Η syrizanexartisia συγκροτείται η dimarodrasis καθεύδει

Για την ορολογία dimarodrasis, syrizanexartisia εδώ

Προφανώς η προεκλογική καταιγίδα της εβδομάδας είναι η ανοικτή πρόσκληση Τσίπρα προς τους Ανεξελ για ψήφο ανοχής. Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, γιατί ακριβώς μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από τις αξιώσεις συνέπειας των προτάσεων ,στις αξιώσεις συνθέσεων τους.Η συγκρότηση της syrizanexartisia είναι μια σύγχρονη κίνηση που αποδεικνύει την ανάγκη ετερογενών συνθέσεων ως μοναδική λύση στα αδιέξοδα. Είναι ένα βήμα που αναδεικνύει ένα ιδιόρρυθμο ζήτημα , αυτό του πρωτείου της μορφής της πολιτικής  πρωτοβουλίας έναντι του περιεχομένου της.

Η απογοήτευση βέβαια είναι για την πλευρά της dimarodrasis η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κυβερνητική αυτή πρόταση και να αντιπροτείνει την δική της συγκρότηση . Αντ’ αυτού προτίμησε την μετατόπιση της συζήτησης με βάση το κριτήριο της " αριστερής" συνέπειας.

Ο Τσίπρας  επιχειρεί  κάτι που είναι απενοχοποιημένο και δυναμικό. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ενδεχόμενης συνεργασίας η ιδέα της ετερογενούς συνεργασίας ανταποκρίνεται στις πιο σύγχρονες ανάγκες όπου τα υποκείμενα της πολιτικής είναι υβριδικά, πολυσθενή , σύνθετα , πολυπρισματικά .Αν ο αντιμνημονιακός αγώνας έχει για κάποιους αξία , το ότι αυτό το μέτωπο  περιλαμβάνει συντηρητικούς ,φοβικούς με τη μετανάστευση και υπερπατριώτες είναι μια αδρή αναπόδραστη πραγματικότητα. Την ίδια ισοδύναμη και ισόμορφη πραγματικότητα εκφράζει και ταύτιση   αποχρώσεων και επιδιώξεων πχ των πανεπιστημιακών μεταρρυθμιστών προερχόμενων από διαφορετικά ρεύματα. Η μορφή της συγκυριακής συμμαχίας είναι ακριβώς η ίδια.Η πρόταση του Τσίπρα δεν είναι τερατογένεση σε ένα πληθυσμό ομαλότητας, είναι δημιουργική όσο ήταν για μερικούς η συμμετοχή του Λαος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Αν απέναντι στην δημιουργική αυτή ιδέα εφαρμοστεί ο έλεγχος με βάση το κριτήριο της αριστερής συνέπειας, τότε αναπόδραστα το κριτήριο δεν μπορεί να γενικευθεί, γιατί αυτόν δεν υπάρχει αντικειμενικά .Αν όμως  αντίστοιχα εφαρμοστεί ο έλεγχος με βάση το κριτήριο της εσωτερικής συνέπειας της πρότασης  σε σχέση την δική της στοχοθεσία ,τότε το κριτήριο γενικευμένο μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει αυτή τη λύση για τους δικούς του λόγους ,το ερώτημα είναι ,οι άλλοι τι αντίστοιχο προκρίνουν για τη δική τους προοπτική;

Η μορφή της syrizanexartisia είναι αυτή που προκαλεί αμηχανία και όχι το περιεχόμενο της. Ωστόσο εδώ προκύπτει το ερώτημα αν μπορεί να γενικευθεί η μορφή αυτή.Η γενίκευση αυτή είναι θεμελιακά , καταστατικά  αξιωματικά αδύνατη γιατί το σύστημα υπάρχει μόνο και μόνο ως  συνύπαρξη τελετουργικών και λειτουργικών διαδικασιών. Το σύστημα λειτουργεί λόγω της ποικιλίας του. Η ποικιλία δεν ορίζεται με βάση μόνο τον μονήρη άξονα αριστερά δεξιά, αλλά και μέσω μιας μη γραμμικής , ασυνάρτητης συσχέτισης Τελετουργίας και Λειτουργίας

Τελετουργικές είναι οι πολιτικές δυνάμεις που η ρητορική τους εδραιώνεται σε αξιώσεις εσχατολογίας, ευθύγραμμης ιστορικότητας, ιστορικού πεπρωμένου και θυσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν λόγο στην συγκυρία, αλλά ότι ο λόγος τους λειτουργεί συμβολικά, ως πηγή συγκρότησης αυτοπροστασίας  και επιβίωσης. Οι τελετουργικες αυτές δυνάμεις είναι το θεμέλιο της πολιτικής συμβίωσης καθώς τοποθετούν το όριο της. Αλλοίμονο αν η πολιτική είναι μόνο ορθολογιστική. Το ΚΚΕ δεν είναι σημαντικό γιατί είναι " κομμουνιστικό " , είναι  παράγων σταθερότητας γιατί εμπλουτίζει την τελετουργία της δημοκρατίας με αυθεντικά λαϊκά δρώμενα  ισχυρής  βιοψυχικής εκφόρτισης.

 Λειτουργικές είναι οι πολιτικές δυνάμεις που η ρητορική τους έχει αξιώσεις ορθολογιστικής διαχείρισης  , μηχανικής αρτιότητας και επιδιώκουν να λειτουργήσουν μέσω των κρατικών υπομοχλίων. Οι αστικές κυβερνητικές δυνάμεις είναι κατ´ εξοχήν λειτουργοί.

