισθάνεστε την ανάγκη για μια κυβέρνηση η οποία σκέφτεται για εσάς, δρα για εσάς, βλέπει τα πάντα και έχει ένα χέρι βοηθείας παντού, και παίζει τον ρόλο της εκπροσώπου Θείας Πρόνοιας όπως όλες οι κυβερνήσεις κάνουν; Δεν υποχρεούστε να μεταναστεύσετε στον νότο όπως τα χελιδόνια το φθινόπωρο ή οι χήνες τον Νοέμβρη. Ότι επιθυμείτε είναι εδώ, εκεί, παντού. Γράψετε το όνομα σας και πάρτε την θέση σας!

Αυτό που είναι πιο θαυμάσιο με αυτήν την καινοτομία είναι ότι καταργεί για πάντα από τις επαναστάσεις, τις στάσεις, και τις οδομαχίες, μέχρι τις τελευταίες εντάσεις στον πολιτικό ιστό. Είστε δυσαρεστημένος με την κυβέρνηση σας; Αλλάξετε την με μια άλλη! Αυτές οι πέντε λέξεις, πάντα συσχετισμένες με τρόμο και αιμοχυσία, λέξεις που όλα τα δικαστήρια, ανώτερα και κατώτερα, στρατιωτικά και ειδικά, χωρίς εξαίρεση, ομόφωνα βρίσκουν ένοχες υποκίνησης επανάστασης, αυτές οι τέσσερις λέξεις γίνονται αθώες, όπως στα στόματα των ιεροσπουδαστών, και τόσο άκακες όσο η ιατρική στην οποία ο Κυρίος de Pourceaugnac τόσο λανθασμένα είναι δύσπιστος.

«Αλλάξετε την με μια άλλη» σημαίνει: Πηγαίνετε στο Γραφείο Πολιτικής Ενσωμάτωσης, ταπεινά, και ευγενικά ζητήστε το όνομα σας να μεταφερθεί σε όποια λίστα επιθυμείτε. Ο Ανώτερος Υπάλληλος θα φορέσει τα γυαλιά του, θα ανοίξει το μητρώο, θα εισάγει την απόφαση σας και θα σας δώσει μια απόδειξη. Φεύγετε και η επανάσταση τελείωσε χωρίς να χυθεί περισσότερο πάρα μια σταγόνα μελάνι.
Καθώς αφορά μόνο εσάς, δεν μπορώ να διαφωνήσω με την απόφαση σας. Η απόφαση σας δεν επηρεάζει κανέναν άλλο – αυτό είναι το προσόν της. Δεν συνεπάγεται μια νικηφόρα πλειοψηφία ή μια ηττημένη μειοψηφία, αλλά τίποτα δεν θα εμποδίσει 4.6 εκατομμύρια Βέλγους να ακολουθήσουν το παράδειγμα σας άμα επιθυμούν. Το Γραφείο Πολιτικής Ενσωμάτωσης θα ζητήσει περισσότερο προσωπικό.

Ποια, βασικά, όλες οι προκαταλήψεις χώρια, είναι η λειτουργία της κυβέρνησης; Όπως υποδήλωσα παραπάνω, είναι να παρέχει στους πολίτες ασφάλεια, με την ευρύτατη δυνατή έννοια της λέξης, κάτω από βέλτιστες συνθήκες. Κατανοώ ότι σε αυτό το σημείο οι ιδέες μας είναι ακόμη αρκετά μπερδεμένες. Για κάποιους ανθρώπους ούτε ένας στρατός είναι επαρκής προστασία από εξωτερικούς εχθρούς. Για κάποιους ούτε μια αστυνομία, δύναμη ασφάλειας, ένας βασιλικός εισαγγελέας και όλοι οι έντιμοι δικαστές φθάνουν για να εξασφαλίσουν εσωτερική τάξη και να προστατεύσουν δικαιώματα και ιδιοκτησία. Ορισμένοι άνθρωποι θέλουν μια κυβέρνηση φορτωμένη με καλοπληρωμένες θέσεις, εντυπωσιακούς τίτλους, χτυπητές διακηρύξεις, με τελωνεία στα σύνορα να προστατευθεί η βιομηχανία από τους καταναλωτές, με λεγεώνες δημοσίων υπαλλήλων για την διατήρηση των καλών τεχνών, των θεάτρων και των ηθοποιών. Ξέρω επίσης ότι αυτά είναι άδεια συνθήματα αναπαραγόμενα από τις κυβερνήσεις που παίζουν ανέμελα την Θεία Πρόνοια, όπως αναφέραμε παραπάνω. Έως ότου η πειραματική ελευθερία τους δικαιώσει, δεν βλέπω καμία ζημία να συνεχίσουν την ικανοποίηση των ακολούθων τους. Ζήτω μόνο ένα πράγμα: Ελευθερία Επιλόγης.

Συνοπτικά: Ελευθερία επιλογής, ανταγωνισμός. «Laissez faire, laissez passer!» Αυτό το θαυμαστό ρητό χαραγμένο στην σημαία της οικονομικής επιστήμης, θα είναι και η αρχή του πολιτικού κόσμου επίσης. Η έκφραση «πολιτική οικονομία» δίνει κάποια πρώτη γεύση αυτού του γεγονότος και, με ενδιαφέρον, μερικοί άνθρωποι έχουν ήδη προσπαθήσει να αλλάξουν αυτό το όνομα, παραδείγματος χάριν σε «κοινωνική οικονομία». Η ενστικτώδης καλή αίσθηση του λαού έχει απορρίψει αυτήν την έκπτωση. Η επιστήμη της οικονομολογίας είναι και θα είναι πάντα η απόλυτη πολιτική επιστήμη. Δεν ήταν η τελευταία που δημιούργησε την αξία της μη-παρέμβασης και το σύνθημα "laissez faire, laissez passer";

Άρα, ελεύθερος ανταγωνισμός στην δουλεία της διακυβέρνησης όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Φανταστείτε, άπαξ και υπερνικήσετε την κατάπληξη σας, την εικόνα μιας χώρας εκτεθειμένης σε κυβερνητικό ανταγωνισμό – που σημαίνει, ταυτόχρονα κατέχει όσο περισσότερες συμμετρικά ανταγωνιζόμενες κυβερνήσεις όσες έχουν ποτέ διανοηθεί και πρόκειται ποτέ να επινοηθούν.

Ναι όντως, αυτό θα είναι ένα έξοχο μπέρδεμα! Πιστεύετε πως θα μπορούσαμε να ξεμπλεχτούμε από μια τέτοια σύγχυση;

Πάρα πολύ, και τίποτα δεν είναι απλότερο στην αντίληψη φτάνει να το εφαρμόσει κάποιος στον εαυτό του κάπως. Θυμάστε τους καιρούς οπότε οι άνθρωποι κραύγαζαν τις θρησκευτικές απόψεις πιο δυνατά από οποιονδήποτε πότε φώναξαν πολιτικά επιχειρήματα; Όταν ο θείος δημιουργός έγινε ο Κύριος των Οστίων, ο εκδικητικός και ανελέητος Θεός στο όνομα του οποίου αίμα κυλούσε στους ποταμούς; Οι άνθρωποι έχουν πάντα προσπαθήσει να πάρουν τον θείο σκοπό στα χέρια τους – να Τον κάνουν έναν συνένοχο στα ίδια τους αιμοδιψή πάθη.
«Σκοτώστε τους όλους! Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του!»

Τι έχει συμβεί με τέτοια αδυσώπητα μίση; Η πρόοδος του ανθρώπινου πνεύματος τα παρέσυρε όλα, όπως ο άνεμος τα νεκρά φύλλα του φθινοπώρου. Οι θρησκείες, που στο όνομα τους στήθηκαν πυρές και εργαλεία βασανιστηρίων, επιβιώνουν και ζουν μαζί ειρηνικά κάτω από τους ίδιους νόμους, τρώγοντας από τον ίδιο προϋπολογισμό, και ακόμη αν μια σέκτα διακηρύττει μόνο την δική της αρετή, είναι ιδιαίτερα σπάνιο να επιμένει καταδικάζοντας τους αντιπάλους της.
Άρα, τι έχει κάνει δυνατόν σε αυτήν την σκοτεινή, ανεξιχνίαστη περιφέρεια της συνείδησης, με τον προσηλυτισμό κάποιων, την μισαλλοδοξία άλλων, τον φανατισμό και την αγνοία των μαζών, τι το κάνει δυνατόν στον βαθμό που εξασκείται στον μισό κόσμο χωρίς να οδηγεί σε βία ή αναταραχή; αντίθετα, ειδικά εκεί που υπάρχουν αποκλίνονται δόγματα, πολυάριθμες σέκτες υπάρχουν με το έρεισμα της απόλυτης νομικής ισότητας, και οι άνθρωποι είναι, όντως πιο επιφυλακτικοί και προσεκτικοί για την πνευματική τους αγνότητα και αξιοπρέπεια από οπουδήποτε αλλού. Δεν θα μπορούσε αυτό, το οποίο έχει γίνει δυνατόν κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, να είναι ακόμη περισσότερο δυνατόν στον αγνά κοσμικό τομέα της πολιτικής, όπου όλη η επιστήμη μπορεί να εκφραστεί με τέσσερεις λέξεις;

Κάτω από τις παρούσες συνθήκες μια κυβέρνηση υπάρχει μόνο αποκλείοντας όλες τις άλλες, και ένα κόμμα μπορεί να κυριαρχήσει μόνο συντρίβοντας τους αντιπάλους του. Η πλειοψηφία πάντα παρενοχλείται από μια μειοψηφία που είναι ανυπόμονη να κυβερνήσει. Κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι μάλλον αναπόφευκτο ότι τα κόμματα μισούν το ένα το άλλο και ζουν, αν όχι σε πόλεμο, τουλάχιστον σε μια κατάσταση ένοπλης ειρήνης. Ποιος εκπλήσσεται που βλέπει ότι οι μειονότητες μηχανορραφούν και προκαλούν αναταραχές, και που οι κυβερνήσεις καταστέλλουν μέσω δύναμης οποιαδήποτε φιλοδοξία για μια διαφορετική πολιτική μορφή η οποία θα ήταν παρόμοια αποκλειστική; Έτσι η κοινωνία καταλήγει να αποτελείται από φιλόδοξους, χολωμένους ανθρώπους, αναμένοντας ευκαιρία να εκδικηθούν, και φιλόδοξα παραχορτασμένα από δύναμη άτομα, που κάθονται αυτάρεσκα στην κορυφή ενός γκρεμού. Λανθασμένα ιδανικά πότε δεν φέρνουν δικαία επακόλουθα, και η καταπίεση πότε δεν οδηγεί στο δίκαιο ή την αλήθεια

Έπειτα φανταστείτε ότι όλος ο εξαναγκασμός τελειώνει, και παραμένει, ελεύθερος να διαλέξει από τις πιθανές προσφερόμενες κυβερνήσεις, αυτή που προσαρμόζεται στην θέληση του και ικανοποιεί τις προσωπικές του ανάγκες, ελεύθερος όχι την ήμερα που θα ακολουθήσει κάποια αιματηρή επανάσταση, αλλά πάντα, παντού, ελεύθερος να επιλεγεί, αλλά να μην επιβάλλει την επιλογή του στους άλλους. Σε αυτό το στάδιο όλη η διαταραχή τελειώνει, και όλοι οι άκαρποι αγώνες γίνονται αδύνατοι.

Αυτή είναι μόνο η μια πλευρά του ζητήματος, παραμένει άλλη μια: από την στιγμή που οι δομές κυβέρνησης είναι υποταγμένες στον πειραματισμό και τον ελεύθερο ανταγωνισμό, είναι δεσμευμένες να προοδεύσουν και να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους. Αυτός είναι ο νομός της φύσης
Όχι άλλη υποκρισία, όχι άλλο φαινομενικά μυστήρια που απλά περιέχουν ένα κενό. Όχι άλλες δολοπλοκίες που περνούν ως διπλωματική λεπτότητα. Όχι άλλες δειλές κινήσεις ή απρέπειες καμουφλαρισμένες ως Κρατική πολιτική. Όχι άλλες δικαστικές ή στρατιωτικές ραδιουργίες απατηλά περιγραφόμενες ως έντιμες ή προς το εθνικό συμφέρον. Τα πάντα είναι ανοικτά για εξονυχιστική ερεύνα. Τα άτομα κάνουν και συγκρίνουν παρατηρήσεις, και οι ηγέτες τελικά βλέπουν αυτήν την οικονομική και πολιτική αλήθεια, πως σε αυτόν τον κόσμο μια είναι η προϋπόθεση για σταθερή και μακροπρόθεσμη επιτυχία, και αυτό είναι, να κυβερνάς καλυτέρα και πιο αποτελεσματικά από τους άλλους. Από αυτήν την στιγμή και πέρα μια παγκόσμια συμφωνία προκύπτει, και δυνάμεις που προηγουμένως σπαταλούνταν σε άχρηστη εργασία, σε τριβή και αντίσταση θα ενώσει ώστε να φέρει μια πρωτοφανή, θαυμάσια και δυνατή ώθηση προς την πρόοδο και την ευτυχία του ανθρώπινου γένους.

Αμήν!
Επιτρέψτε μου, παρόλα αυτά, μια μικρή αντίρρηση: Όταν όλοι οι δυνατοί τρόποι κυβέρνησης έχουν δοκιμαστεί παντού δημόσια και κάτω από ελεύθερο ανταγωνισμό, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Είναι βέβαιο πως μια μορφή θα αναγνωριστεί ως η καλύτερη, και έτσι στην τελική ο καθένας θα την διαλέξει. Αυτό θα μας οδηγήσει να έχουμε μια κυβέρνηση για όλους, πράγμα που είναι από οπού ακριβώς ξεκινήσαμε.

