Το υποχρεωτικό λάθος.

 

 

 

Σύμφωνα με την γνωμάτευση Σαμαρά η ΕΡΤ δεν μπορούσε να εκσυγχρονιστεί εν λειτουργία επομένως το κλείσιμο ήταν λύση του Γόρδιου δεσμού. Περιέργως όμως, η εκδοχή που διακινεί η πλευρά Δημάρ είναι ταυτόσημη: οι υπουργοί δεν έδιναν τα σχετικά στοιχεία στον Μανιτάκη, έτσι τελικά η διαδικασία ήταν τελικά μπλοκαρισμένη εκ των ένδον.

Τελικά η εκδοχή της Δημαρ είναι ομολογία ήττας: Οι προσταγές , οι οποίες προκύπτουν από το πρόγραμμα της Τρόικας είναι πραγματοποιήσιμες μόνο εντός ενός πολιτικού σχεδίου με στοιχεία αυταρχισμού, οριακής υπακοής στο σύνταγμα. Η Δημάρ ομολογεί πως η αρχική της ανάλυση ήταν λάθος. Αν η δική της παρουσία ήταν ανίκανη να εξομαλύνει πλευρές της μνημονιακής πολιτικής, αυτό θα  γίνει με την απουσία της;

Ωστόσο και η αντίστροφη ανάλυση πάσχει. Η απόλυτη δημοκρατική νομιμοποίηση ενός σχεδίου κατάργησης του μνημονίου, το καθιστά εφικτό; Η πιο ορθολογική μεταμνημονιακή πλευρά, η επίσημη Συριζαική γραμμή, εξαρτά την επιτυχία του σχεδίου της από μια ευρύτερη Ευρωπαϊκή αλλαγή. Απέναντι στο δυσανεκτικό "σήμερα" του ελληνικού  μνημονίου προτάσσεται ένα αντιμνημονιακό ευρωπαϊκό  "αντιπαραμεθαύριο".

Υποστηρίζω πως το λάθος της Δημαρ ήταν υποχρεωτικό. Αν η άρθρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και τα ασφυκτικά όρια των Ευρωπαϊκών περιορισμών ωθούν την Σαμαρική δεξιά στο βαλκανικό αυταρχισμό, η ημιτελής , ίσως πρόχειρη και τεχνικά απαράσκευη, δημαρική προσπάθεια όφειλε να γίνει ως θεμιτός βολονταρισμός. Η εκτέλεση ενός σχεδίου κυβερνώσας αριστεράς, είχε όλα τα τεχνικά προαπαιτούμενα ενός εγχειρήματος το οποίο μόνο ως εφαρμογή μπορούσε να δημιουργήσει δυναμική επιτυχίας του. Η Δημαρ μετά τον Συνασπισμό του 89 είναι η δεύτερη πραγματική κυβερνώσα αριστερά. Όλες οι άλλες "κυβερνώσες αριστερές" είναι  δυνητικές.
Ως εκτέλεση , ως τυπική υπουργική δράση,  η Δημαρική παράσταση, δεν μπορεί να αξιολογηθεί εύκολα. Κατ' αρχάς δεν έχει δώσει ένα σαφή απολογισμό του τι ακριβώς έκανε και τι προσδοκούσε. Ταυτόχρονα όμως υπόκειται στην ψυχοπαθολογία του ανεκπλήρωτου ιδεώδους. Ανάλογα με το ιδεατό πρότυπο, το οποίο ο καθείς μπορεί να μεταφέρει, κρίνεται εκ των προτέρων ως ολική αποτυχία. Οι γνωστοί αιώνιοι δυσαρεστημένοι της εξέδρας , προφανώς καλά κάνουν και γκρινιάζουν γιατί η ομάδα δεν είναι Ajax seventies , άλλωστε χωρίς αυτούς τους "κολλημένους" δεν υπάρχει εξέδρα.

Η έλλογη  ένσταση για την απόσυρση από την κυβέρνηση έχει την εξής μορφή: Μήπως ο "έναντι όλων"  βολονταρισμός έπρεπε να συνεχιστεί έτσι ώστε να συμμετάσχει η Δημαρ σε μια κατανομή κομματικών κερδών , αν το project της τρικομματικής πετύχαινε; Το επιχείρημα αφαιρεί τελείως από τις προκείμενες του, την δυναμική της Σαμαράκης ακροδεξιάς, η οποία έγινε ορατή, ακριβώς μετά την απόσυρση της Δημαρ. Η παροχή σταθερότητας από τα αριστερά σε ένα σχήμα με μια ισχυρή συνεταιρική παλαιοδεξιά, τελικά την ισχυροποιεί .Η Δημαρ σταθεροποιούσε την κυβέρνηση ως μέρος μιας εθνικής αποστολής, και η σταθεροποίηση νομιμοποιούσε τον αυταρχισμό.
Επομένως το δίλημμα δεν ήταν απλό.