Το ενδιαφέρον της συγκυρίας είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ένα άλμα από την τελετουργία στην λειτουργία ,σε χρόνο dt , έχοντας την βασική του κοινωνική συνιστώσα , τις μορφωμένες μικροαστικής δυνάμεις ,να λειτουργούν εντός της τελετουργικής συμβολικής διάστασης της πολιτικής. Η Δημαρ έχει ήδη διαβεί το στάδιο αυτό με προφανή εγκατάλειψη οποιασδήποτε αξίωσης συμμετοχής στο αριστερό τελετουργικό δρώμενο.Το άλμα αυτό απαιτεί προφανώς εξηγήσεις. Τις άκουσα και είδα σχεδόν όλες, με προσοχή. Η  ορθολογική διαύγαση  της προσέγγισης προς τους Ανεξελ, με κριτήρια αριστερής ή ακόμα μαρξιστικής συλλογιστικής ,αδικεί κατάφορα τους διαχειριστές της. Αντί μιας κινηματικής άλγεβρας   θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν καλύτερα τις γόνιμες διερευνήσεις της πολιτικής θεολογίας. Στα συμφραζόμενα του Λένιν ο Καμένος δεν " βγαίνει" ούτε με spiked μπάφο από το Φιέρι. Εντός μιας κατανόησης μετατόπισης από τον ησυχασμό στην ιεραποστολή όλα γίνονται πιο καθαρά.

Παράλληλα  η κριτική στον Τσίπρα περί μιας δεξιάς μετατόπισης εντός του κλασσικού άξονα  δεξιά αριστερά είναι άδικη, άστοχη, υποβολιμαία και εκ του πονηρού. Ο Τσίπρας και η υπό διαμόρφωση Syrizanexartisia εισέρχονται στο πεδίο της εφαρμογής ως περίπου αυθεντική παρθενογένεση , μόνο που το νεογνό είναι ακριβώς αυτή η σύνθεση. Η συνθετική κίνηση είναι προς έπαινο, το περιεχόμενο είναι προς πιθανό έλεγχο.

Οι τελετουργικές δυνάμεις προφανώς θα δικαιωθούν εντός των αιώνιων επίδικων της θεολογίας τους,  αλλά αναγκαστικά θα παραμείνουν εντός των δρώμενων και ευχελαίων  του ναού .Εντός του ιερού τους χώρου έχουν προφανώς το υπέρτατο σεβασμό μας.

Οι άλλες λειτουργικές δυνάμεις δείχνουν αιφνιδιασμένες. Για  λόγους που σχετίζονται από την προϊούσα αποιδελογικοποίηση του χώρου και την καθολική επικράτηση του ψευδοορθολογισμου του "συγκεκριμένου"  η dimarodrasis η οποία έχει αυθεντικά στοιχεία μιας επιτυχημένης σύνθεσης, αντί να αξιοποιήσει την γενναιόδωρη απενοχοποίηση, επαναφέρει τον κλασσικό , του πρώτου ημιχρονίου του περασμένου αιώνα, άξονα δεξιά αριστερά. Αν δημιουργείται μια left patriot synthesis ,  η left liberal synthesis γίνεται ξαφνικά démodé παρότι θα έπρεπε να κεφαλοποιήσει την εξέλιξη.

Στις μέρες που απομένουν , λοιπόν , ελπίζω η syrizanexartisia να συγκροτηθεί περαιτέρω  ως στιβαρή προσδοκία,  η δε dimarodrasis  να απενοχοποιηθεί και να συγκρουστεί μαζί της στο επίδικο του περιεχομένου  και όχι στο άνοστο επίδικο της σύνθεσης. Αυτό το επίδικο είναι de facto λυμένο. Έτσι προβλέπεται να  είναι η πιο ενδιαφέρουσα ,αναπάντεχη ,προεκλογική εβδομάδα, που θα περιπλέξει τα συνειδησιακά  προβλήματα πολλών.

Μαθήματα Ζωολογίας:Dimarodrasis Encefalicus ,Syrizanexartisia Vulimicus

Η ταξινόμηση στην ζωολογία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.

Αυτό που γίνεται με τα παλαιοντολογικά ευρήματα είναι αξιοπρόσεκτο. ‘Οταν ανακαλύπτεται   κάποιο παλαιοντολογικό εύρημα το κατατάσσουμε ως τον χαμένο κρίκο μιας αλυσίδας που έλειπε για να τεκμηριώσει μια στερεή θεωρία εξέλιξης. Όπως όμως απέδειξε ο Agamben (1) πάντα θα υπάρχει ένας χαμένος κρίκος γιατί η ταξινόμηση γίνεται με βάση ένα άρρητο θεμέλιο: η ύπαρξη της "ανθρωπότητας" σε συμμετρία και αντιδιαστολή με μια "ζωότητα”. Επομένως για να υπάρχουμε ως έννοια "άνθρωποι" δημιουργούμε μια εννοιολογική "νεκρή ζώνη" πέραν της οποίας υπάρχουν τα "ζώα". Η ύπαρξη της " εννοιολογικής νεκρής ζώνης" δηιμουργεί αναγκαστικά την ανάγκη ύπαρξης " κρίκων" τους οποίους θα ανακαλύπτουμε εσαεί. Επειδή όμως κάποτε και παλαιοντολογία έχει όρια, και με τα DNA κάπου το πράγμα μπερδεύεται η " νεκρή ζώνη" που θα ορίσει την ανθρωπότητα μεταφέρεται εντός της και έτσι δημιουργούμε καταστάσεις μη ανθρωπότητας γύρω μας με ανθρώπους απλά βιολογικά όντα χωρίς δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις. Τα  ταξινομικά συστήματα λοιπόν είναι αυθαιρεσίες που δυναστεύουν τα αντικείμενα της μελέτης τους. Στην οργανική ταξινόμηση των Deleuze Guatari τα ζώα διαιρούνται σε οιδιπόδεια, συμβολικά και δαιμονικά: Εδώ ,οιδιπόδεια είναι τα κατοικίδια  ,συμβολικά όσα παραπέμπουν σε εξουσία και δαιμονικά όσα  ακριβώς αμφισβητούν το κλασσικό ταξινομικό  σύστημα των ειδών (πχ οι ορχιδέες που εκλύουν φερορμόνες μελισσών και ξεγελούν τα αρσενικά μελίσσια) .

 Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι οι ταξινομήσεις των ζώων έχουν μεγάλη σχετικότητα τότε έχουμε μερικά ενδιαφέροντα είδη.Εντός του βιότοπου της  μη εσχατολογικής τελετουργικής αριστεράς υπάρχουν δύο εκλογικά ζωάκια με διακριτές  αλλά και αφανείς διαφορές  : η Δημαροδράσις  (  Dimarodrasis Encefalicus (DE)) και η Συριζανεξαρτησία (Syrizanexartisia Vulimicus (SV)).Όπως πολλά από τα ανώτερα θηλαστικά τα ζωάκια έχουν μια διαφορά στις λειτουργίες μεταξύ δεξιών και αριστερών οργάνων και ένα ανεπαίσθητο αλληθωρισμό διαπιστώσιμο μόνο από ειδικούς.

Η DE είναι εγκεφαλικό ζωάκι. Διακρίνεται  από ένα  μαθηματικό ορθολογικό  μεταρρυθμισμό, θεωρεί το μνημόνιο  σύμπτωμα και το εκλογικό αποτέλεσμα καλό είναι να στρεσάρει το Φωτόπουλο της Γενοπ . Για την SV τα πάντα είναι μαθηματικά, αθροίσματα και ισοδυναμίες. Με το μαθηματικό της μυαλό ξέρει πως πίσω από τα αντιμνημόνια κρύβονται και πολλές λαμογιές. Λέξεις  κλειδιά μεταρρύθμιση, ισοδύναμα μέτρα ,ρεαλισμός.

Η SV είναι αυθόρμητη και λίγο βουλημική. Σε αυτή προεξάρχει η πολιτική βούληση, το μνημόνιο θεωρείται αυτόνομο ιστορικό στοίχημα και κατά βάθος το ζητούμενο των εκλογών είναι να μην αρέσει στη Μέρκελ. Για τη SV τα πάντα είναι απόφαση, κοινωνική βούληση και τα μαθηματικά  ακολουθούν. Ως συναισθηματικό ζώο βρίσκει όλους εκτός από τους τραπεζίτες να  έχουν δίκιο. Λέξεις  κλειδιά :πατρίδα, αριστερή ενότητα, Μέρκελ, τράπεζες.

Στην DE το βλέμμα  είναι απο τα αριστερά προς τα δεξιά , δηλαδή οι αριστεροί γουστάρουν φιλελεύθερους , ενώ οι ψευδοφιλελεύθεροι θεωρούν τον Φώτη κρατιστή. Στην SV η όψη είναι από δεξιά προς αριστερά όπου οι πατριώτες γουστάρουν πατριωτική αριστερά, ενώ οι αριστεροί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως είναι οι second best των δεξιών φίλων τους.

Η ψυχολογία των  ζώων αυτών έχει μία ομοιότητα. Και τα δύο υποφέρουν από ενοχικό σύνδρομο, μια αίσθηση "Άστο καλύτερα" ,και καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες εκ των υστέρων να εξηγηθούν λογικά τα πάντα. Έτσι, λοιπόν υπάρχουν απόλυτα ορθολογικές αναλύσεις γιατί  η Δράση είναι τυπικά η πιο αριστερή επιλογή. Επίσης έχει εξηγηθεί με ενάργεια ότι ο Δημαράς και ο Μαριάς έπεσαν θύματα τροφικής δηλητηρίασης που προκαλεί στιγμιαίες  δεξιές παρορμήσεις ενώ συνήθως είναι αριστεροί, σε αντίθεση με την σταθερή Εδηκ του Νεοκλή Σαρρή  που υλοποίησε επιτέλους τις πάγιες κεντροαριστερές επιδιώξεις του Ιωάννη Ζίγδη.

Το ρεύμα είναι ξεκάθαρα με την SV .Φλερτάρει  με το 20 % και με λίγη καλή τύχη θα ανέβει και άλλο. Και οι δύο πλευρές της φαίνεται να κερδίζουν. Έχει  αμφίπλευρο δυναμικό λόγο είτε υπό τη μορφή της αριστερής η της πατριωτικής ενότητας. Οι αριστεροί της , βρίσκουν τα ολοφάνερα κοινά μεταξύ Μαίλη και Ματσαγγάνη,που υλοποιείται στο αίτημα της αριστερής εξουσίας, ενώ οι δεξιοί της , έχουν διαπιστώσει την προφανή συνάφεια μεταξύ Λαφαζάνη και Μαρκόπουλου που κρυσταλλώνεται στο αίτημα ενότητας των αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Η DE φλερτάρει το 10 % που δεν είναι άσχημο και η δεξιά πλευρά της περιμένει ένα μικρό θαύμα για να μπει στη βουλή. Ο λόγος της αναγκαστικά είναι απολογητικός και πιο διχαστικός  σε σχέση με τον ενωτικό της SV.Ως γνωστόν μεταξύ  Μάνου και Μπακογιάννη υπήρξαν δυσεπίλυτες ιδεολογικές  διάφορες για τον αξιακό η ωφελιμιστικό περιεχόμενο του φιλελευθερισμού ,ενω μεταξύ Χατζησωκράτη και Παπαδημούλη οι γνωστές κόντρες για το ζήτημα του χρονισμού του ένοπλου περάσματος στο σοσιαλισμό και τις πιθανές πηγές προμήθειας των όπλων.

Για όσους ψάχνουν λοιπόν ένα pet για δώρο την έκτη Μαΐου έχουμε τις δύο πρώτες συμπαθείς επιλογές.