Όχι τόσο γρήγορα, αγαπητέ αναγνώστη.
Ελευθέρα παραδεχτήκατε πως τα πάντα θα ήταν σε αρμονία, και το αποκαλείτε αυτό επιστροφή από οπού ξεκινήσαμε; Η ένσταση σας υποστηρίζει την βασική μου αρχή, στον βαθμό που αναμένει την καθολική συμφωνία να εγκατασταθεί από το απλό τρόπο του «laissez-faire, laissez-passer.»
Θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτήν την ευκαιρία για σας ανακηρύξω πεπεισμένο, προσηλυτισμένο στο σύστημα μου, αλλά δεν ενδιαφέρομαι για μισές πεποιθήσεις και δεν ψάχνω για προσήλυτους.
‘Όχι, δεν θα ξαναγυρίζαμε στο να έχουμε μια μοναδική μορφή κυβέρνησης, εκτός ίσως στο μακρινό απόμακρο μέλλον όταν οι κυβερνητικές δραστηριότητες θα μειωθούν από κοινή συναίνεση στην πιο απλή δυνατή μορφή. Δεν είμαστε ακόμη εκεί, ούτε οπουδήποτε κοντά στον στόχο αυτό.

Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι έχουν ούτε τις ίδιες γνώμες ή ηθικές στάσεις, ούτε συμφιλιώνονται τόσο εύκολα όσο υποθέτετε. Ο κανόνας του ελεύθερου ανταγωνισμού είναι επομένως ο μόνος πιθανός δρόμος. Ένας άνθρωπος χρειάζεται έξαψη και αγώνα – η ησυχία θα του ήταν θανάσιμη. Ένας άλλος, ένας ονειροπόλος και φιλόσοφος, αντιλαμβάνεται τις κινήσεις της κοινωνίας από μια απόσταση – οι σκέψεις του διαμορφώνονται μόνο στην πιο βαθειά ειρήνη. Ένας, φτωχός, σκεπτικός, ένας άγνωστος καλλιτέχνες, χρειάζεται ενθάρρυνση και υποστήριξη για να δημιουργήσει το αθάνατο έργο του, ένα εργαστήριο για τα πειράματα του, ένα μεγάλο κομμάτι μάρμαρο για φιλοτεχνήσει αγάλματα αγγέλων. Κάποιος άλλος, μια νευρώδης και παρορμητική ιδιοφυία, δεν αντέχει δεσμά και σπάει το χέρι που θα τον οδηγούσε. Για κάποιον μια δημοκρατία είναι ικανοποιητική, με την αφοσίωση της και την αυταπάρνηση της. Για κάποιον μια απόλυτη μοναρχία, με την πομπή της και τη λαμπρότητα της. Ένας, ένας ρήτορας, θα ήθελε ένα κοινοβούλιο, άλλος, ανίκανος να μιλήσει δέκα σωστά συνδεδεμένες λέξεις, δεν θα ήθελε να κάνει τίποτα με τέτοιους φλύαρους. Υπάρχουν δυνατά πνεύματα και αδύναμα μυαλά, άλλοι με ακόρεστες φιλοδοξίες, και άλλοι που είναι ταπεινοί – χαρούμενοι με το μικρό μερίδιο που του έτυχε.

Τελικά, υπάρχουν τόσες ανάγκες όσο διαφορετικές προσωπικότητες. Πως θα μπορούσαν όλοι αυτοί να συμφιλιωθούν από μια μορφή κυβέρνησης; Ξεκάθαρα, θα την διάλεγαν μόνο σε ποικίλους βαθμούς. Κάποιοι θα ήταν ευχαριστημένοι, κάποιοι αδιάφοροι, κάποιοι θα έβρισκαν σφάλματα, κάποιοι θα ήταν ανοιχτά δυσαρεστημένοι, κάποιοι ακόμη θα συνωμοτούσαν εναντίον της. Οτιδήποτε και αν συμβεί μπορείτε να βασιστείτε στην ανθρώπινη φύση για να σιγουρευτείτε ότι ο αριθμός των ευχαριστημένων θα είναι μικρότερος από τον αριθμό των διαφωνούντων. Όσο τέλεια και αν είναι μια κυβέρνηση – ας είναι και απολύτως τέλεια – πάντα θα υπάρχουν αντίπαλοι: οι άνθρωποι των όποιων η φύση είναι ατελής, για τους οποίους η τελειότητα είναι ακατανόητη, ακόμη και δυσάρεστη. Στο σύστημα μου, η πιο ακραία δυσαρέσκεια θα ήταν απλά παρόμοια με συζυγική διαμάχη, με διαζύγιο την τελική λύση.

Παρόλα αυτά, κάτω από την κυριαρχία του ανταγωνισμού, ποια κυβέρνηση θα επέτρεπε στον εαυτό της να προσπεραστεί από τους άλλους στον αγώνα για την πρόοδο; Ποιες βελτιώσεις που είναι διαθέσιμες στον ευτυχισμένο γείτονα θα αρνείτο κάποιος να εισάγει στο σπίτι του; Τέτοιος συνεχής ανταγωνισμός θα έκανε θαύματα. Στην πραγματικότητα, οι υπήκοοι θα γίνονταν μοντέλα τελειότητας επίσης. Καθώς θα ήταν ελεύθεροι να έρχονται και να φεύγουν, να μιλήσουν ή να είναι σιωπηλοί, να δράσουν ή να αφήσουν τα πράγματα όπως είναι, τότε θα είχαν μόνο τον εαυτό τους να κατηγορήσουν αν δεν ήταν απόλυτα χαρούμενοι. Από εδώ και στο εξής, αντί να υποδαυλίζουν διχογνωμία για να τραβήξουν προσοχή στον εαυτό τους, θα ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους επιβεβαιώνοντας τον εαυτό τους ότι η κυβέρνηση τους είναι η τελειότατη διανοητή. Έτσι, ανάμεσα στους κυβερνήτες και τους κυβερνούμενους μια φιλική κατανόηση θα αναπτυχθεί, μια αμοιβαία εμπιστοσύνη και απλότητα σχέσεων εύκολα αντιληπτή.

Τι! Παρόλο που είστε ολόξυπνος σοβαρά ονειρεύεστε απόλυτη αρμονία ανάμεσα σε κόμματα και πολιτικά κινήματα; Τους Αναμένετε να ζήσουν δίπλα δίπλα στην ίδια περιφέρεια χωρίς εντάσεις; Χωρίς τον δυνατότερο να επιθυμεί να υποτάσσει και να προσαρτήσει τον πιο αδύναμο; Μπορείτε να φανταστείτε αυτός ο μεγάλος Πύργος της Βαβέλ θα παράγει μια παγκόσμια γλώσσα;

Πιστεύω σε μια παγκόσμια γλώσσα, όπως πιστεύω στην υπέρτατη δύναμη της ελευθέριας να φέρει παγκόσμια ειρήνη. Δεν μπορώ να προβλέψω ούτε την ώρα ούτε την μέρα αυτής της καθολικής συμφωνίας. Η ιδέα μου είναι απλώς ένας σπόρος στον άνεμο. Θα πέσει στο γόνιμο έδαφος ή στον λιθόστρωτο δρόμο; Δεν μου πέφτει λόγος. Δεν προτείνω τίποτα.
Τα πάντα είναι απλά θέμα χρόνου. Ποιος, έναν αιώνα πριν, πίστευε στην ελευθερία της σκέψης, και ποιος αυτές τις μέρες, τολμά να την αμφισβητήσει; Είναι τόσος πολύς καιρός από τότε που ο λαός λοιδορούσε την ιδέα του Τύπου να είναι μια δύναμη μέσα στο Κράτος; Και όμως τώρα οι πολίτικοι υποκύπτουν μπροστά του. Προβλέψατε αυτήν την νέα δύναμη δημόσιας γνώμης, της οποίας την γέννηση όλοι έχουμε παρατηρήσει, που παρόλο είναι ακόμη στην νηπιακή ηλικία, επιβάλλει την ετυμηγορία του σε αυτοκρατορίες; Είναι υψίστης σημασίας ακόμη και στις αποφάσεις των τύραννων. Δεν θα κοροϊδεύατε οποιονδήποτε τολμούσε να προβλέψει την άνοδο του?

Καθώς δεν συνιστάτε προτάσεις, μπορούμε να μιλήσουμε. Πείτε μου, για παράδειγμα, πως οποιοσδήποτε μπορεί να αναγνωρίσει τα μέλη του ανάμεσα σε αυτήν την σύγχυση εξουσιών; Και αν κάποιος μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταγραφεί κάτω από αυτήν την κυβέρνηση και να αποχωρήσει από αυτήν, σε ποιόν θα μπορούσε να βασιστεί ο Κρατικός προϋπολογισμός και να χρηματοδοτήσει την λίστα πολιτών;

Στην πρώτη περίπτωση, δεν προτείνω ότι ένας θα έπρεπε να είναι ελεύθερος να αλλάζει την κυβέρνηση άστατα, προκαλώντας χρεοκοπία.
Για αυτού του είδους το συμβόλαιο κάποιος πρέπει να ορίσει ένα ελάχιστο όρο. Κρίνοντας από τα παραδείγματα της Γαλλίας και αλλού, νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι δυνατόν να ανεχθεί κανείς για έναν ολόκληρο χρόνο την κυβέρνηση στην οποία έχει προσυπογραφεί.
Τακτικά επιδοκιμασμένοι και ισορροπημένοι Κρατικοί προϋπολογισμοί χρειάζονται να υποχρεώνουν καθέναν μόνο στο βαθμό απαραίτητο σαν αποτέλεσμα του ελευθέρου ανταγωνισμού. Σε οποίες διαμάχες, κανονικά δικαστήρια θα κάνουν αποφάσεις. Όσον αφορά την ταύτιση της κυβέρνησης με τους υπηκόους, ψηφοφόρους, ή φορολογούμενους, θα παρουσίαζε περισσότερες δυσκολίες από ότι για κάθε εκκλησιά που κρατά ένα αρχείο των εκκλησιαζόμενων, ή κάθε εταιρία των μετόχων της;

Άλλα θα υπήρχαν δέκα ή είκοσι κυβερνήσεις αντί για μία, άρα, τόσους προϋπολογισμούς και λίστες πολιτών, και τα γενικά έξοδα θα πολλάπλασιάζονται με τον αριθμό των κυβερνητικών υπηρεσιών.

Δεν αρνούμαι την εγκυρότητα αυτής της αντίρρησης. Παρατηρήστε όμως ότι χάρις στον νόμο του ανταγωνισμού, κάθε κυβέρνηση θα προσπαθούσε εξ’ ανάγκης να γίνει όσο απλή και οικονομική όσο δυνατόν. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες, που μας κοστίζουν, Κύριος οίδε! τα μαλλιοκέφαλα μας, θα μειώνονταν σε απόλυτες αναγκαιότητες, και οι περιττοί γραφειοκράτες θα υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και να αναλάβουν παραγωγική εργασία.
Με αυτόν τον τρόπο η ερώτηση θα απαντιόταν κατά το ήμισυ και απεχθάνομαι τις ατελείς απαντήσεις. Πάρα πολλές κυβερνήσεις θα αποτελούσαν ένα κακό και θα οδηγούσαν σε υπέρμετρα έξοδα, αν όχι σύγχυση. Παρόλα αυτά καθώς ένας παρακολουθεί αυτό το κακό, η θεραπεία βρίσκεται κοντά. Η κοινή λογική του λαού δεν θα ανεχτεί καμία δικαιολογία, και σύντομα μόνο πργματοποιήσημες κυβερνήσεις θα είναι ικανές να συνεχίσουν. Οι υπόλοιπες θα εξαφανιστούν. Βλέπετε η ελευθερία είναι η απάντηση στα πάντα.

Ίσως! Και τι θα λέγατε για τις υπάρχουσες δυναστείες, τις επικρατούσες πλειοψηφίες, τους κατεστημένους θεσμούς και παραδεδεγμένες θεωρίες; Πιστεύετε ότι θα υποχωρήσουν και ήσυχα να παραταχθούν κάτω από την σημαία του laissez-faire, laissez-passer; Είναι πολύ καλό που λέτε πως δεν διατυπώνετε χειροπιαστές προτάσεις, αλλά δεν μπορείτε να αποφύγετε συζήτηση έτσι απλά.

