Ποιά είναι η συχνότητα του σμήνους;

 

 

 

Το 2006 ο Α.Αλαβάνος είχε μια καλή ιδέα. Σε ένα μάλλον αναχρονιστικό πολιτικό περιβάλλον διαμορφωμένο με τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των Κακλαμάνη , Σκανδαλίδη προτείνει για υποψήφιο Δήμαρχο τον άγνωστο Α.Τσίπρα.Η κίνηση είναι ματ. Απέναντι στις δύσκαμπτες κομματικές υποψηφιότητες, αναδύεται το νεανικό ύφος ενός "πιτσιρικά" ο οποίος έχει μοναδική ικανότητα. Συσπειρώνει γύρω του, πολλαπλά σμήνη της πόλης τα οποία κινούνται ανάμεσα στα Εξάρχεια, τα Πανεπιστήμια, τις διαδηλώσεις, τον Κεραμικό, τις συναυλίες, τα Κουφονήσια. Το περίπτερο του Τσίπρα στην Πανεπιστημίου έχει μια νεανική φυσιογνωμία την οποία είχε να δει ο «χώρος»  από την εποχή του Ρήγα και της Β .Πανελλαδικής. Επρόκειτο για δημογραφική και πολιτιστική  τομή. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν την δύναμη των σμηνών.

Τέσσερα χρόνια μετά , οι πολιτικές προτεραιότητες αλλάζουν ο Τσίπρας προβιβάζεται και η ανθρωπογεωγραφία της Πορτάλιου, ξαναθύμισε Συν. Ωστόσο εμφανίζεται από το πουθενά μια συμπαθητική εναλλακτική φάτσα, κατ' ευθείαν από την πινακοθήκη των ορειβατών που σωρεύονται στο Λιτόχωρο για Όλυμπο και συσπειρώνει παρόμοια σμήνη. Ο Αμυράς με έμβλημα το ποδήλατο του και τον καθαρό  αέρα της καθημερινής περιήγησης στις κρυφές άκρες της Ελλάδας επαναλαμβάνει το κατόρθωμα Τσίπρα.

Τα σμήνη δεν είναι τα ίδια αλλά είναι γνωστά, αναγνωρίσιμα. Τα έχουμε δει και σε άλλες χώρες. Είναι τα σχήματα του  δυτικότροπου νεανικού φιλελευθερισμού που καταγράφηκε με τα ενδυματολογικά και ιντερνετικά χαρακτηριστικά του ως το «κοσμικό» μέρος της Ταχρίρ και του Ταξιμ. Το ταξινομικό σχήμα αριστερά - δεξιά δεν μπορεί να τα ταυτοποιήσει  με ακρίβεια. Πρόκειται για ένα νεανικό  πολιτιστικό ύφος της  εποχής  που διεκδικεί τόπο και χρόνο από όλους τους παραδοσιακούς θεσμούς.

Φαίνεται ότι  ο Θεοδωράκης έχει την φαεινή ιδέα του «Ποταμιού». Έχει εντοπίσει πως τα σμήνη είναι διαθέσιμα. Απευθύνεται με τρόπο που τους είναι προσιτός. Από τη μια, η κεντροαριστερά  και η δεξιά των 58άρηδων, από την άλλη η αμφιλεγόμενη επιλογή να μετενσαρκωθεί ετσιθελικά ο Τσίπρας σε Γαβριήλ , και νάσου το Ποτάμι. Σε λίγες ώρες φάνηκε να συνεννοείται   με τους "δικούς" του.

Τώρα προφανώς θα υπάρξει η main stream πολιτικολογία για να  αποκαλύψει  την υποτιθέμενη  «αλήθεια» του Ποταμιού. Ωστόσο και οι main stream γνωρίζουν ήδη από το 2012, λόγω ΧΑ, πως τα νευματικά δίκτυα, οι πολιτιστικές συνάφειες, έχουν τόση δύναμη όσο οι τηλεοράσεις και οι συζητήσεις τους .Οι διαφορετικές  συχνότητες του Τσίπρα το 06, του Αμυρά το 10, της ΧΑ το 12 δεν είναι ανιχνεύσιμες από τα πεπαλαιωμένα ραντάρ της κοινότοπης πολιτικολογίας. Αυτό που έγινε είναι  όλοι διαισθάνονται ότι το Ποτάμι συντονίστηκε με μια μοναδική συχνότητα. Αν ο Θεοδωράκης όντως την έχει βρει  , τότε η κλασσική αμφισβήτηση η οποία υποτίθεται ότι θα τον «αποκαλύψει» τελικά  θα τον δυναμώσει. Το Ποτάμι θα συντονίζει με νεύματα τα  σμήνη γύρω του και η κλασσική πολιτικολογία  απλώς  θα  παράγει ακουστικό «θόρυβο». Μεταξύ εξηντάρηδων και  κατά παραγγελία μετενσαρκώσεων υπάρχουν πολλά ελεύθερα σμήνη.

Μέχρι τις ευρωεκλογές θα γίνουν πολλά.

Unbelievably fast

 

 

 

H χθεσινή εξέλιξη της διαφωνίας 58  – Πασοκ αναμφίβολα αποτελεί μια θετική εξέλιξη.

Ουσιαστικά  σηματοδοτεί την αλλαγή στόχευσης από τα «υψηλά» του κομματικού παιγνίου στα «χαμηλά» της αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού. Το ακατανόητο της πρωτοβουλίας ήταν ότι διοχέτευε ένα υπαρκτό δυναμικό σε ένα αστήρικτο πολιτικό επίδικο, διακινδυνεύοντας τη δεδομένη ισχυρή υπόσταση στην ραχοκοκαλιά της κοινωνικής οργάνωσης. Το ευρύ ρεύμα ,το οποίο ήθελαν οι 58 να εκφράσουν ,αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στις δημοτικές εκλογές, κερδίζει κρίσιμα συνδικάτα ( Εσηεα ,Δσα κλπ). Ωστόσο δεν υπάρχει κανενός είδους αυτοματισμός ο οποίος να επιβάλει να συγκροτηθεί ως κόμμα. Το ρεύμα συγκροτείται πάνω σε μερικές κοινές παραδοχές:

-Το μνημόνιο σηματοδοτεί μια περίοδο λιτότητας, αλλά δεν είναι παρά μια λανθασμένη διαχείριση χρεοκοπίας. Δεν είναι η χρεοκοπία.

-Για την χρεοκοπία έχουν ευθύνη οι κυβερνητικές ελίτ, αλλά υπήρξε μια εκτεταμένη ανοχή σε πρακτικές κατακερματισμού , κρατικής ιδιοτέλειας στα μεσαία στρώματα.

-Η έξοδος δεν μπορεί παρά να είναι μια δύσκολη διαδικασία , αναδιάταξης δομών, παροχών και πρακτικών μέσα στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο

Με ένα παράδοξο τρόπο οι 58 απλοποίησαν τις παραδοχές του ρεύματος σε μια πλατφόρμα τοπολογικού ορισμού ενός «κέντρου» σε απόσταση από την Συριζαική ευκολία του αντιμνημόνιου. Απέναντι στην Συριζαική ευκολία όμως αντέταξε μια άλλη ευκολία. Τα αποτελέσματα είναι εύλογα και εξηγήσιμα

Το ρεύμα κερδίζει διαρκώς θέσεις στην κοινωνία, επιβάλει την ατζέντα στις δημοτικές εκλογές αναγκάζοντας τον Συριζα να σταματήσει την παρωδία του τριπλού δημοψηφίσματος, αλλά οι 58 αδρανοποιούνται. Δεν πρόκειται για αποτυχία μιας κοινωνικής δυναμικής αλλά για ένα άστοχο χειρισμό διαχείρισης της δυναμικής.