(1)G.Agamben: The open
(2)Deleuze Guatrari: A thousand plateaus

Επικίνδυνα παιχνίδια με τη δύναμη της γλώσσας:Ακροδεξιές ορκωμοσίες

Υπάρχει κάτι όντως ενδιαφέρον στην τρέχουσα συγκυρία:

Ο όρκος ως τελετουργία συλλογικής συγκρότησης αποτελεί πλέον τρέχουσα πρακτική της άκρας δεξιάς .Ο Καρατζαφέρης έχει καθιερώσει τον όρκο στο συνέδριο του (1), ομοίως ο Καμένος ορκίζεται (2), ενώ είναι συνήθης πρακτική και στην Χρυσή Αυγή(3).

Εδώ θα άξιζε να σημειωθεί πως ουσιαστικά , για την λειτουργία του όρκου δεν έχει σημασία αν γίνεται επίκληση του θείου. Αυτό που κατοχυρώνει τον όρκο, είναι η ίδια η μυστηριώδης δύναμη της γλώσσας. Η ίδια η γλώσσα εμπεριέχει την άγνωστη δύναμη της σύναψης αυτής της αδιαμεσολάβητης σχέσης του ομιλούντος με τον κόσμο. Ο όρκος έχει αξία είτε ονοματίζονται τα θεία είτε τα εγκόσμια. Ο πολιτικός όρκος στον εμφύλιο ήταν εκτεταμένη πρακτική της άλλης πλευράς (4)

Η εκτεταμένη χρήση του όρκου από την άκρα δεξιά, μπορεί να παραπέμπει στο λαϊκό θρησκευόμενο ακροατήριο της, ως μια επικοινωνιακή χειρονομία αντίστοιχη της εικόνας της Παναγιάς Σουμελά την οποία σηκώνουν όλοι το Δεκαπενταύγουστο ,όμως ακούσια σηματοδοτεί μια βαθύτερη χειρονομία.

Αν η πολιτική υπόσχεση ανήκει στην περιοχή μιας πολιτικής τεχνολογίας με μηχανικά ισοζύγια " υπόσχεσης - επαλήθευσης" ο όρκος κινείται σε μια βαθύτερη περιοχή μιας ανθρωπολογικής συνθήκης πέραν την αξίωσης επαλήθευσης. Η διάψευση της πολιτικής υπόσχεσης είναι μέρος της, προϋπάρχει ως δυνατότητα από τη στιγμή της εκφοράς της .Αντίθετα ο όρκος υπάρχει ακριβώς για να άρει τις εγγεγραμμένες εκ των προτέρων πιθανότητες ψεύδους .Η ψευδορκία γίνεται ποινικό αδίκημα, όσον αφορά τις συνέπειες της στο δικαστήριο ,γίνεται βλασφημία όσον αφορά την θεολογική της διάσταση. Η διάψευση όμως της πολιτικής υπόσχεσης είναι απλά μια άλλη όψη της, η οποία γίνεται δυνητικά εξηγήσιμη και αποδεκτή. Η διάψευση όμως του όρκου είναι άρση του, ολική καταστροφή του, δεν αποδέχεται εξηγήσεις ή αποδοχή.

Η εκτεταμένη χρήση του όρκου συνιστά μέρος της ανάγνωσης που κάνει η ακροδεξιά στη δικιά της κριτική του συστήματος.Η μεγάλη αφήγηση για το «σύστημα» στηρίζεται σε μια παραδοχή ύπαρξης μιας " μηχανής" η οποία υποτάσσει τη ζωή εργασία μέσω των υποσυστημάτων της ( οικονομία, δίκαιο, καταστολή, ιδεολογικοί μηχανισμοί κλπ) και αναπαράγει τις σχέσεις. Αν η αριστερά στην ανάγνωση του συστήματος ανακαλύπτει τις βαθύτερες διασυνδέσεις και ροές εντός των υποσυστημάτων με βάση τεχνικά, αναλυτικά, προσδιορισμένες αλληλουχίες, η ακροδεξιά ανακαλύπτει τις εσωτερικές διασυνδέσεις αυτές ως εκφράσεις μαγικοθρησκευτικών δομικών στοιχείων .Στην ακροδεξιά ανάγνωση υπάρχουν εξηγήσιμες εκφράσεις και λειτουργίες των υποσυστημάτων ( δίκαιο, οικονομία κλπ) μόνο που η συγκολλητική ουσία , οι συνάψεις έχουν λειτουργικά στοιχεία ,φυλής, θρησκείας κλπ.

Ο όρκος λοιπόν, ως λειτουργικό συστατικό μιας ανάγνωσης του κόσμου- συστήματος με εσωτερικές συνάφειες , αναδύεται στον ακροδεξιό πολιτικό λόγο ως φυσική έκφραση των δομικών στοιχείων του συστήματος αυτού: των συμπαγών μυστηριακών μονάδων που ενοποιούν το κόσμο, τη γλώσσα, τις πράξεις .Με τους όρκους η ακροδεξιά δεν προσπαθεί να ενισχύσει απλά την αξία της πολιτικής της υπόσχεσης , αλλά ασυνείδητα επαναδιατυπώνει την ανάγνωση της για την ενότητα του κόσμου, της γλώσσας, των ανθρώπων ως σύστημα, μόνο που εδώ τα υποσυστήματα δομούνται από μαγικοθρησκευτικές δομές .Ο ακροδεξιός λόγος είναι πολιτικά " τεχνικά" αντισυστημικός ,αποκαλύπτει τις εσωτερικές συνάψεις, μόνο που αυτές πάλλονται και αναπλάθονται από μηχανισμούς δομημένους από μονάδες μυστηριακής φύσης.

