Ωστόσο δίπλα στον κίνδυνο και το ρίσκο ο σύγχρονος κόσμος διέπεται από μια άλλη αρχή: αυτήν της μόχλευσης.
Με την μόχλευση οι αξίες της χρηματικο-οικονομικής σφαίρας αναπλάθονται διογκώνονται και δημιουργούν κέρδη χωρίς ουσιαστικά να αντιστοιχούν σε αύξηση του πλούτου. Θέλω να υποστηρίξω πως αν η κριτική για την φυσικοποίηση του ρίσκου είναι ορθή τότε αντιστοίχως πρέπει να δούμε και την ιδεολογική επικυριαρχία της μόχλευσης. Η μόχλευση λοιπόν δεν είναι οικονομική πρακτική είναι τρόπος πολιτικής .Είναι η πολιτική που αναζητά την παραγωγή του νέου στίγματος , του momentum όχι ως ρήξη, σαφές πριν μετά, ως έκρηξη από ένα πυκνό χρόνο αλλά ως συνεχές business as usual
`Η πολιτική της μόχλευσης είναι αυτή στην οποία συναίνεσε το αριστερό- δεξιό πολιτικό σύμπαν, με την παραλυτική αμηχανία κατά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος του ΓΑΠ.
Αυτή η πρωτοβουλία έβαλε κάτι ριζικό, καινοτόμο στην ελληνική και ευρωπαϊκή ατζέντα.
Η απόρριψη της δεν ήταν απόρριψη του ελληνικού μελοδράματος αλλά η απόρριψη κάθε πολιτικής τομής στην πορεία του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.
Και ω! του θαύματος η αριστερά συναίνεσε δια της παραλυτικής απουσίας το διήμερο Δευτέρα Τρίτη απολύτως. Ταυτόχρονα συνέβαλε στην κατανόηση της απόρριψης ως πολιτικής ήττας του ΓΑΠ, ενώ αυτή είναι η θεμελιακή ήττα κάθε πολιτικής ευρωπαϊκής ριζικής αλλαγής.
Ο ταπεινωμένος ΓΑΠ ήταν η ταπεινωμένη προοπτική ριζικών αλλαγών. Η φάτσα του πελιδνού ΓΑΠ είναι η φάτσα και του επόμενου που θα αμφισβητήσει το status.
Με κυρίαρχη αυτήν την εικόνα , την εντύπωση της ακινησίας, είναι κωμωδία να πιστεύει κανείς πως οποιαδήποτε πολιτική ριζικής αμφισβήτησης έχει πιθανότητα επιτυχίας.
Μετά από αυτή την θεμελιώδη ιδεολογική επιτυχία της πολιτικής της μόχλευσης, η σημερινή εξέλιξη είναι δευτερεύουσα, Γιατί οι εκλογές θα γίνουν με κυρίαρχη την εικόνα του ταπεινωμένου ΓΑΠ, με κυρίαρχη την εικόνα της ταπεινωμένης αμφισβήτησης.
Μάλλον με λύπη είδα σοβαρούς αναλυτές της αριστεράς να μην έχουν καταλάβει το ζήτημα του δημοψηφίσματος. Δεν είδαν ότι η πιθανή άνευ όρων έγκαιρη υποστήριξη του ΓΑΠ δεν θα δημιουργούσε ένα δίλλημα ναι όχι αλλά ένα δυναμικό πλαίσιο : ναι όχι στο δημοψήφισμα ναι όχι στο επίδικο του δημοψηφίσματος.
Συμπέρασμα: με καθολική την επιτυχία της πολιτικής της μόχλευσης, το σκηνικό θα μείνει ίδιο και απαράλλαχτο μετά την δικομματική - ψευδοοικουμενική . Οι κυρίαρχες πολιτικές θα παραμείνουν, οι μικρές και μεγάλες συντεχνίες θα ανασυνταχθούν η κινηματική αριστερά θα εξαντληθεί στην παραγωγή γιγαντιαίων τηλεθεαμάτων με οδομαχίες ευνουχισμένη από την βαθύτερη συναίνεση στην ιδεολογία της μόχλευσης.
