Zombies και υγιής ατομισμός: Περί αλληλεγγύης

Φίλος που δραστηριοποιείται στο χώρο των ΜΚΟ παροχής Ιατρικών Υπηρεσιών μου είπε για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας : Αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που προσφεύγουν, με ενδυματολογικό προφίλ "νοικοκύρη" αλλά αντίστοιχα αυξάνονται οι εθελοντές .Η προσφορά εθελοντικών υπηρεσιών είναι αυξανόμενη. Ειναι σαφές ότι ορισμένα ανακλαστικά της κοινωνίας έχουν ενεργοποιηθεί .



Η αλληλεγγύη εκφράζεται σε όλο της το φάσμα : Μεγαλοπρεπής τηλεοπτική ελεημοσύνη ,ενοριακή βοήθεια ΜΚΟ και αριστερές πολιτικές επιτροπές μπορούν να διαταχθούν στον αιώνα δεξιά - αριστερά με σχετική ασφάλεια , καθώς εκφράζουν μια διαχείριση της αλληλοβοήθειας απο διαφορετικές οπτικές .Η εικόνα αυτή ακυρώνει και ορισμένες πλευρές μιας πολιτειολογίας που αντιλαμβάνεται την πόλωση δεξιά αριστερά ως πόλωση ατομικού - συλλογικού .Η διαφορά δεξιά - αριστερά άφορα τελικά διαφορετικά μίγματα και όψεις του δίπολου ατομικό - συλλογικό .Η δεξια έχει μια ισχυρή έγκυρη διαχείριση του συλλογικού την οποία οι πιο οικονομιστικές φετιχιστικές πλευρές της αριστεράς δεν βλέπουν. Ελεημοσύνη ,ενοριακή βοήθεια, "τεχνολογικές" ΜΚΟ δεν είναι παρά εκφράσεις μιας συντηρητικής διαχείρισης του κοινωνικού.


Στην άλλη πλευρά ,οι πολιτικές επιτροπές υποστήριξης, οι αριστερές πρωτοβουλίες ,οι συναυλίες συμπαράστασης διαμορφώνουν τον άλλο πόλο. Η τυπική αριστερή οπτική εγκαλεί το κράτος και την πολιτική τάξη για το ότι τα φαινόμενα φτώχειας δεν είναι φυσικές καταστροφές και άρα η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι πάρα μια αυταπάτη που αποκρύπτει τα βαθύτερα αιτία της κρίσης λέγαμε χοντρικά πως η δεξιά πριμοδοτεί μια μη κρατική ανάπτυξη της αλληλεγγύης ενώ η αριστερά προσδοκά την αντιμετώπιση των φαινομένων φτώχειας μέσω ενός κρατικού δικτύου ασφαλείας .


Η εικόνα όμως στο κέντρο είναι γνωστή.


Η περιγραφή της περισσεύει η ας γίνει μόνο από ικανούς λογοτέχνες που μπορούν να την αποτοξινώσουν από το τηλεοπτικό μελό .Ως εργαλείο ανάλυσης μου προσφέρονται οι ταινίες του G.Romero και το μάλλον άδικα υποτιμημένο ημεδαπό " Κακό ".Κινούμενες ομάδες zombies καταλαμβάνουν την πόλη .Το κρίσιμο σημείο στην φιλμογραφία αυτή είναι η πλεονασματικότητα, η θετικότητα η επιθυμία των zombies.Ακρωτηριασμένα, παραμορφωμένα , ιδιότυπα και ιδιότροπα ξεχειλίζουν από ζωτικότητα και διεκδικούν το ζωτικό χώρο που τους ανήκει.


Τα zombies συγκροτούν ένα αυθεντικό μεταβιομηχανικό αστικό επαναστατικό υποκείμενο που γίνεται κατανοητό πιο εύκολα , ενταγμένο στα συμφραζόμενα της πολιτικής θεολογίας του G.Agamben .Δεν είναι Homo Sacer, δεν έχουν αποστερηθεί όλων των δικαιωμάτων ,δεν έχουν γίνει απόθεμα προς εξόντωση ,είναι Homo Profanis ,δηλαδή πέραν του Sacer .Εκδηλώνουν την επανάσταση τους αμφισβητώντας την ίδια την ρηγμάτωση , το νομικό φράγμα που τους εξορίζει και βεβηλώνουν την κανονικότητα .Η βεβήλωση δεν είναι εκκοσμίκευση, η " γείωση" του ιερού , αλλά άρση του ιερού με την απόδοση στα κοινά αυτού που "απογειώθηκε¨ .


Τα zombies της πόλης , οι junkies,οι άστεγοι, οι " χωρίς χαρτιά " καταλαμβάνουν την πόλη μόλις βραδιάζει και διεκδικούν διαμορφώνουν το βιοπολιτικό χώρο τους. Το επαναστατικό αυτό υποκείμενο δεν έχει σχέση με τον Δεκέμβρη του 08 .Ο Δεκέμβρης ήταν ένα μετατηλεοπτικό συμβάν, μια απόπειρα παραγωγής ενός θεάματος ,όπου η νεολαία " παίζει" τους κουκουλοφόρους για να διασπάσει την ροή της τηλεοπτικής πραγματικότητας αποζητώντας την οικογενειακή προσοχή . Καθόλου τυχαίο ότι η αιχμή της δράσης ηταν η κατάληψη τηλεοπτικών σταθμών, ακριβώς για να εντάξουν το θέαμα τους στην ροή .


Αντίθετα τα zombies αντιστέκονται στη διήγηση, στη τηλεοπτικοποίηση, στη διαχείριση της ανημποριάς τους, μέσω της αυθεντικής πλεονασματικότητας τους . Αυτό το πλεόνασμα εκφράζεται με την αριθμητική αύξηση, την ποικιλία δυσμορφιών, την ριζωματική επέκταση .Είναι τέτοια η ένταση το βιοπολιτικό δυναμικό έτσι ώστε και η παραμικρή αναπαράσταση αποτυγχάνει. Τα zombies είναι πολλά , περίεργα, αναπάντεχα και παντού .