Σύμφωνα με τον G.Agamben (5) ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ότι ,για πρώτη φορά ίσως στην ανθρώπινη ιστορία καλούμαστε να συγκροτήσουμε την κοινωνία χωρίς την εκτεταμένη επικύρωση της μέσω του όρκου.Αν μπορούσαμε να απλοποιήσουμε τη θέση του GA ,αυτό έγκειται στο εξής:

Ο όρκος προϋπάρχει της μαγικοθρησκευτικής ιστορικής φάσης της ανθρωπότητας. Η λεκτική τελετουργία για την επικύρωση ενός δεσμού κοινωνίας ,κόσμου, γλώσσας είναι θεμελιακή .Ο όρκος συνιστά αυτή καθ´ εαυτή την οργανική ενότητα του ομιλούντος με τις πράξεις, το περιβάλλον του, τη ζωή και τη γλώσσα. Η κατεύθυνση του όρκου ,ευκτική ή επιβεβαιωτική είναι δευτερεύουσα στην ανάλυση αυτή. Ο όρκος προηγείται της θρησκείας και του νόμου.

Αν η ηθική και όχι απλώς η γνωστική σύνδεση ,μεταξύ λέξεων, πραγμάτων και πράξεων διαρραγεί τότε προωθείται ένας θεαματικός και ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των κενών λέξεων αλλά και όλων των νομικών μηχανισμών οι οποίοι προσπαθούν να ελέγξουν όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Είναι ενδιαφέρον άτι η λεκτική κενολογία , λεξιλαγνεία και η νομική επικυριαρχία του κράτους είναι παράλληλα φαινόμενα.

Αν η θέση του GA είναι ορθή τότε απέναντι στις ορκωμοσίες της ακροδεξιάς , δεν αρκεί η αποδόμηση του αταβιστικού χαρακτήρα τους, γιατί η δύναμη του όρκου προηγείται του αταβισμού αυτού. Οι ορκωμοσίες της ακροδεξιάς ρισκάρουν να γίνουν ψευδορκίες και άρα πολιτικά μαχητές ,αλλά στο μεταξύ έχουν μεταφέρει το επίδικο σε ένα επίπεδο όπου η ακροδεξιά θέλει να μεταφέρει έτσι και αλλιώς: από το επίπεδο της τεχνικής πολιτικής σε ένα επίπεδο πολιτικής θεολογίας. Εδώ όμως αναδύεται ένα κρίσιμο ίσως δυσεπίλυτο ζήτημα: Αν η τεχνική πολιτική είναι κατά βάθος τελικά πολιτική θεολογία, τότε η ακροδεξιά πρωτοβουλία της προσφέρει ένα προβάδισμα . Η απομάγευση της πολιτικής των όρκων μέσω της έλλογης κριτικής φτάνει σε ένα όριο πέραν του οποίου αυτή συναντά όντως ένα πυρήνα μυστηρίου: αυτού της δύναμης της γλώσσας.

Τελικά μήπως οι ακροδεξιές ορκωμοσίες αντιμετωπίζονται με τη διατύπωση μιας πολιτικής υπόσχεσης πέραν της πολιτικής μηχανολογίας και πολιτικής λογιστικής; Μήπως απαιτείται μια υπόσχεση ,όχι απλά με περισσότερες εγγυήσεις συνέπειας και αληθείας, αλλά μια λεκτική αποτύπωση σε ένα βαθύτερο ανθρωπολογικό επίπεδο;

Το παράδοξο είναι πραγματικά ενδιαφέρον: Ακόμη και οι πιο άρτιες τεχνικά, λογιστικά, μαθηματικά, προτάσεις λειτουργούν τελικά ως «όρκοι» ως λεκτικές δράσεις με τελετουργικό περιεχόμενο. Εδώ έγκειται και η αδυναμία των πολιτικών προτάσεων με ένταση στο «συγκεκριμένο». Αυτό το συγκεκριμένο γίνεται ,ακούσια, και παρά την θεμιτή θέληση των εκφραστών του, μέρος ενός μυστηρίου. Η πιθανή εκλογική αποτυχία των πολιτικών φορέων των «συγκεκριμένων» μέτρων γίνεται όχι γιατί αυτά δεν στέκουν μαθηματικά ,αλλά γιατί εντάσσονται ακουσίως σε ένα επίπεδο το οποίο δεν υποψιάζονται καν οι φορείς αυτοί. Αντιθέτως η οποιαδήποτε επιτυχία τους δεν οφείλεται στην ακρίβεια της αλγεβρικής διατύπωσης τους αλλά στον βαθμό που αυτή η διατύπωση λειτουργεί ως μέρος ενός «όρκου» ως λεκτική επένδυση μιας μυστηριακής πράξης της γλώσσας. Για να έχουν οι πολιτικές του «συγκεκριμένου» αξία πρέπει να κατανοήσουν τα οντολογικά περιορισμένα όρια τους.

Συμπέρασμα : οι ακροδεξιές ορκωμοσίες αναδεικνύουν τα δυσδιάκριτα όρια , τους περιορισμούς μιας «τεχνικής πολιτικής» αλλά και τις αναπάντεχες μυστηριακές δυνάμεις της γλώσσας.

1.-O όρκος του ΛΑΟΣ
2.-Ο Καμένος ορκίζεται
3.-Όρκος - Χρυσή Αυγή
4.-Οι πολιτικοί όρκοι στην Κατοχή και τον Εμφύλιο
5.-G.Agamben The_Sacrament_of_Language

Ποιά αυτοκατανόηση απέναντι στον αλγόριθμο του χρέους;

Τα συμπτώματα της αυτοκαταστροφής πληθαίνουν. Οι υλικές ζημιές στο κέντρο της Αθήνας έχουν κάτι από φωτογραφικό ρεπορτάζ Βυρηττού ενώ η τελευταία αυτοκτονία απλώς αντιπροσωπεύει και συμβολοποιεί την συνολική κατάσταση ενός θρυμματισμένου ηθικού.Εκτός από τους συστηματικούς προφήτες των εκάστοτε σεισμών και κατακλυσμών ελάχιστοι θα μπορούσαν να προβλέψουν την ταχύτητα των καταστροφικών αλλαγών.