Πείτε μου πρώτα από όλα αν πραγματικά πιστεύετε πως θα είναι πάντα τόσο βέβαιοι για τους εαυτούς τους ώστε να είναι πάντα ικανοί να αρνούνται μεγάλες παραχωρήσεις; Εγώ προσωπικά δεν θα ανέτρεπα κανέναν. Όλες οι κυβερνήσεις υπάρχουν μέσω κάποιου είδους έμφυτης δύναμης την οποία περισσότερο ή λιγότερο επιδέξια χρησιμοποιούν ώστε να επιβιώσουν. Από εδώ και πέρα έχουν ένα βέβαιο ρόλο στο σύστημα μου. Δεν αρνούμαι ότι αρχικά ίσως χάσουν έναν σημαντικό αριθμό των λιγότερο προθύμων οπαδών τους, αλλά μη εξετάζοντας τις πιθανότητες αυτού να συμβεί, τι υπέροχη αποζημίωση είναι αποτέλεσμα της ασφάλειας και της σταθερότητας δύναμης! Λιγότεροι υπήκοοι, με αλλά λόγια, λιγότεροι φορολογούμενοι, αλλά ως αποζημίωση θα έχουν απόλυτη υπακοή – εθελοντική, πέραν τούτου, για όλη την προθεσμία του συμβολαίου. Όχι περισσότερη καταπίεση, λιγότεροι αξιωματικοί, σχεδόν καθόλου αστυνομία, κάποιοι στρατιώτες, αλλά μόνο για παρελάσεις, άρα μόνο οι ιδιαίτερα ευπαρουσίαστοι. Τα έξοδα θα μειωθούν γρηγορότερα από οποία μείωση στα έσοδα. Όχι αλλά δάνεια και άλλες πιστωτικές δυσκολίες. Ότι έχει ειδώθει μόνο στον Νέο Κόσμο θα γίνει πραγματικότητα: οικονομικά συστήματα που τουλάχιστον θα μπορούσαν να κάνουν ευτυχισμένους τους ανθρώπους. Τι δυναστεία δεν θα ήθελε να χαράξει το όνομα της για το αέναο μέλλον με αυτόν τον τρόπο; Ποια πλειοψηφία δεν θα συμφωνούσε να αφήσει την μειοψηφία να μεταναστεύσει μαζικά

Επιτελούς βλέπεις πως ένα σύστημα, βασισμένο στην μεγάλη οικονομική αρχή του «laissez faire», μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες. Αλήθεια δεν είναι μόνο μια μισή αλήθεια αλλά όλη η αλήθεια, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο.
Σήμερα έχουμε κυβερνούσες δυναστείες όπως και έκπτωτες δυναστείες: Πρίγκιπες που φοράνε στέμμα και άλλοι που δεν θα τους πείραζε να φορέσουν ένα. Ο καθένας έχει το κόμμα του, και κάθε κόμμα ενδιαφέρεται κυρίως να βάζει εμπόδια στους τροχούς της αμαξάς του κράτους, μέχρι να το ανασηκώσουν, έτσι παίρνοντας την ευκαιρία να σκαρφαλώσουν πάνω του οι ίδιοι, ρισκάροντας την ίδια μοίρα με την σειρά τους. Είναι το γοητευτικό παιχνίδι της τραμπάλας, του οποίου οι άνθρωποι πληρώνουν την τιμή ακριβά και πάλι πότε δεν φαίνεται να τους κουράζει, οπώς ο Paul-Louis Courier συνήθιζε να λέει.

Στο σύστημα μας δεν θα υπάρχουν περισσότερες ακριβές πράξεις εξισορρόπησης ή καταστροφικές πτώσεις, όχι άλλες συνομωσίες ή σφετερισμοί. Ο καθένας και κανένας είναι νόμιμος. Ένας παραμένει νόμιμος χωρίς αντίρρηση με την προϋπόθεση να είναι αποδεκτός, και για τους ακολούθους του μόνο. Πέρα από αυτό δεν θα υπάρξουν ούτε θεϊκά ή κοσμικά δικαιώματα, κανένα δικαίωμα πέρα από της αλλαγής, και της τελειοποίησης του προγράμματος του και να γοητεύει διαρκώς τους ακολούθους του.

Όχι εξορίες, κατασχέσεις, διωγμοί κάθε είδους! Μια κυβέρνηση, ανίκανη να συναντήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών της, μπορεί να αφήσει το παλάτι με το κεφάλι ψηλά, αν ήταν τίμια, η λογιστική της σε τάξη, και οι αρχές της, συνταγματικές ή μη, έχουν τίμια κρατηθεί. Οι ηγέτες μπορούν να αποσυρθούν στην χώρα και να γράψουν τα απολογητικά τους απομνημονεύματα. Κάτω από διαφορετικές περιπτώσεις, όταν οι ιδέες έχουν αλλάξει, μια έλλειψη γίνει αισθητή στις συλλογικές ρυθμίσεις, ένα συγκεκριμένο πράγμα λείπει, υπάρχει άεργο κεφάλαιο και δυσαρεστημένοι μέτοχοι που κοιτάζουν αλλού για επενδύσεις … Τότε ένας βάζει μπρος το πρόγραμμα του, γρήγορα στρατολογεί μέλη, και αντί να κατεβαίνει στους δρόμους, οπώς στην γλώσσα της ταραχής, κάποιος πηγαίνει στο Γραφείο Πολιτικής Ενσωμάτωσης. Παραδίδει την διακύρηξη του που υποστηρίζεται από βασικές αρχές και ένα μητρώο για να βάλουν τα μέλη τα ονόματα τους. Τα υπόλοιπα είναι εσωτερικά προβλήματα, υποθέσεις διαχείρισης για τα οποία μόνο τα μέλη είναι αναγκαίο να ανησυχούν.

Προτείνω μια ελάχιστη αμοιβή για τις εγγραφές και τις αλλαγές υποταγής, καθιερωμένη προς όφελος του γραφείου πολιτικής ενσωμάτωσης. Ένα συγκεκριμένο ποσό για την εγκατάσταση κυβέρνησης, ένα πολύ μικρό ποσό για μετακίνηση, ατομική από την μία στην άλλη. Οι υπάλληλοι δεν θα λάμβαναν άλλη πληρωμή, αλλά φαντάζομαι πως θα ήταν καλοπληρωμένοι καθώς περιμένω αυτά τα γραφεία να κάνουν πολύ δουλεία.

Δεν εκπλήσσεστε από την απλότητα αυτού του δυνατού μηχανισμού που ακόμη και ένα παιδί θα μπορούσε να χειριστεί, που ωστόσο θα ικανοποιούσε όλες τις ανάγκες; Αναζητήστε, περιεργαστείτε, δοκιμάστε και αναλύστε τον. Σας προκαλώ να βρείτε ένα σφάλμα με αυτόν συγκεκριμένα.

Επιπλέον, είμαι πεπεισμένος πως κανένας δεν θα ενοχληθεί με αυτό: τέτοια είναι η ανθρώπινη φύση. Είναι αυτή η πεποίθηση μου που με παρακίνησε να δημοσιεύσω την ιδέα μου .
Πράγματι, αν δεν βρω ακολούθους, αυτό δεν είναι τίποτα πάρα μια διανοητική άσκηση, και καμία υπάρχουσα δύναμη, καμία πλειοψηφία, κανένας οργανισμός, γενικά κανένας, όσο δυνατός και αν είναι, έχει δικαίωμα να έχει κακόβουλα αισθήματα για εμένα.

Και αν, απλώς από τύχη, είχατε προσηλυτίσει έμενα;

Σουτ… Ίσως με εκθέσετε!


Paul Emile De Puydt
Revue Trimestrielle, Βρυξέλλες, Ιούλιος του 1860

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Dennis V

ΠΑΝΑΡΧΙΑ.Ενα σύγχρονο πολιτικό πλαίσιο .Μέρος 1ο

Αντί Προλόγου

Η έννοια της Παναρχίας έχει εισαχθεί στον δημόσιο διάλογο από τον Βέλγο βοτανολόγο και πολιτικό επιστήμονα Paul Emile De Puydt (1810-1891)
Πρόκειται πολύ χοντρικά για την έννοια της εξουδετέρωσης του ενδογενούς συγκεντρωτισμού της κεντρικής εξουσίας,μέσω αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών αλλα και της δυνατότητας του πολίτη να επιλέξει μεταξύ κυβερνητικών δομών.
Απλά ο πολίτης επιλέγει την κυβέρνηση της επιλογής του η οποία υφίσταται ,και όχι
προτάσεις διακυβέρνησης.

Το πλαίσιο της Παναρχίας είχε πεί πολλά χρόνια μάλλον θεωρητικό ενδιαφέρον,ωστόσο τα τελευταία χρόνια απέκτησε μια επικαιρότητα μέσω της ανάπτυξης της πληροφορικής.

Κατ’αρχάς η έννοια της επιλογής υφιστάμενης κυβέρνησης δεν είναι τόσο θεωρητική,αφ΄ετέρου το πολύπλοκο πλέγμα επιλογών που δημιουργείται έχει ενδιαφέρον ως δυναμικό σύστημα .Ετσι το 2001 δημοσιεύεται το Panarchy: Understanding Transformations in Systems of Humans and Nature,από τους [Lance Gunderson and C. S. Holling.,δημιουργόντας ένα νέο ενδιαφερον.

Ο καλός και πολύ εργατικός φίλος μας Dennis V ,είχε την πρωτοβουλία να μεταφράσει το θεμελιώδες κείμενο του Paul Emile De Puydt ,όπως δημοσιεύηκε
στην Revue Trimestrielle, Βρυξέλλες τον Ιούλιο του 1860.

Δυστυχώς η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα,για τον αριστερό φιλελευθερισμό είναι περιορισμένη,και αυθεντικά αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα όπως η Παναρχία ή το κινημα Mutualism του Carson,και ο leftliberalism του Roderick Long ,παραμένουν άγνωστα ή εξωτικά.

Περισσότερα για την Παναρχία στις συνδεσεις που ακολουθούν

http://www.polyarchy.org/

http://www.polyarchy.org/manifesto/english/introduction.html

http://www.polyarchy.org/paradigm/english/index.html

http://www.panarchy.org/

Επειδή το κείμενο του Paul Emile De Puyd είναι μεγάλο θα το δημοσιεύσουμε σε δύο συνέχειες.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Dennis V

ΠΑΝΑΡΧΙΑ

Αρχικά δημοσιεύτηκε στα Γαλλικά στην Revue Trimestrielle, Βρυξέλλες , Ιούλιος του 1860
Πρόλογος

Ένας σύγχρονος μας έχει πει: "Αν η αλήθεια ήταν στα χεριά μου, θα έπρεπε να είμαι αρκετά προσεχτικός ώστε να μην τα ανοίξω."
Αυτό είναι ίσως το ρητό ενός σοφού, σίγουρα αυτό ενός εγωιστή .
Ένας άλλος έχει γράψει: "Οι αλήθειες τις οποίες κάποιος λιγότερο αρέσκεται να ακούει είναι αυτές οι οποίες χρειάζεται να τονιστούν περισσότερο."

Εδώ λοιπόν έχουμε δυο στοχαστές των οποίων οι απόψεις διαφέρουν πολύ. Μάλλον θα συμφωνούσα με τον δεύτερο, μολονότι στην πράξη η αντίληψη του παρουσιάζει δυσκολίες. Σοφοί άνθρωποι από όλα τα έθνη μου διδάσκουν πως δεν πρέπει όλες οι αλήθειες να αποκαλύπτονται. Αλλά, πώς να γνωρίζεις ποιες να αποκρύψεις; Εν πάση περιπτώσει το Ευαγγέλιο λέει: «Μην κρύβετε το λυχναρι σας κάτω από ένα κάδο.»

Τοιουτοτρόπως τώρα είμαι αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: Έχω μια νέα θεωρία, τουλάχιστον έτσι πιστεύω, και το νιώθω καθήκον μου να την αναπτύξω.

Παρόλα αυτά στο σημείο που ανοίγω τα χεριά μου, διστάζω: γιατί ποιος καινοτόμος δεν έχει διωχτεί κάπως; Η θεωρία η ιδία, άπαξ και δημοσιευτεί, θα τραβήξει τον δρόμο της αναλόγως με την αξία της, επειδή την θεωρώ αυτόνομη. Η ανησυχία μου είναι μάλλον για τον συγγραφέα. Θα συγχωρεθεί για την ιδέα του;

Υπήρχε κάποτε ένας άνδρας που έσωσε την Αθηνά και την Ελλάδα, ο οποίος, σε μια λογομαχία που ακολούθησε μια συζήτηση, είπε σε κάποιον κτηνώδη άνθρωπο ο οποίος σήκωνε ένα μπαστούνι εναντίον του: «Χτυπά – αλλά άκουσε!»

Η αρχαιότητα βρίθει καλών παραδειγμάτων. Έτσι ακολουθώντας τον Θεμιστοκλή, διατυπώνω την ιδέα μου λέγοντας στο κοινό: «Διαβάστε το μέχρι το τέλος. Μπορείτε έπειτα να με λιθοβολήσετε αν σας ευχαριστεί.»

Παρόλα αυτά, δεν περιμένω να λιθοβοληθώ. Ο κτηνώδης άνθρωπος για τον οποίο μίλησα πέθανε στην Σπαρτή 24 αιώνες πριν, και όλοι μπορούμε να δούμε ποσό μακριά η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε 2,400 χρονιά. Στην εποχή μας οι ιδέες μπορούν να εκφράζονται ελευθέρα: και αν περιστασιακά ο καινοτόμος δεχτεί επίθεση, δεν είναι με αυτόν τον τρόπο, όπως σε προηγούμενες εποχές, αλλά αποκαλώντας τον έναν ταραχοποιό ή ουτοπικό. Καθησυχασμένος από αυτές τις σκέψεις προχωρώ αποφασιστικά στο ζήτημα.


