Μια υπόθεση για ένα εξισορροπητικό υλικό

 

 

Δεν χρειάζεται η στατιστική για να συνοψίσουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε όλοι από το περίγυρο :η κοινωνική κατάσταση άγγιξε την ανθρωπιστική κρίση. Ωστόσο αυτή η κατάσταση έχει μερικές ιδιόμορφες αποτυπώσεις. Στις σφυγμομετρήσεις οι δυνάμεις της οργής και ανατροπής δεν σωρεύουν ένα σαφές υπέρτερο δυναμικό σε σχέση με τις δυνάμεις της τρέχουσας διαχείρισης. Ταυτόχρονα οι επιστρατεύσεις αντιμετωπίζονται από την κοινωνία με ένα παθητικό τρόπο, ενώ δεν διαφαίνονται προς το παρόν μεγάλες κινητοποιήσεις. Με ένα τρόπο η κρίση δεν μετασχηματίζεται με τους κλασσικούς μηχανισμούς σε ένταση, ενώ δεν διακρίνουμε μια γενικευμένη διάθεση υπομονής. Στο μηχανικό ισοζύγιο : κρίση μείον εκδηλώσεις της κρίσης υπάρχει μια άγνωστη ύλη , ένα μέγεθος που λειτουργεί ως ισορροπιστής.

Δεν έχω κανένα εμπειρικό τεχνικό δεδομένο παρά μόνο αυτό που αφουγκράζομαι και ζω τριγύρω. Το άγνωστο υλικό που ισορροπεί την κατάσταση είναι η μεγαλύτερη από όση φαίνεται, καταγράφεται και ταξινομείται , αλληλεγγύη. Πέραν των γνωστών τυπικών μορφών βοήθειας και υποστήριξης ( εκκλησία, ΜΚΟ, κόμματα , φορείς) έχει δημιουργηθεί ένα κύμα , ένα πνεύμα αλληλοβοήθειας που δρα στο micro πεδίο "κάτω" από το επίπεδο των φορέων. Δίκτυα με κόμβο την οικογένεια , την φιλία, την γετνίαση , το καφενείο, λειτουργούν και πολλαπλασιάζονται χωρίς να ανέρχονται στην επιφάνεια του εμπειρικά διαπιστεύσιμου. Η σιωπή είναι ουσιαστικό συστατικό του κύματος.Ίσως κανείς δεν θα μπορέσει να καταγράψει τα ποσοτικά του χαρακτηριστικά.

Είναι δεδομένο ότι η κοινωνία πολιτών είναι σχετικά υπανάπτυκτη στην ελληνική κοινωνία. Οι αυθεντικές , μη κρατικοδίαιτες συλλογικότητες είναι σχετικά αδύναμες ενώ πιο ασθενική είναι η δύναμη της ιδεολογία τους. Ωστόσο φαίνεται ότι η γενικευμένη κρίση πυροδότησε μια βαθύτερη πολιτική κοινωνία η οποία  λειτουργεί με το δικό της ρυθμό.

Η αντίφαση δημιουργείται :η κρίση πυροδοτεί άγνωστους μηχανισμούς αναίρεσης της εκ
των ένδον οι οποίοι λειτουργούν ως αναστολείς μιας λύσης μέσω ρήξης. Ενώ η πολιτική διαπραγμάτευση της κρίσης προκρίνει ίσως μια προοπτική μέσω ριζικής αλλαγής, η κοινωνία αυτοσυνηρείται μέσω ενός μακρόσυρτου κύματος με προοπτικές στο απώτερο μέλλον. Αυτό είναι ίσως και το ποιοτικό στοιχείο που ξεχωρίζει την συγκυρία από την αντίστοιχη του 80.Τότε η ριζική αλλαγή "ακουμπούσε" σε ένα βραχύχρονο ορίζοντα σε μια διάχυτη προσμονή ανέλιξης εδώ και τώρα, ενώ σήμερα κάτω από το διαχεομένο άγχος της επιβίωσης έχει δημιουργηθεί ένα υλικό υπόστρωμα αλληλεγγύης και κατανόησης το οποίο φαίνεται να είναι πιο εμπλουτισμένο και στοχαστικό.

Οποίος επενδύει σε μια πολιτική αλά Harry Potter όπου μια ρύθμιση ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής σύγκρουσης θα έλυνε το πρόβλημα, δεν έχουν αντιληφθεί πως εκτός από το φόβο, η αυτενέργεια της κοινωνίας για την αλληλοβοήθεια λειτούργησε αναστοχαστικά: η κοινή αντιμετώπιση της ανέχειας άνοιξε τους χρονικούς ορίζοντες του ενεστώτος. Ο Harry Potter είναι πολύ ταχύς για να είναι ελκυστικός.

Η υλική δύναμη αυτού του "εσωτερικού" κύματος αλληλεγγύης δεν είναι απεριόριστη. Έστω και αν η ηθική του υπεροχή διευρυνθεί δεν μπορεί και είναι αφύσικο να  γίνει το κυρίαρχο ρεύμα της συγκυρίας. Αν οι διαχειριστές της συγκυρίας υπερτιμήσουν τις αντοχές της κοινωνίας , αν προσπαθήσουν να οικειοποιηθούν την αυθεντική κοινωνική αυτενέργεια , τότε αυτή η κατακτημένη καρτερική αλληλοβοήθεια θα μετατραπεί σε μακρόχρονη ανάθεση εμπιστοσύνης σε πιο βραχύχρονες προοπτικές.

Εικόνα:http://www.lib.rochester.edu/camelot/medsex/medsexfrm.htm