Από βιοπολιτικη άποψη η διαχειριστική αλληλεγγύη ,ανεξάρτητα από πρόσημο δεν σωζει απλά τους ανθρώπους αλλά επιχειρεί να εντάξει σε μια αφήγηση ένα μη διηγήσιμο πλεόνασμα να οριοθετήσει μια ανεξέλεγκτη βιοπολιτική παραγωγή. Η αλληλεγγύη ,είτε ως δεξιά ελεημοσύνη ή ΜΚΟ , είτε ως αριστερός πολιτικός ακτιβισμός , πριν από όλα είναι μια τεχνολογική παρέμβαση αναστροφης ενός βιοπολιτικού γίγνεσθαι. Ως τεχνολογία προσπαθεί να ταξινομεί να καταγράφει να επιμερίζει και να ταχτοποιεί το μη δεχόμενο τακτοποίησης .Τα zombies δεν είναι επαναστατημένα, ούτε το άθροισμα τους είναι επαναστατικό αλλά το σύνολο τους με τα πολλαπλά υποσύνολα του είναι πέραν της διαχείρισης δηλαδή τελικά επαναστατικό (*)


Απέναντι στις μορφές διαχειριστικής ομαδικής αλληλεγγύης προκρίνω την δέσμευση αλληλεγγύης ένας με ένα. Ο καθένας που είναι ή νοιώθει insider ας αναλάβει ένα και μόνο ένα zombie αλλά στο μέγιστο βαθμό της δικής του υποκειμενικής ικανότητας .Αν η διατύπωση insider προς zombie ενοχλεί προσφέρω την ήπια Πρόσωπο προς Πρόσωπο .Από άποψη πολιτικής θεολογίας είναι η ίδια σχέση .Αντί λοιπόν , η ηθική στάση να παροχετευτεί ως κλάσμα μιας ροής που διοχετεύεται σε μια λίμνη ας γίνει ένα συμπαγές ένα που θα καθρεπτιστεί σε ένα άλλο "ένα" σε μια αντιστοιχία καθαρη και απλή. Τότε όλα θα αλλάξουν. Η βιοπολιτική συνθήκη δεν θα αποδομηθεί εκ των ένδον ,το σύνολο δεν θα χάνει στοιχεία και υποσύνολα αλλά η ηθική αντίσταση θα γινει πιο αποτελεσματική, χωρίς ακουσιες παρενέργειες μιας προσπάθειας ταξινόμησης του αταξινόμητου. Η ηθική στάση "ένας με ένα" είναι ένας υγιής φιλελεύθερος ατομισμός χωρίς βιοπολιτικές αυταπάτες .


(*) Για την διάφορα στοιχείου, αθροίσματος, συνόλου στην πολιτική κατανόηση

ΕΔΩ

Συνδέσεις

Το "Κακό" ολη η ταινία

G .Romero & zombies

Εικόνα : Dino Valls

G.Agamben: Για την Οικονομική Θεολογία

Αναδημοσίευση από το "Αριστερά και Πολιτική Θεολογία"

Τι ειδους ακριβώς είναι επιστημη είναι η οικονομία;Η συζήτηση δεν είναι καινούργια ,και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ .Το επιδικο της συζήτησης είναι το ίδιο με καθε κοινωνική επιστήμη .Ο παρατηρητής είναι μέρος του αντικειμένου του.Άρα όσο και αν υιοθετηθούν διαδικασίες και πρότυπα ορθολογισμου , θα υπάρχει πάντα ένα μικρο η μεγάλο ποσοστό αβεβαιότητας και σχετικισμου.Χοντρικά οι " δεξιοί " αποδίδουν τις αβεβαιότητες στην ίδια την φύση των σύγχρονων κοινωνιών ενω οι " αριστεροί " στην ιδεολογική φύση των μοντέλων της οικονομίας .Δεν είναι τυχαίο πως εντος αριστεράς αναδύονται οι πιο ριζικές απόψεις κριτικής της πολιτικής οικονομίας που φτάνουν την ολική άρνηση ακόμη και της μαρξιστικης οπτικής (Badiou).Η συζήτηση μάλλον θα διαρκέσει όσο αυτη για την φύση του φωτοστεφανου.


Ωστόσο υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα οπτική , η οποία δεν εξετάζει την οικονομία με βάση ένα κριτήριο επιστημολογικης η ιδεολογικής κατασκευής .Η οπτική αυτή εκκινεί απο το δεδομένο ότι οικονομία είτε ως κοινωνική επιστήμη ,με αξιώσεις ορθολογισμου, είτε ως υποκειμενική ιδεολογική άσκηση και πρακτική έχει μια άρθρωση με την εξουσία. Το ερώτημα λοιπον που τίθεται είναι πως, η με οποιοδήποτε τροπο οριζομενη οικονομία, σχετίζεται με την εξουσία και την διακυβέρνηση στις σύγχρονες κοινωνίες.Το ζήτημα δεν τίθεται στο να αποκαλύψουμε την " διαπλοκή" η την ταξική φύση των καπιταλιστικών σχέσεων οι οποίες εμφανίζονται ως φυσικές ,αλλά στο πως η οικονομία παραμένει μονίμως ως ένας πόλος σε σχέση και απόσταση απο τη διακυβέρνηση .Η οικονομία σε καμία περίπτωση δεν είναι απλά " κατω" απο την διακυβέρνηση . Αντανακλά και σχηματοποιει ταξικές σχέσεις αλλα μονίμως είναι σε μια ένταση με την εξουσία .

Τον προβληματισμό αυτο αναπτύσσει ο G.Agamben στο τριτο μέρος του Homo Sacer " Il Regno e la Gloria" .Στο έργο αυτο ο GA προχωρά και εξελίσσει την θεματολογία της Πολιτικής Θεολογίας προς μια θεματολογία Οικονομικής Θεολογίας .Αν η Πολιτικη Θεολογια στηρίζεται στην θέση οτι οι σύγχρονες πολιτικές έννοιες προέρχονται απο της Θεολογία, η Οικονομική Θεολογία στηριζεται στην θεση ότι η σχέση εξουσίας οικονομίας έχει τη μορφή της τριαδικης υπόστασης του Θεού . Εκκεντρικό θεωρημα ίσως , αλλα για αυτο ο GA αφιερώνει διακόσιες πυκνες σελίδες .

Χοντρικά η εξέταση του GA είναι η ακόλουθη:

Όταν η χριστιανική Θεολογία αναπτύσσει την έννοια της τριαδικης υπόστασης, για να μην περιπέσει ουσιαστικά σε ένα τριθεισμό ,εισάγει εντος θεολογίας μια έννοια εκτός αυτής : την έννοια της αριστοτελικης οικονομίας .Με την εισαγωγή της έννοιας της οικονομίας οι τρεις υποστασεις του θείου συγκροτούνται σε μια δυναμική σχέση .Παράγωγες της τριαδικης υπόστασης είναι οι εννοιες της θειας πρόνοιας και η ανάγκη εισαγωγής της κατηγορίας, του συνόλου των αγγέλων .

Σύμφωνα με τον GA η αριστοτελικη οικονομία δεν είναι επιστήμη , αλλα πράξις. Δεν ορίζει ένα δομημένο τομέα έρευνας και ανάλυσης αλλα είναι διεκπεραίωση , διαδικασία ,πράξη.Η οικονομία είναι διαχείριση του οίκου σε αντιδιαστολή με την πολιτικη που είναι διαχείριση των της πόλης.Αυτη λοιπόν έννοια της οικονομίας εισάγεται στην Θεολογία για να σχηματοποιηθει το δυναμικό πλάσμα του τριαδικου θεού.