II

«Κύριοι, είμαι φίλος με όλο τον κόσμο»
(Sosie, ένας σωσίας, στα γραπτά του Μολιέρου)


Έχω μια υψηλή εκτίμηση για την πολιτική οικονομία και μακάρι ο κόσμος να μοιραζόταν την άποψη μου. Αυτή η επιστήμη , πρόσφατης καταγωγής, αλλά κιόλας η πιο σημαντική από όλες, είναι μακριά από το να φτάσει σε εκπλήρωση. Συντομότερα ή αργότερα (Ελπίζω να είναι συντομότερα) θα κυβερνά όλα τα πράγματα. Είμαι δικαιολογημένος σε αυτήν την γνώμη μου, επειδή από τα έργα των οικονομολόγων έχω αντλήσει την αρχή από την οποία προτείνω μια νέα εφαρμογή ακόμη μακρύτερα επεκτεινόμενη και όχι λιγότερο λογική από τις άλλες.

Ας πρώτα παραθέσω μερίκους αφορισμούς των οποίων ο ειρμός της σκέψης θα ετοιμάσει τον αναγνώστη του τι θα ακολουθήσει

«Η ελευθερία και η ιδιοκτησία είναι άμεσα συνδεδεμένες – η μια ευνοεί την διανομή του πλούτου, η άλλη κάνει την παραγωγή δυνατή»

«Η αξία του πλούτου εξαρτάται από τον τρόπο που χρησιμοποιείται»

«Η τιμή των υπηρεσιών παραλλάσσονται άμεσα σε σχέση με την ζήτηση και αντίστροφα σε σχέση με την προσφορά»

«Ο καταμερισμός της εργασίας πολλαπλασιάζει τον πλούτο»

«Η ελευθερία φέρνει ανταγωνισμό, ο οποίος έπειτα παράγει πρόοδο»

(Ch. de Brouckere, Principes généraux d'économie politique)

Έτσι υπάρχει μια ανάγκη για ελεύθερο ανταγωνισμό, πρώτα από όλα μεταξύ ατόμων, έπειτα διεθνώς – ελευθερία να εφευρίσκεις, να εργάζεσαι, να πουλάς και να αγοράζεις, ελευθερία να τιμολογεί κάποιος τα προϊόντα του – και απλά μη παρέμβαση από το κράτος έξω από την ειδική του σφαίρα. Με αλλά λόγια: Laissez-faire, laissez-passer.

Εκεί, σε λίγες γραμμές, είναι η βάση της πολιτικής οικονομίας, μια περίληψη μιας επιστήμης χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα παρά ελαττωματική διαχείριση και οικτρή κυβέρνηση. Ένας μπορεί να πάει ακόμη παραπέρα, και στις περισσότερες περιπτώσεις να μειώσει αυτήν την μεγάλη επιστήμη σε μια τελική φόρμουλα: Laissez-faire, laissez-passer.

Κρατώντας αυτήν την ιδέα στον νου, συνεχίζω για να πω:
Στην επιστήμη δεν υπάρχουν μισές αλήθειες. Δεν υπάρχουν αλήθειες οι οποίες είναι αληθείς στην μια όψη, και παύουν να είναι αληθείς σε μια άλλη όψη. Το σύστημα του σύμπαντος έχει μια θαυμάσια απλότητα, όσο υπεροχή όσο η αλάθητη λογική του. Ένας νόμος γενικά είναι σωστός, μονό οι περιστάσεις είναι διαφορετικές. Όλα τα οντά, από τα πιο ευγενή μέχρι τα πιο ταπεινά, από το ανθρώπινο ον μέχρι το ζωντανό φυτό, κάτω μέχρι το ορυκτό, δείχνουν βαθιές ομοιότητες στην δομή, την ανάπτυξη και την σύσταση: και εντυπωσιακές αναλογίες συνδέουν τον υλικό και τον ηθικό κόσμο. Η ζωή είναι μια ενότητα, η ύλη είναι μια ενότητα: μονό οι υλικές εκδηλώσεις διαφέρουν. Οι συνδυασμοί είναι αμέτρητοι, οι ιδιομορφίες άπειρες: αλλά το γενικό σχέδιο περιλαμβάνει όλα τα πράγματα.
Η αδυναμία της κατανόησης μας και η βασικά απατηλή εκπαίδευση μας μόνο είναι υπεύθυνες για την σύγχυση των συστημάτων και την αντιφατικότητα των ιδεών. Από δυο συγκρουόμενες απόψεις μια είναι αληθινή και μια λανθασμένη, εκτός αν είναι και οι δυο λανθασμένες: δεν μπορούν να είναι και οι δυο αληθινές. Μια επιστημονικά αποδεδειγμένη αλήθεια δεν μπορεί να είναι αληθής εδώ και ψευδής αλλού: αληθής, για παράδειγμα, για την πολιτική οικονομία και ψευδής για την πολιτική. Αυτό είναι που θέλω να αποδείξω

Είναι ο μεγάλος νομός της πολιτικής οικονομίας, ο νομός του ελευθέρου ανταγωνισμού laissez faire, laissez-passer, εφαρμόσιμος μονό για να ρυθμίζει βιομηχανικές ή εμπορικές υποθέσεις ή ,πιο επιστημονικά μονό στην παραγωγή και την ανταλλαγή πλούτου;
Σκεφτείτε την οικονομική σύγχυση που ο νομός αυτός έχει διώξει: την μόνιμα προβληματική κατάσταση, τον ανταγωνισμό των συγκρουόμενων συμφερόντων, που έχει λύσει. Δεν είναι αυτές οι καταστάσεις εξίσου παρούσες στον τομέα της πολιτικής; Δεν δείχνει η αναλογία μια παρόμοια θεραπεία και για τις δυο περιπτώσεις; Laissez-faire, laissez-passer.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι παρόλο που υπάρχουν ,εδώ και εκεί, κυβερνήσεις όσο φιλελεύθερες όσο η ανθρώπινη αδυναμία πραγματικά επιτρέπει, και πάλι κάθε πράγμα είναι μακριά από ικανοποιητικά στην καλύτερη από όλες τις δυνατές δημοκρατίες. Κάποιοι λένε: «Αυτό είναι ακριβώς επειδή υπάρχει υπερβολική ελευθερία». Οι άλλοι: «Αυτό είναι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει αρκετή ελευθερία.»

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει το σωστό είδος ελευθερίας, η θεμελιώδης ελευθερία να διαλέγει κανείς να είναι ελεύθερος ή να μην είναι ελεύθερος, ανάλογα με την προτίμηση του. Κάθε ανθρώπινο ον γίνεται ένας αυτό-διορισμένος δικαστής και κανονίζει την ερώτηση αυτή συμφωνά με τις συγκεκριμένες προτιμήσεις ή ανάγκες του. Καθώς βρίθουν όσο πολλές γνώμες όσο άτομα, «tot homines, tot sensus», ένας μπορεί να δει τι σύγχυση κοσμείται με το ωραίο όνομα πολιτική. Η ελευθερία ορισμένων καταπατά τα αρνείται τα δικαιώματα των άλλων και το αντίστροφο. Ακόμη και οι σοφότερες και οι καλύτερες των κυβερνήσεων ποτέ δεν λειτουργεί με την πλήρη και ελεύθερη συναίνεση όλων των υπηκόων τους. Υπάρχουν κόμματα, είτε νικηφόρα είτε ηττημένα. Υπάρχουν μειονότητες και πλειοψηφίες σε ακατάπαυστο αγώνα. Και όσο περισσότερο μπερδεμένες είναι οι ιδέες τους, τόσο πιο παθιασμένα εμμένουν στα ιδανικά τους. Κάποιοι καταπιέζουν στο όνομα του δικαίου, οι άλλοι επαναστατούν στο όνομα της ελευθερίας, για να γίνουν καταπιεστές οι ίδιοι, αν η σειρά τους έλθει.

Βλέπω! – ο αναγνώστης ίσως πει.
Είστε ένας από αυτούς που θα κατασκεύαζαν από πολλά κομμάτια ένα σύστημα στο οποίο η κοινωνία θα εσωκλεισθεί, μέσω δύναμης ή συναίνεσης. Τίποτα δεν λειτουργεί έτσι όπως είναι, και η πανάκεια σας μόνο θα σώσει την ανθρωπότητα. Η Μαγική σας Λύση!

Είστε λανθασμένος! Δεν έχω καμιά μαγική λύση άλλη από τις λύσεις του καθενός. Δεν διαφέρω από τους άλλους εκτός από ένα σημείο, δηλαδή, ότι είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε από τις μορφές κυβέρνησης – τουλάχιστον όλες αυτές που έχουν κάποιους οπαδούς.

Δεν σας αντιλαμβάνομαι καθόλου.

Τότε, επιτρέψτε μου να συνεχίσω.
Υπάρχει μια γενική τάση να σπρώχνονται οι θεωρίες υπερβολικά μακριά. Αλλά αυτό σημαίνει πως όλα τα στοιχειά μιας τέτοιας θεωρίας πρέπει να είναι λανθασμένα; Έχει ειπωθεί ότι υπάρχει μια διαστροφή ή ηλιθιότητα στην άσκηση της ανθρώπινης νοημοσύνης. Αλλά το να διακυρήξει ένας πως δεν του αρέσουν οι θεωρητικές ιδέες και πως απεχθάνεται την θεωρία, δεν θα σήμαινε αυτό μια απάρνηση των συλλογιστικών μας δυνάμεων;

Αυτές οι ανησυχίες δεν είναι δικές μου. Τις συμμεριζόταν ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του καιρού μας, ο Jeremy Bentham.

Ο Royer-Collard εξέφρασε την ιδία σκέψη με μεγάλη περιεκτικότητα: «Το να θεωρείς ότι η θεωρία δεν είναι καλή για τίποτα και πως η εμπειρία είναι η μονή αυθεντία, σημαίνει την αυθάδεια του να πράττεις χωρίς να γνωρίζεις τι κάνει κάποιος και του να μιλάς εν αγνοία του περί τίνος κάποιος μιλά.»

Παρόλο που τίποτα δεν είναι τέλειο στις ανθρώπινες προσπάθειες, τουλάχιστον τα πράγματα κινούνται προς μια ουδέποτε εφικτή τελειότητα: αυτός είναι ο νομός της προόδου. Οι νομοί της φύσης από μονοί τους είναι αμετάβλητοι: όλη η νομοθεσία πρέπει να βασίζεται σε αυτούς, γιατί αυτοί μονό έχουν την δύναμη να υποστηρίξουν την δομή της κοινωνίας. Αλλά η δομή καθαυτή είναι η έργο της ανθρωπότητας. Κάθε γενιά είναι σαν τον νέο ενοικιαστή που πριν εγκατασταθεί, αλλάζει τα πράγματα τριγύρω, τακτοποιεί την πρόσοψη, και προσθέτει ή κατεδαφίζει ένα παράρτημα, ανάλογα με τις ανάγκες του. Από εποχή σε εποχή κάποια γενιά, πιο δραστήρια ή κοντόφθαλμη από τις προηγούμενες, κατεδαφίζει όλο το κτίριο, κοιμωμένη έξω στην ύπαιθρο μέχρι να ξανακτιστεί. Όταν, έπειτα από χιλιάδες στερήσεις και με τεράστιες προσπάθειες, έχουν καταφέρει να το κτίσουν με βάση ένα νέο σχέδιο, είναι απογοητευμένοι βρίσκοντας ότι δεν είναι τόσο άνετο όσο το παλιό. Είναι αληθές πως αυτοί που συνέταξαν τα σχέδια είναι τοποθετημένοι στα καλά διαμερίσματα, ικανοποιητικά κείμενοι, θερμοί τον χειμώνα και δροσεροί το καλοκαίρι. Αλλά οι άλλοι που δεν είχαν επιλογή, τους παραπέμπουν στις σοφίτες, στα υπόγεια ή τα πατάρια;

Έτσι υπάρχουν πάντα αρκετοί διαφωνώντες και ταραχοποιοί, από τους οποίους ορισμένοι νοσταλγούν το παλιό κτήριο, καθώς μερικοί από τους πιο τολμηρούς ήδη ονειρεύονται μια νέα κατεδάφιση. Για τους λίγους που είναι ευχαριστημένοι υπάρχει μια αναρίθμητη μάζα δυσαρεστημένων.

Πρέπει να θυμόμαστε πάντως πως κάποιοι είναι ευχαριστημένοι. Το νέο οικοδόμημα δεν είναι όντως άψογο, αλλά έχει τα πλεονεκτήματα του. Γιατί να το κατεδαφίσεις αύριο, αργότερα, ή κάποτε στην τελική, όσο μπορεί να στεγάσει αρκετούς ενοικιαστές ώστε να συνεχίσει.
Εγώ προσωπικά απεχθάνομαι τόσο τους κατεδαφιστές όσο τους τυράννους. Αν αισθάνεσαι πως το διαμέρισμα σου είναι ανεπαρκές ή υπερβολικά μικρό, τότε άλλαξε το – αυτό είναι το μονό που ζητώ. Διάλεξε άλλο μέρος, μετακόμισε ήσυχα. Αλλά για όνομα του Θεού μην ανατινάξεις το όλο σπίτι ενώ φεύγεις. Αυτό που βρίσκεις ακατάλληλο ίσως ευχαριστήσει τον γείτονα σου. Κατανοείτε την αλληγορία μου;

Σχεδόν, αλλά σε τι στοχεύετε εσείς; Όχι άλλες επαναστάσεις, αυτό θα ήταν ωραίο! Αισθάνομαι πως εννιά φορές στην δέκα, τα βάρη τους υπερτερούν των επιτευγμάτων τους. Λοιπόν κρατούμε το παλιό κτήριο, αλλά που στεγάζουμε αυτούς που μετακομίζουν;

Οτιδήποτε τους αρέσει, αυτό δεν είναι δική μου υπόθεση. Πιστεύω ότι σε αυτήν την περίπτωση ο καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος να πάρει τις αποφάσεις του. Αυτή είναι η βάση του συστήματος μου: Laissez-faire, laissez-passer.