Η εξέλιξη είναι πολλαπλά ωφέλιμη

Θα διοχετεύσει ένα υπαρκτό δυναμικό στις πραγματικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις πέριξ του σχήματος Prv5

Θα εξοικειώσει την κοινωνία με σενάρια σύνθετης πλοκής με πολλούς πόλους ισχύος τόσο οριζόντια ( πολλά κόμματα) αλλά και κάθετα ( κυβέρνηση με αντιπολιτευόμενες περιφέρειες, μεγάλους δήμους κλπ)

Θα απομακρύνει τελειωτικά τον κίνδυνο του αναχρονιστικού οράματος για την αυτοδύναμη διακυβέρνηση Συριζα.

Ανεξάρτητα από τις θεατρικές μπαλαφάρες , ήδη 18 μήνες μετά τις εκλογές είναι φανερό πως στο υπέδαφος της κοινωνίας κοχλάζουν μάγματα αναστοχασμού, σύνεσης και λελογισμένης διεκδίκησης. Η διάχυτη λύπη και ο πόνος δεν τροφοδοτούν τις απελπισμένες εκφράσεις του 09-12. Τα διάφορα αντιμνημόνια fast track δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν καμία διέξοδο γιατί είναι too fast, unbelievably fast. Όσοι προσπάθησαν να κατασκευάσουν ισοδύναμες fast track ελιές θα έπρεπε να ξέρουν ότι η ελιά θέλει χρόνο και υπομονή.  

Όλα είναι τόσο γλυκά στο μαγικό κόσμο του Βήματος

 

 

Στο σημερινό Βήμα δημοσιεύθηκε μια συνέντευξη του Α.Τσίπρα (πηγή). Η καταπληκτική καλειδοσκοπική προσαρμοστικότητα της Συριζαικής αφήγησης παρέδωσε ένα υψηλό δείγμα αφηγηματικής τεχνικής όπου ο αναγνώστης διαβάζει ακριβώς αυτά , τα οποία πρέπει να διαβάσει.

Ως γνωστόν  ο αναγνώστης του Βήματος είναι τεχνοκράτης και με αίσθηση του εθνικού συμφέροντος. No problem .Οι επεξεργασμένες και αμοιβαίες συμφωνημένες απαντήσεις έχουν την κατάλληλη μορφή έτσι ώστε να μη διαταραχθεί και αφού απολαύσει την εφημερίδα του ήσυχος, νηφάλιος να συναινέσει στην επερχόμενη αλλαγή.

Πχ

Το πραγματικό ,τραυματικό επίδικο της Συριζαικής υπόσχεσης είναι τι γίνεται στην ρευστή ενδιάμεση φάση μετά την «ακύρωση» του μνημονίου.

• Πόση χρονική διάρκεια θα έχει αυτή η φάση;
• Ποια είναι τα τεχνικά και ποια τα πολιτικά σημεία τριβής ή σύγκρουσης;
• Μήπως η Συριζαική ακύρωση τελικά «αυτοακυρωθεί» από την ένταξη της ως τεχνικό επίδικο εντός του υφιστάμενου νομικού διεθνούς πλαισίου;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο Α.Τσίπρας είναι καθησυχαστικός και πληροφορεί τον τεχνικά ενημερωμένο αναγνώστη ότι όντως έχει βρεθεί η κατάλληλη τεχνική win win πρόταση .Πρόκειται μια μόχλευση χωρίς πολιτικές τριβές η οποία μάλιστα προέρχεται από το ΔΝΤ και το μόνο που λείπει είναι κάποιος να την προτείνει!

Ακολουθεί το απόσπασμα:

-Μα δεν είναι απόλυτα σαφές ότι η περικοπή διακρατικού χρέους είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο; Πώς θα ψηφιστεί από τα Κοινοβούλια των εταίρων;

Το ελληνικό χρέος, που μετά το PSI έχει μετατραπεί σε διακρατικό, στην πραγματικότητα έχει χρηματοδοτηθεί από τις αγορές που δανείζουν τον Μόνιμο Μηχανισμό. Οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν έχουν επιβαρυνθεί. Μόνο εγγυήσεις έχουν δοθεί. Τα νέα ελληνικά ομόλογα τελούν υπό διαπραγμάτευση στις παγκόσμιες αγορές δημιουργώντας διαρκώς κέρδη για τους διαπραγματευτές. Η διαδικασία της περικοπής τους κατά 40-60%, όπως προτείνει το ΔΝΤ, μπορεί να οργανωθεί με ασφάλεια, ενδεχομένως με τροποποιήσεις στον Μόνιμο Μηχανισμό και με πρωτοβουλίες της ΕΚΤ που θα ενισχύσουν συνολικά τη διεθνή πίστη στην ευρωζώνη. Το όφελος θα είναι τεράστιο για την Ευρώπη.

-Η Γερμανία δεν τα γνωρίζει όλα αυτά;

Η Γερμανία τα γνωρίζει όλα αυτά και γι’ αυτό έχει ήδη στα συρτάρια του υπουργείου οικονομικών το σχέδιο του κουρέματος του ελληνικού χρέους, δηλαδή το plan B για τη διαπραγμάτευση με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποκάλυψε ο υφυπουργός του κου Σόιμπλε, Στέφεν Κάμπετερ, σε πρόσφατη ερώτηση βουλευτών του Die Linke. Ωστόσο δε πρόκειται να το υλοποιήσει αν δεν υπάρξει κάποιος να το διεκδικήσει

Όσον αφορά τις εθνικές ευαισθησίες του «αναγνώστη» έχουμε ενδιαφέρουσες επισημάνσεις.

Εδώ κατ’ ευθείαν  με copy paste από το Alter  και τα προγράμματα του Χαρδαβέλα έχουμε τον αυτονόητο ροζ κόσμο της γεωπολιτικής μας υπεροχής.

Σε μόνο έξι χρονάκια, το 2020 θα είμαστε ο ισχυρός εταίρος της Ευρώπης. Εκμεταλλεύσιμοι ενεργειακοί πόροι στο Ιόνιο το Αιγαίο την Κρήτη μας καθιστούν μοναδικούς. Σε γεωπολιτικό χρόνο nanoseconds έχουμε βρει τα κοιτάσματα, έχουν καμφθεί οι περιβαλλοντικές ανησυχίες, έχουν εκτιμηθεί οι πραγματικές αξίες , οι γεωπολιτικές σταθμίσεις και voila ! είμαστε τόσο ισχυροί που  με αυτό το ισχυρό χαρτί θα διαπραγματευτούμε με σίγουρη τη νίκη

Ακολουθεί το απόσπασμα:

Σε μια ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση πρέπει να διαθέτεις «ισχυρά χαρτιά». Ποια είναι τα δικά σας;

Η Ευρώπη γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος του 2020. Γνωρίζουν οι υπόλοιποι εταίροι ότι η χώρα μας δεσπόζει στην ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη ενεργειακή ζώνη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που ξεκινά από το Ισραήλ, περνά από την Κύπρο και περιλαμβάνει το Αιγαίο, το Λιβυκό, το Ιόνιο.

