Στον πολυχώρο «Τάρβος» παρουσιάζεται ο μονόλογος του νεοεμφανιζόμενου Ισλανδού συγγραφέα Stig Traff με θέμα την κατάθλιψη μιας Κινέζας εκτελωνίστριας

Πριν ακριβώς δεκαπέντε μέρες στην περιοχή των Εξαρχείων που παραμένει η πιο εκρηκτική γειτονιά από όλες τις «απόψεις» ,έπεσε το μάτι μου σε μια μικρή αφισσέτα. Το περιεχόμενο της μια διαδήλωση για την Πέμπτη 5/5 με αίτημα την υλοποίηση των μέτρων της κυβέρνησης μετά την απεργία της «Υπατίας». Το μέγεθος και η συχνότητα παρουσίας της αφίσας ήταν επιπέδου «στον πολυχώρο «Τάρβος» παρουσιάζεται ο μονόλογος του νεοεμφανιζόμενου Ισλανδού συγγραφέα Stig Traff με θέμα την κατάθλιψη μιας Κινέζας εκτελωνίστριας» .Δηλαδή το γεγονός είναι άφαντο.


Βρίσκω το θέμα αντιπροσωπευτικό της συγκυρίας.

Ένα μοναδικό κίνημα που διχάζει τους πάντες και τα πάντα, με αίτημα να ενταχθούν οι μετανάστες στο θεσμικό πλαίσιο της Ελληνικής Δημοκρατίας, και αυτή προφανώς τους εντάσσει μέσω της συνήθους διαδικασίας των ημίμετρων που δεν υλοποιούνται. Σκέφτομαι τους έντιμους υποστηρικτές των μεταναστών που προέβαλλαν ως υπόδειγμα αγώνα την Υπατία και τα πιθανά συναισθήματα τους. Τόσο κοινωνικό πολιτικό και ανθρώπινο δυναμικό έχει επενδυθεί σε μια υπόθεση τελικά αγνώστου αποτελέσματος.

Με ένα τρόπο αυτό είναι και το δυσεπίλυτο πρόβλημα της αριστεράς : πως αρθρώνει τα αιτήματα, εν γνώσει των ιδιομορφιών της ελληνικής κοινωνίας. Οι μετανάστες διετύπωσαν ένα οικουμενικό αίτημα , για την στοιχειώδη νομιμότητα της απλής ύπαρξης κάποιου, αλλά αυτό έπρεπε να ικανοποιηθεί στον συγκεκριμένο χώρο, τόπο και συνθήκες. Το ηθικό ,το αριστερό, το δέον πρέπει να «κάτσει» στο συγκεκριμένο περιβάλλον που είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο ,συγκυριακό. Και επειδή κανείς δεν θέλει την δυσμορφία του συγκεκριμένου, του «πραγματικού» κάνει μια μεγαλοπρεπή απόδραση προς το γενικό, το αφηρημένο όπου όλα είναι προφανώς λυμένα .Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το πιο ισχυρό κομμάτι της αριστεράς το ΚΚΕ είναι τόσο επιμελημένα εσχατολογικό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι που προσπαθούν να παίξουν με την συγκυρία παραμένουν σε όρια επιβίωσης. Το υπερπέραν είναι ασφαλές αλλά το παρόν τόσο περίεργο.

Από ότι φαίνεται η περίοδος χάρητος που είχαν ο Γαπ και ο Σαμαράς από τους δανειστές τελείωσε. Το παιχνίδι του Open Gov και του δεξιού «αντινεοφιλελευθερισμού» ήταν μονοετές. Από την άλλη και η γόνιμη αριστερή αμφισβήτηση έχει και αυτή μερικά σταυροδρόμια. Η Πέμπτη δόση είναι υπό αμφισβήτηση και όποιος έχει τα κότσια , ευθέως τώρα χωρίς περιστροφές την αρνείται , κατεβάζει το λαό στους δρόμους, και προκαλεί πολιτική κρίση με σκοπό να διαμορφώσει και όχι να ακολουθήσει τις εξελίξεις. Hic Rodus Hic Salta.

Μη φοβάσαι αναγνώστη ,δεν πρόκειται να γίνει τίποτα που να εμπίπτει σε ορατό σενάριο. Αν κάτι δραματικό συμβεί , θα προέλθει από αυτό που είναι οργανικά απρόβλεπτο. Προσωπικά θα διακινδύνευα μόνο μια πρόβλεψη. Από όλα τα διακινούμενα σενάρια, το πιο πιθανό είναι ένα αναπάντεχα θετικό, ένα αδιανόητα ευνοϊκό. Γιατί ; Δεν υπάρχει γιατί, όπως δεν υπάρχει εξήγηση πως η ολόκληρη Υπατία έγινε ασήμαντη αφίσα ορατή μόνο σε περιπατητές της οδού Βαλτετσίου.