Νομίζω ότι καταλαβαίνω: αυτοί που δεν είναι ευχαριστημένοι με την κυβέρνηση τους, πρέπει να κοιτάξουν αλλού για άλλη. Πράγματι, έχει υπάρξει επιλογή, ξεκινώντας από την αυτοκρατορία του Μαρόκου, μέχρι πάνω στην δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου Από την πόλη του Λονδίνου μέχρι τις Αμερικανικές πάμπας. Αυτό δεν είναι τίποτα καινούργιο, οφείλω να σας πω.

Δεν είναι ζήτημα μετανάστευσης. Ένας ανθρώπους δεν μεταφέρει την γενέθλια του γη στις σόλες των παπουτσιών του. Επιπλέον, τόσο κολοσσιαίος εκπατρισμός είναι και πάντα θα είναι ανεφάρμοστη. Το έξοδο που συνεπάγεται δεν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί με όλων τον πλούτο του κόσμου. Δεν έχω πρόθεση να εγκαταστήσω εκ νέου τον πληθυσμό ανάλογα με τις πεποιθήσεις του, παραπέμποντας Καθολικούς στις Φλαμανδικές Επαρχίες, για παράδειγμα, μεταφέροντας το φιλελεύθερο μέτωπο από την Μονς στην Λιέγη. Ελπίζω πως μπορούμε όλοι να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί οπουδήποτε είμαστε, ή κάπου αλλού, αν το θέλεις, αλλά χωρίς διχόνοια, σαν αδελφοί, ο καθένας κρατώντας ελευθέρα τις απόψεις του και υποτάσσοντας τον εαυτό του μονό σε μια δύναμη προσωπικά επιλεγμένη και αποδεκτή.

Τώρα είμαι εντελώς χαμένος

Δεν είμαι καθόλου έκπληκτος. Το σχέδιο μου, η ουτοπία μου, δεν είναι προφανώς η παλιά ιστορία η οποία αρχικά νομίζατε ότι είναι. Και όμως τίποτα στον κόσμο θα μπορούσε να είναι απαλότερο ή πιο φυσικό. Παρόλα αυτά στην κυβέρνηση όπως στην μηχανική, οι απαλότερες ιδέες έρχονται πάντα τελευταίες.
Ερχόμαστε στο ζήτημα: Τίποτα δεν διαρκεί αν δεν βασίζεται στην ελευθερία. Τίποτα που ήδη υπάρχει μπορεί να διατηρήσει την ύπαρξη του ή να λειτουργήσει με πλήρη αποδοτικότητα χωρίς την ελεύθερη αλληλεπίδραση όλων των ενεργών εξαρτημάτων του. Αλλιώς η ενεργεία εξαντλείται, τα εξαρτήματα φθείρονται και υπάρχουν, για την ακρίβεια, βλάβες και σοβαρά ατυχήματα. Έτσι απαιτώ, για κανένα και κάθε μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι συμφωνά με την κλίση και ελευθερία δραστηριότητας συμφωνά με την ικανότητα. Με άλλες λέξεις, το απόλυτο δικαίωμα επιλογής του πολιτικού περιβάλλοντος στο οποίο ζει κάποιος, και να μην ζητά τίποτα άλλο. Για παράδειγμα αν είστε δημοκρατικός…

Εγώ; Θεός φυλάξοι !

Απλά υποθέστε ότι είστε. Η μοναρχία δεν σας ταιριάζει – ο αέρας είναι υπερβολικά πνιγηρός για τα πνευμονία σας και το σώμα σας δεν έχει την ελευθερία κίνησης και δράσης που η κράση σας απαιτεί. Συμφωνά με την παρούσα ψυχική διάθεση, έχετε την τάση να γκρεμίσετε το οικοδόμημα, εσείς και οι φίλοι σας, και να χτίσετε το δικό σας. Αλλά κάνοντας το θα έπρεπε να αντιμετωπίσετε τους μοναρχικούς που εμμένουν στις απόψεις τους, και γενικά όλους αυτούς που δεν μοιράζονται τις πεποιθήσεις σας. Κάντε κάτι καλύτερο: Συγκεντρωθείτε, διακυρήξτε το πρόγραμμα σας, συντάξτε τον προϋπολογισμό σας, ανοικτές λίστες μελών, πάρτε τα αποθέματα σας. Και αν είστε πολυάριθμοι αρκετά ώστε να αντέξετε το κόστος, εγκαθιδρύστε την δημοκρατία σας.

Που περίπου; Στις πάμπας;

Όχι, σίγουρα όχι. Εδώ, οπού βρίσκεστε, δίχως να κινηθείτε. Συμφωνώ ότι είναι απαραίτητο, μέχρι σήμερα, να έχετε την συναίνεση των μοναρχικών. Για χάρη του επιχειρήματος μου, υποθέτω ότι αυτό το θέμα αρχών έχει τακτοποιηθεί. Κατά τα αλλά είμαι έχω καλή συναίσθηση της δυσκολίας να αλλάξει αυτή η τάξη πραγμάτων στην κατεύθυνση που θα έπρεπε να είναι και πρέπει να γίνει. Απλά εκθέτω την ιδέα μου, δεν επιθυμώ να την επιβάλλω σε κανέναν. Αλλά δεν βλέπω τίποτα που μπορεί να την σταματήσει πέρα από την ρουτίνα.
Δεν γνωρίζουμε ποσό κακό σπιτικό οι κυβερνήσεις και οι κυβερνώντες κάνουν μαζί; Στο αστικό δίκαιο παίρνουμε τα μετρά μας για εν διαστάσει ζευγάρια με νομικό χωρισμό ή διαζύγιο. Προτείνω μια ανάλογη λύση για την πολιτική, χωρίς να πρέπει να περιοριστεί με τυπικότητες ή προστατευτικές απαγορεύσεις, γιατί στην πολιτική προηγούμενες συναναστροφές δεν αφήνουν παιδιά ή σωματικά σημάδια. Η μέθοδος μου διαφέρει από άδικες και τυραννικές διαδικασίες που έχουν ακολουθηθεί στο παρελθόν στο ότι εγώ δεν έχω πρόθεση να διαπράξω βία εναντίον κανενός. Θέλει κάποιος να πραγματοποιήσει ένα πολιτικό σχίσμα; Θα έπρεπε να είναι δυνατόν να το κάνει αλλά με μια προϋπόθεση, ονομαστικά, ότι θα το κάνει μέσα στο ιδία του την ομάδα, επηρεάζοντας ούτε τα δικαιώματα ούτε τα πιστεύω των άλλων. Για να επιτευχθεί αυτό είναι απολύτως μη απαραίτητο να υποδιαιρεθεί η περιφέρεια του Κράτους σε τόσο μικρά κομμάτια ίσα με τον αριθμό των γνωστών και επιδοκιμασμένων μορφών κυβέρνησης. Όπως πριν αφήνω οποιονδήποτε και οτιδήποτε στο μέρος του. Μονό απαιτώ ότι οι άνθρωποι κάνουν χώρο στους διαφωνούντες ώστε να χτίσουν τις εκκλησιές τους και να υπηρετήσουν την πανίσχυρη Δύναμη με τον δικό του τρόπο.

Και θα μπορούσα να ρωτήσω πως θα βάλετε το σύστημα αυτό σε εφαρμογή;

Αυτό ακριβώς είναι το δυνατό μου σημείο. Γνωρίζετε πως ένα δημόσιο ληξιαρχικό γραφείο λειτουργεί; Είναι περίπου σαν να κανείς εκεί μια νέα αίτηση. Σε κάθε κοινότητα ένα νέο γραφείο είναι ανοιχτό, ένα «Γραφείο Πολιτικής Ενσωμάτωσης». Αυτό το γραφείο θα έστελνε σε κάθε υπεύθυνο πολίτη μια φόρμα διακήρυξης να συμπληρώσει, όπως ακριβώς για τον φόρο εισοδήματος και την καταχώρηση σκύλου

Ερώτηση: Τι μορφή κυβέρνησης θα επιθυμούσατε;
Αρκετά ελευθέρα θα απαντούσατε, μοναρχία, ή δημοκρατία, ή οτιδήποτε άλλο.

Ερώτηση: Αν μοναρχία, θα προτιμούσατε απόλυτη ή μετριοπαθή…, αν μετριοπαθής πως;
Θα απαντούσατε συνταγματική υποθέτω.

Όπως και να έχει οποιαδήποτε και αν ήταν η απόκριση σας, ή απάντηση σας θα έμπαινε σε ένα μητρώο διευθετημένο για αυτόν τον σκοπό. Και αφού καταχωρηθείτε, εκτός και αν αποσύρετε την διακήρυξη, ακολουθώντας το απαραίτητο νομικό τυπικό και την διαδικασία, θα μπορούσατε να γίνετε είναι ένας βασιλικός υπήκοος ή πολίτης της δημοκρατίας. Μετέπειτα δεν θα εμπλεκόσασταν με κανέναν τρόπο με την κυβέρνηση οποιουδήποτε αλλού – όχι περισσότερο από ότι ένας Πρώσος υπήκοος εμπλέκεται με τις Βελγικές αρχές. Θα υπακούγατε τους ηγέτες σας, τους νομούς σας και τους δικούς σας κανόνες. Δεν θα πληρώνατε ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, αλλά ηθικά θα ήταν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Εν τελεί, ο καθένας θα ζούσε στην δική του πολιτική κοινότητα, σε μεγάλο βαθμό, σαν να μην υπήρχαν άλλες, ε, δέκα άλλες, πολιτικές κοινότητες κοντά, η καθεμιά έχοντας τους δικούς της συνεισφέροντας επίσης.

Αν μια διαφωνία προέκυπτε ανάμεσα σε υπηκόους διαφορετικών κυβερνήσεων, ή μεταξύ σε μια κυβέρνηση και έναν υπήκοο μιας άλλης κυβέρνησης, θα ήταν απλά ένα ζήτημα παρακολούθησης αρχών μέχρι τώρα διατυπωμένες μεταξύ γειτονικών ειρηνικών Κρατών. Και αν ένα νομικό κενό βρισκόταν, θα μπορούσε να συμπληρωθεί χωρίς δυσκολίες από ανθρώπινα δικαιώματα και αλλά πιθανά δικαιώματα. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ή δουλειά των κανονικών δικαστηρίων.

Αυτό είναι ένα χρυσωρυχείο για νομικά δικαιώματα, που θα έφερνε όλους τους δικηγόρους στην πλευρά σας.

Πράγματι, βασίζομαι σε αυτό.
Ίσως και θα έπρεπε να υπάρχουν επίσης κοινά συμφέροντα που θα επηρέαζαν όλους τους κατοίκους μιας συγκεκριμένης περιφερείας, δίχως να έχει σημασία ποια είναι η πολιτική πίστη τους. Κάθε κυβέρνηση, σε αυτήν την περίπτωση, θα είχε παρόμοιες σχέσεις με το όλο έθνος σχεδόν όπως έχουν το καθένα από τα Ελβετικά καντόνια, ή καλύτερα, οι Πολιτείες της Αμερικάνικης Ένωσης, έχουν σε σχέση με την ομοσπονδιακή τους κυβέρνηση. Έτσι για όλα αυτά τα θεμελιώδη και φαινομενικά τρομαχτικά ερωτήματα υπάρχουν έτοιμες λύσεις, οι αρμοδιότητες έχουν καθιερωθεί και δεν θα αντιμετώπιζαν οποιεσδήποτε δυσκολίες.

Σίγουρα θα συμβεί ότι μερικά κακόβουλα πνεύματα, αδιόρθωτοι ονειροπόλοι και ακοινώνητες φύσεις, που δεν θα προσαρμοστούν σε καμία γνωστή μορφή κυβέρνησης. Επίσης θα υπάρξουν μειονότητες υπερβολικά αδύναμες ώστε να καλύψουν τα κόστη των ιδανικών τους κρατών.
Τόσο το χειρότερο για αυτούς. Αυτοί οι ιδιόρρυθμοι λίγοι είναι ελεύθεροι να προπαγανδίσουν τις ιδέες τους και να στρατολογήσουν μέχρι να συμπληρώσουν εντελώς, ή μάλλον, έως τα απαραίτητα του προϋπολογισμού τους, καθώς οτιδήποτε θα αναλυόταν σε ένα ζήτημα οικονομικών. Μέχρι τότε θα πρέπει να επιλέξει μια από τις κατεστημένες μορφές κυβέρνησης. Υποθέτουμε ότι τόσο μικρές μειονότητες δεν θα προκαλέσουν κανένα πρόβλημα.

Δεν είναι μόνο αυτό. Προβλήματα σπάνια προκύπτουν μεταξύ ακραίων γνωμών. Ένας μάχεται συχνότερα, ένας αγωνίζεται πιο σκληρά, για σκιές χρώματος παρά για ισχυρά αντιτιθέμενες γνώμες. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι στο Βέλγιο η συντριπτική πλειοψηφία θα επέλεγε τους τωρινούς θεσμούς, πάρα ορισμένα αποδεκτές αδυναμίες. Αλλά, αν ανέρχονταν συγκεκριμένα ζητήματα, θα ήμασταν τόσο ενωμένοι; Δεν έχουμε δύο ή τρία εκατομμύρια Καθολικούς που ακολουθούν μόνο τον Κύριο de Theux και δύο ή τρία εκατομμύρια Φιλελευθέρους που ορκίζονται υπακοή μονό στον εαυτό τους; Πως μπορούν να συμφιλιωθούν; Μη προσπαθώντας καθόλου να τους συμφιλιώσεις, αφήνοντας την κάθε παράταξη να κυβερνήσει τον εαυτό της. Η ελευθερία πρέπει να επεκταθεί και στο δικαίωμα να μην είσαι ελεύθερος, και πρέπει να το περιλαμβάνει.