Το ενδιαφέρον που αποκαλύπτει ο GΑ ,μεσω μιας ενδελεχούς ιστορικής έρευνας ,είναι ότι αυτή η θεολογική οικονομία " επανεξαγεται " απο την Θεολογία προς την οικονομία των φυσιοκρατών δεκαπέντε αιώνες μετά. Το ιστορικό σχημα είναι περίπου το εξής:

Η Χριστιανικη Θεολογία έχει ανάγκη την έννοια της οικονομίας για να μην παλινδρομησει σε πολυθεϊσμό , την εισάγει στην τριαδικη υπόσταση, και αυτήν την θεολογική " οικονομία " διαχειρίζονται οι φυσιοκράτες για να να εξελιξουμε ως τις μέρες μας ως επιστήμη.Για να κατανοήσουμε λοιπον τις συγχρονες σχέσεις οικονομίας εξουσίας δεν έχουμε παρά να δούμε τις σχέσεις Θεού Υιού στο τριαδικό πλέγμα .

Η σημερινή οικονομία δεν είναι ουτε αυστηρή επιστήμη ούτε στεγνή πράξη , είναι μυστηριώδης όσο αναλογικά είναι μυστηριώδες το τριαδικό θεολογικο σχήμα το οποίο διαχωρίζει τον Θεό απο τις Πράξεις του.Ο GA προχωρεί ένα βήμα παραπάνω και διακρίνει στις μεγάλες διαμάχες του κατά του Μονοθεισμου μια κρίσιμη στροφή που επικυρωνει τον θεμελιακό δυϊσμό ,Θεού και Θείας Οικονομίας η οποία συγκροτεί και το μυστήριο της οικονομίας .Η άναρχη ισότιμη σχέση Θεού Υιου συγκροτεί ένα πεδίο πράξεων που δεν έχουν γραμμικη σχέση εκπορευσης απο το ένα του Θεού, αλλα αναδύονται εκ θεού ως μια ειδική θεία τυχαιοτητα . Αυτη την μυστηριώδη τυχαιοτητα αποκρυσταλλώνει η οικονομία .

Αν στο κλασικό σχήμα της πολιτικής θεολογίας του C Smitt η πολιτική εξουσία προέρχεται , καθρεφτίζεται, αναδύεται ως η μεταφορά του Θεού ,το κράτος έκτακτης ανάγκης ως το θαύμα κλπ κλπ στον G.Agamben η οικονομία αναβιώνει το δυναμικό σχήμα της τριαδικοτητας.Απο εκεί και πέρα αναπτύσσεται μια θεματολογία με εξαιρετική ευρηματικότητα και πρωτοτυπία .πχ όλη η σχετική Θεολογία των Αγγέλων ορίζεται απο τον GA ως η μήτρα μιας σχετικής σύγχρονης εξέτασης της γραφειοκρατία.Καλός ο Weber αλλά για να δούμε και τον Ακινάτη.....Στο ίδιο το βιβλίο του GA διαμορφώνεται με μια άλλη γιγάντια μεταφορά η οποία εξετάζει τις σχέσεις οικονομίας και οψης- θεάματος της εξουσίας , σε αντιστοιχία με τις σχέσεις τριαδικοτητας και δοξολογιας.Αυτο όμως είναι ένα άλλο εκκεντρικό θέμα ,άξιο ενός αλλού μικρού σχολιασμού.


Παρέκβαση : Ο Agamben και η αριστερά

Ο G.Agamben είναι προφανώς ένας απο τους πιο σημαντικούς σύγχρονους πολιτικούς φιλόσοφους με οξύ κριτικό προσανατολισμός.Ωστόσο όντας μαθητής του Heidegger δεν ανήκει τυπικά στο Χεγκελιανο Μαρξιστικο ρεύμα της Αριστεράς.Με μια έννοια η κριτική του είναι εξαιρετικά απαισιόδοξη, σχεδόν αποπνικτική . Το φράγμα αυτο , αυτήν την ορατή απόσταση , αποτυπώνει καθαρά ο διάλογος Negri Agamben όπως διεξάγεται τα τελευταία χρονιά .Είναι προφανώς αδύνατο αυτη η διαμάχη να αποτυπωθεί σε μια γραμμή ωστόσο χοντρικά μπορούμε να πούμε πως αν η " γυμνή ζωή " αποτελεί ένα όριο για τον GA με βάση την έννοια κλειδι του Homo Sacer ,στον ΑΝ η γυμνή ζωή δεν είναι όριο αλλα παραγωγή.Περισσότερα εδώ .Η σημείωση είναι απαραίτητη για να κατανοηθεί η πολιτικη Θεολογία του GA , και εισαγωγή του όρου της Οικονομικής Θεολογίας . Όπως και σε όλο το έργο του , η κριτική του είναι οξεία , διαβρωτική αλλά οι διέξοδοι που αναδύονται είτε είναι ελάχιστα ορατοί είτε σχεδόν εσχατολογικοί ( πχ Η κοινότητα που έρχεται )

Συνδέσεις:

G.Agamben The Kingdom and The Glory (Amazon)
G.Agamben on Economic Theology

Στο Youtube η διάλεξη του Agamben σε εξι συνέχειες για το βιβλίο του

Μάγια ; Όχι ευχαριστώ λέω να πάρω λίγο Puntland Real Estate

.

Η πιθανότητα να γνωρίσεις κάποιον που είναι Σομαλος και επισκεπτεται συχνά το Μογκαντισου δεν είναι μεγάλη.

Περί εξωτικών τοποθεσιών

Ταυτόχρονα οπότε αναφερεσαι για τοποθεσίες εξ´ ορισμού " εξωτικές " τότε επιβεβαιώνεται η θεωρία της αυτοπληρουμενης επιθυμίας του τουρίστα.Η θεωρία είναι απλή , δοκιμασμένη και σχεδόν 100 % επιτυχής.Τα εξωτικά μέρη είναι εξωτικά μόνο και μόνο γιατί τα έχεις προσλάβει να είναι εξωτικά εκ των προτέρων . Ο όρος εξωτικος ,ας προσληφθεί στο ακριβές του περιεχομενο και δεν αφορα  αποκλειστικά  τον " τριτο κόσμο " Εξωτικό είναι ότι είναι έξω και παιρνει μορφές αυταπάτης για την "ανάπτυξη " όσο και για την " υπαναπτυξη" .

Για να συνενοηθουμε ας καταγράψουμε μερικούς εξωτισμους

Η Ελβετία είναι μια εξωτικά οργανωμένη ,πολιτισμένη χώρα.Σωστά,  μόνο που στην Ζυρίχη υπαρχει " πιατσα" που συναγωνίζεται  την Τοσιτσα σε συνωστισμό , δημοσιες ενεσεις και οσμές  ουρίας. Η Ελβετια ειναι πολυγλωσση συνταγματικα .Βεβαια, αλλά υπαρχουν χωριά γερμανοφωνα και γαλλοφωνα σε απόσταση 5 λεπτών με το τραινο που παριστάνουν ότι δεν είναι πολυγλωσσοι γιατί συχαινονται αλλήλους όσο οι χρυσαυγητες τους Αφγανούς στον Άγιο Παντελεημωνα.