Όμως τα πλήγματα είναι διαφορετικά , σε μορφή ,ένταση και έκταση στις διαφορετικές υποομάδες της κοινωνίας. Είναι άλλη η κατάπτωση  ομάδων που στον ανοδικό κύκλο εξασφάλισαν μια οριακή συμμετοχή και τώρα φυγοκεντρίζονται εκτός ορίων και άλλο το πλήγμα σε ομάδες που βλέπουν να αλλοιώνεται δραματικά ο βαθμός και η ποιότητα της συμμετοχής τους στο εκάστοτε γίγνεσθαι. Ανάμεσα στις δύο αυτές μορφές μιας πτώσης ,προφανώς ,αναδύονται ένας σχεδόν άπειρος αριθμός εκφράσεων και ιδιαιτεροτήτων που μόνο η κοινωνιολογική εργασία μπορεί να αποτυπώσει με ακρίβεια.

 Ανεξάρτητα  από την έκβαση στο σκληρό πυρήνα της πολιτικής ,η οποία θεωρητικά μπορεί να δώσει μια ανάσα στο οικονομικό αδιέξοδο , προφανώς το επόμενο μεσοδιάστημα θα είναι χρόνος στερήσεων. ´Οπoια και αν είναι η έκβαση των εκλογών το επόμενο δρομολόγιο περνάει από τόπους ξηρασίας.Για μια άλλη φορά το προεκλογικό τοπίο θα ζωγραφιστεί με τα χρώματα που θα επιβάλουν ορισμένες μερίδες της κοινωνίας.

 Το ζήτημα είναι αν οι λιγότερο εκτεθειμένες ,στην κρίση, ομάδες  θα μπορέσουν να σχηματίσουν οάσεις  ανάταξης και ανάπαυσης όχι ως φιλανθρωπικές δράσεις αλλά ως εστίες μιας θετικής υπομονής που αρδεύεται από τα αποθέματα της σχετικής κοινωνικής ,συμβολικής αποκατάστασης τους   ή θα τις δούμε με μια ένταση δυσανάλογη, ένα δάνειο συμπεριφορών από τους ευρισκόμενους στην δίνη της οικονομικής φυγοκέντρησης.Είναι διαφορετικής τάξης ,δυναμικής και προοπτικής η απεργία στην Χαλυβουργική και οι λευκές απεργίες των γιατρών και εφοριακών. Ανεξάρτητα αν υπάρχουν κομματικές επιδράσεις η  διαφορά στο διακύβευμα είναι θεμελιώδης.

Η αισθητική και ηθική αποσκευή των Ελίτ ευνοεί τα δάνεια αυτά. Τα στοιχεία που διαχέουν οι "άνω"  στην κοινωνία είναι κυνισμός ,αυτοκατανόηση πέρα από μεγάλες ιστορικές ευθύνες, αισθητικές συντεταγμένες από την περιοχή των χαμηλών και εύκολων .Στο υπόδειγμα αυτό εθίζονται και οι ενδιάμεσες ομάδες της οργανικής συμμαχίας Ελίτ-νοικοκυραίων. Όταν η ανασφάλεια μεγαλώνει ,όταν οι ροές του χρήματος απομειώνονται, το συμβολικό , το εκπαιδευτικό ,το άυλο κεφάλαιο φαίνεται να μη μπορεί να παραδώσει στους κατόχους του, τα απαραίτητα στοιχεία για να δομηθεί μια αυτοκατανόηση  ενός στοιχειώδους μεσοπρόθεσμου μέλλοντος υπομονής. Ο εγγενής αρπακολισμός των Ελίτ, επιμολύνει  τους συμμάχους τους .

Με μια έννοια η "κατεστημένη" ρητορεία μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης εν μέσω μνημονίου ,υπονομεύεται ηθικά και ιδεολογικά από τους ίδιους τους φορείς που υποτίθεται καλούνται να την υλοποιήσουν. Τα θετικά παραδείγματα, τα Case Studies είναι κυριολεκτικά εξαιρετικά, βρίσκονται μόνο ως εξαιρέσεις, ενός κυρίαρχου παραδείγματος. Χωρίς θετικά παραδείγματα μιας πετυχημένης αστικής  διαχείρισης της κρίσης ο εκσυγχρονισμός αλά Σκαι είναι προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.

Από την άλλη πλευρά η εναλλακτική ρητορεία μιας θεμελιώδους αριστερής ανατροπής στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι , μια ανατροπή της πολιτικής "Μερκοζύ" , καθώς αποσιωπά συστηματικά τις κεκτημένες ταχύτητες ενός αγοραίου αντιμνημονιασμού , ενσωματώνει αθροιστικά , μηχανικά , εκλογικά , τους τυπικούς αντιπροσώπους μιας προσκόλλησης  προς τους κρατικούς μηχανισμούς διατήρησης αποστάσεων των μεσαίων από τους πιο κάτω.

Η  μεταρρύθμιση των αυτονόητων ( κλειστά επαγγέλματα, ταμεία  ειδικών προστασιών, δημόσια  υποσυστήματα    με αξιώσεις μειωμένης λογοδοσίας , κινήματα όχι στην αυλή μου Κλπ ) βαλτώνει .Οι πιο έντιμοι αντίπαλοι της θεωρούν  τις μεταρρυθμίσεις ,οργανικό μέρος του " νεοφιλελευθερισμού" ισοδύναμες με την πτώση στους μισθούς και την εργασιακή απορρύθμιση. Έτσι δεν κατανοούν πως μια κοινωνία εξαιρέσεων ,κατακερματισμού, έστω και αν λύσει το θεμελιακό εισοδηματικό ζήτημα " ο πλούτος των λίγων να περάσει στους πολλούς" τότε η προϋπάρχουσα ανισοκατανομή εντός των αυτοριζόμενων  πολλών δεν υπονομεύει απλώς το μείζον, γίνεται το μείζον.