Παρόλα αυτά, καθώς αποχρώσεις γνώμης δεν πρέπει να επιτρέπεται να περιπλέκουν την κυβερνητική μηχανή απείρως, θα προσπαθούμε να απλοποιήσουμε την μηχανή χάριν του δημοσίου συμφέροντος, Θα εφαρμόσουμε το ίδιο γρανάζι για να πετύχουμε ένα διπλάσιο ή τριπλάσιο αποτέλεσμα

Θα εξηγηθώ: Ένας σοφός και ανοιχτά συνταγματικός βασιλιάς θα μπορούσε να ικανοποιήσει και τους Καθολικούς και τους Φιλελευθέρους. Μονό το υπουργείο πρέπει να διπλασιαστεί, ο Κύριος de Thaux για κάποιους, ο κύριος Frère-Orban, ο Βασιλιάς για όλους.
Σε μία κατάσταση όπου αρκετοί κύριοι, τους οποίους δεν θα κατονομάσω, συνέρχονταν για το επιβάλλουν πολιτικό ολοκληρωτισμό, ποιος θα εμπόδιζε τον ίδιο πρίγκιπα να χρησιμοποιήσει την ανώτερη σοφία του και πλούσια εμπειρία του ώστε να διαχειριστεί τις υποθέσεις των κυρίων, απελευθερώνοντας τους από την περίλυπη αναγκαιότητα να αναγκάζονται να εκφράσουν τις γνώμες τους για τις κυβερνητικές υποθέσεις; Πραγματικά, όταν το σκέφτομαι αυτό; Πραγματικά, όταν το σκέπτομαι αυτό, δεν βλέπω γιατί, αντιστρέφοντας αυτήν την συμφωνία από την άλλη μεριά, αυτός ο ένας πρίγκιπας δεν θα έκανε έναν αρκετά αποδεκτό πρόεδρο για μια τίμια και μετριοπαθή δημοκρατία. Το να κατέχει κανείς μια τέτοια πολυθεσία δεν θα έπρεπε να απαγορεύεται.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Dennis V

Ο πολυδαίδαλος Αραβικός κόσμος.Οι αόρατες διαφορές

Η τρέχουσα δημοσιότητα ,έχει ενσωματώσει την έννοια του ισλαμισμού.Με τον όρο υπονοείται ένας ενιαίος πολιτιστικος ιδεολογικός χώρος με σχετική ομοιογένεια.Η πιο χαρακτηριστική έκφραση του ισλαμισμού,εννοούμε την λεγόμενη ισλαμική τρομοκρατία,που παρουσίαζει μια σταθερή προτίμηση σε επιθέσεις καμικάζι,σεόλο τον ισλαμικό χώρο.

Η έννοια του ισλαμισμού είναι απατηλή όσο και η αντίστοιχη του χριστιανισμού,αν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ανάλυσης.

Μια στενώτερη έννοια που επίσης επικρατεί είναι η έννοια των «Αράβων» που παρότι αναφέρεται σε μια οικογένεια κρατών με σαφή χαρακτηριστικά κοινότητας με κύριο την γλώσσα και την θρησκεία,εν τούτοις και η έννοια υποκρύπτει μια σειρά από σοβαρές διαφορές εντός της «οκογένειας»

Θα παραθέσουμε μια σειρά απο παρατηρησεις,τα οποία θα τονίσουν τις ιδιαιτερότητες κάθε μιας απο τις πολλές αραβικές χώρες,και οι οποίες μπορουν να εξηγήσουν τα τεκταινόμενα της εποχής.

Θεωρούμε δεδομένο ότι υπάρχει η ιστορική μήτρα,της γλώσσας και η ιστορική αναφορά στην προοθωμανική αραβική αυτοκρατορία.Τούτων δοθέντων όμως υπάρχουν μια σειρά απο κινητήριες δυνάμεις,γεωγραφικοί προσδιορισμοί και ενδογεννείς αντιθέσεις που οριοθετούν τους σημερινούς διαχωρισμούς.Ταυτόχρονα είναι σαφές ότι με την εξαίρεση του Λιβάνου και της Παλαιστίνης ,οι εκλογές στις χώρες αυτές είναι επιπεδου εκπομπής Λεβέντη ,δηλαδή ουσία μηδέν και αμφίβολη τηλεθέαση.

Για λόγους συντομίας και τονισμού των αντιθέσεων θα δούμε τις κυριώτερες χώρες ανα ζεύγη.Και προφανως ο καταλογος ειναι ενδεικτικός

Ριαντ-Καζαμπλάνκα

Ενας μη μορφωμένος υπόκοος της Σ.Αραβίας είναι αδύνατον να καταλάβει τον αντίστοιχο του Μαρόκο.Η παραθφθορά της αραβικής και ο εμπλουτισμός της από τοπικές διαλέκτους των βερβερίνων του Ατλαντα ,είναι τόση που μόνο ένας καλά μορφωμένος Μαροκινέζος θα ανασύρει συνεχως την ετυμολογία,και θα σχηματίσει νοήματα.Εκτός όμως απο τα προφανή όμως έχουμε και τα πιο σύνθετα
Η Σ.Αραβία παραμένει μια κοινωνία των γεννών οικογενειών.Ενας κάτοικος με ηλικία 50-60 κατα πάσα πιθανότητα έχει 6-8 αδέλφια 30-50 ξαδέλφια και 3-6 παιδιά.Με πιθανότητα 40 % μπορεί να είναι τριτος ξάδελφος του μπατζανάκη ενός απο τους γαμπρούς του βασιλιά
Στο Μαρόκο όμως υπάρχει μια σοβαρή αστική κληρονομιά των μεγαλουπόλεων ,και ένας κοινωνικός σχηματισμός με σοβαρές νησίδες «ευρωπιακής» δομής και ιδεολογίας.
Ο κάτοικος του Ριάντ τα τελευταία πενήντα χρόνια βιώνει μια γραμμική σώρευση πλούτου που έχει μεταφυσικά χαρακτηριστικά (δώρο θεού) σε αντίθεση με τον κάτοικο της Καζαμπλάνκας που έχει δει την οικονομία της χώρας του σε σοβαρές διακυμάνσεις.
Για τον Μαροκίνο ο οριοθετημένος κόσμος έχει συντεταγμένες στο Παρίσι ,τις Βρυξέλλες, το Μοντρεαλ, όπου ευρίσκεται ήδη μια πολυάριθμη διασπορά με επιδόσεις σε όλους τους τομείς.
Για τον Σαουδάραβα ο οριοθετημένος κόσμος έχει ένα πνευματικό πόλο την Μέκκα,και μετά διάφορους οικονομικούς δορυφόρους.Ο οριοθέτηση στο μυαλό του δεν είναι γεωγραφική αλλά διπολική.Η Μέκκα και τα χρήματα διασπαρμένα στην Ν.Υόρκη, το Λονδίνο,την Φρακφούρτη.
Στην Καζαμπλάνκα θα γνωρίσεις πολλούς με πτυχία Γαλλικών πανεπιστημίων,ή επαγγελματική εκπαίδευση στην ευρώπη,αλλα΄στην Τζέντα περισεύουν τα διδακτορικά του Yale,Harward,Lse.ETH,etc etc.
Ο σαουδάραβας όσο και ο μαροκίνος δεν τρελλαίνονται αν βρεθουν στο ίδιο δωμάτιο.Ο πρωτος ακούει συνεχώς για επισόδια προσκυνητών στην Μέκκα,που δεν σεβονατι τίποτα,ο δε μαροκίνος πληρώνει ένα κάρο λεφτά για χρονοβόρες βίζες,για άβολα ταξίδια και βρωμικα δωμάτια σε μικρά ξενοδοχεία στην Τζέντα.
Το Μαροκο παίζει με τον τουρισμό,την γεωγραφική ιδιαιτερότητα,προσπαθεί για επενδύσεις από την Ευρώπη τις Ηπα,ενω οι Σαουδάραβες πασχίζουν φιλότιμα να δημιουργήσουν μια ενδογεννή τάξη επιχειρηματιών για μη πετρελαικές επενδύσεις.
Συμπερασμα η συνάφεια Ριάντ-Καζαμπλάνκα είναι όση η κίνηση της βασίλισας στο σκάκι με τον ήχο του πλακωτού σε καφενείο των Πετραλώνων.

Δαμασκός – Κάιρο

Εχεις δει Μεσολογγίτες Αγρινιώτες να μαλώνουν ,με υπονοούμενα πολιτιστικής ανωτερότητας ;
Αν το δεις μην το χάσεις,αλλα αυτό δεν είναι τίποτα αν δεν δεις τους θανατηφόρους υπαινιγμούς ανάμεσα σε Δαμασκηνούς και Καιριώτες.Το επίδικο είναι σοβαρό.
Ποιος έχει την σοβαρότερη δυτικού τύπου αστική παράδωση;
Ποιος έχει τα σκίπτρα της πολιτιστικής αναγέννησης του αραβικού κόσμου.
Μεταξύ μας και οι δύο,αλλα και άλλοι πολλοί.
Μια βόλτα στην Δαμασκό και Κάιρο,εκτός τουριστικών οδηγών,που σε περιορίζουν στο ψιλοκακομοίρικο κακέκτυπο (Αλ χαλίλ),σου αποκαλύπτουν οτι και οι δύο πόλεις έχουν ένα τεράστιο πλουτο αστικής αρχιτεκτονικής του 19 αιώνα
Με μία έννοια το παλαιό Κάιρο και η Δαμασκός είναι πόλεις «φυτεμένες» εντός ενός αγροτικού περίγυρου,που τις παραμορφώνει.
Η Αίγυπτος είναι ιανός.Είναι η απόλυτη διφασική χώρα.Ο αστικός αναπτυγμένος κόσμος της Αλεξάνδρειας,του Καίρου,της Ισπαηλίας,που συμβιώνει με ένα σχεδόν διαφορετικό λαό.Τον λαό του Νείλου.
Απο την άλλη η Συρία, της πολιτιστικής Δαμασκού ,του εμπορικού Χαλεπίου, παραμορφώνεται από ένα γηγενή αγροτικό πληθυσμό που σπρωχενται στις πόλεις
Αλλά και οι δύο διαφέρουν στις πολιτιστικές τους πολυμορφίες.
Οι Αιγύπτοι έχουν περίπου 10-15% Κόπτες ,οι Σύριοι 10-15% ορθοδοξους του πατριαρχείου της Αντιόχειας.
Κάποτε και οι δύο χώρες προσπαθησαν να ενωθούν.Μάλλον για να εξορκίσουν τον καυγά.
Και στις δύο χώρες τα καθεστώτα προσπαθουν να ισορροπήσουν πάνω σε μια αφανή κινούμενη άμμο.
Στην Αύγυπτο,η ασταθής ισορροπία «πόλις- λαός του Νείλου» επιβάλει την ύπαρξη ενός Βοναπάρτη Μουμπάρακ,που δεν εγγυάται μόνο τα αμερικανικά δολλάρια,αλλά την ελεγχόμενη αστοποίηση των εκατομμυρίων αγροτων του Νείλου,που ξεχειλιζουν από ενέργεια.Η Αίγυπτος όμως προσπαθεί να είναι μια εξωστρεφής χώρα.
Στην Συρία ο Ασσαντ, παίζει με μεγάλη δεξιοτεχνία το χαρτί της «λαμπρης εξαίρεσης» ,και με συνετή και αφανή προσέγγιση Γάλλων Τούρκων ,εξασφαλίζει ένα σχετικά ανεκτό βιωτικό επίπεδο.Η Συρία όμως είναι κυρίως μια εσωστρεφής χώρα.
Συμπέρασμα,Αιγύτιοι Σύριοι,μοιάζουν με νεόπλουτες συμπεθέρες που έχουν διαφορετικά όνειρα για το ζευγάρι.Λοξοκοιτάζουν προς τα βόρεια προάστια οι πρωτοι,κάλιο πρωτοι στο χωριό οι δεύτεροι.