Η Υεμένη η πιο φτωχή εξωτική χώρα του Αραβικού κόσμου, μόνο που η Σαναα έχει τον μεγαλύτερο  κατα κεφαλή στόλο Porsche Cayenne ,μερικά ξενοδοχεία 5 αστέρων με πληρότητα την οποία η τουριστική Αθήνα  δεν φαντάζεται ούτε στα πιο σεξυ όνειρα της.

Ο κατάλογος μπορει να γίνει τεράστιος. Το σύμπτωμα αυτου του εξωτισμου εκπροσωπείται στην Ελλάδα απο την Μάγια Τσοκλη. Το " στήσιμο " είναι απλό : σε ένα κόσμο όπου με 15 ευρώ αγοράζεις την τελευταία έκδοση του Lonely Planet ο οποίος περιγράφει σε ποια στανη της Σενεγαλης γενούνται δυδυμα γαιδουρια  ,όταν οι τόποι στη γη χωρίς κάλυψη GPs είναι λιγωτεροι απο τις  γυναικείες  ομάδες ποδοσφαιρου polo με ελεφαντες στο Βατικανό  , η Μάγια κατασκευάζει κατι εικόνες με εξωτικους ανθρώπους λες και είμαστε στο 1930. Είμαι σίγουρος ότι δίπλα απο την κάμερα που παρουσιαζει την απομονωμένη χωρική στο Τιμπουκτου είναι ο ξαδελφος της με I phone  4 , πάνω σε Land Rover ο οποίος  πληρώνει το νοίκι του στο Παρίσι με internet banking. Και οταν η καμερα που ζουμαρει την απομονομενη Σουδανη γυρισει 10 μοιρες θα αποκαλυφθουν καμια πενηνταριά τουριστες με coca cola που απολαμβάνουν φρεσοκτατα μπριος με ζαμπον και Philadelphia  cheese.Αν ήμουν φεστιβάλ θεσαλονικης θα της έδινα το πρώτο βραβείο σεναρίου και ηθοποιίας ,για το σύνολο του έργου μυθοπλασιας που παρουσιάζει στη Νετ με τον τίτλο " παριστάνοντας τον έκθαμβο  τουρίστα σε demek δυσπροσιτα χωριά " .Στο ίδιο μοτίβο κινουνται και πολλά ντοκυμανταιρ πολιτικού περιεχομένου ,όπου όσο πιο περίπλοκο και απομακρυσμένο είναι το τοπωνύμιο  αναλογη και η υποτιθέμενη πολιτικη καινοτομία.

Ας πούμε  ,λοιπον, ότι δεν υπάρχει πια ο εξωτισμός ως τοπικό φαινόμενο.Οι ασύμμετριες είναι παντού , η συνύπαρξη του σύγχρονου με το αρχαικο είναι δίπλα μας και οι στερεοτυπες διηγήσεις έχουν μόνη λειτουργία  στο να δημιουργούν τουριστικές αξίες.Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξωτικό απο το να μην έχεις ΙΧ  και να πρέπει να πας επειγόντως απο τον Ευαγγελισμό στα Καμινια μέρα γενικης απεργίας χωρίς ταξί .Τυφλά νάχει ο Indiana Jones.

Ο Αχμεντ

Λοιπόν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κάποιον Σομαλο που πηγαινοερχεται στο Mogandishu   και στις περιφερειες Puntland και Garawe ,και όπως πάντα η θεωρία του εξωτισμου κατέρρευσε.Για μένα η Σομαλία  ήταν το συνώνυμο της φτώχειας, της ακυβερνησίας, της ανέχειας , της εγκατάλειψης .

Ο Αχμεντ είχε μια τυπική ιστορία πρόσφυγα.Σε ηλικία 13 χρόνων ανακαλύπτει ένα μακρινό του συγγενή στις ΗΠΑ, ο οποίος του εξασφαλίζει μια βίζα και εγγυημένη διαμονή διατροφή σε μια οργάνωση που ασχολείται με την Αφρική.Τελειώνει το κολέγιο ,προσκαλεί τα δυο μικρωτερα αδέλφια του,και σε μερικά χρονιά γίνεται μεσαίο στέλεχος σε μια εταιρεία οικοδομικών εργασιών.Παντρεύεται μια Κενυατισα και κάνει δυο παιδιά.Όλα τα χρονιά συστηματικά στέλνει λεφτά στην υπολειπη οίκογενεια που έμεινε πίσω.Ξαφνικά βρίσκει μια αγγελία για μια παρόμοια δουλειά στο Ντουμπάι, και βούρ παίρνει γυναικα και παιδιά και αλλάζει διαμονή.Απο εκεί και πέρα οι συμπτώσεις τον βοηθάνε. Οι επαφές του στη Σομαλα συνεχείς τον πείθουν ότι θα πρέπει να σταματήσει να βλέπει  τηλεόραση.

H  χώρα δεν έχει σταθερή κυβέρνηση αλλα στην Σομαλια συμβαίνει κατι ιδιαίτερο .Μια σημαντική Οικονομική ανάπτυξη ίσως  επειδή υπάρχει μια  "αδύνατη "κυβέρνηση με τα σταθμά μιας ευρωπαϊκής πρόσληψης, η οποία τελικά είναι μια μηχανή παραγωγής διαφθοράς και κατασπατάληση διαφόρων εξωτερικών βοηθείων .Η  χώρα έχει 8  εκατομμύρια κατοίκους που απηυδισμένοι απο την καταρρευση και δημιουργούν περιφερειακές  κυβερνήσεις που καταφέρνουν αξιόλογα απατελέσματα.Τα  σχολεία χρηματοδοτούνται απο  τα τοπικά συμβούλια απο εισφορές σομαλων της διασποράς και μικρά  δίδακτρα.Το ίδιο συμβαινει με τα νοσοκομεία . Εγκαθίστανται παντού  εταιρίες κινητής τηλεφωνίας που εξασφαλίζουν τηλεπικοινωνια παντού, ενω πρωτοποριακά έχουν εκκινήσει συστηματα μεταφοράς μετρητων μέσω SMS τα οποία δείχνουν να λειτουργούν άψογα. Τα  λιμανια και τα πολλά περιφερειακά  αεροδρόμια  λειτουργούν με συστημάτα τυπου σδιτ, και έχουν εκθετικους ρυθμούς αύξησης.