Η τρέχουσα ανάλυση μέσω της έννοιας της "φούσκας" είναι λίγο παραπλανητική. Υπήρξε μια οικονομική ανωμαλία που αποτυπώνεται αδρά στις λογιστικές αποτιμήσεις, αλλά στον ανοδικό κύκλο αυτή η οικονομία δημιούργησε ένα ανθρώπινο κεφάλαιο με αντικειμενικά στοιχεία μόρφωσης και μια αυτοκατανόηση που σκοπεύει στα μεσαία και άνω της μέσης ευρωπαϊκής στάθμισης. Έστω και αν αυτή η αυτοκατανόηση δεν εδράζεται σε μια στερεή βάση, αυτό δεν την αλλάζει.

Ανάμεσα στις ηθικοαισθητικές συντεταγμένες μιας "απόδρασης" που υιοθετούν οι "άνω" και στη συμμετοχή μιας αναπαράστασης ενός επαναλαμβανόμενου "λαϊκού δρώμενου" των " κάτω" υπάρχει η ανάγκη μιας έντιμης θετικής αυτοκατανόησης. Στην ουσία ο κυνισμός των "άνω" τροφοδοτεί τα  λαϊκά  happenings που κατά λάθος - εξεπίτηδες η αστυνομία μετατρέπει σε αιματηρό πόλεμο. Αν το κατακτημένο μορφωτικό συμβολικό κεφάλαιο δεν αποτυπωθεί αυτόνομα ως αίτημα ενός " δημοκρατικού συμβολαίου λιτότητας" , ως πρόταγμα μιας νέας αυτοεκτίμησης εντός κρίσης ,τότε η απαξίωση του θα επιταγχυνθεί. Με απαξιωμένο αυτό το κεφάλαιο η παραμονή στην κρίση παρατείνεται.

 Είδα στις εκδηλώσεις για την αυτοκτονία στο Σύνταγμα μια επικίνδυνη ελαστικότητα, μια κολακεία της πτώσης του ηθικού. Οι κόλακες πίσω από την ψευδεπίγραφη λαϊκότητα πλήττουν ακριβώς τα μοναδικά όπλα ανάτασης, αντεπίθεσης, που είναι οι αντοχές όσων διαθέτουν μετά υλικά αγαθά (*).Η συναίνεση στην εκούσια παραίτηση από το υπαρκτό συμβολικό κεφάλαιο , συνιστά μια παραδοχή στο πιο αδιέξοδο σενάριο: αυτό της αφυδάτωσης του ηθικού και αισθητικού περιεχομένου της αυτοκατανόησης και μετατροπής των πάντων σε ένα αλγόριθμο του χρέους.

 (*)Η απόκτηση πτυχίου Φαρμακευτικής τη δεκαετία του πενήντα ισοδυναμεί με τη κατάκτηση  μιας ανώτατης ακαδημαϊκής θέσης σήμερα.

Μηχανική εκλογολογία ή αφανής συναίνεση:Αδιέξοδο και συνέχεια

Ας υποθέσουμε ότι η προεκλογική μάχη  πολώνεται με βάση τα μνημόνια. Ας δούμε τις διαφορετικές εκδοχές που διακινούνται στο δημόσιο διάλογο.

1.-Η ταξική .Στην ανάγνωση αυτό το μνημόνιο, από μόνο του είναι ένας μοχλός αναδιάταξης του συσχετισμού κεφαλαίου εργασίας. Ουσιαστικά το μνημόνιο πέτυχε καθώς το αποτέλεσμα του είναι η επιδείνωση της εργασίας.

2.-Η μεταρρυθμιστική. Εδώ το μνημόνιο είναι κατανοητό ως μίγμα αναπόδραστων μέτρων λιτότητας και μεταρρυθμίσεων. Η αποτυχία των μεταρρυθμίσεων επιδεινώνει την " αποδεκτή" λιτότητα.

3.-Η τεχνοκρατική Εδώ η κριτική γίνεται από την τεχνική πλευρά, όπου οι οικονομολόγοι του μνημονίου κάνουν λάθος, οι αριθμοί "δεν βγαίνουν " και η τρόικα εκτίθεται.

4.-Η εθνική. Στην εκδοχή αυτή κυριαρχεί η γεωπολιτική επέκταση της Γερμανίας,  οποία χρησιμοποίησε το μνημόνιο ως εργαλείο στρατηγικής επέκτασης.

Οι εκδοχές αυτές προφανώς παρατίθενται επιγραμματικά, αλλά δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Αν τις θεωρήσουμε ως μια βάση συζήτησης τότε μπορούμε να διακρίνουμε μια αντιστοιχία ερμηνειών και πολιτικών καθώς και διάφορους συνδυασμούς τους.
Ενδεικτικά :
Λαος, Καμένος (3,4)
Καζάκης, Δημαράς (1,4)
Κουβέλης, Προεκλογικό ΠΑΣΟΚ ,ΝΔ μετά PSI,Mega,(2,3)
Δραγασάκης (1,3)
Παπαδημούλης (1,2,3)
Χρυσή Αυγή (1,4)
Kontra Channel (4)
Ελεύθερος Τύπος, Δημοκρατία (2,3,4)

Καθημερινή ,Τρόικα,Πασοκ Γαπ, μεταρρυθμιστές Δημαρ, Μπακογιάννη,(2)                              Βαρουφάκης, Κάτσελη,ΝΔ προ PSI (3)                                                                                                       ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ (1)

Ο κατάλογος μπορεί να μεγαλώσει καθώς οι πιθανοί συνδυασμοί ερμηνειών είναι δεκαπέντε. .Ο πίνακας αποδεικνύει ότι μπορούμε να έχουμε  πολλά απολύτως διακριτά λογικοφανή ερμηνευτικά σχήματα σχετικά με τα μνημόνια.