Αλγερι-Βυρηττός

Το βραβείο στο Αλγέρι βρίσκει όποιος ανακαλύψει ρεστωραν ανοικτό μετα τις 9,30,αντιθέτως στην Βυρηττό όποιος βρει συγγενή του που δεν ξενύκτησε.
Οποιος στο Αλγερι δεν ξέρει τι εστί Καμπυλία (Kabylie) δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα,όποιος στην Βυρηττό δεν ξέρει τι εστι ισορροπία δεν καταλάβει ομοίως.
Και οι δύο χώρες έχουν υπο αίρεση τον βαθμό «αραβοποίησης τους».
Η άγνωστη υπόθεση της Καμπυλίας ,είναι το κλειδί να καταλάβης τα γενόμενα.
Όλη η ορεινή ζώνη στο Αλγέρι (που κλιματικά γεωγραφικά προσειδιάζει με ορεινή Κορινθία καμία σχέση με έρημο) κατοικείται από ένα λαό με εξωτερική εξωστρέφεια ,τοπική γλώσσα,εργατικότητα που προσλαμβάνει την «αραβικότητα» με μεγάλη δυσθυμία.Υπολογίζονται σε 8-10 εκατομμύρια.Μόλις πριν είκοσι χρόνια σταθεροποίσησαν το λατινικό τους αλφαβητο (είναι οι μοναδικοί νομίζω που χρησιμοποιούν το γράμμα Θ),και συνεχώς προωθούν την τοπική κουλτόυρα με αίσθσηση υπεροχής και εξαίρεσης προς τους υπολοίπους.
Ο λαός αυτός πρωτοστατησε στους αγώνες κατα των Γάλλων,αλλα στο μεταποικιακό σκηνικό,θεωρεί ότι υποαντιπροσωπεύεται.
Η αντίθεση τους παίρνει μερικές φορές βίαιες μορφές,αλλά έχει μόνο παράλληλη εκφραση από τους Ισλαμιστές.
Η Αλγερία ως κράτος ευρίσκεται μονίμως υπο την άρρητη αμφισβήτηση της ενότητας της
Στον Λίβανο τα πράγματα μοιάζουν καθώς η «αραβοποίηση» είναι ενδογεννώς ισορρπιστική ,με την παρουσία τοσων χριστιανών,αλλα υποτίθεται κανένας δεν θέτει σε αμφιβολία το κράτος.Οι δημόσιες συζητήσεις καταγωγής στην Βυρηττό είναι ταμπού,γιατί πιθανότητα και όλοι οι παριστάμενοι να έχουν διαφορερτική κοινωνική ομάδα εκκίνησης. (Σουνίτες ,Σιήτες ,Δρουζοι ,Μαρωνίτες ,Ορθοδοξοι ,Καθολικοί,Μονοφυσίτες κλπ)
Στην Αλγερία η οικονονομία κινείται από την παραμορφωτική μονομανία του πετρεαλίου και του φυσικού αερίου,που τροφοδοτεί ότι κλεπτοκρατική ομάδα διανοείσαι,ενω στον Λίβανο η οικονομία είναι τα πάντα εκτός πετρελαίου.
Στο Αλγέρι όλα κινούνται στο ύφος ενός καθεστώτος εκτάτου ανάγκης,περιορμένης κυκλοφορίας,διαρκων ελέγχων ,ενω στην Βυρητό στο στυλ παραλιακής το Σαββατόβραδο,όλα επιτρέπονται αρκει να μην σε δουν.
Στην Βυρηττό οι μαντίλες συνυπάρχουν με τις πιτσιρίκες που οδηγούν SUV,στο Αλγέρι οι μαντίλες συνυπάρχουν με τους ένστολους.
Η Αλγερία και ο Λίβανος έχουν ομοιότητες όσο το λιβάνι με το δενδρολίβανο.

Σαναα-Τύνιδα

Το πιο σπανιο είδος στην Υεμένη είναι ο άοπλος πεζοπόρος,και ακόμα πιο σπάνιος όποιος δεν μασουλάει qats.
Στα πιο μεγάλα ξενοδοχεία οι πελάτες παρακαλούνται να μην οπλοφορούν εντός,το δε qats ένα προιόν θάμνου με ασταθείς συγκεντρώσεις αμφεταμινών πουλιέται όπως και το νερό,παντού.(Το qats είναι ομόλογο της κόκας ,νομοθετικά.Στην Υεμένη σε πληθώρα,αλλα με κανένα γραμμάριο στον Βενιζέλο,σε βλέπω για πρωτη είδηση στην Εσπρέσσο)
Στον αντίποδα η Τυνησία είναι μάλλον η χώρα που κάτι κέρδισε από την Γαλλική γραφειοκρατία,και διαθέτει ένα από τα πιο ευρωπαίζοντα συστήματα διοίκησης (είπαμε διοικησης όχι διακυβέρνησης,γιατί ο σ Μπεν Αλι ασκειται εδω και χρόνια στον Μαρκεζινισμό)
Ο Υεμένιοι είναι κάτι σαν τους βαλκάνιους βλάχους ,δηλαδή παρότι ορεσίβιοι εξαιρετικά εξωστρφείς και δαιμόνιοι.Κλειστοί στους τρόπους αλλα στις δουλειές σαίνια.Στην ουσία αποτελούν το 20-30 % των σαουδαράβων ,αλλά δεν το ομολογουν ουτε αυτοί ουτε οι σαουδαραβες.
Κατέχουν μοναδικους τουριστικούς προορισμούς ορεινου τουρισμου (συναγωνίζονται το Κάνυον των Αμερικάνων) αλλα και μυστηριώδεις μειονότητες που ευτυχώς δεν τις ξέρουν οι τουριστικοι πρακτορες,αλλιως θα γίνουν αξιοθέατο όπως οι ινδιάνοι του Αμαζόνιου,που φοράν μπλου τζην μόλις ο ευρωπαίος τουρίστας γυρίσει την πλάτη.Οι τελευταίοι ορεσίβιοι εβραίοι ,που μιλάνε μοναδικό υβριδιο σημιτικής γλώσσας,και οι μοναδικοί μουσουλμανοι αφρικανικής καταγωγης με τις συζύγους με τα θηριώδη ντκολτέ δίπλα στις ολόμαυρες μπουργκοφορούσες ,ευρίσκονται επιμελώς κρυμμενοι στην Υεμένη.
Αντιθέτως στην Τυνησία,τα πάντα είναι τουριστικοποιημένα.Οποιος βρει κανένα οικοδόμο από την Ανάφη στα Αναπιωτικα της Πλάκας,τότε δικαιουται να βρει και κανένα βεδουίνο στην Τυνησία.Και άμα βρει,ας κοιτάξει μήπως κάτω από την κελεμπία φοράει κανένα αρμάνι τζην.
Η Τυνησία συναγωνίζεται την Ελλαδα,την Τουρκία στον ομαδικό τουρισμό,ενω η Υεμένη είναι ο παράδεισος του εξερευνητή (οχι γιαλαντζι τύπου Τσόκλη)
Στην Τυνησία κάνει κουμάντο ο στρατός,και στην Υεμένη ο στρατός για λογαριασμό τριών οικογενειών που ελέγχει το 50% του ΑΕΠ.

Μασκατ-Χαρτουμ

Ο Σεβαχ ο θαλασινός και ο φελουκατζής του Νείλου.
Καλά και οι δύο παίζουν με το νερό,αλλα ο Ομανός ξέρει τον Ινδικό μέχρι την Ζανζιβάρη με ακρίβεια GPS ,ενω ο Σουδανός ανεβοκατεβαίνει τον Νείλο περίπου Ιπποκρατους Βοτανικό δηλαδή λίγο μονότονα.
Οι Ομανοί είναι θαλασσινοί αλλά με ισχυρά στοιχεία «λιμανίσιας» μαγγιάς, εμπορικού οππορτουνισμού,και γνωση της ιδιαιτερότητας τους.
Συνενοούνται σε φαρσί,ουρντου,σουαχίλι,και δεν κολώνουν πουθενά
Αντιθέτως οι Σουδανοί,εργάζονται παντου ως λογιστές,μηχανικοί,και είναι πασιγνωστοι για την παροιμειώδη εντιμότητα και οργανωτικότητα τους.Γι’αυτο και τους εμπιστευονται οι άραβες στις δουλειές τους.
Το Σουδαν εσχάτως ανακάλυψε πετρέλαια και αυτό τους έχει θολώσει το μάτι.Τα βάζουν με φουκαράδες αφρικάνους στο Νταρφουρ,πλακώνονται με τους Αιγύπτιους για τον Νείλο,και γενικώς δεν χαμπαριάζουν.
Ενω το Ομαν έχει πετρελαια εδω και χρόνια,με στανταρντ εισοδήματα,επενδύει πολύ στον τουρισμό,και τις τρομερές κλιματικές συνθήκες (το καλοκαίρι 1000 χιλιομετρα από την έρημο έχεις θαυμάσια ψιλοβροχα που πρασινίζουν τα πάντα)
Τωρα πως Σουδανοί και Ομανήδες είναι άραβες αδέλφια ,μονο η δυτική δημοσιογραφία μπορεί να καταπεί

Αντί επιλόγου

Προφανώς δέκα αράδες,δεν αρκουν να ασχοληθούν με ενα απο τους πιο ενδιαφέροντες κόσμους του πλανήτη.
Αλλα θέλαμε να δείξουμε αντιστικτικά πως οι λέξεις όταν αναφέρονται σε ανθρωπινα σύνολα μπορουν να είναι εξαιρετικά δεσμευτικές
Μικρές όψεις της «αραβικής» πραγματικότητας ,ίσως είναι αρκετές για να αποκαλύψουν ότι κρύβεται ένας εξαιρετικά πολύπλοκος , ετερόμορφος και ανομοιογενής κόσμος.
Τα αντικειμενικά στοιχεία και δεδομένα υπάρχουν διάσπαρτα στο διαδύκτιο.

Επίσης παραλείψαμε μερικές διαδρομές (Λυβύη,Μαυριτανία,Εμιράτα) .Σκοπιμως οι αντιθεσεις είναι όσες περιγραψαμε ενδεικτικά
Οπως πάντα όμως η ζωντανή «δοκιμή» είναι αλλιώς.
Για άλλες γευσεις από τις δοκιμές αυτές προσεχώς

Ο ψευδοριζοσπαστικός χαρακτηρας του Ελληνικου Ομπαμισμου

Η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται που από και να την δεις είναι τερατώδης.Η ανεργία αυξάνει παντού,δεν διαφαίνονται σημάδια ανάκαμψης ,και οι πολιτικές πρωτοβουλίες μάλλον δεν προσφέρουν σημάδια αναστροφής (αν και αφήνεται να εννοηθεί ότι μάλλον σκοπευουν να προλάβουν μια κατακλυσμιαία κατάρρευση που δεν είναι εκτός σεναρίων)
Καθώς εξελισσεται προς το χειρώτερο μας προσφέρονται και οι αντιστοιχες θεωρίες που την εξηγούν και ψηλαφούν πιθανές πολιτικές εξόδου.
Πριν συνοψίσουμε τα βασικά πλεγματα ιδεών που διακινούνται ως εργαλεία κατανόησης της συγκυρίας.
Το πρόβλημα είναι ότι επειδή το φαινόμενο είναι μιας πλανητικής κλίμακας, αναγκαστικά όλες οι θεωρίες κινούνται σε ένα υψηλό επίπεδο αφαιρεσης,με εγγενείς δυσκολίες εμπειρικής επαλήθευσης.Μπορείς να μιλάς για τις αιτίες της κρίσης ,από μια ιδεολογική θέση και τελικά να προσφερεις μια συνεκτική διαπραγμάτευση , συμβατή με την αρχική σου εκκίνηση . Οι θεωρίες κινούνται σε ένα σχεδόν επιπεδο ταυτολογίας
Ας δουμε τις βασικές οπτικές ,πολύ χοντρικά ,έτσι για να συνενοηθούμε,γιατί στην υπόθεση αυτή τα σενάρια είναι πολλά.

Οι διακριτές αναλύσεις

Α.-Η Μαρξιστική
Σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση,ανεξαρτητα απο τεχνικές αρρυθμίες,η ουσία της κρίσης είναι η υπερσυσωρευση κεφαλαίου,που διογκωνεται (συμφωνα με την θεμελιώδη μαρξιστικη προυπόθεση) μόνο από την μισθωτή εργασία.Το κεφάλαιο έχει εξαντλήσει τις καταναλωτικές δυνατότητες των εργαζομένων,και πέφτει στον δαιμονικό φαύλο κύκλο της φύσης του.Αντλεί ενέργεια απο τους εργαζόμενους,για να διογκωνεται αενάως αλλα αφου τους εκπτωχευει δεν μπορεί να αναπαραχθεί με τους ίδιους ρυθμούς και βραχυκυκλώνει.Αποτέλεσμα αυτοκαταστρεφεται ,αλλα ταυτόχρονα διαλύει τους εργαζόμενους,που δεν είναι παρα αναλώσιμος παράγοντας παραγωγής.(περισσότερα βεβαίως στον Ριζοσπαστη,την Αυγή,το περιοδικο Θέσεις κλπ)
Β.-Η Μονεταριστική
Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή,οι οικονομικές κρίσεις προέρχονται από λάθη της κεντρικής εξουσίας που διαχειρίζεται την αξία του χρήματος.Οι αγορές είναι ικανές να αυτορρυθμιστούν αλλά οι κεντρικοί τραπεζίτες κάτω από πολιτική πίεση και απο τον φόβο προσκαιρων κοινωνικών αναστατωσεων,δεν αφήνουν το χρήμα να λάβει την πραγματική του αξία,(μέσω του μηχανισμού αγοράς) ,και δημιουργούν στρέβλωση.Η στρέβλωση στην αξία του χρήματος οδηγέι σε λάθος επενδύσεις που δεν βρίσκουν καταναλωτές. Η Fed την περίοδο Greenspan έδωσε φθηνό χρήμα,ταυτόχρονα επιδότησε φθηνά οικιστικά δάνεια,έτσι ωστε η αξία του δολλαρίου παραμορφώθηκε.Το παραμορφωμένο αξιακά δολλάριο,διαμορφωνει στρεβλές συνθηκες επενδυτικών επιλογών και τα αποτελέσματα είναι τραγικά (περισσότερα στις παρεμβασεις Ανδριανόπουλου,Ayn Rand Institute, κλπ)
Γ.-Η Ελεγκτική ανεπάρκεια
Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή,η παγκοσμιοποίηση των αγορών χρήματος ,δημιουργησε μια νέα ανεξέλεγκτη σφαίρα συναλλαγών έξω από οποιαδήποτε ρύθμιση ή έλεγχο.Κεντρικό ρόλο έχει παίξει η υστέρηση διεθνων ελέγχων,οι νησίδες αυθαιρεσίας (off shore) , και η τεχνολογία πληροφορικής που προσέδωσε στις παγκόσμιες αγορές το στοιχείο της ταχύτητας ως αυτόνομο παράγοντα κρίσης.
(περισσοτερα στις παρεμβασεις Soros,Krugman,Obama,Brawn )
Στον ιστόκοσμο κυκλοφορουν κυρίως μαρξίζουσες απόψεις ,που όμως περιβάλλονται από ηθικολογικές ή «αρμονικές» προσεγγίσεις που έχουν περίπου ως εξής.
Η κρίση αποδεικνύει ότι ζούμε σε ένα κόσμο αδικίας,και η υποτιθέμενη και υπεσχειμένη αρμονία (από ποιόν άραγε;) δεν υπάρχει.Καλά να πάθετε εσεις οι κωλοκαπιταλιστες,και το σύστημα σας.Διαλύστε το εδω και τωρα ,και αν ενωθούμε όλοι οι ηθικοί εργαζόμενοι ,ο άλλος κόσμος θα αναδυθεί.Ολοι στους δρομους ξυπνηστε!!!!
Σε αυτές περίπου τις συντεταγμένες κινείται η δημόσια συζήτηση.
Ας δουμε όμως και τις προκρινόμενες λύσεις