Δεν υπάρχει κρατικό νόμισμα και οι συναλλαγές γίνονται σε δολλαρια. Οι εσωτερικές  συναλλαγες εκτοξεύονται .Το Μογκαντισου έχει σχετική ηρεμία , για τα αφρικανικά δεδομένα...,  και οικοδομική ανάπτυξη. Η οικοδομική ανάπτυξη είναι πρωτοφανής στην περιφέρεια. Οι ανάγκες σε οικοδομικά υλικά έκαναν τον Αχμεντ να είναι εκει κάθε δυο μήνες.Τα συνεργεία στο Garawe η το Puntland είναι τοσο αποτελεσματικά και εξειδικευμένα ώστε ως δομημενες εταιρίες εργολαβιες αναλαμβάνουν εργασίες εκτός Σομαλιας  κυρίως στην Κένυα. Υπάρχουν 3-4 μικρες σομαλικες εταιρείες με σημαντικά έργα στο Ναιρομπι.Σήμερα στο αεροδρομιο του Μογκαντισου γίνονται 3-4 διεθνείς αφίξεις την εβδομάδα απο ιδιωτικές εταιρείες με πληρότητα 100%  ,και η χωρητικότητα στα ξενοδοχεία είναι περίπου η ίδια .Κτίζονται δυο νέα ξενοδοχεία στην παραλία με οργανωμένες πλαζ ελπίζοντας σε μελλοντικούς τουρίστες. Υπάρχει μια εκθετικα αυξανόμενη βιοτεχνική βάση κυρίως μεταποίησης ψαριών στη Las Khorey  αλλά πλέον το μεγάλο ενδιαφέρον θα προέλθει απο το πετρέλαιο καθώς οι περιφέρειες έχουν βρει νομοτυπες διαδικασίες και αναθέτουν ήδη δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης.Στο βορρά η ανάπτυξη είναι τέτοια, υπάρχει ήδη ένα πανεπιστήμιο και η κρατική χαλαρότητα είναι τέτοια που βαδίζουν ολοταχώς προς αυτονομία .

Οι στατιστικές είναι ανύπαρκτες και η δημόσια εικόνα της χώρας έχει μείνει στα κλισέ της αμερικανικής εισβολής αλλα κυρίως στον βορά η ανάπτυξη είναι πέραν κάθε προσδοκίας.

Η μυθολογία της Σομαλικής πειρατίας

Η πειρατια είναι αρκετά περίπλοκο ζήτημα που δεν αφορά αποκλειστικά Σομαλους .Η εκκινηση πυροδοτηθηκε απο την ανεξέλεγκτη αλιεια απο αλλα κρατη ,τον καιρο που ο εμφύλιος ήταν σε έξαρση. Η απουσια κρατους εκανε τους τοπικους ψαραδες να οργανωνουν μικρες ναυμαχιες άμυνας  ,αλλα η ταυτοχρονη αναπτυξη ενος αναξελεγκτου χρημαστηριου μετρητων στη χώρα δημιουργησε το απολυτο μιγμα οικονομικου μεταμοντερνου αρχαισμου.Οποίος κανει ένα στοιχειώδες ισοζύγιο ο λογαριασμός είναι υπέρ των Σομαλών : χάνουν περίπου 20-30 εκατομμύρια  δολλάρια απο την αλιεία ενω σε η πειρατια σε σχεδον εικοσι χρονια επεφερε το πολυ 50 εκατομμυρια .Οι ψαραδες εβαλαν ενα know how ναυμαχιας με απλά μεσα , και καποιοι εκτος Σομαλιας το κεφαλαιο κίνησης. Εχουν  ένα  πολυ ευελικτο, "ασφαλες"  συστημα για να μπορουν να εισπραττουν εκατο ,διακοσια   χιλιαρικα και να αφηνουν τα πλοια σε χρονο dt .Ο Αχμεντ ειναι αφοπλιστικος : χωρις ενα τραπεζικο know how απο τσακαλια του ειδους με γνωση απο off shore banking δεν υπαρχει πειρατεία  Ουσιαστικα είναι ενα διεθνες καρτελ  με εσωτερικη πληροφορηση εγκατεστημένο αλλού ,το οποιο έχει δώσει δικαιώματα franchise στους ψαράδες για το εμπορικό σημα "piracy" και αυτοί αποδειχθηκαν ικανοί franchisees. Όταν αποκαλυφθει το δυκτιο και οι διασυνδέσεις του με τράπεζες, αλλά κυρίως με ασφαλιστικές εταιρείες , που πενταπλασίασαν τα ασφάλιστρα για τη περιοχή....., τότε κάποιοι του διεθνούς κυκλώματος ναυλασφαλίστρων θα χάσουν τον ύπνο τους.

Αυτά έμαθα από τον Αχμεντ  και  μάλλον με οσα βλέπω στην Αθήνα πάω  στη Σομαλία σύντομα .........


Χρήσιμοι Σύνδεσμοι

Η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στην Σομαλία Εδω
Αεροπορικές συνδέσεις εσωτερικού εξωτερικού

Αεροδρόμιο, Πανεπιστήμιο,Βιομηχανίες, Δορυφορικές Συνδέσεις στο Puntland

Το Mogadishu ως τουριστικός προορισμός σε Ελληνικό Site!

Ξενοδοχεία στο Mogandishu

Εδώ οι Μogadishu Τimes (Αγγλικά)

Garoowe η πρωτεύουσα του Puntland

Time,μετακινητοποιήσεις,freak show

Το Time αναδεικνύει ως πρόσωπο της χρονιάς τον «ανώνυμο διαδηλωτή». Η βράβευση συνοδεύεται με εκτεταμένο φωτογραφικό ρεπορτάζ από την Αθήνα.

Προφανώς το ζήτημα είναι πως η διαμαρτυρία η οποία αντιπροσωπεύει ένα ρήγμα στην φυσιολογική ροή των πραγμάτων, ένα κενό στην συνέχεια, μια μη κανονικότητα, επανεισάγεται στην κανονικότητα ως αισθητικό γεγονός. Δεν αναφέρομαι στην νηπιακή κριτική πως αν το Time σε βραβεύει κάτι δεν πάει καλά, αλλά στην επισήμανση πως η επανασειγωγή γίνεται πάντα σε μια νέα κανονικότητα.

Η διαμαρτυρία διαταράσσει την ομαλή ροή, και η νέα ομαλή ροή είναι αυτή που περιλαμβάνει την διαμαρτυρία ως ρουτίνα. Αλλά η νέα κατάσταση είναι ένα βαθμό πιο σύνθετη από την προηγούμενη. Ο κύκλος μπορεί να είναι ατέρμων.

Το Time δεν ακυρώνει τις κινητοποιήσεις μέσω μιας αισθητικοποίησης, αυτό είναι αδύνατο γιατί οι κινητοποιήσεις έκαναν ότι έκαναν. Το Time εγκαθιδρύει μια νέα πραγματικότητα όπου οι νέες κινητοποιήσεις είναι υποψήφιες φωτογραφίες , κινητοποιήσεις μιας νέας φάσης ,είναι «μετακινητοποιήσεις».