Μα τι όμορφος , τι αρμονικός είναι αυτός ο κόσμος του Βήματος;
Σύντροφε Τσίπρα βάλε με μέσα σε παρακαλώ απάλλαξε με από συγκρούσεις , εθνικά διλλήματα ,αγωνιώδη ερωτήματα.
Πόσο πιο σύνθετος , δυσάρεστος, προβληματικός είναι ο κόσμος εκτός Βήματος

Ποιοί ξέρουν που είναι τα "Γερμανικά";

 

 

 

Για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με τα ποδοσφαιροπολιτικά  δίκτυα η  ανακάλυψη του πλέγματος πετρελαϊκής απάτης   δεν είναι έκπληξη. Όσοι γνωρίζουν τα τοπωνύμια «Γερμανικά», «Άσπρα Χώματα» κλπ τότε ξέρουν  ότι ο πατέρας του φερόμενου ως αρχηγού του πλέγματος , κυκλοφορούσε φυγόποινος επί χρόνια με την ανοχή τοπικών πολιτικών και αστυνομικών αρχών. Η αποκάλυψη του δικτύου αυτού είναι αποτέλεσμα μιας σημαντικής αλλαγής στο εσωτερικό της εξουσίας. Το ίδιο ακριβώς δίκτυο, με την οικογενειακή συνέχεια λειτουργούσε ανενόχλητο επί δεκαετίες με την βοήθεια της τυπικής ελληνικής διαπλοκής. Τελικά η λεγόμενη «μνημονιακή» πολιτική δεν είναι μόνο βάναυση ταπείνωση εισοδημάτων, αλλά ταυτόχρονη επιταγή προς τις κλεπτοκρατικές ομάδες να προσχωρήσουν προς ένα πιο «ηθικό» καπιταλισμό δυτικού τύπου. Όποιος δεν συμμορφώνεται θα συλλαμβάνεται. Πολύ εύστοχα ο Σ.Σκουμπουρδής έχει περιγράψει την   ιδιαίτερη αυτή συνθήκη εδώ, με το  "Είναι το μνημόνιο ηλίθιε".

Η εγγενής ηθικολογία των εξ’ ευωνύμων διανοουμένων τους αποτρέπει να δουν πως η πολιτική προσαρμογής της τελευταίας περιόδου είναι ταυτόχρονα προσταγή λιτότητας, βίαιης ανισοκατανομής αλλά και «ορθολογικοποίησης» του ελληνικού καπιταλισμού. Τόσο η νομικά οριακή αντιμετώπιση της ΧΑ όσο και μια σειρά συλλήψεων δείχνουν πως η  κατεύθυνση δεν χαρτογραφείται μέσω των αδρών αντιπλουτοκρατικών ερμηνευτικών σχημάτων που διακινεί μαζικά μια αριστερή δημοσιολογία. Το project Σαμαρά είναι πολύ πιο ευρύ από ότι φαίνεται και δεν αντιμετωπίζεται με τις λαικομετωπικές αντιλήψεις a la thirties που εισηγείται η Συριζαική αριστερά.

Οι δύο εναλλακτικές πολιτικές της συγκυρίας έχουν ως   κοινό πρόταγμα ένα «καπιταλιστικό μοραλισμό εντός της ΕΕ» .Αυτό όμως  εκφράζεται σε δύο εκδοχές : ή ως τρέχουσα αυταρχική δημοσιονομική προσαρμογή (Σαμαράς) ή ως υπόσχεση για δημοκρατική ήπια προσαρμογή (Τσίπρας). Επομένως  η συγκυρία είναι πολύ πιο «υγιής» από ότι φαίνεται από πρώτης όψεως: Η Συριζαική πίεση επιταχύνει κάποιες «μοραλιστικές» τάσεις οι οποίες ενυπάρχουν στο  λεγόμενο «μνημόνιο». Ο Συριζα δεν βραχυκυκλώνει τελικά την κυβέρνηση , αλλά και η κυβέρνηση έχει μάλλον ανάγκη τον «Σύριζα» της. Οι όποιες μεταρρυθμιστικές αρρυθμίες οφείλονται περισσότερο στις «προμημονιακές» αδράνειες παρά σε αντιπολιτευτικό ζήλο.

Μέσα στην συνθήκη αυτή οι επερχόμενες εκλογές έχουν αντίστροφη αρχιτεκτονική από ότι δημοσιοποιείται. Το πρωτείο είναι στις Δημοτικές και όχι στις Ευρωπαϊκές.

Οι εξωφρενικές ρητορείες  για ένα δημοψήφισμα είναι θεατρικές. Εντός των ευρωπαϊκών θεσμών δεν υπάρχουν ρήξεις αλλά δύστροπες συναινέσεις. Η υποτιθέμενη Συριζαική διαπραγμάτευση θα εξουδετερωθεί στο πι και φι όχι με την αντίρρηση αλλά με την μερική συναίνεση και αναβολή: «Έχετε μάλλον δίκιο, αλλά ας το συζητήσουμε στο προσεχές Eurogroup, και ας πάρουμε την τεχνική γνωμάτευση της δείνα επιτροπής» etc etc etc. στο μεταξύ «business as usual please, αλλιώς θα τα βάλετε και με αυτούς που σας κατανοούν».H Συριζαική αντίρρηση θα εξαχνωθεί από την «τεχνική» αντιμετώπιση της και όχι την πολιτική της απόρριψη. Αυτή είναι άλλωστε και η σημασία της δήλωσης Σταθάκη όπου δεν «προβλέπονται ακραίες καταστάσεις» και της ολύμπιας αφασίας των Ευρωπαίων συμμάχων του Σαμαρά . Όταν ο veto holder  προσέρχεται με αυτή την πρόβλεψη στην «σκληρή διαπραγμάτευση» και οι σύμμαχοι του υποτιθέμενου αντιπροσώπου των δανειστών, τον αδειάζουν διά της αφασίας, τότε οι αναλύσεις περισσεύουν.

Άρα το ευνοϊκότερο προσεχές περιβάλλον είναι, ο Συριζα να κερδίσει μερικούς δήμους και ίσως μια περιφέρεια με αυτοδιοικητικά περιφερειακά κριτήρια, και ίσως οριακά  Ευρωεκλογές ώστε  τελικά  να μην τίθεται ζήτημα εκλογών .(1) Έτσι θα προβάρει τις διοικητικές του ικανότητες σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον έλλειψης πόρων. Άλλωστε σε αυτή την συνθήκη «λιτότητας» κρίνονται οι ικανοί. Οι διοικητές με άφθονους πόρους είναι de facto και τελικά  de jure πετυχημένοι. Μια υπόσχεση για πετυχημένη δημοτική ή περιφερειακή διοίκηση με περισσότερους πόρους είναι αφελής και σχεδόν προσβλητική για τους πολίτες. Οι μεγάλες διαχειριστικές επιτυχίες κρίνονται σε περιβάλλον έλλειψης πόρων.

