Σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα left liberal blog της
συγκυρίας το Stumbling and
Mumbling (παραπαίοντας και
τραυλίζοντας ) του Chris Dillow
δημοσιεύθηκαν μια σειρά αναρτήσεις για την Thatcher.Προφανώς είναι προσβάσιμες με μόνο με
ιατρική συνταγή για μονομανείς και ιδεοληπτικούς γιατί θα πρέπει συνδυάσουν ταυτόχρονα
γνωματεύσεις όπως:
Η Thatcher ήταν υπερασπιστής μιας μεγαλοαστικής τάξης (class warrior) και όχι φιλελεύθερη.
Η Thatcher ήταν υπερασπιστής μιας μεγαλοαστικής τάξης (class warrior) και όχι φιλελεύθερη.
H Thatcher είχε αποτελεσματικές πολιτικές που μείωσαν την διαφθορά και ανέπτυξαν την λαϊκότητα ως αξία στη συντηρητική Βρετανία.
Το κοινωνικό κράτος επί εποχής της είχε πολύ μικρότερο περιορισμό από σε άλλες περιόδους στην Μ. Βρετανία και σε κάθε περίπτωση παρέμεινε από τα μεγαλύτερα στην Δ. Ευρώπη
Για όποιον έχει όρεξη να αναμετρηθεί με τις πολλαπλές μυθολογίες και αγχολυτικές αφηγήσεις της εντόπιας ψευδοφιλεύθερης ή ψευδοαριστεράς κενολογίας μπορεί να ανατρέξει εδώ.Μια εξ’ίσου ενδιαφέρουσα ανάλυση για το θέμα παρέθεσε ο Α.Λιάκος (πηγή) ,όπου αναδεικνύεται ότι η Thatcher αποτελεί μια τύπου απάντηση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Όπως αναφέρει εύστοχα : « Έχει λεχθεί ότι η Θάτσερ έσωσε την οικονομία και καταρράκωσε την κοινωνία. Αυτό έχει σχετική αλήθεια» και «καμιά νοσταλγία φυσικά για την προ-θατσερική σοσιαλδημοκρατική εποχή»
Αν δεν χρησιμοποιήσουμε τους όρους Thatcher ,θατσερισμός
στην υπνωτιστική θρησκοληπτική και εξορκιστική τους διάσταση , όπου το
οιοδήποτε «κακό» ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός- θατσερισμός, οπότε το «καλό» λογικοφανώς
είναι «αντινεοφιλελεύθερο», αλλά σταθμίσουμε το φαινόμενο Thatcher στην σύνθετη του διάσταση, τότε έχουμε μπορούμε δούμε τις θεμελιακές
διαφορές της τρέχουσας μνημονιακής φάσης.
Αντιθέτως η ελληνική μνημονιακή περίοδος είναι μια εξωτερική διαδικασία καταναγκασμού , μια απότομη πτώση , η οποίας βρίσκει ανέτοιμες τόσο τις αστικές όσο και αριστερές δυνάμεις.(*) Στην πρώτη μνημονιακή φάση (Καστελόριζο-Σαμαράς) δεν μπορεί μα διατυπωθεί καμία θετική αφήγηση, δεν υπάρχουν κανενός είδους συμβολικές συμμαχίες. Το ίδιο ισχύει και για τον «αντιμνημονιακό» μέτωπο. Δεν είναι παρά μια σπασμωδική αντίδραση με γνωστά αποτελέσματα.
(*) Η γνωστή αφήγηση ότι το μνημόνιο συγκροτεί μια αστική αντεπίθεση, κινείται στο ανώτερο επίπεδο αφαίρεσης ,χωρίς το απαιτούμενο διαχωρισμό "συλλογικού" "ατομικού καπιταλιστή".΄Με το σχήμα αυτό , μονίμως ένας εξωτερικός παρατηρητής θα μπορεί αενάως να διαπιστώνει μια αστική αντεπίθεση για ότιδήποτε.Το μνημόνια συνιστά σαφή περιορισμό και άλλοτε καταστροφή (Κύπρος) και για τον αστικό κόσμο
2 comments:
http://www.democracycrisis.com/index.php/2010-03-30-10-54-15/1907-2013-04-15-11-10-01
Μανώλη
Ευχαριστώ για τις αναδημοσιεύσεις
Στην συγκεκριμένη περίπτωση προσπάθησα να συμπυκνώσω τα όσα πολύ ενδιαφέροντα γράφτηκαν στο stumbling and mumbling.
Σε αυτό στηρίχτηκα, γιατί η γενική δημοσιότητα μου φαίνεται σε μια δαιμονολογία στην οποία δεν διακρίνονται οι ιδιαιτερότητες.
Αν έχεις καιρό ρίξε μια ματιά στο SM και τις σχετικές αναρτήσεις:εξαιρετικές......
Post a Comment