Ο Δεκέμβρης του 08 ήταν ένα τέτοιο γεγονός (1). Μια γιγαντιαία τηλεοπτική παραγωγή με πραγματικά εμπνευσμένους κομπάρσους. Αυτό δεν ακυρώνει την έμπνευση ,αλλά εγκαλεί τους κομπάρσους να αναστοχαστούν. Η συντηρητική κριτική για την «ανωμαλία» των κινητοποιήσεων είναι νηπιακή γιατί δεν κατανοεί ότι αυτή η «ανωμαλία» γίνεται στοιχείο μιας νέας ομαλότητας η οποία λειτουργεί ως «ελκυστής του ακραίου» . Τότε το βίωμα της ζώσας διαμαρτυρίας μετατρέπεται ακούσια σε μια εργασία που προσιδιάζει προς το δημόσιο πένθος των life style περιοδικών. Το πένθος είναι ενεργητικό , αγχολυτικό, επαναλαμβανόμενο, τελετουργικό αλλά είναι ατομικό έργο, ενώ παραβιάζεται θεμελιακά όταν γίνεται ακούσια δημόσιο θέαμα. Το ενεργητικό πένθος γίνεται freak show.Αξίζει να σημειώσουμε πως η ιστορική οξύνοια του G.Agamben μας ειδοποίησε πως ιστορικά το τελετουργικό δημόσιο πένθος είναι η πίσω όψη της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (2)

Ο Badiou, του οποίου τον θεμελιακό ιδεαλισμό αποσιωπούν οι αναγνώστες του από την περιοχή της βερμπαλιστικού αντικαπιταλισμού ,μας έχει ειδοποιήσει :

Αυτή η σκέψη δεν γνωρίζει ότι ένα Συμβάν υπάρχει μόνο εάν υποβληθεί ,μέσω μιας παρέμβασης η οποία απαιτεί μιαν επιστροφή-υποτροπή , και άρα Μη έναρξη , μιας δομημένης και διεπόμενης από κανόνες κατάστασης. Με αυτήν την έννοια κάθε καινοτομία είναι σχετική και ευανάγνωστη μόνο μετά το Συμβάν , όπως ο κίνδυνος είναι αναγνωρίσιμος εκ των υστέρων σε σχέση την ομαλότητα.(3)

Ας λειτουργήσει λοιπόν βράβευση ως αφορμή αυτής της «επιστροφής υποτροπής» για να δούμε πως οι επερχόμενες κινητοποιήσεις θα μπορέσουν να υπερβούν την κατάσταση «μετακινητοποίησης» στην οποία τις καθήλωσε ήδη το Time.

Symbiosis σύντροφε.......

Αν δει κάποιος τις δημοσκοπήσεις τότε ,αναμφίβολα το άθροισμα των ποσοστών των αυτοριζομένων ως αριστερών σχηματισμών είναι το μεγαλύτερο της μεταπολίτευσης.Ταυτόχρονα διαμορφώνεται μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανάγκης μιας αριστερής αντιπρότασης που πηγάζει από τις δυο τυπικά φιλοευρωπαϊκές μερίδες της αριστεράς συν και δημαρ. Ο συν προτείνει ένα αντιμνημονιακό αριστερό μέτωπο και η δημαρ περιγράφει μια ευρύτερη συνεργασία κεντροαριστεράς με ήπιο αντιμνημονιακό προφίλ.Οι προτάσεις ουσιαστικά απευθύνονται σε μερίδες του ΠΑΣΟΚ ,με διαφορετική ατζέντα .Ο Συν φλερτάρει με τους κλασικούς "αντιμνημονιακους¨ η δε Δημαρ με τους επιλεκτικά μνημονιακους του " εκσυγχρονισμού ".Οι λοιπές μερίδες της αριστεράς παραμένουν αδιάφορες προτάσσοντας διαφορετικά σκεπτικά.Η γνώμη μου είναι πως ο άτυπος διάλογος είναι εξαιρετικά χρήσιμος, και μπορεί να αποβεί ως και καταλυτικός εάν οριοθετηθεί με πιο σύγχρονα εργαλεία .

 

Πως γίνονται οι διάλογοι εντός αριστεράς ;

 

Οι διάλογοι εντός αριστεράς γίνονται συνεχώς έστω και ατύπως η μέσω αποσπασμάτων, ημιτελών δηλώσεων ,δηλητηριωδών σχολίων και νευμάτων. Δεν είναι θεσμισμένη αντιμαχία αλλά είναι άτυπος ουσιαστικός διάλογος, όπου όσοι συμμετέχουν καταλαβαίνουν τι ακριβώς διαμείβεται .Είναι μύθος η λεγόμενη απουσία διαλόγου, γιατί ουσιαστικά αναφέρεται στην απουσία επίσημου διαλόγου.Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι αυτοί οι διάλογοι διεξάγονται σε ένα πλαίσιο αναχρονισμού, ιστορικού εγκλωβισμού, και θεωρητικής αρτηριοσκλήρωσης. Η μορφή του διαλόγου χοντρικά είναι η εξής :
Μια η ιστορία , ένα το προλεταριατο, ένα το κόμμα πολλές οι απόψεις , ποια είναι η πιο σωστή ; Ο διάλογος γίνεται ως εάν να προϋπάρχει ένα εμμενές υποκείμενο της ιστορίας το οποίο " πάσχει " από ιστορική εκπροσώπηση. Η θεματολογία του άτυπου διαλόγου, ο οποίος υποτίθεται κάποτε θα επιλύσει και το ζήτημα .είναι το επίδικο λοιπόν της ιστορικής ( λέγε με μεταφυσικής ) εκπροσώπησης . Οι φορείς του διαλόγου είναι υπόλογοι απέναντι στην " ιστορία " η οποία καλείται να τους δικαιώσει οψέποτε.Η μορφή αυτή του διαλόγου είναι εξαιρετικά αγχολυτική γιατί είναι άεναη, επαναλαμβανόμενη σχεδόν υπεριστορική .Οι φορείς αυτοκατατάσονται σε ένα οριζόντιο άξονα δεξιά - αριστερά και αντιπαρατίθενται ενταγμένοι σε μια πλοκή copy -paste από τον 19 αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι εάν συμμετέχοντες διαθέτουν ιστορική αποσκευή σε χρόνο dt μεταφέρουν τον διάλογο σε παραστάσεις του 1920, όπου και κατά γενική ομολογία είναι η χρυσή δεκαετία των ενδοαριστερών διαλόγων .Ποια είναι η σωστή γραμμή του κόμματος ; That’s the question .