Η  αναδιοργάνωση ,με όποιο πρόσημο θα είναι μακρόχρονη, σε περιβάλλον ευρωπαϊκών ανακατατάξεων όπου τα Εσπα και οι δανειακές ρυθμίσεις είναι περιορισμένης εμβέλειας. Οι μόνοι πραγματικοί διαθέσιμοι πόροι είναι οι αγορές και οι τοποθετήσεις τους στο Ελληνικό Χρηματιστήριο. Ακόμη και η τεχνοφιλελεύθερη γλώσσα του Συριζα εκεί προσβλέπει: Βιομηχανικοί πρωταθλητές και δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίες , ως ανταγωνιστικοί παίκτες, αντλούν ιδιωτικό κεφάλαιο και τα διαχέουν δευτερογενώς στην οικονομία.

Ο  υπαρκτός μεταρρυθμιστικός χώρος "prv5" , η νουνεχής Δημάρ και οι πέριξ  έχουν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία. Να αποσυμπιέσουν την θεατρική ένταση και να αναδείξουν τα μοναδικά ιστορικά επιτεύγματα : Πετυχημένοι αυτοδιοικητικοί κατάφεραν να   λειτουργήσουν υπηρεσίες που εξυπηρετούν τους πολίτες ακόμη και στις πιο ακραίες συνθήκες φτώχειας σε συνθήκες αυστηρής λιτότητας με επιτυχία. Αυτό το επίτευγμα έγινε με τη συνέργεια των δομών αλληλεγγύης τις οποίες η υπαρκτή κοινωνία πολιτών ανέπτυξε. Αυτή η μοναδική ιστορική παρακαταθήκη μπορεί να γειώσει τη συζήτηση και να αποκαλύψει τον «ψευδοκομμουνιστικό βερμαλισμό» (πηγή) (πηγή)ομάδων της Συριζαικής  αριστεράς και τον αποπνικτικό αναχρονισμό του «Αγιορείτη» πρωθυπουργού.

(1)   Το Συριζαικό επιχείρημα ότι μια αριστερή Ευρωπαική νίκη είναι λυδία λίθος πάσχει πολλαπλά. Κατ’ αρχάς η Ευρωπαϊκή αριστερά είναι  διασπασμένη στο κύριο επίδικο του Ευρώ. Ταυτόχρονα ο φεντεραλιστικός αυταρχικός Μερκελισμός αναμένεται να είναι σημαντικό ανάχωμα απέναντι στον αναδυόμενο συντηρητικό διαλυτικό ευρωσκεπτικισμό. Τέλος η αδυνατότητα κάλυψης του χρέους του Ευρωπαϊκού Νότου και άρα η ανάγκη του διακανονισμού a la 1953 δεν είναι δεδομένη. Πρώτον υπάρχουν άπειροι τρόποι μόχλευσης του χρέους. Δεύτερον μια υποτιθέμενη δραστική λύση του θα αποδιοργανώσει το διεθνές σύστημα έτσι ώστε  τελικά το πραγματικό Ευρώ αυτής της ενδιάμεση φάσης θα είναι ένα άλλο Ευρώ από αυτό που έχουμε σήμερα. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί την Ελληνική κοινωνία με ένα αποσαρθρωμένο Ευρώ μιας ενδιάμεσης ρευστής φάσης;             

Lixouri-Nicosia-Buddha Bar

Στις 11 Ιουνίου 1958 ο Γιάνννης Πασαλίδης εκφωνεί μια ιστορική ομιλία στην Ελληνική Βουλή. Μόλις 9 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου η αριστερά γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση σε γεωπολιτικές συνθήκες «ψυχρού πολέμου» , πολιτικών κρατουμένων κλπ. Ο Πασαλίδης εκφωνεί ένα ιστορικό λόγο όπου σε άψογα κοινοβουλευτικά ελληνικά, χωρίς να αποστεί από την βασική πολιτική της Εδα διατυπώνει ένα σχέδιο το οποίο ενσωματώνει την Ελληνική Αριστερά ως υπεύθυνη εθνική δύναμη. Η περίοδος είναι κρίσιμη για το Κυπριακό και οι διατυπώσεις του έχουν ένα σαφές εθνικό περιεχόμενο:

Διαβάζουμε από τα προσφάτως εκδομένα πρακτικά της βουλής φράσεις όπως « να τρομοκρατηθεί το Έθνος εις την Κύπρον και την Ελλάδα και να υποκύψει εις την συνθηκολόγησιν..», «ας είναι βέβαιοι εκείνοι που συνομωτούν κατά της Κυπριακής ελευθερίας , ότι το έθνος θα απαντήσει …..».Είναι σαφές ότι μέσω Κυπριακού η μετεμφυλιακή αριστερά επανέρχεται ως εθνική δύναμη στο πολιτικό παιχνίδι. Το Κυπριακό , με τον γνωστό αναπάντεχο ιστορικό συγχρονισμό, αναμετασχηματίζει την πλοκή των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Καταλυτικές αλλαγές στην Κύπρο ,επιβάλλουν στους πόλους του πολιτικού παιγνίου να  στέκονται με τρόπους  ιδιόρρυθμους αναπάντεχους εκτός τρέχουσας ρουτίνας.

Εδώ και καιρό υποστηρίζω (πηγή) (πηγή)  ότι παρά τα επιφαινόμενα, οι συντεταγμένες της συγκυρίας δημιουργούν μια πολιτική σταθερότητα, η δε τάση είναι ένας «ιστορικός συμβιβασμός a la ελληνικά» δηλαδή νευματικός, υπόρρητος, με εξωτερική μορφή πόλωσης αλλά εσωτερική στρατηγική συναίνεση .Έχουμε μια ισόμορφη πλοκή με την περίοδο Α.Παπανδρέου και Κ.Καραμανλή.Αν η ιστομαντεία  έχει αξία , τότε θα απολαύσουμε  εκλογές σε ρυθμούς Buddha Bar αλλά  σε καμία περίπτωση Heavy Metal.

Εκτός από τα θεμελιώδη της συγκυρίας , υποστηρίζω ότι στην τάση αυτή συνηγορούν και οι αστάθμητοι παράγοντες. Αναφέρομαι στους σεισμούς στην Κεφαλονιά και τις ρηγματώδεις εξελίξεις στο Κυπριακό.