Ωστόσο η αντίστοιχη κομματική πόλωση δεν θα γίνει ανάμεσα σε 15 διακριτά κόμματα, απλούστατα γιατί η πολιτική αντιμαχία δεν είναι ορθολογική επιλογή υπολογισμών αλλά πολύπλοκη διαμάχη συμβόλων, στάσεων, προκαταλήψεων, παραδόσεων, και προσδοκιών. Με την έννοια αυτή όσοι επενδύουν στην αποτελεσματικότητα της εξίσωσης μνημόνιο= φτώχεια → καταψηφίστε το μνημόνιο θα δοκιμάσουν μια μικρή έκπληξη. Την ίδια έκπληξη θα δοκιμάσουν όσοι επενδύουν στην προσδοκία μα καταψηφιστούν οι «ψεύτες». Απλούστατα οι πολίτες προεξοφλούν τη δεδομένη «ασυνέπεια» ψηφίζοντας και την χρησιμοποιούν εκ των υστέρων ως εύκολη δικαιολογία.

Αν λοιπόν αποσύρουμε μια ορθολογική μηχανική ταξινόμηση και δούμε το προεκλογικό σκηνικό ως πεδίο πολλαπλών συγκρούσεων ιδεολογικών και αισθητικών στάσεων, αν δηλαδή αφαιρέσουμε από τα κόμματα την «ονομαστική» τους αξία, τότε βαδίζουμε στις πιο βαρετές εκλογές.

Όλοι θα συνωστιστούν σε ένα  ατονικό ενδιάμεσο χώρο ενός γεωπολιτικού ευρωπαϊσμού. Εκτός από το ενιαίο πολυκομματικό κόμμα κράτος ΝΔ,Πασοκ, , όλοι οι υπόλοιποι κινούνται σε ένα πλαίσιο προεκλογικής ονομαστικής ευρωπαϊκής δυσανεξίας. Ο ήπιος αντιμνημονιασμός των Κουβέλη, Κατσέλη το moratorium χρέους του Συριζα, ο ρητορικός αντιγερμανισμός του Καμένου, η αντιευρωπαική εσχατολογία του ΚΚΕ είναι προεκλογικές κορώνες οι οποίες ευκολότατα μπορούν να αναιρεθούν υπό το βάρος του «συσχετισμού δυνάμεων». Φαίνεται πως η μνήμη είναι τόσο ασθενής και κανένας δεν θυμάται πως το μεγαλύτερο κόμμα κράτος της μεταπολίτευσης , το Πασοκ, έκανε μια τεράστια αναίμακτη αναθεώρηση για την Ευρώπη, μόλις ανέβηκε στην εξουσία, χωρίς το παραμικρό κόστος. Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε μια δεκάδα δυνητικών καταστάσεων όπου όλοι θα μπορούσαν να αναιρέσουν τα πάντα.

Από την μια το πολυκομματικό κόμμα κράτος, από την άλλη ο γογγυσμός με τη μορφή ψευδοαντιευρωπαισμών διαφόρων κλιμακώσεων , συνιστούν το αδιέξοδο. Η ταχύτητα της πτώσης του βιοτικού επιπέδου είναι πολλαπλάσια της ταχύτητας ιδεολογικών ανακατατάξεων. Αυτό είναι το πρόβλημα. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι οντολογικά «πιο βαρύ» από την κοινωνική δυναμική εξ’ ορισμού. Η αντιπροσώπευση δεν αντιπροσωπεύει τα  παρόντα κοινωνικά σύνολα, αλλά τα απαριθμεί τα διαχειρίζεται τα ανασυνθέτει σε νέα σύνολα και υποσύνολα.

Ο κατακερματισμός που αναδύουν οι δημοσκοπήσεις, πέρα από τις ιδιοτέλειες των διαπλεκομένων, εκφράζει και τη βαθύτερη ατονικότητα της συγκυρίας. Η παταγώδης αποτυχία του ΓΑΠ δεν είναι μόνο η ραγδαία φτωχοποίηση αλλά και η αδυναμία στοιχειώδους ανοίγματος των κλειστών περιοχών κυριαρχίας του κόμματος κράτους. Πάνω στην αποδοκιμασία της  οικονομικής δυσπραγίας αρθρώνεται ο πολωτικός αντιπολιτευτικός λόγος, αλλά το αλώβητο κόμμα κράτος   καθορίζει την βαθύτερη «συναίνεση» την «βαθιά δομή» της συγκυρίας. Οι ιδιοκτήτες του δεν το αφήνουν και οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες δεν μας λένε τι θα το κάνουν.

Οι λεγόμενες πιο κρίσιμες εκλογές μετά την μεταπολίτευση, αναδεικνύονται βαθμιαία ως μια απλή διαδικασία. Η απλότητα συνίσταται στο ότι βαδίζουμε στις εκλογές, συνυπολογίζοντας όλους τους συνδυασμούς και τις προσδοκίες όπως τους παίκτες του στοιχήματος που αναλύουν τις αποδόσεις ως ανάγνωση των προσδοκιών των άλλων. Οι εκλογές βαδίζουν προς μια προέκταση της διακυβέρνησης Παπαδήμου. Δεν μπορούν να κάνουν καμία έκπληξη. Ο πυκνός ,δυσδιάκριτος, μη αποφάνσιμος χρόνος της συγκυρίας παρήλθε με το δημοψήφισμα ΓΑΠ και την ανάδειξη του Παπαδήμου. Εκεί συντελέστηκαν πολλά. Για όσους αρέσκονται στην τυπολογία «σύστημα-αντισύστημα » τότε το σύστημα ανασυγκροτήθηκε ραγδαία.

Αν οι αναλύσεις έχουν νόημα  είναι για να ρισκάρουν να ψηλαφούν το μέλλον. Λοιπόν οι εκλογές δεν είναι παρά ένα επεισόδιο της παρατεταμένης εποχής Παπαδήμου, της παρατεταμένης εποχής της αφανούς πανελλαδικής διαταξικής  ευρωπαϊκής συναίνεσης .   

Εικόνα :CY Twombly