Είναι όμως αυτό το επίδικο σήμερα ; Είναι η πλοκή του διαλόγου αυτή παραγωγική ;

 

Υποστηρίζω πως ενώ ο διάλογος είναι αναγκαίος , αυτός μπορεί να αποβεί παραγωγικός μόνο αν αρθρωθεί στο ακόλουθο πλαίσιο :

• Οι πολιτικές εκφράσεις οι οποίες αυτορίζονται αριστερές, εκπροσωπούν και διαμορφώνουν ταυτόχρονα διαφορετικές μερίδες , στάσεις, όψεις, δυναμικές, ρητορικές στρατηγικές και συμφραζόμενα, του κόσμου της εργασίας. Οι πολιτικοί φορείς της αριστεράς "παριστάνουν" τους επόγονους ενός τύπου ΕΑΜ με συμπαγή ιστορική και ιδεολογική προοπτική, ενώ ουσιαστικά είναι σχήματα που αναδύονται, αυτοκατασκευαζονται μέσω της πολιτικής βούλησης σύγχρονων υπαρκτών κοινωνικών διαφορετικών οντοτήτων που αναπτύσσονται στους κάτω ορόφους και τα υπόγεια της κοινωνικής πολυκατοικίας σήμερα . Με την έννοια αυτή το μοναδικό επίδικο που έχει κάθε φορέας δεν είναι παρά η εσωτερική του συνέπεια , η συμμόρφωση του προς τις ιδρυτικές του συντεταγμένες όπως όμως αυτές συνεχώς μεταβάλλονται .

 Στην άρθρωση αυτή οι υπαρκτές μερίδες συμβιώνουν δυναμικά .Η δυναμική της συμβίωσης είναι το ζητούμενο και όχι η από τα πάνω «ορθολογική» αριστοποίηση της. Πιστεύω ότι το σχήμα γίνεται κατανοητό με την χρήση της οικολογικής έννοιας της "symbiosis " .Στην symbiosis τα είδη συνυπάρχουν εντός του βιότοπου , μέσω ατάκτων παράλληλων συγκρούσεων και συνεργείων, όπου η σύγκρουση είναι θεμελιακή συνθήκη βιοποικιλότητας και επέκτασης του βιότοπου. Η καταστροφή του βιότοπου επέρχεται όταν τα είδη δεν συμβιώνουν μέσω της σύγκρουσης.

 

Ο εγκλωβισμός των υποκειμενικών εκφράσεων της αριστεράς έγκειται στο ότι εγκλωβισμένες στο 1920, προσπαθούν να επιλύσουν προβλήματα , ενώ το 2012 αναδεικνύει δυναμικές symbiosis , οι οποίες απαιτούν άλλη αυτοκατανόηση. Και σε παλαιότερη ανάρτηση είχα υποστηρίξει πως αν επικρατήσει η αυτοκατανόηση της πολλαπλότητας ως δυναμική , τότε οι μερίδες της αριστεράς θα βρεθούν αντιμέτωπες με τις αυτοδεσμεύσεις τους και όχι εναντίον της μεταφυσικής της ενότητας.Το σχήμα μου είναι το ακόλουθο:

 

 Η δυναμική της Αριστεράς οφείλεται στον εγγενή δυναμισμό που αναπτύσσει καθένα μέρος της, όντας σε ολική ή μερική απόσταση η και αντιμαχία μεταξύ τους. Στο σχήμα της symbiosis αυτή είναι η μοναδική συνθήκη ανάπτυξης του βιότοπου. Ας δούμε μερικές διατυπώσεις

 

• Η κεντροαριστερή εκσυγχρονιστική επιτυχία της Δημαρ θα ήταν παράγοντας ιστορικής διεύρυνσης της αντικαπιταλιστικής Ανταρσυα.
• Η εργατική ισχυροποίηση του Πάμε, είναι παράγοντας επέκτασης του φιλοευρωπαικού Συν  
• Η ύπαρξη του μονήρους ισχυρού ΚΚε είναι συνθήκη αναγκαία και ικανή για να αναπτυχθούν οι μετασοβιετικές αναζήτησης μιας άλλης αριστεράς

Καμία συνιστώσα της αριστεράς δεν αναπτύσσεται εις βάρος της άλλης. Αυτό είναι ιστορικό σχήμα που παραπέμπει στις ενδοκομμουνιστικές αντιμαχίες του μεσοπολέμου ,αλλά είναι λειτουργικό γιατί είναι ,αδρό, εύπεπτο και πλούσιο σε βιβλιογραφία.Ο σημερινός κόσμος της εργασίας και των κινημάτων βρίθει από κατάσπαρτες υποκειμενικότητες που δεν είναι κατανοητές στο πλαίσιο ενός διαλόγου περί " διάσπασης" αλλά στο πλαίσιο ενός διαλόγου περί "πλήθους" .Το μέλλον ευρίσκεται ακριβώς στην ενδυνάμωση αυτών των πλασμάτων και όχι στην ένταξη τους σε ένα ιστορικό ,που τελικά είναι μεταφυσικό , σχέδιο της Αριστεράς.

 Αν η σημερινή κοινωνία παράγει ανισότητες οι οποίες μπορούν να γίνουν κατανοητές στο αδρό σχήμα του ΚΚΕ και να μετατραπούν σε ελπίδα για επαναβίωση των φίλεργατικών δικτατοριών με ανθρώπινο πρόσωπο, δεν υπάρχει κανένας ενδοαριστερός διάλογος που θα μετακινήσει το ΚΚΕ. Η ιστορική απόφαση του ΚΚΕ το 90 είναι δικαιωμένη ιστορικά. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου ΚΚΕ , με όλα του τα κουσούρια, είναι όρος ανάπτυξης της "αντισταλινικης "αριστεράς. Χωρίς το ΚΚΕ δεν υπάρχει ούτε η Δημαρ ,ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Ανταρσυα. Απλούστατα η " αριστερά" της Δημαρ , η " εργατική τάξη" της είναι διαφορετική από αυτή του ΚΚΕ ,από αυτή της Ανταρσυα και του Συριζα.Ο συμπαγής εργατικός χαρακτήρας του ΚΚΕ ουσιαστικά απελευθερώνει μικροαστικές δυνάμεις και εκφράσεις υψηλού μορφωτικού κεφαλαίου να ανθίσουν πολιτικά και να σωρευτούν στον ενδιάμεσο χώρο Δημαρ Συν. Ο βιότοπος της αριστεράς είναι εξαιρετικά " υγιής" ακριβώς γιατί κατορθώνει να είναι πολυσυλλεκτικός " πληθικός" σε επαφή με τα εγγενώς διαφορετικά κοινωνικά υποκείμενα που αναδύει η συγκυρία.