Στην Κεφαλονιά έχουμε μια καταστροφή η οποία πυροδοτεί μια ευρύτερη συμφωνία η οποία πηγάζει από την φύση της οικονομίας του νησιού. Η κλασσική ρουτίνα της εκάστοτε αντιπολίτευσης είναι η διεκτραγώδηση κρατικής αμέλειας .Όμως σε ένα τουριστικό προορισμό , η αμέριμνη υπερβολή της μικροκομματικής ρουτίνας θα μπορούσε να λειτουργήσει καταστροφικά. Η οριακότητα  της κατάστασης έκανε όλους πολύ προσεκτικούς. Ο Δήμαρχος ως αναμενόταν , λόγω νεοδημοκρατικής καταγωγής κράτησε ένα χαμηλό προφίλ και έδωσε ένα τόνο ότι «όλα τα εφικτά γίνονται». Ωστόσο η στάση της μοναδικής βουλετίνας της μονοεδρικής , η οποία ανήκει στον Συριζα είναι αξιοσημείωτη. Εδώ (πηγή)υπάρχει ένα ηχητικό απόσπασμα όπου , με ένα ήρεμο καθόλου πολωτικό τρόπο, επιβεβαιώνει χωρίς πλέγματα την βασική αίσθηση ότι «εφικτά γίνονται» και απομακρύνει οποιαδήποτε πιθανότητα ενός εκτραχηλισμένου ανταγωνισμού πάνω από τα χαλάσματα του Ληξουρίου. Δεν είναι η πρώτη φορά που φυσικά ή αναπάντεχα φυσικά φαινόμενα μοχλεύουν την πολιτική με απρόσμενα αποτελέσματα. Οι περιπτώσεις των Σρέντερ , Θαπατέρο είναι χαρακτηριστικές. Στην δική μας περίπτωση η Κεφαλονιά πυροδοτεί και ενισχύει την υπολανθάνουσα εθνική συναίνεση.

Ταυτόχρονα εισάγεται ξαφνικά στην πολιτική συζήτηση μια προσυμφωνημένη διαδικασία λύσης του Κυπριακού. Οι λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές, αλλά είναι σαφές ότι κινείται σε μια θεμελιακή βάση προερχόμενη από μια αριστερή φιλολογία: Το νέο κράτος δεν αναφέρεται συνταγματικά σε δύο κοινότητες αλλά σε ένα Κυπριακό Λαό (πηγή)  Η Συριζαική αριστερά θα κινηθεί στις ιστορικές συντεταγμένες της συσχέτισης Ελληνικής Αριστεράς –Κυπριακού. Το Κυπριακό θα είναι και πάλι το βασικό υπομόχλιο ενός μηχανισμού ο οποίος στο τέλος θα παράγει εθνική συναίνεση.

Στην τρέχουσα  και τα δύο κεντρώα (πηγή) σχήματα του παιγνίου δείχνουν  εμφατικά τις αδύνατες πλευρές τους: η ΝΔ παραβιάζει τον εκλογικό νόμο και ο Συριζα μιμείται το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει δημάρχους ή περιφερειάρχες αλλά αντιμνημονιακούς πολιτικούς. Ωστόσο το γεωπολιτικό και κρατικό πλαίσιο είναι το απόλυτο όριο του παιχνιδιού τους. Καθώς λοιπόν τα φυσικά φαινόμενα και το Κυπριακό εισβάλουν στην συγκυρία, η λανθάνουσα εθνική συναίνεση θα εκβάλει στην επικαιρότητα με τον ελληνικό τρόπο: σπασμωδικά και υποκριτικά.  

 

Info:Τετράδια Κοινοβουλευτικού λόγου ΙΙ.Ι.Πασαλίδης «Ομιλία κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων» 1958

Τα ατελέσφορα μαθηματικά μιας υποτιθέμενης "ριζοσπαστικής" πολιτικής

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Ισκρα ένα άρθρο του Δ.Μπελαντή (πηγή) το οποίο με αδρά μαθηματικά προσπαθεί να παρέμβει στις επιλογές του Συριζα για τις εκλογές.

Το σχήμα του ΔΜ είναι απόλυτα αθροιστικό. Ο συνολικός πληθυσμός εννοείται ως 100 % η ολιγαρχία ως 10 % οι εργαζόμενοι 60 % οι λοιποί μικροαστοί κλπ ως 30%.Ταυτόχρονα θεωρείται ότι τα κοινωνικά ποσοστά αυτά    αντιπροσωπεύονται σε κομματικούς φορείς. Ο συλλογισμός του ΔΜ είναι ορθός: Επειδή οι εργαζόμενοι του 60 % δεν ψηφίζουν το κόμμα της αριστεράς ώστε να του δώσουν 60%, οι συμμαχίες πρέπει να γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρείται αλώβητο το πολιτικό πρόταγμα της αριστεράς. Αλλιώς αν το αριστερό 40 % συμμαχήσει με το μικροαστικό 20 % τότε η νέα συμμαχία θα έχει 60% αλλά δεν είναι αριστερά. Ο ΔΜ εύλογα αντιμετωπίζει τις κοινωνικές κατηγορίες ( εργαζόμενοι, μικροαστοί, μεγαλοαστοί) ως ένα επίπεδο και τους κομματικούς φορείς σε ένα άλλο επίπεδο και ορθά υποστηρίζει πως οι συμμαχικές πλειοψηφίες πρέπει να γίνονται στο επίπεδο των κοινωνικών κατηγοριών αλλιώς η πολιτική συμμαχία των κομμάτων αλλοιώνει το πολιτικό πρόταγμα . Στο κείμενο προσκομίζονται ιστορικά τεκμήρια από την Χιλή την Ιταλία. Πάντοτε όμως επικρατεί το κλασσικό αθροιστικό σχήμα  το οποίο είναι η γενική  μαθηματική παραδοχή εντός αριστεράς: Υπάρχουν δυο «100 %» :αυτό  των κοινωνικών κατηγοριών και τάξεων και αυτό των εκλογικών ποσοστών. Τα κλάσματα των 100% δεν είναι αντίστοιχα γιατί οι δυνάμεις της εργασίας (πχ του 60%) δεν ψηφίζουν «το κόμμα της εργασίας» για να του δώσουν 60%  αλλά διασπείρονται σε άλλα κόμματα. Ο συλλογισμός φαίνεται άρτιος , ολοκληρωμένος και μεταξύ μας κοινός τόπος στις συζητήσεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφθηκε την Αθήνα ο A Μπαντιού. Ο ΑΒ είναι δημοφιλής στην Ελλάδα, όμως δυστυχώς έχει παραγνωρισθεί ότι η μεγάλη αναγνώριση του ήρθε από την Αμερική όταν μεταφράστηκε (με χορηγία του Γαλλικού Κράτους) το θεμελιακό έργο του «Είναι και Συμβάν». Το έργο αυτό όπως και η συνέχεια του «Η  Λογική των Κόσμων» είναι κυρίως έργα μαθηματικής φιλοσοφίας και απαιτούν καλή γνώση μαθηματικών κατευθύνσεων όπως η Θεωρία Συνόλων και η Θεωρία Κατηγοριών. Ο Μπαντιού χωρίς τα μαθηματικά του είναι σαν τον Χαιντέγκερ χωρίς τα αρχαία ελληνικά.

Υποστηρίζω πως το μαθηματικό εξηγητικό σχήμα του ΔΜ είναι αυτό που ο Μπαντιού αποκαλεί «χονδροειδή Μαρξισμό» και το ίδιο παράγει λογικά αδιέξοδα.    Ας δούμε τα βασικά μαθηματικά του Μπαντιού:

Αν έχουμε τρία αντικείμενα πχ το Α το Β και το Γ ,τότε η απλή εμπειρική παρατήρηση είναι ότι το άθροισμα τους είναι τρία. Αν όμως τα θεωρήσουμε ως σύνολο (Α,Β,Γ) τότε ο αριθμός των υποσυνόλων είναι 8 δηλαδή 2³ (2Χ2Χ2).

