Thatcher and "Thatcher".

Σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα left liberal blog της συγκυρίας το Stumbling and Mumbling  (παραπαίοντας και τραυλίζοντας ) του Chris Dillow δημοσιεύθηκαν μια σειρά αναρτήσεις για την Thatcher.Προφανώς είναι προσβάσιμες με μόνο με ιατρική συνταγή για  μονομανείς και ιδεοληπτικούς γιατί θα πρέπει συνδυάσουν ταυτόχρονα γνωματεύσεις όπως:

Η Thatcher ήταν υπερασπιστής μιας μεγαλοαστικής τάξης (class warrior)  και όχι φιλελεύθερη.

 

H  Thatcher είχε αποτελεσματικές πολιτικές που μείωσαν την διαφθορά και ανέπτυξαν την λαϊκότητα ως αξία στη συντηρητική Βρετανία.

 

Το κοινωνικό κράτος επί εποχής της  είχε πολύ μικρότερο περιορισμό από σε άλλες περιόδους στην Μ. Βρετανία και σε κάθε περίπτωση παρέμεινε από τα μεγαλύτερα στην Δ. Ευρώπη

 
Είχε μια τεχνικά πραγματιστική προσέγγιση σε όλα τα θέματα, χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις , παρά τη δοξασία για μια λεγόμενη «ιδεολογία» Thatcher.

Για όποιον έχει όρεξη να αναμετρηθεί με τις πολλαπλές μυθολογίες και αγχολυτικές αφηγήσεις της εντόπιας ψευδοφιλεύθερης ή ψευδοαριστεράς  κενολογίας μπορεί να ανατρέξει  εδώ.Μια εξ’ίσου ενδιαφέρουσα ανάλυση για το θέμα παρέθεσε ο Α.Λιάκος (πηγή) ,όπου αναδεικνύεται ότι η Thatcher αποτελεί μια τύπου απάντηση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Όπως αναφέρει εύστοχα : « Έχει λεχθεί ότι η Θάτσερ έσωσε την οικονομία και καταρράκωσε την κοινωνία. Αυτό έχει σχετική αλήθεια»   και  «καμιά νοσταλγία φυσικά για την προ-θατσερική σοσιαλδημοκρατική εποχή»

 Σε μια από τις αναρτήσεις του ο Dillow ,αναρωτιέται αν μπορεί να υπάρξει μια περίπτωση "αριστερού θατσερισμού" στην Μ. Βρετανία (πηγή). Ορίζει το ερώτημα ως εξής  :Είναι δυνατό να αναδειχθεί μια αυτόνομη πολιτική ατζέντα η οποία με επιμονή στο πρόγραμμα της, διευρύνοντας ριζικά τις παραδοσιακές ιδεολογικές συντεταγμένες  της, να δημιουργήσει μια τομή στην πολιτική και οικονομία.  Για την Μ. Βρετανία και το Labor Party η γνωμάτευση του Dillow είναι αρνητική για μια σειρά από εσωτερικούς λόγους (πηγή) .Μπορούμε να αναζητήσουμε στην Ελλάδα ένα «αριστερό Θατσερισμό» στην έννοια που αναφέραμε;

 
Thatcher και μνημόνιο

 Η μνημονιακή περίοδος προσφέρεται για παρόμοιους συνειρμούς. Έχουν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές σχέση με την Thatcher;

 

Αν δεν χρησιμοποιήσουμε τους όρους Thatcher ,θατσερισμός στην υπνωτιστική θρησκοληπτική και εξορκιστική τους διάσταση , όπου το οιοδήποτε «κακό» ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός- θατσερισμός, οπότε το «καλό» λογικοφανώς είναι «αντινεοφιλελεύθερο», αλλά σταθμίσουμε το φαινόμενο Thatcher στην σύνθετη του διάσταση, τότε έχουμε μπορούμε δούμε τις θεμελιακές διαφορές  της τρέχουσας μνημονιακής φάσης.

 Η Thatcher αντιπροσωπεύει μια ενδογενή,  αυτοπυροδοτούμενη , αυτοκίνητη διαδικασία αναδιάταξης της Αγγλικής οικονομίας. Στην περίπτωση της, ο συντηρητικός χώρος διαγιγνώσκει με ένα τρόπο την σοσιαλδημοκρατική κρίση και προτείνει μια απάντηση με στοιχεία πρωτοβουλίας  στην μορφή της αντεπίθεσης. Ταυτόχρονα η απάντηση αυτή έχει ένα σοβαρό εσωτερικό ιδεολογικό πλαίσιο καθώς εκφράζει την συντηρητική δυσφορία των Βρετανών «νοικοκυραίων» , των οποίων σαρξ εκ της σαρκός είναι η Thatcher.  

Αντιθέτως η ελληνική μνημονιακή περίοδος είναι μια εξωτερική διαδικασία καταναγκασμού , μια απότομη πτώση , η οποίας βρίσκει ανέτοιμες τόσο τις αστικές όσο και αριστερές δυνάμεις.(*) Στην πρώτη μνημονιακή φάση  (Καστελόριζο-Σαμαράς) δεν μπορεί μα διατυπωθεί καμία θετική αφήγηση, δεν υπάρχουν κανενός είδους συμβολικές συμμαχίες. Το ίδιο ισχύει και για τον «αντιμνημονιακό» μέτωπο. Δεν είναι παρά μια σπασμωδική αντίδραση με γνωστά αποτελέσματα.

 Η πολιτική της Thatcher είχε στοιχεία πρακτικότητας και τεχνικής τα οποία συνοδεύτηκαν με μια συγκροτημένη αφήγηση για την αναγέννηση των συντηρητικών αξιών  της Βρετανίας, ενώ η μνημονιακή φάση συγκροτείται από μια οικονομική αφήγηση αριθμών η οποία δεν μπορεί να οριοθετήσει μια έξοδο.

 Η δεύτερη μνημονιακή φάση (τρικομματική) έχει πιο αδρές συντεταγμένες , όπου από τη μια πλευρά συγκροτείται ένας λόγος «υπομονής και σωτηρίας» και από την άλλη ένας λόγος τυπικής σχεδόν υποχρεωτικής αντίρρησης «δεν μπορεί να μην υπάρχει εναλλακτική λύση» .Ωστόσο παρά το  παραλυτικό βάρος του εξωτερικού καταναγκασμού  σχηματίζονται σιγά σιγά συνεκτικές αφηγήσεις διάγνωσης και θεραπείας. Χωρίς αυτό το ιδεολογικό συμπλήρωμα δεν υπάρχει κανένας «Θατσερισμός». Με μια έννοια η ελληνική κοινωνία είναι σε προθατσερική φάση. Σύμφωνα δε με το σχήμα του Chris Dillow οι δυνητικοί «Θατσερισμοί» είναι δύο αριστερός και δεξιός. Άραγε ποιος θα προλάβει;  

 (*) Η γνωστή αφήγηση ότι το μνημόνιο συγκροτεί μια αστική αντεπίθεση, κινείται στο ανώτερο επίπεδο αφαίρεσης ,χωρίς το απαιτούμενο διαχωρισμό "συλλογικού" "ατομικού καπιταλιστή".΄Με το σχήμα αυτό , μονίμως ένας εξωτερικός παρατηρητής θα μπορεί αενάως να διαπιστώνει μια αστική αντεπίθεση για ότιδήποτε.Το μνημόνια συνιστά σαφή περιορισμό και άλλοτε καταστροφή (Κύπρος) και για τον αστικό κόσμο