 

Στην συγκυρία αυτή υποστηρίζω ότι αν κατανοήσουμε το momentum ως μια νέα symbiosis τότε το καλύτερο σενάριο είναι το ακόλουθο:

 

• Η Δημαρ να συνεχίσει το φλερτ με τον "εκσυγχρονισμό" .Η επανάληψη ενός σεναρίου Μπουταρη , Καμινη σε κεντρική σκηνή θα ήταν καλύτερο δυνατό. Το εναλλακτικό που βρίσκεται είναι το κουαρτέτο Καρατζαφέρη, Βοριδη,Αδωνη ,Πρεσβη εγκατεστημένο στο κράτος με προοπτική να γίνει συμφωνική Νέας Υόρκης .
• Ο Συν να ανασυγκροτήσει το χώρο του με βάση το αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ , και σταθεροποιήσει τον Ευρωπαϊκό χαρακτήρα του. Η οποιαδήποτε μετακύληση του Συν σε πιο αντιευρωπαικές συντεταγμένες θα ήταν καταστροφική .Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από ένα αριστερό μαχητικό ευρωπαϊσμό.
• Το ΚΚΕ να συνεχίσει την εργατική υπεράσπιση ,και ας επεξεργαστεί την Σοβιετική του ανάσταση. Υπάρχουν λαϊκά στρώματα που ρέπουν στην πολιτική θαλπωρή μιας ρωμαλέας εσχατολογίας. Τα προτιμώ στο ΚΚΕ και όχι στην Χρυσή Αυγή της «αναστημένης» πατρίδας.
•  Η Ανταρσυα να συγκροτήσει τον θεωρητικό αντικαπιταλισμό της , που είναι το ιδεολογικό ξυπνητήρι της αριστεράς. Έχει πλέον τα κατάλληλα στελέχη για αυτό
•  Οι οικολόγοι να συνεχίσουν την επεξεργασία μιας επιστημονικής οικολογίας , γιατί το ελληνικό κράτος σε λίγο δεν θα λειτουργεί και οι χωματερές θα μας πνίξουν

Στην δική μου επιθυμία θα ήθελα να υπήρχαν στην Ελλάδα αυθεντικά left liberal μορφώματα όπως τα mutualism στις ΗΠΑ , ή gauche liberal ,αλλα με χαρά βλέπω στην ουσία η θεματολογία αυτή γίνεται σιγά σιγά ορατή στην δημόσια συζήτηση .

 

 Symbiosis σύντροφοι.

 

 Σεπτεμβριος 2010¨:LLS -Συνηγορία της πολλαπλής αριστεράς

 

Εικόνα: Dino Valls

Iuistitium Papadimium

Στην συνέχεια του Homo Sacer "The state of exception"  o G.Agamben ασχολήθηκε με την έννοια του κράτους εκτάκτου ανάγκης.Όπως και στο HS καταδυθηκε στο ρωμαικο δίκαιο για να αποδειξει πως η πρώτη αρχετυπική μορφή της  έννοιας του " κράτους ανάγκης" συγκροτημενα εμφανίζεται στον τριτο αιώνα με την βαθμιαία ανάδυση του όρου Iuistitium.

Η αναλυση του Iuistitium  σύμφωνα με την ιστορική αναλυση του Agamben είναι χοντρικά η εξής:

Το Iuistium ουσιαστικά έχει την διπλή σημασία της άρσης των νόμων και του δημοσίου πένθους .Το κράτος έκτακτης ανάγκης συμπίπτει με μια έκτακτη ψυχολογική και κοινωνική συνθήκη.Στους ρωμαικους χρόνους πχ ο  θάνατος του Αυτοκράτορα  πυροδοτεί ένα συνδιασμο ανομίας και πένθους.Άλλωστε το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και σήμερα όπου μεγάλες κοινωνικές εκδηλώσεις μαζικής εκφρασης συναισθημάτων συνοδεύονται με μια έκτακτη κατάσταση δημόσιας τάξης ( πχ τα μεγάλα καρναβαλια)

Το ενδιαφέρον είναι πως το Iuistitium δεν είναι δικτατορία αλλα μια καινοφανης νομική συνταγματική κατάσταση ένα " κενό νομού ¨ .Αυτη η διπλή υπόσταση του Iuistitium είναι κλειδί ίσως για να περιγράφει η σημερινή συγκυρία

Είναι φανερό πως η κυβέρνηση Παπαδημου ισορροπεί στην άκρη του συνταγματικού πλαισίου καθώς η παραμονή της για μεγαλο διαστημα είναι επιθυμητή αλλα αυτο μπορει να προσκρούει σε συνταγματικά εμπόδια.
Ταυτόχρονα όμως αυτη η οριακή νομιμότητα συνοδεύεται απο ένα τύπο κοινωνικής μελαγχολιας που πηγάζει απο την αβεβαιότητα και την ερπουσα φτώχεια .
Με κάποιο τροπο ,αν η μελαγχολία αυτη μετατραπεί σε ένα κοινωνικο ξέσπασμα θρήνου , τότε η άλλη πλευρά του Iuistitium θα αναδυθει ως συνταγματική εκτροπή.Μελαγχολία και εκτροπή , δημοσιο πένθος και συνταγματικη οριακοτητα, το υπόδειγμα του Agamben δείχνει να λειτουργει στην περίπτωση μας.

Δεν χρειάζεται καμία εμπειρικη μελέτη για να καταγράφει η μαζική ψυχολογική εξουθενωση , η γενικευμένη δυσθυμία , διάσπαρτη ασφυξία . Δεν είναι αραγε δημοσιο πένθος δηλαδη ενεργητικό ,τελετουργικό ,και παραγωγικό η μεγάλη ακολουθία λαϊκών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας με επαναλαμβανόμενα μοτίβα ; Ας μην ξεχνάμε ότι το  πένθος είναι  "εργασία " και τελετή , δεν ειναι αμορφος θρήνος, δεν ειναι υπομονετικη δυσανεξία.Δεν είναι δημόσιο πένθος η αδυναμία αποδοχής ενός παρόντος που εξέλειπε για πάντα , καθώς κατέρρευσαν οι οικονομικές συντεταγμενες που το στερέωναν;

To Iuistitium   λοιπόν, λειτουργει ως ταινία διπλής όψεως ,  όπως τα σχήματα moebius , όπως τα flip sides στους δίσκους .Η κάθε όψη έχει μια σιαμαία αδελφή.Αν συνεχίσουμε τον συλλογισμό τότε η συνταγματική οριακοτητα τρέφεται  παραλληλα με τη δίδυμη όψη της ψυχικής καθιζησης και του δημοσίου πένθους.

Ο Παπαδημος ως τεχνική λύση μπορει να φανεί ικανοτερος απο τους προηγούμενους διαχειριστές της κρίσης , αλλα η νομιμοποίηση του ακροβατει ,με μοναδική ασφάλεια το flip side του δημόσιο πένθος .

Αν η δυσανεξία για το χαμένο παρόν δεν μετατραπεί σε επιθυμία για ένα προσήλιο αύριο , αν το τελετουργικο δημοσιο πένθος δεν γίνει κοινωνική βούληση βελτίωσης, επιθυμία για ένα νέο κοινωνικο συμβόλαιο πλαίσιο σύγκρουσης και εξέλιξης , τότε το πενθος θα αναδυει το σιαμαίο αδελφάκι της συνταγματικής οριακοτητας.Αλλιώς το διπλό Iuistitium πένθους εκτροπής παραμονεύει να ολοκληρωθεί ......

Συνοπτικό κείμενο του G. Agamben για το Iuistitium εδώ

Εικόνα : Dino Valls