Η βασική θέση του ΑΒ είναι ότι στην πολιτική δεν ισχύουν τα μαθηματικά της απλής άθροισης, αλλά τα μαθηματικά των συνόλων. Σε ένα πληθυσμό 10 εκ υπάρχουν  2^10000000  υποσύνολα τα οποία αφορούν την πολιτική. Χωρίς να εμπλακούμε σε βάθος η θέση του ΑΒ είναι ότι υπάρχει η παρουσία ( τα 10 εκ) και η αναπαράσταση ( 2^10000000 ) οι οποίες είναι διαφορετικές διαδικασίες οι οποίες δεν έχουν αντιστοιχία. Σύμφωνα με τον ΑΒ το κράτος μέσω του προνομίου της αναπαράστασης εσαεί απομονώνει τον πολίτη.

Τα στοιχεία ( στην περίπτωση μας τα 10 εκ πολιτών) ανήκουν στο σύνολο , ενώ τα 2^10000000 υποσύνολα εμπεριέχονται σε αυτά. Οι σχέσεις ανήκειν και συμπεριλαμβάνεσθαι είναι οντολογικά δυο διαφορετικά διαδικασίες.

 Αν το κράτος κατανοηθεί ως σύνολο το οποίο περιέχει τους πολίτες ως στοιχεία ( σχέση ανήκειν) ή ως μοναδιαία υποσύνολα singleton (σχέση συμπεριλαμβάνεσθαι) τότε η διαδικασία ψηφοφορίας είναι ένας χειρισμός ο οποίος ακριβώς εμποδίζει να αναδυθεί η δεδομένη ιδιότητα των συνόλων να δημιουργούνται περισσότερα υποσύνολα από τα στοιχεία. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μέσω καθολικής γενικής ψηφοφορίας είναι η συστηματική «καθήλωση» , ο «εξαναγκασμός» των υποσυνόλων στην κατάσταση μοναδιαίου συνόλου (Singleton).

 Το κράτος ,λοιπόν, δεν επιμετρά τους ψηφοφόρους ως στοιχεία (παρουσίες)  αλλά ως υποσύνολα με ένα στοιχείο (αναπαραστάσεις). Δηλαδή ο ψηφοφόρος Κώστας δεν είναι ο Κώστας αλλά το υποσύνολο Κώστας με μοναδικό στοιχείο τον Κώστα.

Το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος, λοιπόν, δεν θεμελιώνεται σε μια λογική κοινωνικού δεσμού την οποία εκφράζει αλλά σε μια λογική απαγόρευσης άλλων υποσυνόλων την οποία απαγορεύει.

Η κρατική ψηφοφορία ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει αλλά ουσιαστικά περιορίζει τους πιθανούς δεσμούς των ψηφοφόρων μεταξύ τους γιατί  ο αριθμός των υποσυνόλων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των στοιχείων.

Ας  παρακολουθήσουμε τον ίδιο ΑΒ:

Το άτομο αντιμετωπίζεται ως υποσύνολο ως singleton , δηλαδή σύνολο με ένα μόνο στοιχείο. πχ Το κράτος δεν αντιμετωπίζει τον Antoine Domblase εννοούμενο ως όνομα ενός συνόλου αλλά τον [Antoine Domblase] μια αδιαφοροποίητη μορφή μιας μονάδας, η οποία συγκροτείται από την από την μετατροπή σε ένα του ονόματος.

Ο ψηφοφόρος , δεν είναι το υποκείμενο John Doe, είναι μάλλον μόνο ένα μέρος από ότι το Κράτος, ως χωριστή δομή, αναπαριστά δηλαδή επιμετρά και διαχειρίζεται ως «ένα» . Αυτό το μέρος είναι ένα σύνολο του οποίου το μοναδικό στοιχείο είναι ο John Doe, δεν είναι ένα πολλαπλό του οποίου το αδιαμεσολάβητο ένα είναι ο “John Doe». Το άτομο υπόκειται , υπομονετικά ή ανυπόμονα, στον θεμελιακό εξαναγκασμό , σε αυτό το άτομο του περιορισμού που περιλαμβάνει και τον θάνατο. Αυτός ο εξαναγκασμός δεν αφορά κάποιον ο οποίος ανήκει στην κοινωνία αλλά σε κάποιον ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στην κοινωνία. Το Κράτος είναι αδιάφορο στο «ανήκειν» αλλά συστηματικά ανησυχεί με το «συμπεριλαμβάνεσθαι». Το Κράτος επιμετρά και λαμβάνει υπ’ όψιν κάθε συνεπές υποσύνολο , για το καλό και κακό, γιατί είναι το ζήτημα της αντιπροσώπευσης. Από την άλλη , παρά τις διαμαρτυρίες και δηλώσεις , είναι εμφανές ότι όσο αφορά τις ζωές των ανθρώπων , εννοουμένων ως σύνολα, το Κράτος δεν ασχολείται με αυτά τα σύνολα. Αυτό είναι ο απόλυτο και αναπόφευκτο βάθος του χωρισμού του Κράτους. Being & Event σ.107-108

Το πρόβλημα με τον ΔΜ είναι ότι στο όνομα μιας υποτιθέμενης ριζοσπαστικής κριτικής , διατυπώνει ένα συλλογισμό όπου επιλεκτικά υπερτονίζει την αναντιστοιχία μεταξύ τάξεων και κομμάτων. Ενώ αν περατώσει  την ριζική κριτική του στις λογικές συνέπειες της , δεν υπάρχει «λύση» με τα μαθηματικά των εκλογών. Οι ίδιες οι εκλογές ως διαδικασία, απομονώνουν αενάως τα κοινωνικά υποκείμενα για τα οποία ενδιαφέρεται. Με μια έννοια πρόκειται την διατύπωση ενός ημιτελούς ασαφούς λόγου ο οποίος εκκινεί με άρρητες προκείμενες μιας ριζοσπαστικής αλλαγής, την οποία αναποτελεσματικά προσπαθεί να «στριμώξει» στα συμβατικά μαθηματικά των εκλογών. Τουλάχιστον ο Μπαντιού είναι λιγότερο ασυνεπής : έχει διατυπώσει δημόσια την δυσπιστία του για τις εκλογές ανεξάρτητα αν θαυμάζει τον Ντε Γκωλ (πηγή) και αποδέχεται τις χορηγίες του Γαλλικού Κράτους.     

'Η με τη μαγική σκέψη ή με το συντριπτικό κάταγμα

 

 

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία ένα ενδιαφέρον άρθρο του Σ.Κουβελάκη με τον τίτλο «Η Μαγική  Σκέψη»Πηγή:Iskra . Το άρθρο είναι ενδιαφέρον γιατί αποκωδικοποιεί την συγκυρία μέσα από ένα σχήμα πολιτικής θεολογίας , η οποία γίνεται σιγά σιγά πολύ δημοφιλής ως ερμηνευτική μέθοδος εντός αριστεράς.

Η ένσταση μου είναι ότι ο Σ.Κ. χρησιμοποιεί ατελώς και επιλεκτικά το ερμηνευτικό του σχήμα έτσι ώστε τελικά η πολιτική του κατακλείδα  είναι αιωρούμενη ,μη συνεπής εντός του δικού του σχήματος.