Εικόνα Cy Twombly
Posts
9 comments:
Γιάννη, εκπληκτικό post....Πιάνεις πυρήνα...Έχω γράψει, πρόσφατα, πώς οι πολιτικοί ''...μοχλεύουν πάθη, όχι λεφτά για την χώρα..γ.'' Διαβάζω, για να ετοιμάσω σοβαρή μελέτη, για την σχέση μόχλευσης/πολιτικής, παραγώγων/παραγωγής( δυο Αυστραλοί έκαναν καλή δουλειά )Πάντως, η μόχλευση στην χρηματοπιστωτική, συνδέεται με την υποκειμενικοποίηση της συλλογικής επιθυμίας στην κοινωνική ψυχολογία. Θέλω να προσθέσω δύο παραμέτρους: την φαντασιακή αναζήτηση της συνενοχής( δηλαδή το πώς μοχλεύεται η επικίνδυνη κατασκευή της συναίνεσης)και την μόχλευση της ασυνείδητης συλλογικής επένδυσης( όρος άκρως χρήσιμος στην περίπτωση της Ελλάδας...)Κοινώς, μια αναγκη ανατιμολόγηση της κοινωνικής πραγματικότας,μέσα απο την μοχλευμένη οικονομία.Ουσιαστικά, τα εργαλεία της οικονομικής μόχλευσης, κρύβουν, καλύπτουν την μόχλευση κοινωνικών παθών και ανισοτήτων...Το παράγωγο της ανισότητας και το φούσκωμα των διαφορών: αυτή η μόχλευση ελλοχεύει στην σύγχρονη χρηματοπιστωτική εκδοχή των οικονομιών..
Σε παρακολουθώ φίλε στην σκέψη σου και αναμένω το επόμενο αρθρο σου.
Σωστά Γιάννη.
Εδώ και αρκετά χρόνια η πολιτική ανήκει στους "ειδικούς", δηλαδή εκείνους που επιλέγονται για να διαμορφώνουν πλαίσια και συνειδήσεις στα μέτρα τους.
Με την συμμετοχή των Μ.Μ.Ε - όχι μόνο - πολτοποιούν την σκέψη και δημιουργούν ψευδείς καταστάσεις.
Γεια σου Σπίθα
Γίνεται μια συνεχής αναμόχλευση χωρίς τομές. Προφανώς αυτό βολεύει όλους
Γιάννη: "Χωρίς τομές";
Περίπου, θάλεγα.
Όσα γίνονται οδηγούν σε ολοκληρωτισμούς, σε αδιέξοδα και στην περιθωριοποίηση των ιδεών και της δημοκρατίας.
Πράγματι οποιαδήποτε πολιτική ριζικής αμφισβήτησης δεν έχει πιθανότητα επιτυχίας. Και δεν είναι δυνατόν να έχει, όσο δεν έχει διαμορφωθεί ένα προσαρμοσμένο στις συνθήκες θεωρητικό υπόβαθρο. Το χειρότερο είναι ότι οι όποιες προσπάθειες δεν είναι μόνο μεμονωμένες αλλά και απομονωμένες
Δημήτρη
Για μένα το "παραλυτικό διήμερο" του Δημοψηφίσματος είναι κομβικό.
Ανέδειξε τρομερές ανεπάρκειες για την κατανόηση της συγκυρίας
Στ έδαφος αυτής της τομής νομίζω ότι θα γίνουν πολύ μεγάλες αλλαγές
Σωστά, ανέδειξε ανεπάρκειες. Σημαντικό στοιχείο όμως για το αν θα επέλθουν από αυτό μεγάλες αλλαγές ή όχι, είναι ο βαθμός που αυτό έγινε κατανοητό.
"Πράγματι οποιαδήποτε πολιτική ριζικής αμφισβήτησης δεν έχει πιθανότητα επιτυχίας.
Και δεν είναι δυνατόν να έχει, όσο δεν έχει διαμορφωθεί ένα προσαρμοσμένο στις συνθήκες θεωρητικό υπόβαθρο. Το χειρότερο είναι ότι οι όποιες προσπάθειες δεν είναι μόνο μεμονωμένες αλλά και απομονωμένες"
Συμφωνώ, Δημήτρη.
Post a Comment