Η υστερία προς την οιονεί απλή αναλογική

Με την απόσυρση της Δημάρ από την κυβέρνηση αποκαλύφθηκε ή πραγματική ,ολοκληρωτική δυσανεξία προς  σύστημα συγκυβέρνησης. Η δυσφορία δεν αφορά την τεχνική πλευρά ενός εκλογικού νόμου, αλλά την παραλυτική αδυναμία να κατανοηθεί ένα ανοικτό κομματικό παίγνιο «τύπου» απλής αναλογικής . Κι' όμως εδώ και καιρό διάγουμε μια περίοδο οιονεί απλής αναλογικής (πηγή). Η αδυναμία εκφράζεται με την απαξία η οποία περιβάλει ένα τυπικό  κόμμα "ρυθμιστή" με αμφιπλευρες συνάφειες και κυβερνητικές εμπλοκές δυσανάλογες με την εκλογική του δύναμη.

Είναι ενδιαφέρον ότι η παραλυτική αποστροφή προς το πνεύμα της απλής αναλογικής εκφράζεται με την ανάδειξη του  κλασσικού  επίδικου της καθαρότητας. Η απαξίωση παίρνει χαρακτηριστικά υστερίας. Η εκτίμηση μου είναι πως η δυσφορία προς μια αμφίπλευρη Δημαρ, παίρνει τόσο απαξιωτική μορφή, εκ δεξιών και εξ' ευωνύμων γιατί εκφράζει την βαθύτερη αμφιθυμία και στρατηγική παλινδρόμηση εντός των δύο πόλων του ενεστώτος δικομματισμού. Ακριβώς επειδή τόσο η Σαμαρική λαϊκιστική δεξιά όσο και πολυσχιδής Συριζαική αριστερά έχουν , υπόρρητα κεφαλαιώδη στρατηγικά διλήμματα , προβάλουν την αμφιθυμία τους ως απαξίωση του ουσιαστικά και ρητά αμφίπλευρου Κουβέλη.

Η Σαμαράκη δεξιά δεν μπορεί να ομολογήσει στον εαυτό της ,το φλερτ της με μια δημοκρατική εκτροπή η οποία θα της επέτρεπε να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό στο πι και φι. Από την άλλη η Συριζαική αριστερά αποσιωπά ως ταμπού ότι το απόλυτα κρίσιμο διάστημα είναι αυτό μεταξύ προκήρυξης και διεξαγωγής εκλογών. Με δεδομένη τη χρηματιστηριακή φύση της οικονομίας είναι τεχνικά δυνατό, και προφανώς επιθυμητό από κάποιους,  να βρεθεί νικητής σε μια οικονομία η οποία θα έχει ήδη διαλυθεί ανεπίστρεπτα  με το πρόσχημα της προσδοκίας της Συριζαικής νίκης. Τα κρυμμένα μυστικά της στρατηγικής αμφιθυμίας, εκφράζονται αντιστοίχως, ως αυταρχικό ατύχημα της Ερτ και ως υστερική επανάληψη του επικίνδυνου αντιπολιτικού προτάγματος της μη ανάθεσης.

Είναι προφανές ότι στους Δημαρικούς υπολογισμούς επιμετρήθηκαν δεδομένα "χαμηλής πολιτικής": κόστος, προσωπικές αδυναμίες κλπ. Ταυτόχρονα έχει τη μεγάλη πιθανότητα να οδηγήσει το κόμμα ευθέως στην αριθμολογία του Προπο (1, 2, Χ). Ωστόσο το ζητούμενο είναι ότι κίνηση αυτή στρατηγικά επιστρέφει  το στρατηγικό  δίλημμα στους πόλους: ποιος πολιτικός πολιτισμός απαγορεύει είτε επανείσοδο της Δημαρ σε μια δεξιόστροφη κυβέρνηση ή συμμετοχή σε μια Συριζαική κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας"; Ο μοναδικός αποτρεπτικός παράγων είναι η εδραία δυσανεξία προς ένα ανοικτό παίγνιο συγκυβερνήσεων .


Αν η  Δημαρ επιστρέψει το επιχείρημα της προσχηματικής καθαρότητας, στους ουσιαστικά ταλαντευόμενους, τους δομικά υβριδικούς Σαμαροδεξιά και Σύριζα , δηλαδή αν υποστηρίξει την επιλογή της ως συμβατή και νόμιμη προς ένα ανοικτό παίγνιο πολιτικής, τότε διασώζεται πολιτικά και συμβάλει θεσμικά. Μια συνεπής  κριτική προς την οργανική ιστορική  σχέση δεξιάς αυταρχισμού μια  κριτική προς τις άρρητες, συντεταγμένες ταμπού ενός  fast truck αντιμνημονίου ίσως μετατρέψουν την παγωμάρα σε κίνηση. Σε κάθε άλλη περίπτωση το μέλλον είναι πολύ αβέβαιο σχεδόν θρίλλερ.

 

Παρέκβαση
Το πρόταγμα της «μη ανάθεσης» συγχέει σκοπίμως  απόλυτα διαφορετικά επίπεδα πολιτικής: την κοινωνία πολιτών η οποία δημιουργείται σε βάθος δεκαετιών και υπόκειται σε θεμελιακούς ιστορικούς παράγοντες  και την ουσία της «εδώ και τώρα» διακυβέρνησης η οποία είναι η ανάθεση στην πιο καθαρή μορφή της. Η «μη ανάθεση» μετασχηματίζει   με δόλιο τρόπο την ιστορική πολυσύνθετη ευθύνη για την κοινωνία πολιτών σε ευθύνη συν-διακυβέρνησης και λειτουργεί ως οιονεί δικαιολογία προκαταβολικής αποτυχίας