Για την αναίρεση του επιχειρήματος του Σ.Κ. πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένη και σαφή τη διαφορά μεταξύ της κυρίαρχης επίσημης γραμμής εντός Σύριζα και μειοψηφίας για το θέμα της Ευρωπαϊκής δυναμικής. Η θεμελιώδης αυτή διαφορά έγκειται στην θεμελιακή διαφορετική εκτίμηση για τις Ευρωζωνικές προοπτικές. Η κυρίαρχη άποψη θεωρεί ότι υπάρχουν κατ’ αρχάς περιθώρια αναστροφής της Ευρωζώνης (πολεμική κατά του «Μερκελισμού») ενώ η αντίθετη θεωρεί ότι η Ευρωζώνη έχει δυναμική αποσύνθεσης αν εντός της Ευρωζώνης  προωθηθούν εναλλακτικές λύσεις .Είναι σαφές ότι υπάρχουν ριζικά διαφορετικές εκτιμήσεις. Ο ΣΚ παίρνει το ένα μέρος , εντός της διαφοράς,  εξηγεί ότι οι προτεινόμενες εναλλακτικές πολιτικές ενάρετης αριστερής διαχείρισης εντός του  Ευρώ διολισθαίνουν προς ένα οιονεί Μερκελισμό, επομένως πρόκειται για μια μορφή «μαγικής» , «μη ορθολογικής σκέψης». Η ακριβής διατύπωση στο  κείμενο είναι: «κάτι τέτοιο συμβαίνει στην πολιτική σκηνή όταν υπαρκτές αντιθέσεις και δυσκολίες θεωρούνται ότι λύνονται με ρητορικό συγκερασμό αντιφατικών προταγμάτων, επίκληση καλών προθέσεων και ακροβασίες, δηλαδή με την προσφυγή σε ένα είδος «μαγικής σκέψης»)

Ο ΣΚ προκρίνει άκριτα την υπεροχή μιας «ορθολογικής σκέψης» υπονοώντας τους ορθούς και λογικούς  συλλογισμούς. Καταλογίζει στην κυρίαρχη άποψη «ρητορικό συγκερασμό αντιφατικών προταγμάτων».

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο ΣΚ αστοχεί πολλαπλά.

Η έννοια της μαγικής σκέψης όταν πρόκειται για πολιτική δεν είναι a priori αρνητική. Οι πολιτικές αλλαγές, οι αστάθμητες πολυπαραγοντικές ρήξεις δεν μπορούν να ταξινομηθούν εντός ενός αυστηρού τυπικού μηχανικού ορθολογισμού. Στην πολιτική η απόφαση προϋπάρχει και συνδιαμορφώνει την ανάλυση. Ακόμη και αν συνεχίσουμε στο ερμηνευτικό σχήμα του ΣΚ , τότε στο κείμενο του λείπει η έννοια της μαγικής πράξης . Μαγική σκέψη η οποία δεν συνοδεύεται από την μαγική τελετουργία είναι ένας λογισμός που εγκλωβίζει το υποκείμενο σε μια εσωτερική διαδικασία αέναης ανακύκλωσης με τα πνεύματα η οποία οδηγεί στον εκφυλισμό. Η μαγική σκέψη συνοδεύεται από μια μαγική πράξη ,μια τελετουργία, η οποία συνδιαλέγεται με πνεύματα είτε για να τα καλέσει ή να τα απομακρύνει και τελικά δημιουργεί απτά ρεαλιστικά γεγονότα. Αντιθέτως πρόκειται για ανατολικό  εσωτερισμό απόσυρσης. Αντίθετα  μια μαγική σκέψη που τροφοδοτεί μια μαγική τελετουργία ,όταν είναι συνεπής και συνεκτική μπορεί να παράγει επιθυμητά αποτελέσματα. Είναι τόσο οξύμωρο ότι ο ΣΚ , γνωστός  συνομιλητής του Badiou  παραβλέπει πως ο ΑΒ διαχειρίζεται μαθηματικά την έννοια του συμβάντος για να ορίσει το δυσδιάκριτο και μη αποφάνσιμο . Καταφεύγει όμως  στην πιο «σκοτεινή» ακόμη και από μαθηματική άποψη έννοια του forcing.Ακόμη ο ΣΚ προσπερνά  την  Ντερινταική ανακάλυψη πως η εννοιολογική σύγχυση στον Μαρξ ανάμεσα φαντάσματα (Gespenst) και φάσματα (Geist) αποτελεί τον πυρήνα της τραγικής αριστερής κατάρρευσης του 20 αιώνα. Ο Ντεριντά έδειξε πως αριστερά χωρίς φαντάσματα και πνεύματα δεν υπάρχει. Μια μορφή μαγείας ή ταχυδακτυλουργίας ενυπάρχει στην πολιτική.  

Όμως ,έστω και αν δεχτούμε ως μομφή την «μαγική σκέψη», μάλιστα με την έμφαση στον «ρητορικό συγκερασμό των αντιφατικών προταγμάτων» τότε ο ΣΚ έχει καταφέρει ένα συντριπτικό κάταγμα στον σκελετό του Συριζαικού προτάγματος για την συγκυρία. Γιατί τι άλλο είναι ο συμφυρμός τόσο διαφορετικών απόψεων για το Ευρώ, οι οποίες αενάως παρατίθενται και συντίθενται με τρομερές λεκτικές ακροβασίες. Μα είναι η τρισκατάρατη «μαγική σκέψη» την οποία ο ίδιος αποδίδει στους εσωκομματικούς του αντιπάλους , την οποία όμως επιμελώς δεν αναγνωρίζει  στο σύνολο του Συριζαικού σχεδίου. Ο ΣΚ συμμετέχει ολόψυχα στην ανορθολογική «μαγεία» του Συριζα, αλλά αναπάντεχα μπορεί να διακρίνει μόνο τον ανορθολογισμό των αντίθετων απόψεων.    

Ανεξάρτητα από την τυπική κριτική στο κείμενο του ΣΚ ,αυτό όντως αναδεικνύει την φύση της Συριζαικής πρότασης για την συγκυρία : πρόκειται για πολυφωνία διαφορετικών γλωσσών που συνδέονται , παρατακτικά ως ισότιμα μέλη και τελικά απευθύνονται στην κοινωνία με ένα μόνο συνδετικό κρίκο: την επιθυμία διακυβέρνησης. Πρόκειται στην ουσία για μια θεμιτή «μαγεία» την οποία μέλη και στελέχη του Συριζα θέλουν να διαβάσουν ως «ορθολογική». Εις μάτην. Η  «μαγική σκέψη» δεν ξορκίζεται από τα μέσα παρά μόνο μέσω ενός εξορκισμού.Η «μαγική σκέψη» αναιρείται μόνο όταν ολοκληρωθεί η τελετή της. Ο ΣΚ είτε θα αποδεχτεί την δική του μαγεία  αναμένοντας τα αποτελέσματα είτε ακουσία μας αποκαλύπτει τις κυνικές ρητορικές ακροβασίες τον ψυχρό υπολογισμένο ρητορικό συγκερασμό των πιο αντιθετικών ,αντίπαλων, προτάσεων του χώρου τον οποίο υποστηρίζει(;)  

(1)Σύμφωνα με τα Χαντίθ, την καταγεγραμμένη παράδοση που οι μουσουλμάνοι σουνίτες θεωρούν συμπλήρωμα του Κορανιού, ο προφήτης Μωάμεθ έχει αποφανθεί ότι «όσο πλησιάζει κανείς την εξουσία τόσο απομακρύνεται από τον Θεό». Το πρόβλημα ίσως αρχίζει και προκύπτει όταν εκτός από τον Θεό απομακρύνεται και από την ορθολογική σκέψη, ενίοτε και από την κοινή λογική. Και κάτι τέτοιο συμβαίνει στην πολιτική σκηνή όταν υπαρκτές αντιθέσεις και δυσκολίες θεωρούνται ότι λύνονται με ρητορικό συγκερασμό αντιφατικών προταγμάτων, επίκληση καλών προθέσεων και ακροβασίες, δηλαδή με την προσφυγή σε ένα είδος «μαγικής σκέψης».