Έχει βέβαια μια άλλη νόμιμη  απάντηση, αν ειδωθεί από τη σκοπιά ενός τεχνικού ουδέτερου ιδεολογικά λόγου. Η σταθερότητα προκρίνεται του αυταρχισμού, γιατί η αστάθεια πιθανόν να παράξει εμμέσως περισσότερο παραβίαση του νόμου. Η Σαμαρική μαγκιά, μπορεί να είναι πιο ανώδυνη σε σχέση μια μια εκτραχηλισμένη σύγκρουση σε περιβάλλον ακυβερνησίας. Το επιχείρημα πάσχει δομικά γιατί μεταθέτει όλο και δεξιότερα στις παρυφές του πραξικοπήματος, ένα σημείο υποτιθέμενης άρνησης στην σταθερότητα.

Το παράδοξο της σταθερότητας παράγει και το εξ' ίσου εκκεντρικό   flip side του.

 Είναι δυνατή μια τυπικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση, ας πούμε στην Συριζαική ονομαστική καλή soft εκδοχή, χωρίς πολιτική σταθερότητα; Την πολιτική σταθερότητα  την οποία τελικά εξασφαλίζουν οι μη Συριζαικές δυνάμεις ;Αν η Σαμαρική δεξιά βρήκε την αριστερή Δημαρ για να της προσδώσει ευρύτερη πολιτική σταθερότητα, ποιού τύπου μη συγγενής πολιτική δύναμη του Σύριζα μπορεί να του δώσει αντίστοιχο πολιτικό κύρος , δηλαδή μια "εξωτερική" συναίνεση; Το non paper του Καμένου , που αποκάλυψε ο Παπούλιας έκαψε το χαρτί οριστικά των Ανέλ. Η μοναδική μη Συριζαική δύναμη συμμαχική είναι η Δημαρ, μόνο που έχει αξία μόνο στο βαθμό που είναι "αντισυριζα". Το συμφέρον μιας υποτιθέμενης Συριζαικής σταθερότητας (1), προϋποθέτει μια Δημαρ σε απόσταση. Αλλιώς η εκλογική απορρόφηση της Δημαρ στα ποσοστά του Σύριζα, θα του προσθέσει μερικές μονάδες, ενώ θα του στερήσει τον πιο φερέγγυο "εξωτερικό" σύμμαχο. Θα βρεθεί στη θέση του Σαμαρά χωρίς Δημαρ, και χωρίς την εύνοια  μιας τελετουργικής σταθεροποιητικής αντιπολίτευση  που παρείχε ο Τσίπρας (πηγή) και το "αλλού ντ' αλλού" Κκε (πηγή). Ο Σαμαράς ως αστική  προόραση  του Μιχαλολιάκου, "καθάρισε" τον Γαπ, και παραλίγο να διαλύσει το Λαϊκό Κόμμα, οπότε το ρεπερτόριο του ως δεξιά αντιπολίτευση στον  δυνητικό κυβερνήτη Τσίπρα, θα έχει κάτι μεταξύ  Splatter και Snuff Film.

Η Δημαρ μετά το υποχρεωτικό βολονταριστικό λάθος του Ιουνίου, έχει μόνο μια υποχρεωτική διαδρομή. Να κάνει άλλο νέο βολονταρισμό  μιας οξείας αμφίπλευρης κριτικής :προς την δεξιά αυταρχικότητα , προς την στρατηγική ατέλεια  του Συριζαικού αντιμνημονίου. Βέβαια, αν οι ηγεσίες των ΝΔ , Σύριζα δεν  εθελοτυφλούν  στρατηγικά τότε θα θελήσουν να  μη συνθλίψουν το μοναδικό παράγοντα σταθεροποίησης σε ένα οιονεί σύστημα απλής αναλογικής. Ο νέος βολονταρισμός δηλαδή  , πιθανόν να γίνει σε ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον  αμφίπλευρης ευμένειας .Εκτός αν οι δύο μονομάχοι φλερτάρουν με την ιδέα μιας "γιγαντομαχίας" , ή ο ακούσιος συγχρονισμός , θα μας πάει κατ' ευθείαν στο 1945, οπότε ώρα να φεύγουμε.

(1) Το αίτημα για  τυπική κυβέρνηση της Αριστεράς Σύριζα, ΚΚΕ, Ανταρσία, υπό την ανοχή της Δημαρ,  ανήκει σε μια  τυπικά θεμιτή ανάλυση.Σχετίζεται με την  γνωμάτευση  ότι η Ελλάδα της κρίσης μετατρέπεται ακούσια αγροτοκτηνοτροφική οικονομία οπότε ένα τυπικό λαικό  αγροτοκτηνοτροφικό μέτωπο , με γραμμική ταξική πολιτική αντιστοίχηση, θα αντέξει στην οικονομική πίεση.Έστω και αν μια τέτοια οικονομική γνωμάτευση ισχύει, (αμφιβάλω τελείως) η ανάλυση παραγνωρίζει την αυτοκατανόηση των στρωμμάτων θυμάτων της κρίσης.Αυτά αυτοκατανοούνται ως τυπικά στρωμματα υπηρεσιών, εισαγωγών, τουρισμού κλπ.