Οι προτεινόμενες λύσεις

-Η Μαρξιστική και αριστερη πρόταση,εντοπίζει την προσοχή της στην υπεράσπιση όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων βιωτικου επιπέδου των εργαζόμένων, την οποία όμως παρουσιάζει και ως λύση του προβλήματος.Δηλάδή φθηνό χρήμα,όχι απολύσεις,υψηλά επιδόματα ανεργίας.Στην προσέγγιση αυτή η ανθρωπινη εργασία έχει αυταξία ,και κάθε πολιτική πρέπει και μπορεί να εξασφαλίζει εργασία για όλους. Καθώς όμως η καπιταλιστική οικονομία δεν εξασφαλίζει την εργασία,οι εργαζόμενοι καλούνται στην σχετική πολιτική διαπάλη που θα ανατρέψει τους θεσμικους συσχετισμούς.
-Η Μονεταριστική δίνει βάση στην εξυγίανση της αγοράς χρήματος,που θα βρει την άριστη αξία του,αν οι κεντρικοί τραπεζίτες σταματήσουν τις επιδοτήσεις,τα bail out.Οι χρεοκωπείες είναι αποδεκτες με όλες τις συνέπειες.Ταυτοχρονα συνέχιση των μέτρων περιορισμού σπατάλης στην κρατική οικονομία ,ιδιωτικοποιήσεις.κλπ.Η μηδενική ανεργία θεωρείται απραγματοποίητη,η δε πρόσκαιρη διόγκωση της είναι αποδεκτή ,ως παρεπόμενο της βασικής μέριμνας για την εξασφαλιση της ισορροπίας του χρήματος.Η ιδιαιτερότητα της μονεταριστικής προσέγγισης είναι οτι ουσιαστικά έχει την μορφή έγκλησης προς την FED και την Αμερικανική κυβέρνηση ,καθως η ισορροπία του δολλαρίου είναι τελικά αυτή που καθορίζει την παγκόσμια οικονομία
- Στο πλέγμα ιδεών της ελεγκτικής ανεπάρκειας στην ουσία προκρίνεται η με κάθε θυσία σταθεροποίηση ,και απο εκει και πέρα,διακινούνται πολλαπά σενάρια επιβολής των πιο αυστηρών ελέγχων.Προκρίνεται η πάση θυσία διατήρηση των πιστωτικών συστημάτων,και από εκεί και πέρα η διάσωση επιλεγμένων τομέων της οικονομίας. Ε
Μπορούμε με ασφαλεια να πούμε οτι οι ιδεες αυτές έχουν παγκόσμια απήχηση και σχηματίζουν ένα αστερισμό πολιτικών που συμβατικά ας ονομάσουμε ως Ομπαμισμό.
To πρόβλημα ,με την σχολή είναι ότι είναι περικλείει μια μεγάλη σειρά τεχνικών διευθετήσεων ,για τις οποίες όλοι αισθάνονται κοντά, αλλά μπορεί να βρεί δεκάδες λόγους ,όπου εκ των υστέρων ,θα αποδείξουν το πιθανό λάθος.πχ λάθος ευρωπαικά επιτόκια,αργοπορίες στους G-20,έλλειψη πολιτικής ηγεσίας,ταλαντεύσεις για τον προστατευτισμό, κλπ..Δηλαδή έχουμε ένα μίγμα πολιτικών και τεχνικών επιλογών που διαμορφώνονται εν παραλλήλω.
Μια βασική τομή
Σε αυτό περίπου το τριαφασικό πλέγμα διακρίνουμε μια βασική τομή.
Η τομή έχει σχέση με τον βαθμο και τον τρόπο ενσωμάτωσης της έννοιας της πολιτικής κρίσης στην κάθε μία από τις προσεγγίσεις.
Υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα
Πως η κοινωνική κρίση στην διεσταλμένη της μορφή ,ενσωματώνεται ως συστατικό των προτεινομένων λύσεων;
Είναι φανερό πως ο γενικευμένος παγκόσμιος Ομπαμισμός έχει μια βασική επιλογή
Περιορισμός εδω και τώρα όλων των πιθανοτήτων μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης.Αυτή είναι η άρρητη βασική επιδίωξη της οποίας οι προτεινόμενες πολιτικές είναι απλές εκφράσεις.
Ο Ομπαμισμός λειτουργεί ως πυροσβέστης που γνωρίζει οτι η πυρκαγιά αν ξεφύγει από έλεγχο θα τα κάψει όλα,ενω σβήνει μικροεστίες και προσπαθεί να επινοήσει ένα αντιπυρικό υλικό που θα αποτρέψει την ολική ανάφλεξη
Γι’αυτο και ο Ομπαμισμός προβάλλει όλες τις τεχνικές του ικανότητες (μαζεύει όλους τους καθηγητές των ΗΠΑ) βασίζεται σε τεχνικο-διαχειριστικές κατευθύνσεις και διαμορφώνει μια παγκόσμια αντζεντα κατάλληλη για φοιτητές οικονομίας και δυσνόητη για πολίτες.
Ποιος μπορεί αλήθεια μπορεί να διακρίνει με ακρίβεια διαφορά τεχνικών ή πολιτικών στην ρητορία των Σαρκόζυ,Μέρκελ,Μπραουν;
Οι διαφορές τεχνικής και πολιτικής είναι τόσο δυσδιάκριτες που γίνονται αντιληπτες μόνο από ειδήμονες.Η πολιτική τεχνικοποιείται.
Το οξύμωρο είναι ότι τόσο η κλασσική μαρξιστική όσο κλασσική μονεταριστική σχολή μοιράζονται μια κοινή στάση:Μια σχετική εξοικείωση με σενάρια δυνητικής κοινωνικής αναστάτωσης.
Οι μεν μαρξιστικές προσεγγίσεις προδιαθέτουν την κοινή γνώμη για μια προετοιμασία πολιτικών αγώνων ,οι δε προτάσεις για την έξοδο από την κρίση έχουν πάντα την υποσημείωση ,της στήριξης αυτών των πολιτικών απο τους ενεργοποιημένους πολίτες.
Οι μονεταριστικές προδεγγίσεις αποδεχονται την προσκαιρη αύξηση της ανεργίας,κλείσιμο επιχειρήσεων ,συνθήκες μερικής πρώσης βιωτικού επιπέδου για κάποιους ,εν «γνωσει των συνεπειών».
Βέβαια η οτπική της αναστάτωσης είναι διαφορετική.
Η αριστερά λέει «να οι πολιτικές συνέπειες του καπιταλισμού,και ας ετοιμαστούμε για αγώνες» ενω οι μονεταριστικές αντιλήψεις λένε «οι κοινωνικές αναστατώσεις είναι προσωρινές,και τελικά δεν τελειώνουν ποτέ.Μόλις η οικονομία ανακάμπτει αυτές περιορίζονται».

Ο ενδογεννής Ομπαμισμός της ελληνικής κοινωνίας

Δεν θέλει και πολυ φιλοσοφία ότι μια οικονομία με
-Χρέος και έλλειμα ισοζυγίου πληρωμων ως ποσοστό του ΑΕΠ σε επιπεδα ρεκόρ
-Ασθενείς και επισφαλείς εισροές συναλλάγματος (4/9 ναυτιλιακό,3/9τουριστικό,2/9 εξαγωγές)
-Περίπου 1,0 εκ μισθωτών σε ατομικές επιχειρήσεις χαμηλής ή ανυπαρκτης τεχνολογίας 1-5 ατόμων
-Περίπου 1,3 εκ μισθωτους εργαζόμενους στο ευρύτερο δημόσιο με ανυπαρκτη λογοδοσία και παραγωγικότητα επιπέδου γεναιόδωρου τσιγγούνη.
-Μαύρη οικονομία που παράγει καταθέσεις ρεκόρ (170 δις Ευρω)
είναι σαφές ότι θα κινηθεί εντός μιας «συνωμοσία της συναίνεσης».
Η ελληνική οικονομία είναι πολυ «ρηχή» για να αντέξει τομές,η ελληνική κοινωνία πολύ παραδοσιακή για να ακούσει νέα μηνήματα,η κοινωνία πολιτών ασθενέστατη για να υποστηρίξει αλλαγές.
Αναγκαστικά λοιπόν κινούμαστε σε μια διαδρομή αμύνης τύπου Ομπάμα,όπου όλοι κινούνται εντός τεχνικών διαφορών.Οποιος βρει πραγματικές θεμελιακές διαφορές,που μπορούν να πυροδοτήσουν εξελίξεις ας ιστοσφυρίξει.
Το πρόβλημα είναι ότι η κομματική διάταξη παριστάνει κάτι άλλο από αυτο που πραγματικά είναι.
Ο ρόκερ διαφημιστής Καρατζαφέρης ,παριστάνει τον βαλκάνιο Χαίντερ,με άρωμα θυμιατού.

Ο μεγάθυμος Καραμανλής παριστάνει τον θείο του,αλλα του λείπουν τα φρύδια
Ο προσηνής Γιώργος παριστάνει τον Γιόσκα Φίσερ με δεκαπέντε χρόνια καθυστέρηση
Ο ευέξαπτος Αλαβάνος παριστάνει τον Ανδρέα του 77 ,αλλα δεν έχει ουτε Τζουμάκα ουτε Ακη.
Η σταθερή Αλέκα,φλερτάρει με την επανάσταση ,αλλα τον Δεκέμβριο τα «χρειάστηκε» με την ανεξέλεγκτη πιτσιρικαρία,φαντάσου να εξεγερθουν και οι λαθρομετανάστες τι θα πάθει.
Μεταξύ μας και να μην υπάρχει ο Χουσείν και η Μισέλ θα τον είχε εφεύρει η ελληνική δημοσιότητα.Η υπερβατική μεταπολιτική προσωπικότητα που θα διευθετήσει τα πράγματα είναι το «υπέρτατο αντικείμενο του πόθου» μας .

Ο ψευδοριζοσπαστικός χαρακτήρα του Ελληνικού Ομπαμισμού

Οι ριζοσπαστικές παραδώσεις στο πλαίσιο των καπιταλιστικών φιλελευθερων δημοκρατιών δυτικού τύπου είναι δύο.
Ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός
Και οι δύο ενσωματώνουν το στοιχείο της δυναμικής αλλαγής .
Απαντουν βέβαια σε διαφορετικά ερωτήματα
Ο μαρξισμός διατυπώνει μια συνεκτική κριτική θεωρία της κοινωνίας ,με στόχο την αναδιάταξη της θέσης των μισθωτών στην παραγωγή και τα πλεονάσματα της
Ο φιλελευθερισμός διατυπώνει μια ριζική αντίρρηση για την έκταση του κράτους και όλων των θεσμων υποχρεωτικών συναλλαγών και μεταφυσικών υποταγών.
Στην ελληνική κοινωνία δεν τίθεται κανένα τέτοιο ερώτημα.
Η μισθωτή εργασία έχει υπερκερασθεί από κάθε φύσεως κρατικοδίαιτο μερικό συμφέρον εντος αριστεράς
Το κράτος εκτός από το 50 % του ΑΕΠ,έχει απορροφήσει και συνεχως απομυζά όλη την θετική ενέργεια που παράγει αυτή η κοινωνία.
Αν το κεφάλαιο στην μαρξιστική ανάλυση λόγω κρίσης αυτοκαταστρέφεται ,καταστρέφοντας τον εαυτό του και τους εργαζόμενους,ομοίως το υπερτροφικό κράτος καταλύει όσους ζωτικούς χώρους ευρίσκονται εκτός επιρροής του.
Οι συντεχνίες,οι παραδώσεις ,τα ατυπα πλέγματα είναι πολυ πιο ισχυρά από τα ασθενη ιδεολογικά ρεύματα .Γι’αυτό και διασχίζουν εγκάρσια το πολιτικό σύστημα.
Ετσι λοιπόν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα θα αναπαυθουν στις εκδοχές του Ομπαμισμού.
Δεξιοί,κεντρώοι,αριστεροί,ακροαριστεροι Ομπαμιστες ενωθείτε!!!