Τι νόημα μπορεί να έχει για παράδειγμα όταν εκπρόσωποι πολιτικού κόμματος που επαγγέλλεται την έξοδο από τα μνημόνια και τον τερματισμό της λιτότητας ομνύουν στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθεροποίησης» και των πλεονασματικών προϋπολογισμών που αποτελούν ως γνωστόν τον κεντρικό στόχο των μνημονίων; Πως γίνεται να μια οικονομία που βρίσκεται σε τροχιά καταστροφικής ύφεσης να ανακάμψει με δημόσια δαπάνη καθηλωμένη στα σημερινά επίπεδα; Πως θα αντιμετωπισθεί η ανθρωπιστική κρίση χωρίς αντίστοιχη παροχή δημόσιων πόρων για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών που έχουν καταβαραθρωθεί από τις μνημονιακές πολιτικές;

Ακούγεται ότι όλα αυτά θα γίνουν χάρη σε μια δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών και σε προσφυγή σε έξωθεν, δηλαδή ευρωπαϊκή, χρηματοδότηση. Το μεν πρώτο είναι ασφαλώς απόλυτα αναγκαίο και μάλιστα επείγον. Δικαιότερη κατανομή σημαίνει βεβαίως φορολόγηση του πλούτου, που ελάχιστα συμβάλλει σήμερα στα δημόσια έσοδα, αλλά ταυτόχρονα και ανακοπή της φοροεπιδρομής που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια τα χαμηλά και τμήμα των μεσαίων στρωμάτων. Θα προκύψει μια νέα ισορροπία, που θα είναι θετική, που απαιτεί όμως χρόνο (οι φιλόδοξες και δίκαιες φορολογικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται σε μια νύχτα και κυρίως δεν αποδίδουν άμεσα) και που σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί το μαγικό ραβδί που θα λύσει το τεράστιο πρόβλημα χρηματοδότησης της ανάπτυξης της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας.

Εξ’ου και η αναφορά στην έξωθεν «μη δανειακή» όπως παρουσιάζεται χρηματοδότηση, ένα είδος νέου σχεδίου Μάρσαλ. Ας σημειωθεί κατ’αρχήν ότι η διεκδίκηση από αριστερές δυνάμεις «σχεδίου Μάρσαλ», που ως γνωστόν εκπονήθηκε στην αρχή του Ψυχρού πολέμου για να ανασχέσει τον κομμουνισμό και να προσδέσει την δυτική Ευρώπη στον Ατλαντισμό, αποτελεί τουλάχιστον σχήμα οξύμωρο, ειδικά σε μια χώρα όπου αυτό το σχέδιο συνόδευσαν τα ναπάλμ του Γράμμου. Πέρα όμως από το συμβολισμό, γιατί να δοθεί περίπου χαριστική χρηματοδότηση σε μια κυβέρνηση που θα αρνηθεί να εφαρμόσει τις πολιτικές λιτότητας, εσωτερικής υποτίμησης και άγριων περικοπών που αποτελούν την πεμπτουσία των πολιτικών που ακολουθούνται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και που κατοχυρώνουν επιπλέον τα νέα δρακόντεια ευρωπαϊκά σύμφωνα; Στη βάση ποιάς στοιχειώδους λογικής μπορεί κανείς να υποθέσει ότι όχι μόνο δεν θα ασκηθούν κάθε είδους πιέσεις και εκβιασμοί αλλά αντιθέτως θα προσφερθεί βοήθεια σε μια Ελλάδα που, ακολουθώντας έναν δυνάμει μεταδοτικό εναλλακτικό δρόμο, μόνο ως απειλή μπορεί να εκληφθεί από αυτούς που κυριαρχούν σήμερα στην ΕΕ;

Πολλώ δε μάλλον που βασική προϋπόθεση μιας τέτοιας πορείας είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, κάτι που αναπόφευκτα θα πλήξει αυτούς που κατέχουν σήμερα τα ελληνικά ομόλογα, δηλαδή τις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και το ταμείο σταθερότητας. Τι περιθώρια «αναδιαπραγμάτευσης» των δανειακών συμβάσεων υπάρχουν όμως όταν τα ποσά που διακυβεύονται, άρα οι ζημίες που ενδέχεται να υποστούν οι δανειστές, είναι τεράστια; Και τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχει ο οφειλέτης όταν πρέπει απαρέγκλιτα να εξοφλούνται τα τοκοχρεολύσια των δανείων που έχουν ήδη συναφθεί; Υπάρχουν άλλες επιλογές γι αυτόν από μονομερείς ενέργειες δηλαδή στάση πληρωμών – όπως δείχνει εξ’άλλου και μια πλούσια διεθνή εμπειρία (αλλά και αυτήν της προπολεμικής Ελλάδας);

Το ότι δεν έχει δοθεί πειστική απάντηση σε αυτά τα γνωστά ερωτήματα από τους υποστηρικτές της «συμφωνημένης λύσης» επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν την προτίμησή τους για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν πιστεύει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τα Μνημόνια. Η αντίφαση αυτή οξύνεται ακόμη περισσότερο όταν ορισμένοι εκπρόσωποί της εμφανίζονται ξαφνικά ως μελλοντικοί εγγυητές του «αξιόχρεου του ελληνικού κράτους».

Η συνέχιση της προσφυγής στη «μαγική σκέψη» μόνο σύγχυση και δυσπιστία απέναντι στην ίδια την πολιτική μπορεί να προκαλέσει. Και τούτο γιατί, όπως κάθε «μαγική σκέψη», λειτουργεί σαν ξόρκι, τρόπος φαντασιακής απομάκρυνσης αυτού που γίνεται πλέον όλο και πιο αντιληπτό από την τραυματισμένη κοινωνία: ότι ακόμη και οι μίνιμουμ προϋποθέσεις μιας λύσης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς σκληρές συγκρούσεις και ότι όποιος τις επιχειρήσει πρέπει να είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει μέσα όπως η στάση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών και βεβαίως η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Πίτα ολόκληρη και χορτάτοι σκύλοι υπάρχουν μόνο στα παιδικά παραμύθια.

*Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014.

Τι είναι η μαγική σκέψη (Πηγή)